Mint's world.
|
|||||||||||||
บทที่ 4 ดวงตาของเก็จลดา บทที่ 4 ดวงตาของเก็จลดา ภายหลังจากได้กราบพระทั้งเก็จลดาและญาดาวีต่างก็รู้สึกสดชื่นขึ้นเป็นพิเศษมีเพียงชลธิชาเท่านั้นที่ยังคงหน้าซีดเซียวอยู่เหมือนเดิม ญาดาวีเองก็สังเกตเห็นเพียงแต่ขอให้กลับถึงบ้านก่อนแล้วค่อยซักถามเพื่อนสาวก็ยังไม่สาย สารถีสาวเลี้ยวรถออกมาจากเขตของวัดป่า มุ่งหน้ากลับบ้านพักของนางพิมพ์ดาวที่อยู่ห่างออกไปอีกร่วมสิบกิโลเมตร แต่เมื่อขับออกได้ราวครึ่งทางหางตาก็พลันเหลือบไปเห็นยอดหลังคาสีแดงที่ตั้งตระหง่านบนยอดเขาเตี้ยๆ โดดเด่นเป็นสง่า เคยได้ยินคุณป้าพิมพ์ดาวเล่าว่านั่นคือคฤหาสน์รักตปักษ์ที่เจ้าของตัดสินใจขายทิ้ง ก่อนกลับเราแวะไปดูคฤหาสน์มหาเศรษฐีของแถบนี้ก่อนมั้ย... ญาดาวีเสนอขึ้น เก็จลดาที่ทรุดนั่งอยู่เบาะหลังยื่นหน้ามาหา คฤหาสน์ที่ไหนอีกล่ะ ยัยชลยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วยนะ คนที่ถูกเอ็ดชำเลืองตามาทางหญิงสาวข้างๆ ไม่เป็นไรหรอกวี ไปดูแป๊ปเดียวก็ได้...ได้มาต่างจังหวัดทั้งทีแล้วก็น่าจะได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็นบ้าง ชลธิชาปั้นยิ้มส่งให้ ญาดาวีได้ใจคลี่ยิ้มกว้างก่อนเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์รักตปักษ์อันเลื่องชื่อ รถยนต์คันงามวิ่งฝ่ากระแสลมแรงขึ้นสู่เนินเขา ยิ่งเข้าใกล้คฤหาสน์หลังงามมากขึ้นเท่าไหร่เก็จลดาก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น คล้ายกับว่าอากาศในรถมันเหลือน้อยลงที ความกระปรี้กระเปร่าที่มีก็เหมือนหลุดหายไปไหนก็ไม่รู้ ชลธิชารู้สึกปวดขมับขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหลับตาลงภาพนกตัวใหญ่ที่มีปีกสีแดงฉานก็ฉายวาบขึ้นในห้วงคำนึง นกสีแดงขนาดใหญ่บินลงมาจากฟากฟ้าก่อนที่มันจะร่อนลงสู่ลานกว้างของคฤหาสน์หลังใหญ่และค่อยๆ กลายร่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม ชายหนุ่มผู้ที่ยอมกรีดเลือดให้รินรดหลวงพ่อมณีนิลคนนั้น... ถึงแล้ว... ญาดาวีร้องบอกเสียงดัง แต่เมื่อหันมาด้านข้างก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น ชลธิชาหอบหายใจเหมือนจะเป็นลมอีกครั้งส่วนเก็จลดาก็เอามือกุมขมับเหมือนคนกำลังปวดหัวอย่างแรง เป็นอะไรรึเปล่า... สารถีสาวสะบัดหน้าไปมาก่อนที่เก็จลดาจะพรวดพราดลงจากรถ ดวงตาสีดำสนิทแหงนมองฟากฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม พลันนั้นนกตัวใหญ่ก็บินผ่านศีรษะไปอย่างฉิวเฉียด ไอ้นกบ้า... กำมือแน่นอย่างขุ่นเคือง ชลธิชาพยายามประคองตัวเองลงมาจากรถ ภาพเหตุการณ์ในอดีตแล่นเข้าสู่มโนจิตของเธออีกครั้ง กลิ่นจันทร์เดินเคียงคู่กับชายหนุ่มผู้กลายร่างมาจากนกสีแดงตัวใหญ่ เขายิ้มให้เธอและเธอก็ยิ้มให้เขา ทั้งสองเดินเล่นกันไปในสวนของคฤหาสน์หลังงามอันมีนามว่า...รักตปักษ์ ญาดาวีเดินนำสองสาวไปยังประตูที่เปิดแง้มไว้ คิดว่าช่วงนี้คงมีมหาเศรษฐีหลายคนคอยเทียวมาเชยชมคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้ก่อนจะตัดสินใจซื้อ ผู้ดูแลวัยหนุ่มอนุญาตให้สามสาวได้ล่วงผ่านอาณาเขตอันกว้างใหญ่เข้าไป ก่อนที่กลิ่นสาปบางอย่างจะลอยผ่านเข้ามาปะทะจมูกของเก็จลดาจนต้องทำหน้าเหย เหม็นหืนยังไงไม่รู้ กลิ่นเหมือนพวกนก... บุ้ยปากว่าขณะที่ญาดาวีเอาแต่มองส่วนนั้นส่วนนี้ของคฤหาสน์ พลันนั้นชลธิชาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวรูปร่างสง่างามยืนเด่นอยู่ทางด้านซ้ายของบ้านหลังใหญ่ ชุดสีชมพูอ่อนพลิ้วไหวตามสายลมเย็นๆ ที่ลอยพัด ผมยาวถูกรวบไว้ด้านหลัง ทำให้เธอดูทั้งสวยและสง่างาม ศราวิน... ชื่อที่ได้ยินทำให้เก็จลดาต้องหันขวับมาอย่างตาโต อดีตเพื่อนสาวคู่อริสมัยมัธยมปลายผู้ที่เธอไม่เคยลืมผินดวงหน้ามาสบสายตาเช่นกัน สองร่างที่อยู่ห่างกันเกือบร้อยเมตรยืนจ้องมองกันแน่นิ่งก่อนที่ญาดาวีจะเหลือบมาเห็นและเอ่ยทักอีกฝ่าย นั่นศราวินนี่... หลุดปากเรียกเสียงดังก่อนหันมาทำคอย่นใส่เก็จลดา หญิงสาวผู้สง่างามสาวเท้าเข้ามาหาในขณะที่เก็จลดาเดินพุ่งเข้าใส่เช่นกัน ไม่นึกว่าจะได้เจอเธอที่นี่...โลกมันช่างกลมเสียจริงนะ เก็จลดาทักก่อน ดวงตาดำขลับยังคงแฝงประกายแห่งความขุ่นเคืองเอาไว้ เธอไม่มีวันที่จะญาติดีกับแม่หงส์ฟ้าผู้ทระนงตนคนนี้แน่ นางหงส์ที่ใจดำอำมหิตขอบรังแกงู... ฉันเองก็เหมือนกัน ตอนก้าวขาลงจากรถก็เห็นงูเลื้อยผ่านหน้า สุดท้ายก็ได้พบกับเก็จลดาจริงๆ ด้วย ศราวินคลายยิ้มราบเรียบในขณะที่เก็จลดายืนกำมือแน่น ชลกับวีสบายดีเหรอ? เชิดหน้าไปหาสองสาวด้านหลังก่อนที่ทั้งสองจะส่งยิ้มกลับมา ดวงตาคมกริบของศราวินผินมายังดวงหน้าคมคายของเก็จลดาอีกครั้งก่อนจะผิวปากและแหงนหน้าขึ้นสู่ฟากฟ้าเบื้องบน ไม่นานนักนกหงส์หยกตัวน้อยก็บินหลาลงมาเกาะไหล่ศราวินไว้ สองตาของมันจับจ้องไปยังเก็จลดาที่ยืนประจันหน้ากับผู้เป็นนาย พอดีว่าฉันมาดูคฤหาสน์ที่นี่น่ะ กะว่าจะซื้อไว้เผื่อได้มาพักร้อนหรือพักผ่อนช่วงปิดเทอม ศราวินว่าขึ้นในขณะที่งูเห่าสีดำสนิทตัวนึงค่อยๆ เลื้อยออกมาจากพงหญ้ารกทึบข้างทาง เหรอจ้ะ...บ้านคุณป้าฉันก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน ญาดาวีตอบกลับไป ในขณะที่ชลธิชาเริ่มสังเกตเห็นอสรพิษตัวใหญ่ที่เลื้อยออกมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีดำสนิทของมันประสานเข้ากับดวงเนตรของเก็จลดา หญิงสาวผู้มีสัญชาติแห่งอสรพิษจ้องลึกลงไปยังดวงตาของงูเห่าร้ายในขณะที่ชลธิชาเอื้อมมือไปสะกิดญาดาวีให้หันไปมอง กัดมัน... ดวงตาสีดำสนิทตวัดมาทางร่างระหงของศราวิน งูเห่าร้ายเลื้อยเข้าไปใส่หญิงสาวก่อนแผ่พังพานหมายจะฉกกัดแต่ทว่านกหงส์หยกตัวน้อยกลับทะยานลงมาต่อกรกับงูร้ายเบื้องล่างอย่างไม่เกรงกลัว ศราวินผงะออกด้วยความตกใจ นกตัวน้อยอ้าปากจิกลงไปยังเนื้อหนังของอสรพิษร้ายแต่สุดท้ายก็พลาดท่า คมเขี้ยวงับร่างวิหกน้อยที่ได้แต่กรีดร้องอย่างเจ็บปวดจนแดดิ้นสิ้นใจไปต่อหน้าของผู้เป็นเจ้าของ... เก็จลดายิ้มเหยียดมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจในขณะที่ศราวินหันหลังไปหยิบเอาก้อนหินใหญ่มาไว้ในมือก่อนจะทุ่มมันลงใส่หัวของงูใหญ่อย่างสุดแรง... สายลมเย็นพัดหวีดหวิวแรงขึ้น ใบไม้แห้งกรังปลิดปลิวลงจากต้นจนเกลื่อนกล่นลานหน้าคฤหาสน์รักตปักษ์ เสียงฟ้าร้องดังครืนๆ อยู่ทางทิศตะวันตก กลิ่นคาวเลือดของสกุณาและอสรพิษสองชนิดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ทันทีที่ถึงบ้านสามสาวก็แยกจากกันทันที ญาดาวีรีบเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายเพราะกลัวว่าไฟฟ้าจะดับ ชลธิชานอนพักอยู่ในห้องหลังจากเหนื่อยอ่อนมาทั้งวันส่วนเก็จลดานั่งเหม่อมองสายฝนที่ซัดสาดอยู่ริมระเบียงกว้าง... ไม่อาบน้ำเหรอชล เดี๋ยวไฟดับนะจ้ะ ญาดาวีเปิดประตูห้องเข้ามาในสภาพชุดนอนสีขาวพลิ้วบาง ชลธิชาหยัดกายลุกขึ้นก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากหัวเตียง ว่าจะคุยกับศรัณย์ก่อนน่ะ แล้วค่อยอาบ... อ๋อ...งั้นฉันไม่กวนแล้วจ้ะ เจ้าของห้องคลายยิ้มก่อนปิดประตูไว้ดังเดิม ญาดาวีเดินตรงมายังส่วนกลางของบ้านที่เป็นห้องนั่งเล่นเห็นนางพิมพ์ดาวนั่งถักผ้าพันคอพร้อมกับสองหลานสาวที่นั่งทำการบ้านกันอย่างขะมักเขม้น คุณป้าเห็นยัยดามั้ยคะ นางพิมพ์ดาวถอดแว่นออกช้าก่อนที่เพียงเดือนจะอ้าปากตอบแทน เห็นนั่งอยู่ที่ริมระเบียงน่ะค่ะ จบคำพวงดาวที่นั่งข้างกันก็แทรกขึ้นบ้าง สงสัยคงนั่งเหม่อคิดถึงแฟนมั้งคะ คำแซวของพวงดาวไม่ทำให้คนเป็นพี่หัวเราะเลยแม้แต่นิด อาจจะคงเพราะเรื่องที่จะเจรากับเพื่อนสาวนั้นเคร่งเครียดจนยิ้มไม่ออก ญาดาวีเดินไปที่ริมระเบียง สายฝนซัดสาดเข้าเกือบจนถึงร่างหญิงสาวที่นั่งเหม่อมองสายฝนอยู่คนเดียว เก็จลดายื่นมือออกไปรับเม็ดฝนเย็นฉ่ำ ดวงตาสีดำสนิทเลื่อนลอยออกไปไกลแสนไกล... ทำไมแกต้องใช้ให้งูตัวนั้นเลื้อยไปกัดศราวินด้วย... คำถามที่ได้ยินแทบจะทำให้สายฝนเย็นฉ่ำเดือดพล่านขึ้นมา ร่างปราดเปรียวหยัดกายลุกขึ้น เสื้อยืดสีเขียวคล้ำเปียกชุ่มเพราะละอองฝน ฉันไม่รู้ว่าแกมีความสามารถอะไรนะดา แต่ถ้าสิ่งที่แกมีแล้วมันทำให้แกเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมอำมหิตฉันก็รับไม่ได้เหมือนกัน นี่...ญาดาวี เก็จลดากระอึกกระอักในลำคอ กำลังจะอ้าปากเถียงกลับแต่ก็ไม่พูดอะไรไม่ออก เรื่องที่แกสามารถสื่อสารกับงูได้นั้น ฉันกับชลรู้มานานแล้ว...แต่ขอร้องเถอะนะ ถึงเธอจะไม่ชอบศราวินแต่ก็ไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าเธอมาเป็นฉันแล้วเธอจะรู้วี... รู้อะไร บอกฉันมาสิเก็จลดา เราสองคนเป็นเพื่อนกันนะ... ญาดาวีก้าวขาเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เก็จลดาสะบัดหน้าหนี สายฝนซัดกระหน่ำแรงขึ้น ฉันไม่รู้... รู้แค่ว่าฉันเกลียด เกลียดศราวินตั้งแต่แวบแรกที่เห็นแล้ว ถ้าฉันไม่เล่นงานมัน มันก็จะหาทางเล่นงานฉัน เล่นงานอะไรกันดา...เธอมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้วนะ ไม่หรอก เก็จลดาบอกเสียงดังก่อนผินหน้ากลับมาหาญาดาวี ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นเครียดเคร่งและอ่อนแรงในคราเดียวกัน ซักวัน...เธอจะเข้าใจ ชลก็ไม่เข้าใจเหมือนกันศรัณย์ว่าทำไมพักนี้ถึงมีอาการเหนื่อยหอบบ่อยๆ ชลธิชาลุกจากเตียงนอนก่อนเดินไปยังหน้าต่างที่เปิดออกกว้าง สายฝนได้หอบเอาไอเย็นพัดมาปะทะดวงหน้าที่เริ่มมีเลือดฝาดขึ้นบ้าง ทำไมถึงไม่ไปหาหมอล่ะชล ถ้ากลับมาชลต้องให้ผมพาไปตรวจร่างกายนะครับ ชายหนุ่มปลายสายกำชับเสียงขรึม ชลธิชาคลี่ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัวก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะเม้มแน่นชิดกันอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพที่เห็นในชั่วขณะที่สติดับวูบ ภาพการปรากฎขึ้นของมณีนาคสวาทและภาพของกลิ่นจันทร์กับชายหนุ่มนามว่าตรัศวินแห่งคฤหาสน์รักตปักษ์... ศรัณย์... หญิงสาวเรียกชื่อคนรักแผ่วเบา ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจร้อนรุ่มออกมาทีละนิด ชลมีเรื่องอยากถามหน่อย คนปลายสายเลิกคิ้วอย่างแปลกใจทีนึงก่อนตอบกลับไป ครับ ชลธิชาสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ คือว่า...เราอยากรู้ว่าก่อนที่คุณน้ากลิ่นจันทร์จะมาสร้างบ้านที่ริมโขงน่ะ ท่านเคยอาศัยอยู่ที่อื่นก่อนมั้ย คำถามแปลกๆ ที่ได้ฟังทำให้ศรัณย์ต้องหรี่ดวงตาเขียวคล้ำครุ่นคิด ก็...ไม่ทราบสิครับ ผมเองก็ไม่เคยถามคุณแม่เหมือนกัน ว่าแต่ทำไมชลถึงถามแบบนั้นล่ะครับ คือ... หญิงสาวกระอึกกระอัก รู้สึกเหมือนมีก้อนตะกั่วติดค้างอยู่ลำคอ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พอดีว่าคุณป้าของวีน่ะ ท่านเคยบอกว่ามีเพื่อนคนนึงชื่อกลิ่นจันทร์...ชลก็เลยคิดว่า... คิดว่าน่าจะเป็นแม่ของผม... ศรัณย์ตอบแทนเสียงหวาน ใช่ ชลธิชาหลุบตาลงต่ำ เหม่อมองพื้นดินที่เริ่มเจิ่งนองเพราะเม็ดฝน เอาเป็นว่าถ้ากลับบ้านคราวหน้าผมจะถามให้นะครับ ชายหนุ่มให้สัญญา ชลธิชารู้สึกสบายใจขึ้นมาก แม้ว่าจะไม่ได้รู้ความจริงในวันนี้ว่าภาพที่เธอเห็นมันเป็นจริงรึเปล่า แต่อีกไม่นานหรอก... เธอก็จะรู้เสียทีว่าสิ่งที่เห็นมันก็เป็นเพียงแค่ภาพหลอนชั่วพริบตาเท่านั้นเอง นอนหลับฝันดีนะครับ... ชายหนุ่มบอกเสียงหวานก่อนวางสายไป ร่างสูงใหญ่เดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายก่อนสวมชุดนอนตรงสู่เตียงสีขาวนุ่มนิ่มในที่สุด ดวงตาสีเขียวคล้ำของศรัณย์เบิกโพลงขึ้นท่ามกลางความมืดมิดของราตรีกาล กลิ่นของสายนทีทำให้ดวงใจที่โหยหาบ้านเกิดเต้นแรงขึ้น ปลายเท้ารู้สึกถึงความเย็นจากผืนดิน ร่างหนาค่อยๆ ก้าวผ่านแมกไม้รกทึบไปอย่างช้าๆ สัญชาติญาณได้นำพาเขาไปจนพบกับแม่น้ำใหญ่ แสงจันทร์นวลใสเป็นดังโคมไฟที่ประดับโดดเด่นบนผืนโพยม สายลมอ่อนๆ ยามดึกสงัดพัดเอาไอเย็นจากลำน้ำโขงปะทะร่างแข็งแกร่งที่ยืนผายยิ้มด้วยความเบิกบานหัวใจ นับแต่เข้ามาใช้ชีวิตนักศึกษาที่เมืองหลวงอันวุ่นวายหัวใจของชายหนุ่มก็เฝ้าถวิลหาความสุขสงบจากที่นี่เป็นที่สุด หวังว่าสักวันจะได้กลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนดังเช่นกลิ่นจันทร์และภุชคินทร์ผู้เป็นบิดาและมารดาที่แสนดี หวังว่าจะได้นอนดูพระจันทร์ดวงโตลอยเด่นเหนือลำน้ำโขงเคียงข้างกับชลธิชาคนรัก... ชล... ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวผู้เป็นดั่งยอดดวงใจเบาๆ ดวงตาสีนิลพริ้มหลับลงพร้อมกับสูดเอาอากาศเย็นชื้นเข้าปอด พลันนั้นหัวใจของศรัณย์ก็ต้องเต้นตึงตังขึ้นมา กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของชลธิชาลอยมาตามอากาศยามดึก ชายหนุ่มหันซ้ายขวา พยายามจับที่มาของกลิ่นนั้นก่อนเดินตามไปเรื่อยๆ ก่อนที่สองเนตรเขียวเข้มจะทอดมองไปยังหนุ่มสาวสองคนที่นอนคลอเคลียกันริมฝั่งโขงในสภาพเปลือยเปล่า โครงหน้าคมเข้มไม่ต่างจากเขาในวันนี้ที่ได้พบชายหนุ่มยังจำได้ติดตา ดวงตาสีนิลอันแฝงไปด้วยพลังอำนาจลึกลับผินมายังศรัณย์ที่ยืนตัวแข็งทื่อก่อนหันไปพรมจูบซอกคอนวลเนียนของหญิงสาวผู้ทอดกายอยู่เบื้องล่างด้วยความสุขสม ริมฝีปากอันเร่าร้อนโลมไล้ไปทั่วผิวขาวเนียนของชลธิชา หญิงสาวครวญครางด้วยความซาบซ่าน ก่อนสอดประสานสองมือไว้บนต้นคอของอีกฝ่าย สองร่างแนบชิดติดกันจนแทบหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวบนผืนทรายอย่างไม่อายฟ้าดิน ได้ยินแต่เสียงครวญครางของชายหนุ่มและหญิงสาวดังแว่วอยู่ริมฝั่งโขงอันเงียบสงัด... แววตาอันเย้ยหยันที่ปรากฏในดวงตาสีเขียวคล้ำของชายหนุ่มปริศนาผู้กระชากเขาลงสระน้ำในวันนี้หันมาจ้องดวงหน้าที่เดือดดาลของศรัณย์อีกครั้ง เบื้องล่างของเขาคือหญิงสาวแสนงดงามผู้ที่ศรัณย์หมายจะครอบครองทั้งกายและใจ แต่เหตุไฉน...เธอจึงยอมมีอะไรกันกับ... ศรัณย์ลืมตาตื่นขึ้นในที่สุด... สองมือยังคงกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น เหงื่อแตกพลั่กทั่วร่างที่เครียดเกร็ง ภาพที่เห็นเมื่อครู่ยังติดตาจนยากจะลบเลือน พยายามผ่อนลมหายใจออกแต่มันก็ไม่เป็นผล ดวงตาเขียวคล้ำพลันได้แดงซ่านขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว... หญิงสาวผู้เป็นดังยอดดวงใจ ไม่มีแม้แต่ชายใดที่เขาจะยอมให้แตะต้องกายเธอ แต่ในความฝันบ้านั่น เธอกับร้องอย่างสุขสมกับชายแปลกหน้าคนนั้น... ไม่จริง...มันก็แค่ความฝัน ยกสองมือขึ้นกุมขมับพร้อมกับพริ้มตาหลับลง ค่อยๆ หายใจออกช้าๆ ชายหนุ่มเบิกตาขึ้นอีกครั้งก่อนหันไปกดสวิตซ์ไฟที่หัวเตียงพลันนั้นสองตาก็เหลือบไปเห็นรูปถ่ายใบเล็กที่ตั้งไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอน หญิงสาวเรือนร่างอรชรยืนเด่นอยู่เคียงข้างกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เขาและเธอต่างยิ้มให้กัน มันช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก... จะไม่มีอะไรมาสั่นคลอนความรักของเราทั้งสองได้... ศรัณย์กระซิบบอกตัวเองเบาๆ เก็จลดาเพ่งมองงูเขียวตัวน้อยที่เลื้อยขึ้นไปบนเตียงนอนของชลธิชาด้วยความฉงนฉงาย เธอพยายามเพ่งสายตาไปยังมันแต่ทว่าอสรพิษน้อยกลับไม่สนใจ หรือว่างูตนนี้จะไม่ใช่งูธรรมดา เธอจึงมิอาจบังคับหรือสื่อสารกับมันได้... หญิงสาวคิดกับตัวเองขณะพยายามขยับกายลุกขึ้นก่อนที่เสียงแหบห้าวจะดังก้องในโสตประสาท อย่ามายุ่ง... ดวงตาสีเขียวเข้มของงูน้อยประสานเข้ากับสองตาดำขลับของเก็จลดา หญิงสาวนั่งตัวแข็งทื่ออย่างไม่รู้ตัวในขณะที่ญาดาวีกำลังรู้สึกตัวตื่น เจ้าของห้องสาวเบิกตากว้างเมื่อเหลือบไปเห็นงูเขียวตัวยาวร่วมฟุตกำลังเลื้อยออกมาจากผ้าห่มของชลธิชาที่นอนเคียงข้าง เมื่อหันไปหาเก็จลดาก็ต้องตกใจที่อีกฝ่ายเอาแต่นั่งนิ่งไม่ไหวติง ญาดาวีหันขวับมาอีกครั้ง งูตัวนั้นเลื้อยเข้ามาหาเธอก่อนที่มันจะฉกเข้าที่ข้อเท้า โอ้ย... ร้องครางเสียงหลงก่อนดีดตัวลุกขึ้นด้วยความตกใจ ชลธิชาสะดุ้งเฮือกขึ้นทันที รีบหันซ้ายขวาก่อนที่เก็จลดาจะวิ่งเข้าไปจับแขนไว้ ระวังนะ...มีงูอยู่ในห้อง ญาดาวีร้องบอกพร้อมกับกวาดสายตาควานหาอสรพิษ เก็จลดาจับผ้าห่มสะบัดขึ้นแต่ก็ไม่พบงูน้อย แต่สัญชาติก็บอกเธอว่ามันยังอยู่ในห้องนี้... ญาดาวีก้มลงมองเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากแผลที่เป็นรอยเขี้ยวบนข้อเท้า ความเจ็บแปลบยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บใจ มือเรียวคว้าได้หนังสือเล่มหนามาถือไว้ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นปลายหางของผู้บุกรุกที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ตู้ใกล้กับประตูห้อง ร่างเพรียวบางพุ่งตรงไปอย่างเดือดดาล ก่อนผลักเก็จลดาที่ปราดเข้ามาขวางให้ออกห่าง มือซ้ายผลักตู้ใบเล็กให้ล้มไปอีกทาง ทายาทนาคาที่อยู่ในร่างงูเขียวตัวน้อยแหงนหน้าจ้องมองมนุษย์สาวผู้ต่ำต้อย พิษร้ายแผ่ซ่านออกมาทางสายตาแต่ทว่ามันกลับไร้ผลก่อนที่อีกฝ่ายจะฟาดหนังสือเล่มใหญ่ลงใส่ร่างที่กำลังตวัดกายเลื้อยหนี เก็จลดาเข้าไปยื้อเพื่อนสาวที่มองหาของหนักเตรียมฟาดใส่งูน้อยอีกครั้ง อสรพิษผู้บุกรุกเลื้อยออกจากห้องไปด้วยความเจ็บปวด พอญาดาวีสะบัดตัวพ้นก็ไม่พบกับมันอีกแล้ว แกทำบ้าอะไรของแกดา... หันมาตวาดใส่เก็จลดาที่ยืนหน้าเสียอยู่ด้านหลัง ชลธิชารีบปราดเข้าไปประคองญาดาวีอย่างหน้าเสีย เจ็บมากมั้ยวี...หาเศษผ้าให้หน่อยสิดา ร้องใส่เก็จลดาที่ยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาดำขลับมิอาจสบสายตาอันเกรี้ยวกราดของญาดาวีได้ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอทำลงไปจะถูกหรือผิด...แต่สิ่งที่รู้คือเธอไม่อยากเห็นงูตัวไหนต้องมาตายไปต่อหน้าต่อตา... ญาดาวีรู้สึกว่าความอดทนที่กลั้นไว้กำลังจะหมดลงในอีกไม่ช้า หญิงสาวปลดมือชลธิชาออกเบาๆ ก่อนสะบัดกายเดินออกจากห้องตรงสู่ห้องพระที่อยู่อีกฟากของเรือนใหญ่ ชลธิชาถอนหายใจเบาหวิว... จ้องมองเก็จลดาด้วยความสงสัย ทั้งเรื่องความฝันเมื่อครู่นั่นอีก ฝันว่าตัวเองกำลังมีอะไรกันกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่ค่อยๆ กลายร่างเป็นงูใหญ่... เมื่อตื่นขึ้นมาก็ต้องได้พบกับงูในห้องนอนอย่างคาดไม่ถึง ตกลงว่านี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอกันแน่นะ... นิทราตรงเข้ามาประคองร่างคนรักที่เดินขากะเผลกออกมาจากบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ของนางพิมพ์ดาว โครงหน้าคมเข้มได้แต่ขบกรามแน่นอย่างโกรธขึ้ง ขนาดกัดเข้าไปอย่างเต็มแรงแต่พิษที่เข้าสู่ร่างกายแม่มนุษย์สาวนั่นกลับไม่ทำให้หล่อนสิ้นใจตายในทันที ถึงขนาดที่พิษที่ลอยผ่านออกมาทางสายตายังทำให้อะไรแม่นั่นไม่ได้... มันน่าเจ็บใจนัก ฉันเตือนนายแล้วไงปริตร แค่นายให้ฉันเล่นงานพวกนั้นในความฝันก็น่าจะพอ ถ้านายเป็นอะไรไปมากกว่านี้จะไม่แย่หรอกเหรอ นิทราเตือนคนรักด้วยความห่วงใย แต่ทว่านาคาสาวกลับได้รอยยิ้มเหยียดหยันกลับมาแทน แค่นี้ไม่เรียกว่าแย่หรอก ฉันก็แค่เสียทีนังมนุษย์นั่นเท่านั้นเอง คอยดูนะฉันจะเล่นงานให้มันเป็นอัมพาตไปเลย อย่าไปทำอะไรคนอื่นที่เค้าไม่เกี่ยวข้องกับนิลนาคเลยนะปริตร แค่นายให้ฉันใช้อิทธิฤทธิ์เพื่อเนรมิตภาพขณะนายกับชลธิชากำลัง... ทำไม... เธอช่วยฉันแค่นี้ไม่ได้รึไงนิทรา ปริตรกระชากเสียงใส่นาคสาวที่ยืนตรงหน้า ดวงตาสีดำขลับของนิทราหรี่ลงด้วยความน้อยใจ ฉันรักนายนะปริตร ไม่อยากเห็นนายนอนกอดกับหญิงอื่นแบบนั้น ถึงแม้มันจะเป็นแค่ภาพในความฝันที่เนรมิตขึ้นมาก็เถอะ... กัณหาโคตมะสาวตัดพ้อเสียงเครือ เธอยอมทำเพื่อเขาทุกอย่างแต่เมื่อถึงคราวนี้เธอกลับทำใจให้ยอมรับไม่ได้จริงๆ ปริตรสูดลมหายใจฟึดฟัดก่อนสะบัดหน้าหนีไปอีกทางเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาจำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากนิทราเพื่อแก้แค้นศรัณย์ นิลนาค ฉะนั้น...การที่จะรักไมตรีระหว่างเขากับเธอไว้จึงเป็นเรื่องสำคัญ ฉันขอโทษ... นาคหนุ่มผู้สืบทอดดูแลมณีนาคสวาทแห่งตระกูลนิลนาคหันมาหานาคาสาว มือหนาคว้าเอาร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น...
ต้องขอโทษด้วยนะครับทีบางครั้งอาจจะนานไปนิดนึง พอดีช่วงนี้ยุ่งกับเรื่องงานอยู่นะครับ แต่ไงก็ขอบคุณนะครับที่ติดตาม....
โดย: mint IP: 115.67.55.205 วันที่: 24 เมษายน 2554 เวลา:1:42:52 น.
อิๆ อ่านรวดเดียว 5 ตอนเลย จุใจมากๆจ้า
แอบสงสัยว่า ใครหนอเล่าเรื่องความแค้นเก่าให้หนุ่มน้อยปริตน เพราะพ่อก็ตายตั้งแต่อยู่ในท้อง แม่ก็ตายตอนหนูยังไม่รู้ความ คาดว่าอีกไม่กี่บท คุณมิ้นท์คงจะเฉลยให้ฟัง สู้ๆนะคะ จะมารออ่านต่อค่ะ โดย: Pearzilla IP: 68.118.158.49 วันที่: 25 เมษายน 2554 เวลา:18:21:02 น.
ขอโทษทีนะครับ พอดีช่วงนี้กำลังยุ่งเรื่องงานใหม่ เพิ่งเร่ิมานใหม่น่ะคับ อะไรหลายอย่างเลยยังไม่เข้าที่
พอมันเหนื่อยเลยไม่มีเวลาปั่นนิยาย...แต่สัญญาว่าอาทิตย์นี้จะอัพตอนต่อไปแน่นอนครับ โดย: ผีเสื้อสีดำ
 วันที่: 8 พฤษภาคม 2554 เวลา:20:46:49 น. |
ผีเสื้อสีดำ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?] จงทำในสิ่งที่คุณคิดว่า... ทำไม่ได้ Group Blog All Blog
Friends Blog
Link MY VIP Friend |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
ยังไงก็อัพไวไวนะจ๊ะ จะเข้ามาดูทุกวันค่ะ