Bloggang.com : Bianca Rose :

น้ำตาลไหม้ <อั้ม+แอฟ>

++ ริรักผิดไม่คิดห้ามใจ แม้ดวงใจต้องแสนทุกข์ ++

สถานีโทรทัศน์ไทยทีวีสีช่อง 3 (TV 3)
ชื่อเรื่อง น้าตาลไหม้
บทประพันธ์ ช่อลัดดา
บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
ดำเนินงานโดย บริษัท ทีวีซีน จำกัด
กำกับการเเสดง ชนะ คราประยูร

รายชื่อนักแสดง
1. ปวัน หรือ เป้ รับบทโดย อธิชาติ ชุมนานนท์
2. ธุมา หรือ โบ รับบทโดย ทักษอร ภักดิ์สุขเจริญ
3. ฉัตราภรณ์ หรือ เนียน รับบทโดย เฌอมาลย์ บุญยศักดิ์
4. ตาว รับบทโดย วริษฐ์ ทิพโกมุท
5. แอ รับบทโดย โชคชัย บุญวรเมธี
6. ติก หรือ กติกา รับบทโดย กรุณพล เทียนสุวรรณ
7. แจ้งหล้า รับบทโดย พศิน เรืองวุฒิ
8. สาธร รับบทโดย มนตรี เจนอักษร
9. วิมาดา รับบทโดย ภารดี อยู่ผาสุก
10. พาณี รับบทโดย ดวงใจ หทัยกาญจน์
11. คุณหญิงมาลา รับบทโดย พิสมัย วิไล

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 1

ธุมา หรือโบ...หญิงสาวแม้จะสวยอย่างที่หาตัว จับยาก แต่ยามนี้เธอต้องใส่เสื้อคลุมนั่งคิดอยู่คนเดียว มองน้ำในลำธารที่ไหลเรื่อยเหมือนความคิดของเธอขณะนี้...เธอยอมรับว่าเธอรู้สึกผิดตลอดเวลา ที่ยอมปล่อยให้อารมณ์มาอยู่เหนือความถูกต้อง แต่เธอไม่นึกเสียใจเลยที่ได้รู้จัก และรักผู้ชายคนนั้น...

น้ำตาที่เอ่อท้นออกมา...เหมือนจะเตือนให้เธอย้อนหลังไปสู่อดีตเมื่อหลายเดือนมาแล้ว...

........ภาพแห่งความหลังเริ่มขึ้นที่ห้องประชุมของบริษัท... ธุมา สถาปนิกหญิงจากศิลปากร นั่งทำหน้าที่อย่างคล่องแคล่วจริงจัง มองลอดแว่นอ่านเอกสารให้ที่ประชุมฟัง ธุมานึกย้อนไปแล้วรู้สึกเสียดาย ถ้าเธอสามารถย้อนกลับไปยังวันเวลาเดิมได้อีก เธอจะไม่ใจอ่อนยอมออกไปทานข้าวเป็นเพื่อนเขาเด็ดขาด
........ผู้ชายคนนั้น คุณปวัน...นั่งร่วมประชุมอยู่ด้วยแต่เหมือนใจลอยไปที่อื่น คล้ายจะรอเวลาเลิกประชุมโดยไว เมื่อเลขาฯที่ประชุมถามถึง มีอะไรจะเพิ่มเติมอีกไหม ธุมาจึงบอกว่า มีเรื่องร้านอาหารจีนของโรงแรม...เธอเห็นปวันหันมามอง ธุมาจึงถอดแว่นตาออก แล้วเสนอความเห็น

"ดิฉันว่า การออกแบบร้านน่าจะไปทางเดียวกับรสชาติของอาหารนะคะ ตอนนี้ดิฉันยังไม่รู้เลยว่ารสชาติอาหารจีนนี้เป็นแบบไหน เซี่ยงไฮ้ ฮ่องกง หรือจะดัดแปลงถูกปากคนไทย ดิฉันจึงออกแบบให้มีกลิ่นอายอาหารจีนนิดหน่อย"

ธุมากดโน้ตบุ๊ก...ภาพปรากฏการออกแบบบนจอโปรเจกเตอร์ ปวันมองอย่างสนใจ...ตามการบรรยายของธุมา
........เมื่อหมดวาระนี้แล้ว จึงเป็นอันเลิกประชุม ทุกคนในที่ประชุมทยอยกันออกไป ธุมากำลังจะออกไป มองเห็นปวันเดินมาชวนไปกินข้าวเป็นเพื่อน เขามีเรื่องอยากคุยด้วย แล้วเขาก็ยิ้มออกมาได้ เมื่อเธอตอบตกลง...
........ธุมาไปส่องกระจกจัดปล่อยผมที่รวบไว้ให้สยายออกที่หน้าห้องน้ำ อาบทิพย์ พนักงานพิมพ์ดีดมาเจอถึงกับอุทานในความงาม ซักถามได้ความว่าธุมามีนัดทานข้าว จึงถูกดักคอว่า ไปกับแฟนละสิ น่าอิจฉา ธุมากลับบ่นว่า เป็นงั้นก็ดีน่ะสิ แล้วขอตัวเดินหนีไป อาบทิพย์มองตาม ไม่เข้าใจที่ธุมาพูด
........เมื่อธุมาเดินมาที่จอดรถ หลังตกลงเรื่องร้านที่จะไปแล้ว ธุมาให้เขาขับรถนำไป เธอขับตาม...ธุมาตำหนิตัวเองว่า

"ปฏิเสธเป็นไหม ยายโบ...เอาแต่ค่ะๆ ตะบันราด"

........จากนั้นสิบกว่านาที...ธุมาจึงได้เดินเข้าไปในร้านอาหารฝรั่ง กวาดตามองเห็นปวันนั่งที่โต๊ะหนึ่ง เขาลุกขึ้นต้อนรับขยับเก้าอี้ให้อย่างดี แล้วตาที่จ้องมองตา ทำให้เขาชมออกมาว่า พอธุมาปล่อยผมแล้วดูแปลกตาไปนะ เธอล้อกลับมาว่า แปลกดี หรือแปลกประหลาด?

"แปลกใจมากกว่า คุณดูเด็กกว่าตอนที่อยู่ในห้องประชุมตั้งเยอะ"

จากนั้นมีการพูดจาต่อสร้อยร้อยคำ เอาร้านมาเป็นตัวตั้ง ธุมาบอกว่า ที่ร้านนี้เขาไม่เคยเห็นเพราะเป็นร้านไม่ดัง ปวันรีบบอก

"บางครั้งคนเราก็งี่เง่า ลืมมองอะไรที่ดีๆใกล้ตัวนะครับ" ธุมาคิดเข้าข้างตัวเอง จึงพูดไปว่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เขากลับย้ำ
"ใครว่าล่ะ ผมนี่เข้าขั้นโง่เลย ที่ไม่เคยชวนคุณออกมาทานข้าวด้วยกัน"
"ถ้าชวนฉัน จะโง่มากกว่าค่ะ"
"ผมยอมโง่" ปวันจ้องตาเธอเขม็ง ธุมาเห็นท่าเขาเอาจริง จึงรีบเลี่ยง เสนอว่าสั่งอาหารกันดีกว่า จากนั้นรีบเอาเมนูบังหน้า ถอนใจ...พยายามล้อมกรอบหัวใจตัวเองไม่ให้หลงเสน่ห์ผู้ชายคนนี้ง่ายๆ แต่ปวันยังยิ้มปลื้มลืมตาย ให้รู้สึกคันเนื้อตัวเพราะเจอเสน่ห์ธุมาอย่างแรงเข้าให้แล้ว...

........หลังอาหาร ธุมาเดินนำมาที่รถ เขาตามดิกๆ ตอบคำถามของเขาว่า วันนี้พี่ๆจะมาที่บ้าน พรุ่งนี้วันเกิดคุณแม่ เขาติงนิดๆ แล้วทำไมไม่ปฏิเสธเขา แล้วก็แก้ให้เองว่า เพราะเขาอ้างว่าจะมาคุยเรื่องงานแต่ไม่ได้คุย ต้องขอโทษด้วย ธุมาบอกไม่เป็นไร แล้วเปิดรถ ขอบคุณที่เขาเดินมาส่ง แต่เข้าไปในรถแล้ว เขายังยืนตื๊อ

"ถ้าผมไม่อ้างเรื่องงาน คุณคงไม่ยอมมาทานเป็นเพื่อนผมสินะ"
"ทุกครั้งที่เข้าห้องประชุม ฉันคิดอะไร คุณรู้ไหม?" รวมความกล้า
"ฉันแอบคิดว่า เมื่อไหร่คุณจะเงยหน้าจากเอกสารในมือ แล้วมองมาที่ฉันซะที" ปวันถึงกับอึ้งกิมกี่

พอเธอสตาร์ตรถ เขารีบร้องห้าม...แต่เธอกลับมือไม้สั่นออกรถ ทั้งเตือนตัวเองอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่จำไม่ได้ว่า ยายโบเอ๋ย พูดอะไรออกไปรู้ไหม เขาเป็นตัวอันตราย อย่าเข้าไปใกล้เขาอีกนะ...ขับรถแทนที่จะรีบออกไป กลับขับชะลอๆ ถึงกับสั่งตัวเองอย่างเด็ดขาด

"อย่านะธุมา อย่าหันไปมองเขา...ขับรถออกไปเลยเร็วๆ" แต่ตัวเองขัดคำสั่งตัวเอง มองเขาทางกระจกส่องหลัง เขายิ้ม ยังโบกมือบ๊ายบายให้ซะอีก...ธุมาขับรถออกไป หัวใจยังยืดยาวไปที่เขาเป็นหนังสติ๊ก แถมยังเต้นริกๆไม่ยอมหยุด...

ooooooo

........เมื่อธุมากลับมาถึงบ้านเห็นที่โต๊ะอาหารมีพ่อแม่ พร้อมพี่ชายทั้งสองคนคือ พี่ตั้วกับพี่แต อายุไล่เลี่ยกัน สามสิบกับยี่สิบแปด...ทุกคนหันไปยิ้มร่า ธุมาวิ่งไปกอดพี่ทั้งสองด้วยความรักและคิดถึง
........จากนั้นถามถึงเรื่องราวกันและกัน โดยที่ทั้งสองเรียนกฎหมายจนพี่ตั้วเป็นผู้พิพากษาไปแล้ว แต่ทั้งสองยังไม่ยอมแต่งงานเพราะเกี่ยงกันว่า ใครจะแต่งก่อนกัน ส่วนพี่คนที่สามพี่ติ๊ก ขณะนี้กำลังเรียนอยู่เมืองนอก ทานข้าวกันไปคุยกันไป พี่ๆต่างถามถึงบริษัทที่ธุมาหรือน้องโบทำ พอรู้ว่าบริษัทพนาวัน นำเข้ารถยนต์กับทำธุรกิจโรงแรม พี่ๆจึงขอสงวนสิทธิ์ในการจะกู้เงินน้องสาวในวันข้างหน้า ทุกคนในโต๊ะอาหารต่างกินไปคุยไปอย่างสนุกสนานกัน...
........วันรุ่งขึ้น พี่ชายทั้งสองและน้องโบเตรียมเค้กมาอวยพร คุณแม่ หลังจากท่านกับพ่อใส่บาตรตอนเช้าตรู่แล้ว...ทุกคนร้องเพลงสุขสันต์วันเกิด แม่เป่าเทียน ทุกคนอวยพรให้ จนแม่ น้ำตาซึม พ่อประคองแม่กลับเข้าไปในบ้าน...สิ่งที่ทุกคนรวมทั้งพ่อกับแม่ ต่างก็มองภาพถ่ายลูกๆ ลูกติดพ่อ ทั้งสามคน คือพี่ตั้ว พี่แต พี่ติ๊ก แล้วน้องสาวที่เกิดจากพ่อแม่เดียวกันคือธุมา หรือน้องโบ ต่างก็กอดกันด้วยความรัก เช่นที่รูปถ่ายไว้สมัยเด็กด้วยกัน...เป็นครอบครัวที่อบอุ่นรักใคร่กันเป็นอันดีครอบครัวหนึ่ง

ooooooo

........ขณะที่ปวันไปนั่งดื่มเหล้าในผับที่คุ้นเคยคนเดียว สายตาไปพบชายสูงวัยคนหนึ่งรุ่นพ่อของเขา ที่ไปนั่งป้อสาวๆเป็นดาวล้อมเดือนในโซฟาด้านในของผับ อาการมึนเมา สนุกในวงล้อมสาวๆนั้น...ทำให้เขานึกถึงสภาพของพ่อและครอบครัว การจับตามองชายผู้นั้นทำให้ปวันทอดความคิดย้อนกลับไปสู่เรื่องราวหนหลัง...
........แม่พิมลาของปวันตกอยู่ในสภาพของคนป่วยที่ไอโขลกๆอยู่บนเตียง...แล้วต้องทำเป็นหลับเมื่อได้ยินพ่อพนานต์ ของปวันเปิดประตูเข้ามา พ่อเห็นแม่พิมลานิ่งคิดว่าหลับ จึงปิดประตูแล้วออกไป แม่พิมลาต้องหลับตาลงด้วยความอ่อนใจ เพราะพ่อของปวันกลับไปที่ห้องเล็ก ซึ่งพาณีน้องสาวของพิมลา นอนอยู่กับปวัน พ่อปวันเข้าไปถามถึงลูกชายที่นอนอยู่ในเปลข้างๆ พาณีบอกว่า ไม่ค่อยกวน กินนมแล้วก็นอน พาณีถามว่าเมามาหรือเปล่า พี่พิมหลับแล้วหรือ แต่เขากลับยื่นหน้ามาจะหอม พาณีไล่ให้ไปนอน แต่เขาไม่ยอม บอกรักแล้วจูบซ้ายขวาไม่ยอมลดละ พาณีน้ำตาคลอ แต่สุดจะขัดขืน...

........เมื่อแม่ป่วย ปวันจึงมีพาณี น้องของแม่มาทำหน้าที่เลี้ยงดูเป็นแม่แทน...กระทั่งเขาได้ 5 ขวบ วันหนึ่ง...พ่อแม่และน้าพาณีพาปวันไปชายทะเล พ่อพนานต์พาปวันลงเล่นน้ำ พอขึ้นมาจนถึงบันไดบ้านพักกลับพบสิ่งที่แทบช็อก เมื่อแม่พิมลา ล้มลงจากโต๊ะกินข้าว ร่างฟาดลงกับพื้นแน่นิ่งไป ทุกคนแทบช็อก พาณีวิ่งออกมาจากครัว ร้องเรียกพี่สาวเสียงหลง ทุกคนถลามาหาพิมลาแต่ก็สายไปแล้ว...

........เวลาผ่านไปจนปวันได้ 10 ขวบ...เขาลงมาที่ห้องโถง ได้ยิน พ่อคุยกับน้าพาณี น้าบอกว่า เธอไม่คิดหวงเขาเอาไว้คนเดียว มันเป็นบาปกรรมที่แย่งพ่อปวันมาจากแม่เขา พ่อแก้ว่า พาณีไม่ได้แย่ง แต่พิมลาพร้อมใจให้เป็นแบบนี้ เพราะเธอสุขภาพไม่ดี แต่พาณีกลับเน้นไปอีกคน ทั้งจับมือพ่อไว้แน่น

"ช่างเถอะค่ะ...แต่เรื่องพรรณราย ขอไว้สักคนได้ไหม อย่าไปยุ่งกับเธอ เธอมีสามีแล้ว รับปากได้ไหม จะเลิกกับผู้หญิงคนนี้" พาณีจ้องตาฟังคำตอบ พ่อกลับนิ่ง เดินไปนั่งคิด...ปวัน เองก็ฟังไม่ค่อยจะรู้นัก จึงได้แต่สงสัย...

........ภาพในงานปาร์ตี้งานหนึ่งที่ปวันสิบกว่าขวบไปงานด้วย พาณีพาปวันไปตักอาหารมุมหนึ่ง...พ่อพนานต์แอบหลบมุมไปคุยกับคุณพรรณราย สาวสวยเซ็กซี่ ที่พาณีเคยขอร้องห้ามไว้แล้ว...ชั่วไม่กี่นาที เสียงปืนดังขึ้นถึงสี่นัดซ้อน...ผู้คนตกใจโกลาหลอลหม่าน เสียงพรรณรายกรี๊ดสุดเสียง ผู้คนเอะอะ พาณีร้องเรียกคุณพนานต์ ปวันเองร้องเรียกพ่อ ทั้งวิ่งไปหาพ่อที่ทรุดจมเลือด พาณีเอาตัวบังพ่อไว้ ปิดตาปวันไม่ให้มองภาพสะเทือนขวัญ...พรรณรายแทบช็อกตายอีกครั้ง เมื่อมองไปเห็นคนที่ยิงคือสามีของเธอเองที่กำลังหลบหนี...ปวันต่อว่าพรรณราย

"พ่อผมไม่เคยมีเรื่องกับใคร คุณทำให้พ่อผมถูกยิง" ปวันไม่ฟังคำแก้ตัว ผลักพรรณรายล้มลง พาณีรีบห้ามปวัน กอดไว้ทั้งน้ำตา...ขณะที่แม้จะสะเทือนใจที่สุด ภาพความหลังอันเจ็บปวดนั้นเลือนไป...
"นั่งใจลอยไปถึงไหนคะคุณเป้" เสียงวิมาดา พนักงานคนสวยของผับที่คุ้นเคยดังขึ้น
........ ปวันสะดุดเรื่องเก่าที่ได้พบ และน้าพาณีเคยเล่าให้ฟังอีกครั้ง...ปวันหันไปยิ้มกับวิมาดา เธอต่อว่าที่เห็นเขาจ้องไปที่คุณลุงโต๊ะโน้น เลยไม่กล้าขัด...ติดใจอะไรเขานักหนา เห็นเขาเจอคุณลุงคนนี้ทีไร แอบจ้องมองทุกที ปวันยิ้มบอกไป

"คุณลุงเขาคล้ายพ่อผม..."

........ วิมาดาจึงเสนอว่าจะพาไปรู้จัก จะได้คุยกันไป...เธอลากเขาไปแทบไม่ทันตั้งตัว จึงเกิดไปชนกับหนุ่มมาดคนรวย จนเหล้าในมือกระเซ็นใส่เสื้อจนเลอะ ถึงปวันจะขอโทษแต่ หมอนั่นไม่ยอม วิมาดาลากปวันไปหาลุงคนนั้น...เธอเรียกเขาว่า
"คุณสาธร มีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำ" ปวันยกมือไหว้ แต่ไอ้หนุ่มคนนั้นมาถึง กระชากปวันไปจะสอยด้วยหมัด แต่ลุงสาธรสาดเหล้าใส่หน้าหมอนั่นจนเซไป ปวันได้ที ถีบส่งกระเด็นไปไกล... วิมาดารู้จักดี จึงร้องบอกว่า...ตายแล้ว รีบตามเธอไปเร็ว
........วิมาดาลากปวันกับสาธรหลบหนีไปทางด้านหลัง บอกว่าอย่าไปตอแยมัน เขาว่ามันลูกนักการเมืองหรืออะไรนี่แหละ โฮ้ย พูดแล้วขนลุก ตายหยั่งเขียดดิ่งพสุธาแหง...
........ปวันรีบดึงสาธรไป บอกว่าเขาเมามาก จะไปส่ง แต่สาธรจะโบกแท็กซี่ แต่อาเจียนขึ้นแล้วหมอบคาที่ ปวันทำอะไรไม่ได้เพราะไม่รู้เขาอยู่มุมไหนของโลก จึงมีทางเดียวพากลับไปนอนบ้านเขา

ooooooo
........สาธรนอนอ้าซ่าเป็นผ้าขี้ริ้วอยู่บนโซฟาในห้องกลางของบ้าน...น้าพาณีมาเห็นเข้าตกใจ มองอย่างรังเกียจคนขี้เมากลิ่นเหล้าหึ่ง แล้วไม่รู้เป็นใคร สาวใช้รายงานว่าคุณเป้พามาด้วยเมื่อคืน...
........สาธรลืมตาเห็นพาณี ถึงกับลุกพรวดขึ้นนั่งมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่ามาที่นี่ที่ไหน มายังไง ปวันหรือเป้เดินมาทัก พาณีจึงซักถาม เป้เล่าว่า รู้จักเขาเมื่อคืน เขาช่วยเป้ไว้จากพวกอันธพาล สาธรยิ้มให้พาณี พาณีไม่ยิ้มด้วย บอกเพียงว่า เดี๋ยวจะหาอาหารเช้าให้

........สาธรหันมาคุยกับเป้ว่า ยังไม่รู้จักชื่อ เขาจึงบอกชื่อปวัน เรียกเป้ก็ได้ ส่วนชื่อสาธร เป้บอกว่าวิมาดาเขาบอกแต่เมื่อคืนแล้ว...เมื่อทานอาหารแล้ว เป้จะไปส่ง สาธรได้แต่ขอบคุณ...สาธรมองไปทางพาณี แต่พาณีกลับหลบหน้า แต่ก็ชำเลืองมองมาอย่างไม่ไว้ใจ...
........ปวันจึงขับรถไปส่งสาธรที่บ้าน ขณะขับรถก็คุยกัน ประเด็นใหญ่ตรงที่ปวันบอกว่าถูกชะตากับสาธรมาก จนสาธรยิ้มอย่างพอใจ พอปวันเข้าไปในบ้าน สาธรต้อนรับอย่างอารมณ์ดี ทั้งให้บอกมาว่า คุณสาธรเหมือนพ่อของปวันตรงไหน?

"ก็รวมๆน่ะครับ พ่อเป็นคนสนุก คารมดี สาวๆชอบเยอะ หลายๆอย่างน่ะครับ เห็นพี่แล้วเหมือนได้เจอพ่ออีกครั้ง" สาธรยิ้มพอใจ ตบบ่าปวันแล้วปราม
"อย่ามาเรียกผมว่าพ่อเด็ดขาดนะ เผลอก็ไม่ได้ เพราะผมมีคนจองผูกขาดเรียกแล้ว" หยิบกรอบรูปถ่ายมาดู
"นี่...สุดที่รัก สุดดวงใจของผม" ปวันมองเห็นเขากอดเด็กสาว จึงถามว่าลูกใช่ไหม เขารีบบอก
"แน่นอน ไม่ใช่กิ๊ก สวยไหมล่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ที่อังกฤษ มีโชว์อีกรูปให้ชัดๆ"

........ว่าแล้วสาธรเอารูปลูกสาวมาอวด บอกสวยเหมือนแม่ เธอชื่อเนียน ผิวเนียนสมชื่อ ชื่อจริงคือฉัตราภรณ์ เคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์ แล้วยังคุยว่าขยันเรียนใฝ่หาความรู้ ชอบภาษามาก จึงส่งไปเรียนนอก...แล้วตบท้ายว่า ลูกสาวคนนี้ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลย...
........ในเวลาเดียวกันนี้ ที่สหรัฐอเมริกาที่เนียนไปเรียน....เธอกำลังนอนอุตุในอพาร์ตเมนต์ มีปีเตอร์ หนุ่มไทยรุ่นเดียวกันนอนเคียงข้าง แล้วยังกอดกระหน่ำปล้ำจูบไปทั่ว เนียนสั่งให้ เจ้าหนุ่มนั่นไปแต่งตัวได้แล้ว ตัวเนียนลุกไปห้องน้ำ ยังถูกตามไปขย้ำในห้องน้ำอีก จนเนียนต้องจำยอมอีกตามเคย
........เนียนมาอยู่ท่ามกลางไอ้หนุ่มไทยที่โต๊ะอาหารในร้านอีกช่วงหนึ่ง ปรับทุกข์ว่าเนียนต้องย้ายคณะเรียน ดีกว่าถูกไล่ออก เธอย้ำกับเพื่อนๆว่า เรื่องพ่อไม่ต้องห่วง เธอพูดอะไรพ่อเชื่อทุกอย่าง คุยไปกับเพื่อนไทย แต่สายตาเนียนมองไปที่ไอ้หนุ่มมะกัน ทำทีไม่สนใจ แต่แอบโปรยเสน่ห์ให้หมอนั่นเป็นระยะด้วยท่าทีเซ็กซี่ตลอด...

ooooooo
........ธุมาแต่งตัวสวยไปลาแม่ไปงาน แม่บ่นไม่อยากให้ไป แต่เธอบอกเขาเป็นลูกค้า...พอขับรถมาตามถนน มีรถอีกคันโผล่พรวดออกมาจากซอย ธุมาเบรกกะทันหันดังลั่น คันนั้นหักหลบแต่ไม่พ้น ท้ายของทั้งสองจึงเบียดกัน ธุมาลงมาบ่นว่าจะรีบไปไหน ชายหนุ่มหน้าตาดีลงมาขอรับผิด พร้อมจะซ่อมให้ ยื่นนามบัตรให้ติดต่อเขารับผิดชอบ ธุมาขับรถไปแล้ว เขามองตามด้วยความติดใจ แต่ธุมาขับไปบ่นไป ค่อนว่าคนอะไร ชื่อแจ้งหล้า ประหลาดจริงๆ
........กว่าแจ้งหล้าจะไปถึงโรงแรมที่มีงาน ปวันออกมาต่อว่าแจ้งหล้าที่มาสาย เขาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอไปแล้ว แจ้งหล้าบอกว่ามีรถชน

"แต่ครั้งนี้ไม่มีโมโห มีแต่ความหวาน สงสัยจะพรหมลิขิตบันดาลชักพาซะแล้วละไอ้เป้เอ๋ย"
........ปวันมองเลยแจ้งหล้าไป ธุมาเดินมาทัก แล้วแจ้งหล้ากับธุมาก็ตกใจร้องอ้าวพร้อมกัน แจ้งหล้าจึงบอก นี่แหละเจ้าทุกข์ ของเขา เขาขับรถชนรถเธอ ปวันเข้าใจ รีบแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน แล้วปวันให้ธุมาเข้าไปในงานก่อน แจ้งหล้าจะตาม ปวันดึงไว้ เตือนว่าธุมาแฟนเยอะ กลัวแจ้งหล้าจะอกหัก แต่แจ้งหล้าตบบ่าปวัน บอกว่าสเปกแบบนี้ เจ็บก็ยอม ทั้งเดินตามธุมาไป ปวันมองตาม สีหน้าตูมตึงทันที
........งานดำเนินต่อไป...มุมหนึ่งหน้าห้องน้ำ ปวันเดินออกมา แปลกใจที่ธุมายืนอยู่ ทั้งสองทักทายกันจึงรู้ว่าพบเจ้าบ่าวเจ้าสาวและถ่ายรูปกันแล้ว แม้งานยังไม่เลิก ปวันชวนเธอไปทานอาหาร ต่อรองร้านไหนดี พอตกลง ธุมาจึงยอมไปกับเขา
........ทั้งสองสั่งอาหารมาทาน กินไปคุยกันไป เขาจึงกรุยทางขอนัดกินข้าวบ่อยๆ เขาไม่กลัวอ้วน เธอแย้งว่า เป็นข้อแก้ตัวคนไม่ดูแลตัวเอง ปวันจึงว่า เธอคงเป็นคนชอบผู้ชายดูแลตัวเอง ธุมาโต้ทันที

"คนที่ตัวเองยังไม่รักไม่ดูแลแล้วจะมารักมาดูแลฉันที่เป็นคนอื่นได้ไงคะ"
ปวันรีบบอกว่าเขาต้องงดเที่ยวผับ ไปฟิตเนสแทนดีกว่า...ทั้งสองกินไปคุยกันไป ปวันมีความสุขมาก แต่ธุมากลับ มีแววกังวลในหน้า...

ooooooo
........เพื่อที่จะหาเหตุย้ายคณะหรือย้ายที่เรียนใหม่ เพราะขืนอยู่อาจถูกไล่ออก ฉัตราภรณ์หรือเนียนโทรศัพท์ ทางไกลมาอ้อนพ่อสาธรที่เมืองไทย สร้างเรื่องว่าเธอทนไม่ได้ที่พวกนักเรียนที่นี่มันดูถูกเธอไม่ว่า มันลามถึงพ่อด้วย เธอจึงทนไม่ได้ อยากตบมันให้ปากฉีก สาธรได้แต่ปลอบลูกอย่าทำ ที่เขาพูดมันก็ถูกที่พ่อเป็นข้าราชการจนๆ เนียนได้แต่นึกค้าน จนแล้วทำไมส่งลูกเรียนนอกได้?
........เนียนสรุปกับพ่อว่า เธอเรียนไม่มีความสุข จะยอมเสียเวลาย้ายไปเรียนที่ใหม่ดีกว่า จะหางานทำช่วยค่าเรียน สาธรฟังแล้วรีบห้ามลูก ไม่ต้องทำ เรียนอย่างเดียว พ่อมีที่ดินเยอะ แบ่งขายมาให้ลูกพอถมไป ให้ลูกตั้งใจเรียนอย่างเดียว...แล้วสาธรก็ยืนยันให้ลูกสาวย้ายที่เรียนได้เลย
........เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง เนียนดูตาแมวที่ประตูเห็นหนุ่มฝรั่งที่เพิ่งเข้ามาทาบไม่กี่วัน รีบบอกสาธรว่า แค่นี้ก่อน พิซซ่ามาแล้ว กู๊ดไนต์ วางหูแล้วรีบตบผมดูหน้าที่กระจก ก่อนไปเปิดประตูอ้าซ่ายิ้มให้ และรับดอกไม้ช่อโต หอมแก้มฝรั่งแล้วฉวยแจ็กเกต คล้องแขนฝรั่งลอยละลิ่วออกไปเที่ยวมันๆทันที

ooooooo
........ขณะที่แจ้งหล้านัดมาพบธุมาที่อู่ซ่อมรถ เพื่อเอารถมาซ่อมแผลที่ชนกัน จากนั้นแจ้งหล้าให้ธุมาขึ้นรถของเขาไปกินข้าวก่อนเข้าทำงาน โดยเขาอาสาจะไปส่งเธอ...
........เวลาเดียวกัน ปวันกำลังคีย์หาประวัติของธุมาในเครื่องคอมฯ แต่ไม่พบ กระทั่งสายทองเอาแฟ้มธุมาที่ปวันกำลังหามาให้ บอกเขาว่า ธุมาทำงานยังไม่ถึงสามเดือนจึงยังไม่มีประวัติป้อนข้อมูลเข้าเครื่อง ปวันจึงออกตัวว่า เห็นธุมาทำงานดี เลยอยากดู พอพลิกดูแล้วเอ่ยขึ้น

"ธุมา รสคันธา..." ถามสายทอง "นามสกุลเดียวกับคุณหญิงมาลาเลย เป็นญาติอะไรกันหรือ"
"เห็นเขาว่าเป็นลูกสะใภ้คุณหญิงนะคะ...ที่ใช้นางสาวเพราะกฎหมายใหม่ไงคะ ใช้นามสกุลสามีก็ยังเป็นนางสาวได้ ปูได้ยินข่าว รู้ว่าแค่จัดงานแต่งภายในครอบครัว แล้วบินไปนอกเลย ไม่ได้จัดงานเลี้ยงอะไร...ปูว่า สงสัยจะท้องก่อนแต่งแน่ๆเลยค่ะ"

ปวันฟังแล้วนิ่งขึงตะลึงงันแทบใบ้กิน น้องๆคนอกหัก มันช่างน่าเสียดายอะไรปานนั้น...
........คนที่อกแทบหักดังตึงตังไปอีกคนคือแจ้งหล้า...ขณะธุมาไปนั่งจิบกาแฟเป็นเพื่อนแจ้งหล้าทานอาหารเช้าในร้านหนึ่ง ธุมาละลานตาด้วยไม้ดอกมากมายในร้าน จนแจ้งหล้าซักถาม จึงได้รู้ว่า คุณแม่ธุมามีสวนดอกไม้ ปลูกไว้ขายสวนเล็กๆ แจ้งหล้าบอกแบบนี้สบาย ทีหลังไม่ต้องซื้อดอกไม้ที่อื่น แล้วยกกาแฟขึ้นซด

"ค่ะ ตอนที่ฉันแต่งงาน ฉันก็ใช้ดอกไม้ที่สวนทั้งหมด" ธุมาเหมือนจะอยากให้รู้ แต่แจ้งหล้าแทบสำลักกาแฟ...พอย้ำถาม ธุมารีบยืนยันว่า เธอแต่งงานแล้ว...ที่ธุมาบอกเรื่องแต่งงานให้ แจ้งหล้ารู้ เหมือนจะให้ข่าวถึงหูปวันด้วย ก่อนที่จะสายเกินแก้...

ooooooo
........แจ้งหล้าแจ้นมาหาปวันที่ห้องทำงานทันที...เห็นหน้าปวัน รีบบอกทันทีว่าคุณธุมาพนักงานของปวันหักอกเขาเสียแล้ว แค่เริ่มส่งตาหวาน หน้าก็แตกดังเพล้ง แล้วแจงจะจะให้เพื่อนตกใจ

"กูดันไปขายขนมจีบคนมีผัวแล้วน่ะสิ" มองหน้าปวัน แล้วถาม
"ไม่ตกใจเลยรึวะ" ปวันบอกเสียงงึมงำว่า...รู้แล้ว
"อ้าว ไอ้บ้า เสือกไม่บอก เกือบผิดลูกเมียเขาแล้วกู เดี๋ยวได้ตกนรกมัจจุราชตัดชีวี"

........ปวันบอกแค่นั่งคุยกินข้าวไม่เห็นจะเป็นไร แจ้งหล้ายังตัดไม่ได้ แต่บอกว่า ห่างๆเธอไว้ดีกว่า อกหักเสียแต่เนิ่นๆจะดีกว่า...ร้องระบายอาการอัดอกว่า ชาตินี้จะเจอใครที่ถูกใจเหมือนธุมาอีกไหมวะ มันคงขึ้นคานหามจนลงหลุมแน่ๆเว้ย ปวันบอกเอาใจเพื่อนว่า เขาเองก็ขึ้นคานอยู่นี่ไง แจ้งหล้าบอกทันทีว่า อย่างแกอยากมีเมื่อไหร่ สาวแห่กันมายิ่งกว่าขบวนบวชนาค ให้เลือกจนตาลาย แกมันมากเรื่องเอง ระวังเลือกมากจะได้หินแทนเพชร...ปวันเจอเพื่อนแช่ง สีหน้าขรึมเคร่ง เขารู้ดีว่า เขาตัดธุมาออกไปไม่ได้แล้ว
........ทั้งสองหนุ่มไม่มีโอกาสได้รู้ว่า พ่อกับแม่ของธุมาพูดถึงลูกสาวว่าอย่างไร ทั้งสองพยายามเก็บซ่อนรูปการแต่งงานของธุมาหรือน้องโบไว้มิดชิด ไม่ให้ใครมาถาม หรือมารู้เห็นอีก ชีวิตแต่งงานของน้องโบล้มหลังแต่งงานไม่กี่เดือน น้องโบกลับ มาเมืองไทยจะสี่เดือนแล้ว จะโทร.คุยกันสักครั้งยังไม่มีเลย

"สงสารยายโบนะคะ" แม่ระบายกับพ่อ
"เพียบพร้อมทุกอย่าง กลับต้องมามีตำหนิ ทั้งๆที่เลือกคู่ชีวิตได้ดีแล้วเชียวนะ" พ่อฟังแล้วถามข้อข้องใจว่าทะเลาะกันมันเรื่องอะไร แล้วทั้งสองต่างจนปัญญา เพราะเมื่อน้องโบไม่บอก ก็ไม่รู้เรื่องจนเดี๋ยวนี้...

ooooooo
........ในที่ประชุมบริษัท...ทุกคนทำหน้าที่ถกกันไปตามวาระ แม้ถึงตอนที่ธุมารายงานเรื่องการตบแต่งห้องฟิตเนส ติดต่อบริษัทนำเข้าเครื่องมาทำสัญญาดูแลต่อ เรื่องการตบแต่งภายใน กระจกไม่เปลี่ยน มีแต่เสาและสีในการตบแต่งภายใน โชว์สีให้ที่ประชุมเลือก...
........ปวันนั่งเงียบกริบไม่พูดไม่จา จนผู้อาวุโสซักถามปวัน เขาไม่ติดใจอะไร จึงเลิกประชุม
........ธุมาเก็บของช้าๆ ดูปฏิกิริยาของปวัน เขาเก็บของไม่กี่ชิ้น ไม่หันมามอง แล้วเดินออกจากห้องไป โดยไม่พูดกับเธอเลย ธุมามองตาม ใจหายเมื่อรู้ว่าปวันคงได้ข่าวเธอแต่งงานแล้วจากแจ้งหล้า...ธุมาเก็บของแล้วยิ้มกับตัวเองว่า จบกันแบบนี้ก็ดี...
........ปวันกลับไปนั่งเป็นเบื้ออยู่ที่ห้องทำงาน มองโทรศัพท์ แล้วจะหยิบ แต่เปลี่ยนใจครั้งแล้วครั้งเล่า...พอตัดสินใจโทร. เลขาฯของธุมาบอกว่าไม่อยู่ที่โต๊ะ แต่พอธุมากลับเข้ามารับ เขาวางสายแล้ว อาบทิพย์บอกธุมาว่าเสียงคุณปวัน...ธุมาให้ อาบทิพย์กลับ แต่ขอเอกสารจากบริษัทฟิตเนสมาให้ก่อน
รออาบทิพย์อยู่นาน พอเห็นเอกสารยื่นมาจึงรับ แต่มองหน้ากลับตกใจ ปวันเอามาให้เอง เขาชวนเธอไปทานข้าวเป็นเพื่อน เธออยากบอกว่ามีนัดแล้ว แต่ปวันรีบบอกว่า ร้านเดิมตรงสี่แยก ใจอยากปฏิเสธ แต่ปากกลับรับคำ...แล้วยังเดินตามเขาออกไป ทั้งๆที่ยังกุมขมับไม่เข้าใจตัวเอง
........เมื่อไปถึงร้านอาหาร สั่งอาหารแล้ว ต่างก็ยังก้มหน้าทานไปไม่พูดจา กระทั่งใกล้จะอิ่ม ดื่มน้ำแล้วทั้งสองก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นเกือบพร้อมกัน...เมื่อเสียงชนกัน ต่างก็ให้อีกฝ่ายพูดก่อน นอกจากธุมาแซวว่า นี่นัดมากินข้าวจริงๆ ไม่พูดไม่จาเลย...ปวันบอกเขากำลังจะพูด เธอใจเต้นแรง แต่เขากลับพูดถึงเรื่องฟิตเนสไปโน่น แล้วปวันบอกว่า เขาจะไปฮ่องกงพรุ่งนี้ เธอขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ
........แล้วปวันก็ถามว่า จะไปด้วยกันไหม เธออึกอักเป็นนานจึงบอกว่า งานเยอะไปไม่ได้ ปวันบอกว่า เขารู้คำตอบอยู่แล้ว จากนั้นก็ทานข้าวต่อ เงียบไปอีก ธุมายิ่งแคลงใจว่า เขาจะเอายังไงแน่?

........กลับถึงบ้าน ธุมานอนไม่หลับ ยังสงสัยว่าเขาคงยังไม่รู้ว่าเธอแต่งงานแล้ว จึงมีท่าทีแบบนั้น...พอนึกได้จึงโทร.หาแจ้งหล้า พอต่อติดจึงเสคุยเรื่องอื่น แล้ววกเข้ามาถามว่า เขาเล่าเรื่องเธอแต่งงานแล้วให้คุณปวันฟังหรือยัง เขาบอกเล่าไปแล้ว คุณธุมาไม่พอใจหรือเปล่า แล้วถามทำไม? ธุมาอึกอัก รีบบอกว่ามีสายซ้อนมา แล้วสวัสดีก่อนตัดสาย...
........พอธุมาดูที่จอมือถือ จึงรับอย่างแปลกใจที่ปวันโทร.มา ปวันชวนคุย ถามว่านอนหรือยัง เขาให้งานหนักไหม เขาจงใจให้งานเธอหนัก จะได้นึกด่าเขาในใจทุกวัน ขอให้ด่าได้เลย เขาจะได้สบายใจที่เธอนึกถึงเขาบ้าง เพราะเขาคิดถึงเธอทั้งวัน...เมื่อเธอนิ่งไป เขาจึงราตรีสวัสดิ์...ธุมาใจเต้นแรง บอกไม่ถูกว่า ที่เขาตามตื๊อจะเสียใจหรือดีใจแน่?
........ส่วนปวันหันไปคุยกับวิมาดา พนักงานสาวเชียร์แขกในผับ...พูดจาถึงคนที่เขาเฝ้าโทร.หาว่า ช่างโชคดีแท้ พอเขาบอกว่าคนที่เขาหลงใหลมีบางอย่างคล้ายวิมาดา เล่นเอาแม่สาวผับใจเต้นระทึก วางมือที่ตักปวันทันที ทั้งแนะให้ห่างๆคนที่เขาหลงรัก ตัดใจเสีย...เธอก็ได้แต่เหล่ปวัน ไม่กล้ารุกล้ำเกินเลย

........ทางธุมาหรือน้องโบกำลังว้าวุ่น แล้วนึกถึงพี่ติ๊ก อยากให้มาอยู่ใกล้ๆ จะได้ปรึกษาหารือพี่ติ๊กที่ไม่เคยมีความลับต่อกันฉันพี่ชายกับน้องสาว...แต่มีเพียงครั้งเดียวที่เธอกลับจากมหาวิทยาลัยวิ่งเข้าไปหาพี่ติ๊กในห้องนอน ต้องตกใจจนหนังสือในมือหล่นลงแทบเท้า เมื่อเห็นพี่ติ๊กอยู่บนเตียงกับคุณตาว ทั้งสามคนตะลึง...ธุมาวิ่งหนีจากห้อง ตาวรีบให้ติ๊กไปบอกโบ อย่าให้บอกเรื่องนี้กับใคร...นั่นเพราะตาวเป็นคนชอบผู้ชายไม้ป่าเดียวกัน...ธุมาหรือน้องโบบอกไม่รังเกียจใคร ตาวเป็นคนดี โบยังแอบชอบเขาเลย นอกจากติ๊กขอร้องไม่ให้โบบอกใครแล้ว ต่อไปยังสัญญากันสองพี่น้องจะไม่มีความลับต่อกัน ทั้งสองจึงรักกันเหมือนเดิม...
........นี่เป็นเหตุการณ์ครั้งนั้น...ต่อมาธุมาได้แต่งงานกับตาว ผู้ชอบไม้ป่าเดียวกัน แฟนของพี่ติ๊กของน้องโบนั่นเอง...แล้วคืนนี้ ธุมาก็โทร.ไปปรึกษาปัญหาหัวใจกับพี่ติ๊กที่กำลังเรียนอยู่ที่ฮาวาย...

ooooooo
........วันรุ่งขึ้น...ปวันโทร.มาหาธุมาจากฮ่องกง ถามถึงการทำงาน เขากำลังจะกลับ ธุมาอยากได้ตุ๊กตาไหม เขาเห็นตุ๊กตาหมาใส่แว่นเหมือนธุมาตอนเข้าประชุม อยากซื้อไปฝาก มันใส่ปลอกคอด้วย ธุมาจึงบอกอย่าซื้อมาเลย มันมีเจ้าของแล้ว ปวันฟังรู้ทันทีว่าเธอตอบมีนัย

"มีเจ้าของแล้ว แต่เขาเลี้ยงดูไม่ดี ทิ้งๆขว้างๆ หาเจ้าของใหม่ดีกว่า"
"แล้วคุณถามความสมัครใจมันหรือยัง"
"ดูสายตา รู้ว่ามันอยากมาอยู่กับผม ติดอยู่แต่ปลอกคอนี่แหละ"
"อย่าซื้อมาเลยนะคะ ลืมมันเสียเถอะ ทิ้งมันไว้ที่นั่นแหละ"
"ไม่ได้หรอกครับ ผมชอบมัน รู้สึกถูกชะตามาก ผมตัดสินใจจะถอดปลอกคอมันทิ้ง แล้วเอามาเป็นของผมให้ได้...ผมจะดูแลมันอย่างดี ด้วยความรักของผม ไม่มีวันทิ้งขว้าง ทำให้มันเสียใจอย่างเจ้าของเก่ามันเคยทำ"

ธุมาฟังแล้วน้ำตารื้น บอกไปเสียงสั่นเครือ

"อย่าทำอะไรให้มันยุ่งยากมากไปกว่านี้เลยนะคะคุณปวัน"
"ผมจะไม่ห้ามความรู้สึกของผมอีกต่อไป ผมตัดสินใจแล้วครับ...เจอกันที่กรุงเทพฯนะครับ"
เสียงเขาหายไป ธุมารีบร้องเรียก จะพยายามพูดให้เขาเปลี่ยนใจ แต่หมดหนทางแล้ว...

ooooooo

Create Date : 26 กันยายน 2552
7 comments

Last Update : 26 กันยายน 2552 2:27:06 น.

Counter : 859 Pageviews.

Share
Tweet

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 2

...... ด้วยความรักลูกสาว คุณสาธรไปขอกู้เงินเสี่ยเจ้าประจำมาอีกก้อน เสี่ยยอมให้กู้ทั้งๆที่หนี้เก่ายังมี โดยให้เหตุผลจะย้ายที่เรียนของลูกใหม่ บอกเสี่ยว่า ถ้าหาเงินใช้หนี้ไม่ไหว ยังมีบ้านหลังใหญ่อีกหลัง...เพื่อลูก เขาลำบากแค่ไหนก็ยอมทน...สาธรออกจากบ้านเสี่ยเหมือนมีเงินตุงกระเป๋า นึกถึงเนียน ลูกสาวแสนดี...คงดีใจที่ได้เปลี่ยนที่เรียนใหม่ที่ดีกว่า
คุณสาธรหารู้ไม่ว่า...ในยามนี้ ที่อพาร์ตเมนต์ของเนียน ที่สหรัฐฯ เนียนกำลังทะเลาะขับไล่ปีเตอร์ หนุ่มไทยให้ออกจาก ห้องเธอไปแล้วไม่ต้องมาอีก...ปีเตอร์ไม่ยอม อ้างว่าเนียนจะให้ไอ้ฝรั่งคนนั้นเข้ามาอยู่แทนใช่ไหม เขาไม่ยอมให้เธอทิ้งเขาไปง่ายๆ เนียนก็ไม่ยอม แม้พ่อเธอยังบังคับเธอไม่ได้ ไม่มีใครยอมใคร จึงเกิดการใช้กำลังผลักกันหัวทิ่มหัวตำ ปีเตอร์ มีกำลังมากกว่า ลากเนียนออกจากห้องไปทันที
...... คุณสาธรที่กลับไปบ้าน เฝ้าโทร.จะบอกข่าวดีกับลูกสาว ว่าพ่อจะส่งเงินให้...โทร.หลายครั้งไม่มีใครรับ จนต้องขึ้นนอน คิดว่าลูกสาวคงยังไม่กลับที่พัก...สาธรได้แต่นอนมือก่ายหน้าผากด้วยความเป็นห่วงลูกสาว
...... กว่าเนียนจะกลับมาที่อพาร์ตเมนต์ของเธอก็หลายวันต่อมา...หลังออกจากโรงพยาบาล โดยมีเพื่อนนักเรียนไทยสองคนมาส่ง เนียนนั่งลงในสภาพฟกช้ำดำเขียว แขนขาเข้าเฝือกอ่อน หลายแห่ง เพื่อนชายช่วยกันเก็บของให้...พอเนียนถามถึงปีเตอร์ อีกว่าเจ็บมากไหม เพื่อนชายตำหนิว่า ยังจะไปถามถึงมันอีก... เพื่อนย้ำว่า เห็นสภาพรถแล้ว ไอ้ปีเตอร์ไม่น่ารอด แต่ดวงมัน แข็งเจ็บน้อยกว่าเนียนอีก อีกคนถามว่า แล้วเนียนจะหนีปีเตอร์ พ้นหรือ?

"ฉันย้ายไปหาที่เรียนใหม่ ไม่ได้หนีเขา คนอย่างฉันไม่เคยวิ่งหนีใคร เวลาฉันชอบใคร เขาต้องวิ่งมาหาฉัน ถ้าฉันทิ้งใคร แสดงว่าเขาไม่ได้เรื่อง เขาควรละอายใจหนีฉันไปเอง ถึงจะถูก"
"เธอพูดแบบนี้ เพราะเธอยังไม่เคยรักใครจริง รักแท้น่ะ เคยรึเปล่า" เพื่อนอีกคนคาดคั้น
"นี่ชีวิตจริงนะ ไม่ใช่แฟรี่ เทล...รักแท้ในโลกมีแต่ ความรักพ่อกับแม่เท่านั้น" เนียนพยุงตัวลุกขึ้นอย่างลำบาก บอกก่อนเดินไปที่ห้อง
"ไปช่วยแอนนี่เก็บของดีกว่า คุยกับพวกเธอแล้วปวดหัว"

จากนั้นเพื่อนๆจึงพาเนียนไปอยู่อพาร์ตเมนต์ใหม่ เมื่อมาอยู่ใหม่ได้วันเดียว เนียนก็ได้รู้จักกับหนุ่มไทยคนใหม่ เพราะขยะที่เธอถือจะไปทิ้งนอกห้อง หนุ่มคนนั้นเปิดประตูห้อง ตรงข้ามมาพบกัน ทักทายกันแล้วอาสาเอาขยะไปทิ้งให้ ถามถึงชื่อแซ่ เนียนบอกชื่อแล้วแถมชื่อเล่นว่านีน่าอีกด้วย เขาบอกว่า ชื่อท็อป...เขาอาสาเอาขยะของเธอไปทิ้งให้ทุกวัน...หนุ่มคนนั้น มีท่าทีปลื้มสาวเนียนเอามากๆด้วย

oooo

..... พ่อกับแม่กำลังอยู่ในสวนดอกไม้ข้างบ้าน พอได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดัง จึงพากันไปดู เห็นปวันถือถุงใหญ่มายืนนอบน้อม พร้อมแนะนำตัวเอง และบอกว่าเป็นหัวหน้างานของธุมา ทั้งสองจึงเชิญเข้าไปในบ้าน...ธุมาแอบมองจากหน้าต่างแล้ว ทั้งมีอาการรุ่มร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูก
..... หลังจากพ่อแม่เอาน้ำมะตูมมาเสิร์ฟ พร้อมกับเผยสรรพคุณว่ายอดเยี่ยม แล้วยังคุยว่า ทำน้ำมะตูมได้อย่างมีฝีที่มือ ปวันบอกว่ามีของมาฝาก มีใบชาและเกาลัด...ปวันแอบ สำรวจดูรอบๆห้อง กลับไม่เห็นรูปแต่งงานของธุมาเลย...
ขณะเดียวกัน...ธุมาหรือน้องโบกำลังพูดโทรศัพท์กับพี่ติ๊กโทร.มาจากฮาวาย เรื่องที่ธุมาว้าวุ่นไม่รู้จะตัดสินใจยังไง กับการตื๊อของปวัน...เสียงพี่ติ๊กสั่งสอนตอกย้ำมา

"พี่เตือนโบแล้วใช่ไหมว่าอย่าแต่งงาน โบไม่เชื่อพี่เอง เห็นไหมล่ะ เจอไม้งาม เมื่อยามขวานบิ่น"
"พี่ติ๊ก...นี่ไม่ใช่เวลามาซ้ำเติมโบนะ" ติ๊กรีบขอโทษน้อง จึงถูกถาม
"พี่จะให้โบทำยังไง"
"ใจของเราเอง เราต้องรู้ดีกว่าพี่นะโบ ชีวิตคนเรามีโอกาสเจอคนที่ถูกใจจริงๆไม่ง่ายหรอกนะ ถ้าคนนี้ใช่ล่ะ โบ
ไม่เสียดายเหรอ" ธุมาฟังแบบนี้ ยิ่งร้อนฉ่าเป็นทะเลบ้าในอก ติ๊กเดาถูก จึงปลอบ
"อย่าคิดมากนะโบ ทำอะไรไปตามความรู้สึก ของตัวเองบ้างเถอะ ท่องไว้ โบไม่ได้ทำผิดอะไรเลยสักนิด..."

ข้างล่าง...พ่อกับแม่ช่วยกันป้อนเกาลัดชิม...ไม่รู้ว่าปวันกำลังพยายามมองหารูปแต่งงานของธุมาดูให้ได้ เมื่อหมดทาง จึงโพล่งถามขึ้น

"ไม่เห็นมีรูปแต่งงานของคุณธุมาเลยนะครับ" พ่อมองไปแล้วถามว่า หายไปไหนหมด
"มีรูปอื่นไหมครับ ผมอยากเห็นสามีคุณธุมา เขาว่าเป็นลูกคุณหญิงหรือครับ"

แม่รีบเอารูปแต่งงานมาให้ดู ธุมายิ้มหวานคู่ตาว คู่กิ๊กของพี่ติ๊กของธุมา

..... ที่ห้องธุมา เธอกำลังถูกพี่ติ๊กที่สั่งมาทางโทรศัพท์จากฮาวาย เร่งให้ลงไปหานายปวันเลย จะให้ตุ๊กตาหมาหมีอะไรก็เอาไว้ อยากถอดปลอกคอก็ถอด ธุมายังติงว่า มันจะดูไม่ซื่อสัตย์กับตาวอยู่นะ

"เลิกคิดบ้าๆได้แล้ว ตาวมันซื่อสัตย์กับเรานักรึ มันชอบผู้ชาย ยังไงก็เปลี่ยนแปลงมันไม่ได้ อีกไม่นานต้องหย่ากันอยู่ดี โบอย่าห่วงคนอื่นมากกว่าตัวนัก ฟังพี่นะโบ...นี่คือคำสั่ง ลงไปคุยกับปวันเดี๋ยวนี้เลย แล้วให้ทุกอย่างพัฒนาไปตามความรู้สึกของเรา ที่ชีวิตเราวุ่นขนาดนี้เพราะเราคิดมากนี่แหละ ถ้าเชื่อพี่ ลงไปคุยกับเขาเดี๋ยวนี้เลย" ติ๊กสั่งเฉียบแล้วตัดสายทันที...ธุมารีบเรียกไว้ แต่เขาตัดสายไปแล้ว...ธุมาถอนใจ หันไปมองหน้าตัวเองที่กระจก แล้วก็ยังตัดสินใจไม่ลง...

...... ในที่สุด ธุมาก็เดินตามแม่ที่ไปตามลงมา ขณะพ่อกับ ปวันดูรูปแต่งงานอยู่...ธุมาไหว้ปวัน เขารีบรับไหว้ พร้อมกับบอกว่า เขาเอาของมาฝาก แม่รีบเรียกพ่อไปเข้าครัว ทั้งเสนอให้ปวันทานกลางวันด้วยกัน...ปวันได้ข่าวมีสวนดอกไม้ จึงขอไปดู พ่อแม่จึงให้ขับรถไป เพราะครึ่งชั่วโมงก็ถึง เขาจึงขอขับรถไปกับธุมา...
..... พอถึงสวนดอกไม้ ธุมาถามว่า ทำไมถึงมาบ้านเธอถูก แล้วยังรู้เรื่องสวนดอกไม้ ปวันรีบบอกว่า ถ้ามีเพื่อนอย่างแจ้งหล้า คุณจะรู้ทุกเรื่องในโลก...ปวันพูดถึงเรื่องที่เขาพูดโทรศัพท์กับเธอจากฮ่องกง เขายืนยันว่า เขาพูดอย่างที่อยากทำ แล้วก็ทำแล้วด้วย พร้อมยื่นตุ๊กตาหมาไม่มีปลอกคอให้
ปวันเริ่มเข้าประเด็น ถามว่าทำไมเธอถึงไม่อยู่กับสามี ที่เมืองนอก ทะเลาะกันหรือเปล่า เมื่อไม่ตอบ จึงถามต่อ แยกกัน อยู่รึเปล่า...เธอนิ่งอีก เขาจึงบอกทันทีว่า ที่ไม่ตอบถือว่าที่เขา ถามมันใช่แล้ว...

"ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลยนะ ถ้ารู้ว่าผมไม่ใช่มือที่สาม ที่จะทำให้ใครๆบ้านแตก" ธุมาหันมาตามองตาเขาไม่ยั้ง
"ผมโชคร้ายที่มาทีหลัง แต่ผมเต็มใจที่จะรอนะครับ"
"หมดคำถามรึยังคะ" ธุมาถามน้ำตาพานจะไหล
"อีกคำถามเดียวครับ ถ้าสมมติตอนนี้เราอยู่ในความฝัน ไม่ว่าจะคิดจะทำอะไรไม่ผิดทั้งนั้น ผมอยากรู้ว่าคุณรู้สึกชอบผม เหมือนที่ผมชอบคุณไหม"
"ถ้านี่คือความฝัน วันนี้คงเป็นวันที่ฉันฝันดีที่สุด" น้ำตาค่อยๆซึมออกมา
"ฉันต้องตื่นแล้ว ฉันไม่อยากหลอกตัวเอง" ธุมาหันหน้าเดินหนี เขาคว้าแขนดึงเธอเข้ามากอดไว้ ธุมาถึงกับปล่อยน้ำตาพรั่งพรูด้วยตื้นตัน เขารู้สึกในอาการสะอื้น จึงกอดเธอไว้แน่น...ธุมาพลิกความรู้สึกกลับ ดึงตัวออกห่าง แล้ววิ่งหนีไป...ปวันมองตาม ได้แต่ทอดถอนใจ...

..... ปวันกลับถึงบ้านด้วยสีหน้าสดชื่นระรื่นใจ หลังจากขอร้องธุมา อย่าปฏิเสธเขาไปเสียทุกอย่าง ขอกำลังใจเขาบ้าง ทั้งดู เธอจะพอใจตุ๊กตาหมาไม่มีปลอกคอจากฮ่องกงมาก...น้าพาณีจับตาทักทายเอาใจหลานชาย ชมว่าวันนี้หน้าไม่ง้ำเหมือนตอนก่อนไปฮ่องกง...ปวันบอกทันทีว่า เขากำลังมีความรัก แต่ไม่รู้เธอจะรับรักเขาหรือเปล่า แต่เริ่มต้นได้แค่นี้ เขาก็พอใจแล้ว...โดดหอมแก้มน้าพาณีฟอดใหญ่ ฮัมเพลงเบาๆแล้วเดินหนี...น้าพาณีส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู
...... ปวันไปหาความสำราญที่ผับ...วิมาดาได้ฟังเรื่องราวความรักที่ทำให้เขาสดชื่นระรื่นใจแล้ว เกิดอาการอิจฉา...แต่ วิมาดาออกความเห็นเพียงว่า แค่ได้รักเขามันก็มีความสุขแล้วละค่ะ ไม่จำเป็นต้องได้เขามาเป็นของเราหรอก จริงไหมคะ... ปวันฟังแล้ว
...... ก็เห็นด้วย แค่นี้ก็ดีถมไป ว่าแล้วสาดเหล้าเข้าปาก อย่างมีความสุข วิมาดาชำเลืองดูเขา หน้าเศร้าเหมือนคนอกหัก

oooo

...... ด้วยความเป็นห่วงน้องสาว ติ๊กนอนลืมตาโพลงนึกถึงเรื่องของธุมาหรือน้องโบของเขา ที่ดันไปแต่งงานกับตาว ทั้งๆที่รู้ว่าตาวเปลี่ยนจากเกย์เป็นชายเต็มตัวไม่ได้แล้ว จึงแนะนำให้เลิกกันเสีย นึกถึงครั้งหนึ่งโบ หิ้วกระเป๋าเดินทางมาหาติ๊ก ที่ห้องพัก โบร้องไห้โผกอด พี่ชายแน่น...หลังพูดคุยเรื่องตาวที่โบยอมรับเขาได้ ทุกสถานะ ไม่มีใครทนได้เท่าเธอ ติ๊กจึงสรุปให้ทันที

"คงไม่มีใครเพี้ยนตัดสินใจอย่างโบ ทั้งๆที่รู้ว่าตาว เป็นเกย์ ดันยอมแต่งงานกับมัน...แล้วไอ้ผู้ชายที่ชื่อแอนั่น มันมาวุ่นวายกับโบมากไหม?" ติ๊กถามอย่างขุ่นเคือง

...... ธุมาหรือน้องโบของติ๊ก เล่าว่าตาวกับธุมา ตั้งแต่มาอยู่ ด้วยกันไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันเลย แต่จะไปเที่ยวที่ไหน มักมีแอตามเป็นเงาไปด้วยทุกครั้ง ขนาดวันเกิดของโบ ตาวกับโบทำกับข้าวจะกินมื้อค่ำกันเงียบๆ แต่แล้วแอก็พรวดพราดเข้ามา รี่ไปหาตาว บอกว่ามีตั๋วดูละครคืนนี้ สั่งตาวให้รีบแต่งตัว ธุมาหน้าเจื่อน จึงเสนอให้ตาวไปดูกับแอก็แล้วกัน

"แอได้ตั๋วมาสองใบ...เอางี้ แอให้ตาวไปกับโบก็แล้วกัน"
แอแสร้งยิ้ม แต่ตึงในหน้า...ธุมาจึงยืนยันให้ตาวไปกับแอ เรื่องอาหารที่ทำก็ไม่ซีเรียส ไปกันเถอะ ตาวรีบรวบรัดทันทีว่า โบอย่าเพิ่งนอน รอแกะของขวัญจากเขาก่อน ตาวจะไปแต่งตัว แอยังสั่งให้ใส่เสื้อตัวที่แอเลือกให้ด้วย...ธุมามองตามตาวที่รีบไปแต่งตัวอย่างหมั่นไส้ แอยังสวดส่งท้ายให้ธุมาได้ยิน

"ตอนเกิด เราก็เกิดมาคนเดียว ก็ต้องเลี้ยงฉลอง
คนเดียว มันถูกต้องที่สุดแล้วละโบ" แล้วหันไปยิ้มอวยพร
"เบิร์ธเดย์นะโบ" ว่าแล้วเดินไปนั่งรอตาว

...... ธุมาเล่าความขมขื่นกับตาวให้ติ๊กฟัง แล้วสรุปลงอย่างหนักแน่นว่า เรื่องแค่นี้โบทนได้เพราะรู้ว่าตาวรักแอมากกว่าโบแน่ๆ แต่ที่ฟางเส้นสุดท้ายขาดผึงก็คือ
...... หลังสอบเสร็จ ตาวกับโบให้นัดแอเพื่อไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกัน โบโทร.ไปนัดแอก็ไม่เปิดเครื่อง พอวันจะไปแอกลับไม่พร้อมจะไป ทั้งหาว่าโบไม่ได้โทร. แอกับโบจึงเถียงกัน แอหาว่าโบไม่ได้โทร.นัด เพราะอยากไปกับตาวสองคน โบโกรธคิดว่าแอหาเรื่อง จึงตอกหน้าแอว่า แอไปกับใครแน่ ถึงได้ปิดมือถือแบบนี้

"โบ ทำไมพูดแบบนี้ อยากเห็นแอกับตาวผิดใจกันใช่ไหม...ก็ได้ ถ้าโบไม่ชอบแอ ไม่อยากให้แออยู่ที่นี่ แอไปก็ได้"
แอจะเดินออกไป ตาวตกใจวิ่งมาดึง ถามจะไปไหน แอให้ตาวไปกันสองคนดีกว่า อย่ามาสนใจแอ...แอเดินหนี ตาว
วิ่งตามง้อเป็นวักเป็นเวน
...... แล้วก็มาถึงวันแตกหัก...ตาวมาพูดกับโบอย่างจริงจังและตรงไปตรงมา
"แอเขารู้สึกอึดอัดกับการกระทำของโบหลายครั้ง...ตาว
ไม่ฟังว่าใครผิดใครถูก...ยังไงตาวก็เข้าข้างแออยู่แล้ว...ตาวว่า โบน่าจะกลับเมืองไทยได้แล้ว ถ้าเจอแม่ตาว บอกว่าโบคิดถึงแม่
เลยกลับมาเยี่ยม แล้วโบก็หลบหน้าท่านซะ"
โบนิ่งขึงตะลึงลานจนพูดไม่ออก

"ถ้าโบอยากทำงานก็ได้นะ ตาวจะส่งเงินเข้าบัญชีให้ทุกเดือนเหมือนเดิม ถ้าไม่มีธุระจำเป็นจริงๆโบก็ไม่ต้องโทร.หาตาวนะ...ตั๋วเครื่องบินวางบนโต๊ะ" โบกลั้นน้ำตาที่พาลไหล จึงลุกเดินหนีซ่อนหน้า ตาวสั่งอีก

"โบ...เรายังแต่งงานกันอยู่เหมือนเดิมนะ" ธุมาพยักหน้ารับ เดินหนีพลางปาดน้ำตาที่พรั่งพรูไม่ขาดสาย...
"พี่ถามจริงๆเถอะโบ โบรักตาวมันจริงๆเหรอ ถึงต้องเสียใจขนาดนี้"
"โบรักตาวเหมือนรักพี่ติ๊ก โบมองหน้าตาวก็เห็นหน้าพี่ติ๊ก" ติ๊กซึ้งใจ บีบมือน้องสาวไว้
"พวกเราผูกพันกันเหมือนญาติ โบไม่คิดเลยว่าตาวจะใจร้ายใจดำกับโบขนาดนี้ ตาวทำเหมือนโบเป็นคนอื่น ที่ไม่เคยร่วมทุกข์สุขมาด้วยกันเลย"
"แล้วไปยอมแต่งงานกับตาวทำไม ทั้งๆที่รู้ว่ามันหลอกใช้โบ" โบฟังแล้วก้มหน้า กลัวหลุดความจริงออกมา จึงเสพูดแก้ตัวไป
"โบอยากช่วยตาว ถึงตาวจะเลิกคบกับพี่ติ๊กไปแล้ว แต่โบก็ยังผูกพันเหมือนคนในครอบครัว แต่โบก็แอบคิดนะว่า โบจะเปลี่ยนแปลงตาวได้"

..... ติ๊กลูบหน้าลูบหลังโบอย่างเวทนา แล้วแนะให้กลับเมืองไทยไปหย่ากับตาวให้เร็วที่สุด แต่โบกลับยืนกรานไม่ยอมหย่า ติ๊กพยายามเตือนว่า โบยังสวยยังสาวจะทนอยู่อย่างนี้ทำไม...ธุมาหรือโบยืนกรานว่า เธอยังไม่พร้อม อย่าบังคับเธออีกเลย...แล้วเธอกลับเดินหนีไปแอบร้องไห้คนเดียว
ด้วยความรักน้องสาว ติ๊กจึงได้แต่ภาวนาให้ผู้ชายคนที่ชื่อปวันรักโบจริงๆด้วยเถิด

oooo

..... บ่ายมากแล้ว สาธรเมามายนอนขาพาดโซฟาหลับไหลไม่ยอมตื่น แต่พอเสียงโทรศัพท์ดัง ถึงผวาลุกขึ้นรับแทบไม่ทัน แล้วเนียนก็โทร.มาหาพ่อ สาธรดีใจมาก ต่อว่าลูกสาวที่พ่อโทร.หาแทบไม่ได้หลับนอน...
..... พูดไปหาวไป เนียนรีบแก้ตัวว่าย้ายที่พักวุ่นวาย โทรศัพท์
ก็สายพันกันนุงนัง ขอโทษพ่อแล้วบอกว่า เธอไม่เป็นอะไรเลย ถามพ่อ พอรู้ว่ายังไม่ทานกลางวัน จึงรีบแนะ เพราะเจ้าหนุ่มท็อปตรงข้ามห้องคนกาแฟเดินมาหูผึ่งฟัง
เมื่อเธอเรียกพ่อว่า "โป้" จึงเกิดหึง เนียนจึงรีบให้พ่อไปหาอะไรทาน เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ แล้วบอกรักป๋าที่สุด จุ๊บอีกสองสามที ค่อยวางหู...แล้ววิ่งไปกอดรัดฟัดเจ้าท็อปแบบข้าวใหม่ปลากำลังมันทันใด
....... ด้วยความห่วงใย คิดถึงเนียนลูกสาวสุดที่รัก...พอตกกลางคืน สาธรจึงโทร.หา...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ท็อปนั่งดูหนังสือที่ห้องรับแขกในห้องของเนียน เมื่อไม่เห็นเนียนออกมารับ ท็อปจึงรับแทน ด้วยระแวงว่าอาจมีหนุ่มแสบที่ชื่อโป้จะโทร.มาก็ได้ เมื่อเสียงผู้ชายรับ สาธรจึงถามเสียงดัง

"นั่นห้องพักเนียนหรือเปล่า" เมื่อท็อปบอกว่าใช่ สาธรตะคอกทันที
"แล้วแกเป็นใคร มาอยู่ในห้องเนียนได้ไง"
"แล้วแกล่ะเป็นใคร" ท็อปก็โกรธ คิดว่าเป็นเจ้าหนุ่มที่ไหน
"ฉันก็เป็นพ่อของเนียนมันน่ะสิ"

... ฟังได้เท่านั้น ท็อปก็หน้าเหี่ยวลงทันที เนียนออกมาถามว่าใครโทร.มา พอบอกว่าพ่อเธอเท่านั้น เนียนตกใจวิ่งมารับ...บอกพ่อว่าเพื่อนเนียนมากันเยอะแยะเลย เนียนรีบแก้เกมด้วยการเปิดทีวี มีงานราตรี เสียงฝรั่งมังค่าพูดจากันฟุตฟิตฟอไฟดังระงม เนียนบอกว่าได้ยินไหมโป้ จะไปพูดในห้องดีกว่า สาธรหลงกลคิดว่ามีเพื่อนๆมากันมากมาย จึงบอกว่าพ่อไม่มีธุระอะไร กลัวเหงาเลยโทร.มา ลูกมีเพื่อนมาก็ไปคุยกับเขาเถอะ...เนียนได้จังหวะจึงรีบกู๊ดไนต์ แล้วจุ๊บพ่อหลายทีก่อนวางสาย...
...... เนียนตีหน้ายักษ์ใส่ท็อป เขาหัวหดบอกว่าเขาหึงเธอ ไม่คิดว่าพ่อเธอจะโทร.มา เนียนจึงประกาศนโยบาย เธอ
รักพ่อมาก ไม่อยากให้พ่อเสียใจ ไม่ว่าเรื่องอะไร เธอไม่อยากให้พ่อผิดหวัง ใครที่ทำให้พ่อเธอไม่สบายใจ เนียนจะเลิกคบคนนั้นทันที ท็อปรีบขอโทษ สัญญาจะไม่ทำอย่างนั้นอีก แต่เนียนก็ไล่ให้ท็อปกลับไปห้องของเขา เธออยากอยู่คนเดียว
เมื่อท็อปกลับไปที่ห้องแล้ว เนียนจึงรีบโทร.ไปหาพ่อ บอกว่าเพื่อนกลับไปแล้ว จากนั้นจึงพูดจาเอาใจพ่อ แล้วบอกพ่อแต่สิ่งที่ดีๆ ตรงข้ามกับสิ่งที่เธอประพฤติทั้งสิ้น
...... เนียนโกรธท็อปได้ไม่นาน พอท็อปหอบดอกไม้มาขอโทษ เท่านั้นเนียนก็ปล้ำสู้แรงท็อปไม่ได้ตามเคย

oooo

..... ธุมาถูกแม่ซักถามเรื่องปวัน เธอบอกแม่ตามตรงว่า เขารู้เรื่องเธอแต่งงานแล้ว แต่ไม่ทราบว่าเธอกับ ตาวทะเลาะกัน แม่จึงสั่งสอนว่า ตอนนี้โบยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของตาวอยู่ จึงต้องวางตัวให้เหมาะสม ผู้หญิงมีแต่เสียกับเสีย...ฟังแม่แล้ว ยิ่งทำให้เกิดความว้าวุ่นขัดแย้งในใจอย่างแรง
...... วันนี้ปวันไปทำงานจึงได้รู้ว่าธุมาลาป่วย พร้อมส่งงานออกแบบฟิตเนสมาให้ด้วย
..... ปวันหรือจะทนนั่งทำงานอยู่ได้ รีบมาหาธุมาที่บ้าน พอธุมาลงมาก็เห็นปวันมานั่งคุยกับแม่อยู่แล้ว แม่บอกว่าคุณปวันมาตั้งนานแล้ว ไม่ยอมให้แม่ไปเรียก...ธุมาบอกว่าทำงานดึก ตื่นเช้าจึงมึนหัว ปวันรีบรับว่า เขาให้งานเธอมากไป...พอเห็นธุมาแต่งตัวจะออกจากบ้าน จึงถามจะไปไหน พอรู้ว่าจะไปดูเฟอร์นิเจอร์ที่จะใช้ในห้องฟิตเนส ปวันจึงขอขับรถไปให้ เขาจะช่วยเลือกด้วย...ปวันลาแม่ ขอไปรอที่รถ แม่หันมาทางธุมา บอกว่า ถ้าลำบากใจก็ลาออกเสีย ธุมาได้แต่รับคำแม่ทั้งๆที่ในใจยังอลหม่านสว้านใน จนยากจะคิดอะไรแล้ว...
หลังจากไปเลือกดูเฟอร์นิเจอร์ในร้านครู่ใหญ่แล้ว ปวันจึงถามขึ้น

"คุณไม่สบายจริงๆ หรือไม่อยากเจอหน้าผมกันแน่"
"ไม่ทั้งสองอย่างแหละค่ะ"
..... ปวันจึงเริ่มมีอาการดีขึ้น จึงบอกเธอว่า เขาสบายใจขึ้นมากเลย...แล้วยังย้ำว่า เขาบอกเธอแล้วว่าเขารู้สึกกับเธอยังไง เขารู้แล้วว่าเขาจะยืนตรงไหน และขอสัญญาว่าจะไม่ทำ
ให้เธอลำบากใจ แต่พอเห็นสีหน้าเธอ ปวันรีบออกตัวให้เธอ

"การแต่งงาน ไม่ได้ห้ามคุณมีเพื่อนใหม่ซะหน่อย ถึงจะเป็นเพื่อนต่างเพศก็เถอะผมจะไม่ล้ำเส้น" ธุมายังเงียบ เขาจึงรุกคืบ
"ผมเป็นคนเหงา เหมือนรอคอยใครอยู่ก็ไม่รู้ ไม่น่าเชื่อที่อยู่ๆผมก็ได้เจอคุณ"
"คุณอาจจะเจอคนผิดก็ได้"
"งั้นบอกมาสิ" เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง
"ว่าคุณไม่รู้สึกเหมือนผมเลยสักนิด...นานแค่ไหนผมก็รอได้ อย่าเพิ่งปิดประตูใส่ผมเลยนะ" ฟังแล้วธุมาน้ำตารื้น...เธอเข้าใจและเห็นใจเขา ความรู้สึกเริ่มซึมลึกและเข้าใจกัน จนธุมาต้องเดินหนี...ปวันยืนนิ่ง แต่หัวใจของเขากำลังตามเธอไปไม่ลดละ

ooooooo

......... ขณะเนียนอยู่กับท็อปในห้อง มีเสียงเคาะประตู พอท็อปเปิดออก ปีเตอร์ยืนจังก้า คำรามใส่ว่า จะหนีไป ไหนพ้น...เนียนตาค้าง ตะลึงงันแทบช็อกตาย...
......... เนียนสั่งให้ท็อปไล่มันออกไป ท็อปกระชากปีเตอร์อัดกระแทกใส่ผนังห้อง เนียนได้ที วิ่งหนีออกไป ปีเตอร์สะบัดหลุด วิ่งตามเนียนไป แต่ท็อปดึงแขนมา ตีเข่าถนัดลิ้นปี่ลงไปดิ้น เนียนสั่งท็อปรีบหนี...ปีเตอร์ลุกขึ้นมาได้ วิ่งตามทั้งสองคนไปอย่างเอาเป็นเอาตาย...
......... คุณสาธร...กำลังนั่งคิดตัวเลขค่าใช้จ่ายและหนี้สินอยู่คนเดียวในบ้านที่เมืองไทย...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอรับ มีเสียงผู้ชายพูดฝรั่ง จึงฟุตฟิตไป ขมวดคิ้วไป ขอร้องให้พูดช้าๆชัดๆ...แล้วสาธรก็ฟังไป หน้าซีดไป เข่าอ่อนแทบล้มตายคาที่...
......... ทางออกของสาธร ที่พยุงประสาทและชีวิตให้มีแรง สู้โลกได้ เห็นมีแต่เหล้าเท่านั้น...เขามาเมาแอ๋อยู่ในผับที่เดิม มีปวันและวิมาดาคอยป้อนกำลังใจให้ แล้วสาธรค่อยเผยเรื่องราวที่เนียนต้องเข้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในสหรัฐฯ แล้วเขาต้องเซ็นยินยอมให้ผ่าตัดได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไร เขาฟังไม่ค่อยจะรู้ แต่เขาทำประกันภัยไว้แล้ว...จะแพงเท่าไหร่ ถึงขายบ้านช่องก็ยอม เพื่อช่วยชีวิตลูก แต่จะไปเยี่ยมลูกก็ไม่มีเงิน ปวันเสนอจะออกค่าใช้จ่ายให้ สาธรขอบใจ แต่ขอฟังข่าวจากโรงพยาบาลก่อนก็แล้วกัน...ว่าแล้วก็เทเหล้าเข้าปาก ปวันกับวิมาดาต้องคอยดูด้วยความเห็นใจ
......... จากการดื่มอย่างหนัก เพราะถูกกดดันเรื่องลูกสาว จนต้องจับไข้ในวันรุ่งขึ้น...สาธรนอนซมด้วยพิษไข้ ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายต่อหลายครั้ง จึงพยายามพยุงตัวเองขึ้นมารับสาย ดีใจจนตาสว่างวาบ เมื่อได้ยินเสียงเนียนดังมา เนียนบอกว่า ปลอดภัยแล้ว นึกว่าจะไม่ได้เจอโป้แล้ว สาธรหรือพ่อโป้รีบบอกลูกว่า พ่อคิดถึงลูกใจแทบขาด แล้วเรียกร้องลูกสาวให้กลับบ้าน ไม่ต้องเรียน มันแล้ว ลูกสาวคนเดียวพ่อเลี้ยงได้...

"รอให้เนียนพักฟื้นจนหายก่อน แล้วจะรีบกลับเมืองไทย ทันที...เนียนคิดถึงโป้ อยากกอดโป้..."
เนียนร้องไห้สะอึกสะอื้น...น้ำตาไหล คิดถึงโป้อย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก...

ooooooo

......... ตาวนอนไม่หลับ...ได้แต่มองเห็นแอนอนหลับสนิทอย่างมีความสุข...ตาวกลับคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ... คิดถึงเรื่องของติ๊ก พี่ชายของธุมา ขณะมาด้วยกันที่ บอสตัน ติ๊กบอกตาวว่า เขารู้สึกไม่สบายใจ จะไปเรียนต่อที่ฮาวาย...ตาวขอไปด้วย ติ๊กไม่ยอม...

"พี่อยากไปคนเดียว พี่อยากใช้ชีวิตเหมือนผู้ชายปกติ เข้าใจไหมตาว...ความสัมพันธ์แบบนี้ มันไม่ใช่ที่พี่ต้องการจริงๆ ให้เวลาพี่ค้นหาตัวเองได้ไหมตาว ถ้าตาวรักพี่จริง ตาวต้องปล่อยพี่ไป"
ตาวอึ้งไปพักใหญ่ แล้วขอโทร.ไปหาพี่ติ๊กอีก ติ๊กบอก อย่าดีกว่า มันไม่ดีกับเราทั้งคู่
"พี่ติ๊กคือความรักครั้งแรกของตาว ตาวทำใจลำบาก อาจทำใจไม่ได้ตลอดชีวิต...เอาละ อย่าห่วง ตาวซึมซับความเข้มแข็งของพี่ติ๊กไว้เยอะ ตาวต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้ว"
ติ๊กขอโทษตาว ตาวขอให้พี่ติ๊กโชคดี แล้วติ๊กตัดใจ เดินจากไป...
......... ตาวถูกปลุกให้ตื่นจากความหลังด้วยเสียงมือถือของแอดังขึ้น พอเขาจะรับ แอกลับรีบตื่นคว้าไปดู เห็นชื่อคนโทร.มารีบปิดทันที...ตาวจึงนอน...คิดต่อ...แต่คนที่วุ่นวายใจมากกว่าคือแอ...

ooooooo

......... วันนี้ ธุมาถูกปวันมาดักที่ลิฟต์ ชวนไปทานเป็นเพื่อน เธอไม่ตอบเพราะมันเหมือนมีบางสิ่งที่ค้ำหัวใจอยู่ ปวันจึงรวบรัด เขามีเรื่องจะคุยด้วย ที่ร้านเก่า...ธุมานั้นลังเล ด้านหนึ่งเธอมีตาวเป็นสามีแล้ว แต่ความเป็นภรรยาสามีนั้นมันเหมือนหนามที่ยังตำใจอยู่...ส่วนปวันเล่า แม้จะยังไม่คิดอะไร แต่ก็เห็นใจที่เขามาอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ ขอให้เธออย่าปิดประตูใส่หน้าเขาเป็นพอ
......... แล้วธุมาก็ไปทานอาหารกับเขาจนได้ แบบเป็นการบังเอิญ มากกว่า จนกระทั่งเขาขับรถตามเธอมาส่งถึงบ้าน มารถคนละคัน พูดภาษาดอกไม้กันทางโทรศัพท์มือถือก็ยังดี....
แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่ของธุมาบอกว่า คุณตาว โทร.มา อาจจะอยากคืนดี กำชับธุมาให้รีบโทร.ไป...ธุมาถึงห้อง จึงโทร.ไป ตาวดีใจ ถามด้วยความเป็นห่วง ถามถึงธุมาพบคุณแม่ เขาหรือเปล่า พอบอกไม่ได้เจอ น้องโบของตาวกลับยิ่งว้าวุ่นใจ ยิ่งขึ้น....ความคับใจทำให้นึกถึงความเป็นมาอันขมขื่น ตาว ถามถึงมีหนุ่มๆมาจีบหรือไม่ แต่ไม่คิดว่าจะมีใครมาจีบนะ ตาวยังมีแอได้เลย ถ้าไม่ให้โบมีใครเลย ก็จะเห็นแก่ตัวไปหน่อย

"ขอบคุณโบมากที่ยังรักษาสัญญาของเราอยู่"
"ตาวไม่ต้องห่วงหรอกนะ โบจำทุกคำสัญญาที่เราให้กัน ไว้ก่อนแต่งงาน รักษาสัญญาโดยไม่คิดถึงตัวเองเลย เพราะโบรักตาวเหมือนพี่น้องแท้ๆคนหนึ่งของโบ"...เสียงตาวขอบคุณอีกครั้งก่อนตัดไป
......... ธุมาหรือน้องโบของตาวนึกถึงคืนหนึ่ง เธอเดินลงมา จากข้างบนบ้าน ได้ยินพ่อสารภาพกับแม่ด้วยความคับแค้นแน่นใจว่า พ่อค้ำประกันเงินกู้ให้เพื่อน 5 ล้านบาท แต่เพื่อนเกิดเบี้ยว พ่อต้องรับใช้แทนอย่างไม่มีทางเลี่ยง พ่อได้แต่บ่นว่า เพื่อนรักกันแท้ๆ ไม่น่าทำแบบนี้....เมื่อแม่ถามถึงจะเอาเงิน ที่ไหนไปใช้หนี้ เงินที่มีไม่พอใช้แน่ พ่อเสนอเอาบ้านนี้ไปจำนอง พ่อไม่อยากให้ลูกชายที่เป็นทั้งอัยการ และอีกคนเป็นถึงผู้พิพากษา มาเดือดร้อนด้วย...แม่เสนอจะขายสวนดอกไม้ที่แม่รักดังดวงใจ วันหลังจะไปเช่าที่เขาทำก็ได้ พ่อแม่ก้มหน้าน้ำตาร่วงไปด้วยกัน
......... ธุมาฟังแล้วน้ำตาพลอยร่วงไปด้วย สงสารทั้งพ่อแม่ จะให้ท่านลำบากได้อย่างไร คิดว่าเธอจะหาทางช่วยพ่อแม่ให้ได้
โบจึงไปหาตาว ลูกคุณหญิงมาลา ที่รักกันมากตั้งแต่เป็นนักเรียน รวมทั้งพี่ติ๊กด้วย ซึ่งตาวบอกว่า เงินแค่นี้ไม่มีปัญหา แต่โบต้องช่วยตาวอย่างหนึ่ง โบถามทันที เธอพร้อมจะช่วยอย่างเต็มใจ

"แต่งงานกับตาว" ธุมาฟังแล้วตะลึงจังงัง พูดไม่ออก ตาวอธิบาย
"โบก็รู้ว่าตาวไม่ได้ชอบผู้หญิง รับรองโบจะไม่มีอะไรเสียหาย แต่งงานกันบังหน้าเท่านั้น ตาวจะไปเรียนด็อกเตอร์ที่บอสตัน แฟนตาวจะไปต่อโทที่นั่น คุณแม่ไม่ยอมให้ไป คุณแม่ ต้องการให้ตาวแต่งงานมีครอบครัวมากกว่าเป็นด็อกเตอร์ ตอนนี้จัดคู่ให้ทุกวันจนประสาทจะกินตาย" ตาวพาธุมาที่เข่าอ่อนไปนั่งคุยต่อ
"เราไปอยู่บอสตัน โบจะเรียนอะไรต่อก็ได้ ตาวจ่ายเองให้หมด...เราจะแต่งงานกัน จนกว่าคุณแม่จะยกมรดกให้ตาว...ตาวกลัวคุณแม่จะรู้ความจริงว่าตาวเป็นยังไง อาจโกรธตาวจนยกมรดกให้มูลนิธิบ้าบอพวกนั้น"

......... ธุมาฟังแล้วยิ่งเหมือนเอาภูเขาทั้งลูกมาทับบนอกจนแทบหายใจไม่ออก เสียงตาวดังมาอีก

"ถ้าโบรับปากแต่งงานกับตาว 5 ล้านคือเงินสินสอด... เอาไปเลยทันที...ถ้าโบช่วยตาว ชีวิตตาวคงมีความสุขมากกว่านี้... เอาละ โบ นี่มันเรื่องใหญ่มากสำหรับชีวิตโบ โบเก็บเอากลับไป คิดก่อนก็แล้วกัน ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ ค่อยคุยกันอีกที"
"โบตอบได้เดี๋ยวนี้เลยตาว โบตกลง"
ธุมาน้ำตาเอ่อท้น... ตรงข้าม ตาวยิ้มกว้างโล่งโถงในใจ...

ooooooo

โดย: Bianca Rose 26 กันยายน 2552 1:47:01 น.

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 3

......เมื่อธุมาตกลงจะแต่งงาน เพื่อแบกเงิน 5 ล้านมาให้พ่อใช้หนี้ ด้วยความสงสารพ่อแม่ที่จะลำบากในยามแก่เฒ่า เมื่อเอาความตกลงกับตาวนี้มาบอกแม่ว่า ตาวขอเธอแต่งงานมานานแล้ว แม่ถามด้วยความเป็นห่วง ธุมายืนยันว่า ตาวเป็นคนดี เราอยู่กันได้แน่ แม่ขอให้คิดให้ดี
"โบตัดสินใจแล้วค่ะ แม่เปลี่ยนใจโบไม่ได้แล้วละค่ะ แม่อย่าบอกพ่อนะ ถ้าพ่อรู้ไม่ยอมแน่...นี่ถือว่าเป็นความลับของเราสองคน ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะคะแม่"
แม่กอดลูกสาว ร้องไห้ ทั้งอวยพรให้ลูกจงได้รับแต่สิ่งที่ดีๆในชีวิต ตาวต้องรักลูกที่สุด แม่ลูกกอดกันแน่น ร้องไห้ไปคนละทาง แม่ดีใจที่ลูกจะมีคู่ชีวิตที่ดี...แต่ธุมาร้องไห้เพราะ สิ่งที่แม่หวังมันคงเป็นไปไม่ได้....เธอไม่ยอมให้แม่รู้เด็ดขาดว่าตาวเป็นเกย์ ที่ไม่เหมือนคู่สามีภรรยาธรรมดา
ส่วนตาวกับธุมา...แม้วันที่ทำพิธีแต่งงาน คุณหญิงยังหันมาถกกับลูกชายและสะใภ้ เรื่องที่แม้ธุมาจะมาใช้นามสกุลตามสามีแล้ว แต่ยังใช้นางสาว คุณหญิงไม่ยอม เกรงจะมีผู้ชายมาจีบลูกสะใภ้ ตาวรีบบอกว่ากฎหมายใหม่ให้ใช้ได้ แม่ขัดใจหาว่าคนหัวสมัยใหม่ แต่วันนี้วันงานจึงยอม แต่มีข้อแม้ว่า ถ้ามีลูกต้องใช้นามสกุลคุณหญิงทันที ตาวรีบรับคำ เพราะรู้ว่า ไม่มีทางมีลูกแน่นอนแล้ว...ลับหลังแม่ ตาวรีบขอบใจธุมาที่สุด ที่สามารถช่วยให้แต่งงานบังหน้าได้สำเร็จ...
นั่นเป็นเรื่องราวความเป็นมาที่ธุมาช่วยตาวหลอกคุณหญิงแม่ของเขาได้สำเร็จ โดยธุมาได้เงินไปให้พ่อใช้หนี้ที่ถูกเพื่อนดัดหลัง...
แล้วธุมาก็มานั่งกุมขมับอยู่ในสภาวะปัจจุบัน...ความเครียดเคร่งก็รุมเร้า จนต้องรีบเอาทะเบียนสมรสไปยัดใส่ตู้ ล็อกแล้วปากุญแจทิ้งอย่างรำคาญใจ แล้วเอาตุ๊กตาหมาไม่มีปลอกคอยัดใส่ลิ้นชัก เอาผ้าปิดไว้มิดชิด...ทำไปแล้วก็ยังไม่หายจากสิ่งที่มาค้างคาใจ...จึงได้แต่นั่งกุมขมับต่อ...

ooooooo

เมื่อปวันกลับถึงบ้านในตอนค่อนดึก น้าพาณีออกมารับ บอกว่ารอเป้จนหลับไป เขาอยากรู้ว่ามีเรื่องอะไร พาณีจึงบอกตามตรงว่า อยากรู้เรื่องแฟนของเป้

"ไม่ถึงกับแฟนหรอกครับ ผมแค่ไปหลงรักเขาข้างเดียว"
"ยังไงก็เช็กให้ดีว่าโสดหรือเปล่า น้าห่วงเราจะไปรักคนมีเจ้าของ ประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอย"
"ถ้าเราจะรักใคร มันห้ามกันได้ง่ายๆเหรอครับ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ น้าพาจะห้ามใจไม่รักพ่อเป้ได้ไหม ถ้าให้ผมตอบ ย้อนเวลาไปน้าก็ยังรักพ่อผมอยู่ จนถึงวันนี้น้าก็ไม่เสียใจที่ได้รักกับพ่อเป้" พาณีฟังหลานพูดแทงใจดำ ถึงน้ำตาซึม "ผมว่า น้าเองที่เข้าใจผมมากที่สุด"
"รู้ทั้งรู้ว่าปลายทางมันคือเหว เป้ก็ยังจะเดินต่อไปอีกหรือลูก"
"ตอนนี้ใจผมมันไปแล้ว ปล่อยให้ผมเดินต่อไปเถอะนะครับ บางทีผมอาจได้คิด แล้วหยุดเดินกลางทางก็ได้"
"น้าภาวนาขอให้เป็นอย่างนั้นนะเป้" ปวันฟังแล้วถอนใจ ก่อนเดินขึ้นข้างบน...พาณีได้แต่ห่วง

ooooooo

ขณะที่สาธรกำลังให้ช่างมาตบแต่งห้องไว้ต้อนรับเนียน ลูกสาวที่จะกลับมาจากอเมริกา ธุมาเองก็เตรียมตัวจะไปพบกับหุ้นส่วนที่ฮ่องกง เพื่อหารือเรื่องการตบแต่งโรงแรมใหม่ที่เชียงใหม่...
แต่คนที่บอสตันสหรัฐฯ ที่กำลังรอแอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งด้วยความกระวนกระวายคือตาว เพราะแอไม่มาตามนัด ช้าไปนานแล้ว...
ตาวไม่รู้ว่าแอไม่ยอมรับโทรศัพท์คู่ขาเก่ามานาน กลัวตาวจะรู้ วันนี้แอรีบไปอบรมสาวแจนที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ ต่อว่าที่แจนชอบโทร.ไปหาเขาให้มั่วไป เขาสั่งทันทีว่า คิดถึงแค่ไหนก็ห้ามโทร.
"แอกลัวอีตุ๊ดนั่นมากนักรึไง"
"อย่าเรียกตาวแบบนั้นนะ แอไม่ชอบ" แอจับปากแจนบิดจนร้องอู้
"แอรักมันมากใช่ไหม แออยู่กับมันมากๆจนวิปริตผิดเพศไปแล้ว รู้ตัวรึเปล่า"
"เรื่องเรามันจบไปแล้วนะแจน แอไม่เข้าใจว่าแจนจะตามแอมาทำไมอีก"
"แจนรู้ว่าแอไม่ได้ชอบมันนักหรอก" แจนเห็นแอโกรธ รีบอ้อน "แอทำดีเพราะเห็นกับเงินมัน ลองแจนรวยแบบมันสิ แอคงไม่หันไปเลือกประตูหลังหรอก"
แอฟังยิ่งโกรธ ตวาดแว้ดใส่ ห้ามพูดแบบนี้ แล้วชี้หน้าด่าว่า ตอนนี้แอเลือกตาว ไม่มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ของเราได้ ถ้าแจนมาวุ่นวาย อย่าหาว่าแอใจร้าย ว่าแล้วแอเดินหนีกลับไปทันที...แจนเจ็บใจทุ่มตัวลงบนโซฟา เจ็บใจที่เสียแฟนให้ผู้ชายเสียได้...
จากนั้นแอรีบไปพบตาวตามนัด โกหกว่ามาช้าเพราะไปเห็นแว่นตาสวย เลยแวะซื้อมาฝากตาว พอตาวเห็นแว่นตาสวยจึงลืมโกรธ แอรีบสั่งอาหารมาให้ แล้วแอบโล่งใจไปได้

ooooooo

ธุมาลากกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมเพื่อจะไปเช็กอินที่เคาน์เตอร์สนามบิน...แทบไม่อยากเชื่อ เธอเห็นปวันมายืนเท่รออยู่ ยิ้มร่ามาขอลากกระเป๋าให้ ธุมาย้อนถามว่ามาได้ไง เขาบ่นว่า สายทองคงไม่บอกว่าเขาต้องไปฮ่องกงกับเธอด้วย ธุมาสั่นหัวไม่มีใครบอก สวดงึมงำว่า...เจ้าเล่ห์ แล้วทุบให้หนึ่งบึ๊ก
อีกมุมหนึ่งของสนามบิน สาธรมารอเนียน ลูกสาวเจ้าชีวิตที่จะบินมาจากสหรัฐฯ แล้วสาธรก็ได้เห็นเนียนกรีดกรายมาในสภาพสาวเซ็กซี่ ที่ใครๆมองจนตาแทบกลับ...สองพ่อลูกร้องทักกันอย่างตื่นเต้น แล้วโผเข้าหากันด้วยความคิดถึง เนียนหอมแก้มพ่อซ้ายขวาไม่นับคะแนน
จากนั้นพ่อสาธรก็พาเนียนเดินไปทางด้านหน้า เนียนแปลกใจทำไมต้องไปแท็กซี่ รถราหายไปไหน พ่อบอกว่าขายไปแล้วเพราะเนียนไม่อยู่ น้ำมันแพงจึงขายทิ้งไป...ดีหน่อย
ที่พอถึงบ้าน เนียนตาลุกวาวที่พ่อทำห้องนอนให้เธอใหม่เอี่ยมน่าอยู่ พ่อกอดลูกสาวไว้ พร้อมต้อนรับลูกกลับบ้าน แล้วอย่าทิ้งพ่อไปไหนอีก เนียนรับปากพ่อ จะไม่ไปไหน รู้แล้วว่าไม่มีที่ไหนจะอบอุ่นเท่าบ้านเรา...แล้วก็ชวนพ่อไปช็อปปิ้งหลังพักให้หายเหนื่อยแล้ว
แต่แล้วเนียนไม่สบอารมณ์ในความไม่สะดวกที่จะรอแท็กซี่อย่างที่พ่อให้รอเดี๋ยวเดียว แล้ววันหลังจะซื้อรถใหม่ให้ เนียนบอกว่าเธอจะหางานทำ ใช้ความสามารถออกรถของเธอเอง โป้จะได้ภูมิใจในตัวลูก...สาธรถึงกับร้องด้วยความภูมิใจในตัวลูก หอมซ้ายหอมขวาสุดปลื้ม
กลับจากช็อปปิ้ง...เนียนลงมือทำกับข้าวให้พ่อทาน พ่อสาธรทานข้าวกับลูกสาว ยิ้มไม่วางหน้าด้วยความอบอุ่น แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นแขนเนียนเป็นผื่น เนียนบอกพ่อว่า เธอแพ้ฝุ่นควันในอากาศ ตอบข้อซักถามของพ่อว่า มีอาการคันนิดหน่อย พ่อจึงรีบไปหายามาทา พรุ่งนี้ค่อยไปหาหมอ
พอตกกลางคืน สาธรมองภาพเนียนที่หลับกอดตุ๊กตา มองลูกสาวอย่างแสนรักสุดสวาทขาดใจ ช่างเป็นเด็กที่น่ารักอะไรอย่างนี้...สาธรไม่รู้เลยว่า ผิดกับเนียนที่ใช้ชีวิตสำราญกับพวกผู้ชายอย่างไม่ซ้ำหน้าที่เมืองนอก
สาธรเดินกลับเข้าห้องนอน หยิบโฉนดที่ดินบ้านหลังนี้ออกมาจากตู้เอกสารวางไว้ มองอย่างตัดสินใจเด็ดขาด...

ooooooo

ตลอดเวลาการเดินทางไปฮ่องกง ตั้งแต่บนเครื่องบินจนกระทั่งถึงโรงแรมที่ฮ่องกง ปวันไม่ยอมลดละความพยายามที่จะตื๊อ เพื่อจะครองโลกใบใสๆนี้ให้ได้ มันจะเหมือนครองหัวใจธุมา แม้จะถูกธุมากันท่าด้วยสีหน้าท่าทางหรือคำพูด เขาไม่ย่นระย่อ
หลังจากเข้าพักในห้องที่อยู่ติดกัน เมื่อได้เวลาจะไปพบคุณจาง หุ้นส่วนชาวฮ่องกง เห็นธุมาแต่งตัวสวยเช้ง ปวันถึงกับแหย่รังแตนว่า เธอแต่งตัวสวยทำให้เขาหมดท่า แล้วยังสงสัยว่าคืนนี้คุณจางตาค้าง ไม่เป็นอันคุยกันเรื่องงานแน่ๆ ธุมาค้อนจนเขารีบถอย
แล้วก็เป็นจริง ในร้านอาหารหรูหราบนเกาะฮ่องกง มองวิวกว้างระหว่างทะเลกับแผ่นดินใหญ่ ที่แยกไม่ออกระหว่างแสงไฟระยิบในท้องทะเล บนแผ่นดินหรือท้องฟ้าที่ดารดาษด้วยดาว...ปวันไม่คิดจะมองไปที่อื่น แม้แต่อาหารราคาแพงหูฉี่ นอกจากจับตาเจ้าสัวจางที่จ้องมองธุมาไม่วางตา ทั้งเล่นหูตา ปากว่ามือคีบอาหารใส่จานธุมาจนกินแทบไม่ทัน ธุมาได้แต่ตอบไปยิ้มไปด้วยมารยาท...ปวันมองไปหึงไป ดวดเหมาไถดีกรีแรงจอกเดียวร้อนไปถึงลำไส้ใหญ่ ทั้งมึนทั้งหึงรวมกันตาแทบเหล่...
แยกจากคุณจางที่โปรยปรายเสน่ห์จนหมดพุงแล้ว ปวันกับธุมาพากันเดินไปตามทางยามค่ำ ดั่งลอยไปบนแสงสีละลานตา แต่ปวันกลับหน้าตูมขึ้นมาทันที เมื่อธุมาชมว่าคุณจางอัธยาศัยดีมาก
"ดีกับผีอะไร ก็ดีแค่กับผู้หญิงเท่านั้นละน่า" ธุมาฟังแล้วยิ้ม เดินกอดอกไป เขาจึงถอดเสื้อสูทของเขาคลุมให้เธอ ธุมาขอบคุณ ปวันกำเริบทันที ถามว่าอุ่นไหม ฉวยโอกาสกุมมือเธอหมับ ธุมาหยุด
"กลับเถอะค่ะ พรุ่งนี้ข้ามไปมาเก๊าแต่เช้าใช่ไหมคะ" ธุมาดึงมือออก เดินไปข้างหน้า ปวันยักคิ้วเจ้าชู้...ตามไปท่องไป ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกได้
จากลิฟต์จนถึงหน้าห้องนอน ปวันยิ้มอย่างมีความสุข คุยไม่หยุด ธุมาต้องตัดบทด้วย กู๊ดไนต์...เสียบการ์ดเปิดห้อง ปวันคิดไวใจกล้าหน้าตาย หอมเธอฟอดหนึ่งรวดเร็วปานกามนิตหนุ่ม ธุมาตกใจ หันมามองตาขวาง ปวันยิ้มจืดระคนดื้อ
"ผมห้ามใจไม่ได้จริงๆ อย่าโกรธผมนะ"
ธุมาหน้าแดงซ่านเขินอายจนใบ้กิน ปวันรีบกู๊ดไนต์...
ธุมาเองก็รีบเข้าห้องอย่างเร็วแล้วล็อกทันที...ปวันยืนภูมิใจ ถือเป็นชัยชนะอย่างใหญ่หลวงในความกล้าหาญชาญชัยในครั้งนี้...

ooooooo

เนียนตื่นเช้าขึ้นมา ป้าลอยมาแนะนำตัวว่า ป้ามาเป็นแม่บ้านคนใหม่ให้คุณหนู เพิ่งมารับงานวันนี้ แล้วบอกว่า คุณพ่อคุณหนูฝาก จ.ม.ไว้ เนียนรับมาอ่าน
"...โป้เห็นลูกหลับสบายเลยไม่ได้ปลุก โป้ออกไปธุระแป๊บเดียว กลางวันจะกลับมากินข้าวด้วย โป้จ้างป้าลอย แม่บ้านคนใหม่มาคอยรับใช้ลูก...ทานข้าวเยอะๆนะลูก เดี๋ยวเจอกัน...ปีโป้" เนียนยิ้ม...
เวลาผ่านไปกระทั่งบ่าย ขณะที่เนียนนั่งอ่านแมกกาซีนแฟชั่น เสียงบีบแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน เนียนไม่สนใจ แต่เมื่อมีการบีบซ้ำหลายครั้ง จึงให้ป้าลอยไปดู เมื่อยังบีบแตรอีก เนียนขัดใจ รีบลุกไปดู ที่หน้าบ้าน เนียนตื่นตะลึง ดีใจที่พ่อนั่งอยู่ในรถป้ายแดง รุ่นทันสมัยเปี๊ยบ สาธรลงมาจากรถ ยิ้มกว้างให้ลูกสาว ถามว่าชอบไหมลูก เนียนร้องว่า โป้ซื้อรถใหม่ให้เนียนเหรอจ๊ะ? เธอรีบขอบคุณพ่อ
เมื่ออวดรถแล้ว สาธรชวนลูกสาวไปลองรถกัน...เนียนดีใจ เข้าไปนั่งที่คนขับ สาธรนั่งข้าง พ่อลูกพารถออกไปลองอย่างมีความสุข
เนียนเอารถเข้าไปวนและจอดในสวนสาธารณะ เนียนยังยืนยันจะผ่อนค่ารถให้พ่อ แม้พ่อจะบอกว่าซื้อมาด้วยเงินสด พ่อมีเงิน ค่ารถคันเดียวพ่อให้ลูกได้ แต่เมื่อลูกสาวยืนยัน จึงตกลงจะผ่อนให้พ่อก็ได้ ไว้มีงานทำก่อน ค่อยมาว่ากัน...จากนั้น
สาธรบอกลูกสาวว่า พ่อจะฝากงานที่คุณเป้ให้ ลูกสาวอยากรู้ว่าเป้คือใคร พ่อจึงเล่าว่า เป้เป็นคนดีมาก เป็นเจ้าของบริษัทพนาวัน เป็นเพื่อนพ่อเอง เนียนจึงบอกพ่อว่า จะหางานเองดูก่อน ไม่ได้แล้วค่อยพาไปหาคุณเป้
"ถ้าเนียนได้เจอคุณเป้ โป้รับรองว่าต้องชอบ เขามีอัธยาศัยมีน้ำใจ รวยมากแต่ไม่เต๊ะ ไม่วางมาดพูดแล้วคิดถึง ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว"
"ดูพ่อจะปลื้มเพื่อนคนนี้จังเลยนะคะ เนียนชักอยากเจอแล้วสิ"
"ไม่ต้องห่วง โป้พาเนียนไปแนะนำให้รู้จักแน่ๆ" เนียนฟังแล้วพลอยยิ้มปลื้ม พ่อจึงชวนลูกไปซื้อผลไม้ก่อนเข้าบ้าน...

ooooooo

คืนนี้ตาวนั่งอ่านตำราเงียบๆ แอคอยชำเลืองมองอยู่นาน จึงถือตำรามานั่งคุยด้วยทั้งๆที่ตาวให้แอนอนไปก่อน แอนั่งข้างๆ ในใจมีเรื่องเงินที่จะต้องดึงจากกระเป๋าตาวออกมาให้ได้...ตาวกลับบ่นเรื่องการเรียนว่า ไม่รู้จะจบเอาตอนไหน แอจึงได้จังหวะเปลี่ยนเรื่อง
"เออ ตาว จำพี่ทอมมี่ได้ไหม เจ้าของร้านอาหารไทย พี่เขาจะขยายสาขาร้าน เลยมาชวนแอเข้าหุ้นด้วย ตาวสนใจไหม"
ตาวฟังแล้วสนใจเพราะพี่ทอมมี่ทำการตลาดเก่ง แต่ ท่าทางจะลงทุนมาก แอรีบบอกว่า พรุ่งนี้ไปคุยกับเขาเลย แอจึงถามตาว เขาบอกว่า แต่งงานกับโบแล้ว ตาวยังไม่ได้เลย แอใส่ไฟทันที
"แบบนี้ตาวถูกหลอกให้แต่งงานฟรีน่ะสิ ไม่ได้นะตาว คุณแม่ตาวทำไม่ถูก ขืนตาวยังเฉย ชวดแน่" ตาวยังกลัวคุณแม่ "ตาวต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นพอตาวจบ คุณแม่ตาวลากตาวกลับเมืองไทยแน่ ถ้าตาวมีธุรกิจร้านอาหาร ยังพอเป็นข้ออ้างอยู่ที่นี่ต่อได้" ตาวทำท่าคล้อยตาม แอสุมไฟต่อทันที
"แต่ถ้าตาวอยากกลับไปใช้ชีวิตคู่ผัวเมียกับโบที่เมืองไทยก็ตามใจก็แล้วกัน" แอทำงอนลุกเดินปึงปังไป ตาวคิดหนัก... ใจหนึ่งกลัวคุณแม่จะเล่นงาน อีกใจหนึ่งยังอยากใช้ชีวิตคู่กับแอที่นี่มากกว่า...

ooooooo

เมื่อไปถึงมาเก๊า ปวันไปติดต่อทางโรงแรม กลับมาบอกธุมาว่า เขามีแต่ห้องเปิดทะลุถึงกัน ถ้าไม่ชอบเขาไปนอนโรงแรมอื่นก็ได้ ธุมาเห็นปวันปวดท้องอยู่แล้ว จึงตกลงพักห้องเชื่อม หลังแยกย้ายไปคนละห้อง ปวันเริ่มปวดท้องจี๋ขึ้นมาอีก...
เมื่อได้เวลา ธุมาแต่งตัวพร้อมจะไปประชุมตามนัด เธอกดกริ่งหน้าห้องไม่มีใครรับ จึงพยายามหลายช่วง ปวันยังไม่ตื่น เมื่อเธอเอะใจจึงกลับเข้าห้อง เปิดประตูห้องเชื่อมเข้าไปห้องปวัน อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...ธุมาตกใจเมื่อเห็นสภาพปวันนอนกลิ้งตัวงอแสดงว่าปวดมาก...พอถามจึงได้ความว่าถ่ายและอาเจียนจนหมดแรง ธุมาคิดว่าอาหารเป็นพิษจึงให้รอเดี๋ยว รีบไปหายาแก้พิษมาให้
ขณะเธอเอายาในถุงมาเลือก ปวันแอบชำเลืองมอง เห็นว่าธุมารอบคอบ ธุมาเลือกยามาให้เขากินในทันที ปวันกินแล้วขอบคุณ เขาถาม จึงรู้ว่าธุมาต้องพกยาติดตัวไปไหนๆเป็นประจำ ส่วนเขาไม่ชอบพกยาเพราะไม่เคยเป็นอะไร แต่ที่เป็นคราวนี้ ปวันอ้อนทันที
"ที่ต้องมานอนหมดสภาพข้างเตียงอย่างนี้ ผมถึงอยากมีคนมาช่วยดูแลไงครับ"
เจอไม้นี้ ธุมาจึงรีบเอายาที่เขาจะกินไปวางที่หัวเตียง บอกให้กินสามเวลา พรุ่งนี้หายแน่ เขาคงไปประชุมไม่ไหว ให้เขานอนพัก เธอจะรีบกลับมา ถ้าอาการไม่ดีให้รีบโทร.หาเธอทันที...
กระทั่งเย็น ธุมากลับมายังโรงแรม พร้อมสั่งอาหารมาให้ปวัน...เสิร์ฟไป เล่าผลการประชุมเรื่องแบบที่ธุมาออกแบบให้มาเสนอที่ประชุม ธุมาบอกว่าทุกคนในที่ประชุมเห็นด้วยกับแบบของเรา ปวันเสียดาย ไม่ทันได้เที่ยวจะกลับเสียแล้ว ธุมาว่ามาเก๊าแค่นี้มาเมื่อไหร่ก็ได้
"แต่คุณจะไม่ยอมมากับผมอีกน่ะสิ" ปวันย้อนถามแค่นี้ ธุมานิ่งเงียบไป แล้วหันไปเอาน้ำสไปรท์ใส่เกลือให้เขาดื่ม ช่วยเรื่องท้อง เขากลับดึงมือเธอไว้ "เราอยู่ต่ออีกคืนนะ ถ้ากลับกรุงเทพฯ ไม่รู้จะดีเหมือนที่นี่หรือเปล่า...นะครับ พรุ่งนี้เราจะได้เที่ยว ฉลองความสำเร็จในงาน"

"ถ้าพรุ่งนี้คุณยังไม่หายก็กลับดีกว่า เที่ยวต่อก็ไม่สนุก"
"ถ้าผมหายป่วย เราก็จะอยู่ต่อใช่ไหมครับ" ธุมาได้แต่ยิ้ม "งั้นผมต้องหายป่วยแน่นอนครับ เอ้า รีบชงสไปรท์มาให้ผมดื่มด่วนที่สุด" ว่าแล้วลุกขึ้นนั่งกินข้าวต้มที่เธอจัดมาวางอย่างแข็งขัน มีกำลังมหาศาลขึ้นมาทันใด ธุมามองแล้วยิ้ม...ยิ้มที่มีทั้งหมั่นไส้ระคนเอ็นดู
หลังอาหารเย็นให้เขาทานยาแล้ว ธุมาก็แยกกลับเข้าห้องนอนของเธอ...กระทั่งใกล้จะได้เวลานอน ธุมาในเสื้อคลุมรัดกุมเปิดประตูห้องเชื่อมเข้ามาสั่งไม่ให้เขาล็อกประตู เผื่อมีอะไรจะได้เข้ามาช่วยได้ ปวันยิ้มยั่ว เขาไม่เคยล็อก ไว้เผื่อเธอละเมอหลงเดินเข้ามา ธุมาตาเขียวใส่ บอกเดี๋ยวปล่อยให้ตายซะเลย ปวันยิ้ม ขอเรียกเธอว่าโบ ยอมให้เธอเรียกเขาว่าเป้ได้ เธอไม่รับปาก รีบปิดประตูไว้ทันที...

ooooooo

หลังจากแองอนใส่ตาว เมื่อรู้ว่าคุณแม่ของตาว ยังไม่ให้มรดกตาวหลังจากแต่งงานกับธุมาหรือโบแล้ว... ทำให้ตาวกลุ้มมาก จะโทร.ทวงถามคุณแม่ แต่ยังไม่กล้าโทร.หาคุณแม่ เมื่อโทร.ไปเจอทนายเก่า จึงรู้ว่าตอนนี้มีทนายใหม่แล้ว คือแจ้งหล้า ตาวจึงรีบขอเบอร์โทร. ไว้ทันที...
ขณะที่ทนายแจ้งหล้าเพื่อนปวันไปนั่งที่ผับ แล้วคุยกับวิมาดาในคืนนี้ เรื่องปวันมารำพึงรำพันหลงรักลูกน้องในบริษัทขนาดเพ้อหา แต่น่าเสียดาย เธอมีสามีแล้ว วิมาดาตอกย้ำ ปิดฝาโลงอีก
"ตอนนี้คุณเป้ยังแอบตามเขาไปทำงานที่ฮ่องกงด้วยนะ จะบอกให้"
แจ้งหล้าฟังแล้วดีดมือเปาะ แบบนี้สืบไม่ยาก ก่อนที่จะขยับ มือถือของแจ้งหล้าดังขึ้น พอรับถึงกับนิ่งฟัง เพราะตาวโทร.มาหาแจ้งหล้าในฐานะทนายคุณแม่คนใหม่...ตาวเริ่มการซักถามทันที
"คุณแม่ให้คุณทำพินัยกรรมให้ผมหรือยัง" พอตาวถาม แอที่อยู่ในห้องด้วยหันขวับมาหูผึ่ง "คือคุณแม่ท่านสัญญาจะยกเงินกับที่ดินให้ผมหลังจากผมแต่งงาน นี่ผ่านมาหลายเดือนยังไม่แบ่งให้ผมอีกเหรอ" แจ้งหล้าไม่รู้เรื่องจึงยังงง ตาวใจร้อน "เอาละ ไม่ต้องหรอกครับ คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถือว่า ผมไม่ได้โทร.มาแล้วกัน ผมจะจัดการเอง แค่นี้นะครับ"
ตาวตัดสาย แอถามทันที เขาว่ายังไง จะเบี้ยวเหรอ เรื่องนี้ต้องพูดให้รู้เรื่อง เดี๋ยวอด ตาวบอกตามตรงว่าแม่ไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย แล้วจะให้ตาวโทร.ไปทวงเหรอ
"ไม่อยากโทร.ก็กลับไปเมืองไทยกันเลย ยังไงตาวก็ต้องเอาเงินมาให้ได้นะ ตาวอุตส่าห์แต่งงานให้แล้ว ยังไม่รักษาคำพูด" เห็นท่าทีแอไม่พอใจ ตาวยิ่งต้องคิดหนัก

ooooooo

พอตกเย็นเนียนจัดอาหารเสร็จไปเรียกพ่อเตรียมตัวทานข้าวได้แล้ว แต่เคาะประตูหลายครั้งยังเงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ ประตูห้องไม่ได้ล็อกจึง เข้าได้ง่าย แต่ไม่เห็นพ่อ มีแต่เอกสารรกเต็มโต๊ะจึงรีบไปจัดการให้
เห็นเอกสารทางบัญชีมีตัวแดงมากมาย บางชิ้นยังเอาปากกาแดงกาไว้ เห็นมีจำนวนเงินเกือบสามหมื่นบาท...แล้วเนียนยิ่งตกใจมาก มีการให้ชำระเงินภายใน 15 วัน...พอเช็กใบทวงหนี้อีกมากมาย เนียนถึงเข่าอ่อน...ไม่เชื่อว่าพ่อจะมีหนี้สินมากมายขนาดนี้...น้ำตาหยดหยาดเป็นสาย
เนียนลงมานั่งที่ชิงช้า คิดวกวนรอพ่อ...เมื่อแท็กซี่มาจอดหน้าบ้าน พ่อเดินเข้ามาถามลูกสาว ทำไมยังไม่นอน เนียนซักพ่อไปไหนมากลิ่นเหล้าหึ่ง พ่อรีบแก้ตัวไปคุยกับเพื่อน เรื่องเหล้ามันธรรมดาสังคม เนียนไม่ฟัง ถามถึงเรื่องว่าพ่อกู้เงินส่งเธอเรียนหรือ เห็นมีใบทวงหนี้ 4-5 แบงก์เกลื่อนบนโต๊ะ สาธรปัดส่งไปทันที ไม่มีหนี้ พ่อขายที่ต่างจังหวัดมากกว่า...เนียนชี้ไปที่รถคันใหม่ พ่อกู้เงินมาซื้ออีกใช่ไหม สาธรจนแต้มยอมรับว่าอยากให้ลูกสบาย
"โป้ทำให้เนียนรู้สึกเหมือนลูกกตัญญู...เนียนรักโป้ เหมือนที่โป้รักเนียน มันไม่ได้น้อยกว่ากันเลยนะคะ โป้จะทน ลำบากให้เนียนสบายคนเดียวมันไม่ถูกต้องนะคะ เนียนรู้สึกแย่ที่สุดเลยโป้รู้ไหม"
เนียนวิ่งเข้าบ้านร้องไห้แทบขาดใจ...สาธรมองตามลูกไป เสียใจไม่แพ้กัน...

ooooooo

ธุมาล้มตัวลงนอนในห้องโรงแรมมาเก๊า เสียงมือถือดัง รีบรับนึกว่าปวันโทร.มาตอแย แต่แล้วยิ้มอย่างดีใจที่พี่ติ๊กโทร.มา ติ๊กแกล้งซักว่ามาเที่ยวฮ่องกงกับคุณปวันสองต่อสองใช่ไหม...ธุมารีบแก้ว่าเธอเปล่า เขาตามมาเอง ธุมาต่อว่าพี่ทันที เมื่อถามจี้หนักว่า นอนห้องเดียวกันรึเปล่า?
"พี่ซีเรียสนะโบ ถามจริงๆ โบตอบตัวเองได้รึยังว่ารู้สึกกับเขายังไง ชอบเขาใช่ไหม"
"โบผิดเองที่ใจอ่อนเกินไป...ค่ะ โบยอมรับว่าชอบเขา" ติ๊กฟังแล้วยิ้มอย่างสบายใจ
"พี่ดีใจที่โบยอมรับกับพี่ตรงๆ แบบนี้โบจะรักใครชอบใครไม่ใช่ความผิดเลยนะ...เรื่องโบกับตาว เหมือนสัญญาจ้างงานกัน ไม่ใช่สามีภรรยากันจริงๆ มันเป็นความสัมพันธ์นายจ้าง ลูกจ้าง" ติ๊กถามเสียงกร้าว "แล้วไอ้สัญญาบ้าๆนี่มันจะสิ้นสุดเมื่อไหร่"
"ก็ไม่ได้ตกลงกันเอาไว้" ธุมาเสียงเบาหวิว
"ทำไมตาวมันเห็นแก่ตัวแบบนี้นะ พี่จะไปคุยกับตาว มันให้เอง"
"พี่ติ๊กจะทำอะไร" ธุมาร้องถามอย่างหวาดหวั่นใจ "พี่ติ๊กจะทำอะไร...อย่านะพี่ติ๊ก...พี่ติ๊ก..."
ติ๊กกดตัดสายเงียบไปแล้ว ธุมากดหาเขาอีกก็ไร้ผล... ธุมาได้แต่วิตกกังวลสารพัด

ooooooo

เนียนรู้เรื่องพ่อของเธอกู้หนี้ยืมสินเอาเงินส่งให้เธอเรียนที่สหรัฐฯจนพ่อหนี้สินท่วมท้น เนียนรู้ว่าพ่อรักเธอ ยิ่งทำให้เธอเสียใจจนนอนไม่หลับทั้งคืน แม้ พ่อจะมาเคาะประตูเรียก ก็ไม่ตอบรับ จนพ่อต้องเงียบไปเอง

เช้าขึ้น หลังจากเนียนอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกไปหางานทำ...แต่พอเปิดประตูห้องออกมา เห็นพ่อเอาเก้าอี้มานั่งรอลูกที่หน้าห้อง แล้วพ่อก็ย้ำขอโทษลูกสาว พ่อผิดไปแล้ว เนียนก็ขอโทษพ่อที่ทำกิริยาไม่ดีกับพ่อ เนียนรู้ว่าพ่อทำไปเพราะรักเนียน...เมื่อพ่อถามแต่งตัวจะไปไหน
"เนียนไปสมัครงานค่ะ...หนี้สินทั้งหมดของโป้ เนียนต้องร่วมรับผิดชอบด้วย...เนียนต้องหางานทำให้เร็วที่สุด ถ้าไม่ได้จริงๆ โป้พาไปฝากเพื่อนโป้ด้วยก็แล้วกัน"
"ได้เลย เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก" สาธรเพิ่งจะยิ้มออก รีบชวนลูกสาวลงไปหาอะไรกิน
คนที่สาธรกับเนียนพูดถึง...ตอนเย็นวันนี้ ปวันพาธุมาไปเดินเล่นที่จตุรัสจำลองแบบยุโรปปวันถามถึงกล้อง เธอบอกว่าไม่ชอบถ่ายรูป แต่ชอบจดจำเอาไว้มากกว่า เขาจึงเย้าว่า
"แล้วหัวใจผมล่ะ คุณจะเซฟไว้หรือว่าดีลีต ลบมันทิ้งไป?"
ธุมาบอกยิ้มๆว่า ยังไม่ตัดสินใจ ขอดูพฤติกรรมก่อน เขาจับมือเธอไว้ บอกชัดทุกคำ
"แต่ผมติดเชื้อไวรัสแล้วนะ เปิดดูแล้วลบทิ้งไม่ได้ซะด้วย มันจะเกาะคุณไว้ติดเป็นตังเมไปเลยละ"
เขาดึงมือเธอมาแสดงอาการเกาะไม่ปล่อยเป็นตังเม จนเธอเตือนว่าจะมีคนมาเห็น เขาโต้ทันที
"ที่นี่มาเก๊า เมืองไทยไม่มีโอกาสทำอยู่แล้ว ขอตามใจตัวเองซักวันเถอะน่า" ปวันควงแขนเธอเดินเฉิบๆไป ธุมาไม่ขัดขืน เธอเองก็อยากตามอารมณ์ตัวเองบ้างเหมือนกัน...
เดินซะเมื่อย จึงแวะไปนั่งริมคลองขุดหน้าโรงแรม...มีเรือกอนโดล่าพายพาหนุ่มสาวผ่านไปมา เสียงเพลงฝรั่ง หนุ่มร้องเกี้ยวสาวขับกล่อมแผ่วๆ เผลอๆนึกถึงเวนิส ที่ครั้งหนึ่งเมืองไทยเคยได้ชื่อว่าเวนิสตะวันออกมาก่อน ตอนนี้เขาย้าย มาที่มาเก๊าเสียแล้ว...
"ผมคิดว่าตัวเองกำลังมีความรักนะ" ปวันเอ่ยขึ้นลอยๆ ด้วยความซึ้งในบรรยากาศ ธุมายิ้มแย้มถามอาการความรักมันเป็นแบบไหน "มันคล้ายๆแบบกินเหล้าอร่อย หัวใจแหวะส่วนลึกออกมาเต้นระบำอย่างแรง ดูมันมีความสุขไปโหม้ด..."
"คงไม่ใช่ความรักแล้วมังคะ น่าจะเมามากกว่า" เขาจึงย้อนถามเธอ ธุมารีบแก้ตัว "ไม่รู้สิคะ ฉันไม่เคยมีความรักมาก่อน"
"คุณแต่งงานมาแล้ว ไม่เคยมีความรักได้ไง"
"ทำไมจะไม่ได้คะ ไม่เห็นแปลกเลย"
"แต่งทั้งๆที่ไม่รักเหรอ คลุมถุงชนเหรอ" ธุมาเงียบ มองเรือลอยไป เขากุมมือเธอถาม "ถ้าคุณยังไม่ได้แต่งงาน คุณว่าเราจะรักกันได้ไหม" เธอมองเหมือนตั้งคำถามนานา "ผมชอบคุณมากนะ ผมไม่เคยคิดว่าจะชอบใครมากเท่านี้ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นเอามากขนาดนี้ได้"
"ฉันดีใจนะ ที่ได้ยินคุณพูดแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้บ้าอยู่คนเดียว" น้ำตาเธอซึมออกมา เขารู้ว่าเธอกำลังคิดหนัก จึงดึงมากอดไว้ หอมศีรษะเธออย่างนุ่มนวลและด้วยความรัก...
จากบรรยากาศโรแมนติกแห่งเวนิส...ทั้งสองมาฉลองคืนแห่งความอบอุ่นกันที่ร้านอาหารหรูแต่เงียบสงบ มีเสียงเพลงเบาๆเคล้ากลิ่นไวน์ ปวันดื่มและรินให้ธุมา กระทั่งขวดแรกผ่านไป...ปวันเพิ่งเห็นว่าธุมายังเติมไวน์ได้อีก จนเขาเอ่ยปากว่าเธอดื่มได้มากเป็นพิเศษ ธุมาจึงย้อนคำพูดของเขา
"สงสัยฉันกำลังมีความรักมั้งคะ ดื่มไวน์อร่อย หัวใจเต้นแรง ดูอะไรก็มีความสุขไปหมด"
"คุณกำลังคิดจะเลิกกับเขาจริงหรือ"
"แล้วคุณคิดจะแต่งงานไหมล่ะคะ เพราะคนอย่างคุณมีโอกาสพร้อมอยู่แล้ว"
"คุณล่ะ ได้ใช้เวลาเลือกอย่างดีด้วยตัวเองรึเปล่า"
"ชีวิตมีหลายแง่มุม ฉันไม่อยากพูดอะไรมาก จะเป็นการนินทาลับหลังคนอื่น" เธอชูแก้วไวน์บอกเขาว่า ดื่มสำหรับการมาทำงานที่มีความสุขที่สุด...
หลังดื่มไวน์อย่างตึงหน้า ขากลับห้องพักเขากุมมือเธอไว้แน่น ขอให้เธออยู่ที่นี่ต่ออีกคืน เธอบอกต้องทำงานเลี้ยงปากท้อง เขาเสนอให้เธอลาออกมาทำงานให้เขา จะบอกคุณจาง แล้วเปิดบริษัทที่นี่เสียเลย...ธุมาเลี่ยงด้วยการชี้ว่า เราต่างเมากันแล้ว ขอตัวเข้านอน...
ธุมาเดินเข้าห้อง...ทรุดลงที่เตียง ลูบหน้าตัวเองเพราะอาการมึนชา หลับตาลงชั่วครู่ใหญ่ พอลืมตาอีกครั้ง อุทานออกมาทันที "คุณเป้..." เขาเดินมาหา ขออนุญาตอยากคุยกับเธอต่อ...เขาเดินมา ธุมาเหมือนถูกมนต์สะกด ใจเต้นระทึก...เขาคุกเข่าลงสวมกอดเธอไว้ ซบลงเสียงสั่นพร่า
"ผมไม่อยากกลับ ผมอยากอยู่ห้องติดกับคุณทุกวัน... ผมอยากพาคุณหนีไปกับผม ที่ไหนก็ได้ ที่ที่ไม่มีใครตามเราพบ..." ธุมาเลื่อนมือมาลูบไล้ผมเขาไปมา เขาเงยหน้าสารภาพตาแดงก่ำ "ผมรักคุณ ผมได้บอกคุณไปรึยัง ผมกลัวจะลืมบอกเรื่องที่สำคัญที่สุดกับคุณ" เขาซับน้ำตาให้ธุมา...ทั้งสองแลกเปลี่ยนความรู้สึกกันด้วยสายตา เขาจูบปากเธออย่างนุ่มนวล...ขยับพาเธอนอนบนเตียง ธุมาไม่มีอาการขัดขืน โอบเขารัดแน่นขึ้น... ทั้งสองเหมือนพากันล่องลอยไปสู่สรวงสวรรค์...
ooooooo

โดย: Bianca Rose 26 กันยายน 2552 1:53:12 น.

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 4

.......พอปวันรู้สึกตัวตื่นขึ้นก็เช้าแล้ว เขาดีดตัวขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่ามานอนที่เตียงของธุมา...มองข้างตัวกลับว่างเปล่า...หันไปเห็นเธอแต่งตัวเสร็จแล้ว กำลังอยู่หน้ากระจก จึงรีบลุกไปหา แสดงความเสียใจและขอโทษเธอ
"คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ เราผิดด้วยกันทั้งคู่"
ปวันเดินกลับมาทรุดนั่งที่ปลายเตียงเหมือนคนสมองกลวง ธุมาเดินมาบอกให้เขาไปอาบน้ำ เราจะได้กลับกันเสียที เธอเอากระเป๋าเครื่องสำอางไปเก็บ เขาดึงมือเธอไว้ แล้วถามอย่างจริงจัง
"ถ้าชีวิตเราจะมีกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จะมีใครว่าอะไรไหม"
"ใครของคุณเป้นี่หมายถึงใครบ้างล่ะคะ"
"ก็อย่างสามีของคุณ"
"ฉัน...ไม่รู้..." ธุมาว้าวุ่นสับสน "ไม่อยากคิดด้วย ฉันไม่เคยใส่ใจคนอื่นอยู่แล้ว" เดินไปเอาของใส่กระเป๋าเดินทาง เขาตามถาม
"แล้วผมล่ะ ผมควรใส่ใจใครบางคนอย่างคุณด้วยรึเปล่า"
"ความสุขเราหาได้ทุกที่ทุกเวลา ถึงจะเป็นแค่ความสุขช่วงสั้นๆ แต่ถ้าเรารู้จักหยิบฉวยเอาไว้ เราก็มีความสุขได้เหมือนกัน"
"คุณกำลังจะบอกอะไรผม"
"เมื่อสถานการณ์บีบให้เรามีความสุขตลอดไปไม่ได้ เราควรพอใจความสุขช่วงสั้นๆนี้ เมื่อเรากินให้อิ่มไม่ได้ ก็กินพอหายหิว ก็น่าจะเพียงพอไม่ใช่หรือคะ"
"คุณอยากให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้ใช่ไหม" ปวันตื้นตันและคับแค้น ธุมารีบขอตัวลงไปรอที่ล็อบบี้ เธอลากกระเป๋าออกไป เพื่อซ่อนน้ำตาไม่ให้ใครเห็น...ปวันยิ่งรู้สึกเหมือนน้อยใจในโชคชะตาของเขา ที่ความสุขช่างมาเร็วไปเร็วจริงๆ
พอปวันลงมาที่เคาน์เตอร์ ถามหาเพื่อนของเขาที่ลงมาก่อน พนักงานบอกว่าเช็กเอ้าต์ไปแล้ว เธอให้รถโรงแรมไปส่งเธอที่สนามบิน ปวันขอรถให้รีบไปส่งเขาเดี๋ยวนี้ทันที...

ooooooo

เมื่อแจ้งหล้า ทนายบริษัทประกันภัยกำลังมาถึงลิฟต์จะขึ้นข้างบน พอเข้าลิฟต์กำลังจะปิดประตู เสียงผู้หญิงวิ่งมาขอให้รอด้วย เขาจึงกดรอ คนที่วิ่งเข้ามาคือเนียน เขาปิดประตู เนียนยิ้มให้แจ้งหล้า แล้วขอบคุณเขา
เนียนสยายผมโปรยกลิ่นหอมอ่อนๆของครีมราคาแพงใส่ชายหนุ่ม แล้วมันก็ได้ผล แจ้งหล้าเหมือนถูกแม่เหล็กดูดฟืดเดียว รีบถามว่าไปชั้นไหนครับ ยังไม่เห็นกดเลย เนียนโปรยยิ้มพรมละอองเสน่ห์ให้ แล้วบอกไปชั้นเดียวกับเขา แล้วให้รายละเอียด
"มาสมัครงานค่ะ" จากนั้นแจ้งหล้าซักถาม อยากทำงานตำแหน่งอะไร เคยผ่านงานมาก่อนไหม เนียนจึงย้อนถามว่า เขาเป็นฝ่ายบุคคลหรือ แจ้งหล้าตอบอย่างภาคภูมิใจ
"ผมเป็นทนายบริษัทครับ" คำตอบนี้ ส่งสีหน้าเนียนให้ดูมีประกายน้ำมิตรพรายเพิ่มขึ้น...พอลิฟต์เปิด เนียนเดินนำออกมา เขารีบจ้ำอ้าวตามตื๊อ เสนอตัวขอพาไปยังฝ่ายบุคคลเลย เนียนรู้ทันทีว่าเขาติดเบ็ดอันทรงเสน่ห์ของเธอเข้าให้แล้ว...

ooooooo

ธุมานั่งแท็กซี่จากสนามบินกลับเข้าบ้าน ตลอดทางภาพแห่งความสัมพันธ์อันหวานลึกในคืนที่เที่ยวกันที่มาเก๊ากับปวันเริ่มเจิดจ้าในสำนึก การสนทนาที่ร้านอาหารและจิบไวน์ดินเนอร์อย่างมีความสุข ปวันถามขึ้น
"ถ้าผมแต่งงานกับผู้หญิงสักคน คุณว่าความสัมพันธ์ ของเราจะผิดเพี้ยนไปจากนี้ไหม"
"มันก็ขึ้นกับเราสองคน แล้วก็คนใหม่ด้วย" ธุมาจ้องเขานิ่ง "แต่ผู้หญิงทุกคน ต้องการเป็นคนเดียวของผู้ชายเท่านั้น เธอคงไม่ต้องการให้คุณมีฉัน หรือใครๆอีก"
"นี่ผมคงจะทำให้ทุกอย่างยุ่งยากไปกว่านี้ถ้าคิดจะแต่งงาน แล้วก็มีคุณด้วย"
"เพื่อให้เท่าเทียมกับฉันหรือ ถ้าคุณคบผู้หญิงคนหนึ่งเป็นแฟนแล้วมีคนอื่น เธออาจแค่โกรธ แต่ถ้าแต่งงานกับเธอแล้ว เธอจะถือว่าคุณเป็นของเธอ ถ้าคุณยังมีคนอื่นอีก รับรองคุณจะเดือดร้อนไม่สิ้นสุด"
"คุณล่ะ เป็นอย่างนั้นหรือเปล่า"
"ฉันคงเป็นผู้หญิงประหลาดมังคะ ฉันมั่นใจว่าตัวเองคงไม่เป็นอย่างนั้น" ธุมาถอนใจ "จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ฉันรู้ว่าความหึงหวงก็ดี ความต้องการเป็นเจ้าของก็ดี เป็นสิ่งที่มีตามขอบเขตเท่านั้น มากเกินไปก็เป็นโทษกับตัวเราเอง ตัวเราเองยังบังคับไม่ได้ นับประสาอะไรกับใจคนอื่น จริงไหมคะ"
"ถ้าเกิดผมมีผู้หญิงใหม่อีกคน คุณจำคำพูดวันนี้ไว้ด้วยนะครับ"
"สงสัยฉันจะตกหลุมพรางผู้ชายเจ้าชู้เข้าให้แล้ว" ธุมามองหมั่นไส้ ปวันยิ้มขำ ชูแก้วไวน์ชวนดื่ม

เสียงแท็กซี่ถามว่าหลังนี้ใช่ไหม? ปลุกธุมาให้ตื่นจากคืนแห่งการสัมมนาภาษารัก...เมื่อมองบ้านแล้วรีบบอกแท็กซี่ว่า เธอเปลี่ยนใจ ตั้งมิเตอร์ใหม่ ไปที่อื่นก่อน...
หลังจากธุมาไม่ยอมลงที่บ้าน นั่งแท็กซี่ไปแล้ว...ไม่นานนัก ปวันก็ขับรถมาหาธุมาที่บ้าน พบแต่คุณแม่ของเธอ บอกว่าธุมายังไม่กลับถึงบ้าน แต่ก่อนขึ้นเครื่องบอกว่ามาวันนี้แน่ แล้วแม่ก็ห่วง กลัวลูกสาวจะเกิดอุบัติเหตุ เขาปลอบว่าคงไม่มีอะไร ก่อนจะไหว้ลา ปวันจึงฝากให้ธุมาโทร.หาเขา เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว...
บ่ายแล้ว...ธุมาจึงโทร.ไปหาคุณแม่ที่บ้าน บอกว่าเธอจะค้างที่บ้านริมคลองของคุณป้าสักสองสามคืน เพื่อจะสรุปงานให้เสร็จ แม่บอกว่าคุณปวันมาหาที่บ้าน สั่งให้รีบโทร.หาเขา...ธุมารับคำ จะรีบโทร.หาเขา แต่แล้วมือถือของเธอก็ดังขึ้น มองเห็นชื่อปวัน จึงปล่อยเฉย หันไปกำชับแม่เบาๆว่า ถ้าคุณปวันโทร.มา อย่าบอกว่าเธออยู่ไหน ไม่อยากรับเพราะทำงานให้เขาไม่ทัน แม่ได้แต่บ่นลูกสาวว่า เอาแต่เที่ยวละสิ...ธุมาแอบถอนใจใหญ่สามเฮือก
แต่คนที่ถอนใจหลายเฮือกกว่าคือปวัน เขาเฝ้าแต่
โทร.มือแทบหงิก ธุมาปิดเครื่องสนิท เขาได้แต่ฟึดฟัดที่เธอปิดเครื่องหนีเขาเสียแล้ว...
ปวันหารู้ไม่ว่า เพื่อตัดปัญหาไม่ให้เขาโทร.หาเธอนับหลายสิบครั้ง จนเธอเองก็ว้าวุ่น จึงตัดใจลบหมายเลขของเขาทิ้งเพื่อจะไม่ต้องกลับใจติดต่อกันอีก...
อาการเร่อร่ากดมือถือเป็นระวิงของปวัน ทำให้น้าพาณีพลอยไม่สบายใจ เพราะรู้ว่าหลานชายท่าจะรักคนมีเจ้าของเสียแล้ว จึงตั้งหน้าอบรมหลานชายอีกกระบุงโกย โดยเฉพาะคนที่ชื่อธุมา จะมีปัญหาตามมา จะกลุ้มไม่รู้จบไม่รู้สิ้น
"นี่มันแค่เริ่มต้นนะเป้ ตัดอกตัดใจจากเขาซะเถอะ ผู้หญิงโสดๆ ดีๆมีให้เลือกอีกตั้งเยอะแยะ"
"ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับน้า ผมกำลังรอคำตอบบางอย่างอยู่" ปวันเดินไปมา ลุ้นเต็มที่ว่าธุมาจะเลิกกับสามีเธอได้ไหมเนี่ย?

ooooooo

ส่วนแจ้งหล้าทนายจอมตื๊อ รีบลุกจากโซฟาไปต้อนรับเนียนที่ออกมาจากห้องสัมภาษณ์ ถามถึงการสัมภาษณ์ เนียนบอกว่า ก็พอได้ แต่ข้อเขียนยากจัง สงสัยหมดหวัง
แจ้งหล้ายิ้มให้กำลังใจ ถามชื่อเธอแล้วอาสาจะช่วยตามเรื่องให้ พอเธอบอกว่าชื่อฉัตราภรณ์...รีบสอพลอว่าชื่อเพราะจัง ถามถึงเบอร์มือถือ เนียนบอกเพิ่งมาถึงเมืองไทย ไม่มีหรอก แต่คิดว่าจะไปหาซื้อใหม่ แจ้งหล้ารีบอ้าแขนรับ เขากำลังจะไปหาซื้อพอดี ทั้งสองจึงใจตรงกัน คุยกันไม่กี่คำก็ถูกคอกันทันใด พากันไปหาซื้อมือถือด้วยกันไม่มีใครขัดขืน
พอถึงร้านก็ช่วยกันเลือกรุ่น เลือกเบอร์ที่คล้ายกัน แล้วใส่ซิม แจ้งหล้าส่งเครดิตการ์ดให้คนขาย เนียนจะจ่ายเองก็ไม่ยอม คุยว่า เขาเบิกเอนเตอร์เทนของบริษัทได้อยู่แล้ว เนียนยิ้มยั่วว่า รู้งี้เลือกมือถือฝังเพชรก็จะดี...เธอยิ้มพรายมองเขาเซ็นสลิป แล้วปลื้มในใจว่า เจอเหยื่อเจ้าบุญทุ่มรายใหญ่เข้าให้แล้วเนียนเอ๋ย...
พยายามตื๊อจนถึงที่สุด แต่ก็จำต้องขับรถไปส่งเธอที่จอดรถไว้ในตึกบริษัทประกันของเขา แจ้งหล้าขอร้องให้เนียนรับสาย เมื่อเขาจะโทร.ไปหา เนียนรีบบอกว่าโทร.ได้ทุกเมื่อ แต่ห้ามชวนเที่ยวกลางคืน แจ้งหล้าเจ้าเล่ห์ ชวนเธอไปทานหัวค่ำ เนียนตกลง ห้ามเกินสี่ทุ่ม พ่อหวงเพราะมีลูกสาวคนเดียว แจ้งหล้าสรุปว่า ไปกันค่ำนี้เลยไหม เนียนวางเงื่อนไขเอามาดไว้ว่า แล้วค่อยโทร.คุยอีกทีก็แล้วกัน...แจ้งหล้ารีบโอเค มองตามบั้นท้ายเนียนไปเหมือนหัวใจจะบินตามไปด้วย...
แจ้งหล้าตามจับผิดปวัน ไปหาเขาที่บริษัท ซักถามสายทองหน้าห้องได้ความว่า บริษัทส่งคุณธุมาไปฮ่องกงในสองสามวันมานี้ พอได้เรื่อง จึงรีบขอตัวกลับทันที เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักปวันตามธุมาไปฮ่องกงจริงตามที่วิมาดาบอก...

ooooooo

วันนี้ตาวตกใจมาก เมื่อจู่ๆติ๊กก็มาหาเขาที่บอสตัน ติ๊กขอเข้าไปคุยด้วย แฟนตาวคงไม่ว่า ตาว
รีบบอกว่า ถึงแออยู่ก็เข้าใจดี ตาวถามถึงเหตุที่ติ๊กเดินทางจากฮาวายมาถึงที่นี่ พอติ๊กบอกอยากคุยเรื่องโบ ตาว
ร้อนตัวถามว่า โบไปฟ้องอะไรพี่ติ๊ก?
"โบไม่ได้ฟ้อง แต่พี่คาดคั้นจนยอมเล่าความจริงให้พี่ฟัง รวมถึงสัญญาแต่งงานบ้าๆบอๆนั่นด้วย"
"มันไม่ได้บ้าๆบอๆนะพี่ติ๊ก โบได้เงินไปตั้ง 5 ล้าน ใช้หนี้ให้พ่อแม่จนหมดเลย"
"ตาวทำแบบนี้เหมือนฉวยโอกาสรู้ไหม ตาวทำเหมือนโบไม่ใช่น้องที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ พี่ผิดหวังตาวมากนะ"
"ตาวก็ไม่เคยทำอะไรให้พี่ติ๊กถูกใจอยู่แล้วนี่" ตาว
มองติ๊กอย่างเหล่ๆ
"เมื่อไหร่ตาวจะปล่อยให้โบเป็นอิสระ"
"ยังไม่รู้เหมือนกัน" ตาวยิ้มกวนโอ๊ยเล็กๆ
"ทำตัวไม่น่ารักเลยนะตาว...รู้ไหมโบกำลังมีความรัก" ตาวชะงักกึก ถามว่ารักกับใคร? "มีผู้ชายดีๆคนหนึ่งที่รักโบจริงๆ พี่อยากให้ตาวหย่ากับโบ...ให้น้องๆได้มีความสุขในชีวิตบ้างเถอะ"
"ตาวยังไม่ได้มรดกจากคุณแม่ ตาวยังหย่าไม่ได้ แล้วจะได้เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้"
"รู้ไหมว่าคนที่รักโบเป็นเศรษฐี ถ้าเขารู้ความจริงทั้งหมด เงิน 5 ล้านขี้ปะติ๋วมาก ที่จะซื้ออิสระคืนให้โบ...หย่าให้โบดีๆเถอะตาว อย่าให้พี่ต้องพูดความจริงกับเขาให้ตาวต้องขายขี้หน้าเลย"
ตาวหน้าตูมตึงขึงขัง...แอเปิดประตูเข้าห้องมาเห็นติ๊ก พลอยตูมไปด้วย...ขอตัวไปในห้องเมื่อตาวมีแขก...แอเข้าห้องปิดประตูโครมใหญ่ ตาวรู้สึกแคร์แอ จึงขอให้พี่ติ๊กกลับไปก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องนี้กันใหม่...ตาวรีบเข้าห้องไปหาแออย่างเอาใจ
ตาวเข้าไป แอยังงอน ซักว่าติ๊กแฟนเก่ามาทำไม พอบอกว่าติ๊กมาบอกว่าโบมีแฟนใหม่ พี่ติ๊กมาขอให้หย่ากับโบ...แอรีบห้ามทันที อย่าเพิ่งหย่า แม่ตาวยังไม่ได้ให้เงินตาวสักบาทเดียว และอย่าเสียรู้โบ ตาวได้แต่บ่นเห็นใจโบ โบเหมือนน้องสาวเขาคนหนึ่ง
"นี่เพราะพี่ติ๊กมาพูดใช่ไหม...ก็ได้...ถ้าตาวหย่ากับโบ เราก็ไม่ต้องคบกัน" ตาวสั่นหัวว่าไม่เกี่ยว แอรีบแจงทันที "ต้องเกี่ยว ตาวหย่ากับโบ แม่ตาวก็ต้องจับคู่ผู้หญิงคนใหม่ให้ แล้วคิดว่าตาวจะโชคดี เหมือนแต่งกับโบอีกหรือ ฝันไปเถอะ
แอมองเห็นอนาคตแล้ว จะคบกันไปให้เสียใจทำไม เลิกกันดีกว่า"
แอเดินปึงปังอารมณ์เสียเข้าห้องน้ำล็อกทันที ไม่สนเสียงร้องง้องอนของตาว แอมองตัวเองในกระจกแล้วหงุดหงิดด่าตาว "ไอ้ทึ่มเอ๊ย"
แล้วในที่สุด...ตาวก็ตัดสินใจพาแอเดินทางกลับกรุงเทพฯ เพื่อไปจัดการเรื่องมรดกให้ได้ แอดีใจรีบไปจัดของ พอใจที่ตาวบอกว่า ถ้าเขายังไม่ได้เงินจากแม่ เขาจะไม่ยอมหย่าให้โบเด็ดขาด...

ooooooo

ถึงแม้ว่าแจ้งหล้านัดเนียนมาทานอาหารตอนค่ำ เนียนยอมมาตามสัญญา แต่เธอขอพาพ่อมาด้วย...
แจ้งหล้าต้อนรับสองพ่อลูกอย่างยินดี ทักทาย "สวัสดีครับคุณพ่อ" อย่างนอบน้อม ทั้งชมว่า สาธรกับเนียนเหมือนไม่ใช่พ่อกับลูก เหมือนกิ๊กกันมากกว่า ไม่ใช่พ่อหนุ่ม เนียนแก่ แต่พ่อของเนียนหนุ่มมากกว่า ส่วนเนียนสวยขนาดนี้ คุณแม่คงสวยมาก ทำเอาสาธรยืดเสื้อแทบขาด หัวร่อร่าชมว่า พูดแบบนี้คุยกันได้นานแน่ เข้าใจพูดดี แจ้งหล้าคงเป็นทนายที่ปากหวานเจี๊ยบ
แจ้งหล้าดินเนอร์กับเนียนและสาธรอย่างมีความสุข
...เสียงคุยเสียงหัวร่อร่าดังไม่ขาดสาย
วันรุ่งขึ้นที่บ้านริมคลอง ธุมาช่วยป้าตากปลาสลิด ป้าหลานทำงานไปคุยกันไป พอดีพี่ติ๊กโทร.มาบอกว่า เขาไปพบตาวที่บอสตัน ติ๊กไปขอร้องให้ตาวหย่ากับโบ...ธุมาฟังแล้วตกใจ รู้สึกคอหอยตีบขึ้นมาทันที ค่อยๆถามอย่างหวาดหวั่นในคำตอบ
"แล้วตาวว่ายังไงมั่ง..." ธุมาตั้งใจฟัง เนื้อตัวร้อนฉ่าอยากรู้
เช่นเดียวกับปวัน...เขานอนไม่หลับทั้งคืน พอรุ่งเช้าเนื้อตัวเหมือนจะคันคะเยอ ต้องรีบดิ้นตายไปยังที่ทำงานในบริษัท หวังว่าจะได้พบธุมาที่โต๊ะทำงานของเธอ แต่แล้วเข่าอ่อน เมื่อเลขาฯบอกว่า คุณธุมาเพิ่งโทร.มาลาเมื่อสักครู่นี้เอง...ปวันหายคัน แต่หน้าเริ่มจะปริๆ จึงถอยออกมา
เมื่อปวันกลับไปยังห้อง แจ้งหล้ามานั่งกระดิกเท้ารออยู่ พอถามเข้าก็ได้คำตอบแปร่งๆ
"ผ่านมาก็เลยแวะมาเยี่ยมสมภารซะหน่อย"
"พูดอะไร สมภารไหน ไม่เห็นรู้เรื่อง" ปวันตอบ นั่งที่เก้าอี้อย่างสุดเซ็ง
"อย่ามาตีหน้าเซ่อไอ้สมภาร เอ๊ยไอ้เป้ แอบตามใครไปฮ่องกงมาล่ะ เดี๋ยวนี้แอดว้านซ์นะแก กินไก่วัด...เอ๊ย จีบลูกน้อง เมียคนอื่นก็เขานะ"
"เฮ้ย ไอ้..พูดให้ดีๆ ไอ้แจ้ง เขาจะเลิกกันแล้ว ฉันไม่ใช่มือที่สาม เข้าใจ๋?"
"แก้ตัวพัลวันเลยเว้ย...แล้วคุณโบเขาเล่นกะแกด้วยเรอะ"
"ก็ลาป่วย หลบหน้าอยู่นี่ไง"
"อยากรู้เรื่องแฟนคุณโบไหมล่ะ ฉันทำงานให้คุณหญิงมาลาอยู่นะ"
"จริงเรอะ" ปวันตื่นตัวจะซัก มือถือดังขึ้น จึงรีบบอกว่า อย่าเพิ่งไปไหนเด็ดขาดนะแจ้งหล้า พอรับสาย รู้ว่าคุณสาธรโทร.มาแจ้งข่าวว่าลูกสาวของเขากลับมาแล้ว...เขาฟังแล้วรีบบอก "ด้วยความยินดี เดี๋ยวเจอกันครับ" วางมือถือ หันมาหาแจ้งหล้า คาดคั้นให้รีบบอกมา "แกรู้อะไรมั่ง บอกมาให้หมดตูดไปเลย" แล้วก็ฟังแจ้งหล้าอย่างตั้งใจ...

ooooooo

ทางธุมา กลับมาบ้านเป็นครั้งแรกหลังกลับจากฮ่องกง...ยังไม่ทันเอากระเป๋าเก็บ แม่ก็ถามอย่างร้อนใจว่า โบกับปวันไม่เหมือนนายจ้างกับลูกจ้าง มัน ยังไงกันแน่ ธุมากลับถามแม่ว่า ถ้าเธอจะเลิกกับตาว แม่จะว่าอะไรไหม แม่กลับย้อนอีกว่า ลูกชอบปวันมากใช่ไหม ธุมาจึงบอก ถ้าเธอจะเลิกกับตาว ปวันไม่เกี่ยวว่าจะเป็นมือที่สองที่สาม เรื่องนี้เธอแค่ถามแม่เฉยๆ ไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลย...ธุมารีบขอตัว ลากกระเป๋าขึ้นไปบนห้องทันที
ทางคุณสาธร...ให้เนียนแต่งตัวใหม่ แล้วบอกลูกว่า คุณปวันเพื่อนพ่อเขาอายุยังน้อย เป็นเพื่อนต่างวัยกับพ่อ ฉะนั้น เนียนจะไปพบเขาต้องแต่งให้ดูดี ไม่ใช่แบบคนแก่ เนียนเข้าใจผิด คิดว่าปวันอายุพอๆกับพ่อ จึงรีบเปลี่ยนชุดใหม่
เมื่อสาธรกับเนียนเข้าไปในห้องปวัน เขาทักทายสาธรอย่างกันเอง แต่สะดุดตาเล็กน้อยเมื่อเห็นความสวยของเนียน เขารับไหว้เนียนแล้วเชิญนั่ง สาธรถามทันทีว่า สวยอย่างที่เขาเคยคุยไว้ไหม ปวันเสถามเรื่องจบอะไรมา เสียดายที่ต้องกลับมาก่อน ถ้าจะเรียนต่อ อยากเรียนอะไร เนียนไม่ตอบ ได้แต่โปรยสายตาทรงเสน่ห์ให้ผู้ชายหลง พ่อตอบแทนว่า เนียนเขาชอบอยู่เงียบๆ ชอบทำการบ้านการเรือน ปวันรีบบอกว่า เขาชอบผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนมากกว่า...ยิ่งทำให้เนียนทำตาแป๋วใส่ปวันไม่เลิกรา
เมื่อเนียนขับรถพาพ่อกลับบ้าน เนียนบอกคุณปวันทั้งหล่อทั้งรวย อารมณ์ดีด้วย ไม่มีแฟนได้ไง หรือว่าเป็นเกย์ พ่อรีบบอกว่าไม่ใช่เกย์ สาวๆล้อมหน้าล้อมหลัง แต่ยังไม่เจอคนถูกใจ อาจจะเจอวันนี้ก็ได้...เนียนยิ้มอย่างหมายมาด ปวันหนีไม่พ้นเสน่ห์อันอำมหิตของเธอไปได้แน่นอน

ooooooo

เมื่อปวันมาหาธุมาถึงบ้าน แม่บอกปวันอย่างเกรงใจว่า ยายโบเพิ่งกลับจากไปเยี่ยมป้าเขามา บ่นว่าโบไม่ชอบบอกว่าจะไปไหนมาไหน ให้ปวันรอ แม่ ขึ้นไปตามธุมาให้
ขณะนั่งรอ เนียนอยู่กับพ่อสาธรที่บ้าน กดมือถือถึงปวัน พอเขารับ เนียนมาในมาดคนคุ้นเคย ถามว่าจำเสียงได้ไหม พอเขาบอกแค่คุ้นๆ จึงต่อว่า ผู้ชายนี่ขี้ลืมจัง มีคนเขาคิดถึงอยู่รู้ตัว รึเปล่า...สาธรชี้หน้าลูก หาว่าทะลึ่ง พอปวันเดาว่าคุณวิหรือเปล่า เท่านั้นเนียนน้อยใจมาก แล้วบอกว่ามีคนจะคุยด้วย ส่งมือถือให้ สาธร...เขาจึงเปิดตัวกับปวันว่าเนียนมันทะลึ่ง อย่าถือสา เขาโทร. มาขอบคุณปวัน เขาออกตัวแล้วชมว่า ถ้าบริษัทเขาได้คนเก่งอย่างเนียนมาทำงานจะดีมาก เขาควรขอบคุณพี่สาธรมากกว่า สาธรรีบบอกอย่างมั่นใจว่า เนียนจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง...วางหูแล้วเนียนยังฝันว่า เสน่ห์ของเธอต้องมัดปวันไว้ได้ไม่ยาก...
ธุมาไม่อยากลงมาพบกับปวัน ธุมาจึงถูกแม่เดาใจว่าโบอาจแอบรักเขา จนไม่ยอมบอกแม่ ธุมาสับสนคิดไม่ตก จึงถูกแม่ดึงตัวให้ลงมาพบเขาจนได้ ปวันเห็นธุมา ลุกขึ้นอย่างดีใจ
"เหมือนเราไม่ได้เจอกันนานเป็นเดือนเลยนะครับ" ปวันรีบนั่งลงตาม เมื่อเธอนั่งนิ่ง "ผมกลัวมากเลยรู้ไหม...ผมกลัวจะไม่ได้พบคุณอีก" เธอถามกลัวทำไม "กลัวเพราะผมรักคุณ...จะต้องให้ผมบอกคุณกี่ครั้ง คุณถึงจะยอมเข้าใจ"
"คุณเคยบอกเองใช่ไหมว่ากลับกรุงเทพฯแล้ว ทุกอย่าง จะไม่เหมือนเดิม" ธุมาเตือนสติ เขาฟังแล้วรับเสียงอ่อนว่าใช่ แล้วยังไง? ธุมาตัดสินใจบอก "สามีของฉันกำลังจะกลับเมืองไทย" ปวันอึ้งไปทันที "เราควรทิ้งความฝันทุกอย่างไว้ที่โน่น ตอนนี้เรากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีทางกลับไปเหมือนฝันได้อีกแล้ว"
"คุณตัดสินใจคืนดีกับสามีคุณหรือ"
"ฉันจะตัดสินใจยังไงมันก็เรื่องส่วนตัวของฉัน เพื่อไม่ให้เรื่องมันวุ่นวายไปกว่านี้ คุณต้องลืมทุกอย่างให้หมด"
"คุณเห็นผมเป็นหุ่นยนต์รึไง จะได้กดปุ่มลบความจำง่ายๆ ผมมีชีวิตจิตใจนะครับ"
"แต่คุณต้องทำให้ได้ เพราะฉันตัดสินใจแล้ว...ฉันเลือกสามีของฉัน" ธุมาน้ำตาพรั่งพรูออกมา จนต้องวิ่งขึ้นไปข้างบน...ปวันนั่งนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้ง แต่ไร้ชีวิตชีวายิ่งกว่า...
แม้โลกจะมืดมิด ปวันยังมีแสงหิ่งห้อยให้เดินตาม นั่นคือผับและวิมาดา ที่มักจะเป็นเพื่อนคุยและปลอบใจเสมอ... เขาไปนั่งดื่มนั่งทานกับวิมาดา คราวนี้เธอบอกว่า จบลงไปเลยก็ดี มันขึ้นอยู่กับเขาจะยอมเลิกราหรือไม่ วิมาดาย้ำ
"แต่มันน่าน้อยใจนะ ไล่เรายังกะหมูหมาไม่พอ ยังพูดว่าจะเลือกสามี เหยียบย่ำหัวใจกันอีก"
ปวันถามถึงป๋าสาธร วิมาดาบอกว่าตั้งแต่ลูกสาวกลับมา หายจ้อยไปเลย ให้ปวันโทร.ตาม เขาบอกว่า ให้กล่อมลูกสาวนอนก่อน จะโทร.ตาม แต่ยังไงอดขอบคุณวิมาดาไม่ได้ ว่าเธอเป็นเพื่อนเขาทั้งยามยิ้มและยามซึมเซา...ว่าแล้วขอบคุณเธอด้วยการสาดสุราลงคออีกอึกใหญ่...

ขณะที่แจ้งหล้ายังตามเนียนเป็นเงาติดตัว ทุกครั้งที่พาเธอออกไปทานอาหารสารพัดชาตินอกบ้าน มักมีคุณพ่อสาธรไปด้วย จนบางครั้งสาธรบอกว่าแจ้งหล้าเป็นคนดี เนียนพาพ่อมาทุกครั้งเกรงใจแจ้งหล้า เขาจะว่าเอาเปรียบเขา เนียนบอกพ่อว่า เรื่องชอบเขาหรือไม่ต้องดูไปนานๆ แต่เนียนมักจะยังอยากปีนป่ายสู่ที่สูงกว่าไปอีก
แจ้งหล้าลุกออกไปรับโทรศัพท์นอกโต๊ะ ไปพูดเรื่องงาน...สาธรจึงได้รับโทรศัพท์จากปวัน เนียนฟังแล้วรู้ว่าพ่อของเธอคงอยากไปคุยกับปวัน เมื่อแจ้งหล้ากลับมาที่โต๊ะ จึงบอกว่าเธอปวดท้อง...การดื่มกินจึงจบลงเร็ว แจ้งหล้าแยกไป เนียนขับรถมาส่งพ่อที่ผับ แล้วเนียนจะขับรถกลับบ้านก่อน
ขณะที่สาธรลงรถไปแล้ว เนียนมองของบางอย่างแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์...
ส่วนสาธรถูกวิมาดาประคองเข้าไปนั่งที่โต๊ะปวัน หลังจากทักทายกันอย่างคุ้นเคยและถูกคอกันแล้ว...สาธรบอก ลูกสาวมาส่ง แล้วรีบกลับไปนอน แต่ทุกคนต้องหันไปมอง เมื่อเนียนมาบอกพ่อว่า พ่อลืมมือถือไว้ที่รถ ส่งมือถือให้พ่อแล้วรีบไหว้ ขอตัวทุกคนกลับ ปวันรีบขอร้องเนียนให้นั่งคุยกันก่อน เนียนแอบยิ้มอย่างสมหวังดั่งปรารถนา แต่ปวันมองเนียนเหมือนเด็กสาว แสนซื่อบริสุทธิ์และน่ารักมาก...วิมาดาเสนอให้ดื่ม เนียนไม่ดื่ม จึงรีบไปเอาโซดามะนาวมาให้ พ่อบอกนั่งรถมาซบพ่อตลอดเวลา เนียนรีบซบไหล่พ่ออย่างน่ารัก...

ooooooo

วันนี้ปวันมาบริษัท แต่คอยดักพบธุมาตลอด พอพบกัน ธุมาพยายามหลบหนีเข้าลิฟต์ เขารีบตาม จนพนักงานบางคนจับสังเกต เมื่อออกจากลิฟต์ เขาตามทัน จึงต่อว่าทันที อย่าทำแบบนี้ได้ไหม เธอย้ำอีกว่า เราคุยกันเข้าใจแล้ว ปวันแย้งว่า เธอเข้าใจคนเดียว
"สามีฉันจะมาถึงบ่ายนี้ ฉันต้องลางานไปรับ ยังมีอะไร ให้คุณไม่เข้าใจอีก" ทำเสียงดุ "ถ้าคุณทำให้ฉันอึดอัดใจมากๆ ฉันอาจขอลาออกวันพรุ่งนี้เลยก็ได้" เธอกับเขาจ้องตากันนิ่ง... น้ำตาธุมาเอ่อท้น ด้วยความรักปวันที่ถูกสะกดไว้แน่น เธอไม่ต้องการให้เขาเดือดร้อน มีปัญหากับตาว...เธอซ่อนน้ำตาเดินอ้าวหนีปวันยืนเซ่อ มองตามเธออย่างคนที่สูญสิ้นทั้งดินฟ้าไปหมดแล้ว...
ขณะที่นั่งเซ็งอยู่นั้น เนียนก็มาพบสายทองหน้าห้อง สายทองจึงพาเข้าพบปวัน เขาต้อนรับเธออย่างดี เมื่อเนียนยังไม่รู้ว่าอยากทำงานแผนกไหน ปวันจึงพาไปทำความรู้จัก แผนกต่างๆก่อนค่อยตัดสินใจทีหลัง...เมื่อปวันพาไปพบฝ่ายบุคคลแล้ว จึงพาไปพบฝ่ายพัฒนาบุคคล ซึ่งเป็นผู้มีอำนาจมากในบริษัท แล้วให้แนะนำเนียนว่า แผนกนี้ต้องทำอะไรมั่ง พร้อมทรัพย์จึงบอกว่า วันนี้จะมีอบรมพนักงานพอดี เดี๋ยวพาเนียนไปดูของจริงเลย ปวันจึงขอตัวกลับไปทำงาน สั่งเนียนว่า เสร็จแล้วให้ไปพบเขาก่อน เนียนรู้สึกพร้อมทรัพย์สนิทกับปวันเหมือนเครือญาติ จึงจับตามองเป็นพิเศษ
ธุมากำลังเก็บของบนโต๊ะทำงาน เตรียมจะไปรับตาว ที่สนามบิน อาบทิพย์เข้ามาบอกว่า คุณปวันนัดประชุมกะทันหัน ธุมารู้ทันทีว่าปวันแกล้ง เพราะรู้ว่าเธอต้องไปรับตาว จึงให้ อาบทิพย์เข้าประชุมแทน เธอลาไว้แล้วอย่างถูกต้อง ถ้าอยากให้เธอร่วมประชุมก็นัดวันอื่น ถ้าคุณปวันไม่เข้าใจให้โทร.เข้ามือถือเธอได้ทันที ธุมาคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องไป
ขณะที่ปวันนั่งลมเสียในห้องคนเดียว เวลาผ่านไปจนกระทั่งเนียนเข้ามาพบในห้อง ปวันมองเนียนสงบเสงี่ยมเรี่ยมเร้ น่ารักขึ้นเป็นกอง สะอิ้งร่างเข้ามานั่งตามคำสั่ง แล้ว เนียนก็สารภาพว่า ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะฝึกงานแผนกไหน ปวันจึงให้ฝึกทุกแผนกไปเลย เริ่มงานตอนไหนบอกสายทองได้ เนียนยิ้มอย่างสาวน้อยไร้เดียงสา ลากลับอย่างน่ารัก...ก่อนออกประตู ยังชม้ายสายตามาหาปวัน ดูเหมือนเนียนจะหลงเสน่ห์ ปวันลึกและเร็วกว่าด้วย
เนียนเดินมาที่ลิฟต์ เข้าไปยืนหน้าประตู พอดีธุมารีบมา แล้วชะงักเมื่อคนเต็ม เนียนรีบบอกว่า ยังพอไปอีกได้ ธุมารีบเข้าไปยืนชิดกับเนียน...เนียนซึ่งยามนี้เหมือนยิ้มกับโลกอย่างเบิกบาน และมีความรักและความสุขยิ่ง...ตรงข้ามกับธุมาเธอเคร่งเครียด การไปรับตาวที่สนามบินตอนนี้เหมือนนักโทษที่กำลังจะขึ้นตะแลงแกง

ooooooo

เมื่อพนักงานมานั่งรอเวลาที่ห้องประชุมกันอย่างพร้อมหน้าทุกคนในแผนก ปวันกวาดตามองไป แล้วถามว่ามากันทุกคนแล้วหรือยัง?
"ขาดคุณธุมาค่ะ" สายทองรวมพลังบอกไป ปวันหน้าเครียด ลงนั่งหัวโต๊ะอย่างใช้ความคิด "จะประชุมกันก่อนไหมคะ" ทุกคนเริ่มจะหนาว เมื่อเสียง "รอก่อน" ของปวันเหมือนถังแก๊สใกล้ระเบิด
แล้วเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น แต่คนที่เข้ามากลับเป็นอาบทิพย์ ปวันจึงถามถึงธุมา
"คุณธุมาลากิจกะทันหันค่ะ มอบหมายให้หนูเข้าประชุมแทน"
"เลิกประชุม" ปวันลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องประชุมอย่างอารมณ์เสีย...พนักงานทุกคนเงียบกริบ

ooooooo

ธุมามารับตาวและแอที่สนามบิน ตาวนั่งคู่กับธุมาด้านหน้า ส่วนแอนั่งด้านหลังแต่ก็ไม่วายแอบมองธุมาอยู่เป็นระยะ ธุมาปิดปากเงียบมาตลอดทางจนตาวต้องถาม แต่ธุมาก็ตอบเท่าที่จำเป็น มือถือของธุมาดังขึ้นหลายครั้งแต่ธุมาก็กดปิด ตาวถามว่าใครโทรฯมาและมองด้วยสายตา จับผิด

“โบปิดเครื่องทำไม ตั้งแต่ออกจากสนามบิน โบกดตัดสายตั้งหลายครั้ง อย่าคิดว่าตาวไม่เห็นนะ ใครโทรฯมาเหรอ”

“แฟนใหม่ล่ะสิ” แอสอดขึ้น ธุมาหน้านิ่งตอบว่าไม่ใช่ ตาวถามว่าทำไมไม่รับสาย แอสอดว่าธุมาคงมีความลับเยอะ

“คงเยอะไม่เท่าแอหรอก” ธุมาตอกกลับ แอชะงักไปเล็กน้อย จ้องหน้าธุมาชิ่งผ่านกระจกส่องหลัง ธุมาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “เดี๋ยวนี้เมืองไทยมีกฎหมายห้ามคุยมือถือตอนขับรถ แล้วนะตาว โบไม่ค่อยชอบใช้แฮนด์ฟรี ยังไงก็เสียสมาธิอยู่ดี... ตาวจะให้โบไปส่งที่ไหน” ธุมาพูด ตัดบท

“บ้านแม่”

ธุมาชะงักไปเล็กน้อย ตาวขอให้ธุมา แสดงละครเป็นเมียตาวให้สมบทบาทด้วย ธุมาหน้าเครียด มองตรงไปที่ถนนข้างหน้า แอบถอนใจออกมาเบา ๆ

ปวันกระแทกโทรศัพท์มือถือลงกับโต๊ะทำงานสีหน้าไม่พอใจปนหึงหวงเพราะติดต่อธุมาไม่ได้เลย พอดีมีคนโทรฯเข้ามาปวันดีใจแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไม่ใช่ธุมาแต่เป็นเนียน เนียนถามว่าปวันชอบสีอะไร เพราะเนียนกำลังเดินเลือกซื้อของขวัญให้ปวัน ปวันอดที่จะขำไม่ได้เพราะคิดว่าเนียนจะถามเขาเรื่องงาน ปวันบอกว่าเขาชอบสีดำเพราะดูลึกลับและเท่ดี ปวันถามว่าเนียนอยู่ไหน เนียนว่าอยู่ในห้าง ปวันจึงชวนเนียนกินกาแฟ เนียนยิ้มอย่างพอใจ และมั่นใจในเสน่ห์ที่แรงไม่มีตกของตนเอง

ooooooo

โดย: Bianca Rose 26 กันยายน 2552 2:08:37 น.

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 5

........ ......ปวันมาหาเนียนที่ร้านกาแฟที่นัดไว้ เนียนสังเกตเห็นหน้าเซ็ง ๆ ของปวันก็เลย แกล้งถาม “คุณเป้ทำหน้าเหมือนคนอกหักเลย นะคะ”
“หน้าผมแสดงออกชัดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แสดงว่าอกหักจริง ๆ”
ปวันถอนใจออกมา ก่อนเปลี่ยนเรื่อง “เธอล่ะมีแฟนรึยัง”
“ใครจะมาสนใจลูกแหง่อย่างเนียนคะ คุณเป้”
“ผมว่าเลือกมากมากกว่า รูปร่างหน้าตาอย่างเนียนน่าจะสเปกของผู้ชายส่วนใหญ่นะ แล้วสเปกหนุ่ม ๆ ของเนียนเป็นยังไงล่ะ” ปวันถาม ตรง ๆ เนียนทำเป็นเขิน ปวันมองอย่างเอ็นดู

“ไม่ต้องเขินหรอกน่า เผื่อผมจะช่วยแนะนำคนดี ๆ ให้ ผมรู้จักคนเยอะนะ”

เนียนบอกสเปกว่าชอบคนอายุมากกว่า เป็นผู้ใหญ่ หน้าที่การงานมั่นคง ชอบผู้ชายขาว ๆ อารมณ์ดี ดูแลตัวเอง และแต่งตัวเป็น ซึ่งตรง กับบุคลิกของปวันทั้งหมด เนียนพยายามชวนปวันพูดคุยอย่างสนุกสนาน และตบท้ายด้วยการชวนไปดูหนัง

ธุมาพาตาวมาที่บ้านคุณหญิงมาลา ทั้งสองขึ้นไปพบคุณหญิง ส่วนแอรออยู่ในรถเพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับคุณหญิง ทั้งสองหายไปนาน แอเริ่มหงุดหงิดพร้อมกับบ่นว่าให้รอนานขนาดนี้หากไม่ได้เงินน่าดู

ธุมานั่งอยู่ข้างตาวคุยกับคุณหญิงมาลา ธุมาท่าทางเกร็ง ๆ เงียบเสียเป็นส่วนใหญ่ ได้แต่ฟังสองแม่ลูกคุยกัน ตาวถามแม่เรื่องสัญญาที่ให้ไว้ว่าหากแต่งงานกับธุมาจะให้เงินไว้ตั้งตัว คุณหญิงทำหน้าตายประมาณว่าจำไม่ได้ ตาวไม่พอใจมากแต่ก็กลัวแม่ไม่กล้าหือ พยายามสะกดอารมณ์ คุณหญิงเลยตั้งเงื่อนไขใหม่โดยบอกว่าอยากอุ้มหลาน ตาวและธุมาตกใจมากรีบบอกว่ายังไม่พร้อม คุณหญิงบอกว่าครอบครัวมีเงินทองเหลือเฟือ หากตาวและธุมาไม่พร้อมจะเลี้ยง คุณหญิงจะเลี้ยงหลานเอง

“แม่น่ะแก่แล้ว ไม่มีใครจะมาสนใจดูแล จะเอาลูกใครมาเลี้ยงก็ไม่เหมือนสายโลหิตเราเอง...แม่เหงา อยากเลี้ยงหลานเข้าใจมั้ยตาว”

“เราอยู่เมืองนอกนะครับคุณแม่” ตาวพยายามหาทางเลี่ยง

“ก็บินมาคลอดเมืองไทยสิ พอแม่โบคลอดปุ๊บ แม่จะให้พยาบาลรับมาอยู่ที่นี่เลย”

ตาวแอบชำเลืองมองหน้าธุมาอีกครั้ง ธุมายังคงนั่งเงียบ หน้านิ่งขรึม

“แม่ไม่ได้ให้เรามีหลานให้ฟรี ๆ หรอกนะ แม่จะให้ทนายแบ่งกองทรัพย์สินออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้เราสองคน อีกส่วนเป็นของแม่กับหลาน ข้อตกลงนี้พอใจมั้ย”

ตาวนิ่งไปชำเลืองมองหน้าธุมา...ธุมาได้แต่ก้มหน้าลง เงียบกริบ อึดอัดใจมาก ๆ

ตาว แอ และธุมามาปรึกษากันเรื่อง ที่คุณหญิงสร้างเงื่อนไขใหม่ที่จะให้ตาวและธุมา มีลูกด้วยกัน แอยุให้ธุมามีลูกเพราะสมัยนี้ความก้าวหน้าทางการแพทย์สามารถทำได้ แอพูดเอาแต่ได้โดยไม่สนใจความรู้สึกของธุมาเลย ส่วนตาวเองก็เห็นด้วยและว่าธุมาจะมีลูกกับแฟนใหม่ก็ได้ ทำให้ธุมารู้สึกผิดหวังและเสียความรู้สึกกับตาวมากขึ้นทุกที

แอเหล่ ๆ มองธุมา สีหน้าหมั่นไส้ คิดว่าธุมาเล่นตัว “โบก็เคยแต่งงานแลกเงินมาแล้ว จะท้องแลกเงินอีกซักครั้ง ก็ไม่เห็นแปลก”

คราวนี้ธุมาถึงกับเหลืออดบอกให้แอหยุดพูด แอว่าธุมาคงคิดจะโก่งค่าตัว ธุมาโกรธลุกขึ้นมองหน้าบอกว่าเธอไม่ใช่แอ แอยิ้มเยาะบอกว่าหากธุมาเป็นแอตาวคงชอบไปนานแล้ว พร้อมกับยิ้มเยาะใส่ธุมาแล้วลุกเดินออกไป ตาวหันมาคาดคั้นธุมา ธุมาบอกยังไม่ได้ตัดสินใจและลุกเดินออกจากห้องไป

ดูหนังจบ เนียนก็เอากล่องของขวัญส่งให้ปวัน ปวันทำหน้างง ๆ เนียนว่าอยากซื้อให้เพราะปวันใจดีกับตนเอง ปวันจึงชวนเนียนกินข้าวก่อนกลับบ้าน เนียนแอบยิ้มอย่างพอใจแต่ก็เก็บอาการไม่แสดงออกมากนัก และเสแสร้งทำเป็นเด็กดีโดยบอกว่าต้องขออนุญาตพ่อก่อน ปวันจึงกดโทรศัพท์หาสาธร เนียนอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมั่นใจตัวเอง

แอยุตาวเรื่องที่จะให้ธุมาท้อง ตาวว่าเรื่องนี้บังคับใจธุมาไม่ได้ แอบอกว่าท้องแค่ 9 เดือนแต่ได้เงินเป็นสิบล้าน และให้ตาวยื่นข้อเสนอว่าหลังคลอดจะหย่าให้ ตาวคิดว่าไอเดียของแอน่าสนใจ

ด้านธุมาพอกลับมาถึงบ้านก็ยังไม่วายกังวลเรื่องที่คุณหญิงมาลาอยากให้เธอท้องกับตาว สายตาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์จึงยกขึ้นมาดู ปรากฏว่าไม่ได้รับเกือบ 30 สาย และทั้งหมดเป็นเบอร์ของปวัน

หลังอาหารเย็น ปวันยังเลยมาคุยกับเนียนและสาธรต่อที่บ้าน สาธรและปวันคุยกันอย่างออกรส จนกระทั่งดึกปวันจึงลากลับพร้อมกระเซ้าว่ากลัวเนียนหาวนอน เนียนเดินไปส่งปวันที่รถ ขณะที่สาธรมองตามทั้งสองลุ้น ๆ อยากให้ปวันชอบเนียน

มาส่งปวันที่รถ เนียนคะยั้นคะยอให้ปวันแกะของขวัญที่ให้ออกดูว่าจะชอบใจหรือไม่ ปวันแกะออกมาปรากฏว่าเป็นที่เสียบปากกาตั้งโต๊ะแต่เป็นสีขาวไม่ได้เป็นสีดำซึ่งปวันชอบ

“แปลกใจมั้ยคะที่ไม่ใช่สีดำ ทั้ง ๆ ที่เนียนก็โทรฯไปถามคุณเป้แล้ว” เนียนถามยิ้ม ๆ “สีดำหมดล่ะสิ” ปวันเดา

“มีค่ะ แต่เนียนเห็นว่าคุณเป้ชอบสีดำ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนใหญ่ก็สีดำ ถ้าปากกาตั้งโต๊ะของเนียนเป็นสีดำอีกก็ไม่แตกต่างสิคะ” เนียนสู้ตาปวันเล็กน้อย “คุณเป้จะได้จำได้ว่าอันนี้เนียนซื้อให้”

“เดี๋ยวผมจะเขียนชื่อแปะเอาไว้เลย” ปวันขำ ๆ

เนียนยิ้ม ๆ พูดพร้อมมองตาปวัน “สีขาวดูแลรักษายากนะคะ ถ้าคนได้ไม่ใส่ใจ ไม่รู้สึกว่ามันพิเศษ ไม่นานก็เปื้อนหมด

“ผมจะใส่ห่อพลาสติกเอาไว้เลย”

เนียนทำหน้างอนแบบเด็ก ๆ “ไม่เอาค่ะ ของเนียนต้องมีเอาไว้ใช้โชว์ ไม่ใช่ใส่เก็บตู้เอาไว้”

“ไม่ต้องห่วงครับ พรุ่งนี้ผมแกะใช้เลย” ปวันบอกเนียนเลยยิ้มออกมาได้ “ขอบใจมากนะ ผมกลับล่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท”

ปวันกำลังจะเดินกลับไปขึ้นรถ เนียน ตัดสินใจจุ๊บแก้มปวันอย่างเร็ว “กู๊ดไนท์ค่ะ” เนียนวิ่งหนีอาย ๆ กลับเข้าบ้านไป ปวันมองตามเนียนไปพร้อมยิ้มปนขำอย่างเอ็นดูก่อนจะส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยแล้วเดินขึ้นรถไป

ooooooo

ขณะที่สาธรกับลูกสาวต่างฝันหวานในตัวปวัน เมื่อปวันขับรถออกจากบ้านสาธรมา เขากลับขับรถมุ่งตรงไปที่หน้าบ้านธุมา พอถึงหน้าบ้าน ไม่กล้าเข้าไปหา เขาดับไฟหน้ารถ จอดนิ่งมองไปยังบ้านธุมาอย่างคิดถึงใจแทบขาด...
ปวันนั่งทอดถอนใจอยู่เป็นนาน เมื่อมองเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ไม่เคยคาดคิดมาก่อน เขาเห็นธุมาในเสื้อคลุมเดินทอดน่องมาตามขอบสนาม แล้วกำลังจะเลี้ยวกลับไปทางตัวบ้าน ปวันดีดตัวผึงลงจากรถทันที...ยังไม่ทันจะอ้าปากเรียก ธุมามองมาเห็นจะเดินหนีเข้าบ้าน เขาร้องอย่างวิงวอน
"เดี๋ยวโบ...อย่าเพิ่งไป" ธุมาหยุดหันมามอง "ผมอยากคุยกับคุณ" ธุมามองครู่เดียว เดินหนีไปทางบ้าน "โบ เดี๋ยวก่อนโบ" ปวันเขย่ารั้วอย่างลืมตัว เมื่อเธอเดินหนี เขาตัดสินใจปีนรั้ววิ่งตาม ธุมามองอย่างตกใจวิ่งหนี กำลังจะเข้าบ้าน ปวันตามทัน คว้าแขนดึงไว้แล้วกอดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย
"อย่าทำแบบนี้ได้ไหมโบ คนรักกัน ทำไมใจร้ายใส่กันขนาดนี้ด้วย" น้ำตาธุมาพรูออกมา "ผมรู้ว่าคุณเลือกสามีคุณ ผมก็ยอมถอยแล้ว แต่ขอเวลาผมบ้างได้ไหม อย่าทำเฉยชาเหมือนคนไม่รู้จักไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กันเลยนะโบ" น้ำตาปวันซึมออกมาเมื่อเห็นน้ำตาของโบ "คุยกับผมเหมือนเจ้านายกับลูกน้องก็ยังดี อย่าเฉยชากับผมแบบนี้อีก ผมขอแค่นี้ได้ไหม" ปวันยิ่งรัก ยิ่งกอดรัดมัดเธอแน่นขึ้น...
แม่ของธุมาตามลูกสาวลงมาเงียบๆเพื่อจะแอบสังเกตการณ์
ว่าลูกสาวกับปวันจะซ่อนความลับอะไรไว้ แต่เมื่อแม่ของเธอเห็นภาพของทั้งสองแล้ว ยิ่งเกิดความเครียดยิ่งกว่าลูกสาวไปอีกหลายเท่า

ooooooo

เช้าวันนี้ ธุมาเตรียมแบบที่จะเอาไปให้ปวัน พออาบทิพย์เข้ามา จึงวานให้เอาไปให้ปวันด้วย อาบทิพย์
รีบบอกว่า คุณปวันให้คุณเอาไปให้เอง เธอไม่กล้าขัดคำสั่ง ธุมาจึงจำต้องเอาไปให้เอง
ธุมาเดินมาหน้าห้องปวัน ไม่มีเลขาฯหน้าห้อง จึงเคาะประตูเข้าไป...เนียนกำลังจัดโต๊ะปวัน ได้ยินเสียงเดินเข้ามา คิดว่าปวันมาแล้ว จึงร้องบอก "เนียนว่าเอาไว้ตรงนี้ดีกว่านะคะคุณเป้" แต่พอหันมาเห็นธุมา ถึงชะงักตกใจเล็กๆ ธุมาเองก็อึ้ง ได้แต่ขอโทษเธอเบาๆ
"คุณเป้ไม่อยู่ค่ะ" เนียนบอกหน้าตายิ้มแย้ม
"ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันเอางานมาส่งน่ะค่ะ" ขาดคำธุมา ปวันเดินเข้าห้องมา ทั้งสามคนประจัญบานกันทางสายตา...เนียนบอกเสียงนุ่มนวลว่า พี่สายทองให้เธอเข้ามารอในห้อง ปวันบอกตามสบาย ธุมาจึงบอกว่าเธอเอางานมาส่ง วางงานแล้วจะเดินออก ปวันรีบพูดขึ้น เขามีเรื่องจะปรึกษานิดหน่อย...เนียนมองสายตาทั้งสองคนแล้ว มันบอกถึงไม่ธรรมดาในสายตานั้น...พอสายทองเข้ามา ปวันจึงให้พาเนียนไปฝึกงานที่ฝ่ายบุคคลก่อน แต่ก่อนไปเนียนยังหันมาบอกปวันว่า เธอวางปากกาไว้ตรงนี้ดีกว่า ปวันรีบบอกได้เลย...พอสายทองพาเนียนไปแล้ว ปวันจึงเริ่มแก้เกมด้วยการแนะนำว่า เนียนเป็นลูกสาวเพื่อนเขา มาฝึกงาน ธุมาบอกเธอสวยดี แต่เขาว่าแพ้ธุมา เธอจึงรีบแจง
"ไม่จริงหรอกค่ะ ผู้หญิงแต่งงานมีสามีแล้วจะสู้สาวโสดได้ยังไงคะ...มีอะไรจะคุยคะ เรื่องงานหรือเปล่า" เขาบอกเปล่า ธุมาจึงขอให้เอาไว้คุยทีหลัง วันนี้เธองานเยอะ...แต่จะออกไปเขาขวางไว้ เธอจึงเตือนอย่าทำแบบนี้...ปวันทวงว่า เธอรับปากเขาแล้ว ธุมาไม่ยอม ตำหนิว่าเจ้านายกับลูกน้องเขาทำกันแบบนี้หรือ
"อย่าทำให้ทุกอย่างมันยุ่งยากไปกว่านี้เลยนะคะ คุณรู้ไหม ทุกวันนี้ฉันวุ่นวายใจจนไม่มีความสุขแล้ว ฉันอยากให้ทุกอย่างมันจบลงเสียที"
"ถ้าลองใจคุณได้รักใครแล้ว มันก็จะรักอย่างนั้นตลอดไป
ไม่มีวันจบ ไม่มีวันหยุดรักได้หรอก ต่อให้เลิกคบกัน หรือไม่เจอกันเลยตลอดชีวิตก็เถอะ" ธุมาปล่อยให้น้ำตาเอ่อล้น รีบเดินหนีออกไป ปวันถอนใจยาว พยายามกล้ำกลืนสิ่งที่ค้างคาใจเข้าไว้ในอก...

ส่วนเนียนตามสายทองไปพบฝ่ายบุคคล แต่พยายามสอบถาม จึงได้ความว่า คุณธุมาคือสถาปนิกออกแบบภายใน ทั้งสวยทั้งเก่งจนลือกันว่าคุณปวันชอบคุณธุมามาก สาวๆจึงอิจฉากันตรึม
"ถ้าเรามีดีซะอย่าง ก็ไม่เห็นต้องอิจฉา เขาต้องหันมามองเราเองแหละ" เนียนบอกแล้วยืด
"แหม อย่างคุณธุมาจะมีใครสู้ไหวคะ"
"ไม่มีใครเก่งที่สุด ดีที่สุดในทุกเรื่องหรอกนะคะ ถ้าพี่สายทองรู้จักสาวๆขี้อิจฉาพวกนั้น ช่วยบอกเขาด้วยนะคะว่า หมดสมัยที่ผู้หญิงต้องไปอิจฉาแย่งชิงผู้ชายแล้ว เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเราเก่งไม่แพ้ผู้ชาย เราต่างหากที่จะเลือกว่าจะคบ
จะชอบใคร ไม่ใช่ถูกเลือกอีกต่อไปแล้ว"
สายทองฟังเนียนแล้วเกิดอาการทึ่งในความเป็นสาวน้อยที่มั่นใจของเนียนมาก...
เมื่อเนียนไปพบฝ่ายบุคคลแล้ว จึงมีพร้อมทรัพย์ หัวหน้าใหญ่มาสมทบด้วย...ได้รับรู้เรื่องเนียนพูดฝรั่งเศสได้ แล้วยังจะเรียนภาษาจีนเพิ่มอีก ผู้ใหญ่ทั้งสองจึงชอบใจเนียนมาก เมื่อธุมาผ่านมา จึงเรียกธุมาเข้ามาสมทบ เที่ยงนี้ชวนธุมาไปชิมเมนูใหม่ของโรงแรมด้วยกัน แล้วชวนทั้งเนียนไปด้วย...
เนียนมองธุมาด้วยสายตาและคิดลึกๆว่า ธุมาคนนี้คือคู่แข่งที่น่ากลัวของเนียน
เมื่อได้เวลา คุณพร้อมทรัพย์เชิญปวันและคนสำคัญมานั่งรอที่โต๊ะอาหาร พ่อครัวและลูกน้องนำอาหารจานพิเศษใหม่ๆมาเสิร์ฟ ทุกคนชิมไปชมไป แต่ละจานถูกชิมแล้วผ่าน ปวันคนเดียวที่ไม่ค่อยยิ้ม เขาได้แต่ชะเง้อ เพราะธุมายังไม่มา...แต่พอธุมาเข้ามาร่วมโต๊ะช่วยชิม ปวันค่อยยิ้มแย้มอารมณ์ดี เนียนจับสังเกตได้ตลอด...เมื่อจานใหม่มา เนียนจึงรีบเชิญให้พี่โบชิม แล้วปวันถามทันทีว่าอร่อยไหม พอธุมาบอกว่าอร่อย ปวันจึงรีบสั่งจานนี้ผ่านได้ เมนูต่อไปรีบลำเลียงมา...ปวันคอยมองธุมาตลอด แม้ธุมาจะเฉยๆ แต่เนียนรู้ดีว่า ในยกแรกๆนี้เนียนถูกธุมากลบรัศมีไปแล้ว...

ooooooo

แอร้อนใจกลัวว่าการมากับตาวถึงเมืองไทยคราวนี้จะเสียเวลาเปล่า เพราะคุณหญิงมาลาตั้งกติกาใหม่ที่นานจนไม่แน่นอน ให้ธุมาหรือน้องโบ มีลูกเสียก่อนจึงจะแบ่งมรดกให้
แอพยายามเร่งหลายทางก็ยังต้องรอ คราวนี้แอเริ่มตั้งแท่นใหม่บอกตาวว่า ถ้าได้เงินมาแล้วแอจะตั้งบริษัทขายสินค้าจากตะวันออก มีบริษัทแม่ที่เมืองไทย แล้วเปิดสาขาไป แอมีลุงอยู่ฮ่องกง มีลูกพี่ลูกน้องที่ฟิลิปปินส์ แอจะตั้งชื่อบริษัทโอเรียนเทิล ชาร์มส์ ตาวฟังแล้วหัวเราะว่า จะขายแต่ชามเรอะ เล่นเอาแอสะอึก ทุบหลังตาวหนึ่งบึ๊ก ฐานมาทำตลก
ด้วยแรงแห่งการลุ้นแอให้ตาวได้คิดถึงเรื่องสร้างฐานะ และเร่งตีถุงเงินจากมรดกคุณหญิงแม่มาให้ได้...พอเห็นท่าคุณหญิงมาลาไม่ค่อยสบาย ไปหาหมอมาแล้วก็ไม่ค่อยจะรู้ว่าเป็นอะไรกันแน่...
"โบ...มีวันพักร้อนเหลือไหม" ตาวเริ่มโทร.ไปหาโบ ซึ่งโบพอเห็นตาวโทร.หาก็เริ่มเซ็ง แต่จำต้องรับ แล้วบอกว่า ยังมีเวลาพักเหลืออยู่บ้าง
"คุณแม่ไม่สบาย โบลาพักร้อนมาอยู่เป็นเพื่อนท่าน ได้ไหม...ท่านอยากเจอโบมาก" ธุมาฟังแล้ว อาการสุดเซ็งก็จู่โจมเข้ามา ให้คับแค้นแน่นอุรายิ่งขึ้น...
เมื่อไม่มีทางเลี่ยง ธุมาจึงเดินไปหาหัวหน้าฝ่ายบุคคล ที่กำลังให้เนียนช่วยเอารายชื่อพนักงานใหม่คีย์เข้าระบบ ธุมาถามถึงเธอจะขอลาพัก หัวหน้าจึงบอกได้ทันที กำลังจะให้ใครเอาใบลามา เนียนอาสาทันที เชิญธุมานั่ง แล้วหาใบลามาให้กรอก ก่อนจะให้อีกฝ่ายเซ็น
ขณะธุมากรอก เนียนถือโอกาสถาม ธุมาตอบตามตรง ทุกอย่างว่า ที่ลาพักร้อนไม่ได้ไปเที่ยว แต่คุณแม่สามีไม่สบายเลยลาไปดูแลท่าน เนียนทำเป็นตกใจ ไม่นึกว่าพี่โบจะแต่งงานแล้ว เพราะยังดูเป็นเด็ก ธุมาบอกด้วยว่า ยังไม่มีน้อง ยิ่งทำให้ เนียนทำท่าตกใจ และชมว่าพี่โบไม่เหมือนคนมีสามีแล้ว เนียนสบายใจ เพราะหมดคู่แข่งไปอีกคน...
ธุมากลับมาบ้าน ให้แม่ช่วยเก็บของลงกระเป๋าเพื่อจะไปดูแลแม่สามี ทั้งแม่ลูกต่างไม่สบายใจ แม่รู้ดีว่าโบตก อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม่เคยเตือนโบว่า ไม่ควรเสียสละด้วยการแต่งงานเพื่อเอาเงินไปใช้หนี้ให้พ่อ แล้วแม่ ได้แต่เตือนว่า เรื่องคุณปวันก็อย่าปล่อยให้คาราคาซังอย่างนี้ นานๆ มันไม่ดี
"โบไม่ได้ปล่อยนะคะแม่ แต่โบเลือกแล้ว...เมื่อแม่สามีไม่สบาย โบกำลังจะไปเฝ้าไข้อยู่นี่ไงคะ"
แม่ลูกต่างเช็ดน้ำตาให้กัน ด้วยความเข้าใจในความรู้สึกที่นับวันจะเขม็งเกลียวหนักขึ้น

ooooooo

ขณะที่ปวันนั่งทำงานอยู่ เนียนเข้ามาหาปวันในห้อง บอกว่าจะกลับแล้ว เขาให้นั่งลง ถามถึงการ ฝึกงาน เนียนว่าไม่คิดอะไร ขอฝึกต่อครบอาทิตย์เสียก่อน แล้วก็วกมาถามเรื่องธุมาว่า วันนี้ เขามาลาพักร้อน จนครบวันลาเลย ปวันตื่นตัว ถามว่าเขาลาไปไหน?
"พี่เขาบอกว่า แม่สามีไม่สบายน่ะค่ะ ต้องลาไปเฝ้าไข้"
"เพิ่งเข้ามาทำงาน จะลายาวแบบนี้ได้ไง" ปวันหน้าตูมตึงด้วยหึงและโกรธ ลุกพรวดขึ้นทันที ถามว่าเนียนจะกลับแล้วใช่ไหม พรุ่งนี้เจอกัน...ปวันเดินอ้าวออกไปอย่างรีบร้อน เนียนถูกทิ้งไว้ รีบตามไป
ปวันไปถามหน้าห้องธุมา จึงรู้ว่าธุมาเพิ่งกลับไปไม่นานนี้เอง แล้วตบโต๊ะปังเมื่อรู้ว่าธุมาลาตั้งแต่พรุ่งนี้ แล้วเดินตึงๆไปทันที...เนียนแอบมอง หงุดหงิดพอกัน เจ็บใจที่ปวันแคร์ธุมาถึงขนาดนี้
ปวันขับรถมายังบ้านธุมา...เห็นธุมากับตาวกำลังขนของขึ้นรถ และลาแม่ของเธอ ปวันจึงขับรถเลยไป...ส่วนตาวให้ธุมาขับรถของเธอนำหน้าไป เขาขับรถตามหลังไปบ้านคุณหญิงมาลา...
เมื่อรถตาวกับธุมาหรือโบจอดลงหน้าบ้านคุณหญิง สาวใช้มาช่วยยกกระเป๋าโบลง ตาวรีบมาซักซ้อมกับโบว่า เธอควรพูดกับแม่เขาว่าอย่างไร เขาขอแนะนำให้โบแกล้งแพ้ท้องให้คุณหญิงแม่เห็น ท่านจะมีความหวังว่าจะมีหลานแล้ว ท่านจะมีกำลังใจหายป่วยไวๆ ส่วนเรื่องท้อง เมื่อโบไม่อยากท้องจริงๆ เมื่อถึงเวลาจะบอกว่าแท้งเมื่อไหร่ก็ได้ แต่โบจะยังไม่แน่ใจว่า จะเล่นละครได้นานแค่ไหน ตาวบอกให้โบพยายามทำให้เขาเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน แล้วตาวทำสวีตกอดเอวประคองเข้าบ้าน คุณหญิงแม่ทันที...

ooooooo

เนียนยกของว่างมาให้พ่อโป้กินขณะนั่งดูข่าวตอนเย็น เสียงแตรรถดังทางหน้าบ้าน เนียนเดินไปดู นึกว่าเป็นแจ้งหล้า หันมาบอกพ่อว่าคุณเป้มา เนียนหมั่นไส้ปวันยังไม่หาย สาธรดีใจรีบจัดของต้อนรับ แต่ เนียนบอกพ่อว่าจะขึ้นข้างบน เบื่อหน้า เห็นกันทั้งวันแล้ว ถ้าเสียมารยาทโป้ก็ช่วยแก้ตัวให้แล้วกัน
สาธรจึงต้อนรับปวันอย่างยินดี เมื่อเขาบอกว่า วันนี้ ไม่มีที่ไปจึงขอมาทานข้าวเย็นด้วย พอเป้ถามถึงเนียน สาธรจึงเย้าว่า สั่งให้ลูกสาวเขาทำงานมากหรือเปล่า กลับมาบ้าน ถึงสลบอยู่ข้างบน แล้วทั้งสองก็เห็นเป็นเรื่องล้อเล่น จึงนั่งลงหาเครื่องดื่มมาเสนออย่างถูกคอ
ส่วนเนียนอยู่ในห้อง เมื่อปวันไม่เห็นเนียนเป็นหนึ่งอย่างที่ใครๆก็ยกย่อง เธอจึงไม่เป็นตัวสำรองให้ปวัน...หยิบมือถือขึ้นมากดหาแจ้งหล้า ทำทีเป็นว่าเธอยุ่งๆ จำไม่ได้ว่าวันนี้คุณแจ้งนัดเนียนทานข้าวรึเปล่า แจ้งหล้าหรือจะไม่อ้าแขนรับ รีบงุบงิบทันทีว่า จะนัดไม่นัดก็ขอนัดให้ชัดแจ๋ววันนี้ ยาหยีจะโอเคเลยรึเปล่า...เนียนรับ ยิ้มพรายไปถึงรากฟันทันใด...

ooooooo

คุณหญิงมาลาต้อนรับลูกชายและสะใภ้อย่างเต็มภาคภูมิและความหวังอันสูงสุด หลังจากประเคนอาหารชั้นเลิศหรูให้ธุมากินอย่างเอาใจสารพัดแล้ว หลังอาหารคาวมาถึงผลไม้งามๆในภาชนะหรูสารพัดชนิด โดยเฉพาะน้อยหน่าลูกงามๆ ตาโตๆน่ารับประทาน
แล้วก็ถึงทีธุมาต้องแสดง เธอชี้ไปที่น้อยหน่า บอกน่ารับประทานจังเลย คุณหญิงยิ้มร่า รีบเลือกลูกสวยให้สะใภ้ เธอแบ่งครึ่งแล้วใช้ช้อนตักทานตุ้ยๆ ตาวเล่าอาการคุณแม่ว่า ที่เป็นลมบ่อยๆ หมอก็ยังวินิจฉัยไม่เสร็จว่าเป็นอะไรแน่ จึงแนะนำให้พักผ่อนมากๆ ออกกำลังกายบ้าง แล้วอย่าเครียด
แม่ลูกคุยกันไป ธุมากินไปจนหมดลูก ร้องขออีกลูก คุณหญิงหน้าตื่นยิ้มแก้มแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ รีบเลือกส่งให้อีกทันที ตาวได้ทีเสริมว่า โบนี่มีอะไรแปลกๆ หรือว่า...ทำท่านึกได้ คุณหญิงซักด้วยความหวังว่า โบคลื่นไส้เช้าๆไหม ประจำเดือนขาดหรือเปล่า โบรีบบอกว่า ของเธอมาๆหายๆ ไม่สม่ำเสมอ... แล้วตาวก็สรุปว่า เดือนนี้ยังไม่มา ตาวบอกแม่ว่า เดือนนี้มีลุ้นแล้วครับคุณแม่ คุณหญิงรีบห้ามใครทานน้อยหน่า เก็บไว้ให้โบคนเดียว เดี๋ยวจะเลือกไว้ให้อีก...โบรีบยกซีกในมือจ้วงน้อยหน่าใส่ปากเต็มคำ คุณหญิงยิ้มดีใจแทบลุกขึ้นรำวงเฉิบๆให้ดูเสียเลย... ตาวกับโบแอบยิ้มให้กัน โบนั้นยิ้มแต่มีอะไรขื่นๆอยู่ในหน้า...

ooooooo

ขณะที่สาธรกับปวันนั่งโจ้สุรากับแกล้มกัน นึกถึงวิมาดา ถ้ามาอีกคนเป็นสนุกเต็มบ้อง แล้วปวันก็แทบสำลักเหล้า เมื่อแจ้งหล้ามาถึง ทักทายสาธร แล้วหันมาตาโตใส่แปลกใจที่เจอเพื่อนเป้ ปวันก็ถามแจ้งหล้าว่า มาได้ไง สาธรดีใจที่ทั้งสองรู้จักกัน เนียนแต่งตัวเช้งวับขยับบั้นท้ายลงมาเป็นนางฟ้าสู่โลกมนุษย์ ถามแจ้งหล้าว่า รอนานไหมคะ ปวันมองเนียนแล้วอ้าปากค้าง ตะลึงในความงามผสมเซ็กซี่ สาธรเริ่มสงสัย จึงถามว่า นี่จะไปไหนกัน?
"โป้มีเพื่อนทานข้าวแล้ว เนียนขอออกไปทานข้างนอก กับคุณแจ้งนะคะ" ปวันขวางทันทีว่า น่าจะไปด้วยกันทั้งหมด... แจ้งหล้ามองเพื่อนตาแทบเหล่ ย้อนว่า เขาจะไปออกเดทกัน นายเป้แกจะมาเป็นก้างตำคอทำไมกันละเว้ย?
"ขอคุยกันที่หน้าบ้านหน่อย ไอ้แจ้ง" ปวันตาขวางระดับหมาเพิ่งจะเริ่มติดเชื้อบ้า เดินเทิ่งๆไป
"คุณเนียนรอเดี๋ยวนะครับ" แจ้งหล้าก้มหัวอย่างสง่าให้เนียน...เนียนยิ้มสมใจว่า มิเป็นไรค่ะ...
เมื่อสองหนุ่มออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ เนียนถามพ่อว่า เขาสองคนรู้จักกันมาก่อนเหรอ พ่อรีบบอกว่า พ่อเพิ่งรู้ว่าเขารู้จักกัน สงสัยว่าเพื่อนทั้งสองจะขบหัวกันคราวนี้ ก็เพราะลูกสาวโป้แท้ๆ เนียนฟังแล้วยิ้มที่มุมปาก ภูมิใจในความเป็นอิตถีเพศที่มีผู้ชายมาห้ำหั่นกัน ด้วยหลงใหลในความงามของเธอ
สองชายเผชิญหน้ากัน แจ้งหล้าสอนเป้เพื่อนรักว่า อย่าหวงก้าง แล้วเอาคุณโบไปทิ้งไว้ซอกไหน พอเป้บอกว่าโบเขาทิ้งเป้ต่างหาก แจ้งจึงซ้ำทันทีว่า ของมันแน่อยู่แล้ว สามีเขารวยล้นฟ้า ทั้งหล่อทั้งหนุ่มกว่า เป้สั่งให้หยุดงับได้แล้ว จึงขอเตือนว่า เนียนเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก อย่ามาทำรุ่มร่าม พี่สาธรเขาเป็นเพื่อนเป้ เขาฝากเนียนให้ทำงานกับเป้
"แกห่วงเด็กหรือว่าหวงเด็ก เอาให้แน่ไอ้เป้ แกเป็นคนสกรีนว่าเนียนควรคบใครด้วยเหรอ"
เพื่อนทั้งสองกัดฟันใส่กัน คิดจะสังหารเพื่อนรักให้ ตักษัย เนียนสะบัดท้ายหย่อนๆมาห้ามทัพ
"คุยธุระกันเสร็จหรือยังคะ เนียนหิวจะแย่อยู่แล้ว"
"เสร็จพอดีเลยครับ" แจ้งหล้ายิ้มกว้างหันไปยักคิ้วให้เพื่อนก้างขวางคอ "ไปก่อนนะ ไอ้คุณเป้"
"พรุ่งนี้เจอกันนะคะคุณเป้" เนียนไหว้ เป้รับไหว้แทบไม่ทัน เพราะเขม่นไอ้เพื่อนยักษ์วัดแจ้ง ยิ่งเดินไปคลอเคลียไปหนุงหนิง ทำให้เกิดอารมณ์ทั้งห่วงและหวง ถ้าไม่เจอธุมาก่อน เนียนคนนี้ต้องขึ้นแท่นเป้แน่นอน...

ooooooo

โดย: Bianca Rose 26 กันยายน 2552 2:13:58 น.

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 6

............ขณะที่แจ้งหล้าพาเนียนไปนั่งทานอาหารในห้องอาหารในโรงแรมหรูแห่งเมืองบางกอก แจ้งหล้ายังติดใจเรื่องเพื่อนรักปวัน จึงขอถามเนียนอย่างตรงไปตรงมาว่า ปวันมาจีบเนียนหรือเปล่า เพราะถ้ามาจีบจริง แจ้งหล้าต้องม้วนเสื่อแน่ เพราะด้อยกว่าปวันทุกประตู...
เนียนหรือจะพูดความจริงในใจ เธอกลับบอกว่า เธออยากเจอคนที่รักและเข้าใจเธอจริงๆมากกว่าคนที่พร้อมทุกอย่าง เรื่องรักมันต้องดูกันไปนานๆ แจ้งหล้าเห็นด้วยทันที ยิ้มร่า หารู้ไม่ว่าในใจเนียนนั้นนึกถึงปวัน และพอใจในแผนที่เธอใช้แจ้งหล้าเป็นหมากตัวหนึ่งในวันนี้...
ส่วนธุมาหรือโบก็ตกที่นั่งกลายเป็นหมากตัวหนึ่งที่ตาวใช้เดินไปหลอกคุณหญิงแม่ จนต้องกินน้อยหน่าอย่างพะอืดพะอม ไปหลายลูก พอออกมาจากคุณหญิง ตาวได้แต่ชมธุมาว่าทำได้ดี จะหาน้อยหน่ามาให้อีก แล้วรีบขึ้นรถออกไปเที่ยวกลางคืนทันที ปล่อยให้ธุมาจมอยู่กับความไม่สบายใจต่อไป
เมื่อธุมากลับเข้าห้องนอน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอมองดูก็รู้ว่าปวันโทร.มา ลังเลอยู่หลายครั้ง...แน่นอนปวันที่โทร.มา ก็ลุ้นให้ธุมารับ...ในที่สุดธุมาก็ตัดสินใจรับ พอได้ยินเสียง ปวันตะโกนอย่างดีใจว่า เธออยู่ไหน แล้วต้องสะอึก เมื่อเธอตอบว่า อยู่บ้านแม่สามี แล้วก็ยอมแพ้ แล้วเปิดหัวใจ
"พรุ่งนี้ออกมาเจอกันได้ไหม ผมคิดถึงคุณมากรู้ไหม... พรุ่งนี้ออกมาเจอกันได้ไหม ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณเยอะแยะไปหมด ทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว หุ้นส่วนที่ฮ่องกงก็โทร.มา เพื่อปรับคอนเซปต์ห้องรับรองใหม่...แล้วก็..."
"จะเจอกันที่ไหนคะ" ธุมาขัดขึ้นทันที เล่นเอาปวันตาพอง หูผึ่ง
"นี่ผมไม่ได้หูเฝื่อนไปใช่ไหม คุณจะออกมาเจอผมจริงๆหรือโบ"
"กี่โมง...ที่ไหนคะ..." โบเช็ดน้ำตาตัวเอง ถามออกมาอย่างตัดสินใจ...เล่นเอาปวันใบ้กินไปหลายนาที ก่อนจะตอบคำถามเธอออกมาได้...
ส่วนคุณหญิงมาลานอนไม่หลับ ด้วยความตื่นเต้นดีใจที่จะได้หลาน คอยตาวจะกลับมา เพราะตอนนี้ธุมาก็มานอนที่นี่แล้ว แต่คอยเท่าไหร่ก็ยังไม่เห็นเงาลูกชาย จึงได้แต่บ่นไปตามเรื่อง แต่พอหันไปเห็นสะใภ้โบลงมา หยิบน้อยหน่าจากตะกร้าผลไม้บิตักกินอย่างอร่อย คุณหญิงเห็นยิ่งดีใจจนเนื้อเต้น รีบมาบอกโบแล้วเลือกให้อีก บอกว่าแม่จะเลือกให้ สงสัยหลานย่าคนนี้ต้องชื่อน้อยหน่าแล้วละ...คุณหญิงยิ้มปลาบปลื้ม แต่ธุมาได้แต่ฝืนยิ้มด้วยความไม่สบายใจที่หลอก ผู้ใหญ่แบบนี้...

ooooooo

เนียนแต่งตัวสวยเช้งออกมาจากห้อง กำลังจะไปชวนพ่อโป้ลงไปทานอาหารเช้าด้วยกัน ก่อนจะเคาะประตู กลับได้ยินเสียงพ่อกำลังประนอมหนี้กับเสี่ยอยู่ ทั้งขอโทษเสี่ยอย่างแรง ทั้งยินยอมถ้าเสี่ยจะคิดดอกเพิ่มมากกว่านี้ก็ได้...
เนียนกลับไปตั้งหลักที่ห้อง แล้วเดินออกมาใหม่ พบโป้ ที่หน้าประตูชวนลงไปทานอาหารเช้ากัน คุณสาธรหรือคุณพ่อโป้ กลับให้ลูกรอเดี๋ยว ดึงกระเป๋าเงินจากกระเป๋าออกมา ดึงแบงก์พัน ปึกหนึ่งให้ลูกสาวเอาไว้ใช้ ลูกจะไม่รับ พ่อกลับยัดเยียดให้ไป ซื้อเสื้อผ้า ให้ลูกแต่งตัวสวยๆ
"อดทนหน่อยนะโป้ เนียนจะทำให้โป้สบาย หมดหนี้สิน เนียนจะเลี้ยงโป้เอง"
"ได้ยินแค่นี้โป้ก็หายเหนื่อยสิ้นแล้ว...ขอบใจมากนะ" โป้กอดลูกสาว ตื้นตันจนน้ำตาซึม
เนียนมีสีหน้าใช้ความคิดอย่างมีแผนการในใจ มุ่งมั่นจะทำอะไรบางอย่างให้สำเร็จ...
แต่เมื่อเนียนไปถึงบริษัท เข้าไปถามหาคุณปวันเพื่อรายงานตัว สายทองบอกว่าคุณปวันคงมาบ่ายเพราะวันนี้มีนัดสำคัญ...เนียนผิดหวัง มองไปที่โต๊ะ ปากกาที่เธอซื้อให้และวางบนโต๊ะก็หายไป
ทางด้านธุมา เธอแต่งตัวออกจากบ้าน โดยมีคุณหญิงมาลาเดินมาส่งและกำชับให้เธอขับรถดีๆ จะให้คนขับรถ
ไปส่งก็ไม่ยอม...ธุมาถามอาการคุณหญิง ก็ได้ฟังว่าท่าน
สบายดี ท่านยังย้ำให้ธุมารีบกลับมา ธุมารับคำด้วยดี ก่อนขับรถออกไป...

ooooooo

ที่ร้านฟาสต์ฟูดในห้างแห่งหนึ่ง แอมานั่งคุยกับเพื่อนเรื่องที่แอวางโครงการใหญ่เพื่อตั้งบริษัทจนเพื่อนติงว่า แอต้องลงทุนสูงมาก แอคุยทันทีว่า หุ้นส่วนของแอรวยมาก ทำเล็กๆเมื่อไหร่จะรวย
ขณะที่แอกับเพื่อนวาดวิมานความร่ำรวยอยู่นั้น ปวันเดินเข้ามากวาดตามองหาที่นั่ง แล้วชะเง้อหาธุมาว่าจะมาหรือยัง...แอกับเพื่อนแยกย้ายกันไปหาอาหารจานด่วนมาทาน อีกคนไปห้องน้ำ
พอแอเดินผ่านมุมห้องไป ธุมาก็เดินมา จึงไม่เห็นกัน ธุมาได้รับการต้อนรับจากปวันอย่างดียิ่ง พอเชิญเธอนั่ง ปวันจึงระบายความอัดอั้นพรั่งพรูให้เธอฟังทันที
"ผมนอนไม่หลับทั้งคืนเลยรู้ไหม...นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะยอมออกมาเจอผม...แม่สามีคุณเป็นยังไงบ้าง ป่วยหนักหรือเปล่า" ธุมาบอกเป็นโรคคนแก่ ปวันจึงออกความเห็น "รวยขนาดนั้น จ้างพยาบาลพิเศษเฝ้าก็ได้ แทนที่จะให้คุณลาพักร้อนไปดูแล"
"ตาวคงอยากให้ฉันไปปรนนิบัติเอาใจแม่เขามั้งคะ... คุณเป้มีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ"
"ก็ไม่มีอะไรหรอก อยากเจอหน้ามากกว่า" เขาจ้องหน้าเธอไม่วางตา จนเธอต้องขอไปเข้าแถวสั่งอาหารแบบเซลฟ์ เซอร์วิส ปวันตามไปเรียงคิวต่อทันที แล้วยังกระซิบเบาๆว่า เข้าแถวอย่างนี้นึกถึงตอนไปฮ่องกงด้วยกัน...ธุมาเองก็ชำเลืองเขา ในใจเริ่มชุ่มชื้นที่ได้อยู่กับเขา...

ooooooo

แอไปห้องน้ำแล้วโทร.มือถือหาตาวชวนมาคุยเรื่องบริษัท ที่กำลังไปซื้อเครื่องวัดครรภ์ในร้านขายยาแห่งหนึ่ง ตาวให้แอคุยและตัดสินใจไปเลย ตาวจะเตรียมการให้ได้ทุนตามแผนก่อน...ตาวหันไปถามวิธีการใช้เครื่องวัด จำเอาไว้ว่า ถ้าวัดแล้วได้สีแดงสองขีด เป็นอันว่าตั้งครรภ์แน่นอน จึงสั่งคนขายทันที... ตาวยิ้มอย่างพอใจ
เมื่อแอเดินกลับมานั่งที่โต๊ะกับเพื่อน มองไปที่โต๊ะข้างหน้าเห็นธุมานั่งคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างสนิทสนม จึงรีบแอบสังเกตการณ์อย่างจริงจัง แล้วก็ได้เห็นเพื่อนร่วมโต๊ะของเขาตรงเข้าไปไหว้ทักทายกับปวัน ทั้งสองคุยกัน ธุมายิ้มให้ ด้วยมารยาท...
เวลาผ่านไป...แอจึงแอบหลบแยกกับเพื่อนไปพบตาว แล้วรายงานเรื่องธุมาไปกับหนุ่มคนหนึ่งที่ดูสนิทสนมกันมาก เห็นเพื่อนบอกว่าเขารวยมาก ตาวบอกตัวเขาไม่รู้จัก แต่แม่ตาว รู้แน่ แอถามถึงบริษัทพนาวันของปวันอยู่ที่ไหน จะได้ไปบุกเสียเลย ตาวสงสัยว่าจะไปทำไม แอจึงสั่งสอนตาวทันที
"ไปแสดงตัวให้มันรู้ว่าตาวเป็นสามีของโบ แล้วขอร้องให้เลิกคบกัน พูดแรงๆไปเลยว่า อย่ามาเป็นชู้กับเมียฉัน" ตาว ยังหวาดๆ "ตาวจะทำหน้าบางไม่ได้ ขืนปล่อยให้มันควงไปไหนๆ เดี๋ยวข่าวถึงหูแม่ตาวเราจะซวย อดกันหมดแน่...ต้องจี้ให้มันเลิกติดต่อกันให้ได้ ไม่งั้นแผนการของเราไม่สำเร็จแน่" ตาว หน้าแหยๆ แอสั่ง "เราไปลุยบริษัทมันเดี๋ยวนี้กันเลย"
จากนั้นไม่นานนัก แอจอมวางแผนไปนั่งรอหน้าบริษัท ให้ตาวเข้าไปพบปวัน สายทองเข้าไปบอกว่า ลูกชายคุณหญิงมาลามาขอพบ ปวันนั่งขึงอึ้งย้งครู่หนึ่ง จึงให้เชิญเข้ามา แล้วเชิญนั่ง
"ผมมีเรื่องคุยกับคุณไม่มากนัก" ยืดเล็กน้อย "ผมเป็นสามีคุณโบ ที่มาก็เพื่อขอร้องคุณ...อย่าสร้างปัญหาให้ครอบครัวเราเลยนะครับ ถ้าไม่เห็นกับผมก็ให้เห็นกับเด็กที่กำลังจะเกิดมาด้วยครับ ตอนนี้โบกำลังท้องอ่อนๆ ครอบครัวเรากำลังจะเต็ม อย่าทำร้ายพวกเราเลยนะครับ"
ปวันนิ่งขึงอึ้งไป ในใจคิดว่า...ทุกอย่างกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ปวันหลบตาตาวที่จ้องกร้าวมา
"ผมขอพูดกับคุณอย่างลูกผู้ชาย ไปจากชีวิตโบซะเถอะครับ ตอนนี้ต้องมีใครสักคนหยุดสานความสัมพันธ์ที่ผิดศีลธรรมได้แล้ว...ซึ่งคนคนนั้นควรจะเป็นคุณ..."
แม้ตาวจะออกจากห้องไปแล้ว...ปวันก็แทบจะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองโลกได้อีก

ooooooo

เมื่อตาวออกมาเล่าผลการพูดกับปวันให้ฟัง แอข่มขู่ตาวเล็กน้อย ก่อนจะตบบ่าพอใจ แล้วสั่งตาวให้รีบกลับไปหาโบ เคลียร์เรื่องนี้ให้จบไปเลย ถึงตอนนี้พวกเขาจะโทร.บอกกันแล้วก็ตาม บอกโบให้รู้ ไปเลยว่า ถ้าอยากเลิกกับตาวต้องทำกิฟต์ให้ตั้งท้องซะ พอแม่ตาวได้หลาน พวกเราได้เงิน จากนั้นโบก็เป็นอิสระ ทางใครทางมัน...ตาวฟังแล้วก็เห็นตามแอเหมือนอย่างเคย

ooooooo

เนียนพาหน้าตูมตึงตะบึงตะบอนมาหยุดหน้า ห้องปวัน แล้วค่อยๆปั้นยิ้มออกมาให้เป็นภาพที่สดสวย ก่อนเคาะประตูเข้าห้องปวัน...เนียนทำตาเยิ้มใส่ปวันเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลก เนียนถามว่ายุ่งไหม เขาได้แต่ ส่ายหัวไปมา เนียนขอโทษที่โทร.มารบกวน
"อ้าว เมื่อกี้เนียนโทร.มาเหรอ ผมไม่เห็นรู้เรื่อง" ปวันลุกพรวดขึ้น "ไปนั่งรถเล่นกับผมดีกว่า ผมเซ็ง อยากหาเพื่อนคุย" เนียนทำยึกยักว่าหัวหน้าฝ่ายจะไม่ว่าหรือ ปวันสั่งทันที "เดี๋ยวผมบอกเอง ไปเก็บของ ผมรอที่ล็อบบี้" สิ้นคำสั่ง เนียนเดินตัวปลิวออกไป แอบยิ้มลึกถึงโคนลิ้น...
เวลาผ่านไปจนกระทั่งเย็น ปวันถกขากางเกงถึงน่อง หิ้วรองเท้าเช่นเดียวกับเนียน ทั้งสองดูสดชื่นระรื่นจิต ที่ได้มาเดินด้วยกันที่ชายหาดยามพระอาทิตย์ใกล้จะหล่นตกน้ำ...

ปวันสูดลมทะเลเข้าปอด บอกว่าคุยกับเนียนแล้วสบายใจ เนียนสดใส มองโลกในแง่ดี คุยด้วยไม่เครียด เนียนยิ้มพิมพ์ใจ ย้อนถามว่า เขาจะบอกเธอได้หรือยังว่าเขาเซ็งเรื่องอะไร ถึงได้โดดหนีงานมาอย่างนี้ ถ้าไม่เล่าก็ไม่ว่า แต่เนียนอยากแบ่งเบาความเครียดให้เขา
"เรื่องไร้สาระน่ะครับ ผมกำลังพยายามตัดใจ แล้วลืมมันให้ได้"
"เนียนว่าต้องเป็นเรื่องผู้หญิง สงสัยคุณเป้จะโดนหักอก... ตอนนี้คงยังทำใจไม่ได้...แล้วขอบอกว่า คุณเป็นผู้ชายขี้เหงา ที่กำลังตามหาความรักแท้"
"รู้ทันแบบนี้ต้องอยู่เป็นเพื่อนทานข้าวเย็นแล้ว ผมจะได้ไม่เหงา"
เนียนทำยึกยักงึกๆงักๆ ปวันจึงบอกอย่างรู้ทันว่า เขาจะโทร.ไปบอกพ่อเธอเอง...จากนั้นเขาพาเธอเดินเล่นต่อไป...
ทางด้านคุณสาธรหรือพ่อโป้ พอได้รับโทรศัพท์ขออนุญาตจากปวัน โป้รีบบอกว่า อยู่กับคุณปวันเขาเต็มใจอนุญาตอยู่แล้ว แต่อย่ากลับดึกนักก็แล้วกัน แล้วยังขอให้เดินทางสวัสดิภาพอีก...พอวางสาย พ่อโป้ยังแอบดีใจ ที่จะได้ลูกเขยอย่างปวัน...

ooooooo

ขณะเดียวกัน ตาวกลับบ้าน เอาเรื่องวัดการตั้งครรภ์มาให้ธุมา พอเธอจะอ่าน ตาวรีบบอกว่า เขาไม่ได้ให้มาวัดจริง แล้วยื่นปากกาเมจิกสีแดงให้ กำชับให้เอาติดตัวไว้
"เวลาเข้าไปห้องน้ำให้ขีดเป็นสองแถบเหมือนข้างกล่อง แม่เห็นแบบนี้ รับรองเชื่อสนิทใจ จะได้ยกมรดกให้ตาวซะที... ควรจะตรวจหลังอาหารค่ำ อย่าให้พลาดนะโบ ถ้าคุณแม่จับได้ ละจบกันเลย" ว่าแล้วตาวยังหยิบเอาเครื่องสำรองมาให้ไว้อีกชุด... ธุมารับมา สีหน้ายิ่งเคร่งตึงยิ่งขึ้น
ขณะเดียวกัน ปวันกับเนียนที่กำลังทานอาหารทะเลอยู่ที่ร้านชายหาด เนียนมองเป้ดื่มเหล้าเหมือนอยากจะไล่บางสิ่งบางอย่างออกไปจากสมอง จึงรินแล้วกรอกอีก...ร้องบอกเนียนว่า ดื่มฉลองให้แก่ความเป็นโสดหน่อย เนียนจำต้องยกแก้วน้ำเปล่า ชนแก้ว แล้วพยายามให้เขาระบายความในใจออกมาให้มากที่สุด... ปากหนึ่งบอกอย่าทานมาก แต่ก็ได้เติมเหล้าให้เขาไม่ให้แก้วว่าง
เมื่อหมดขวดแล้ว ปวันจะสั่งอีก เนียนกลัวเขาจะขับรถไม่ไหว จึงเตือนว่าพอแล้ว
"ถ้าโบเขาห่วงผมครึ่งของเนียนก็คงจะดีนะ" ปวันพูดแล้วซึมไปทันที เนียนได้แต่เตือนด้วยความไม่พอใจว่า อย่าพูดถึงโบอีกเลย...ความเมาทำให้ปวันฟุบกับท่อนแขนตัวเอง เนียนตัดสินใจเขย่าแขนเขาไปมา กุมมือเขาอย่างปลอบใจ เขาเอียงหน้าซบมือเนียนเหมือนกำลังโหยหาความอบอุ่น...เนียนแอบยิ้มสายตาเชื่อมหวาน พอใจที่เขาซบมือเธอเช่นนี้
ไม่รู้ว่าเนียนจะพยายามปลุกเขานานแค่ไหน...แต่คราวนี้เธอตัดสินใจประคองเขาออกจากร้านอาหาร บ่นว่าเนียนห้ามดื่มจนเมาก็ไม่เชื่อ...ปวันยอมรับว่าเขาเครียดมาก ขอนอนพักก่อน เขามีคอนโดฯอยู่ที่นี่ เนียนจึงให้เขาบอกทาง เธอจะขับพาเขาไปเอง...
ปวันยังตกอยู่ในสภาพมึนจนแทบประคองตัวไม่ได้ เนียนพยายามประคองเขาไปที่รถ เห็นสภาพปวันแล้ว เนียนอมยิ้มอย่างพอใจ เพราะตอนนี้เนียนกำลังวาดแผนการบางอย่าง ในใจ...

ooooooo
หลังจากคุณหญิงลุ้นเรื่องอยากรู้นักว่าธุมาจะตั้งครรภ์จริงหรือไม่ โดยก่อนจะให้สะใภ้เข้าไปทดสอบในห้องน้ำ จึงขอกินข้าวก่อน ไม่งั้นผลออกมาไม่ดีอาจกินไม่ลง เมื่อคุณหญิงอิ่มแล้ว ตาวจึงให้โบเข้าไปทำเรื่องโกหกในห้องน้ำ...
คุณหญิงเดินหนีไปรอทางอื่น ไม่นานนักรีบมาหาลูกชาย ตาวจึงไปเคาะประตูห้องน้ำเรียก โบเปิดประตูห้องน้ำออกมา ตอบคำถามตาวว่า วัดได้สองขีด...
"สองขีดจริงๆด้วย" ตาวมองที่เครื่องวัด ร้องอย่างตื่นเต้น "โบท้องครับคุณแม่" แล้วตาวก็โผกอดธุมาอย่างดาราตีบทแตกกระจุย ทำเอาคุณหญิงปากคอสั่นเป็นเจ้าเข้า ร้องว่าแม่ดีใจที่สุด แม่จะหลุดโลกแล้ว จากนั้นวิ่งมากอดธุมา
"ขอบใจมากนะ หนูโบ แม่มีความสุขที่สุดเลยจ้ะ"
"โบก็เหมือนกันค่ะ" ธุมามองตาว เขาทำคิ้วยึกยัก เตือนให้โบเล่นบทให้เนียนเข้าไว้ โบหันไปทางสาวใช้ เห็นกำลังก้มลงเก็บปากกาเมจิกสีแดงที่ตกใต้พื้นโต๊ะอาหาร คนที่ตื่นเต้นที่สุดตอนนี้คือธุมา...พอสาวใช้กำลังจะถามว่าปากกาใครหล่น ธุมาปราดดึงปากกามากำไว้ บอกว่าของเธอเอง เมื่อเห็นตาวกับคุณหญิงมองมา ธุมาจึงแกล้งทำเป็นว่ากำลังจะอาเจียน แล้ววิ่งหนีออกจากบ้านไปอาเจียน คุณหญิงไล่ลูกชายตามไปลูบหลังให้เมีย แล้วสั่งสาวใช้ไปหาน้ำอุ่นๆไปให้คุณโบเป็นการด่วน สาวใช้เผ่นผลุงไปทันที...คุณหญิงได้แต่ยิ้มปลื้มจนลืมโลก
ธุมาวิ่งหนีไปแอบอยู่หลังพุ่มไม้ข้างบ้าน มองไปเห็นตาววิ่งตามลงมามองหา แล้วบ่นว่าหายไปไหน....สาวใช้ถือน้ำอุ่นตามมา ตาวจึงถามอย่างสงสัยเต็มแก่
"เมื่อกี้เธอเก็บอะไรให้คุณโบ"
"เก็บปากกาสีแดงๆให้ค่ะ"
ตาวยิ่งเริ่มสงสัย เมื่อโบไม่เอาปากกาสีแดงเข้าห้องน้ำไปด้วย แล้วทำไมเครื่องตรวจจึงออกมาเป็นสองขีดได้ ธุมาแอบฟังตาวกับสาวใช้สอบถามกัน ทั้งร้อนตัวและร้อนใจแทบตาย...ตาวเอาน้ำอุ่นจากสาวใช้ บอกว่าคุณโบเข้าบ้านไปแล้ว เขาจะเอาน้ำอุ่นไปให้เธอเอง...
เมื่อตาวกับสาวใช้เข้าบ้านไป ธุมากำปากกาเมจิกสีแดงไว้แน่น คิดหาทางแก้ตัวจนมึนตื้อ
เมื่อธุมากับตาวเจอกันที่ห้องของเธออีกครั้ง ตาวจึงถามจี้ไปตรงจุดที่เขาสงสัยว่า เมื่อไม่ได้เอาปากกาแดงเข้าห้องน้ำไปด้วย ทำไมเครื่องวัดจึงออกมาสองขีดได้?
"โบขีดไว้แล้ว ก่อนเข้าห้องน้ำ...ตาวคิดว่าโบท้องจริงรึไง"
"เปล่า" ตาวยืนมึน "ไม่ใช่ก็แล้วไป" โบเดินไปถอนใจโล่งก้าวไปอีกทาง ตาวหันมาย้ำ "แต่ถ้าใช่ ก็ดี...ไม่ว่าโบจะท้องกับนายปวันหรือผู้ชายคนไหน เด็กในท้องต้องเป็นลูกของตาว" ธุมายืนนิ่งแทบไม่หายใจ ซ่อนพิรุธไว้เต็มที่ แต่มันทะลักออกทางน้ำตา "ขอให้เข้าใจตรงกันตามนี้ด้วยนะโบ"
ตาวมองโบที่นิ่งเป็นหุ่น ก่อนออกจากห้องไป...ธุมาน้ำลายติดคอ ยื่นมือไปควานหาที่นั่งเพราะหมดแรง เรื่องของเธอกับปวันที่มาเก๊ากำลังจะบานปลาย ธุมามืดแปดด้าน ควานหาทางออกยังไม่เห็น...

ooooooo

เนียนขับรถพาปวันที่เมาแอ๋มาถึงคอนโดฯ ตามที่เขาบอกอย่างลำบากยากเย็น แล้วยังออกแรงพาเขาไปถึงห้อง จากในห้องรับแขกต้องพาเข้าไปในห้องนอน เนียนเห็นได้ทีแกล้งล้มลงนอนทับเขาอย่างให้เป็นการบังเอิญ ปวันรีบกอดเธอไว้แน่น เธอขอร้องให้เขาปล่อยตามมารยาท
"ผมไม่ปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว โบ" เนียนฟังแล้วถึงสะอึก...ความโกรธพุ่งจี๊ดถึงแกนสมอง ปวันยังย้ำอีก "ผมรักคุณนะโบ" เนียนทนไม่ไหวแล้ว ผลักเขาทิ้งอย่างหมดอารมณ์ ปวันยังไขว่คว้าควานหา ปากยังเว้าวอน "โบ...อย่าทิ้งผมไปนะโบ"
เนียนยืนมองตัวสั่นสะท้านโลกันต์ มองหาอะไรที่ใกล้มือ อยากจะเอามาฟาดฟัน หั่นเป็นชิ้นๆให้ตายไปเลย...แล้วปวันก็หลับสนิทไป เนียนตกที่นั่งพยายามกล้ำกลืนฝืนใจให้โกรธน้อยที่สุด...
ถึงอย่างไร เนียนก็ตกที่นั่งกลายเป็นนางเอกช่วยพาพระเอกกลับบ้านจนได้ ฝืนใจขับรถที่ไม่คุ้นบ้านเมืองนี้ จนกระทั่งถึงบริษัทของเขา แม้จะค่อนข้างดึกก็ตาม จึงปลุกเขาให้ตื่น ปวันจึงค่อยๆลืมตา เนียนถามว่าขับรถกลับบ้านเองได้ไหม...ในที่สุดเนียนให้จอดรถเขาไว้ที่นี่ เนียนจะขับรถเธอพาเขาไปส่งบ้าน ปวันไม่มีทางเลือกนอกจากขึ้นรถเนียน บอกทางให้เธอขับไป...
พอถึงบ้าน น้าพาณีตกใจรีบลงมาช่วยพาปวันขึ้นไปบนบ้าน ปวันเริ่มได้สติ รีบขอบคุณเนียน พาณีบ่นหลานชายหลายกระบุงโกย ที่ดันดื่มจนเมาขนาดนี้ เนียนแก้แทนว่า ปวันมีเรื่องเครียดมาก แล้วเธอลากลับ พาณีลงมาส่ง ขอบคุณเธอที่พาหลานชายมาส่งถึงบ้านทั้งๆที่ดึกดื่นป่านนี้
เมื่อน้าพาณีกลับมาในบ้าน ก็ทำหน้าที่แม่รักลูกตามเคย พยายามเอาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้ จนปวันเริ่มหายเมา บอกน้าว่า ในชีวิตของเขามีน้าคนเดียวที่รักเขาจริงๆ น้าพาณีก็บอกว่า น้าก็มีหลานคนเดียวเท่านี้...แต่เมื่อพาณีถามว่า เนียนบอกว่าเป้ เครียดมาก มีอะไรเล่าให้น้าฟังได้ไหม...เป้กลับถามว่า น้าเคยรักใครมากๆไหม ถามแล้วรีบตอบเองว่า เขารู้แล้ว น้ารักพ่อเขามาก พาณีรับว่ารักมาก ชีวิตน้าผูกพันอยู่กับคนเดียวคือพ่อเป้ เมื่อรู้ว่าเขามีคนอื่นก็เสียใจเป็นธรรมดา ตอนที่พ่อเป้บอกรักน้า น้าถือว่าเป็นความจริงใจ เป็นสัจจะ น้าทุ่มเทให้พ่อเป้หมด ไม่เผื่อเหลือเผื่อขาด พอรู้ว่าพ่อเป้มีคนอื่น เหมือนกรรมตามสนอง น้าทั้งเสียใจตกใจ ทั้งผิดหวัง...พาณีฝืนยิ้ม พยายามหนีความรู้สึก
"จะเรียกอะไรดี คล้ายๆหัวใจมันล้มละลายยังไงยังงั้นเลยละเป้"
"ผมชอบคำเปรียบเทียบของน้าจังเลยครับ มันใช่เลยนะครับ"
"เป้เหมือนคนกำลังอกหักนะลูก...เป้เลิกคบกับหนูธุมาแล้วใช่ไหมลูก" เป้ซบหน้าลงอย่างหมดแรง "ดีแล้วเป้ ให้มันจบซะได้ก็ดี รักคนที่มีตราจองแล้วแบบนี้ น้าไม่สนับสนุนหรอก บทเรียนจากพ่อเป้มีให้เห็นอยู่แล้ว ไม่มีใครสักคนที่มีความสุข แล้วดูสิ มันไม่จบแค่รุ่นพ่อรุ่นแม่ มันส่งผลถึงจิตใจเป้ด้วย ให้มันจบวันนี้ละดีที่สุดแล้วเป้ อย่าไปยื้อไว้อีกเลย เชื่อน้าเถอะนะ"
ปวันซบหัวซุกไหล่น้าพาณี เธอได้แต่ลูบหัวหลานไปมา ทั้งรักทั้งสงสาร

ooooooo

สาธรรีบออกมารับลูกสาวเพราะดึกมากแล้ว เนียนกลับหน้าตูมใส่เพราะเห็นแจ้งหล้ามานั่งดวดเหล้ากับพ่อ ทั้งสองจึงถูกเนียนด่าอย่างอารมณ์เสียว่า พวกขี้เมาน่ารังเกียจ แล้วรีบขอตัว บอกว่าเธอไม่ชอบขี้เมา ไม่อยากคุยด้วย แจ้งหล้าหน้าตึง จึงย้อนเนียน
"แล้วถ้าคนเมาคือไอ้เป้ล่ะ จะอยากคุยด้วยไหม"
"คุณแจ้งพูดยังงี้หมายความว่ายังไง...นี่ไงคะคนเมา ชอบพูดหาเรื่อง เนียนถึงไม่ชอบคุยด้วย"
คุณสาธรจึงเตือนลูกสาวให้พูดดีๆกับแจ้งหล้า เนียนโต้ ทันทีว่า จะไม่พูดดีกับคนที่พูดไม่ดีกับเธอ ว่าแล้วขอตัวไปนอน สาธรจะเล่นงานลูกสาว แจ้งหล้าส่ายหัวยอมแพ้ บอกสาธรว่า ช่างมันเถอะพี่ คนอย่างไอ้แจ้งมันตกกระป๋องจนชินแล้ว...แจ้ง�หล้าไม่แจ้งสมชื่อ จึงดวดเหล้าให้หน้ามืดต่อไป...
ด้วยความรักลูก สาธรลงมาเตรียมของกินไว้ให้เนียนแต่เช้า เมื่อลูกสาวลงมา จึงชวนเนียน ชวนลูกมากินอาหารเช้า...แล้วพ่อลูกก็พูดถึงเนียนที่แสดงอาการไม่ดีกับแจ้งหล้า เพราะเขาก็ชอบลูกมาก เนียนจึงบอกพ่อ เธอไม่อยากหลอกแจ้งหล้า เธอรู้ว่าเธอชอบใคร ไม่อยากให้เขาเสียใจมากกว่านี้ แล้วย้ำเนียนชอบคุณเป้...สาธรพยักหน้าเห็นดีกับลูกสาว
"สำหรับสถานะครอบครัวเราตอนนี้ แค่เป็นคนดีอย่างเดียวไม่พอค่ะโป้ เนียนจำต้องใจร้ายกับคุณแจ้ง ดีกว่าให้ใครมา ว่าจับปลาสองมือ" สาธรไม่กล้าขัดใจลูกสาว รีบชงกาแฟมาเสิร์ฟ ก่อนลูกสาวจะไปทำงาน...เนียนนั้นพูดไป นึกถึงปวันตลอดเวลา ตั้งธงไว้ว่า ต้องรวบรัดตัดขบวนให้เร็วเท่าไหร่จะยิ่งดี

ooooooo

ทางด้านตาวยังไม่ถึงกับหน้ามืด แต่ยังคิดหนัก เพราะดึกแล้วยังไม่อาจนอนหลับลงได้ เขาไม่สนใจเรื่องอื่น ห่วงแต่ว่ามันจะมาทำลายมรดกที่เขาควรจะได้ เป็นเรื่องที่เขายอมไม่ได้ ตาวเดินลงมาข้างล่าง ดูว่าโบแอบไปโทร.หากิ๊กหรือไม่...
ตาวต้องตะลึงอีกครั้ง เมื่อมองไปที่โต๊ะอาหาร เห็นธุมานั่งทานน้อยหน่าอย่างเอร็ดอร่อย สีหน้าชื่นบาน...ตาวยิ่งสงสัยหนักขึ้น คิดเตลิดไปไกล หรือว่าธุมามีอาการของคนท้องจริงๆแล้ว?
พอธุมากลับไปบนห้อง แล้วเข้าห้องน้ำ ตาวตามสังเกตการณ์ ย่องไปแนบหูฟังว่าธุมาจะทำอะไรในห้องน้ำ แต่พอเธอเปิดประตูออกมาแทบชนตาว เขาจึงรีบทำตัวงอ บอกว่าเขาปวดท้องมาก ธุมาหลีกทางให้ ธุมาเดินมานั่งที่เตียง ติดใจพฤติกรรมตาวเมื่อครู่ตงิดๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น ธุมาลงมาเดินเล่นทางหน้าบ้านคุณหญิง แจ้งหล้าขับรถมาจอด รีบลงไปหาเธอ แจ้งหล้าจึงได้รู้ว่าโบมาดูแลคุณหญิงท่านไม่สบาย แจ้งหล้าแสดงความยินดีที่ได้ข่าวธุมาจะมีน้อง เขาบอกว่า เป็นทีมงานทนายคนหนึ่ง คุณหญิงท่านเรียกแจ้งหล้ามาแก้พินัยกรรมทันทีเลย สงสัยจะเห่อหลานเอามากๆ แจ้งหล้ารีบเข้าไปในบ้าน ธุมามองตามแจ้งหล้าไป เธอรู้สึกผิดต่อคุณหญิงมาก
เรื่องลูก...เรื่องคุณหญิงยังพอมีเวลาคิด แต่เรื่องที่แจ้ง
หล้ากลับออกมาจากการพบคุณหญิงแล้วมานั่งจิบน้ำชาคุยกัน จึงเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด เมื่อแจ้งหล้ามองซ้ายขวา แล้วเปิดเรื่องสำคัญ
"คุณโชคดีนะที่ไม่ไปหลงคารมไอ้เป้มัน มันไม่จริงจังกับ คุณหรอก ดูสิ ไม่ทันไรมันไปเดทกับหญิงคนใหม่แล้ว...ไอ้สมภารกินไก่วัดเอ๊ย" ธุมาหน้าม้านเก็บอาการ ถามว่าแฟนใหม่เป้เป็นคนในบริษัทใช่ไหม แจ้งหล้าเปิดปากอีก "ครับ...ชื่อเนียน ไม่รู้ คุณโบเคยเจอรึเปล่า เมื่อคืนมันอ้างกับพ่อคุณเนียนว่าจะพาเธอไปพบลูกค้าที่พัทยา มันพาไปตั้งแต่บ่าย กลับเอาตอนก่อนไก่โห่...พาไปล่อซะแล้วก็ไม่รู้"
ว่าแล้วทำเป็นตกใจ ว่าเขาเป็นคนปากไว แล้วทำเป็นตบปากตัวเองเบาๆ ธุมาฝืนยิ้มเต็มหน้า ฝืนหยิบชาขึ้นจิบ แต่ทำนบน้ำตาพังครืน ต้องขอตัว ลุกขึ้นซ่อนหน้าหนีไปทันที แจ้งหล้ามองตาม สงสัยแต่ไม่กล้าถาม
ooooooo
เมื่อเนียนตั้งเข็มจะพิชิตปวันให้ได้โดยเร็ว จึงวางแผนไปหาคุณพร้อมทรัพย์ถึงบริษัทด้วยการวางแผนเป็นสาวน้อยเสงี่ยมหงิมที่พูดได้หลายภาษา มาปรึกษาคุณพร้อมทรัพย์ว่า เธออยากทำงานด้านเลขาฯ
พร้อมทรัพย์มองบุคลิกเนียนแล้ว ประกอบกับพูดไปไหว้ไปว่า อยากมาฝึกงานกับคุณพร้อมทรัพย์ เพราะได้ข่าวว่าเคยทำหน้าที่เลขาฯมานานจนทุกคนยกย่อง คุณพร้อมทรัพย์ เคลิ้มจนหลงกล จึงชื่นชมเนียนมาก แล้วจะให้เนียนเริ่มงานตั้งแต่วันนี้เลย
เนียนถูกแนะนำให้เรียนรู้ด้วยการเริ่มศึกษาแฟ้มงานฝ่ายบริหาร ใครเป็นใครตำแหน่งอะไร ให้เนียนเอาไปศึกษาดูได้ พอเนียนจะลากลับ พร้อมทรัพย์ถามถึงธุมาว่า ไม่เห็นหน้าหลายวันใครๆก็บ่นคิดถึง แล้วแสดงความชื่นชมธุมาอย่างออกหน้าออกตาว่าเป็นคนทำงานดีขยัน เป็นที่รักของคนทุกคน ให้เนียนจำธุมาเป็นแบบอย่าง...เนียนออกมาจากห้อง เชิดหน้า ถามในคออย่างหมั่นไส้ว่า ใครจะเอาธุมาเป็นแบบอย่าง ธุมาไม่ได้เก่งไปกว่าเธอสักเท่าไหร่?
วันนี้ตาวพาแอและเพื่อนที่จะมาตั้งบริษัทร่วมกับตาวมาพบคุณหญิงมาลา ให้ท่านได้รับรู้ เพราะเงินลงทุนเป็นของตาว เมื่อทุกคนเข้าไปหารือกันในห้อง ธุมาจึงได้ขับรถออกไปข้างนอกคนเดียว จุดหมายของธุมาคือไปหาแพทย์หญิง หมอสูตินารีที่โรงพยาบาล
หมอสูฯต้อนรับธุมาอย่างยิ้มแย้ม พร้อมนำผลการตรวจมาบอกว่า เธอท้อง 9 สัปดาห์แล้ว พร้อมแนะนำและจะจ่ายวิตามินที่จำเป็นให้ หมอจะนัดอีกสองอาทิตย์
"คุณหมอคะ ดิฉันจะเดินทางไปต่างประเทศ...เอ้อ ไปอเมริกาได้ไหมคะ"
"หมอแนะนำให้สามเดือนก่อนดีกว่านะคะ แต่บางคนเขาก็ไม่เป็นไร ขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของครรภ์น่ะค่ะ"
ธุมายิ้มรับคำแนะนำของหมอ แต่ในใจนั้นยังคงมืด กำลังดิ้นหาทางออกที่ดีที่สุดให้ตัวเอง...

ooooooo

โดย: Bianca Rose 26 กันยายน 2552 2:16:44 น.

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 7

... เมื่อตาวพาแอกับเพื่อนออกมาจากห้องคุณหญิง หลังพูดคุยเรื่องบริษัทที่จะเริ่มทำกันใหม่ แอออกมาถามหาธุมา กลับไม่รู้ไปไหน แอจึงรีบบงการตาวทันทีว่า อย่าทะเลาะกับธุมา ถ้าเธอโกรธไม่ยอมเล่นตามบทของเรา คุณหญิงอายัดเงินพวกเราแน่ ตาวจะทำอะไรต้องปรึกษาแอก่อน

ตาวจำต้องยอมแอตามเคย เมื่อแอกับเพื่อนขับรถออกไปแล้ว คุณหญิงมาลาเดินมาหาตาว บอกลูกชายว่า ไม่ค่อยเชื่อถือเพื่อนตาวนัก ขาดทุนก็ไม่ใช่เงินเขา คนที่เจ็บมีแต่ตาว เท่านั้น ตาวยืนยันว่า เงินนี้แม่ยกให้ตาวแล้ว แม่กลับยืนยันว่า แม่อยากให้ตาวเรียนด็อกเตอร์มากกว่า จบมาจะได้ฝากให้ ทำราชการ แม่มีเพื่อนพ้องมากมายช่วยให้รุ่งเรืองได้ ตาวยืนยันว่าเขาโตแล้ว

"เอาเถอะ ตาวจะทำอะไร จะไปไหนก็ตามใจ ทิ้งหลานไว้ให้แม่ก็แล้วกัน แม่จะได้ปั้นให้ได้ดั่งใจแม่สักคน" คุณหญิงทิ้งหางตาหมั่นไส้ลูกชาย ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน

ธุมากลับจากโรงพยาบาล กลับไปหาพ่อแม่ที่กำลังช่วยกันทำงานในสวนดอกไม้ เมื่อเธอบอกพ่อแม่ว่า เธอจะกลับไปเรียนต่ออเมริกา พ่อยินดี คิดว่าเธอดีกับตาวแล้ว แต่ แม่แอบคุยกับธุมา จึงรู้ว่าที่จะไปเรียน ไม่ใช่ดีกับตาว แต่หนีปวันมากกว่า โบบอกแม่ว่า เธอจะไปอยู่กับพี่ติ๊กที่ฮาวาย แล้วกำชับแม่อย่าบอกใคร โดยเฉพาะตาวกับพี่เป้

ooo
ส่วนเนียนหอบแฟ้มงานกลับบ้าน ปวันมาดักชวนไปทานข้าวเป็นเพื่อน เนียนวางแผนไว้แล้ว รีบบอกว่าไม่ได้ เธอมีงานเอาไปทำที่บ้านมากมาย...ปวันมองตามอย่างแปลกใจ แต่เนียนกลับแอบยิ้ม ภูมิใจว่าปวันเริ่มติดเบ็ดเธอเข้าให้แล้ว

ทางตาว เมื่อมาพบกับแอที่คอนโดฯของเขา ตาว คิดจะสืบให้รู้แน่ว่าธุมาหรือโบคนนี้ท้องกับใครกันแน่ แอตัดบททันที ไม่ต้องไปสืบอะไร ถ้าโบท้องจริง ไม่กี่เดือนก็ท้องโตแล้ว ตอนนี้โบคงคิดหาทางแก้อยู่ ถ้าตาวไปจับผิดเขาได้ก่อน เกิดเขาหนีไปกับแฟน เราจะทำยังไง

"ฉะนั้น โบต้องหาทางมีอะไรกับตาวช่วงนี้ เพื่อจับตาวให้ได้ก่อนท้องจะป่องขึ้นมา" ตาวโต้ว่า โบไม่ใช่คนแบบนั้น "ตาว เลิกแก้ตัวแทนผู้หญิงคนนี้เสียที โบไม่ใช่คนดีอะไรนักหนา ถ้าท้องจริงอย่างตาวว่า มันก็ผู้หญิงสำส่อนคนหนึ่งละวะ"

ตาวชักไม่พอใจ เตือนแออย่าว่าโบแบบนั้น เธอเหมือนน้องสาวเขา แอโกรธ ตอกกลับทันทีว่า แอจะพูด ใครจะทำไม?

"งั้นออกไปพูดที่อื่น ตาวไม่อยากได้ยิน"
"นี่ตาวกำลังไล่แอใช่ไหม ตาวเห็นโบดีกว่าแอใช่ไหม... งั้นก็ไปเอากับมันเลย" แอลุกพรวดพราด
"ไปกันใหญ่แล้ว...นั่นแอจะไปไหน" ตาวเริ่มหงอ
"ไม่ต้องมายุ่ง แล้วไม่ต้องตามมาด้วยนะ" แอลมเสีย ออกจากห้องปิดประตูโครมใหญ่ ตาวหน้าซีด กลัวแอโกรธจริงๆ

ทางปวัน...ตกอยู่ในสภาพเคว้งคว้าง ชวนเนียนไปทานข้าวเป็นเพื่อนเธอก็ไม่ยอม แต่เมื่อเนียนกลับถึงบ้าน กลับพบปวันมานั่งดื่มอยู่กับสาธรที่บ้าน คราวนี้เนียนไม่ได้ เล่นตัวอย่างที่ทำตอนกลางวัน เนียนยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ทางตาหวานเยิ้ม บอกปวันว่า บ้านนี้ต้อนรับคุณเป้อยู่แล้ว รอเดี๋ยว เนียนจะไปทำกับข้าวมาเพิ่มให้ ทำเอาปวันยิ้มปลื้ม ที่เนียน ไม่ได้โกรธเขาอย่างที่คิด

เมื่อธุมาขับรถกลับเข้าบ้านคุณหญิงตอนหัวค่ำ ตาว มาต้อนรับ บอกให้รู้ว่าแม่เขาทำพินัยกรรมใหม่ แบ่งเงินบางส่วนให้ตาวแล้ว จึงขอบใจโบมากที่ช่วยให้ได้เงินไปลงทุน พอถามว่าจะลงทุนทำอะไร ตาวบอกค้าขายนิดหน่อย รายละเอียดเขาไม่รู้ เพราะตาวลงทุน แอเป็นคนดูแลกิจการทั้งหมด โบถามว่าแน่ใจหรือ?

"ก็ไม่รู้สิ แอเขาอยากทำ ตาวไม่อยากมีปัญหา ดูสิ นี่แค่พูดไม่เข้าหูยังปิดมือถือ หนีไปไหนก็ไม่รู้"

"ถ้าแอรักตาวเหมือนที่ตาวรัก ก็จะดีสินะ" ตาวถาม โบรู้อะไรมาหรือ โบไม่มีอะไร แค่เป็นห่วง

"ไม่ต้องห่วงหรอกโบ ตาวก็มีลิมิตของตาวเหมือนกัน" จับมือโบเขย่า "อาทิตย์หน้าโบทำเป็นอาเจียนได้แล้วนะ ซักต้นเดือนหน้าค่อยแกล้งแท้ง" โบหน้าซีดตกใจ อุทานคำว่าแท้งออกมา "ก็ใช่น่ะสิ ตอนนั้นแม่จะมาตำหนิเราก็ไม่ได้แล้ว มันสุดวิสัย จะทวงเงินคืนก็ใช่ที่ มันจะทำร้ายจิตใจตาวเกินไป"

วันนี้น้าพาณีชมเป้ว่าเขาดูสดชื่นกว่าทุกวัน ใครมาดามหัวใจให้ ปวันยิ้มให้น้าสุดที่รัก บอกว่าเย็นนี้เขาว่าง ชวนออกไปทานนอกบ้านด้วยกัน พาณีบอกไม่ว่าง จะต้องไปประชุมกรรมการสมาคมที่บ้านคุณหญิงมาลา ท่านใจบุญจะบริจาคที่ดินให้สมาคมสร้างที่ทำการ ต้องการคุยรายละเอียด

"ผมไปด้วยสิครับ เผื่อบริษัทพนาวันจะได้รับเหมาก่อสร้างอาคาร ได้ร่วมทำบุญด้วย"

น้าพาณีฟังโดยไม่รู้ทันความคิดหลาน คิดว่าก็ไม่เลว จึงตกลงทันที

ส่วนเนียน วันนี้มาที่หน้าห้องปวัน แล้วเอาบัตรกำนัลล่องเรือสามวันสองคืนมาให้พี่สายทอง เธอรู้ว่าพี่สายทองยังไม่ได้ไปฮันนีมูนเลย สายทองดีใจมาก แต่พอรู้วันที่ กลับหน้าเสีย มันตรงกับวันที่จะไปประชุมที่หาดใหญ่กับคุณปวัน เนียนจึงเสนอให้คุณพร้อมทรัพย์ไปหาดใหญ่กับคุณปวันแทน สายทองกลัว ไม่กล้าไปเสนอ วานเนียนเสนอให้แทน...เนียนยิ้มร่า อาสาไปทันทีอย่างมีแผน

ตาวไปนอนรอแอที่คอนโดฯ พอแอกลับมาเห็นตาว จึงเมินหนีเข้าห้อง ตาวรีบขวาง ถามว่าปิดมือถือทำไม โกรธอะไรเขา แอหาเรื่องตาว ทั้งๆที่ตาวทำทุกอย่างให้ จะเปิดบริษัทก็ตามใจหาเงินให้

"นั่นมันวัตถุ แออยากให้คิดถึงจิตใจแอบ้าง แอไม่อยากให้ตาวคิดถึงคนอื่นสำคัญกว่าแอ"

"โบน่ะเหรอ แอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ โบเป็นผู้หญิง"

"มันก็ไม่แน่ ก่อนมาคบตาว แอก็มีแฟนเป็นผู้หญิง"

"มันไม่เหมือนกัน โบก็เหมือนน้องสาวตาว"

"เหรอ...ไม่ใช่น้องสาวคนรักเก่าหรอกเรอะ ถึงได้แคร์กันมากขนาดนั้น แอเคยอกหักแทบตายมาแล้ว แอเข็ด ไม่อยากตกอยู่ในสภาพนั้นอีก แอจบทุกอย่างที่ตาว จึงอยากให้ตาว คิดเหมือนแอ แอรักและหวงตาวมากรู้ไหม" ว่าแล้วแอก็ทำตาแดงๆเหมือนจะให้ทั้งโลกร้องไห้ด้วย

"ตาวรักแอมากกว่าใครทั้งหมด อย่าระแวงตาวเลยนะ" ตาวกอดแออย่างลุ่มหลง...แอแอบยิ้มเพราะแอต้องทดสอบคิดเพิ่มเติมค่าสินค้า กลัวเสียตลาดไฮโซราคาแพงไป

ooo
สายทองรีบรวบแฟ้มหิ้วกระเป๋าจะออกจากที่ทำงาน เนียนเข้ามาถาม สายทองบอกว่า ต้องรีบไปพบคุณปวันที่บ้านคุณหญิงมาลา เอางานไปพรีเซนต์ ด้วย เนียนช่วยถือของเดินไป สายทองบ่นคิดถึงพี่โบ สะใภ้คุณหญิงมาลา ไม่รู้จะเจอที่นั่นหรือเปล่า เนียนได้คิด รีบขอไปด้วย อยากเห็นคุณหญิงมานานแล้ว

ที่บ้านใหญ่โตเยี่ยงคฤหาสน์มหาเศรษฐี คุณหญิงยืนต้อนรับชาวสมาคมไฮโซที่มาหารือกันในบ้าน โดยมีตาวกับ

ธุมายืนต้อนรับด้วย แขกที่มาต่างชื่นชมยกย่องคุณหญิงว่า ท่าทางสวยใสสดชื่นระรื่นจิต คุณหญิงยิ้มร่า บอกว่าสดชื่นหัวใจแน่แล้ว เดี๊ยนกำลังจะมีหลานนี่คะ...เท่านั้นละ แขกที่ล้วนใส่สร้อยเพชรเม็ดเท่าตาแมวต่างวี้ดว้ายพลอยดีใจยกใหญ่ ซักไปถามมาเรื่องท้องเรื่องไส้ ล้วนตัวรู้ดี

ปวันขับรถพาน้าพาณีมาไหว้คุณหญิงและแนะนำหลานชาย พร้อมแนะนำให้มาดู เพื่อช่วยทำบุญสร้างตึกให้โดยไม่คิดกำไร คุณหญิงชมว่าเป็นคนหนุ่มใจบุญ แล้วแนะนำให้ รู้จักตาวลูกชายว่าเพิ่งกลับจากบอสตัน แล้วแนะนำหนูโบ ลูกสะใภ้ที่กำลังจะมีหลานให้เลี้ยงเร็วๆนี้ พาณีมองปวันเล็กน้อย แล้วก็ได้เห็นตาวแกล้งโอบธุมาให้ปวันดู พาณีจึงทักขึ้นว่า มากันครบหรือยัง คุณหญิงบอกว่าอยู่ข้างในมากแล้ว จึงรีบเชิญเข้าไปทานของว่างก่อน...แล้วก็ต้องหันมา เมื่อสายทองพาเนียนมาด้วย ปวันบอกว่าเลขาฯเขาเอง คุณหญิงจึงเชิญเข้าไปด้วยกัน ธุมาเห็นปวันต้อนรับเนียนอย่างสนิทสนม รู้สึกเจ็บแปลบในใจ แต่ถูกตาวโอบพาเข้าไป เนียนมองธุมา เริ่มคิดอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันตามประสาคนใจร้อน

ก่อนการประชุม ผู้ใหญ่ต่างก็พูดคุย ทานของว่างกันจนดังจ๊อกแจ๊กตามประสาไฮโซ...ปวันถือแก้วเครื่องดื่มเดินชมคฤหาสน์คุณหญิงมาลาแต่สายตาสอดส่ายหาธุมา อยากจะพูดกับเธอสักครั้ง แล้วก็ถูกตาวตามมาถาม มองหาใครครับ มองหาภรรยาผมรึเปล่า ปวันพยายามเสชมว่า ทุกอย่างตบแต่งสวยงามมาก ตาวกลับยวนย่าเหลต่อ

"คุณปวันมาร่วมงานวันนี้ อยากมาทำบุญจริงๆ หรือ อยากมาเจอหน้าภรรยาผมแน่" ปวันถูกจ้องหน้า ไม่อยากตอบ จึงถูกกวนโอ๊ยต่อ "ถ้าอย่างนั้นคงได้บาปกลับไปแน่" ปวันจะเดินหนี "โบท้องได้สองเดือนแล้ว" คำพูดนี้ทำเอาปวันชะงัก ตาวพล่ามต่อ "ครอบครัวเรากำลังเห่อสมาชิกใหม่กันมาก ทุกคนมีความสุขโดยเฉพาะโบ ถ้าคุณรักภรรยาผมจริง อยากเห็นเธอมีความสุข ขอให้รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผมด้วย" เห็นปวันยังเฉย ตาวยิ้มเดินกลับเข้าทางประตูบ้าน ปวันพยายามกล้ำกลืนประสาทไว้อย่างถึงที่สุด

ที่โต๊ะใกล้ครัว ธุมากำลังช่วยคนใช้แกะขนมไทยจากกล่องใส่จาน เนียนเดินยิ้มเข้ามาขอช่วยพี่โบจัด โบบอกให้ เนียนไปนั่งเล่นเถอะ แล้วให้สาวใช้เอาจานขนมไปเสิร์ฟ เนียนจึงเอ็นจอยปาก ชมว่าน่าอิจฉาพี่โบ ได้เป็นสะใภ้คุณหญิง คุณตาวก็รวย หล่อ ธุมาจึงหันมาเตือน

"พูดยังงี้ คุณปวันได้ยินเข้าจะเสียใจนะคะ" เนียนย้อนถามว่าเสียใจทำไม "ไม่ต้องปิดพี่หรอก คุณแจ้งเล่าให้ฟังหมดแล้ว บอกว่าคุณเป้ตามจีบน้องเนียนอยู่"

"แหม คุณแจ้งเนี่ยเกินไป ไม่ถึงขนาดตามจีบหรอกค่ะ แค่ไปทานข้าวกันสองสามครั้ง คุณเป้เธอเป็นคนขี้เหงา ชอบแวะไปกินข้าวบ้านเนียน เขาถูกคอกับพ่อเนียนน่ะค่ะ" ว่าแล้ว เนียนเทสาคูไส้หมูใส่จาน ธุมาเกิดอาการเหม็นขึ้นมา ปิดปากเดินลิ่วไปทันที สาวใช้เดินกลับมาเห็น รีบบอกเนียนว่า สงสัยคุณโบจะแพ้ท้อง เธอท้องได้สองเดือนแล้ว...เนียนเริ่มดี๊ด๊า สบายใจหายห่วง หมดคู่แข่งไปได้แล้ว

ooo
เมื่อธุมาเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ หลังอาเจียนเล็กๆไปแล้ว ปวันมายืนดักอยู่ ตั้งคำถามเอาเรื่องทันที
"ทำไมไม่บอกผมว่าคุณท้อง" ธุมายืนจังงังไป "เรื่องน่ายินดีแบบนี้ น่าจะบอกกันบ้าง ผมจะได้ร่วมดีใจด้วย" เขาจ้อง ธุมากลั้นน้ำตาไว้เต็มที่ เสียงกระแอมดังขึ้น ทั้งสองหันไปมอง
"คุยอะไรกัน ผมมาขัดจังหวะหรือเปล่า" ตาวมาโอบธุมาอย่างหวงก้างเต็มแก่ "เชิญไปประชุมได้แล้ว อย่ามัวมาจีบเมียชาวบ้าน" ธุมาเรียกตาวเป็นการติง ตาวกลับกอดเธอหนักขึ้น...
เนียนเดินเลี้ยวมุมมา ถึงชะงักแล้วรีบขอโทษ ปวันเรียกเนียนมา รวบตัวมากอดหมับให้
"ผมจะไปจีบเมียชาวบ้านทำไมครับ ในเมื่อผมมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน" เนียนทำเขิน ธุมาหน้าชาไปทั้งสองแถบ ปวันยั่วกิเลสคนอื่นต่อ "ทั้งสาวทั้งสวยไม่แพ้ภรรยาเมียคุณตาวเลย ใช่ไหมครับ"
"คุณพาณีให้มาตามคุณเป้ไปประชุมค่ะ"
"ขอตัวก่อนนะครับ" ปวันจ้องหน้าธุมา ก่อนโอบเอวเนียนเดินหนีไป ธุมารีบผละจากตาว เลี่ยงหนีเข้าบ้าน ตาว ยิ้มอย่างพอใจ ที่มาเป็นก้างขวางคอหอยปวันได้สำเร็จ
ปวันจูงเนียนมาคุยอีกมุมหนึ่ง สารภาพกับเธอว่า เขาขอโทษที่ใช้เธอเป็นเครื่องมือ เนียนยอมรับ บอกเขาว่าไม่เป็นไร เธอเข้าใจ ปวันบอกตามตรงว่าธุมาคือผู้หญิงที่ทำให้เขาอกหัก แต่ตอนนี้เขาทำใจได้แล้วที่เห็นเธอมีครอบครัวอบอุ่น กำลังจะมีลูกแล้วด้วย ขอเนียนอย่าโกรธ เนียนยืนยันว่าไม่โกรธ แล้วเร่งให้เขาเข้าประชุม ปวันรีบบอกให้เนียนอย่าเพิ่งกลับ เนียนรอกลับพร้อมเขา
หลังจากคุณหญิงมาลาเปิดประชุม ส่วนใหญ่เรื่องที่ดิน ที่อุทิศที่ดินและจะสร้างอาคาร เวลาผ่านไปไม่นานนัก จึงเลิกประชุม...สนทนาร่ำลากันอีกยกใหญ่ๆ คุณหญิงเจ้าบ้านจึงออกมาส่งแขก...ธุมาแอบมองการส่งแขกอย่างสนใจ โดยเฉพาะ เนียนที่เกาะปวันติดแจเป็นตังเม หลังจากไหว้ลากันจนเกือบ หมดแล้ว...ธุมาเห็นพาณีจูงมือเนียนไปขึ้นรถ นั่งเบาะหลังด้วยกัน ปวันเข้านั่งที่ขับรถออกไป แต่ไม่ลืมจะหันมามองหาธุมาในตัวบ้าน...ปวันไม่รู้ว่า ธุมาหันไปก้มมองที่ท้อง วางมือลูบไปมา น้ำตาคลออย่างสุดจะกล้ำกลืนฝืนกลั้น
ธุมามองเนียนและน้าพาณีของปวันว่า ช่างสนิทสนมกันดีแท้ พาณีกลับถึงบ้านยังชมกับปวันว่า หนูเนียนน่ารัก เรียบร้อย ความรู้ดีไม่เปรี้ยวจี๊ดจ๊าด น้าชอบมาก...พอรู้ว่าเป็น ลูกสาวสาธรที่มาเมานอนที่บ้าน น้าพาณีบ่นว่า คงไม่ใช่พ่อลูกแท้ๆ เพราะนายสาธรดูไม่ได้ สงสัยลูกติดแม่มา แล้วสอน หลานชายว่า ค่อยๆคบค่อยดูกันไป ถ้าหนูเนียนช่วยให้เป้ลืมผู้หญิงคนนั้นได้ น้าพาณีก็สบายใจ ปวันได้แต่ยิ้มในหน้า แต่ ในใจนั้นเขายังลืมธุมาไม่ได้ แล้วใครจะมาแทนเธอได้
ธุมาเองกลับเข้าห้องนอน แล้วเก็บเสื้อผ้าเตรียมตัวจะกลับบ้าน ตาวเดินเข้ามาถามว่าจะไปไหน ธุมาบอกว่า คุณหญิงหายดีแล้ว วันลาก็หมดแล้ว ก็จะกลับบ้าน ตาวพยักหน้า แต่แหย่ว่า คงไม่ใช่เจ้านายมาตาม เพราะเห็นคุยกับน้องคนนั้นกระซิบกระซาบ กันตลอด...ตาวพูดไปจับสังเกตธุมาไป ธุมาพับผ้าเฉย แต่ในใจ ร้อนวูบวาบ ทั้งด้วยกำลังท้องจึงรู้สึกไว ตาวกลับยั่วต่อ
"คุณเป้นี่ตาถึงนะ เลือกคบสาวแต่ละคนสวยๆทั้งนั้น สงสัยคนนี้จะรักจริงหวังแต่ง" ธุมาน้ำตาเริ่มจะคลอเบ้า ตาวยังไม่เลิก "เห็นพาเข้าบ้านเข้าช่อง สนิทสนมกับน้าเขาด้วย เปิดตัวขนาดนี้ ไม่นานคงมีข่าวดีแน่ๆ ตาวว่าคงมีสาวๆผิดหวังกันเยอะเลยละ"
ธุมาทนไม่ไหวขอตัวไปอาบน้ำ แล้วเข้าห้องน้ำไปทันที ตาวมองตามบ่นพึม "ขอโทษทีนะโบ ตาวต้องรักษาผลประโยชน์ ของตาวไว้ก่อน"
ตาวเดินไปยังตู้เสื้อผ้า พอเปิดออก กลับเห็นซองยาหลายซอง จึงหยิบมาดู.
ธุมาในห้องน้ำ ส่องกระจกดูหน้าตัวเอง พลันนึกได้ว่าลืมเก็บซองยาที่ได้มาจากหมอ ตกใจมาก รีบออกจากห้องน้ำ ไม่เห็นตาวแล้ว รีบเปิดตู้ดูซองยายังอยู่ครบในที่เดิม จึงรีบเก็บซองยาซุกไว้ในกระเป๋าเดินทาง ทั้งถอนใจโล่งไปที...
เมื่อเนียนกลับถึงบ้านเห็นพ่อโป้ของเธอเมานอนหลับคาแก้วเหล้าในห้อง พอย่องเข้าไปดูเห็นมีใบแจ้งหนี้มาสามสี่ใบ...เนียนสงสารพ่อมาก ได้แต่พึมพำเหมือนสัญญาว่า ให้พ่ออดทน เรากำลังจะสบายกันแล้ว

วันนี้เนียนมาที่โต๊ะสายทอง ขณะช่วยกันจัดดอกไม้ไปคุยกันไป สายทองดีใจที่จะได้อยู่จัดงานปาร์ตี้ วันเกิดบริษัท ก่อนไปล่องเรือ ได้ข่าวว่าปีนี้เปิดผับแดนซ์ ฉลองกันยันเช้า สายทองบอกเนียนว่า คุณพร้อมทรัพย์คงมาจีบเนียนไปเป็นตัวแทนประกวดขวัญใจบริษัทพนา-วัน เนียนนึกถึงความงามของตัวเอง แต่กลับมีธุมา คนเดียวที่จะเป็นคู่แข่ง สายทองบอกว่าธุมาเป็นตัวเก็ง ถ้าเนียนลงแข่งคงลุ้นกันน่าดูเพราะสูสี เนียนจึงเอ่ยขึ้น
"พี่โบจะลงประกวดหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ"
"พี่จะสืบให้ ถ้าเขาไม่ลง เนียนต้องนอนมา รางวัลเป็นแสนเชียวนะ"
"พี่โบต้องลงสิคะถึงจะสนุก เนียนชอบการแข่งขันที่สมน้ำสมเนื้อ สนุกดี"
สายทองยกแจกันเข้าไปไว้ในห้องปวัน เนียนเชิดหน้าอย่างทระนง มองดอกไม้ในมือ แล้วเหวี่ยงลงถังขยะอย่างผู้ชนะและไม่ยี่หระใดๆทั้งสิ้น
ส่วนอาบทิพย์ หน้าห้องทำงานธุมา กำลังคุยกับธุมา แล้วดีใจที่ธุมาจะมาทำงานพรุ่งนี้ อาบทิพย์ดีใจมากจนธุมาสงสัยว่าดีใจทำไม จึงเล่าให้ฟังว่า ฝ่ายเราจะส่งทิพย์เป็นตัวแทนประกวดงานวันเกิดบริษัท ปีนี้ใช้คอนเซปต์โลกร้อน ก็จะแต่งตัวแบบร้อนๆ
"พี่โบช่วยเป็นตัวแทนฝ่ายเรานะคะ ทิพย์ไม่ไหวหรอก ถูกหัวเราะเยาะตาย"
"พี่ก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้ด้วยสิ"
"ไม่ต้องสันทัดค่ะ หน้าตาสวยยิ้มหวานๆแบบพี่โบก็พอแล้ว ปีนี้ฝ่ายบุคคลมีข่าวว่าจะได้น้องเนียนเป็นตัวแทน สวยอึ๋มขนาดนั้นใครจะสู้ได้ แต่ถ้าพี่โบประกวดยังพอสูสีนะคะ ลงประกวดให้พวกเรานะคะ"
"ก็ได้" ธุมาโพล่งออกไปด้วยความอยากเอาชนะ แต่พอนึกได้กลับมึน อาบทิพย์หันไปบอกเพื่อนๆว่า พี่โบจะลงประกวดให้ฝ่ายเราด้วย เสียงเพื่อนๆอาบทิพย์ร้องระเบ็งเซ็งแซ่ ไม่ฟังเสียงธุมาอีกเลย

ooo
เมื่อคืนวันงานมาถึง เนียนเตรียมตัวเต็มที่ หวังจะคว้าเงินรางวัลในการประกวดมาให้พ่อใช้ แล้วยังบอกว่า ให้พ่อนั่งโต๊ะเดียวกับคุณปวัน เพราะงานนี้ จัดที่ผับคุ้นเคยของสาธรและปวันนั่นเอง
ทางด้านธุมา...ใกล้เวลาต้องไปงานวันเกิดบริษัทพนา�วันแล้ว แต่ยังไม่สบายใจจนแม่มาเตือนให้รีบแต่งตัว ธุมาบ่นกับแม่ว่า เธอไม่เข้าใจเลยว่าไปตอบรับเข้าประกวดกับเขาทำไม แม่ได้แต่บอกว่า ถอยไม่ทันแล้ว ทั้งบอกว่าดี มันคลายเครียดได้ ให้รีบไปเสีย
ส่วนน้าพาณีมาบอกปวันว่า ถ้าปวันให้ลูกโป่งใคร ไม่ว่าหนูธุมาหรือหนูเนียน มันวัดอะไรได้บางอย่างนะ...ปวันเลี่ยงไม่ตอบตามตรง แต่น้าพาณียังหวั่นใจว่า ปวันจะยังติดใจธุมาอยู่
ในที่สุด ธุมาก็ไปยังห้องแต่งตัวก่อนงานจะเริ่มตามกำหนด ให้ช่างแต่งหน้าทำงานไปแล้วต้องรีบยกมือไหว้ เมื่อเนียนเข้ามาไหว้ทักพี่โบ ชมว่าเห็นพี่โบแล้วอยากกลับบ้าน เสียเวลาแต่งเปล่าๆ ช่างเย้าว่า น้องเนียนยังไม่ขึ้นเวทีถอดใจซะแล้ว เนียนชมว่าพี่โบสวยขนาดนี้ เนียนจะเอาอะไรมาสู้ เนียนพูดจากใจ...แล้วหันไปบอกช่างให้แต่งให้สวยเหมือนพี่โบด้วย ไม่งั้นเธอไม่ยอม
แขกทยอยกันมาหนาตายิ่งขึ้น พนักงานเร่ขายลูกโป่ง พนักงานเสิร์ฟเริ่มทำหน้าที่ คนจากบริษัทพนาวันทยอยกันมานั่งรายเรียง ส่งเสียงระงมผสมเสียงหัวเราะสนุกสนาน ยิ่งนานยิ่งดังขึ้น...สาธรนั่งโต๊ะเดียวกับปวันและน้าพาณี โดยมีพร้อมทรัพย์คอยดูแล
วิมาดาเดินตรวจดูความเรียบร้อยในฐานะเจ้าของสถานที่ แล้วเร่ไปหาแจ้งหล้าที่มานั่งอยู่แทบจะนอกวงโคจร บอกวิมาดาว่า ที่มานั่งนอกๆวงนี้เพราะหมั่นไส้คน วิมาดาติงว่า ผู้หญิงคนเดียวจะทำให้เพื่อนแตกคอ แจ้งหล้ารีบบอกว่าไม่ใช่คนเดียว มันสองคนแล้ว ถ้าไม่ใช่เพืี่อนชกมันหน้าแหกไปแล้ว นี่ถ้ารู้ว่ามันจัดงานที่นี่ ไม่เข้ามาเหยียบแน่...วิมาดาหมั่นไส้ ไม่พอใจให้ไปร้านอื่น แจ้งหล้ากลับบอกไม่ไปไหน จะอยู่เชียร์คุณโบ ไม่อยากให้แพ้เด็กเจ้าเล่ห์คนนั้น วิมาดาโต้แทนว่า ไปว่าน้องเนียน เขาน่ารักออก
"กะล่อนจะตายมากกว่า เชื่อผมสิคุณวิ เด็กคนนี้เนี้ยไม่ธรรมดาหรอก หว่านเสน่ห์เก่ง ไม่งั้นไอ้เป้ไม่หลงรักหัวปักหัวปําหรอก"
พอเสียงประกาศให้ซื้อลูกโป่งรอบใหม่ได้แล้ว แจ้งหล้ารีบบอกวิมาดาว่า ไปแกล้งคนทางโน้นดีกว่า...แจ้งหล้าเดินไป วิมาดาหันไปมองปวัน เธอยิ่งซึมเซาเหมือนหัวใจหล่นไปให้ใครๆเหยียบเล่นที่พื้น ความหวังของเธอหายไปสิ้นแล้ว...

ooo
พิธีกรประกาศบนเวทีหลังรอบแรกผ่านไป ให้ทุกท่านเตรียมซื้อลูกโป่งรอบใหม่กันได้แล้ว ทุกคนมีสิทธิ์ซื้อได้หนึ่งลูกเท่านั้น ส่วนจะให้ราคาเท่าไหร่ สุดแต่จะทำบุญร่วมกัน...แจ้งหล้าเดินถือลูกโป่งมายืนรอข้างเวที ส่วนที่โต๊ะปวัน สาธรเตรียมซื้อลูกโป่งให้ลูกสาวเต็มที่ ปวันไม่มีลูกโป่ง เพราะเขาต้องเป็นกลาง
เสียงปรบมือกราวใหญ่ เมื่อพิธีกรประกาศว่า รอบนี้เป็นรอบตัดสิน หนึ่งในสามคนที่ได้ลูกโป่งมากที่สุดเป็นผู้ชนะ สาวคนแรกเดินออกมา ในการแต่งตัวแบบรูปน้ำแข็ง แสดงถึงน้ำแข็งขั้วโลกละลายโลกร้อนให้เขียวขจีไปทั้งโลก เสียงปรบมือเกรียวกราว แจ้งหล้าลุ้นหนักถึงเป่าปากเปี๊ยวป๊าว ธุมาเดินมายืนข้างคนแรก เนียนออกมาในชุดสีเงิน มีกระจกสะท้อนแสงวาววับแบบเรือนกระจก ดูเซ็กซี่กว่าเพื่อน เนียนได้รับเสียงปรบมือสนั่นผับจากหนุ่มๆ รวมทั้งสาธรที่ลุกเชียร์ลูกสาวจนออกนอกหน้า
พิธีกรประกาศเมื่อทั้งสามคนมายืนเรียงกันบนเวที ให้ทุกท่านมอบลูกโป่งให้ผู้ประกวดตามใจชอบ แต่ละคนที่เชียร์ ฝ่ายตน กรูกันขึ้นไปมอบลูกโป่งให้ทั้งสามบนเวที คนแรกจะได้น้อยกว่าเพื่อน แต่เนียนกับธุมา มองดูแล้วได้ลูกโป่งสูสีกัน สาธรแหวกคนเอาลูกโป่งให้ลูกสาว แล้วยังหอมแก้มเธออีก... หลายคนต่างมอบลูกโป่งให้ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน
เนียนมองแจ้งหล้าที่เดินมาหาเธอจึงยิ้มรับ แต่แจ้งหล้ากลับเดินไปส่งลูกโป่งให้ธุมา เนียนเหล่มองเก็บอาการไว้ เมื่อเห็นว่าหมดแล้ว พิธีกรให้เจ้าหน้าที่นับจำนวนลูกโป่ง...เนียนส่งยิ้มหวานให้ปวันด้วยความมั่นใจ แต่ธุมายืนนิ่งเหมือนอยู่ นอกโลก
วิมาดายืนใกล้ๆแจ้งหล้า ซึ่งบอกว่า เนียนเหวอไปเลย คิดว่าเขาจะมอบลูกโป่งให้ วิมาดาตำหนิว่า แจ้งหล้าไปแกล้งน้องเนียนเขา เดี๋ยวพี่สาธรโกรธเอา พอคุยกันไป วิมาดาถูกย้อนว่าแอบรักปวัน ทั้งสองจึงผละหนีไปคนละทาง
พิธีกรประกาศให้ใจระทึก รออีกนิดเดียวก็จะรู้ผลแล้ว ทุกโต๊ะต่างก็ลุ้นคนที่ตัวเลือกว่าต้องชนะ ระหว่างธุมากับเนียน พิธีกรชี้คะแนนสูสีกันมาก แล้วประกาศผลคือ ได้คะแนนเสมอกัน...
"จำนวนลูกโป่งเท่ากันเป๊ะเลย แต่ขวัญใจพนาวันมีได้แค่คนเดียว...เพราะฉะนั้น เชิญคุณปวันตัดสินค่ะ" ทุกคนต่างงงจนมองตากันไปมา ปวันเองก็ทำอะไรไม่ถูก แต่สายทองเดินถือลูกโป่งสีแดงมาให้ ปวันรับลูกโป่งมายืนนิ่งคิดหนัก เสียงปรบมือดังระงมขึ้น ปวันเดินไปบนเวทีที่คู่แข่งทั้งสองยืนอยู่...
ปวันไปหยุดต่อหน้าธุมาและเนียน ทุกคนยิ่งใกล้ชิดปวัน ยิ่งลุ้นจนเครียด พิธีกรเห็นยืนนาน จึงเตือนว่าอย่าลังเล มอบให้ไปเลย เดี๋ยวผู้สูงอายุในงานนี้หัวใจวายพอดี
ในที่สุด ปวันส่งลูกโป่งให้เนียน เสียงปรบมือดังกราวยาวนาน สาธรลุกขึ้นเต้นแร้งเต้นกาดีใจ...เนียนมองธุมา เธอยิ้มและปรบมือให้อย่างมีน้ำใจ เนียนแกล้งปล่อยลูกโป่งลอยขึ้นไป อุทานอย่างตกใจ พิธีกรจึงขอลูกโป่งใหม่อีกลูก
"ไม่เป็นไรค่ะ สงสัยเนียนจะไม่เหมาะสมตำแหน่ง ลูกโป่งลอยไปเลย ถือว่าเสมอกันก็แล้วกันค่ะ"
"ก็ดีครับ" ปวันรีบบอก พิธีกรพลอยได้ทางออก รีบประกาศทันที
"งั้นก็ขอสรุป เสมอกันค่ะ ทั้งสองคนคือขวัญใจพนาวันวันนี้"
เนียนฉีกยิ้มดังคว้าก จับมือธุมาเขย่า เสียงปรบมือเชียร์
การแสดงน้ำใจของเนียน
"เห็นไหมล่ะ" วิมาดากรอกใส่หูแจ้งหล้าที่ยืนข้างๆ "น้องเนียนน่ารัก มีน้ำใจ ยังไปว่าเขากะล่อนเจ้าเล่ห์อีก"
"โธ่ สร้างภาพให้ไอ้เป้มันหลงน่ะสิ" แจ้งหล้าเดินหนี ไม่อยากเถียงวิมาดา
"ขอเชิญคุณพาณีขึ้นมามอบรางวัล 1 แสนบาท สำหรับขวัญใจพนาวันปีนี้ค่ะ"
เนียนจับมือธุมา ฉีกยิ้มหวานทั้งหน้าให้ช่างภาพ
ถ่ายภาพไว้ ธุมายิ้มสุดฝืน ซึ่งปวันอดมองอย่างจับสังเกตไม่ได้
ขณะที่ธุมาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวจะกลับบ้าน เนียนเดินชูเช็คแสนบาทเฉียดมา บอกว่าเดี๋ยวเราแบ่งรางวัล
คนละครึ่ง ธุมาไม่รับ คุณปวันมอบรางวัลเอาลูกโป่งให้เนียนแล้ว
"เนียนรับไว้คนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ เงินตั้งเยอะแยะ"
"เงินแค่นี้สำหรับพี่มันจิ๊บจ๊อย สามีพี่รวยจ้ะ" ว่าแล้วเดินหนีไป...เนียนหน้าแตกแต่ย้อนให้
"งั้นเนียนจะเก็บไว้ซื้อของขวัญให้หลานก็แล้วกันนะคะพี่โบ" ธุมาหยุดกึก เนียนหน้าตายถามเสียงดัง "นี่พี่โบจะคลอดเมื่อไหร่นะคะเนี่ย" คำถามนี้ทำให้หลายคนในห้องนั้นหันมาถาม แสดงความยินดีว่าท้องกี่เดือนแล้ว ดูไม่ออกเลย...
เนียนทำหน้าตายเหมือนไม่ได้แกล้งใคร พอสาธรเดินมาจึงร้องเรียก แล้วลาพี่โบกลับ...ส่วนธุมาตอบคำถามพวกพ้องในห้อง ในใจคิดโกรธเนียนที่เอาเรื่องนี้มาปูด
ปวันพบแจ้งหล้าหน้าผับ เรียกไว้อยากคุยด้วย แต่
แจ้งหล้าตอกหน้าไปทันทีว่า เขาไม่อยากคุย หมั่นไส้ อยากชกหน้าด้วยซ้ำ ปวันตามตื๊อ ถามว่าได้เจอกับคุณโบบ่อยไหม?
"ไอ้เป้ แกจะถามทำไม ใจคอแกจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงหลุดมือแกสักคนรึไง ฉันบอกแกเอาบุญ ยังไงคุณโบเขาไม่โง่
มาเลือกแกหรอก แต่งงานกับนายตาวได้เงิน ท้องก็ได้เงิน คลอดลูกคุณหญิงก็ให้เงินอีก มีแต่ได้กับได้ ใครจะโง่มาเลือกไอ้คนเจ้าชู้อย่างแก" ตบบ่าปวัน "คารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นรอง แต่คนมีทองได้ไปโว้ย" แจ้งหล้าเดินหนีไปทันที...ปวันยืนหุบปากนิ่ง คิดแล้วก็เห็นว่า ที่ธุมายึกยักไม่เลือกตนคงด้วยเหตุนี้...
เนียนเดินมากับสาธร กลับมานั่งโต๊ะ เนียนอยากทานอะไรหน่อย พาณีรีบแสดงความยินดีกับเนียนอีกครั้ง...
จากนั้นไม่นาน ธุมาเดินออกมาที่ลานจอดรถเพื่อกลับบ้าน ปวันมายืนดักอยู่แล้ว จึงเลี่ยงหนี เขาตามขวางทาง ขอคุยกับเธอ ปวันถูกปฏิเสธ จึงใช้วิธีเดิมคือคว้าแขนเธอไว้ลากไปหลังรถคันใหญ่ ถ้าไม่อยากให้ใครเห็น ธุมาจึงยอมไป แต่เนียนเดินออกมาเห็นก่อนจึงยืนคิดว่า จะขวางคนทั้งสองท่าไหนดี ส่วนปวันตั้งคำถามตรงเป้า
"ผมสงสัย อยากฟังจากปากคุณ ที่คุณยึกยักเพราะห่วงผลประโยชน์ที่จะได้จากการเป็นเมียนายตาวใช่ไหม" ธุมาตาวาว แค้นจนพูดไม่ออก "ถ้าเป็นยังงั้นจริง ผมรู้สึกผิดหวังมากที่สุด"
"เรื่องที่เกิดขึ้นกับเราสองคนคือความผิดพลาด ไม่มีอะไรลึกซึ้งมากกว่านั้น ทุกอย่างจบไปแล้ว"
ปวันน้ำตารื้น เสียใจที่คำพูดทำร้ายจิตใจธุมา...
"นั่นคุณเป้รึเปล่าคะ" เสียงเนียนถามมา ปวันดึงเธอหลบชิดข้างรถ กระซิบถามธุมาต่อ "ผมมีอีกคำถาม คุณยังรักผมอยู่ไหม" ธุมาฟังแล้วน้ำตาพรู เสียงเนียนถามมาอีกว่า นั่นคุณเป้ใช่ไหม?
"คนรักคุณมาแล้ว" ธุมาผลักเขาหงายหลังลงไปนั่งคลุกฝุ่น ธุมารีบหลบไปยืนในเงามืด
"คุณเป้...เป็นอะไรคะ" ธุมามองเห็นเนียนประคองเขาขึ้น ปวันเลี่ยงไปว่า เขามาเอาของที่รถ สงสัยมึนไปหน่อย เนียนรีบช่วยประคองเขากลับเข้าไปในผับ
ธุมายืนน้ำตาไหลในความมืดมิดคนเดียว ครั้งนี้มันมีคำตอบให้ตัวเองชัดเจนแล้ว

ooooooo

โดย: Bianca Rose 26 กันยายน 2552 2:23:05 น.

เรื่องย่อตามบทโทรทัศน์ by อสมท. ... thank you

ตอนที่ 8

..........ตาวเอาเรื่องยาที่โบเอามาจากโรงพยาบาลมาปรึกษาแอ ขณะอยู่ด้วยกันที่คอนโดฯ หลังจากไปสอบถาม เทียบเคียงกับยาที่เพื่อนตาวเป็นหมอบอกว่า ยานี้คนไม่ท้องก็กินบำรุงได้ แต่แอเห็นว่ามันน่าสงสัย ถ้าโบท้องจริงก็น่าจะบอกแฟนเขา ถ้าตกลงกันได้ โบอาจหย่ากับตาว แต่แอคิดจะพูดเรื่องนี้กับโบอย่างจริงจัง ตาวเตือนว่า ต้องให้แน่ใจก่อน ไม่งั้นโบโกรธตายเลย
แอมองซองยาแล้วบอกตาวว่า ในซองก็มีชื่อโรงพยาบาลอยู่ แอยิ้มออกมาได้ เมื่อมองเห็นช่องทางทะลุปรุโปร่ง...แอนัดกับตาว เรื่องนี้ต้องไปสอบถามที่โรงพยาบาลให้รู้เรื่อง...
ขณะเดียวกัน ธุมาหรือโบตัดสินใจบางอย่าง เธอขึ้นรถแล้วยังไม่กลับ เปิดไฟในรถเขียนใบลาออก เพื่อจะเอาไปส่งให้ปวันที่ยังไม่กลับ เพราะถูกเนียนพากลับเข้าไปในงานอีก หลังจากเขียนจดหมายและหาซองใส่แล้ว จึงลงรถเดินกลับเข้าไปในงาน แต่เมื่อเห็นภาพบาดตาอีกครั้ง เพราะปวันกำลังถูกสาธรกับเนียนเอาใจแทบจะป้อนกับแกล้มให้ ธุมาจึงหันหลังกลับ อาบทิพย์หันมาเห็น กำลังจะตามธุมา แต่ถูกเพื่อนฉุดไปอีกทางเสียก่อน

ooooooo
ขณะที่สายทองกำลังเคลียร์งานที่โต๊ะทำงาน ทางหน้าห้องปวัน ธุมาเดินมาหาพร้อมกับยื่นซองจดหมายให้ บอกฝากให้คุณปวัน สายทองถามว่า ซองอะไรคะ
"ใบลาออกค่ะ" สายทองถึงใบ้กิน "ถ้าการลาออกของฉันทำผิดกฎอะไรของบริษัท จะฟ้องร้องก็ให้คุยกับคุณแจ้งหล้าได้เลย" ธุมารีบยกมือไหว้ จนสายทองแทบรับไหว้ไม่ทัน
"เดี๋ยวก่อนค่ะคุณโบ รอคุยกับคุณปวันก่อนดีไหมคะ"
ธุมาไม่สนใจ รีบเดินอ้าวไปทันที ชนกับเนียนโป้งใหญ่ เนียนร้องจ๊าก แล้วรีบสวัสดีพี่โบทันควัน พี่โบไม่สนใจ รีบเดินอ้าวหนีไป...เนียนหันมาถามสายทองว่า มีอะไรหรือ ทำไมพี่โบหน้าบึ้งตึงจัง
"คุณโบมาขอลาออกค่ะ"
"ลาออก..." เนียนทวนคำ ทั้งแปลกใจและดีใจ "ทำไมล่ะคะ เสียดายคนเก่งๆนะคะพี่สาย แบบนี้ต้องไปถามดูหน่อยแล้ว" เนียนรีบเดินอ้าวๆไป...
เนียนวิ่งตามธุมาไปทัน ถามเรื่องการลาออก แสดงอาการห่วงหาอาลัยยิ่ง บอกว่ายังไม่ทันได้ร่วมงานกันเลย บริษัทไหนซื้อตัวไปหรือเปล่า ธุมาบอกว่าไม่มีใครซื้อตัว เธอจะไปเรียนต่อ แล้วขอตัวจะรีบไป เนียนยังทำท่าอาลัยเหมือนจะตายดับลับโลก แต่เมื่อธุมาเดินจากไปแล้ว เนียนแอบยิ้ม เพราะหมดคู่แข่งไปเสียได้สบายกี๋...
ขณะเดียวกัน สายทองจะเอาจดหมายลาออกของธุมาไปวางที่โต๊ะปวัน โทรศัพท์ดังขึ้นจึงรีบรับ ปวันโทร.มาบอกว่าจะไม่เข้าที่ทำงาน มีอะไรให้โทร.บอก สายทองจึงบอกว่าคุณธุมายื่นจดหมายลาออกไว้ ปวันถามมาอย่างตกใจ
"ลาออกไปไหน"
"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ยื่นจดหมายไว้แล้วรีบออกไปเลย"
ปวันรีบสั่งให้เอาจดหมายมาอ่านให้ฟัง...จากนาทีนั้นปวันรีบขับรถไปหาธุมาที่บ้าน จอดรถแล้ววิ่งลงไป มองเห็นรถธุมาจอดอยู่ ดีใจมากรีบไปกดออด รีบไหว้แม่ของโบที่มาเปิดประตู ถามหาโบ
"โบไปสนามบินแล้วละค่ะ" ปวันหน้าจืดสนิท "เอ๊ะ ยายโบลาพักร้อนไม่ใช่เหรอคะ" ปวันอ้าปากค้าง ถามแม่ว่า ลาพักร้อนหรือครับ แม่รีบพยักหน้ารับ "แม่ยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมบริษัทคุณปวันจึงให้ลาพักนานจังเลย" แล้วตอบคำถามที่ออกมาเป็นชุดว่า ธุมาไปตั้งแต่เช้าแล้ว
แม่ละล้าละลังชวนเข้าไปนั่งข้างในก่อน ปวันขอบคุณแล้วถามว่า โบเขาไปไหนแน่ครับ
"ไปเยี่ยมพี่ชายที่อเมริกาน่ะค่ะ" จากนั้นปวันถามถึงสายการบินไหน บินตรงหรือแวะที่ไหน แม่ไม่รู้ ปวันจึงไหว้ลา ขึ้นรถขับออกไปทันที...
จุดหมายแรกคือสนามบิน...ปวันขับตะบึงไปไม่กลัวชน พอถึงก็โดดลง วิ่งอ้าวเข้าไปตามดูตารางการบินไฟลต์ต่างๆ แล้ววิ่งต่อไปยังจุดที่คิดว่าแน่ใจที่สุด ลดเลี้ยวหลีกหลบผู้คน กระทั่งไปยืนขวางหน้าธุมา จนเธอร้องอุทานเรียกปวันอย่างตกใจ เขาหอบไปตัดพ้อไป
"ใจคอจะทิ้งกันไปแบบนี้เลยเหรอครับ ใจร้ายไปหน่อยไหม บอกลาสักคำก็ไม่มี"
"ฉันเขียนใบลาให้ไว้แล้วไงคะ"
"เท่านั้นเองเหรอครับ คุณทำเหมือนเราเป็นคนที่ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กันเลย"
"อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้เลยนะคะ" ธุมาเบี่ยงตัวไป เขาขยับตาม
"คุณจะไปนานแค่ไหน" ธุมาเลี่ยงหลบ น้ำตารื้น "ผมจะได้เจอคุณอีกไหม ตกลงเราไม่มีความรักเหลือให้กันอีกแล้วใช่ไหมครับ" ธุมาแข็งใจไม่ตอบ เดินหนีท่าเดียว เขาคว้าข้อมือ ดึงตัวเข้ามากอด "เราหนีไปด้วยกันไหม...ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น"
ธุมาสะบัดตัวแล้วผลักเขาทันที เธอวิ่งหนีปวันอ่อนล้าถึงหัวใจ ยืนมองตามด้วยสายตาที่พร่ามัวด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า มองผ่านม่านน้ำอย่างสลดหดหู่อยู่คนเดียว...

ooooooo
ขณะที่ตาวกับแอนำเรื่องธุมาท้องมาถกกันด้วยความเป็นห่วงอย่างเดียวว่า การท้องของธุมา ทำอย่างไรจึงจะไม่มาทำให้ความแตกจนคุณหญิงไม่ยกมรดกให้ตาว ทั้งสองยังต้องรู้ให้ได้ว่าธุมาท้องกับนายปวัน หรือท้องกับใคร แล้วธุมาจะบอกนายปวันหรือไม่
คนที่สบายใจที่สุดยามนี้คือเนียน หลังจากรู้ว่าคู่แข่งของเธออย่างธุมาก็ลาออกไปเรียนนอกแล้ว...ยิ่งตอนนี้เหมือนถูกรางวัลแจ็กพอต เมื่อสายทองมอบหมายงานให้เนียนต่อหน้าคุณพร้อมทรัพย์ ที่กำลังตกลงกันคืองานไปประชุมลูกค้าที่หาดใหญ่กับคุณปวัน พร้อมทรัพย์ไม่อยากไปเพราะเหลืองานที่จะตกลงเล็กน้อย เนียนรีบเสนอว่า เธอไปช่วยปวันคนเดียวก็ได้ ทุกคนจึงเห็นด้วย เพราะคุณปวันมีแต่พาเที่ยว น้องเนียนทำเก่งอยู่แล้ว

ooooooo
เมื่อแจ้งหล้าเข้าไปในผับ พนักงานสาวมาต้อนรับ ขับสู้พาเข้าไปหาโต๊ะนั่ง ถามหาวิมาดาก็เสียดายที่ลาพักคืนนี้ แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อมองไปเห็นเพื่อน "ไอ้เป้" กำลังมาเมาแอ๋ให้อีหนูป้อนเหล้า เป้มองเพื่อน ร้องเรียกอย่างดีใจ
"ไอ้แจ้ง...เพื่อนรัก" ลุกมากอดคอ "กำลังเหงาเลย มาดริงก์เป็นเพื่อนหน่อยสิ" แจ้งหล้าถามว่า แกเป็นอะไรของแกวะเนี่ย ปวันรีบย้อน "ก็เป็นเพื่อนแกสิวะ" ดึงเพื่อนมานั่ง กรอกเหล้าจนเพื่อนร้องห้ามลั่น เพราะเหล้าหกใส่เลอะเทอะ ปวันไม่สนใจ กรอกเหล้าเข้าปากต่อ แจ้งหล้ามองแล้วได้ แต่ปลงอนิจจัง
การเมาของปวันคืนนี้จบลงที่คอนโดฯหรู มีสาวงามที่ต้อนรับเขาเมื่อคืนมานอนหลับเคียงข้าง เขามารู้สึกตัวตอนดึก เมื่อน้าพาณีโทร.มาตาม ปวันแก้ตัวว่า ฉลองงานเลี้ยงหนักไปหน่อย ขับรถกลับไม่ไหว น้าพาณีเตือนว่า พรุ่งนี้ต้องไปหาดใหญ่ไม่ใช่หรือ ปวันรับทราบ ขอให้น้าจัดกระเป๋าให้ด้วย เขาจะกลับเดี๋ยวนี้...
ในเวลาไล่เลี่ยกัน ขณะที่เนียนเตรียมชุดอาบน้ำวาบหวิวใส่กระเป๋าอย่างมีแผนที่จะจัดการปวันอย่างเต็มที่ สาธรผู้พ่อเข้ามาหาลูกสาว พร้อมเอามีดพกกับสเปรย์มาให้ลูกสาว แล้วสอนว่า ขึ้นชื่อผู้ชายอย่าไว้ใจทั้งสิ้น แม้จะเป็นคุณเป้ มันก็ต้องแอบคิด ลูกสาวพ่อสวยเช้งกระเด๊ะอย่างนี้ เนียนรับมีดมา หันไปหยอกพ่อว่า ไม่กลัวเนียนจะเอามีดจี้เป้แล้วปล้ำเขาเหรอ พ่อโป้หาว่าทะเล้น
"ถ้าบรรยากาศมันพาไป คุณเป้เคลิ้มมาทำชีกอกับลูกละก็ โทร.หาโป้เลยรู้ไหม" เนียนรับคำ แล้วโป้ก็แทบดิ้นตาย เมื่อมองไปเห็นชุดนอนบางแจ๋ว ร้องเอะอะ ถามว่าจะเอาชุดนอนนี่ไปหรือ พอเนียนแก้ว่าจะเอาไปซัก โป้ค่อยเย็นลง แล้วสอนลูกเรื่องการทำตัวมิดชิด แล้วลงท้ายว่า โป้ขอไปด้วยได้ไหม เนียนรีบกันท่าว่าอย่าห่วง เธออยู่เมืองนอกมาแล้วนะ แล้วเสนอให้โป้สบายใจด้วยการรับปากจะโทร.หาทุกชั่วโมงไปเลย...พ่อโป้จึงกอดหอมลูกสาวอย่างหวงแหน ก่อนออกจากห้องไป

ooooooo
ขณะที่ปวันกับเนียนเดินออกจากห้องทำงาน คนขับรถถือกระเป๋าเดินนำหน้าไปใส่รถ แล้วต้องชะงัก เมื่อตาวกับแอเดินมาทักทายปวัน แล้วบอกว่า ตาวมาหาโบ
เนียนรีบบอกว่าพี่โบลาออกไปแล้ว ไม่ได้ไปทำงานที่ไหน บอกว่าจะไปอยู่กับพี่ชาย ไปเรียนต่อด้วย แอรีบบอกลา ทั้งสองพากันเดินกลับไป เนียนบอกปวันว่า เขาคงทะเลาะกันเลยไม่รู้เรื่อง ปวันเตือนอย่าไปสนใจเรื่องของเขา เร่งให้รีบไปกัน...
แอร้อนใจ เร่งตาวและตำหนิตาวว่ามัวเชื่องช้าจนธุมาหนีไปแล้ว ถ้าแม่ตาวอยากเจอธุมาจะทำยังไง คราวนี้ได้ชวดเงินหมดแน่ ตาวรำคาญจึงบอกแอว่า วันสองวันนี้เขาจะไปตามโบที่บ้านพี่ติ๊กเอง...แอค่อยคลายใจลง แต่พอนึกถึงติ๊กขึ้นมา แอหึง ไม่ยอมให้ตาวไปคนเดียว แอต้องตามไปด้วย
ปวันเดินทางไปถึงหาดใหญ่ โดยมีเนียนตามจ้องจะตะครุบเหยื่อเช่นเดียวกัน เนียนขัดใจนิดๆ เมื่อพนักงานโรงแรมถามปวันเรื่องห้องพัก เขาบอกว่า ไม่เอาห้องพ่วง... หันมาถามเนียนว่า เธอคงไม่กลัว เนียนร้องบอกทันทีว่าไม่กลัว แต่ในใจเคืองมากที่เขาไม่เอาห้องพ่วง
จากนั้นปวันเดินนำไปแทบไม่สนใจเนียน เพราะเขากำลังคิดถึงห้องพ่วงที่ไปพักกับธุมา ที่มาเก๊า ปวันบอกธุมาว่า มีเหลืออยู่แต่ห้องพ่วง นอกนั้นเต็ม ธุมาให้เขาพักที่นี่เพราะเขาปวดท้อง พอปวันบอกว่า เธอเริ่มไว้ใจเขา ธุมายืนยันว่าเธอไว้ใจตัวเองมากกว่า แต่พอเขายิ้ม ธุมากลับซักว่า เขามีลูกเล่นรึเปล่า ปวันถามว่า เขายิ้มแบบนี้มี เจ้าเล่ห์ตรงไหน แค่ดีใจนิดหน่อยเท่านั้น...
ปวันเดินยิ้มไปอย่างมีความสุข เนียนเดินตามห่างๆ คิดไม่ออกว่าปวันกำลังคิดอะไรถึงกับเพลินจนลืมเธอ

ooooooo
เมื่อติ๊กเห็นธุมา น้องสาวที่น่ารักของเขามาหาถึงฮาวาย ติ๊กต่อว่าทำไมไม่โทร.มาบอกก่อน พอถามว่าขนเสื้อผ้ามาเยอะจะอยู่กี่วัน ธุมาตอบหน้าตาเฉยว่ายังไม่รู้ เพราะเบื่อๆเซ็งๆ พี่ติ๊กจึงตั้งเงื่อนไขว่า ถ้ามาอยู่ที่นี่ห้ามเครียด แล้วชวนไปเข้าครัวทำอะไรกินกัน...
หลังจากกินอาหารแล้วคุยกันจนสมกับความคิดถึง และผ่อนคลายสบายใจแล้ว ต่างก็เข้านอน...พอตกดึก ธุมาออกมาเข้าห้องน้ำ เพราะเกิดอาการคลื่นไส้ แล้วอาเจียนอย่างให้มีเสียงเงียบที่สุด บ้วนปาก เช็ดหน้าตาแล้วมองกระจกก่อนเปิดประตู ออกมา กลับต้องชะงัก เมื่อพี่ติ๊กมายืนรอที่หน้าห้องน้ำ ถามน้องสาวทันที
"ไม่สบายใช่ไหม" เมื่อธุมาสั่นหัว "ตั้งแต่เรามาถึงอาเจียนสามครั้งแล้วนะ เป็นอะไรไป อาหารเป็นพิษหรือ...เราไปหาหมอก่อนดีกว่า"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ โบหามาแล้ว อาหารฝีมือลุงไม่ถูกปากหลานมากกว่า"
"อะไรของเรา พี่ไม่เข้าใจ" ติ๊กพยายามคิดตามคำพูดของธุมา...เห็นธุมาลูบท้องให้ดู ติ๊กกลับรับไม่ได้ บอกน้องสาวเสียงแข็ง "ไม่จริงอ๊ะ อย่ามาล้อเล่น"
"หลานพี่ติ๊กจะสามเดือนแล้วค่ะ"
"โบอย่าบอกพี่นะว่าท้องกับตาว เป็นไปไม่ได้ ไปทำกิ๊ฟต์มาเหรอ"
"เปล่าค่ะ โบไม่ได้ท้องกับตาว" ติ๊กฟังแล้วต้องเดินไปทรุดลงที่โซฟา ธุมาตามไปประกบ "โบขอโทษนะ ที่ทำให้
พี่ติ๊กผิดหวัง"
"โบท้องกับปวันใช่ไหม มันข่มเหงโบรึเปล่า" โบสั่นหัว น้ำตาพรั่งพรู
"โบผิดเองค่ะ พี่ติ๊ก โบไม่ดี...โบเสียใจ" โบร้องไห้โฮใหญ่ ติ๊กกอดน้องปลอบใจ
"ไม่เอาโบ ไม่ร้องไห้นะ...เรื่องมันผ่านไปแล้ว ใครๆก็เคยผิดพลาด พี่ก็เคย...เอาละ แทนที่จะมาเสียเวลาร้องไห้ เรามาช่วยกันคิดหาทางแก้ดีกว่า จะได้ไม่ผิดพลาดซ้ำอีก"
ติ๊กซักน้องสาว ทั้งปวันและตาวคงไม่รู้ โบคิดว่า อยากให้เรื่องนี้เป็นความลับ มีพี่ติ๊กกับโบเท่านั้นที่รู้ แต่ติ๊กแย้งว่า จะปิดได้นานแค่ไหน อีกไม่กี่เดือนก็คลอดแล้ว ติ๊กตั้งคำถามจริงจัง
"ทำไมโบไม่บอกคุณปวัน แล้วขอหย่ากับตาวซะก็สิ้นเรื่อง"
"มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกพี่ติ๊ก ตาวไม่ยอมหย่าให้โบอยู่แล้ว พี่ติ๊กก็รู้ แต่ที่ยากกว่านั้นคือความรู้สึกของโบ โบรู้สึกว่าตัวเองเลว โบเป็นผู้หญิงใจง่าย นอกใจสามี โบเกลียดตัวเองพี่ติ๊ก เกลียดตัวเองที่สุด"
"ไม่จริงนะโบ โบไม่ได้เป็นอย่างนั้น คนที่เลวและรู้สึก ผิดคือตาวไม่ใช่โบ ตาวฉวยโอกาสหลอกใช้โบมาตลอด...
ฟังพี่นะ โบห้ามคิดดูถูกตัวเองแบบนี้อีก มันไม่จริงเลย เข้าใจไหม" ติ๊กได้แต่กอดปลอบใจ ขณะที่โบสะอื้น รู้สึกผิดที่ยังหาทางออกไม่ได้

ooooooo
เย็นนี้ เนียนพยายามจะชวนปวันลงไปเล่นน้ำในสระของโรงแรมที่หาดใหญ่ แต่ปวันกลับไม่สนใจ เขากลับนึกถึงคืนวันอันแสนหวานที่ได้อยู่กับธุมาเมื่อครั้งนั้น จนทำให้เนียนต้องเลิกล้มการลงไปว่ายน้ำในสระคนเดียว เธอปึงปังกลับห้องพักอย่างหัวเสีย...
ที่กรุงเทพฯ...แอพยายามจะกระตุ้นเตือนตาวให้โทร.ไปหาติ๊ก เพื่อจะพูดกับธุมาให้รู้เรื่อง
ในที่สุด ติ๊กที่ฮาวายก็ได้รับโทรศัพท์จากตาว ขอพูดกับโบ ติ๊กบอกทันทีว่า โบไม่ได้อยู่ที่นี่ ตาวยืนกรานว่า เขารู้ว่า โบอยู่ที่นี่ ติ๊กยืนยันว่าไม่ได้อยู่ แต่โบออกมาจากห้องน้ำ กลับขอพูดกับตาว จนติ๊กต้องยอมให้พูดกัน ตาวถามทันทีว่า โบจะกลับเมื่อไหร่ พอโบบอกไม่กลับ ตาวรุกฆาตทันที
"โบทำแบบนี้ไม่ได้นะ ตาวจะบอกกับแม่ยังไง"
"บอกยังไงมันเรื่องของตาว"
"ทำไมพูดยังงี้ล่ะโบ เราก่อเรื่องนี้มาด้วยกัน ก็ต้อง แก้ไขด้วยกันสิ โบจะปัดความรับผิดชอบ ทิ้งให้ตาวรับกรรมคนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ"
"โบรับกรรมเพราะสัญญาเอาเปรียบของตาวมานานมากพอแล้ว โบจะไม่ยอมยกลูกของโบให้แม่ตาว เด็กคนนี้เป็นลูกของโบคนเดียว โบอยากเลี้ยงของโบเอง ไม่มีใครมีสิทธิ์ในตัวแกทั้งนั้น"
ตาวหันไปบอกแอว่า โบไม่ยอมกลับ แอสั่งตาวทันทีว่า ยอมไม่ได้นะตาว เราอดได้เงินแน่ๆ ถามเขาสิว่า อยากได้เงินเท่าไหร่ เสียงแอเข้าในโทรศัพท์ โบรีบตอบโต้ทันที
"โบไม่อยากได้เงินอะไรทั้งนั้นนะตาว...โบไม่หย่ากับตาวก็ได้ ถ้าทะเบียนสมรสใบเดียวมันมีความสำคัญกับตาว มาก เพราะโบไม่คิดจะแต่งงานกับใครอยู่แล้ว แต่โบอยากได้ อิสรภาพ อยากเลี้ยงลูกของโบเอง เข้าใจไหมตาว..."
"โบ...รอใจเย็นๆแล้วค่อยคุยกันอีกทีได้ไหม" ตาว ปลอบโบ แอเงี่ยหูมาฟังคำตอบชิดโทรศัพท์
"โบตัดสินใจแล้ว โบไม่เปลี่ยนใจ โบเชื่อว่าแอคงหาข้อแก้ตัวดีๆให้ตาวกับแม่ได้...แค่นี้นะตาว"
แอฟังแล้วของขึ้น แย่งมือถือมากรอกเสียงใส่โบ
"มันไม่ง่ายแบบนี้หรอกนะโบ เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว โบจะขึ้นฝั่งคนเดียวไม่ได้หรอกนะ เราจะไปหาโบ แล้วพาตัวโบ กลับมาให้ได้" แอกระแทกหูเปรี้ยงไปเลย แล้วว้ากใส่ตาว "ตาวคงรู้จักบ้านคนรักเก่าแล้วใช่ไหม จองตั๋วเครื่องบินได้เลย" ยัดมือถือใส่มือตาว แอสะบัดก้นหนีเข้าห้อง
ส่วนธุมามองหน้าติ๊ก แล้วบอกติ๊กว่า ตาวจะมาที่นี่ พี่ติ๊กต้องช่วยโบ โบไม่อยากกลับไปตกนรกอีกแล้ว...โบร้องไห้ กอดพี่ชายเอาไว้เป็นที่พึ่ง ติ๊กคิดหาทางออกให้โบอย่างร้อนใจ
ติ๊กใช้เวลาคิดเพียงคืนเดียว...เช้าขึ้น ติ๊กบอกธุมา
"เรากลับเมืองไทยกันเถอะโบ เราจะไปอยู่ต่างจังหวัดกับพี่แต"
"ไม่เอานะพี่ติ๊ก...โบ...ไม่อยากให้พี่แตรู้เรื่อง"
"ใครจะให้พี่แตรู้ ไว้เป็นหน้าที่พี่เอง โบไม่ต้องห่วง ความลับจะไม่แพร่งพรายเด็ดขาด"
"แล้วเราจะกลับกันเมื่อไหร่คะ"
"พี่จะรีบเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วเรากลับกันทันที ถ้าตาวมา มันจะยุ่งกันใหญ่"
"ค่ะ พี่ติ๊กว่ายังไง โบก็ว่าตามนั้นค่ะ" ติ๊กมองหน้าน้องสาวแล้วอดสงสารไม่ได้...โบยอมทุกอย่าง มองพี่ชายสายตาวิงวอน ขอให้เป็นที่พึ่ง หนีให้พ้นความร้ายกาจของแอ

ooooooo
ค่ำนี้...ปวันกับเนียนไปทานอาหารในร้านที่ตบแต่งได้หรูหราที่หาดใหญ่ เนียนคุยกับลูกค้าหนุ่มอย่างถูกคอ ขณะที่ปวันมองคนทั้งสองแล้วกลับนึกไปถึงตอนที่ไปมาเก๊า เหมือนเห็นตอนธุมาคุยกับมิสเตอร์จาง ซึ่งเอาใจธุมาสารพัด ชวนคุยและช่วยคีบอาหารให้...
ปวันตกอยู่ในภวังค์ มองภาพนั้นเห็นเนียนกลายเป็นธุมาไปเสียแล้ว ปวันจึงยิ้มอย่างมีความสุข...เวลาผ่านไป ปวันรู้สึกตัว เมื่อลูกค้าบอกว่า เดี๋ยวจะพาไปที่ผับต่อ ปวันไม่ฟังคำถาม พยักหน้าตลอด...
แม้ว่าจะมานั่งกันที่ผับแล้ว ปวันมองการดูแลลูกค้าของเนียน ทั้งดื่มกินและออกไปเต้นรำกัน แต่ปวันกลับนึกถึงช่วงเวลาที่สำคัญยิ่งของเขากับธุมา ตอนที่เขาแอบเปิดประตูเข้าไปในห้องพ่วง บอกธุมาตามตรงว่า เขาอยากคุยกับเธอ เดินไปหาเธอที่เตียง คุกเข่าลงกอดเธอไว้ พร่ำพรรณนาว่าอยากอยู่ กับเธออย่างนี้ทุกวัน ไม่อยากกลับกรุงเทพฯ เขาอยากพาเธอไปไหนๆก็ได้ ที่ไม่มีใครหาเราเจอ...
ปวันนึกถึงนาทีนี้ แล้วกลับมาสู่บรรยากาศในผับ...เขาซบหน้ากับแขน แล้วฟุบคาโต๊ะ ลูกค้าเต้นรำกับเนียนมีความสุข เมื่อเห็นปวันเมา...
เมื่อเนียนร่ำลาลูกค้า แล้วประคองพาปวันกลับห้องพักของเขาในโรงแรม พาเขาไปส่งถึงเตียง ปวันกลับดึงเอวเนียนไว้ บอกเหมือนพูดกับธุมาที่มาเก๊า เขาไม่อยากจากเธอไป...
"ผมรักคุณมากนะ" เนียนฟังแล้วยิ้มปลื้ม "ผมรักคุณมากนะโบ" เมื่อปวันเน้นที่โบ เนียนยิ้มจืดลงทันใด...แต่ด้วยความคิดที่จะเอาชนะ จึงสวมรอยเป็นโบไปทันที กระซิบที่หูเขาว่า เธอจะไม่ทิ้งเขาไปไหนอีกแล้ว นอนพักให้สบาย เธอจะอยู่เป็นเพื่อนเขา เนียนประคองเขาให้นอนสบายๆบนเตียง ตัวเธอขยับลงนอนเคียงข้าง แล้วปลดกระดุมเสื้อเขาออกทีละเม็ด ไล้แผ่นอกเขาอย่างละเมียด...ปวันสะลึมสะลือด้วยความเมาพอสบายๆ แล้วรับบทความรู้สึกที่เป็นโบ เนียนก้มลงจูบปวันอย่างดูดดื่มสมใจ...
เช้าขึ้น...ปวันงัวเงียลืมตาตื่น เริ่มรู้สึกมึนตึ้บที่หัว จึง ลุกนั่งตบท้ายทอยไปมา...เห็นเนียนแต่งตัวเรียบร้อยออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้ เธอหันมามองปวัน ทำท่าตกใจ ยิ่งทำให้ปวันเอะใจ คิดทบทวนความจำเมื่อคืน... ปวันร้อนใจมาก
"เดี๋ยว เนียน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น"
เนียนหยุด หันมามองเต็มหน้า น้ำตาเอ่อ ปากสั่นระริก
"ผมทำอะไรผิดรึเปล่า" ปวันลุกมาหาอย่างร้อนรุ่มและตกใจ เนียนทนไม่ไหว วิ่งออกนอกห้องเพื่อไปยังห้องนอนของเธอ เขาร้องเรียกและวิ่งตาม แล้วต้องหยุด หันมาแต่งตัวใหม่
จากนั้นปวันวิ่งไปเคาะประตูห้องเนียน ขอให้เปิดมาคุยกัน เนียนไม่ยอมเปิด เธอมองกระจกสำรวจหน้าตา กลับมีรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ เมื่อปวันโทร.มือถือเข้ามา เนียนรับทันที
"เนียนไม่มีอะไรจะพูดแล้วนะคะคุณเป้..." ว่าแล้วสาวเนียนก็สะอื้นฮักๆ ร่ำไห้เหมือนจะสิ้นใจ
"ผมขอโทษ...ผมไม่ตั้งใจ..." ปวันรับผิดเต็มประตู "ผมพร้อมจะรับผิดทุกอย่างนะเนียน ออกมาคุยกันก่อนได้ไหม"
"เนียนไม่ต้องการแค่ความรับผิดชอบหรอกนะคะคุณเป้"
"เนียนอยากให้ผมทำยังไง บอกมาเลย"
"เนียนยังไม่อยากจะคุยอะไรทั้งนั้น...แค่นี้นะคะคุณเป้" เนียนกดตัดสาย แล้วยิ้มพรายในหน้า
ปวันคอตก เดินกลับห้องพัก เหมือนผีดิบที่เจอไม้กางเขน
"เตรียมเข้าคอร์สเป็นเจ้าสาวได้แล้วนะจ๊ะเนียนจ๋า" เนียนพูดกับตัวเอง ยิ้มพราย...เติมสีแดงที่ริมฝีปากให้สดชื่นระรื่นจิตอีกครั้ง...

หลังจากสาธรพูดกับเพื่อนเรื่องเจ้าหนี้มาตาม ให้บอกไปว่าติดต่อไม่ได้...วางหูแล้วได้ยินเสียงรถลูกสาวเข้าบ้านมา จึงรีบไปรับ ถามลูกสาวว่าทำไมกลับเร็วนัก แล้วไม่ติดรถคุณเป้กลับมา เนียนเริ่มตีบทแตกอีกครั้ง บีบน้ำตาเป็นดารานางทาสถูกเจ้าคุณขืนใจ สาธรเห็นแล้วถามทันทีว่า มีปัญหาอะไร แล้วก็วิ่งตามลูกสาว ตบประตูห้องให้เปิดมาบอกพ่อ พ่อจะไม่ว่าอะไร
เนียนเปิดประตู น้ำตานองหน้าบอกพ่อว่า เธอไม่อยากเป็นเลขาฯคุณเป้อีกแล้ว และไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก สาธรพอเดาเรื่องออก ถามว่าเป้ทำอะไรลูก ให้บอกมาเดี๋ยวนี้ มันล่วงเกินลูกใช่ไหม เนียนไม่ตอบ เอาแต่บอก อยากลาออก
"ไม่ได้ ลูกสาวโป้จะถูกใครเอาเปรียบไม่ได้ คุณเป้ต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นโป้จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"
เนียนโผเข้ากอดพ่อไว้แน่น...ในเสียงสะอื้นนั้น มีริ้วรอยการยิ้มอย่างพอใจปรากฏให้เห็น
ooooooo
เมื่อปวันกลับมาบ้านในตอนเย็น เกิดความไม่สบายใจยิ่งขึ้น เมื่อเห็นสาธรกับเนียนมานั่งอยู่กับน้าพาณีแล้ว สาธรลุกขึ้นมาต่อว่าปวันทันใด
"เป้ทำกับพี่แบบนี้ได้ไง คุณก็รู้ว่าเนียนคือดวงใจของพี่ ทำกับลูกสาวพี่แบบนี้ ฆ่าพี่ดีกว่า"
"มันเป็นความจริงหรือเป้" พาณีหันมาถามหลานชาย สาธรมองพาณีไม่พอใจ ถามว่าพูดแบบนี้ หาว่าลูกสาวเขาตอแหลใช่ไหม เนียนรีบปรามพ่อไม่ควรเสียมารยาท พาณีบอกว่า ยังไม่ทันว่าอะไรสักคำ
"มันเป็นความจริงครับน้า ผมทำเรื่องไม่สมควรกับเนียน" เนียนเสริมด้วยเสียงร้องไห้ดังขึ้น สาธรเต้น ขยับมาหา เอากำปั้นยัดปากปวันจนหงายผลึ่งกับพื้น น้าพาณีกรี๊ด รีบเข้าประคองหลานชาย เนียนห้ามพ่อไม่ให้ทำปวัน...
พาณีดึงปวันไปประคบรอยกำปั้นสาธรอีกทางหนึ่ง...เขาบอกน้าว่า เขาไม่อยากทำร้ายคนดีๆอีกแล้ว น้าสาวถามว่าเป้เคยทำร้ายใครหรือ เป้รีบบอกว่าอย่าพูดถึงมันอีกเลย
"เป้ตัดสินใจแน่แล้ว เป้อยากแต่งงานกับเนียนจริงๆ" เป้พูดออกมา พาณีเห็นแล้วไม่เชื่อ จึงย้ำถามว่า เป้รักเนียนจริงๆหรือ เป้กลับตอบว่า เขาไม่มีหัวใจเหลือไว้รักใครอีกแล้ว พาณีเตือนหลานชายว่า อย่าพูดแบบนี้ มันเหมือนคนหมดอาลัย ตายอยากชีวิต แล้วถามอย่างเปิดช่องหาทางออกให้
"มีทางแก้ไขอย่างอื่นที่ไม่ใช่การแต่งงานไหมเป้"
"ผมเป็นผู้ชาย ไปล่วงเกินเขาแล้ว จะปัดความรับผิดชอบได้ยังไงครับ การแต่งเป็นการให้เกียรติเขา เราไม่ได้มองเขาเป็นของเล่น แต่ถ้าเขาอยากให้เราชดใช้อย่างอื่น ก็แล้วแต่เขา"
"น้าภูมิใจในตัวเป้นะที่มีความคิดแบบนี้ แต่ก็หวังว่าหนูเนียนจะเป็นคนดีแล้วก็รักเป้จริงนะลูก"
พาณีกอดหลานไว้ น้ำตารื้นขึ้นมา...พาณีแอบร้องไห้ เป็นห่วงหลานชายที่ต้องรับผิดชอบถึงขนาดนี้ เพราะถึงอย่างไร น้ายังแคลงใจสาวเนียนว่า...เนียนรักหลานชายของเธอจริง หรือเพียงแต่จะจับเขาไว้ด้วยเหตุอื่น...
ที่ระเบียงบ้าน สาธรกับลูกสาวมานั่งเครียดเคร่งคุยกันอย่างจริงจัง พอสาวใช้เอาของว่างมาเสิร์ฟ เนียนอยากฝากความไปยังน้าหลาน จึงพูดให้ได้ยิน
"เนียนไม่เห็นด้วยนะคะโป้ ว่าการแต่งงานคือทางแก้ปัญหา"
"จะใช่หรือไม่ก็ต้องแต่ง เราเป็นผู้หญิง มีแต่เสียกับเสีย"
สาวใช้เดินเลี่ยงหนี กลับพบปวันกับพาณีเดินมา แล้วชะงักฟังสองพ่อลูก
"แต่เนียนไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเนียนนะโป้"
"แล้วใครว่าผมไม่ได้รักเนียนล่ะ" เสียงปวันดังมา สองพ่อลูกหันไปมอง
ปวันเดินนำน้ามาหาเนียน เขายิ้มให้อย่างเอ็นดู
"ความรู้สึกของผมกับเนียนมันเริ่มด้วยความรัก ถึงผมจะรักเนียนเหมือนน้องสาวก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ปิดกั้น ถ้ามันจะพัฒนาไปมากกว่านั้น...ถ้าเนียนไม่รังเกียจผม เต็มใจจะให้อภัยผม ให้เกียรติแต่งงานกับผมเถอะนะ" ปวันเดินมา
กอดเนียนอย่างรักใคร่ไยดี ปลอบประโลมใจด้วยคำขอโทษ...
เนียนสะอื้น กอดเขาอย่างสมใจนึก สาธรมองลูกอย่างตื้นตันและดีใจแทนลูกสาว

ooooooo

โดย: Bianca Rose 26 กันยายน 2552 2:26:55 น.