นกกระเรียนแก่สิ้นปลา...[ธรรมบท ชราวรรคที่๑๑ ]
ร่าเริงอะไรกันหนอ ยินดีอะไรกัน ในเมื่อโลกสันนิวาสถูก
ไฟไหม้โพล่งแล้วเป็นนิตย์ ท่านทั้งหลายถูกความมืดหุ้มห่อ
แล้ว เพราะเหตุไรจึงไม่แสวงหาประทีป
ท่านจงดูอัตภาพอันบุญกรรมทำให้วิจิตรแล้ว
มีกายเป็นแผล อันกระดูกสามร้อย
ท่อนปรุงขึ้นแล้ว กระสับกระส่าย อันมหาชนดำริกันโดย
มาก ไม่มีความยั่งยืนมั่นคง รูปนี้คร่ำคร่าแล้ว เป็นรังแห่ง
โรค ผุพัง
กายของตนอันเปื่อยเน่าจะแตกเพราะชีวิตมีความ
ตายเป็นที่สุด กระดูกเหล่าใดเขาไม่ปรารถนาแล้ว เหมือน
น้ำเต้าในสารทกาล มีสีเหมือนนกพิราบ จะยินดีอะไร
เพราะได้เห็นกระดูกเหล่านั้น สรีระอันกรรมสร้างสรรให้
เป็นเมืองแห่งกระดูก มีเนื้อและเลือดเป็นเครื่องไล้ทา เป็น
ที่ตั้งแห่งความแก่ ความตาย ความถือตัว และความลบหลู่
ราชรถทั้งหลายอันวิจิตรย่อมคร่ำคร่าได้โดยแท้ อนึ่งแม้
สรีระก็เข้าถึงความคร่ำคร่า ส่วนธรรมของสัตบุรุษย่อมไม่
เข้าถึงความคร่ำคร่า สัตบุรุษแลย่อมสนทนาด้วยสัตบุรุษ
บุรุษมีสุตะน้อยนี้ ย่อมแก่เหมือนโคถึก เนื้อของเขาย่อม
เจริญ [แต่] ปัญญาของเขาหาเจริญไม่ เราแสวงหานาย
ช่างเรือนอยู่ เมื่อยังไม่ประสบ แล่นไปแล้วสู่สงสารมีชาติ
ไม่น้อย ความเกิดเป็นทุกข์ร่ำไป
แน่ะนายช่างเรือน บัดนี้
เราพบท่านแล้ว ท่านจักไม่ต้องสร้างเรือนอีก ซี่โครงของ
ท่านทั้งหมดเราหักแล้ว ยอดเรือนเราขจัดเสียแล้ว จิตของ
เราถึงแล้วซึ่งนิพพานอันปราศจากสังขาร เราบรรลุความสิ้น
แห่งตัณหาแล้ว
คนพาลทั้งหลายไม่ประพฤติพรหมจรรย์ ไม่
ได้ทรัพย์ในคราวเป็นหนุ่ม ย่อมซบเซา เหมือนนกกระเรียน
แก่ ซบเซาอยู่บนเปือกตม ซึ่งสิ้นปลาแล้ว ฉะนั้น คน
พาลทั้งหลายไม่ประพฤติพรหมจรรย์ ไม่ได้ทรัพย์ในคราว
เป็นหนุ่มย่อมนอนทอดถอนถึงทรัพย์เก่า เหมือนลูกศรสิ้น
ไปแล้วจากแล่ง ฉะนั้น ฯ
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ บรรทัดที่ ๖๖๒ - ๖๙๑. หน้าที่ ๒๙ - ๓๐.
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2556 12:50:49 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1885 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [