“มด”  The Ant ตัวเล็กๆ มีความสามัคคีสุดยอด ไม่ว่าจะเป็นซากแมลงที่ตัวใหญ่กว่าพวกมันสักกี่เท่า ถ้าพวกมันได้รวมตัวกันอะไรๆ มันก็ขนกันไปได้หมด วิธีการสร้างรังของมันด้วยเทคนิคต่อตัวกันแล้วโน้มเอาใบไม้เข้ามาประกอบเข้าเป็นรัง หรือวิธีการต่อตัวกันข้ามน้ำในถ้วยหล่อน้ำที่ขาตู้กับข้าว นี่แหละคือสิ่งที่มนุษย์ทึ่งในความสามัคคีของพวกมัน

บนชุดโต๊ะหินที่อยู่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่ง ผมกับเพื่อนนั่งคุยกันพร้อมกับขนมขบเคี้ยว ไม่นานนักมดก็เริ่มมากวน ปิ้งไอเดียร์ขึ้นมาวางขนมก้อนขนาดเท่าหัวแม่มือไว้บนโต๊ะ ผ่านไป 2-3 นาที มดจำนวนนับร้อยเห็นจะได้มารุมเกาะที่ก้อนขนมหมายจะยกขนมก้อนนี้กลับรังให้ได้ ตัวผมเองก็กำลังลุ้นช่วยว่าอีกไม่กี่นาทีเมื่อจำนวนมดเพิ่มขึ้นอีกพวกมันจะต้องยกไปได้แน่ๆ แต่ทันใดนั้นเพื่อนของผมก็ใช้นิ้วขยี้ขนมอีกก้อนจนเกือบละเอียดพร้อมกับโรยลงไปข้างๆ ก้อนเดิมห่างกันประมาณหนึ่งฝ่ามือ แค่ 2-3 วินาทีเท่านั้นล่ะครับ มดบางส่วนที่กำลังช่วยกันฉุดดึงขนมก้อนเดิมอยู่นั้นก็หันขวั๊บมาที่กองขนมถูกบด หลายๆ ตัวเดินวนซะหนึ่งรอบแล้วแต่ละตัวก็คาบเอาชิ้นเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ตัวละชิ้นบ้าง ชิ้นละสองตัวบ้างกลับรังโดยไม่สนใจขนมก้อนใหญ่ แต่ไอ้ชิ้นละสองตัวนี่ซิครับ มันก็เดินไปทิศทางเดียวกันอยู่หรอก แต่ดูยังไงมันก็เดินกันไม่ตรงทาง ขณะที่ผมเขียนบันทึกอยู่นี้กองขนมที่จวนจะเป็นผงนั้นใกล้จะหมดแล้ว แต่ก้อนใหญ่ยังอยู่เหมือนเดิมโดยที่มีมดทั้งตัวเก่าและตัวใหม่ยังฉุดดึงอยู่ โถ๋....แม้แต่มดยังต่างจิตต่างใจมักน้อยมักมาก ถ้าไม่เชื่อก็ลองพิสูจน์ดูด้วยตัวเองนะครับ