แนนนี่กับวันคริสมาสที่แคนาดาปีแรก

ไม่ได้เขียนมาตั้งนาน เลยมาเขียนให้แก้คิดถึงกันซะหน่อย (ใครคิดถึงเอ็ง?)

เริ่มที่อัพเดทชีวิตน้องกะเหรี่ยง ก็สุขสบายดีค่ะ เลี้ยงเด็กไปวันๆ

ที่ฟินสุดในช่วงนี้คือได้หยุดงานยาวเป็นอาทิตย์เพราะเทศกาลวันคริสมาส

พอใกล้วันคริสมาส โฮสก็บอกแผนงานว่าจะมีปาร์ตี้กับครอบครัวฝ่ายโฮสแม่ที่ร้านอาหาร ในวันที่ 23 ธันวาฯ โฮสก็ชวนนังแนนนี่ ...แล้วมีหรือที่นังแนนนี่จะไม่สนของฟรี ก็ตอบตกลงภายในเวลาไม่เกิน 1 วินาที (เร็วเชียวนะเอ็ง)

โฮสแม่ยังชวนให้ไปค้างคืนที่บ้านลุงของโฮสแม่ด้วยกันในคืนวันคริสมาสอีก แต่ด้วยความที่ไม่อยากไปนอนแปลกที่ แล้วก็เกรงใจเจ้าของบ้านด้วย(ฟังดูดีมะ) ก็เลยปฏิเสธไป

ทว่ายังมีงานเลี้ยงอีกหนึ่งงาน นั่นคือวันคริสมาสอีฟจะมีปาร์ตี้ที่บ้านน้องชายของโฮสพ่อ ซึ่งคราวนี้เป็นปาร์ตี้ของญาติทางฝั่งโฮสพ่อ โฮสแม่คาดว่าจะมีวงศาคณาญาติมาร่วมงานราวสามสิบกว่าชีวิต เอ่อ..คนเยอะไปไหม งานนี้ได้กินฟรี(อีกแล้ว)ก็จริง แต่คนเยอะๆ หนูก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะคะโฮสขา ก็เลยปฏิเสธไปอีกรอบ

โฮสก็ดูเข้าอกเข้าใจนะ แต่อิตอนนังแนนนี่บอกว่าจะไม่ไปค้างคืนด้วยเนี่ย โฮสดูตื้อมาก ถามตลอดว่าแน่ใจเหรอ คิดใหม่ได้นะ น่าจะไปด้วยกัน ..ทำนองนี้

ซึ่งน้องกะเหรี่ยงก็ซาบซึ้งน้ำใจของโฮสเหลือเกิน การกระทำของโฮสที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ เค้ามองเราเป็น part of family แบบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ *อยากคลานเข่าเข้าไปกราบแนบตักเหลือเกินเจ้าค่ะ

เอาล่ะ อวยโฮสมาเยอะแล้ว มาเล่าเหตุการณ์ระทึก(?)ในวัน Boxing Day (Dec 26) มั่งดีกว่า

Boxing Day คือวันอะไร? อิตอนแรกที่เห็นก็คิดว่าวันชกมวยเหรอฟ่ะ? ทว่าเมื่อเหลือบไปเห็นสเตตัสของเพื่อนในเฟสบุ๊ค (ซึ่งเป็นคนไทย อยู่เมืองไทย) โพสรายละเอียดเกี่ยวกับวัน Boxing Day ..อิกะเหรี่ยงก็ถึงบางอ้อทันที (แกมาอยู่แคนาดาประสาไรฟ่ะ ไม่ได้รู้สี่รู้แปดอะไรเล้ย )

สรุปว่า Boxing Day คือวัน... เอ่อ.. ขอกลับไปค้นสเตตัสของเพื่อนมาตอนแป๊บนะก๊ะ (￣▽￣;)
"เป็นวันที่คนที่ได้รับของขวัญในวันคริสต์มาสจะนำของขวัญที่ได้รับมาแกะทีละกล่องๆ เพื่อสำรวจของขวัญที่ได้รับ อีกทั้งบริษัทห้างร้านต่างๆ เขาจะแจกของขวัญเป็นกล่องๆ ให้กับเหล่ามนุษย์เงินเดือนในสังกัดไว้เป็นกำลังใจในการมุมานะทำงานต่อไปในปีหน้า" - by เพื่อนในเฟสบุ๊คอิฉันเอง

ตอนแรกอิฉันก็ไม่ได้เอะใจว่าวันนี้เป็นวันชกมวยแห่งชาติ เอ๊ย วันบ็อกซิ่ง คือคิดแค่ว่าอยากไปหาซื้อขนมกับเดินช็อปตามประสา home alone ก็เลยกะว่าจะไปเดินห้างสักหน่อย พอนั่งรถบัสไปใกล้ห้างแล้วเห็นรถติด อินี่ก็ยังไม่เอะใจ แต่ก็คิดว่าหลังวันคริสมาสคนคงมาช็อปกันเยอะ

มารู้ตัวจริงๆ ก็ตอนเข้าไปในห้าง (ซึ่งมีประชากรเป็นล้านเดินกันขวักไขว่ ถือถุงช็อปในมือคนละสามสี่ถุง) แล้วเห็นป้ายว่าลดราคาสำหรับวันบ็อกซิ่ง ...ฉลาดเลยทีนี้ เข้าใจเลยว่าทำไมคนโครตเยอะ

ประเดี๋ยวก่อนท่านผู้อ่าน ...อิฉันเล่าข้าม orz|||
ขอกลับไปเล่าตอนขึ้นรถบัสแป๊บนะ อันที่จริงตรงนี้แหละที่เป็นไคลแม็กซ์(?) 55+

คือตอนรถบัสจอดให้ลงตรงถนนข้างห้างเนี่ย (ห้างที่ไปคือ Square One) ก็มีผู้โดยสารที่รอลงหลายคน อิฉันที่นั่งอยู่โซนหลังของรถบัสก็จะลงประตูเพราะใกล้กว่า ก็เดินๆ ตามคนข้างหน้าเพื่อออกจากประตู แล้วก็มีฝรั่งวัยรุ่นผู้หญิงอีกคนอยู่ขนาบข้าง ประมาณว่าจะออกช่องประตูไปพร้อมกันได้

แต่พอถึงตาอิฉันลง อิฉันก็จับประตูเตรียมก้าวเท้าเหยียบพื้น อนิจจายังไม่ทันได้ยื่นส่วนที่เป็นหัวแม่โป้งออกจากช่องประตูรถ อิประตูเจ้ากรรมก็ดันจะปิดเข้าหากันแบบไม่ปรึกษงปรึกษากันซ้ากกคำ อิฉันและฝรั่งสาวนางนั้นก็พยายามผลักประตูคนละข้างให้เปิดออกด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด(?) แต่ก็สู้แรงมันไม่ได้(?) เลยคิดว่าปล่อยให้ประตูปิดมาก่อน กะว่าค่อยผลักเปิดอีกที

ซึ่งพอประตูปิดสนิทปุ๊บ รถบัสก็ออกตัวปั๊บ! ฮ...เฮ้ย! ตูยังไม่ได้ลงเล้ยยย อิคนขับนี่ก็ออกรถโดยไม่ถงไม่ถามตูซ้ากกกคำ
ฝรั่งวัยรุ่นข้างๆ กับเพื่อนอีกคนของเธอก็หันไปมองคนขับรถบัส พลางพึมพำประมาณว่า เมิงออกรถจริงดิ
สถานการณ์ ณ ขณะนั้น นอกจากอิกะเหรี่ยงหัวดำและฝรั่งวัยรุ่นสองคนที่ไม่ได้ลงแล้ว ก็มีกระทาชายอีกคนที่รอจะลงต่อจากข้าพเจ้า แต่ก็ไม่ได้ลงเช่นกัน เอวัง...

แต่ทุกท่านไม่ต้องกังวลไป เพราะน้องกะเหรี่ยงก็ไม่ได้อับจนหนทาง(?)เสียทีเดียว เนื่องจากรถบัสจะวิ่งถนนเส้นรอบๆ ห้าง ก่อนจะไปจอดที่สถานีจอดรถบัส (ที่น้องกะเหรี่ยงเกือบพาเด็กๆ ไปหลงนั่นแล ฮา...)

นั่นหมายถึงว่า หากน้องกะเหรี่ยงจะลงสถานีข้างหน้าเพื่อเดินเข้าห้างก็สามารถกระทำได้ แต่น้องกะเหรี่ยงไม่ทำ เพราะน้องกะเหรี่ยงไม่อยากเดินฝ่าความหนาวซึ่งอุณหภูมิติดลบ (จุดจอดรถบัสเมื่อกี้มันใกล้ห้างที่สุด แค่เดินสามก้าวก็เข้าไปที่จอดรถใต้ดินของห้างแล้ว เดินไปอีกหน่อยก็เข้าประตูห้างเลย) เช่นนั้นแล้วน้องกะเหรี่ยงก็เลยรอให้รถบัสไปจอดที่สถานีปลายทาง ซึ่งจะมีอาคารของสถานีรถบัสเป็นจุดเชื่อม จะได้เข้าสู่ตัวห้างแบบสัมผัสอากาศหนาวน้อยที่สุด

ด้วยความเซ็งจากการที่ไม่ได้ลงป้ายรถบัสที่ต้องการ น้องกะเหรี่ยงเลยแก้เซ็งด้วยการช็อปกระจาย ซึ่งปรากฏว่าได้มาแต่ของกินล้วนๆ ฮา...


นิทาน(?)เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... อิคนขับรถบัสคะ มองกระจกเถอะค่ะ...จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน





Merry Christmas &  Happy New Year 2013 ค่ะ

Create Date : 27 ธันวาคม 2555		4 comments
Last Update : 27 ธันวาคม 2555 12:11:32 น.
Counter : 2111 Pageviews.
Share Tweet