|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
+-+-+-+-+-+เรื่องสั้นอึดใจจบ "เสพความเศร้า ดื่มกินความร้าวราน"+-+-+-+-+-+
เรื่องสั้นอึดใจจบ
"เสพความเศร้า ดื่มกินความร้าวราน"
โดย ฟ้าดิน
ขอขอบคุณคุณปุ๊ก เจ้าของภาพประกอบ
และอ.ศาสวัต บุญศรี เจ้าของคำซึ่งถูกใช้เป็นชื่อเรื่องสั้น มา ณ โอกาสนี้ด้วยครับ
*******************************
ร้านหนังสือของผม เป็นร้านหนังสือที่เปิด 24 ชม. และเปิดทุกวัน
โดยมีผมกับเพื่อนร่วมหุ้น อยู่สลับกันเพียง 2 คนเท่านั้น
เนื่องจากผมเป็นเจ้าของร้าน ผมจึงตัดสินใจเลือกที่จะอยู่ร้านผลัดกลางคืน
เนื่องจากกลางคืนมีเสน่ห์น่าหลงใหล ทั้งความมืด ความสงบ เงียบงัน
ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากที่จะอธิบายให้กลุ่มคนผู้หลงใหลแสงไฟได้รับรู้
สาเหตุสำคัญอีกอย่าง ที่ผมเลือกที่จะทำงานตอนกลางคืนคือ
ผมรอคอยที่จะได้พบกับเธอคนนั้น
เธอมักจะโผล่มาที่ร้าน เวลาประมาณ 24.00 น.เสมอ
พอมาถึง เธอก็จะเข้ามาหยิบจับหนังสือเล่มที่เธออ่านทิ้งไว้ เพื่ออ่านต่อให้จบ และมักจะซื้อหนังสือเล่มที่เธออ่านจบแล้วกลับไปเสมอ
ผมถามเธอว่า ทำไมไม่ซื้อไปอ่านที่บ้านไปเลย
เธอตอบผมว่า ก็เธอไม่รู้ว่า หนังสือเล่มนี้จะดีไหม เธอเลยอยากลองอ่านมันดู แต่พอได้อ่านมันแล้ว เธอพบว่ามันดีไปหมดทุกเล่ม บางเล่มเธออาจจะไม่ได้ชอบมันถึงขนาดนั้น แต่พอเธอพิจารณาว่า ผู้เขียนหนังสือได้ทุ่มเทจิตวิญญาณลงในหนังสือเล่มนั้นแค่ไหน เธอก็อดไม่ได้ที่จะซื้อมันกลับมาสักเล่ม เพื่อเป็นของที่ระลึกเนื่องในโอกาสที่เธอได้เคยทำความรู้จักกับหนังสือเล่มนี้
แม้ผมจะไม่เข้าใจในเหตุผลของเธอนัก แต่อย่างน้อย แววตาที่แสนจริงใจของเธอ ก็ทำให้ผมรับฟังถ้อยคำของเธอด้วยความสนใจ และมีความสุขทุกครั้งที่ได้ยิน
เราได้เจอหน้ากันที่วัน ผมกลายเป็นผู้ให้คำปรึกษาเวลาเธอต้องการ ผู้ร่วมรักกับเธอเวลาเธอเหงา ผู้นั่งข้างๆ เธอเวลาที่เธออยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้างแบบเงียบๆ
บางวันที่เธอมาพร้อมเสียงหัวเราะ บางวันเธอก็มาพร้อมกับน้ำตา
บางวันเธอก็ทำให้วันทั้งวันของผมสดใส แต่บางวันเธอก็ทำให้โลกที่ผมเคยรู้จักล่มสลาย
ใจของผมคิดไปถึงประโยคในหนังเรื่อง Falling Angels ของหว่องการ์ไว ซึ่งตัวละครหลักพูดว่า "ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหมือนร้านค้าที่เปิดประตูให้เธอเข้ามาโดยไม่รู้ว่าเธอจะเข้ามานานแค่ไหน ผมรู้แต่ว่ายิ่งนานเท่าไรก็ยิ่งดี
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวละครตัวนั้น
แต่น่าเศร้าที่ยิ่งเวลาผ่านไป ความรัก ความรู้สึกดีๆ และความผูกพันที่ผมมีต่อเธอ นับวันยิ่งสวนทางกับความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีให้กับผม
เธอยังคงเฉยชา และมองผมเป็นอากาศธาตุไม่ต่างจากวันที่ผมพบเธอวันแรก
หลายครั้งที่ผมต้องการจะตัดใจจากเธอ พยายามจะละทิ้งจากร้านหนังสือที่ผมใช้มันเป็นที่สำหรับรอคอยเธอ และเธอใช้มันเป็นที่หลบภัย
แต่ผมก็ใจแข็งไม่พอที่จะทิ้งร้านนี้ไป
ผมได้แต่ยินยอมให้เธอเข้ามาใช้มันเป็นที่หลบภัยอยู่เรื่อยๆ
หลายครั้งที่เธอเข้ามานั่งเงียบๆ เหม่อลอย ไม่คุยกับใครแล้วเธอก็จากไป
หลายครั้งที่เธอเข้ามาคุยกับผมอย่างเฮฮา เหมือนไม่เคยมีความทุกข์ในใจ เสร็จแล้วเธอก็ออกจากร้านไป เหลือทิ้งไว้เพียงคราบน้ำตาที่พื้น ซึ่งผมไม่เคยเช็ดมันออก ได้แต่ปล่อยให้มันเหือดแห้งไปเอง
หลายครั้งที่ผมหยุดพักจากภารกิจที่ร้าน ออกเดินทางท่องเที่ยวพบปะผู้คนและสถานที่แปลกตามากมายแต่น่าขำปนเศร้า ที่สุดท้าย ผมกลับเลือกที่จะยังคงสิงสถิตอยู่ที่เดิม ยอมทิ้งโอกาสที่จะได้เจอกับสิ่งใหม่ๆ ไปอย่างน่าเสียดาย เพียงเพราะยึดติดอยู่กับอดีตที่แสนงดงามที่มีต่อเธอ
เวลาผ่านไป เมื่อคราบน้ำตาที่พื้นเริ่มลดน้อยลงไปทุกที จนหลายวันมานี้ ผมไม่เห็นคราบน้ำตาของเธออีกต่อไป
อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอบอกผมว่า
นี่คงจะเป็นวันสุดท้าย ที่เธอจะแวะมาที่นี่
และนี่คงจะเป็นวันสุดท้าย ที่ผมจะได้เห็นภาพเธอ
ผมได้แต่ถามเธอว่า เพราะเหตุใด
เธอตอบผมว่า ชีวิตจำเป็นต้องเดินหน้าต่อไป และเธอได้เจอคนที่พร้อมจะจูงมือเธอไปข้างหน้าแล้ว
คนคนนั้นเป็นคนที่ผมรู้จักดี เป็นเพื่อนที่ผมสนิทด้วยที่สุดคนหนึ่ง
คนคนนั้นคือเพื่อนร่วมหุ้นซึ่งอยู่เฝ้าร้านผลัดเช้าของผมเอง
เธอบอกกับผมว่า เธอเบื่อชีวิตตอนกลางคืน อยากเปลี่ยนไปใช้ชีวิตคลุกคลีกับตอนกลางวัน
และถึงแม้เธอจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก แต่เธอก็ขอยืนยันว่า สถานที่นี้เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดในความทรงจำของเธอ และเธอจะไม่มีวันลืมมันได้ลง
ผมได้คำตอบแล้วว่า ทำไมเพื่อนผมถึงต้องการถอนหุ้น และได้จัดการหาพนักงานคนใหม่มาให้ผม
ผมฟังเธอพูดจบแล้วยิ้ม ผมถามเธอว่า เธอจะออกเดินทางวันไหน
เธอตอบว่า พรุ่งนี้ รถไฟจะออกตอน 19.30 น.
ผมได้แต่อวยพรให้เธอโชคดี และไม่มีอะไรที่จะพูดมากไปกว่านั้น
พอเธอจากไปแล้ว ผมตัดสินใจปิดร้านทันที นี่เป็นการปิดร้านครั้งแรกในรอบหลายเดือน ผมมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่คุ้นเคย
บุญคุณที่เคยติดค้าง ถึงเวลาได้รับการทดแทนแล้ว
ในวันต่อมา เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา 24.00 น. เธอเปิดประตูร้านเข้ามา ด้วยน้ำตานองหน้า
เธอบอกผมว่า คนที่เธอรอไม่มาตามนัด ทิ้งให้เธอยืนรออยู่ท่ามกลางลมหนาวอยู่หลายชั่วโมง
โทรหาก็ไม่รับ บ้านที่เขาเคยอาศัยอยู่ก็ปิดไฟเงียบหาย
เธอเช็คข้อมูลของเขาทั้งหมด ทั้ง facebook twitter และทุกสิ่งที่เป็นหลักฐานยืนยันว่าเขามีตัวตนสูญหายไปสิ้น ราวกับว่า เขาไม่ต้องการจะเจอเธออีกตลอดชีวิตนี้
เธอร้องไห้ราวกับน้ำตาจะกลายเป็นเลือด ผมเงียบ
ปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไปทั้งคืน
รุ่งเช้า เธอถามผมว่า เธอสมควรทำอย่างไรต่อไปนับจากนี้
ผมเสนอทางเลือกให้เธอ โดยบอกเธอว่า บางครั้งการเสพความเศร้า ดื่มกินความร้าวราน จบอยู่กับความหลังอันปวดร้าวเงียบๆ อย่างที่ผมเคยทำมาตลอด ก็เป็นความหรรษาในอีกรูปแบบนึงของชีวิต ไม่แน่นี่อาจจะเป็นหนทางในการเยียวยาจิตใจของเธอได้
เธอถามผมว่า แล้วเธอควรเยียวยามันด้วยวิธีอะไร ผมตัดสินใจยื่นกุญแจร้านหนังสือให้เธอ บอกว่า ถ้าคุณอยากรู้ คุณก็จงรับกุญแจนี้ไป
น้ำตาของเธอหยุดไหล ผมบอกกับเธอว่า ฝากร้านนี้ไว้สักพัก แล้วสักวันผมจะกลับมารับมันคืน
เธอถามผมว่า ต้องรออีกนานไหม ผมยิ้มให้เธอแทนคำตอบ
นับจากวันนั้น เวลาผ่านไปหลายเดือน ผมยังไม่เคยเจอหน้าเธออีกเลย
มีหลายคนมาบอกกับผมว่า
ร้านที่ผมมอบให้เธอดูแลนั้น ถึงวันนี้มันยังเปิดทำการอยู่ทุกวัน
ผมไม่ได้ถามเขาต่อไปว่า ที่ร้านนั้นมีลูกค้าประจำหรือยัง ได้แต่เก็บความสงสัยในใจอย่างเงียบๆ ต่อไป
ผมไม่ได้ถามอะไรเขาต่อ ได้แต่แอบคิดในใจว่า หวังว่าร้านของเธอคงจะมีลูกค้าประจำ เพื่อที่เธอจะได้ไม่เหงาจนเกินไปนัก
เพราะการเสพความเศร้ามากจนเกินไป ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก...
*************************
| Create Date : 04 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 4 กรกฎาคม 2553 14:47:50 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 4238 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: นุช IP: 118.172.21.252 วันที่: 15 กรกฎาคม 2553 เวลา:11:30:39 น. |
|
|
|
โดย: คล้ายดาว  วันที่: 25 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:20:50 น. |
|
|
|
| โดย: 2046 IP: 103.1.165.19 วันที่: 29 มกราคม 2555 เวลา:16:36:21 น. |
|
|
|
| โดย: มะพร้าว IP: 61.90.81.129 วันที่: 13 มิถุนายน 2556 เวลา:9:47:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [
ขอบคุณมากนะคะ :)