ความเงียบ  ไม่เคยหายไปไหน..มันอยู่ที่เดิมเสมอ

ในห้องประชุม ที่ผู้คนโต้เถียง...อย่างไม่รู้จบ ..เสียงไมค์ ดัง....หอน...

หลายคนพยายามตะโกน..เพื่อกลบเสียงผู้อื่น...ผู้ที่คว้าไมค์พูดได้นานกว่าเหมือนกับผู้ชนะ

ท่านประธานได้แต่นั่งเฉยๆ รอเวลาให้จบถึงเที่ยง  ท่านได้แตะไมค์.แล้วพูดว่า

”แล้วค่อยคุยกันตามวาระใหม่ในอาทิตย์หน้า”

.....แล้วการประชุมก็จบลง  ทุกคนเดินออกจากห้อง

ช่างไฟฟ้าเดินเข้ามา ....เก็บเครื่องเสียง...ปิดไฟ.....เหลือ เพียงหนึ่งดวง.

จากนั้นจับไมค์ที่ไม่ได้เสียบสาย......บรรจงร้องเพลงเพื่อชีวิต  คลอด้วยเสียงหรีดกีตาร์.......แบบ เบาๆๆ 

พร้อมพูดว่า..................................

แล้วก็ปิดไฟ.......จากไปกินข้าว......

ห้องกลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง......ความเงียบไม่เคยไปไหน...มีแต่เสียงอื่นเข้ามาปนแค่ชั่วคราว...แล้วก็จากไป

ความสงบในใจของเราก็ไม่เคยหายไปไหน.....แต่หากมีสิ่ง เล็กๆๆ ใหญ่ๆๆ แวะเข้ามาเยี่ยมเรา

.... บ้างมาแป๊บเดี่ยว...หรือบ้างอยู่นาน

.....บ้างมาเยี่ยมบ่อยๆ...หรือบ้างน้อยนักที่จะมา

....แต่ความสงบในใจก็ยังอยู่  ลองแอบฟังดูตอนนี้ก็ได้......

เสียงความสงบของเราจะพูดว่า “ขอบใจที่ยังไม่ลืมกัน”