ใบปริญญา แม่ และ พลังผ้าอ้อม ๑. ใบปริญญาที่วางไว้บนตู้ใบนี้ ไม่ได้สำคัญอะไรกับแม่มากไปกว่า การที่ได้เลี้ยงดูหนูในแต่ละนาที การเฝ้าดูความเปลี่ยนแปลงและพัฒนาการของหนูในแต่ละวันแม้แต่น้อย แต่มันมีที่มา ที่เปน ที่ไป ... สี่ปีก่อนนู้น แม่ประกาศกับเพื่อนฝูงว่า แม่ขอบาย ไม่เอาแล้ว ใบนี้ แม่อยากไปค้นหาตัวเองดีกว่า แม่อยากเขียนหนังสือ เดินทาง ท่องไป ดูพาฝัน วันหวานมาก แต่แม่มีความสุขกับชีวิตที่สุด ที่ได้ไปไหนต่อไหน โลกกว้างกว่ากว้าง เฝ้ารอให้เราไปเดินเหยียบ และทอดน่องเชยชมดมกลิ่นนี่หว่า แม้ในวันที่ไม่ได้ออกเดินจริง แม่ก็ออกเดินไกลท่องไปในหนังสือ กองโต ในมุมสงบ สงัด ร้านกาแฟมุมโปรด ร้านหนังสือในดวงใจ หรือแม้แต่ซอกเหลี่ยมมุมใดก็ตามที แม่เคยแม้แต่นั่งอยู่ในร้านกาแฟร้านเดิม กะพ่อสองคน ต่างคนไม่ได้พูดอะไร ต่างคนต่างจมอยู่ในหนังสือตรงหน้า หลงทางไปถึงไหนต่อไหน ตอนนั้นรู้ว่าความหมายของชีวิตตัวเองคืออะไร คือตัวเอง คือตัวเอง คือตัวเอง .. ๒. ย้อนหลังกลับไปอีกปี ในวันที่แม่เห็นหน้าหนู สิ่งที่แม่คิดถึงนอกจากรัก รัก หนูเหลือเกิน คือ แม่ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จ แม่เข้าใจแล้ว ว่า คุณตา คุณยายอยากได้อะไรในตอนนี้ (ทั้งที่เค้าไม่เคยเอ่ยปากขออะไรสักคำ)แม่เลยสัญญากับตัวเองเบาๆ ท่ามกลางกลิ่นผ้าอ้อมฉึ่งๆ ของลูกว่า เอาล่ะ ขอแรงฮึดสักหน่อย ว่าแล้วแม่ก็สูดกลิ่น - - - ปื้ดดดดดดดดดดดดดดดด จำบรรยากาศได้แม่นที่ต้องให้นมลูกไป ทำทีสีสไป มันช่างหนุกหนานอะไรเช่นนี้ ลูกตื่นมากินนม แม่ก็พร้อมเปิดเติมนมได้ทุกเมื่อ เที่ยงคืน ตีสอง ตีสี่ ... เก้าโมงเช้านัดเจอะอาจารย์ที่ปรึกษา เช้านี้คงต้องฝากหนูไว้กะคุณตาแว้บนึง ก่อนไปนมไปหนึ่งรอบ แม่มีเวลาไม่เกินสองชั่วโมง ที่จะซิ่งไปหาอาจารย์ ไปกลับให้ทันหนูกินหน่มน้ม อีกรอบ ... นมไหลตอนขับรถกลับทุกที แม่รู้แล้วลูกว่าหนูหิว แม่เองก็คิดถึงหนู แบกเครื่องไปให้อาจารย์ดูโปรแกรม มีรูปลูกเด่นหราหน้าจอ อาจารย์ถามไถ่นิดหน่อย ... แม่ต้องสปีดอีก เพื่อเตรียมมาพบอาจารย์ครั้งหน้า ... วนแล้ววนเล่า กลับมาแก้ไข กลับไปเขียนโปรแกรมเพิ่ม กลางคืนทำเอกสารไปพร้อมๆกัน ทุกนาทีเลี้ยงลูกไปด้วย ทั้งให้นม อาบน้ำ ฉี่ อึ้ กล่อมนอนและหนูไม่เคยนอนนานเกิน ชั่วโมงในตอนกลางวัน ได้สูงสุด สามสิบถึงสี่สิบห้านาที ตื่นมาให้เพลิดเพลินอีกพักใหญ่ .. โอ้วพระเจ้าจอร์จ เหลืออีกนิดหน่อยเอง พยายามอีกหน่อย เดี๋ยวจะนัดสอบปะทะครั้งสุดท้ายแล้ว แม่เติมพลังด้วยการระดม พรมจุ้บลูก เพื่อแรงฮึดทุกครั้งเลยรู้ไหม หนูเปนขุมพลังอันโชติช่วงของแม่เลยจ้ะ .. มีหนนึง หนู พ่อ ไปส่งแม่ไปหาอาจารย์ด้วยกัน หนูนั่งรอแม่อยู่หน้าคณะกะพ่อ รอจนหลับ ได้ความว่าตอนนั้นตัวจ้อยๆ น้อยๆ เนี่ย ก็แอบมอง พี่ๆนักศึกษาสาว ขาว อวบ แล้ว เชอะ พ่อหรือ หนูกันแน่ยะ พอแม่รีบออกมา ก็เห็นหนูหลับไปในรถเข็น พ่อหนูเก่งมากๆเลย กล่อมหนูนอนไปได้ พ่อเล่าให้ฟังว่าหนูโวยวาย พ่อเลยต้องอุ้มกล่อมๆ พ่อเขินๆ มากๆ ใต้ตึกที่คณะ คนฮึ่มฮั่ม เค้าก็มองๆ ยิ้มๆ พ่อลูกอ่อนคู่นี้ พ่อก็แก้เก้อ อุ้มหนูไป จนหลับจนได้ เอิ้กกก ในที่สุดแม่ก็สอบผ่านพ้นไปจนได้ ด้วยแรงเขี่ยแรงผลัก แรงดันของผู้คนมากมาย ขอบคุณทุกๆคนค่ะ ๓. แม่เดินออกมาจากหอประชุมแล้ว แม่ไม่ได้หลับให้ห้องประชุมเหมือนเมื่อตอนนู้น ( คราวปริญญาตรีนะ - ก็ตอนนั้นฉลองทุกคืนไม่รู้ยินดีอะไรนักหนา) หนนี้แม่ตั้งใจฟัง ที่สมเด็จพระเทพฯ ให้พระราชโววาทอย่างตั้งใจ แม่ไม่รู้คุณตา คุณยายจะได้ยินด้วยไหม (คงไม่แหงๆเพราะเลี้ยงลิงรออยู่ข้างนอก) แม่ตั้งใจฟังแล้วแม่ก็คิดแทนไปว่าแม่มางานรับปริญญาลูก แม่คงปลื้มใจที่สุดที่ได้เห็นหนูเรียนจบ ไม่ต้องเรียนเก่ง เรียนดีอะไรหรอก ไม่ต้องขึ้นไปรับเหรียญทองหรือว่าเกียรตินิยมก็ได้ เปนแค่คนธรรมดานักศึกษาทั่วไปก็พอแล้วลูก แม่กะพ่อคุยกันว่า ไม่ว่าหนูจะเรียนช้า ติดเอฟ เปอร์ ไฮเปอร์ แม่ก็ไม่ว่า ขอให้จบมาก็พอ เปนคนดีของสังคมก็เพียงพอแล้วลูก อะไรที่แม่กะพ่อจะยินดีเท่ามองเห็นว่าลูกรัก เรียนจบ มีงานทำ ดูแลตัวเองได้ - - ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยู่ค้ำฟ้า แม่ถึงอยากให้หนูแค่ดูแลตัวเองได้ก็เท่านั้น ... แม่เดินออกมาจากหอประชุม พร้อมใบปริญญาในกรอบสีม่วง สีของมหาวิทยาลัย ที่แม่รัก (เรียนมาตั้งสองใบแล้วนิ่) ผู้คนมากมาย ออกันอยู่เต็มหน้าหอประชุม แม่เหลียวมองหา ว่าหนูอยู่ตรงไหน จะร้อนไหมหนอ แต่แม่ตั้งใจไว้แล้ว ในที่สุดก็เจอะกันเสียที .. แม่เห็นคุณตาก่อนใคร สูงเด่น ยืนเกรียมแดดอยู่ตรงนั้น มีคุณยาย ลูก พ่อ น้าเม่น ครอบครัวแม่อยู่ตรงนั้นเอง ท่ามกลางวงศาคณาญาติบ้านอื่นๆ ครอบครัวเล็กๆของแม่ ที่แม่รักที่สุดในชีวิต ... หนูหันมาเห็นแม่ เรียกม่อม ม่อม โผเข้าหา แม่กอดลูก คิดถึงที่สุด แต่หนูรอก่อน .. คุณตา แม่เรียก คุณตาพร้อมกับโผเข้าไปกอด แม่ยื่นใบปริญญาให้คุณตา นี่สำหรับคุณตานะ ... (ยื่นให้แล้วก็กอดแบบเก้อๆ หันมาอุ้มลูกดีกว่า) แม่เก้อเขินเสมอ ที่จะแสดงความรัก ... แต่ทั้งหมดนี้แม่ทำเพื่อคนสองคนนี้จริงๆจ้ะ คุณตา คุณยายของหนู - - พ่อกะแม่ของแม่เอง ขอบคุณนะคะที่ทำให้มีวันนี้ ขอบคุณหนูด้วยคนดี ถ้าไม่มีหนูกะพ่อ แม่คงไม่ฮึด ไม่อึดเพื่อตากะยายได้เท่านี้ ขอบคุณที่มีกันค่ะ ๘ กุมภ์ ๔๘ สันกำแพงสถาน เชียงใหม่ Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2548 Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2548 19:50:16 น. 0 comments Counter : 507 Pageviews.   Share Tweet