Group Blog
 
 
กันยายน 2567
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
10 กันยายน 2567
 
All Blogs
 
นิยาย ท้องฟ้าพาใจ ตอนที่ 2

พาใจกดกริ่งประตูบ้านซ้ำอีกครั้ง
               ‘คนในบ้านไปไหนหมด’ เธอมาแจ้งข่าว จะได้สิ้นเรื่องเสียที พาใจแปลกใจเหลือเกินว่า เธอมองที่อยู่ ตรงมุมซองจดหมายนั้นแค่ผ่านตา แต่ทำไมเธอถึงจำมันได้แม่นยำเมื่อห้วนคิดถึงอีกครั้ง หรือเป็นเพราะ ชีวิตของเธอที่ผ่านมาต้องหมั่นจดจำราคาข้าวของเครื่องใช้ว่าที่ไหนราคาเท่าไร เพื่อเธอจะได้ซื้อของ ที่มีราคาถูก ที่สุด เธอรู้จักใช้เงินให้มีค่าสูงสุด หรือเธอไม่มีเงินกันแน่ พาใจยิ้มให้ชีวิตอีกครั้ง ‘ฉันมันจน แต่จากนี้ไป ฉันจะไม่แล้ว’ แค่แจ้งข่าวตามที่ตาแก่นั่นต้องการก็เท่ากับว่าเธอมิได้มีส่วนร่วมปิดบังใน การฆาตกรรม พาใจยิ้มอีกครั้ง
               “มาหาใครหรือครับ”
               พาใจหันตามเสียงร้องทัก เธอตกใจเล็กน้อยเมื่อพบว่าชายหนุ่มที่ทักเธอนั้น คือหลายชายตาแก่
               “นี่คุณตามฉันมาหรือไง”
               ชายหนุ่มงุนงงกับท่าที
               “คุณพูดเรื่องอะไร นี่บ้านผม”
               ท่ามือส่งสัญญานว่านี่คือบ้านผม กริยาท่าทาง ที่เขาแสดงออกมานั้น พาใจจึงรู้ว่าไม่ใช่หลานตาแก่ แค่มีใบหน้าคล้ายกัน แต่ก็คล้ายกันมากจนเธอถึงกับทักผิดไป
               “ขอโทษนะคะ ฉันเข้าใจผิด เอ คุณว่าคุณเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้”
               เขาส่งยื้มไม่ถือสา แม้ไรฟันยังเหมือน กัน ‘พาใจคิด’
               “ใช่ครับ”
               “เออ” เธออ่ำอึ่ง เธอมาแจ้งข่าวให้เสร็จสิ้นไป แต่ตอนนี้กลับพูดไม่ออก บอกไม่ถูก การร้องบอกคนๆ หนึ่ง ว่าญาติเขาตายนั้นมันมีความลำบากใจอยู่
               “ตกลง คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ เหมือนเอาเรื่อง จนพาใจเห็นแต่ริมฝีปาก เป็นรอยหยัก เม้มอารมณ์ไม่สู้ดี
               “คุณยืนขวางประตูบ้านผมอยู่นะ” เขาโบกมือให้เธอขยับเปิดทาง เธอถอยห่างช้าๆ เขาเลิกสนใจเธอ อีกต่อไป เปิดประตู้เข้าบ้านอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
               พาใจนะ พาใจ เธอดั้นด้นมาถึงที่นี่เพื่อมามายืนเฉยๆอย่างนั้นหรือ เธอมาเพราะต้องการแจ้งข่าว แล้วก็กลับแค่นั้น เธอจะได้เงินหนึ่งล้านหน้าแสนบาทอย่างชอบธรรม
               “ชายแก่คนหนึ่ง ให้ฉันมาบอกลูกสาวที่อยู่บ้านหลังนี้ว่า เขาถูกฆาตกรรม”
               พาใจส่งเสียงไล่หลัง หวังให้เจ้าตัวได้ยืนก่อนปิดประตู ชายหนุ่มหันมาเผชิญหน้าพาใจ จ้องมองเธอ ด้วยสายตาว่างเปล่า พาใจไม่สนใจสายตาหรือปฏิกิริยาใดๆ เธอสนใจแต่เพียงว่าเขารับรู้แล้วเท่านั้น เธอเดิน จากมาโดยไม่ร่ำลา
               “คนแก่คนั้นคือคุณตาของผม ส่วนลูกสาวที่จะได้รับข่าวฆาตกรรมคือแม่ของผม”
               เสียงชายหนุ่มไล่หลัง พาใจยังคงเดินห่างออกไป ตั้งแต่บัดนี้ฉันจะได้รับเงินหนึ่งล้านห้าแสนบาทโดยชอบธรรม ในหัวของพาใจ คิดวนเวียนอยู่อย่างนั้น
               “คุณ คุณ”
               เสียงชายหนุ่มร้องเรียก แต่ไม่อาจหยุดการจากไปของเธอ แต่เสียงเหมือนล้มของเขา นั่นละหยุด เธอจาการก้าวเดิน เธอหันเห็นเขานอนหมดสติ แต่พาใจจะสนใจทำไม ‘เธอแค่มาแจ้งข่าว’ เธอนึกค้านตัวเอง อย่างหนัก ควรช่วยเขาหรือไม่ เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับบ้านตาแก่นั่นอีก

               เธอหันกลับเดินต่อโดยไม่สนใจร่างชายหนุ่มนอนหมดสติ พาใจจะรีบกลับไปคิดวิธีใช้เงินของเธอ ให้ได้ยาวนานที่สุด แต่พาใจเธอจะเอาความร้ายกาจของตาแก่ มาพลานลงกับคนเป็นลมหมดสติ ต้องกา ร ความช่วยเหลือ คนนี้หรือ ดูบ้านช่องก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร นิสัยยกตนข่มท่าน อันจะเกิดแก่คนบ้านใหญ่โต นั้นตัดไปได้เลย ที่สำคัญเขาล้มต่อหน้าเธอ เธอไม่ต้องสนใจโลกของตาแก่นั้นอย่างไรก็ได้ แต่เธอสนใจ โลกของเธอ โลกที่จะทำให้มันสมปรารถนามากที่สุด เธอหันอีกครั้งเดินตรงไปที่ร่างชายหนุ่ม โลกของเธอ จะต้องไม่มีใครหมดสติ
               “ลุกไหวไหม”
               พาใจหยิบยาดมในกระเป๋า โบกไปที่ปลายจมูก จนเขาขยับลืมตา
               “ถ้าพอมีแรง ฉันจะพาคุณเข้าบ้าน”
               เขายันตัวลุกขึ้นพาใจประคองส่งแรงพยุง เข้าในตัวบ้าน
               “ผมขอโทษที่ต้องให้คุณมาช่วย”
               ครั้นพาใจพาชายหนุ่มนอนเหยียดยาวบนโซฟารับแขกได้สำเร็จ
               “ยาดมนี่ฉันให้”
               เธอส่งยาดมใส่ในมือของเขาแล้วหมุนตัวเดินตรงไปยังประตูบ้าน กลับโดยมิได้บอกลา
               ชายหนุ่มได้สติแล้ว นอนพักสักครู่คงหาย แค่เป็นลมเท่านั้น พาใจจัดการกับโลกสมปรารถนา ของเธอได้แต่โดยดี จะติดขัดก็เพียง เสืยงสะอื้นดังมาจากโซฟารับแขกตัวนั้น

               เขาร้องไห้ พาใจเอียงหูฟังเสียงสะอื้น แม้เสียงเบาแต่ไม่ขาดสาย บางช่วงพยายามสะกดอารมณ์ พาใจไม่เคยพบผู้ชายร้องไห้ ว่าไปก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ เธอกำลังไป ติดเพียงโลกสมปรารถนา ของเธอจะมีผู้ชายร้องไห้ได้หรือไม่ ที่ไม่เคยเห็น ผู้ชายร้องไห้ คงไม่อยากให้ใครเห็น แต่เธอเห็นเขา เขาทนกลั้นจนเธอพ้นประตูไม่ได้หรือ มีน้ำตามากมาย จนต้องพรั่งพรู่ออกมา อย่างนั้นหรือ
               เธอเดินกลับมานั่งลงบนโซฟาอีกตัว ข้างชายหนุ่ม
               “ผม ผม” เขาพูดทั้งน้ำตา “ผมรักษาบ้านหลังนี้ไว้ไม่ได้”
               พาใจจำต้องนั่งฟังเรื่องราว ซึ่งดูเหมือนพรั่งพรู
               “คุณดูบ้านหลังนี้ซิ” เขาค่อยๆลุกขึ้น มองโดยรอบ “แม่ทำงานเก็บเงิน ซื้อบ้านหลังนี้ แต่ผมกลับเอามันไปจำนอง” น้ำตาพราก “ผมมันแย่ ผมมันไม่เอาไหน ผมทนสูญเสียบ้านหลังนี้ไปไม่่ได้ ผมทนไม่ได้” ประโยคสุดท้าย ทำเขาทรุดตัวลงร้องไห้แงโดยไม่อายคนแปลกหน้าอย่างเธอ
               แม้น้ำตาท่วม ในดวงตาบอบช้ำนั้น มีแววตาแสดงถึงความสิ้นหวัง โศกเคร้า ใช่ เธอรับรู้มันได้ เพราะเธอเคยมีความรู้สึกนี้มาก่อน ไม่มีใคร ไม่มีความหวัง ไม่มีจุดหมาย จนเธอเคยคิด “ฆ่าตัวตาย”
               “ผมมันแย่ ผมโตที่นี่ แม่กับผมนั่งกินข้าวด้วยกันตรงโต๊ะนั่น” เขามองไปมุมห้อง ชุดโต๊ะสี่เหลี่ยมเก้าอี้ไม้
               “ผมชอบนั่งทำงานตรงนี้” เขาชี้โต๊ะทำงานอีกมุม
               “ทำงานไปฟังละครทีวีไป แม่ชอบดูละคร ผมนั่งเป็นเพื่อนแม่ บางทีท่านก็นั่งเป็นเพื่อนผม” เขาหยุดพร่ำได้ไม่นาน รอยยิ้มเล็กๆปรากฏ
               “ท่านมักหรี่เสียงทีวี เบาจนจะเป็นละครใบ้” แววตาเขามีชีวิตชีวาขึ้นบ้าง แล้วเสียงพร่ำเงีบบหาย
               พาใจเห็นเช่นนั้นลูกขึ้นเดินออกจาบ้านอย่างเงียบๆ เขาทอดอาลัย สิ้นหวัง บางทีอาจ “คิดสั้น”
               ถ้าเธอรู้ว่าเขาอาจจะ ฆ่าตัวตาย เธอควรช่วยเขาเพื่อให้โลกของเธอสมปรารถนา ฟังดีๆนะพาใจ โลกสมปรารถนาคืออะไร เธอช่วยเขาจากการเป็นลม เรื่องฆ่าตัวตายเขาร้องขอให้เธอช่วยหรือไม่ เขาอาจแค่รอ ให้เธอออกจากบ้าน เพื่อที่เขาจะได้ลงมือ เธอรู้แล้วนะว่า ถ้ากลับไปตอนนี้ เธอสมปรารถนาหรือเปล่า ถ้าเขาคิด สั้น เธอจะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเขา เธอมีส่วนร่วมในการตายของเขา ให้ตายเถอะ พาใจยังไม่อยากมีส่วนร่วม ในการตายของใคร
               “ฉันจะบอกที่ที่หนึ่งที่คุณต้องไป ก่อนสูญเสียบ้านหลังนี้”
 
               พาใจจากมาโดยไม่สนใจว่าชายหนุ่มจะไปตามที่เธอบอกหรือไม่ เธอบอกทางที่จะไม่ทำ ให้เขาคิดสั้นไปแล้ว ถ้าเขายังมั่นใจความคิดเดิม ก็ไม่ใช่เรื่องของเธออกีต่อไป เธออยู่ในโลกสมปรารถนา ได้อีกครา เธอใช้เงินหนึ่งล้านห้าแสนได้อย่างไม่ติดใจ
 


Create Date : 10 กันยายน 2567
Last Update : 10 กันยายน 2567 8:42:43 น. 0 comments
Counter : 270 Pageviews.
(โหวต blog นี้) 

ผู้โหวตบล็อกนี้...
คุณhaiku, คุณnewyorknurse


ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

BlogGang Popular Award#20


 
madam payee
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




วันหนึ่งฉันจะเขียนิยาย
Friends' blogs
[Add madam payee's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.