เลิกคิดวกวน โทษตนเอง ละอายใจ...สักที

เคยปลอบใจเพื่อน รุ่นน้อง ลูกค้าเกี่ยวกับปัญหาที่พวกเขาพบ

มักคิดเอาเองว่า.....พวกเขาคุยกับเราแล้ว....ปัญหาแก้ไขได้  

เนื่องจากเรามักให้คำแนะนำ......ในสิ่งที่พวกเขาต้องการ รู้คำตอบอยู่แล้ว ....

เพียงแต่พวกเขาอยากได้ความมั่นใจว่า....มันใช่หรือเปล่า? .

หลังจบการสนทนาความรู้สึกดีจะเกิดขึ้นทั้งสองฝ่าย.

มันดูง่ายจัง....กับการจัดการปัญหา 

เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา....ตัวเราเอง รู้สึก ซึม  ๆ ทั้งอาทิตย์

เพราะได้มาทบทวนตัวเอง  พบว่า......ไม่สามารถทำตามแผนงานที่กำหนด.อย่างมากๆๆ.

งาน.เกือบทุกอย่างไม่เสร็จ  และยังไม่รู้ว่าจะเสร็จหรือไม่ มันถูกเลื่อนไป....หลังปีใหม่ทั้งหมด 

รู้สึกเหมือนนักวิ่ง 1500 เมตร เราอยู่รั้งท้ายสุด

.... แถมวิ่งล้มลุก คลุกคลาน  มือเลอะ ปาดเหงื่อที่เต็มใบหน้า

ดู เพื่อนๆ และตนอื่นเข้าเส้นชัย

เสียงไชโย แสดงความยินดีของผู้ชมรอบสนามต่อผู้ชนะดังลั่น 

แต่มีสายตาบางคู่ มองด฿เราอย่างถากถาง

เราต้องวิ่งต่ออีก 1 รอบ คอแห้งผาก  ไร้เรี่ยวแรงที่จะก้าวต่อไป

เป็นช่วงเวลาที่อึดอัด...ยาวนาน...ทรมานใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกอย่างนี้จริงๆ

ความซึมเศร้ามาครอบงำ....ทำไมเราทำไม่ได้ แย่จริงเรา

คิด คิด คิด........โทษตัวเอง ขาดการเตรียมพร้อม ความรู้ไม่พอ  ขาดความใส่ใจ

ขาดความกล้า  ขาดคนช่วย  ขาดเงิน มีแต่ความอวดดี ไร้แรงบันดาลใจ...(เป็นคำที่ฮิตมาก)........

ยิ่งคิด ก็ยิ่งโทษตัวเอง วนวนไปมา

ที่แย่กว่านั้นคือเสียเวลายุ่งกับความคิดนี้ และความน่าละอายเป็นอาทิตย์ 

เสียดายเวลาจริงๆๆ

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันคือผลของวันวานที่เราได้ทำมา หรือไม่ได้ทำการแก้ไขมันมา.........

บางครั้งที่เราคิดว่าเราได้ทำดี...แต่มันก็ยังดีไม่พอ ส่วนใหญ่เรามักจะละเลย

เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นหรืองานที่ทำ  มันมีความองค์ประกอบหลายอย่างที่สัมพันธ์กัน

มันไหลเคลื่อนตัวเป็นกระแสตลอดเวลา  ไม่ได้นิ่งอยู่กับที่

ถูกทับถมเกิดเป็นปัญหาที่ใหญ่กว่าเดิม บางครั้งพัฒนาเป็นปัญหาใหม่ที่เราไม่ได้คาดคิดมาก่อน

ลักษณะที่เกิดขึ้นนี้.........มันเป็นส่วนหนึ่งของปรากฎการณ์ทางธรรมชาติ

ซึ้งองค์พระพุทธเจ้าได้เรียกลักษณะเช่นนี้ว่า หลักปฏิจจสมุปบาท

*ปฏิจสมุปบาท ^/ (สันสกฤต:ปรตีตยสมุตปาทะ)

เป็นหลักธรรมข้อหนึ่งในพุทธศาสนา อธิบายถึง การเกิดขึ้นพร้อมแห่งธรรมทั้งหลาย

เพราะอาศัยกันการที่สิ่งทั้งหลายอาศัยกัน จึงเกิดมีขึ้น

ดังนั้นที่ผ่านมานี้มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติอย่างหนึ่งที่เราพบ

 และทุกคนในโลกก็พบ อาจพบปัญหา ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง พบบ่อบ พบน้อยครั้ง

แล้วแต่ มุมมองของแต่ละคน .....หากระดับความรุนแรงของปัญหา หรืองานมันใหญ่

เราก็ต้องใช้วิธีการแก้ไข พลังกำลังต่างๆ ที่ใหญ่กว่าปัญหา หรืองานไปแก้ไข

เมื่อแก้ไขปัญหาได้ ทำงานเสร็จ.....มันก็จะผ่านไป

เกิดเรื่องใหม่ที่ต้องมาพบแทนเป็นอย่างนี้จริงๆ........ แล้วใยเราจึงต้องกังวล

วิธีการกำจัดปัญหา และงานจำเป็นต้องประกอบด้วยศาสตร์หลายด้าน

องค์ความรู้หลากหลาย ความใส่ใจ แรงกาย เวลา และเงินจำนวนมากพอ

ที่ต้องทุ่มเทลงไป................... การที่เป็นทุกข์กับปัญหาที่เกิดขึ้นแล้ว...นอกจากไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหา

แต่มันเป็นการเพิ่มความถดถอย อ่อนล้าแก่เราที่จะก้าวต่อไป........

ในขณะที่ ณ วินาทีนี้......ปัญหาและงานยังคงรอเอยู่ข้างหน้า

วันนี้ปีใหม่พอดี.....หมดเวลาแล้ว....เลิกคิดวกวน โทษตัวเอง และละอายใจเสียที

วินาทีนี้ ...คือช่วงเวลาใหม่ของการเริ่มต้นแก้ไข ปรับปรุง เริ่มต้นใส่ใจ

เริ่มต้นหาความรู้เพิ่ม หาคำแนะนำที่ดีมาช่วย เริ่มต้นขาย ทำการตลาดอย่างจริงจัง

ปรับปรุงส่วนที่รู่ว่าทำไม่ดีซะ  เสริมจุดแกร่งที่เรามี

จัดการกับมัน  ปัญหา และงาน......มันก็จะผ่านไป

สัญญาว่าปีใหม่ปีหน้าจะไม่เสียเวลาเปล่าเหมือนที่เกิดขึ้นในปีนี้... แล้วคอยดูกัน

ปล.ไม่มีในคนดู  หรือใครจะมีใส่ใจเราหรอก.....ว่าเราวิ่งยังไม่ถึงเส้นชัย เลิกละลาย แล้วเริ่มต้นใหม่ซะที