เคยเจอคำพูดและสายตาดูถูกจากคนอื่นไหม

เคยไหม ไปเดินห้างใหญ่แล้วแต่งตัวแบบสบายๆ

แล้วโดนสายตาของพนักงานขายของดูถูกไหม

แล้วเคยไหม เห็นลูกค้าที่ไปตามร้านอาหาร

แล้วชอบดูถูกและพูดจาไม่ดีกับเด็กเสริฟ

ต้นทุนทางสังคม และต้นทุนทางอารมณ์ของคนเรา

มันไม่เท่ากันหรอกนะ

คนบางคนเขาสามารถอยู่กับคำดูถูกพวกนั้นได้

แต่กับบางคนเขาไม่สามารถรับความรู้สึกเหล่านั้นได้

ความรู้สึกเหล่านั้น มันจะติดตัวคนๆหนึ่งไปอีกนาน

เพียงแค่ความสนุกปากของคนพูดโดยไม่คิด

อาจเพราะพวกเขาไม่มีภูมิคุ้มกันก็เป็นได้

ยกตัวอย่างใกล้ตัวเลย

หลายชายตอนนี้อายุ 3 ขวบกว่า

เขาเป็นเด็กผู้ชายตัวดำแต่สะอาดนะ

พวกเราน้าๆป้าๆก็จะชอบแหย่หลาน เรียกหลานว่าดำ

พอหลานเริ่มพูดหรือฟังรู้เรื่องมากขึ้น

ก็มีวันหนึ่ง หลายชายก็ไปยืนที่หน้ากระจก

แล้วก็เอาแป้งฝุ่นมาทาตัวทาหน้าให้ขาว

หลานชายก็มองกระจกแล้วก็ยิ้มแล้วก็เอาแป้งมาปะอีก

และก็มีแอบเอาผ้ามาขัดตัว

วันนั้นป้าเลยบอกพวกเราว่า

อย่าเรียกหลานว่าดำอีกนะ สงสารหลาน

แต่เรากลับคิดต่างนะ

เรายังคงเรียกหลานว่าดำ

เราไม่ได้เรียกเพราะดูถูกหลานหรือเอาปมด้อยของหลานมาล้อ

และความดำมันก็ไม่ใช่ปมด้อย มันอาจเป็นจุดเด่นของเราก็ได้

อยู่ที่เลือกจะมอง

แต่ที่ยังเรียกหลานว่าดำอยู่นั้น

เพราะเราแค่อยากให้หลานอยู่กับความจริงให้ได้

เขาต้องอยู่กับคำพูดคนอื่นให้ได้

ไม่ใช่เอะอ่ะอะไรก็คอยปกป้อง

ถ้าวันข้างหน้าที่เขาโตเป็นผู้ใหญ่

เขาต้องอยู่ได้ด้วยตัวเขาเอง

ไม่ใช่ให้คนทางบ้านมาใช้คำโกหกเพื่อปลอบใจ

และอีกอย่าง เวลาที่หลานล้มหรือเจ็บตัวจากการเล่น

ผู้ใหญ่ชอบปลอบโดยการ โอ๋

ชอบปลอบให้หลานเงียบ

โดยการไปตีสิ่งของหรือคนที่เล่นด้วยให้หลานดู

เด็กก็จะเข้าใจผิดหรือเปล่า

ว่าทุกครั้งที่ตัวเองร้องไห้หรือเจ็บตัว

คนรอบข้างสิ่งรอบข้าง “ผิด”