รักนี้...มีลุ้น(จริงเหรอ?)



@@ใครนะ....ที่มาใหม่@@

“พี่แน็คคคคคคคคคค”...โน้ตที่ยืนเกาะประตูรั้วหน้าบ้านหันมาตะโกนแบบไม่เต็มเสียงเรียกหาพี่ชาย ก่อนจะกลับไปยื่นหน้าดูอะไรข้างนอกอย่างสนอกสนใจ เสียงนั้นทำให้แน็คขยับตัวจากท่านอนตะแคงขวาพลิกเป็นตะแคงซ้ายแล้วก็นอนนิ่งเหมือนเดิม

“พี่แน็ค ๆๆๆๆๆๆ”...เสียงน้องสาวเปลี่ยนจากตะโกน เป็นเรียกซ้ำ ๆ พึมพำดังพอประมาณพร้อมกับเดินผ่านประตูห้องโถงที่คนในบ้านมักจะใช้เป็นทั้งที่รับแขก นอนเล่น ดูทีวี ฯลฯ โน้ตเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโซฟาที่แน็คนอนหลับสบายอยู่ ใช้สองมือจับแขนพี่ชายเขย่าแรง ๆ จนแน็คค่อย ๆ งัวเงียลืมตาขึ้น

“อารายอ่ะโน้ต คนกำลังหลับสบาย”...แน็คพูดกับโน้ตเบา ๆ พร้อมกับขยับตัวนอนหงายทำท่าจะหลับตาลงอีกครั้ง

“โหวววววว พี่แน็คอ่ะ...หนูอ่ะเรียกตั้งนาน ที่แท้มาหลบนอนอยู่นี่เอง”...โน้ตนั่งลงข้าง ๆ พี่ชายทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแต่ริมฝีปากยิ้มไม่หยุดพร้อมกับบ่นไปด้วย (สรุปว่าเป็นหน้าที่เลียนแบบได้ยากมาก ^ ^) ตามัวแต่มองออกไปที่หน้าบ้านไม่ได้มองพี่ชายที่ทำท่าจะหลับต่อไม่สนใจที่น้องสาวตั้งใจจะเล่าเรื่องสำคัญอะไรให้ฟัง

“พี่แน็ค ๆ วันเนี่ยอ่ะในหมู่บ้านเรามีคนย้ายมาอยู่ใหม่ตั้ง 2 หลังแน่ะ...ถัดจากบ้านเราไปสุดซอยหลังนึง แล้วก็ฝั่งตรงข้ามเยื้อง ๆ บ้านเราอีกหลังนึง...หนูว่าเราไปทำความรู้จักกับเขาดีมั้ยพี่แน็ค...แบบว่าหนูอ่ะอยากรู้จักกับเขาไว้ เผื่อหนูอ่ะจะได้เพื่อนใหม่มาเพิ่ม...........พี่แน็ค.....พี่แน็ค....โหววววว พี่แน็คอ่ะ นอนอยู่ได้ปล่อยให้หนูพูดอยู่คนเดียว...พี่แน็คๆๆๆ”...โน้ตเรียกพี่ชายพร้อมกับชโงกไปดูหน้าที่กำลังหลับตาพริ้ม เห็นริมฝีปากอิ่มแดง (แบบที่โน้ตเคยแซวพี่ชายว่าปากแดงกว่าสาว ๆ ทุกคนในหมู่บ้านรวมกันซ่ะอีก) กำลังอมยิ้มเหมือนคนนอนฝันดี ทำเอาโน้ตหยุดเรียกเปลี่ยนเป็นพูดเบา ๆ (แล้วพี่เขาจะได้ยินมั้ยลูก -*-)...

“งั้นหนูไปหาบิวนะพี่แน็ค...หนูไปแล้วนะ...บะบาย...ไปล่ะ...ฟิ้วววววววว”...โน้ตลุกขึ้นวิ่งออกจากบ้านผ่านประตูรั้วที่เปิดทิ้งไว้ด้วยความรวดเร็วเพื่อไปหาบิวเพื่อนรักที่นอกจากจะอยู่หมู่บ้านเดียวกันแล้วยังเรียนด้วยกันมา 3 ปีจนจบม.ปลาย บ้านของบิวอยู่หัวมุมถัดจากซอยบ้านโน้ตไปข้างในอีก 3 ซอย...โน้ตรีบจ้ำอย่างว่องไวไปหาเพื่อน (เป็นเด็กพลังเหลือจริงๆ 555+)

“บิวววววววววววว” ...เสียงโน้ตร้องเรียกเพื่อนตั้งแต่หน้ารั้วบ้านของบิวพร้อมกับถือวิสาสะเปิดประตูรั้วเดินตรงไปที่ประตูหน้าบ้าน กำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงเรียกมาจากมุมหนึ่งของสนามหญ้าหน้าบ้าน

“ไอ้เหม่งงงงงงง เค้าอยู่นี่...จะรีบไปไหนเดินไม่มองไรเล้ย”...บิวถือสายยางกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หันหน้ามาทำเสียงเล็ก ๆ ร้องเรียกเพื่อนขัดกับเสียงห้าว ๆ ของโน้ตฟังแล้วชวนให้อดยิ้มขำไม่ได้

“อ้าวบิว!! ทำไมตัวเองมาหลบอยู่ตรงนี้อ่ะ...เค้าอ่ะมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังล่ะ”...โน้ตหันมาตามเสียงเรียกของบิวแล้วรีบเดินตรงไปหาบิวพร้อมกับพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น...

“มีอะไร ตัวเองมาหาเค้าที่ไร ตื่นเต้นทู้กกกกกกที”...บิวพูดจบก็ทำเสียงเด็กร้องเพลงไปถือสายยางรดน้ำต้นไม้ต่อไปอย่างสบายอารมณ์...
“จะมีใคร ๆ ร้ากกกกคนหน้าตาอย่างช้านนนนนน ที่มันธรรมดาไม่เข้าตาเหมือนคราย ๆ.......”

“โหววววบิวอ่ะหยุดร้องก่อนดิ....ฟังเค้าก่อน”...โน้ตเดินมาหยุดข้าง ๆ บิวยกมือยกไม้ทำท่าจะเล่าเรื่องตื่นเต้นของตัวเองต่อ...

“อะไรอ่ะ...เล่าเลย ๆ......จะมีคราย ๆ มั้ยที่จะมาสนจายยยยย...”...บิวยังคงพึมพำร้องเพลงโปรดเบา ๆ แต่ก็หยุดรดน้ำพร้อมกับเดินเรื่อย ๆ ไปปิดก๊อกก่อนจะหันมาตั้งใจฟังเรื่องตื่นเต้นที่โน้ตจะเล่า...

“ก็เนี่ย...วันเนี่ยนะ...มีเพื่อนบ้านเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่อ่ะ...มาพร้อมกัน 2 หลังเลยอ่ะ...สงสัยวันเนี่ยฤกษ์ดีเนอะ”...โน้ตเล่าไปพยักหน้าเออออกับความคิดของตัวเองไปแล้วก็พูดต่อว่า...

“เนี่ย...เค้าว่านะ...เราไปทำความรู้จักกับพวกพี่เค้ากันดีมะ...เผื่อจะมีอะไรตื่นเต้นมาคุยกันต่อไง”...ชวนจบโน้ตก็จับมือบิวจูงเดินออกจากบ้านทันที...

“เฮ้ย!! เค้ายังไม่ได้บอกแม่เลย”...บิวขืนตัวนิดหน่อย หันหน้าไปมองในบ้านแล้วพูดต่อว่า...

“แต่แม่เค้ากำลังงีบอยู่ งั้นเราไปกันเถอะ”...เออ...สมกับเป็นเพื่อนซี้กันจริง ๆ เออออกันดีไม่มีขัดขืน...ระหว่างเดินจูงมือเกาะแขนกันไป บิวก็คุยกับโน้ตถึงเพื่อนซี้อีกคนนึง...

“เมื่อกี้นะ ไอ้อ้วนมันโทรมาบ่นกับเค้าล่ะ...มันเบื่อที่ต้องเตรียมตัวไปเรียนที่แม่ฟ้าฯ มันบอกมันอยากมาค้างกับเราเหมือนปิดเทอมปีก่อนอ่ะ...”

“เหรอ...เค้าก็อยากให้มิกมาค้างด้วย คราวก่อนหนุกเนอะ...เค้าอ่ะยังจำได้เลยที่เราชวนพี่แน็คปิดซอยเล่นน้ำสงกรานต์กันอ่ะ”...โน้ตพูดปนหัวเราะ ทั้งคู่คุยถึงความสนุกที่ผ่านมาแล้วก็ยิ้ม+หัวเราะกันจนตาเป็นสระอิ ^ ^...ก่อนที่บิวจะนึกได้ว่าโน้ตชวนไปหาเพื่อนบ้านที่ย้ายมาใหม่ เลยถามโน้ตว่า...

“เออ...แล้วตัวเองรู้ได้ไงอ่ะ ว่าพวกที่ย้ายมาใหม่เป็นรุ่นพี่เรา...ไม่มีรุ่นเราบ้างเหรอ เค้าอยากให้มีรุ่นเราเยอะ ๆ...ไม่งั้นหมู่บ้านเราก็มีแต่เด็ก ๆ วิ่งกันให้วุ่น น่าปวดหัวจะตาย”...บิวพูดโดยลืมนึกถึงตัวเองที่มักจะทำตัวเป็นหัวหน้าแก็งค์พาเด็ก ๆ ในหมู่บ้านยกขบวนซนกันจนโดนแม่ดุมาหลายรอบแล้ว -*-...

“รู้ดิ...ก็เค้าไปแอบสังเกตการณ์มาแล้ว เค้าเห็นบ้านหลังที่อยู่สุดซอยอ่ะ ขับรถแจ็สสีฟ้ามาตั้งแต่เช้า เค้าว่าน่าจะเป็นพ่อลูกกันนะ...ก็คุณลุงอ่ะหน้าเหมือนพี่ผู้ชายที่นั่งรถมาด้วยกันเลยอ่ะ แค่ลงพุงกว่าเอง (เออ...ธรรมดาลูกต้องหน้าเหมือนพ่อไม่ใช่เหรอน้องโน้ต -*-) เออ...นั่นดิแล้วทำไมมากันแค่ 2 คนหรือว่าเค้ายังย้ายกันมาไม่หมด...จริงด้วย...สงสัยเขาคงจะต้องมีคนย้ายมาอยู่เพิ่ม....ไม่แน่เราอาจจะมีเพื่อนใหม่ก็ได้เนอะบิว”...โน้ตถามเองตอบเองเสร็จสรรพโดยที่บิวได้แต่ทำตาปริบ ๆ ฟังโน้ตเล่าเรื่องเพื่อนบ้านต่อด้วยอาการตื่นเต้น...

“เนี่ย...แล้วบ้านที่อยู่ตรงข้ามเยื่อง ๆ บ้านเค้าอ่ะ เห็นวุ่นวายช่วยกันจัดบ้านอยู่ มีผู้หญิงคนนึงเค้าว่าน่าจะเป็นแม่นะ แล้วก็ผู้ชาย 3 คนน่าจะเป็นพ่อกับลูกอ่ะ...คนที่มีอายุ(ฟังดูแก่เชียว -*-)น่าจะรุ่น ๆ พี่แน็คอ่ะ ส่วนเด็กผู้ชายเค้าว่าน่าจะอยู่ซักม.2 นะ”...โน้ตบรรยายสิ่งที่ยืนสังเกตการณ์มาตั้งแต่ช่วงเช้าให้บิวฟังเป็นชุด...

“เหรอ...ทำไมมีแต่ผู้ชายอ่ะ แล้วเราจะมีเพื่อนใหม่ได้ไงล่ะ...เฮ้อออออออ พูดแล้วก็เซ็งอีกไม่นานไอ้อ้วนมันก็จะต้องไปเรียนที่แม่ฟ้าฯ ก็เหลือแค่เราสองคน...เค้าว่าเราสองคนอ่ะยังโชคดีเนอะที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน ไม่งั้นเค้าคงเหงาแย่”...บิวบ่นเบา ๆ ในใจก็นึกกังวลถึงอนาคตเพราะบิวยังไม่รู้ผลสอบเลยว่าจะได้เรียนที่มศว.ที่เดียวกับโน้ตอย่างที่ตั้งใจไว้รึเปล่า...ส่วนโน้ตโชคดีหน่อยที่ได้ที่เรียนแน่นอนแล้วเพราะสอบโควต้าได้...บิวได้แต่นึกเจ็บใจตัวเองที่ก่อนหน้านี้มัวแต่สนใจเรื่องเรียนร้องเพลงจนละเลยการเรียนไปช่วงนึง...

@@พี่ชายน้องชาย?...พี่ชายน้องสาว?@@

“บิว ๆ นั่นไง ๆ พี่คนที่ย้ายมาใหม่...แหม...ไม่ทันไรมายืนคุยกับพี่แน็คซ่ะแหล่ะ...ดีเหมือนกันไม่ต้องไปสืบเนอะ”...พอเดินเลี้ยวเข้าซอย โน้ตก็หันมากระซิบกับบิวทันทีที่เห็นผู้ชายคนนึง ผิวขาว สูงน้อยกว่าแน็คนิดหน่อย ยืนเกาะรั้วบ้านคุยกับแน็คอยู่ (ทำไมต้องกระซิบด้วยอ่ะ -*-)...ทั้งสองสาวเดินจูงมือกันเดินตรงไปทักทายสองหนุ่มอย่างไม่รีรอ...

“พี่แน็คตื่นแล้วเหรอคะ...หนูอ่ะนึกว่าพี่แน็คจะนอนจนเย็นซ่ะอีก”...โน้ตพูดกับแน็คแต่ตามองไปที่ผู้ชายอีกคนที่ยืนนิ่ง ๆ มองตรงมาที่สองสาว...

“สงสัยเมื่อคืนไปเที่ยวมาจนดึกอีกแล้วใช่ป่ะเนี่ย...แล้วเมื่อไรจะพาน้องไปบ้างฮึออออ”...บิวเดินแยกจากโน้ตไปยืนข้าง ๆ แน็ค พูดและแถมด้วยเอาศอกกระทุ้งพุงแน็คเบา ๆ ไปหนึ่งที...

“เฮ้ย!! เที่ยวจริงแต่ไม่ได้กลับดึกกกกกก”...แน็คปฎิเสธพร้อมกับหันมาขยี้ผมสั้นจนแทบจะติดหัวของบิวเล่น

“กลับเช้าอ่ะดิ”...บิวพูดดักคอ แน็คหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบว่า...

“เอาน่ะ...ไว้บิวโตเป็นหนุ่มเมื่อไรพี่แน็คพาเที่ยวเองไม่ต้องห่วง...อย่าให้หนุ่มคนไหนพาไปแล้วกัน”...แน็คพูดไปด้วยเอาศอกเท้าบนไหล่บิวไปด้วย...ส่วนโน้ตก็ยังคงมองอีกหนุ่มที่ยืนหน้านิ่งยิ้มมุมปากนิด ๆ มองแน็คกับบิวโต้ตอบกันไปมา...

“แล้วนี่ใครอ่ะเฮีย...เพื่อนเที่ยวคนใหม่เหรอ”...บิวรู้สึกตัวว่ามีคนมองอยู่เลยถามแน็ตแล้วเอาศอกกระทุ้งแน็คเบา ๆ ไปอีกทีโดยมีโน้ตพยักหน้ากับบิวให้เข้าเรื่องซ่ะที...

“อ๋อ....นี่คุณอาร์ม เพิ่งย้ายมาใหม่...นี่โน้ตน้องสาวผม แล้วนี่ก็บิวน้องชายผม”...แน็คเพิ่งรู้ตัวว่าลืมเพื่อนใหม่ก็รีบแนะนำให้สองสาวรู้จักกับหนุ่มที่ยืนมองอยู่...

“เฮ้ยยยยยย พี่แน็คเอาอีกแล้ว...เค้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าเค้าเป็นผู้หญิงๆๆ”...บิวทำท่าจะกระโดดตีศอกแน็ค ทำเอาทั้งโน้ตและแน็คหัวเราะเสียงดังที่แน็คทำให้บิวโวยวายได้อีกตามเคย

“พี่แน็คอ่ะชอบแกล้งบิวเรื่อยเลย...เออ...พี่คะๆ พี่ย้ายมาใหม่เหรอคะ...หนูอ่ะเห็นพี่มาตั้งแต่เช้าแล้วอ่ะ...หนูจะไปหวัดดีแต่พี่แน็คอ่ะ มัวแต่นอน...หนูเลยไปชวนบิวมาเนี่ย...หนูอ่ะดีใจที่มีเพื่อนบ้านมาอยู่ใหม่อ่ะ”...โน้ตต่อว่าแน็ค ก่อนจะหันไปคุยกับอาร์มที่ยืนยิ้มมองทั้งสามคนหยอกล้อกัน

“ครับ พี่เพิ่งย้ายมาครับ”...อาร์มพูดกับโน้ตยิ้ม ๆ เช่นเคย

“นั่นดิ...หนูก็ว่าพี่อ่ะเพิ่งย้ายมา...แล้วนี่ทำไมบ้านพี่เงียบจัง เมื่อกี้หนูอ่ะยังเห็นพวกพี่วุ่นวายจัดของกันอยู่เลย”...โน้ตถามตาก็มองไปทางบ้านของอาร์มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“อ๋อ...คือพี่ย้ายมาอยู่คนเดียวครับ...ที่น้องโน้ตเห็นเมื่อเช้าเค้ามาช่วยพี่จัดบ้าน แต่กลับกันไปหมดแล้วครับ”...อาร์มอธิบายให้โน้ตฟังก่อนที่แน็คจะพูดต่อ...

“คุณพ่อคุณแม่กับน้องชายของคุณอาร์มยังอยู่ที่บ้านเก่า...ส่วนคุณอาร์มย้ายมาที่นี่เพราะใกล้ที่ทำงานอ่ะ...เนี่ย...พี่ก็กำลังคุยกับคุณอาร์มอยู่ว่าอยู่คนเดียวกลัวจะเหงา”...

“เฮียก็เลยกำลังจะชวนเขาไปเที่ยวแก้เหงาอ่ะดิ...เค้ารู้หรอกน่ะ”...บิวที่เงียบฟังอยู่พูดดักคอแน็คแบบรู้ทันโดยมีโน้ตพยักหน้าเห็นด้วยกับบิว

“แหม...ไอ้เด็กคนนี้มันจะไม่รู้อะไรบ้างได้มั้ยเนี่ย”...แน็คบ่นพึมพำ

“เออ...เรียกผมว่าอาร์มเฉย ๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก...เราก็รุ่น ๆ เดียวกัน”...อาร์มพูดขัดขึ้นอย่างเกรงใจ

“ยังไงเดี๋ยวผมขอตัวไปจัดบ้านต่อนะครับ...ขอบคุณที่ให้ยืมไขควงครับ...แล้วไว้คุยกันใหม่นะครับ”...อาร์มพูดกับแน็ค ส่งยิ้มให้โน้ตกับบิวก่อนจะหันหลังเดินไปที่บ้านตัวเอง ทั้งสามคนยิ้มตอบมองจนอาร์มเดินเข้าบ้านไป

“ไปเข้าบ้าน...น้องโน้ตพี่หิวแล้ววันนี้มีอะไรให้พี่กินมั่งครับ...เอ้า!! บิวเอาไปเก็บด้วย...”...แน็คหันมาถามโน้ตพลางส่งไขควงให้บิวก่อนจะเดินนำสองสาวเข้าบ้าน

“แหม...คุณชายยยยย”...บิวประชดแต่ก็รับไขควงมาถือแล้วก็เดินตามแน็คเข้าบ้านไปเก็บไขควงเข้าที่อย่างคุ้นเคย ส่วนโน้ตก็บรรยายรายการอาหารแช่แข็งที่มีอยู่ในตู้เย็นให้แน็คฟัง

ระหว่างแน็คกินข้าวที่โน้ตอุ่นให้ บิวก็ถามถึงเพื่อนบ้านอีกหลังนึง...แน็คเล่าว่าบ้านนั้นขับรถออกไปก่อนโน้ตกับบิวจะเดินกลับมาสักครู่ ก่อนไปจอดรถทักทายกันแล้วนิดหน่อยเห็นบอกว่าไปซื้อของใช้เพิ่ม ทั้งหมด(โดยโน้ตเป็นคนสรุป)เลยนัดกันว่ารอให้บ้านนั้นกลับมาค่อยแวะไปแนะนำตัวอีกครั้ง...บิวนั่งคุยเล่นอยู่ที่บ้านโน้ตอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงรถขับมาจอดหน้าบ้าน

“คุณลุงคุณป้ากลับมาแล้ว”...โน้ตรีบลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้รถเข้ามาจอดในบ้าน...

“พี่แน็ค...เค้าลืมไปเลยว่าเค้าออกมาไม่ได้บอกแม่ไว้ เค้าว่าเค้ากลับบ้านก่อนดีกว่า”... บิวขยับตัวนั่งให้เรียบร้อยพลางบอกกับแน็คที่นอนดูทีวีอยู่...แน็คพยักหน้ารับก่อนจะบ่นต่อ... “เอาอีกแล้ว...ชอบไปไหนมาไหนไม่บอกแม่...มาบ้านพี่ไม่เป็นไร แต่ระวังอย่าเผลอตัวไปไหนไกล ๆ คนเดียวล่ะ เดี๋ยวนี้มันอันตรายรู้มั้ย”...

“หู้ยยยยย เฮีย...ไม่ต้องห่วงเค้าหรอก เฮียอ่ะเห็นเค้ามาตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่รู้รึไงว่าที่นี่ใครคุม แม่ก็รู้นิสัยเค้าอยู่แล้วว่าเค้าไม่เหลวไหล แล้วเค้าก็มาหาโน้ตทุกทีไม่ได้ไปที่ไหนซักหน่อย...ถ้าเค้าดูแลตัวเองไม่ได้แล้วเฮียจะมาฝากให้เค้าดูแลไอ้เหม่งมันทำไมล่ะ”...บิวขัดก่อนที่แน็คจะบ่นต่อ

“เออ ๆ...รู้ว่าเก่งแต่ก็ต้องระวังตัว...แล้วที่ฝากให้ดูน้องโน้ตอ่ะ ก็เพราะเห็นว่าน้องโน้ตเค้ามาจากต่างจังหวัด อีกอย่างบิวก็รู้ว่าน้องโน้ตเค้าไว้ใจคนง่าย เห็นทุกคนเป็นคนดีหมดเลยล่ะ”...

“เฮีย...ไอ้เหม่งมันอยู่กรุงเทพมาตั้ง 3 ปีแล้วนะ แล้วตอนนี้ก็ไม่ใช่เด็กนักเรียนแล้วด้วย”...

“นั่นแหล่ะยิ่งน่าห่วง”...แน็คพึมพำเบา ๆ บิวมองหน้าแน็คงง ๆ แต่ก่อนจะถามอะไรต่อ โน้ตกับพ่อแม่ของแน็คก็เดินเข้าบ้านมา...

“ไงบิว...ทานข้าวรึยังลูก แม่ซื้อกับข้าวมาหลายอย่างเลย”...แม่ของแน็คเอยปากชวน บิวลุกขึ้นยืนยกมือไหว้...

“บิวทานแล้วค่ะ ส่วนพี่แน็คแม่ไม่ต้องถามเลยนะ นอนอืดอยู่นั่นอ่ะค่ะ หนูว่าพี่แน็คนอนเอาแรงไว้คืนนี้แน่เลยค่ะแม่”...บิวตอบพร้อมกับฟ้องไปในตัวแล้วต้องรีบยกมือรับหมอนที่แน็คขว้างมาเกือบจะโดนหน้า เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน

“เฮียอ่ะ...ทีกับโน้ตนะไม่เห็นเล่นแรง”...แน็คชะงักมือที่กำลังจะขว้างหมอนอีกใบ ตามองโน้ตที่ยืนยิ้มเขิน ๆ อยู่ข้างหลังพ่อของแน็ค

“ถ้าพี่เล่นแรง บิวก็เล่นงานพี่อีกแหล่ะ”...แน็คบ่นพึมพำ

“อ้าว...ก็เฮียฝากให้เค้าดูแลไอ้เหม่งนี่นา ใครแหลมมาเค้าก็ต้องจัดการดิ...ไม่เอาล่ะ เค้าขี้เกียจเถียงเค้ากลับบ้านดีกว่า หายมานานแล้ว...พ่อ แม่หนูไปแล้วนะคะ...เหม่งเค้าไปนะ”...บิวหันมายกมือไหว้ลาพ่อกับแม่ของแน็ค

“แล้วตัวเองอย่าลืมที่นัดกันตอนเย็นล่ะ...เค้าอ่ะจะรอเพราะเค้าว่าพี่แน็คอ่ะ ต้องเบี้ยวแน่เลยอ่ะ”...โน้ตจูงมือบิวเดินออกไปส่งที่หน้าบ้านและกำชับบิวเรื่องที่นัดกันก่อนที่บิวจะเดินกลับบ้านตัวเอง

*********************update 18/11/52*********************



@@สามสาวกับพี่ชายคนใหม่!!@@

“โน้ต...เค้ามาแล้ว...เค้าซื้อขนมมาฝากด้วยล่ะ เปิดประตูให้เค้าหน่อย”...เสียงมิกดังมาจากหน้าบ้าน... โน้ตโผล่หน้าออกไปเห็นมิกยืนถือถุงขนมเต็มสองมือ เหงื่อเกาะหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความร้อนแต่สีหน้าสดชื่นยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเก๋ ก็รีบเดินไปเปิดประตูให้...

“โอ้โห...ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยอ่ะมิก ไหนบอกจะลดหุ่นไง”...โน้ตเดินมาเปิดประตูแล้วรีบรับถุงจากมือมิกมาช่วยถือ ก่อนเดินนำเข้าบ้าน...

“ไม่รู้อ่ะ เค้าจำไม่ได้ว่าซื้ออะไรมาบ้าง เค้าให้แม่ช่วยแวะตลาดก่อนจะเข้ามานี่...เค้าเห็นมันน่ากินทุกอย่างเลย แต่ว่า...คือ...ตอนอยู่บนรถเค้าแอบกินหมูปิ้งไปแล้ว...แบบว่ามันหอมอ่ะ...แต่ว่า...มันยังไม่หมดนะ มีอีกสองไม้เค้าเหลือให้ตัวเองกับบิวอ่ะ...แหะๆ”...มิกเดินตามโน้ตเข้าบ้านส่วนปากก็พูดถึงหมูปิ้งที่เจ้าตัวอดใจไม่ไหวจัดการไปก่อนแล้ว (ปากยังมันอยู่เลย ^ ^)...

“แต่เค้าไม่ได้กินข้าวเหนียวนะ เค้าอดใจได้...เค้ากลัวอ้วน”...มิกรีบพูดต่อ ส่วนโน้ตก็กำลังสนใจเปิดถุงนู้นถุงนี้ดูอาหารนานาชนิดที่ตอนนี้วางเต็มโต๊ะ...

“หู้ยยยยย น่ากินทั้งนั้นเลย...เสียดายไม่มีใครอยู่บ้านเลยอ่ะ...เออ...แล้วทำไมเค้าไม่เห็นรถของมิกเลยอ่ะ...มิกมาไงเนี่ย”...โน้ตนึกขึ้นมาได้เงยหน้าจากถุงบนโต๊ะ...

“คือว่าแม่เค้าต้องรีบไปธุระ เลยมาส่งเค้าที่หน้าหมู่บ้าน...เนี่ย...เค้าเดินเข้ามาเองเหนื่อยจัง...เออ...แล้วไม่มีใครอยู่เลยเหรอ พี่แน็คล่ะ”...มิกเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาเทใส่แก้วดื่มอย่างกระหายปากก็ถามถึงแน็ค...

“อ๋อ...พี่แน็คอ่ะเหรอ เห็นพี่แน็คบอกนัดกับเพื่อนไว้...คงดึกตามเคยอ่ะ...เออ...บิวก็ไม่อยู่นะ แม่ของบิวไปวัดตั้งแต่เช้าบิวเลยตามไปเป็นเพื่อนแม่อ่ะ”...

“อ้าว...ไม่อยู่เหรอ แล้วมั้ยมันไม่เห็นโทรบอกเค้าล่ะ...โหย...อุตส่าห์ซื้อเอแคลร์ของโปรดบิวมาด้วย”...มิกโวยทันทีเมื่อรู้ว่าเพื่อนซี้ไม่อยู่ตามนัด

“มิกอ่ะอย่าเพิ่งโวย เดี๋ยวบิวก็กลับ บิวอ่ะฝากบอกว่าให้รอด้วย...เนี่ยตั้งแต่สอบเสร็จก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยเนอะ เค้ากับบิวคิดถึงมิกจัง”...โน้ตรีบอธิบายว่าบิวสั่งให้มิกรอ ก่อนจะอวดเรื่องตื่นเต้นให้มิกฟังต่อ ก็เรื่องเพื่อนบ้านที่มาอยู่ใหม่นั่นแหล่ะ...

“มิก ๆ...ตัวเองรู้ป่ะ เค้ามีเพื่อนบ้านใหม่ล่ะ ย้ายมาได้ 2-3 วันแล้วล่ะ มาพร้อมกันสองหลังเลยนะ”...

“เหรอ...แล้วเป็นไง ดีมั้ย...พาไปรู้จักบ้างดิ”...มิกพูดไปมือก็หยิบขนมเข้าปาก

“ก็ดีนะ...พี่เค้าใจดี พี่อาร์มอยู่บ้านฝั่งตรงข้ามนี่เอง ชอบทำกับข้าวด้วยนะ...เมื่อวานอ่ะ ยังเอาไก่ทอดมาฝากบ้านเค้าเลยอ่ะ...อร่อยดีด้วย”...โน้ตยังคงสนใจที่จะเล่าเรื่องเพื่อนบ้านต่อไป...

“หู้ยยยยย ก็ดีดิ...เค้าชอบทำอาหาร...ถ้าพี่เค้ามีสูตรดี ๆ เค้าจะได้ไปฝึกทำบ้าง...วันก่อนนะเค้าลองทำทาร์ทไข่ด้วยล่ะ”...มิกหยุดเอาขนมเข้าปากชั่วคราวหันมาเล่าเรื่องงานอดิเรกที่ชอบ

“เหรอ...แล้วออกมาเป็นไง กินได้มั้ยอ่ะ”...โน้ตสอบถามผลงานของมิก ทำเอามิกหันมาทำตาโตโวยวายตอบว่า...“แหม...ก็ต้องกินได้ดิ”...ก่อนจะต่อด้วยเสียงอ่อย ๆ ว่า... “แต่ว่ามันก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไรอ่ะ...เค้าว่าเป็นเพราะเค้าเพิ่งลองทำครั้งแรก...ต้องทำอีกซักห้าครั้งล่ะมั้งถึงจะเข้าที่อ่ะ...แต่ไม่ต้องห่วงนะ เค้าไม่ได้ทำให้ใครเดือนร้อน...ไอ้ที่เค้าลองทำเค้าก็รับผิดชอบกินหมดคนเดียวเลย”...มิกตอบให้โน้ตคลายใจเรื่องอาหารที่ตัวเองทดลองทำ (แล้วมันจะลดหุ่นได้เหรอมิก -*-)

“แล้วบ้านพี่...เมื่อกี้โน้ตบอกว่าพี่อาร์มใช่มั้ย...บ้านเค้าอยู่กันหลายคนมั้ยล่ะ”...มิกถามรายละเอียดเพื่อนบ้านของโน้ตต่อ...

“พี่เค้าอยู่คนเดียว เค้าว่าที่นี่มันใกล้ที่ทำงานดี...ส่วนครอบครัวพี่เค้าก็อยู่ที่เดิม”...โน้ตอธิบายก่อนจะทำจมูกฟุดฟิด...
“มิก ๆ...ตัวเองได้กลิ่นอะไรมั้ย”...มิกหยุดกินขนม พลอยทำจมูกฟุดฟิดพิสูจน์กลิ่นตามโน้ต...“หอมจังเลยโน้ต”...

“อืมมม หอมเนอะ...หรือว่า...”...ยังไม่ทันที่โน้ตจะพูดอะไรต่อ เสียงมิกชิงฟันธงก่อนทันที...“เค้าว่านะ พี่อาร์มต้องทำกับข้าวอยู่แน่เลยเนี่ย...เราไปหาพี่เค้ากันเหอะโน้ต”...มิกวางขนมในมือคว้ามือโน้ตฉุดออกไปนอกบ้าน ก่อนที่โน้ตจะทันได้ตั้งตัวทั้งคู่ก็ไปหยุดอยู่หน้าบ้าน มิกหันมาถามโน้ตที่ยังทำหน้างง ๆ อยู่...

“บ้านพี่อาร์มหลังโน่นใช่ป่ะ...เค้าเคยเห็นมันว่างอยู่”...พูดเสร็จมิกก็เดินนำโน้ตเดินข้ามไปบ้านเป้าหมายพอถึงก็เห็นประตูบ้านเปิดอยู่แล้ว มีชายหนุ่มท่าทางทะมัดทะแมงกำลังง่วนอยู่หน้าเตาที่ตั้งอยู่นอกชานหน้าบ้าน...

“พี่อาร์ม...ทำไรอยู่คะ กลิ่นหอมเชียว ขอหนูเข้าไปดูหน่อยนะ”...มิกส่งเสียงทักแบบสนิทสนมพลางเดินเข้าไปในบ้านของอาร์มโดยมีโน้ตเดินตามมาแล้วหยุดยืนลังเลอยู่หน้าบ้าน...

“ครับ...เออ เข้ามาซิครับ”...อาร์มหันหน้ามาตอบ แต่พอเห็นมิกก็ทำหน้างง ๆ แต่ยังส่งยิ้มให้ ตามองข้ามมิกไปเห็นโน้ตยืนอยู่ก็ยิ้มมากขึ้น... “อ้อ...น้องโน้ต พี่ผัดกะเพราไก่อยู่พอดี ทานด้วยกันมั้ยครับ”...อาร์มหันกลับไปจัดการกับกะเพราไก่ที่ผัดค้างอยู่

“แหม...นี่ถ้าหนูรู้ว่าจะมีพ่อครัวคนใหม่มานะ หนูไม่กินหมูปิ้งหรอก...มาลองฝีมือพี่อาร์มดีกว่า แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าต้องอร่อย”...มิกตอบขณะกำลังชะโงกดูสิ่งที่อยู่ในเตา อาร์มยิ้มมากขึ้นจัดการเทผัดกะเพราใส่จาน

“ทานด้วยกันมั้ยครับ เดี๋ยวพี่ทอดไข่ดาวเพิ่มให้...น้อง...เออ...”...

“มิกค่ะ...หนูชื่อมิกเป็นเพื่อนของโน้ตกับบิว...ว่าแต่พี่อาร์มอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอคะ...แล้วเห็นโน้ตบอกว่าพี่อาร์มชอบทำอาหาร...หนูก็ชอบเหมือนกัน...ไว้หนูมาให้พี่อาร์มสอนสูตรเด็ด ๆ ให้ดีกว่า...เออโน้ต แล้วบิวรู้จักพี่อาร์มยังเนี่ย”...มิกบอกอาร์มเสร็จก็หันมาถามโน้ตที่เพิ่งเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ มิก...

“บิวเหรอ...บิวเออ...บิวรู้จักพี่อาร์มแล้ว...เนอะพี่อาร์ม ๆ รู้จักบิวแล้วใช่มั้ยคะ”...โน้ตไม่แน่ใจว่าวันนั้นที่แน็คแนะนำให้บิวรู้จักกับอาร์ม จะเรียกว่าทั้งคู่รู้จักกันรึยัง...

“อืมมม ก็เจอกันตอนที่พี่ไปคืนไขควง แต่ยังไม่ได้คุยครับ”...อาร์มกำลังนึกหน้าบิว เห็นภาพเด็กวัยรุ่น ผมสั้น ผิวค่อนไปทางคล้ำ ท่าทางกระโดกกระเดกไม่กลัวใคร ที่สะดุดตาสุดคงเป็นไฝเม็ดเล็ก ๆ ที่ริมฝีปาก...

“โอ้ย ถ้าพี่อาร์มได้คุยกับบิว พี่อาร์มต้องระวังเจ็บตัวเพราะบิวชอบปล่อยหมัดตรง...ฮ่าฮ่า”...มิกพูดถึงเพื่อนรักพร้อมเสียงหัวเราะ

“อะไร ๆ...หมัดตรงอะไรไอ้อ้วน!!”....เสียงบิวดังมาก่อน ทั้งสามคนหันหน้าไปที่ต้นเสียงพร้อมกัน...ก็เห็นบิวยืนอยู่หน้าบ้านอาร์ม...

“บิวววววว กลับเล้วเหรอ...เนี่ยเค้ารอตัวเองตั้งนานแน่ะ คิดถึงจัง”....มิกกระโดดไปหาบิวอย่างรวดเร็ว หอมแก้มบิวแรง ๆ ทีหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว

“เออ ๆ...รู้แล้วว่าคิดถึง...แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ”...บิวกอดตอบมิกก่อนพากันเดินเข้าบ้านอาร์มมาหยุดยืนข้าง ๆ โน้ตพลางมองหน้าอาร์มเฉย ๆ...

“ก็พี่อาร์มอ่ะผัดกะเพรา กลิ่นหอมจนมิกทนไม่ไหวฉุดเค้าให้ตามกลิ่นมาถึงนี่อ่ะ...แล้วนี่บิวกินกลางวันมายัง พี่อาร์มชวนกินอ่ะ...แต่เค้ากับมิกกินขนมมาแล้ว พี่อาร์มอ่ะทำอาหารอร่อยนะบิว เค้าอ่ะพิสูจน์มาแล้ว”...โน้ตอวดฝีมืออาร์มให้บิวฟัง...

“เค้ายังไม่เคยพิสูจน์ แต่กำลังจะลองเนี่ยแหล่ะ...โน้ตโม้ว่าพี่อาร์มทำกับข้าวอร่อย วันก่อนก็ได้กินไก่ทอดไปแล้ว”...มิกยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงอาหารที่จะได้ลิ้มชิมรส... “เนี่ยเค้าว่าจะ.......”...

“เออ...ตกลงว่าจะให้พี่ทอดไข่ดาวกี่ฟองดีครับ ไข่จะฟักเป็นไก่แล้วครับ”...อาร์มที่ยืนถือไข่ในมืออยู่นานพูดขัดขึ้นเพราะเห็นว่าสามสาวท่าทางจะคุยกันยาว...สามสาวหันกลับมาสนใจอาร์มแล้วก็หัวเราะพร้อมกัน...

“ขอโทษค่ะพี่อาร์ม...พวกเราเจอกันทีไรก็เป็นแบบเนี่ย บิวว่าพวกเราสามคนแค่ชิมแล้วกันค่ะ...เกรงใจจัง”...

“ไม่ต้องเกรงใจ เพราะพี่ผัดไว้ตั้งเยอะ...คือพี่ลืมไปว่าอยู่คนเดียว...แบบว่า...เดี๋ยวมันเหลือ”...ยิ้มบนหน้านิ่ง ๆ ของอาร์มทำให้ทั้งสามสาวไม่แน่ใจว่าตกลงอาร์มใจดี หรืออาร์มกลัวของเหลือ -*-...

“จริง ๆ นะ...ไม่ต้องเกรงใจ พี่กินคนเดียวไม่หมดหรอก (คือตกลงกลัวเหลือ - -")...ความอร่อยไม่ต้องห่วง พี่อาร์มรำเอง”...อาร์มย้ำอีกรอบ พร้อมรอยยิ้มจริงใจสุด ๆ...

@@เหงา ๆ...เราก็ยังมีเพื่อน@@

“หู้ยยยยยยยยย อิ่มสุด ๆ...เค้ากลิ้งไปได้มั้ยเนี่ย”...มิกบ่นขณะเดินลากขาแบบคนเดินไม่ไหว...

“ไอ้อ้วนเอ๊ย...เจอของอร่อยทีไรที่ว่าจะลดหุ่นลืมทุกทีซิเนี่ย”...บิวส่ายหน้ามองเพื่อนแบบเอ็นดู

“มิก ๆ...เค้าว่าตัวเองลืมขนมที่ซื้อมาแล้วรึเปล่าอ่ะ...เค้าไม่ไหวแล้วนะ...เนี่ยเค้าว่าเดี๋ยวเราไปว่ายน้ำกันดีกว่าจะได้เฟิร์ม ๆ หน่อย”...โน้ตเตือนมิกกับภาระที่กองอยู่บนโต๊ะในบ้าน

“เออ...จริงด้วยทำไงล่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวแบ่ง ๆ กันไปแล้วกัน...แบ่งเอาไปให้พี่อาร์มบ้างก็ได้เนอะ ว่าไปพี่เค้าก็ตลกหน้าตายดีเนอะ เห็นตอนแรกนึกว่าจะขรึม ๆ ซ่ะอีก...เออ...เห็นโน้ตบอกว่ามีเพื่อนบ้านอีกหลังไม่ใข่เหรอ”...มิกนึกขึ้นมาได้

“พอแล้ววววว...วันนี้จะไม่อยู่คุยกันรึไง ฮึ...มัวแต่จะไปทำความรู้จักคนอื่นอยู่นั้นแหล่ะ...เนี่ยมันจะเย็นแล้วนะ เดี๋ยวแม่ก็มารับแล้วไม่ใช่เหรอมิก ยังไม่ทันได้ทำไรเลย”...บิวที่เดินตามสองสาวเข้ามาในบ้านพูดขัดขึ้น ก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะชวนกันตระเวนไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านที่เหลืออีกหนึ่ง

“อ๋อ ๆ...ไม่ต้องห่วงหรอกบิว...บ้านนั้นอ่ะเค้ายังไม่ย้ายมา ตั้งแต่วันนั้นที่เรารอกันแล้วเขาก็ไม่มากันซักทีอ่ะ...เนี่ยเขาก็เพิ่งแวะเข้ามาเมื่อวานนี้ประเดี๋ยวเดียวก็กลับไปอีก...เราอ่ะได้คุยกับคุณลุงแล้ว คุณลุงเค้าบอกว่าจะทยอยขนของมาเตรียมไว้ก่อน ฤกษ์เข้าบ้านวันจันทร์หน้านู้นอ่ะ”...โน้ตอธิบายให้บิวเบาใจว่าไม่ต้องไปไหนแล้ว

“เหรอ...ก็ดี...เออว่าแต่พี่แน็คไม่อยู่อีกแล้วเหรอเนี่ย...ทำไมหมู่นี้ออกจากบ้านถี่จัง แถมกลับดึกด้วยใช่มั้ยโน้ต”...บิวซักโน้ตถึงพฤติกรรมแน็คด้วยสีหน้าจริงจัง

“แหม...บิวก็ จะไปอะไรหนักหนากับพี่แน็ค...เค้าก็เห็นพี่แน็คต้องออกไปคุยกับลูกค้าเรื่อย ๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...พอเสร็จงานเขาก็คงต้องอยู่สังสรรค์กับเพื่อนบ้างดิ...ธรรมดาของผู้ชายอ่ะ”...มิกพูดแล้วเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟา

“ไม่ได้ดิ...พี่แน็คอ่ะชักจะเหลวไหล เมื่อก่อนไม่เห็นกลับดึกบ่อยขนาดนี้...ถามว่าไปไหนก็บอกไว้โตแล้วจะพาไปทุกที”...บิวบ่นต่อ ส่วนโน้ตนั่งนิ่ง ๆ เหม่อดูกองขนมบนโต๊ะ

“ไอ้เหม่ง ๆ...เป็นไรอ่ะ”...บิวทักโน้ตที่นิ่งไป โน้ตสะดุ้งหันมามองหน้าบิว

“หา...อะไรบิว...เค้ากำลังคิดอยู่ว่าจะแบ่งขนมกันยังไง...แบบว่า...มัน...แบบ...มันเยอะอ่ะ”...โน้ตรีบตอบบิว มือก็หยิบถุงนู้น เปิดถุงนี้ดูวุ่นวายไปหมด

“ไม่ต้องห่วงหรอก...เชื่อเค้า...เดี๋ยวไอ้อ้วนมันก็ลุกขึ้นมากินต่อได้ ฮ่า ๆๆ”...บิวแหย่มิกที่นอนเอนตัว ตาเริ่มปรืออยู่ที่โซฟา

“ไม่ต้องมาว่าเค้าเลย...เค้าแค่เสียดายอ่ะ กลัวมันเหลือ”...มิกหลับตาพูดแบบเคลิ้ม ๆ หูได้ยินบิวบ่นถึงแน็คต่อ

“พูดถึงพี่แน็คนะ...เจอหน้าเค้าต้องต่อว่าบ้างล่ะ พ่อกับแม่ต้องไปทำงานทุกวัน ปิดเทอมปีนี้โน้ตก็ไม่ได้กลับสุราษฎร์ แทนที่พี่แน็คจะอยู่เป็นเพื่อนน้อง กลับหนีไปข้างนอกตลอด แถมหมู่นี้กลับดึกอีก...ปล่อยให้โน้ตอยู่คนเดียวไม่ห่วงกันบ้างรึไง กว่าพ่อกับแม่จะกลับก็สองสามทุ่ม...นี่ดีนะเค้าอยู่ใกล้ ๆ ถ้าไม่ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกันโน้ตจะเหงาขนาดไหน”...บิวบ่นถึงแน็คเป็นชุด โดยมีมิกหลับตาฟัง ส่วนโน้ตก็นั่งนิ่งมองบิว ดวงตามีแววเหงาวูบหนึ่งก่อนจะยิ้ม...

“ไม่เป็นไรหรอกบิว...พี่แน็คเค้าคงยุ่งเรื่องงานน่ะ เห็นหอบงานพะรุงพะรังออกไปทุกที อย่าไปว่าพี่เค้าเลย เดี๋ยวพี่แน็คจะรำคาญ...เค้าไม่เหงาหรอกมีบิวอยู่ทั้งคน...แถมมิกก็โทรคุยกับเค้าออกบ่อย”...โน้ตพูดน้ำเสียงอ่อน ๆ

“ไม่ได้ดิ...เค้าอ่ะรู้นิสัยพี่แน็คดี มันต้องมีอะไรผิดปกติ...ธรรมดาพี่แน็คไม่เป็นแบบนี้ บิวมาคิดดูตั้งแต่พวกเราวุ่นวายกับเรื่องสอบ พี่แน็คก็แปลก ๆ ไป...เค้าก็ไม่ทันสังเกต แต่ช่วงนี้มันชัดเจนมาก...ขนาดเค้ามาบ้านนี้ทุกวันยังไม่ค่อยได้เจอพี่แน็คเลย”...สีหน้าบิวจริงจังกับการวิเคราะห์พฤติกรรมของแน็ค

“เค้ารู้แล้ว!! พี่แน็คต้องมีแฟนแน่เลย”...อยู่ ๆ มิกก็ลืมตา(โต)ผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงพร้อมกับพูดขึ้นมาเสียงดัง...ทั้งสามคนมองหน้ากันนิ่งไปครู่หนึ่ง จนได้ยินแต่เสียงพัดลมดัง -*- บิวกระพริบตาถี่ ๆ แล้วก็เป็นคนทำลายความเงียบด้วยเสียงดังลั่น...

“เฮ้ยยยยยยยย จริงดิ...เออ...เค้าลืมนึกถึงเรื่องนี้”...แล้วก็หันมาซักโน้ตด้วยความตื่นเต้น

“โน้ตตัวเองรู้เรื่องมั้ย...พี่แน็คเขามีแฟนเหรอ...ทำไมเค้าไม่รู้เรื่องล่ะ ไม่ได้แล้ววันนี้เค้าต้องรอถามพี่แน็คให้ได้...แหมๆ เดี๋ยวนี้ทำไรไม่ปรึกษาน้องนะ คอยดูนะถ้าไม่โอเค้าไม่ให้ผ่านด้วย ฮึ!!...เอ้า...ทำไมเงียบกันหมดเลยล่ะ”

“เค้าง่วงงงงงงง”...มิกที่ลงไปนอนที่โซฟาตามเดิมตอบแบบไม่ลืมตา

“โน้ตว่าไง...”...บิวหันมาทางโน้ต...

“เออ...คือเค้าก็ไม่รู้เรื่องอะไรอ่ะ”...โน้ตยังคงทำหน้ามึน ๆ ต่อไป

“โน้ตอ่ะ...ไม่ค่อยจะสนใจพี่แน็คเลย เกิดพี่แน็คไปคว้าสาวที่ไหนมาเป็นพี่สะใภ้โดยไม่ผ่านเราล่ะโน้ตจะยอมเหรอ...ไม่รู้ล่ะ แต่เค้าไม่ยอมเด็ดขาด”...บิวยังคงสงสัยต่อกับเรื่องแน็ค

“ไม่ใช่เค้าไม่สนใจ แต่แบบว่า...เค้าจะทำไรได้อ่ะบิว...จริง ๆ พี่แน็คเขาอาจจะแค่รำคาญก็ได้...แบบว่า...อยู่บ้านก็เจอเด็กเบ้อเหรอแบบเค้าอ่ะ”...โน้ตพึมพำเบา ๆ จนบิวต้องหันมามองด้วยสายตาสงสัย เห็นโน้ตมองถุงขนมบนโต๊ะนิ่ง ๆ...ยิ่งทำให้บิวรู้สึกว่าโน้ตก็แปลกไปอีกคน จนบิวต้องถามออกมา...

“โน้ตเป็นไรอ่ะ...ทำไมดูเหงา ๆ”...บิวเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างโน้ต ตาก็มองโน้ตอย่างเอาคำตอบ

“หืออออ เปล่าเค้าไม่ได้เป็นไรซักหน่อย บิวอ่ะอย่าคิดมากดิ”...โน้ตยิ้มกว้างแววตากลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ทำเอาบิวคิดว่าตัวเองคิดมากไป แต่ก็อดไม่ได้ต้องพูดต่อด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรก็ดี...แต่ถ้ามีไรบอกเค้านะ ห้ามปิดด้วยรู้มั้ย...เค้าเป็นห่วง”...

“รู้แล้วๆๆๆ แหม...บิวเนี่ย เป็นหงเป็นห่วงอะไรกัน...อยู่ ๆ มาทำเค้าซึ้งอีกแหล่ะ"...โน้ตจับมือบิวมากุมไว้แล้วพูดต่อ..."แต่เค้าก็ดีใจนะที่บิวอ่ะคอยเป็นห่วงเค้า รักเค้า...เค้าก็รักตัวเองนะ จุ๊บ ๆ...ฮ่า ๆๆ”...โน้ตขยับมากอดคอบิวโยกตัวไปมาจนหัวสั่นคลอนกันทั้งคู่...

“ไอ้เหม่งนี่...ไม่ต้องมาประจบเค้าเลย...แค่นี้ก็รักจะแย่ล่ะ”...บิวหันมากอดคอโน้ตโยกคืนไปบ้าง แล้วก็หันไปทางมิกที่ยังคงนอนเล่นอยู่ที่โซฟา (นอนเงียบขนาดนั้น ไม่ใช่นอนเล่นแล้วมั้ง -*-)...ทั้งคู่หันมามองหน้ากันก่อนจะยิ้มกว้างพยักหน้าให้กัน แล้วค่อย ๆ ย่องไปที่มิก...พอไปถึงเป้าหมายก็พยักหน้าให้กันอีกครั้งเป็นสัญญานพร้อม...

“แฮ่!!...”...สองสาวตะปบมือไปที่มิกแล้วตะโกนเสียงดังที่หูมิกคนละข้าง

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย....”...ได้ผลมิกสะดุ้งสุดตัว ลืมตาโต(มาก)แบบตกใจสุดขีด พอตั้งสติได้เห็นเพื่อนเลิฟยืนกุมท้องหัวเราะที่ร่วมมือกันทำภารกิจสำเร็จ...ก็ลุกขึ้นวิ่งตามบิวกับโน้ตที่วิ่งหนีไปรอบบ้าน...

“แกล้งเค้าหรออออออออออ”...เสียงหัวเราะสดใสประสานกันลั่น วิ่งกันจนเหนื่อยมิกก็ตามเพื่อนไม่ทัน (ก็ขาสั้นกว่าอ่ะ 555+)...

“เฮ้อ...เหนื่อย...พอแล้ววิ่งไม่ไหวแล้ว เค้าจุก”...มิกทรุดลงนั่งส่วนบิวกับโน้ตก็หันมานั่งแปะอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเหนื่อยเหมือนกัน...“เลิกเห้อ...เค้าว่าพวกเราไปว่ายน้ำกันดีกว่า ก่อนที่แม่ของเค้าจะมารับอ่ะ...ดีม่ะ...”...

"โอเค๊รรรรรรรร ตามนั้น"...

Create Date : 11 พฤศจิกายน 2552
Last Update : 25 มิถุนายน 2553 20:33:28 น.		6 comments
Counter : 443 Pageviews.
Share Tweet