จริงค่ะ....
บางครั้งการเว้นช่องว่างไว้ ทำให้ดูเหมือนทั้งห่างไกล และใกล้กัน
เราเคยรู้สึกว่า มันเหมือนเรายืนอยู่บนผืนดินคนละผืน ที่เชื่อมเข้าหากันก็ไม่ได้ เคลื่อนออกจากกันก็เจ็บปวดเจียนตาย

อะไรที่เราทำแล้วรู้สึกว่ามีความสุขก็ทำไปเถอะค่ะ

เคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกันคะ
แต่ตอนนี้คิดแค่ว่าเนื้อคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน

ระยะห่างบางอย่างก็จำเป็นมากมาย

ออกซิเย่น มีมากไป โลกก็ลุกเป็นไฟ

ออกซิเย่น มีน้อยไปก็ใช้หายใจไม่ได้ อาจจะตายได้

ห่างไกลช่ายไม่รัก ใกล้ก็ช่ายจะรักจริง จ๊ะ คนดี

เห็นด้วยค่ะ เพราะครั้งหนึ่งเคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน
มันเจ็บปวดมากสำหรับตัวเรา
แต่เขาคนนั้นกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ใช่เลยครับ
สิ่งที่้ราหวังไว้ มันจะไม่เป็นอย่างที่หวังไว้
แต่อะไรที่ไม่ได้หวัง ทำไมมันถึงมาแบบที่เราไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนั้น

ดูแล้วงงๆนะครับ แต่มันก็เหมือนกับที่คุณเขียนไว้ที่นี่ ผมเองก็เป็นอยู่ตอนนี้
มันลำบากใจมากๆเลยนะ แต่ทำยังไงได้
สิ่งที่ผมอยากจะให้มันเป็น คงเป็นไปไม่ได้
แต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย

เฮ้อ... งงซ้ำซ้อน สรุปว่า เห็นด้วยกับผู้เขียนครับ

อีกคนเป็นโรคร้ายหรือเปล่า

เมื่อคอยโยก..จนค่อยไหว..หัวใจหนึ่ง
ก็ซาบซึ้งเฝ้าถวิล..จนยินเสียง
อีกสีสันเฉิดฉายมารายเรียง
ก็สุดเลี่ยงหลีกล่วงสู่บ่วงรัก..

บางครั้ง การคอยดูความเป็นไปของเขาอยู่เงียบๆ
มันก็ทำร้ายหัวใจของใครอีกคนหนึ่งเหมือนกัน
การได้มองดูเขาห่างๆ ทำได้เพียงเท่านี้ก็ดีอยู่แล้ว
ดีกว่าการที่เราไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาของเราเลย

++ ชอบประโยคนี้ตรงใจมากเลย ++
...แต่การทิ้งระยะห่างไว้ให้คงที่เช่นนี้
บางทีมันก็ให้ความรู้สึก
ที่เจ็บปวดทรมานมากกว่า...
การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนีเสียอีก...


....แล้วเราจะเลือกระหว่างไหนดี....
..... ทำตามที่หัวใจเรียกร้องก็แล้วกัน .....

อิอิ ^__^+

"แค่เพลงลมหวน ที่ใช้มาประกอบกับเนื่อเรื่อง ก็บ่งบอกทุกอย่างในตัวของมันเองได้แล้วจ๊ะ"

***อะไรทีเป็นของเรา อย่างงัยก็เป็นของเรา แต่สิ่งที่ไม่ใช่ ต่อให้ยื้อเอาไว้ ก็ไม่ยอมอยู่กับเรา****

NuHring
ชอบประโยคนี้จังค่ะ
"มันเหมือนเรายืนอยู่บนผืนดินคนละผืน
ที่เชื่อมเข้าหากันก็ไม่ได้
เคลื่อนออกจากกันก็เจ็บปวดเจียนตาย"

อา...พิษรัก...ช่างร้ายแรงเสียจริงหนอ...
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณมากมายที่แวะมาเยี่ยมค่ะ



บางส้มเปรี้ยว
เห็นด้วยกับคุณนะบางส้มเปรี้ยว
ความสุขอยู่รอบๆตัวเรานี่เอง
อยู่ที่เราจะเลือกเก็บเกี่ยวมันมาหรือเปล่า

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะคะ



ภูริดา
นั่นสินะคะ...หากเป็นเนื้อคู่กันแล้ว
ทำยังไง๊...ยังไง ก็หนีกันไม่พ้นอยู่ดี
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ



บ้าได้ถ้วย
คุณช่างเปรียบเทียบจังค่ะ
อ่านเม้นท์คุณแล้วทำให้นึกถึงกลอนที่เคยเรียนสมัยเด็กๆ
ที่ว่า...
"รักกันอยู่ขอบฟ้าเขาเขียว
ชังกันบ่แลเหลียวร่วมห้อง"
คนเราหากรักกันจริง
ระยะทางไม่ว่าใกล้หรือไกลก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ




สอง
คุณสองคะ
ตะวันเข้าใจและรู้ซึ้งถึงความรู้สึกนี้เป็นอย่างดีค่ะ
จะขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
และขอบคุณมากมายที่แวะมาเยี่ยมค่ะ



the_newkung
คนเราทุกคนไม่ได้สมหวังในทุกสิ่งที่เราหวังหรอกค่ะ
ไม่งั้นคงไม่รู้จักคำว่าความผิดหวังเป็นเช่นไร
จะอย่างไรก็ตาม ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
และขอให้คุณโชคดีนะคะ



prince600/546
อืมม...อีกคนไม่ได้เป็นโรคร้ายหรอกค่ะ
คนเขียนสิคะ...เป็น...
เป็นโรคภูมิแพ้...(แพ้รัก)...ไงคะ...อิอิ



mameehanako
คุณจีนจ๋า...

ฝากสายลมห่มฟ้าเวลาดึก
จะจารึกแนบแน่นแสนฉ่ำชื่น
ความรักเอยความรักจักยั่งยืน
มิเป็นอื่นหรอกหนาตราบฟ้าดิน



kontan
ความรัก...ให้ทั้งความสุขและความทุกข์
ความรัก...ให้ทั้งรอยยิ้มและคราบน้ำตา
หากการคอยดูความเป็นไปของเขา
ทำให้คุณมีความสุขแม้เพียงน้อยนิด ก็ทำไปเถอะค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ...



นิรา
ขอขอบคุณค่ะสำหรับกลอนที่ไพเราะเหลือเกิน

ไม่วิ่งหาให้เหนื่อยใจ
ไม่วิ่งตามให้เหนื่อยกาย
อยู่เฉยๆรอให้รักมาหาเราเองดีกว่า...เนอะ

ไร้รักก็เหมือนไร้หัวใจนะคะ
จะทนได้เหรอ หากจะต้องอยู่อย่างคนไม่มีหัวจายยย

คิดถึงเช่นกันจ้า...



ลูกหว้า
ใกล้เกินไปก็กลัวใจละลาย
ไกลเกินไปก็กลัวใจหล่นหาย
อยู่กับที่ก็เจ็บปวดเจียนตาย

เฮ้ออออ...ทำตามที่หัวใจสั่งการก็แล้วกัน...เนอะ



<น้ำเองจ้า>
จริงจ้าน้ำ...อะไรที่เป็นของเรา
ทำยังไงก็เป็นของเรา
หากไม่ใช่...
ก็ไม่ต้องไปยื้อแย่ง หรือไปค้นหา
เพราะ...ในทุกๆของการค้นหา
ก็ไม่จำเป็นเสมอไปที่จะต้องค้นพบ

เป็นเรื่องราวที่ตรงใจนะคะ
หากเป็นใครสักคน ที่เป็นของเรา
จะมีระยะห่างพอดีๆ
ไม่อึดอัด เมื่ออยากอบอุ่นก็ดึงมาใกล้ๆ ได้

กับบางคนที่เราอยากเดินหนี
แต่ก็ไม่อยากให้ทิ้งห่าง....นะคะ
ยังไงมิตรภาพสวยงามเสมอ
เราอาจจะเดินหนีจากเรื่องนึง
แต่ไม่ได้หนีมิตรภาพที่มีต่อกันเลย




ขอบคุณค่ะสำหรับคำชมที่ว่า
เป็นคุณแม่ที่น่ารัก
ทำตามหน้าที่ค่ะ (แต่อาจไม่ถนัดนัก ทำกับข้าวค่ะ)
นอกนั้นมีความสุขมากมายในความวุ่นวายที่เป็น

เคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกันครับ
แล้วก็ต้องทิ้งระยะห่างไว้จริงๆไม่เช่นนั้นไม่ได้อะไรนอกจากความเจ็บปวดจริงๆ

<เด็กผีครับ>
มาวันนี้ จำใจ จากเจ้าก่อน
แม้จากจร ยังรักเจ้า ไม่แปรผัน
ยังมั่นคงเสมอ แม้จากกัน
ตราบจนวัน ที่ฉัน ต้องสิ้นลม
จากวันนี้ ใช่จากจร เจ้าไปไกล
หากวันใด กลับมารัก คงสุขสม
แต่หากเจ้าไม่รอ คงตรอมตรม
เหมือนดั่งเอามีดคม กรีดกลางใจ

อย่าเดินหนีน้า ยกสำรับมาให้ อิอิ

ไม่อยากสบตาเค้าคนนั้นเพราะแววตาที่เธอบอกออกมามันเรียกร้องความรักจากฉันเหลือเกิน ฉันชอบประโยคนี้มากเลยแบบว่าใช่เลย
<<<ที่เราต้องการระยะห่างประมาณหนึ่งไม่ต้องใกล้มาก...แต่ก็ไม่ต้องการให้ห่างหายไปเลย...แต่การทิ้งระยะห่างไว้ให้คงที่เช่นนี้บางทีมันก็ให้ความรู้สึกที่เจ็บปวดทรมานมากกว่า...การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนีเสียอีก...>>>
...ตลกใหมล่ะเมื่อเรารู้ว่าเรามีใจให้กันแต่ฉันก็รักเค้าไม่ได้ เพราะ ฉันแก่กว่าเค้า 11 ปี ฉันกลัวว่ารักของเค้าซึ่งแรกๆจะดูร้อนแรง แต่ไม่ช้าจะแผ่วปลาย

อุ้มสี
จากข้อเขียน...เสียงเพลง...และรูปภาพ
ดูรวมๆกันแล้ว ทำให้เกิดความรู้สึกเหงาได้เหมือนกันนะคะ



Jiji&Kaka
เห็นด้วยค่ะ...มิตรภาพสวยงามเสมอ
มิตรภาพที่ดีมีคุณค่ายิ่งกว่าทรัพย์สินเงินทอง
เงิน...อาจซื้อได้ทั้งสิ่งที่ดีและสิ่งเลว
แต่เงินไม่สามารถซื้อมิตรภาพที่ดีได้ค่ะ

เข้ามาทักทาย รูปสีม่วงดูศิลป์จัง

ลุงแอ๊ด
แปลกนะคะ คุณลุงแอ๊ด ที่เพื่อนๆในนี้หลายคน
ผ่านความรู้สึกแบบนี้มาเหมือนๆกัน
ซึ่งรวมทั้งตัวเองด้วย...เข้าใกล้เกินไปก็ไม่ได้
ไกลไปก็หัวใจสลาย...พอทิ้งระยะห่าง
ก็ยิ่งไม่ได้อะไรเลย นอกจากความเจ็บปวด...




เด็กผี
ขอบคุณสำหรับบทกลอนที่มีความไพเราะมากมาย
อ่านกลอนของคุณแล้วทำให้นึกถึงเนื้อเพลง"ลมหวน"

ลมหวนชวนให้คิดถึงความหลัง
ภวังค์จิตคิดขื่นขมระทมใจ
ตัวใครเป็นคนผิดอยากถามนัก
รักใยใจจึงกลับดั่งลมหวน

ให้เรากล่าวถ้อยในที่รัก
เจ็บนักพอถึงอื่นก็คืนคำ
มาทำชิดสนิทใหม่ใครจะเชื่อ
เบื่อแล้วใยจะมารับกลับคืน

เกี่ยวกันไหมเอ่ย???



แม่อ้วนคนสวย
เรื่องอะไรจะเดินหนีล่ะคะ
เห็นสำรับของอร่อยๆ จะผวาเข้าใส่สิไม่ว่า
ขืนชักช้ามีหวังอดอ่ะจิ อิอิ



s
คุณs คะ
หากคุณรักเค้าและเค้าก็รักคุณ
อะไรๆก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วค่ะ
อย่าลืมสิคะ อายุเป็นเพียงตัวเลขเท่านั้น
ขอให้คุณโชคดีนะคะ



dj booboo
สวัสดีค่ะคุณ dj booboo
ขอบคุณที่แวะมาทักทายและชอบรูปภาพนะคะ
ที่บ้านคุณก็มีเพลงเพราะๆให้ฟังมากมาย
แล้วจะแอบไปฟังเพลงบ่อยๆค่ะ

... บางระยะห่าง สร้างเสน่ห์
บางระยะห่าง อ้างว้างเคว้งคว้าง
บางระยะห่าง ถ่างความสัมพันธ์
พยายามคิดถึงอย่างเป็นสุข ... สักวันคงทำได้

i love sushi
การรักใครสักคนหนึ่ง ง่ายกว่าการตัดใจจากใครสักคนนัก
ยิ้มเถอะค่ะ...ยิ้มให้กับหัวใจตัวเองที่ไปรักเค้า
เพราะอย่างน้อย...หัวใจของเราก็ได้เรียนรู้ที่จะรัก
คิดถึงเค้าเถอะค่ะ...แม้ว่าการคิดถึงจะให้ความรู้สึกทั้ง เหงา และ เศร้า
แต่อย่างน้อยการคิดถึงก็ให้ความรู้สึกที่ป็นสุขด้วยเช่นเดียวกัน



นิรา
คุณนิราคะ...กว่าเราจะรู้ซึ้งถึงคุณค่าของใครบางคน
ก็ต่อเมื่อคนๆนั้นได้จากเราไปแล้วค่ะ

ขออนุญาตเปลี่ยนประโยคนี้ใหม่นะคะ
"อยากลบคำว่าเสียใจ...เสียดาย...เสียเวลา...และเสียความรู้สึกให้หมดไปจากโลกนี้จัง"
เปลี่ยนเป็น...
อยากลบคำว่าเสียใจ...เสียดาย...เสียเวลา...และเสียความรู้สึกให้หมดไปจาก...ใจนี้จัง...(ดีกว่าม๊ะคะ)

อ่านเรื่องที่น้องตะวันเขียนแล้วให้คิดถึง กวีของท่านคาริน ยิบรานครับ

ท่านเขียนไว้น่าฟังครับ ว่า




จงรักกันและกัน แต่อย่าสร้างพันธะแห่งรัก
และขอให้ความรักนั้น เป็นเสมือนห้วงสมุทร
อันเคลื่อนไหวอยู่ระหว่างฝั่งแห่งวิญญาณของเธอทั้งสอง
จงเติมถ้วยของกันและกัน แต่อย่าดื่มจากถ้วยเดียวกัน
จงให้ขนมปังแก่กัน แต่อย่ากัดกินจากก้อนเดียวกัน
จงร้องและเริงรำด้วยกัน และจงมีความบันเทิง
แต่ขอให้แต่ละคนได้มีโอกาสอยู่โดดเดี่ยว
ดังเช่นสายพิณนั้น ต่างอยู่โดดเดี่ยว
แต่ว่าสั่นสะเทือนด้วยทำนองดนตรีเดียวกัน
จงมอบดวงใจ แต่มิใช่ต่ออีกฝ่ายหนึ่ง
เพราะหัตถ์แห่งชีวิตอมตะเท่านั้นที่จะรับดวงใจของเธอไว้ได้
และจงยืนอยู่ด้วยกัน แต่อย่าใกล้กันนัก
เพราะว่าเสาของวิหารนั้นก็ยืนอยู่ห่างกัน
และต้นโพธิ์ ต้นไทรก็ไม่อาจเติบโตใต้ร่มเงาของกันได้



แม้จะเป็นระยะห่างที่เจ็บปวด

ถ้ามันเป็นรูปแบบหนึ่งของความสัมพันธ์

บางทีก็อาจจะต้องยิ้มรับกับความเจ็บปวดนะครับ

๐๐ มาแล้วจ้า ตะวันที่รัก ๐๐

.. ขอพักเหนื่อยก่อน ทำแผลให้ด้วย ดิ อิอิ โดนขังนอกบ้านเป็นเดือน เพิ่งได้เข้ามาวันนี้ ยุงกัดเลยอ่ะ ไข้เลือดออก(หัวใจ)ถามหา เอิ๊กๆๆๆ

.. ทำใจนะ ตะวัน เกิดพรุ่งนี้อำโดนขังนอกบ้านอีก ฮ่าๆๆๆ จะ ทำไรผิดว๊า โดนเนรเทศได้ไงมะรู้ตัวเลย ปีนหลังคา จนแทบจะรื้อบ้านทั้งหลังแล้ว อิอิ จุ๊บๆๆๆ กอดแน่นๆๆ ( ส่งสายตาอ้อนวอน ) เอิ๊กๆๆๆๆๆ คิดถึงมากๆๆเลยจ้า

ห่วงใย
พี่ธรรมคะ
นี่ก็เป็น กวีของท่านคาลิล ยิบราน ที่น่าฟังเช่นกัน
ท่านเขียนไว้ว่า

ความรักไม่ให้อะไรนอกจากตนเอง
และไม่รับสิ่งใดนอกจากตนเอง
ความรักไม่ยอมเป็นเจ้าของ
และไม่ยอมให้ถูกเป็นเจ้าของ
และอย่าคิดว่าจะชี้นำวิถีของความรักได้
ถ้าพบว่าเธอมีค่าควรแก่รัก
ความรักจะชี้นำเธอเอง...

...ถ้ารู้จักรัก แสงแดดจะทำให้อบอุ่น
และลมหนาวจะทำให้หลับสบาย...




ขอเป็นเหมือนฝัน
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ...ดีใจจังที่พี่อำเข้าบ้านได้แย้วววว
แต่ ต้องปีนหลังคาเข้ามาเหยอ
แล้วตกลงมาป่าวคะ แน่ะมีแผลที่น่องด้วย ตกลงมาแหง๋ๆๆเยย
มานี่มา...ตะวันจาเอายาเขียวใส่แผลให้
ไม่งั้นเดี๋ยวจาใส่กางเกงขาสั้นมะได้น๊า...ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ

Fate brought us here for some reason,

now reality is coming in

& telling us to hold on to what we have,

because it is so special.

I love you my deer friend.

พรหมลิขิตนำพาให้เรามาพบกันด้วยเหตุผลบางอย่าง

และตอนนี้ความจริงกำลังจะปรากฏ

ฉันจึงขอให้เรายึดมั่นในสิ่งที่เรามี

เพราะนี่เป็นสิ่งที่พิเศษที่สุด

ฉันรักเธอเสมอเพื่อนที่ดีของฉัน

j
j คะ...

A friend is sweet

when its new

but it is sweeter

when its true !

But you know what ?

Its sweetest when its you...



ป้าหู้เองจ่ะ(fifty- four)
น้องมีโอ...นอนเอามือก่ายหน้าผาก
กุ้มจายเรื่องอารายก็ไปบอกม่ามี๊ดี๊
อ้อ...ฝากบอกม่ามี๊ด้วยน๊าว่า...คิดถึงจัง...

*** เพียงแค่คิด...... ก็ ! ***

สะท้านไหว ใจสะท้อน สะอื้นไห้
พริ้วพระพาย กระเพื่อมพราย ชวนหม่นหมอง
เคียงคู่กัน ใจไกลกัน ยิ่งตรมตรอม
ขมขื่นครอง กายห่างไกล หากใจเคียง

.. หากแม้นเลือกได้ ... ทางไหนดี ??..

๐๐ คำตอบคือ ๐๐

.. อุ่นยิ่งนักแม้นมิได้อยู่เคียงคู่
หากใจรู้เรายังรักกันใช่ไหม
ถ้อยอ่อนหวานทอดผ่านใจสู่ใจ
นานแค่ไหนมิเลือนราง..หากฝังตรึง

.. กำลังใจทอดผ่านสะพานฟ้า
สายธาราซึมซับรับคิดถึง
ดาวดวงน้อยเรียงร้อยถ้อยรำพึง
ส่งความซึ้งจากห้วงใจไปสู่เธอ


... สำคัญที่ความทรงจำ มิใช่ระยะห่าง หรือกาลเวลา ...


** จ๊ะเอ๋ ! **

๐๐ เซ็ง! จัง .. บ้านเข้าไม่ได้อีกแล้ว ..

... เอากลอนมาฝากตามสัญญา .. กลั่นออกมาจากความจริง นะ

ถ้าบอกว่าเฉือนใจมาตีแผ่ ... หมอมาทันไหมคะ .. คิก คิก


...... รักนะจ๊ะ .....

... ตะวันจ๋า คอมพ์ เกเร อๆไม่ได้กด แต่มานส่งตัวเองค่ะ ..ที่ว่างเปล่า 2 อัน จะลบก็ได้ไม่ลบก็ได้ ...เพราะ

..หลับตาซิจ๊ะ .. มองเห็นไหม ไม่ช่องว่าง มีแต่คำว่า คิดถึง เต็มล้นเลยเห็นป่าวคะ (( ไปได้เรื่อยเลยนะ อำ )) อิอิ