ขอบคุณที่แวะไปบล๊อกผมนะครับ...

บางทีผมก็เป็นไอ้แบบคล้ายๆหยั่งคุณเนี่ย - -
แต่จะเป็นไม่ใช่ขวางโลกนะ เป็นเหมือนไม่ใส่ใจโลก(และตัวเอง)มากกว่า

อย่างเทอมนี้มีเรียนเช้าทุกวัน ก็ตื่นสายไปซะสามสี่วัน
บางวิชาตั้งแต่ต้นเทอมนี่ยังไม่เคยเข้าเลย - -*

.. สงสัย จขบ. จะติดใจอ่ะป่าวว .. ท่าทางจะเป็นมานานแล้วมั้ง ..

..

อย่าเป็นนานไปนาคะ .. รีบๆหายน๊า . .

บางที อาจมีใครบางคน รอคุณอยู่ก็ได้นา ..

รีบหายนะ (อย่าอ่านติดกันนะเฟ้ย) รีบ-หาย-นะ โลกนี้มีอะไรให้สนใจตั้งใจตั้งเยอะ มัวแต่เฉยเด๋วพลาดน๊า :) แต่มาคิดดูฉันว่าการได้อยู่เฉยๆนิ่งๆของคุณเจ้าบ้านอาจเป็นการเตรียมการของชีวิตสำหรับการเริ่มต้นอะไรดีๆใหม่ๆก็เป็นได้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วบนโลก ล้วนเป็นสิ่งดีเสมอ

เหมือนกัน....

เป็นเหมือนกัน...แต่เท่าที่สังเกตุผมเป็นไม่มากเท่าคุณนะ...

โอเค...เรารับฟังได้...
ดูแลตัวเองนะ...(ก็อยู่ร้านยานิ)
แล้วก็ลองไปพักผ่อน เปิดหู เปิดตา
หรือไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะบ้างก็ดีนะ

ไม่น่าแปลกที่คนเราจะเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ไม่ใส่ใจอะไร มันเป็นเพียงแค่ทุกอย่างมันคงเดิม เหมือนเดิมดีเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงก้อแค่นั้น เป็นแค่ช่วงเวลาค่ะ..เดี๋ยวก้อผ่านไป..เข้มแข็งก้อพอค่ะ (ความสุขอยู่รอบ รอบตัวเรานี่เอง) ยิ้มใส่กระจกก่อนออกจากบ้านหน่ะ

กินเหล้าดิ จะได้หายเฉย

ชักสงสัยแล้วล่ะว่าอาการแบบนี้มันเป็นจากไวรัสพันธุ์ใหม่รึเปล่านะ
เราก็เป็นค่ะ เป็นมากเลยด้วยช่วงนี้ แล้วมันก็มีผลกับการทำงานซะด้วย วันๆนี่นั่งcountdown รอเวลาเลิกงานอย่างเดียว
เด็กๆที่คลินิกก็เป็น ไม่รู้ว่าเพราะติดเชื้อจากเรารึเปล่า
และประโยคนี้ของคุณนี่โดนใจมาก>>

"ตอนแรกแอบคิดในแง่ดีว่า เออ หรือว่านี่เหมือนเป็นการนิ่งเฉยแบบเซน บรรลุธรรมแล้ว ไม่วูบวาบไหวไปกับสังคม ปล่อยวางแล้วกับทุกสิ่ง


แต่คิดไปคิดมาก็ไม่น่าใช่ เพราะกิเลสผมยังหนาเตอะยิ่งกว่าฝุ่นที่บ้าน เรื่องบรรลุธรรมนั้นคงไม่กล้าอาจเอื้อม คงตายไปสัก 3-4 ชาติถึงพอมีหวัง"

เป็นเพราะสถานการณ์บ้านเมือง สถานการณ์โลกรึเปล่านะ ทำให้เรารู้สึกเนือยๆกับความเป็นมนุษย์แบบนี้
แต่พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกว่า เราเอาเรื่องแย่ๆของโลกใบนี้มาเป็นข้ออ้างให้ตัวเองเฉื่อยชารึเปล่าเนี่ยะ (ลึกๆก็แอบอิจฉาคนอื่นๆที่แอคทีฟกับชีวิตอยู่เสมอ มีเรื่องราวใหม่ๆให้พูดคุนหัวเราะกันได้ทุกวัน)
อาการแบบนี้อย่าไปพูดให้พวกหมอฟังเด็ดขาดเลยค่ะ เค้าสามารถทำให้เรากลายเป็นคนป่วยทางจิตเวชได้ค่ะ
เราเองเคยโดนสั่งจ่าย fluoxetine มาแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้กินค่ะ รักษาตัวเองด้วยการหนีไปเจอสภาพแวดล้อมใหม่ๆ

เนี่ย ตอนนี้คิดอยู่ว่าจะลางานไปนั่งสมาธิที่ภูชี้ฟ้าซักอาทิตย์นึง




มีเรื่องไรก็มาบ่นให้ฟังอีกนะคะ จะได้รู้ว่ามีเพื่อน

เป็นบ้าง เป็นบ้าง
สำหรับเรา..จะว่าปล่อยวางก็ไม่ถูกนัก
มันเป็นช่วงๆอ่ะ
อาจขึ้นอยู่กับเราเจออะไรในช่วงนั้นด้วย
วันนึงเราก็ทำใจได้มากๆกับบางเรื่อง
แต่บางทีเราก็เซ็งสุดๆกับมันซะงั้น
ไม่รู้จะคิดวิเคราะห์อะไรนักหนาเหมือนกัน
ก็ 'มนุษย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ วันหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไป' นี่นะ

เป็นยังไงบ้างคะ
คิดเรื่องเฮฮาได้รึยังคะ...เป็นห่วงนะ

อ่า...อยากบอกว่าพักหลังๆนี่ก็มีเป็นบ้างค่ะ เรื่องที่เคยยินดียินร้าย เรื่องที่เคยเจอแล้วตื่นเต้นนี่พักหลังเฉยเรียบ(หัวเราะ)
แต่ก็อยากให้พี่หาตัวเองเจออย่างที่หวังนะคะ แต่พี่ที่เฮฮาจากใจย่อมดีกว่าแน่นอน ^_^

ปล. มาเยี่ยมบลอคตามสัญญาแล้วนา แต่เพิ่งกล้าเม้น เอิ้กก

สวัสดีวันแห่งความรัก (ก็รักกันทุกวันอยู่แล้วเนอะ)

ผมลองมาแล้วหละครับ ... อยู่เฉยๆ น่ะ ... เป็นปีเลย

จนเกือบจะเสียคนรักไป

เพราะเขาทนไม่ได้ ที่จะมีแฟนเป็นมนุษย์เบาหวิว