ทำความรู้จัก 3 ศิลปินนิรนาม ที่เฉิดฉายบนเวทีรำลึก The King of Pop
ผู้เขียนเพิ่งได้ดูพิธีกรรมที่จัดให้กับ The King of Pop ไมเคิล แจ็คสัน ซึ่งในงานก็มีทั้งพี่น้อง, เพื่อนศิลปิน, ผู้เคยร่วมงาน และผู้ที่ได้รับแรงบันดาลใจ มาร่วมแสดงดนตรีกันมากมาย เช่น Mariah Carey, Usher, Jennifer Hudson, Lionel Richie, John Meyers, Stevie Wonder รวมถึง Jermaine Jackson
แต่สองเพลงสุดท้ายซึ่งได้แก่ We Are the World และ Heal the World ก็มีกลุ่มนักร้องที่ผู้เขียนไม่คุ้นหน้า (อีกทั้งCBS ก็ไม่ขึ้นชื่อเสียงเรียงนามให้เราดูอีกต่างหาก) แต่ยังโชคดีที่ทางเว็บไซต์ MTV ได้มาไขข้อข้องใจ โดยแนะนำให้เราได้รู้จักกับศิลปินที่ผู้เขียนรู้สึกติดใจสามคน ซึ่งเมื่อได้ลองฟังผลงานส่วนตัวของพวกเขาแล้ว ก็ยิ่งทำให้สนใจมากขึ้นเป็นทวีคูณ
Judith Hill อาจเป็นศิลปินโนเนมที่โดดเด่นที่สุด สำหรับใครก็ตามที่ดูพิธีกรรมนี้จนจบ โดยเธอได้ร้องนำเพลง We Are the World และยังยืนอยู่ตรงกลางในช่วงระหว่างร้องเพลง Heal the World ซึ่งถ้าไม่เกิดโศกนาฏกรรมเสียก่อน เธอก็จะทำหน้าที่เป็นนักร้องแบ็คอัพให้กับทัวร์ This Is It ที่จะเกิดขึ้นในลอนดอน
ในเว็บไซต์ส่วนตัว Judith Hill ได้เล่าถึงประวัติของนักร้องคนนี้ว่า เธอถูกเลี้ยงอยู่ในคอบครัวนักดนตรี โดยแม่ของเธอนั้นอพยพมาจากญี่ปุ่น และแต่งงานกับพ่อที่อยู่ในวง funk ในยุค 70 หลังจากจบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยแล้ว เธอก็ตัดสินใจมุ่งหน้าไปประเทศฝรั่งเศส และได้ร่วมงานกับนักร้องที่ชื่อ Michel Polnareff
Hill เล่าว่า "ฝรั่งเศสเป็นสถานที่ที่ให้กำเนิดเรื่องราวมากมายในชีวิตของฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่การตามหารักแท้ การนั่งอยู่บนฟุตบาทกับพวกยิปซี การวิ่งหนีเอาตัวรอดจากพวกนักเลงหัวไม้ ซึ่งการได้รับประสบการณ์เหล่านี้ในประเทศที่สวยงาม ทำให้ฉันกลับมายังอเมริกาเยี่ยงเศรษฐีเลย"
นักร้องคนที่สองที่ผู้เขียนรู้สึกติดใจคือ Dorian Holley ซึ่งเป็นคนร้องท่อนที่สามของ We Are the World โดยเขาเป็นแบ็คอัพให้กับ ไมเคิล แจ็คสัน มาหลายทัวร์แล้ว และยังเคยปรากฏตัวให้เราเห็นมากบ้างจากเรียลลิตี้อย่าง So You Think You Can Dance อีกทั้งไปเป็นโค้ชเสียงให้กับเรียลลิตี้สุดฮิต American Idol ใน 4 ซีซั่นล่าสุด
นอกจาก ไมเคิล แจ็คสัน แล้ว เขายังเป็นแบ็คอัพให้กับศิลปินชื่อดังมากมาย เช่น Queen Latifah, Rod Stewart, James Taylor, Lionel Richie, Don Henley, Linda Rondstadt และศิลปินชื่อดังอีกมากมาย จนเมื่อปลายปีที่แล้ว หลังจากการเป็นนักร้องแบ็คอัพมาทั้งชีวิต เขาก็ได้ออกอัลบั้มแรกที่ชื่อ Independent Film
คนสุดท้ายคือสาวลุ๊คพังค์ร็อควัย 24 ปีจากออสเตรเลียที่ชื่อ Orianthi Panagaris (อ่านไงว่ะ) ที่เพิ่งเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของการทัวร์ This Is It ของ ไมเคิล ที่จะจัดขึ้นในลอนดอน โดยเธอเป็นที่รู้จักของหลายคนก่อนใครเพื่อน ก็จากฟุตเตจการซ้อมของ ไมเคิล ที่หลุดออกมาทางอินเตอร์เน็ตนั้นเอง
อย่างไรก็ตาม เธอก็เคยร่วมงานกับ Prince ภายใต้สังกัดเดียวกันมาแล้ว รวมถึงได้รับคำสรรเสริญจาก Santana (ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะดูเหมือนว่าสไตล์ของเธอ จะได้รับแรงบรรดาลใจมาจากศิลปินคนนี้เต็มๆ) รวมถึงได้เป็นการเล่นเปิดให้กับกีตาร์กูรูอย่าง Steve Vai และ Eric Clapton และเธอก็ยังเล่นกีตาร์ให้กับสาวผู้ชนะ American Idol อย่าง Carrie Underwood บนเวทีแกรมมี่อีกด้วย โดย Orianthi ก็เพิ่งทำอัลบั้มชุดแรกออกมาเมื่อไม่นานมานี้
+ จะผิดไหม ถ้าผมจะบอกว่าผมแทบไม่ได้มีส่วนร่วมกับอารมณ์ของขาวโลกในประเด็นนี้เลย (แบบว่า out of music มั่กๆ ส่วน MJ ก็ไม่ถึงกับปลื้ม แค่รู้จักเพลงเค้าบางเพลง) ... แต่ก็ขอบคุณนะครับ สำหรับการเอาเกร็ดข้อมูลมาแนะนำกัน
Seam - C สู้ๆครับ ^^ สำหรับโปสเตอร์ใบนี้ ก็มาอยู่บน desktop แทนที่โปสเตอร์เรื่อง Wristcutters: A Love Story ที่ติดอยู่มาประมาณปีนึงเรียบร้อยแล้วครับ ฮ่าๆ
เรนตั้น อืมม มันมีแบบ UK Quad (แนวนอน) ด้วยนะ ลองไปหาเซฟดูได้ ^^
You could have brain tumor by watching this contaminated turd. Nothing in Gentlemen Broncos pays off, it’s incoherent mess, and chock-full of incredibly annoying characters. You will not only loath this movie, but it also makes you want to punch someone who responsible for this abomination in the face.
BloodyMonday Rating:
Fantastic Mr. Fox (2009)
Imagine if Akira got Live-Action treatment by... say Alfonso Cuarón, you know how awesome it might be? That’s what happened to "Fantastic Mr. Fox". Wes Anderson's auteur perfectly captured the quirkiness and blissful tone of the material. Its stop-motion technique might be a little crude and... somewhat unsophisticated, but that's the charm of it. You’ll feel like pop-up book unveiled before your eyes. This is an exceptional animation of the year.
Up in the Air is a blockbuster movie for people who think blockbuster movies are dumb, as it chock full of brilliantly written dialogue, and acting showcase for three talented actors (especially star-making turn by Anna Kendrick). But in the end, there's little to love, not so much story to chew on (plus disappointing third act), and no real connection to the meaning of human interaction as it intended to be.
BloodyMonday Rating:
I Love You, Beth Cooper (2009)
Cliché-ridden plot about a bunch of annoying characters get together in one idiotic circumstance, "I Love You, Beth Cooper" is shameless exploitation & biggest insult to 80s teen flicks. It's like memorizing magic trick from internet, hoping to perform like David Copperfield. Neither sense of wonder nor magic flare happens here. Only good thing is, it makes me wanna cleanse my soul with genuine 80s teen movie night marathon.
BloodyMonday Rating:
Everybody's Fine (2009)
Meh. The movie serious lack of originality & characters development. Only Robert De Niro comes out fine in this schmaltzy, "Lifetime" movie-of-the-week plot.
BloodyMonday Rating:
Paper Heart (2009)
Twee delight... That's only two words I can think of right now.
BloodyMonday Rating:
Adam (2009)
A perfect companion to Mary & Max (one of the best animation of 2009), Adam is star-crossed love story (pun intended) between Adam, Asperger's Syndrome bearer, and Beth, free spirit woman. The picture wouldn’t be this intimate without stunning performance by Hugh Dancy. On the other hand, the lack of depth on why Beth would love someone like Adam, preventing me from wholeheartedly embraces her choice in the end (which is nice & perfect but requires a leap of faith). Otherwise, this is touching romantic film, which putting its feet firmly on the ground, making the world full of hope and seems nicer place to live.
BloodyMonday Rating:
The Invention of Lying (2009)
Expected to be like “Click” or “Yes Man”, where high-concept plot turned into endless gags, with moral lesson (forcefully) shoving down your throat. But "The Invention of Lying" is thinking man’s film. The whole concept is not seeing how first lying man exploits the ability. But it's about him finding the way not to lie, in order to find genuine happiness. Great stuff.
BloodyMonday Rating:
Give ‘Em Hell Malone (2009)
This is one damn frustrating experience. It’s like watching an infant trying to stand up and walk. They would take a few steps then fall their asses. In fact, kiddie film like “Bugsy Malone” has done better job paying a tribute to film noir than this borefest.
BloodyMonday Rating:
Zombieland (2009)
ถ้าอังกฤษมีหนังซอมบี้ฮาแตกอย่าง Shaun of the Dead แล้ว ทำไมอเมริกาจะมีบ้างไม่ได้... Zombieland คือการผสมผสานระหว่างบรรดาหนังซอมบี้เก่าๆ เข้ากับทัศนคติของคนสร้างที่อาจดูหนังแนวนี้มากเกินความจำเป็น จนสามารถสร้างหนังซอมบี้ที่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองเป็น และเล่นสนุกไปกับกฏพื้นฐานของซอมบี้ได้อย่างเต็มที่ ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องยกความดีให้สี่นักแสดงนำ โดยเฉพาะ วู้ดดี้ ฮาเรลสัน (เขาเกิดมาเพื่อบทนี้) ที่ช่วยกันสร้างมนต์เสน่ห์ ให้กับการเดินทางในโลกไร้มนุษย์ได้อย่างเต็มที่
หนังมีไอเดียกิ๊บเก๋ ทำออกมาได้สนุกสนานสไตล์ซิตคอมอังกฤษ โดยเฉพาะการนำกฏเหล็กต่างๆจากหนังที่เกี่ยวกับการท่องเวลา (ดูเหมือนว่า Back to the Future จะเป็นแรงบรรดาลใจหลัก) มาปู้ยี้ปู้ยำอย่างเมามัน ถึงแม้ว่าตลอดเวลาการรับชมจะให้ความรู้สึก เหมือนตัวเองกำลังดูซีรี่ย์ทางโทรทัศน์ แต่มันก็คือตอนที่ฮาที่สุดของซีซั่น แถมเอฟเฟ็คที่ใช้ก็มีคุณภาพจนคาดไม่ถึง
BloodyMonday Rating:
Looking for Eric (2009)
มีความรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มองโลกในแง่ดีเกินบรรยากาศโดยรวม จริงอยู่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ลงเอยด้วยดีในตอนสุดท้ายนั้น สามารถสร้างความสุขและรอยยิ้มให้กับคนดู แต่จากสถานการณ์ในเรื่องและบริบทที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มันยากที่จะทำใจเชื่อในสิ่งที่เห็น โดยเฉพาะพล็อตรองเกี่ยวกับปืน ซึ่งถ้าถูกตัดออกไปและหนังยังดำเนินเรื่องอย่างที่เป็นอยู่ Looking for Eric ก็น่าจะเป็นหนังฟีลกู้ดที่อบอุ่นที่สุดเรื่องหนึ่งของปีเลยทีเดียว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
