"เพื่อน..." ตกลง...จะวิ่งตามไม่เลิกเหรอเนี่ยยยยยย วันก่อนไปเดินดูเครื่องเขียน ปรากฏว่าไปเจอบรรดาสมุดเฟรนด์ชิปสารพัดแบบ ลวดลายน่ารัก น่าเอ็นดู...สมัยนี้มันช่างดีจริง ๆ สะดวกสบายเสียนี้กระไร...เหอ ๆ ทำให้ย้อนนึกถึงสมัยที่ใกล้จะจบมัธยม (ย้อนไกลจัง 555+)...เป็นเทศกาลแจกเฟรนด์ชิปให้เพื่อน ๆ ได้รำพันพร่ำเพ้อ ถึงความสัมพันธ์ที่มีต่อกันตลอดเวลาที่เรียน (ส่วนใหญ่จะหนักไปทางเล่นซะมากกว่านะ...เหอ ๆ) สมัยนั้น ไม่มีสมุดสำเร็จรูปแบบที่เห็นวางขายทั่วไปแบบสมัยนี้ แต่ละคนก็พยายามจะสรรหารูปแบบของสมุดเฟรนด์ชิปให้ดูดี...ถ้าเป็นทั่ว ๆ ไป ก็มักจะเป็นสมุดวาดรูป ที่ด้านในเป็นกระดาษว่าง ๆ เพื่อให้เพื่อนมีที่ในการเขียนเรื่อง วาดการ์ตูน ติดรูปไปตามเรื่องตามราว บางคนที่มีไอเดียหน่อยก็ทำเป็นกระดาษใบโต ๆ เขียนลายเองน่ารัก ๆ แล้วก็เว้นที่ว่างให้เพื่อนเขียน ปรากฎว่า...เพื่อน ๆ แย่งที่กันเขียนจนหาที่ว่างยากเต็มที (เบียดกันแทบตาย 555+) บางคนก็ไม่เป็นสมุด แต่มาเป็นเสื้อนักเรียน ให้เพื่อนเขียนบนเสื้อกันเลยทีเดียว... ไม่รู้เหมือนกันว่าเฟรนด์ชิปของแต่ละคน...ยังอยู่ดีกันรึเปล่า...หรือหายกลายเป็นขยะไปซะแล้วก็ไม่รู้...เหอ ๆ สำหรับตัวเอง อยากได้เฟรนด์ชิบที่เก็บง่าย ๆ มีพื้นที่ให้เพื่อน(และตัวเอง)เขียนได้ไม่จำกัด ผลเลยออกมาเป็นสมุดไดอารี่เล่มเล็ก แต่มีความหนาพอสมควร เรียกว่าใครอยากเขียนกี่หน้าก็เชิญตามสบาย เฉพาะตัวเองก็ละเลงไปหลายหน้าอยู่ มีทั้งฉีก ทั้งตัด ทั้งแปะ มันมือดีจริง ๆ... จำได้ว่า...หนังสือหนังหาไม่ค่อยสนใจร่ำเรียนเท่าไร มัวแต่ตามทวงสมุดเฟรนด์ชิป...เอ๊ย!! มัวแต่อาลัยอาวรณ์ว่าจะต้องแยกจากเพื่อน เริ่มให้เขียนเฟรนด์ชิปกันตั้งแต่ต้นเดือนก.พ. บ้างคนก็เอาไปดองกันเป็นอาทิตย์...จะบ้าตาย - -“ กว่าจะได้คืนมาเป็นกรรมสิทธิ์ แทบจะวันสุดท้ายของการเรียน หนังสือหนังหาอ่านบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้...เหอ ๆ หลังจากเหตุการณ์ผ่านไปเป็นชาติ วันนี้เปิดลิ้นชักหยิบเจ้าสมุดเล่มจิ๋วมาดูใหม่...แหม...ภาพผุดขึ้นมาเป็น season change กันเลยทีเดียว ดูรูปถ่ายรวมกับเพื่อน ๆ ก็จะสังเกตเห็นว่าคนนั้นทำไมมายืนอยู่ใกล้กับคนนี้ได้วะ 555+ แล้วทำไมไอ้เพื่อนสองคนนี้ต้องเขียนเฟรนด์ชิปหน้าติดกันด้วยอ่ะ...เหอ ๆ เปิดดูแต่ละหน้า ที่แต่ละคนเขียนมันทำให้คิดถึงวันเก่า ๆ ภาพต่าง ๆ ยังชัดเจนอยู่เลย ชีวิตตอนนั้นหนักไปทางสนุกกันไปวัน ๆ มากกว่า แม้แต่ตอนเรียนยังทำให้มันเป็นเล่นกันได้ ^ ^... ช่วงชีวิตตอนเรียนมัธยม เป็นช่วงชีวิตที่น่าจดจำสำหรับเรา ตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนวันแรกเพราะเป็นรุ่นแรกของโรงเรียน ไม่มีรุ่นพี่ ไม่มีรุ่นน้อง คิดดูเรียนปีแรกยังไม่มีโรงเรียนเป็นของตัวเองเลยอ่ะ...อ้าว!! แล้วไปเรียนกันที่ไหนล่ะ? ก็เป็นเด็กฝากไง เพราะร.ร.เราเป็นสาขาแรก (เหมือนห้างสรรพสินค้าเลยเนอะ...มีหลายสาขา 555+) จำได้ว่าประมาณ 1-2 อาทิตย์แรกต้องไปเรียนที่รร.ต้นฉบับ ที่สำคัญรร.ต้นฉบับเป็น...รร...ชาย...ล้วน...สนุกสนานมาก (ประชดอ่ะ...จริง ๆ อยากจะบอกว่าทุลักทุเลมากกว่า) โดยเฉพาะตอนจะเข้าห้องน้ำ เกินจะบรรยาย -*-... หลังจากไปสร้างความปั่นป่วนให้กับนักเรียนชายทั้งหลาย พวกเราก็โดนส่งไปฝากเรียนกับอีกรร.หนึ่ง คราวนี้เป็นรร.หญิงล้วน แต่เค้าคงกลัวพวกสาว ๆ จะปั่นป่วนก็เลยรับฝากเฉพาะพวกผู้หญิง ส่วนพวกผู้ชายก็ต้องเรียนที่รร.ต้นฉบับต่อไปอีกจนจบปีแรก ไม่อยากบอกว่าตอนเรียนมีความรู้สึกเหมือนนางซินเลยอ่ะ ประเภทโดนแม่เลี้ยง และพี่สาวใจร้ายกลั่นแกล้ง เหมือนเป็นส่วนเกินยังไงยังงั้น... ดังนั้นปีต่อไป ได้ย้ายไปเรียนในรร.ของตัวเอง ก็เลยดีใจมาก แต่ขอโทษ โผล่ไปรร.วันแรกความรู้สึกคือ...อึ้ง!! โธ่...ก็รร.เราอ่ะ อยู่กลางทุ่งเลยทีเดียว...เหอ ๆ นอกจากอาคารเรียนชั่วคราวที่ไร้ฝาห้อง กับกองโต๊ะ+เก้าอี้แล้ว...ก็...ไม่...มี...อะ...ไร...เลย....จำได้ว่าต้องเป็นผู้ใช้แรงงานขนโต๊ะขนเก้าอี้จัดห้องเรียนกันเอง เวลาเรียนแดดส่องมาทางไหน ไอ้คนที่นั่งอยู่ก็ขยับ ๆ นั่งหนีแดดกันไป ไม่ต้องพูดถึงหน้าฝน แฉะกันทั้งห้อง...เหอ ๆ แล้วก็แปลกนะฝนชอบตกตอนเช้ามาโรงเรียน กับสอนเย็นเวลาเลิกเรียน คิดดูดิ...ตอนเดินเข้าออกรร.(กลางทุ่ง) รองเท้าที่ใส่เข้าออกรร.นี้กลายเป็นส้นตึกไปเลยอ่ะ...เหอ ๆ ส่วนหน้าหนาวก็ดีหน่อย (สมัยก่อนเมืองไทยยังมีหน้าหนาวนะ...ขอบอก - -“) อากาศดีทีเดียว... สนามฟุตบอล(ที่ไร้หญ้า)ของรร.อยู่ติดกับนาปลูกข้าวด้วยอ่ะ บางวันเล่น ๆ อยู่ก็เดินไปช่วยชาวบ้านที่กำลังเกี่ยวข้าวเก็บข้าวตกซะงั้น 555+ เวลาจะหนีเรียน ออกด้านหน้าไม่ได้เพราะเป็นทุ่งโล่งต้องปีนรั้วด้านหลัง แต่ขอโทษเป็นรั้วของชาวบ้านแถวนั้น ปีนกันไปปีนกันมา บรรดาลุงป้าก็เลยเปิดเป็นร้านขายของเลย...ลูกค้าเยอะดี 555+ กว่าห้องเรียนจะเรียบร้อยมีผ้าใบกันแดดกันฝน ก็เกือบเรียนจบหนึ่งปี พอเริ่มเปิดเทอมของปีต่อไป ก็มีรุ่นน้องเข้ามา พวกเราก็ต้องเสียสละห้องเรียน ย้ายไปอยู่อาคารชั่วคราวหลังใหม่ (ที่ยังไม่มีกันสาดผ้าใบ) ไม่ต้องพูดเรื่องการจัดสถานที่ทำทางเดินเข้ารร.เรื่องขนดิน หิน กรวด ทราย...ทำมาแล้วทั้งนั้น และกว่าที่จะมีตึกเรียนให้ใช้เป็นหน้าเป็นตา ก็ตอนเรียนม.ปลายแล้วอ่ะ แอบเสียใจแทนเพื่อนรุ่นบุกเบิกที่แยกกันตอนจบม.ต้น ที่ไม่มีโอกาสได้ขึ้นตึกใหม่...เหอ ๆ อ้อ...แต่ขอโทษ(อีกที) ตึกเรียนของรร.เราไม่ได้มาแบบสง่างามเสร็จเรียบร้อยนะจ้ะ แต่เป็นตึกเรียนที่มาเทอมละครึ่งตึกอ่ะ เพราะฉะนั้นเวลาเรียนก็จะได้ยินเสียงก่อสร้างควบคู่กันโดยตลอด นี่ดีนะ...ไม่แอบไปเป็นคนงานก่อสร้างตอนพักเที่ยงเหมือนตอนเก็บข้าวตก 555+ ส่วนพวกเพื่อน ๆ ที่เรียนมาด้วยกัน ก็มาจากสารพัดที่ ถ้าแบ่งกลุ่มที่มาของเพื่อนในห้องน่าจะแบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่มแรก กลุ่มนี้บ้านอยู่ใกล้รร.พวกนี้สอบคัดเลือกเข้ามา (สมัยนั้นยังไม่มีจับฉลาก - -“) อีกกลุ่ม ก็เป็นพวกที่มาจากต่างจังหวัด มีทั้งเหนือ ใต้ ออก ตก (เคยฟังเพื่อนมันคุยกันโดยคนนึงเว้าอิสานอีกคนนึงแหล่งตาย...มันดีอ่ะ) กลุ่มนี้เข้าใจว่าผู้ปกครองที่มุ่งมั่นพามาสมัครเรียนคงอ่านชื่อรร.ไม่ครบ คืออ่านแต่ชื่อรร. แต่ไม่ทันอ่านชื่อสาขา...เหอ ๆ กลุ่มสุดท้าย จะเป็นพวกขาใหญ่มาจากรร.อื่น เป็นประเภทอยู่ ๆ โผล่มากลางเทอม พวกเจ้าพ่อขาสั้น...อะไรทำนองนั้น 555+ มีอยู่คนนึง มันบอกเส้นทางจากบ้านไปรร.ต้องผ่านรร.คู่อริ ชีวิตต้องลุ้นทุกวัน จนพ่อแม่เหนื่อยจะลุ้นกะมันด้วยเลยให้ย้ายรร. ส่วนที่มาเลือกที่นี้ก็เพราะเส้นทางสายนี้ปลอดโปร่งดี 555+ (ไอ้พ่อหมู...ชั้นคิดถึงแกว่ะ!!) แต่ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่มารวมกันด้วยรูปแบบไหน...พวกเราก็เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย... ...ไม่ว่าจะเป็นเด็กเรียน (กลุ่มนี้มีเป้าหมายในชีวิตชัดเจนดี...ขอชม) ...เด็กเที่ยว (งานหลักหลีสาว...คือไม่ชอบแต่น้องเค้าน่ารักดี...ไม่รักแต่พี่เค้าสวยว่ะ) ...เด็กไม่ยอมโต (กลุ่มนี้...ไม่รู้เป็นไง วันเด็กทุกปีต้องไปดูรถถังจนจบม.6อ่ะ...เหอ ๆ) ...พวกที่ยังไงก็(ขอ)เป็นเด็ก (กลุ่มนี้เป็นพวกความรู้สึกช้า...เค้าโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้ว ไอ้พวกนี้ก็ยังซนเป็นเด็กน้อยกันอยู่เลยอ่ะ ได้ยินข่าวว่าคนอื่นเริ่ม”แก่”ไอ้พวกนี้ก็ยังยืนยันว่า...”ชั้นยังเด็ก”...รู้มั้ยว่าใครรวมอยู่ในกลุ่มนี้...เหอ ๆ) กลมกลืนกันถึงขนาดที่ว่า มีอยู่วันนึงไอ้ห้องนี้มันโดดเรียนหายกันไปทั้งห้อง เป็นเพราะรู้มาว่าตอนบ่ายชม.ก่อนเลิกเรียนอาจารย์ไม่อยู่ ดันมีคนแนะขึ้นมาว่า งั้นพวกเรากลับกันเหอะ ปรากฎว่าทุกกลุ่มพร้อมใจกันเห็นด้วย ถึงแม้จะมีเหตุผลและจุดมุ่งหมายที่แตกต่างกัน แต่ก็”กอดคอกันโดด”...เหอ ๆ ผลคือ...หน้าเสาธงเช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราก็ไปยืนเด่นเป็นสง่าเป็นตัวอย่าง(ที่ไม่ดี)ให้รุ่นน้องเห็นกันทั้งรร. ทุกวันนี้ไอ้กลุ่มเด็กเรียนมันคงยังบ่นอยู่แน่เลย แหม...ธรรมดามันโดดกันเองไม่เคยโดนจับได้ ดันไปโดดพร้อมพวกทโมน พวกเด็กเรียนเลยเสียประวัติเลย 555+ แต่วันนั้นโชคดีที่เราป่วยไม่ได้ไปเรียน เลยไม่เสียประวัติเรื่องโดดเรียน (หมายถึงยังมีเรื่องอื่นอีก)....เหอ ๆ ต้องยอมรับว่าความคึกตอนวัยรุ่นมันมีอยู่กับเด็กทุกคนจริง ๆ มีใครเคยคุยกันในห้องเรียนมั้ยจ้ะ? ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ ทุกคนน่าจะเคย แต่พวกเรามันคุยกันลืมโลก คุยไม่สนใจอาจารย์ มีอยู่วิชานึง...คิดที่ไรก็สงสารอาจารย์จัง อาจารย์ใจดีมาก แกบอกคุยกันได้ แต่ช่วยคุยกันเบานิดนึงนะจ้ะ พวกเราก็ทำตามที่แกขอร้อง คือคุยกันเบา ๆ...ตลอดเวลา พืช สัตว์จะอยู่ไฟลั่มอะไร สปีชี่ไหนไม่เคยจะสนใจ...แย่จริง ๆ แต่ที่แย่กว่านั้นคือ ตอนโดนอาจารย์สอนฟิสิกซ์ประชดว่า ”คุยกันจัง ชั้นว่าไม่เคยเชื่อ ถ้างั้นคุยต่อไปให้ตลอดนะ ถ้าชั้นไม่บอกให้เลิกคุย ห้ามหยุดนะ ไม่งั้นชั้นจะลงโทษให้หนักเลย...” ปรากฎว่าพวกเรามองหน้ากัน แล้วตั้งต้นคุย(ทั้งห้อง)แบบไม่ต้องปรึกษากัน เฮฮาหน้าเป็นมาก ๆ...มีการพูดกันด้วยว่า อาจารย์สั่งให้คุย พวกเราเป็นเด็กดี งั้นเราต้องคุยไม่งั้นเดี๋ยวโดนทำโทษ(ศรีธนณชัยชัด ๆ) ผลคืออาจารย์หน้าซีด น้ำตาร่วง เดินออกไปเลย...ถามว่าตอนนั้นเสียใจมั้ย เท่าที่ดูไม่มีใครสลดเลย (นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ - -“)...ตอนหลังอาจารย์ที่ปรึกษาต้องมาคุยกับพวกเรา อธิบายถึงความควรไม่ควร และแนะนำให้พวกเราทั้งห้องเอาดอกไม้ไปขอขมาอาจารย์ เรื่องจึงยุติลงได้ (ต้องขอบคุณอาจารย์ที่ปรึกษาทุกคน โดยเฉพาะอ.แก้ว ที่เป็นครูที่น่ารักสำหรับพวกเรามาตลอด ใจเย็น มีอารมณ์ขัน เข้าใจเด็กและยอมมาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเรา) ไม่รู้มีใครเคยประพฤติแบบนี้บ้าง คือเวลาได้สมุดรายงานผลการเรียนแล้วต้องเอาไปให้ผู้ปกครองเซ็นชื่อ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ลายเซ็นในสมุดที่ส่งคืนให้อาจารย์ ดันเป็นฝีมือของเราเองอ่ะ สำหรับเราการเซ็นชื่อผู้ปกครองนี่...ทำทุกเทอม...เหอ ๆ แล้วไม่รู้ทำไมเทอมสุดท้าย อาจารย์ดันต้องมาเข้มงวดตรวจสอบกันด้วยอ่ะ ผลก็คือโดนเรียกเข้าห้องฝ่ายปกครอง แต่ไม่ได้โดนคนเดียว เลยแทนที่จะกลัว ทำไมความรู้สึกช่วงนั้นมันระรื่นเหลือเกิน เข้าไปนั่งห้องแอร์ ยิ้มแย้มหน้าเป็น มองออกไปนอกห้อง ก็เห็นมีรุ่นน้องมายืนมุงกันเป็นระยะ ๆ ...ดูโก้ เป็น somebody ทีเดียว (ย้อนนึกถึงแล้วความรู้สึกนี้อันตรายจัง...) มารู้ทีหลังว่า ก่อนหน้านี้หนึ่งวันมีเด็กกลุ่มนึงไปทำเรื่องขโมยของในห้างสรรพสินค้าชื่อดังย่านลาดพร้าว ถึงว่า...ทำไมเด็กมันมาดูแล้วก็ยืนซุบซิบกันใหญ่...โธ่เอ๊ย!! ไอ้เราก็นึกว่าเราเป็นคนดัง 555+ วีรกรรมตอนเรียนอีกอย่างที่ตอนนั้นทำไป แล้วคิดว่านี่แหล่ะ เด็กรุ่นใหม่กล้าคิดกล้าทำ นั้นคือการประท้วงไม่เข้าห้องเรียน...โอ้โหเรื่องนี้ใหญ่มาก เป็นเรื่องที่ทำให้ทุกวันนี้ยังนึกเสียใจอยู่เลย สาเหตุของการประท้วงไม่มีอะไรมาก เป็นเพราะเราโดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกไปรายงานตัว ปกติในหนึ่งสัปดาห์จะต้องมีอยู่วันนึงที่จะต้องมีการตรวจเครื่องแบบและระเบียบการแต่งตัวตอนเข้าแถวช่วงเช้า ซึ่งพวกเราก็จะรู้อยู่แล้ว และมักจะเตรียมตัวมาเพื่อไม่ให้โดนเรียกตัว ก่อนหน้านั้นพวกเซียน ๆ ในห้องมันก็จะมีผิดระเบียบบ้างเป็นธรรมดา ไอ้ประเภทเจ้าสำอาง ห่วงหล่อ ห่วงสวย ซึ่งพวกนี้เค้าจะมีวิธีในการหลบหลีกไม่ให้โดนจับได้ ส่วนไอ้พวกเด็กทั่วไปอย่างเราไม่ค่อยจะต้องห่วงอะไรมาก แต่ทำไมวันนั้นอาจารย์ดันเรียกเราก็ไม่รู้ พวกเพื่อนในห้องก็เลยไม่พอใจ ไอ้พวกเก๋าหน่อย (ซึ่งสนิทกันมากกับเรา) ก็เลยบอกต้องประท้วง .....เริ่มจากหาแนวร่วม รวมแล้วได้เกือบร้อยที่เดียว (ผอ.ให้ส่งตัวแทนมาเจรจา)... .....มีการเขียนป้ายประท้วงไม่เข้าเรียน (ผอ.บอกเรื่องนี้คุยกันได้ให้ใจเย็น ๆ)... .....แจกใบปลิว”เรื่องของผม” (ผอ.ชมว่าดีที่นร.รู้จักการแสดงออกทางความคิด)... .....ยื่นข้อเสนอให้เปลี่ยนแปลงระเบียบการแต่งกาย (รายชื่อหัวโจกถึงมืออาจารย์แล้ว)... .....เรียกร้องให้อ.ฝ่ายปกครองรับผิดชอบ (ตอนนั้นเงาหัวเริ่มหาย...แต่ไม่รู้สึก 555+) ผลสรุปของเหตุการณ์นี้ คืออาจารย์รับข้อเสนอที่เป็นไปได้ ส่วนข้อเสนอที่เป็นเรื่องใหญ่จะรับไปพิจารณาโดยให้นร.มีส่วนร่วมด้วย โดยแลกกับการเข้าเรียนตามปกติ แต่ข้อเท็จจริงของผลที่ทำให้เสียใจ ก็คือ ความจริงไม่มีการพิจารณาข้อเสนอ(ที่เรียกร้องเกินไปด้วยความหึกเหิม) และเพื่อนที่สนิท ที่นับถือในน้ำใจ โดนให้ออกจากการเรียน(ม.5เทอมปลาย) ด้วยข้อหาอื่นที่มันเคยก่อเรื่องไว้กับเด็กรร.อื่น ขอโทษจริง ๆ เพื่อน (ไม่เข้าใจว่าการไล่เด็กออกจากรร.เป็นการแก้ปัญหาที่ดีแล้วเหรอ...เหอ ๆ) เออ...รู้สึกบ่นยาวไปแล้วอ่ะ อย่างนี้รึเปล่าที่ว่าคนสูงวัยมักชอบระลึกถึงความหลัง - -" ยังมีเหตุการณ์อีกหลายอย่างที่ประทับใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแวเลี่ยม...ยาอันตรายที่หลงเข้ามาอยู่ในวังวนของชีวิตเพื่อนเรา เรื่องแสบประเภท...แก้ผ้าโดดบ่อน้ำหลังรร.(ช่างกล้าและน่าอายจริง ๆ ว่ะเพื่อน) เรื่องเพื่อนที่ได้คุยกันในวันสุดท้ายของการสอบทั้งที่ไม่ยอมคุยกับมันหนึ่งปีเต็มแต่ก็กลับมาเป็นเพื่อนรักของเรา เรื่องน่าขำสารพัด...ยังจำได้...แม้บางเรื่องรายละเอียดจะเริ่มเลือนราง เอาไว้นั่งทบทวนแล้วบันทึกเก็บไว้เป็นที่ระลึกดีกว่า 555+ ชีวิตช่วงเรียนเป็นแค่เรื่องเริ่มต้น หลังจากนั้นชีวิตแต่ละคนก็มีเรื่องต่าง ๆ เกิดขึ้นอีกมากมาย แต่ละเรื่องก็จะมีตัวเอกและเหตุการณ์แตกต่างกันไป ตามวิถีชีวิตของแต่ละคน บางเรื่องก็สุข...บางเรื่องก็ทุกข์เกินบรรยาย แต่ชีวิตก็ยังดำเนินต่อไป แต่ก็แปลกที่เพื่อนมัธยมปลาย ถึงแม้จะแยกย้ายกันไปเรียนที่ต่าง ๆ กัน มีชีวิตที่แตกต่างกัน แต่ทุกวันนี้ เวลาคิดถึง ก็ยังติดต่อพูดคุยกันได้เหมือนเดิม...ดีจริง ๆ... ในหน้านึงของเฟรนด์ชิปเล่มจิ๋วเขียนเอาไว้ว่า...”เพื่อนทุกคนเรารัก”...ถึงแม้พฤติกรรมในช่วงที่พวกเรายังเด็ก ในสายตาของบางคนพวกเราอาจจะไม่อยู่ในมาตรฐานที่ยอมรับได้ อาจจะไม่ได้เป็นความหวังของผู้ใหญ่บางคน แต่ชั้นเชื่อว่ามีหลายคนชื่นชมอยู่นะ และยังไงชั้นก็ยังยืนยันเหมือนเดิมนะเว้ย....ชั้นไม่เสียใจที่มี”เพื่อน”แบบนี้... .......เขียนในวันที่คิดถึงเพื่อน... .......เด็กชมพูฟ้า....รุ่น(ผู้ชาย)เดินนิ่มยิ้มหวาน...(ผู้หญิง)เดินนุ่มซุ่มซ่าม 555+   Create Date : 24 ตุลาคม 2549 18 comments Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2556 17:43:49 น. Counter : 3130 Pageviews. Share Tweet

(บ่น)...วันนี้ตั้งใจจะอัพบล็อก...พร้อมกับ(หัด)ลงรูปที่ถ่ายไว้...ปรากฎว่าลงรูปไม่ได้ ทำจนเครื่อง(เกือบ)จะเจ๊ง...ต้องพักเครื่องไป...สุดท้ายก็ยังทำไม่สำเร็จ... ไม่เป็นไร...เดี๋ยววันไหนทำได้แล้วจะมาลงรูปเพิ่มแล้วกันนะ... สรุปวันนี้เหนื่อยจัง...เฮ้อออออออ   โดย: All bread 24 ตุลาคม 2549 0:53:37 น.

++ แวะมา .. ฟังวีรกรรมทำเพื่อโรงเรียน .. และเพื่อเพื่อน .. ของพี่หนมปัง + สมัยเรียน .. ไม่ค่อยมีวีรกรรมสนุก ๆ แบบนี้เลยค่ะ เพราะจัดอยู่ในกลุ่ม "เด็กเรียน .. ที่มีเป้าหมายในชีวิต .. ไม่ชัดเจน" + ยังเก็บ Friendship และรูปถ่ายสมัยเรียนไว้ทุก ๆ ช่วงเวลา มีทั้ง Friendship ตอน ม.ต้น / ม.ปลาย / หนังสือรุ่นตอนเรียนมหาวิทยาลัย / Friendship ของเพื่อนที่ทำงานด้วยกันกลุ่มแรก และเพื่อนตอนเรียนต่อ (เป็นพวก .. บ้า .. เอ๊ย .. ชอบเขียน Friendship ค่ะ) เวลาหยิบมาอ่านแต่ละครั้ง .. ก็จะมีภาพเป็น MV ประกอบเพลง "หนังสือรุ่น" ค่ะ "รูปเธอยังยิ้ม .. ข้างเธอคือฉัน เพ่งมองดูนาน ๆ .. น้ำตาก็มาคลอ ๆ" ปล. - บล็อคกว้างงงงงงงง .. ตัวหนังสือช่อง comment ก็ size XXXL .. ชัดเจนดีจัง   โดย: น้องอู้ .. เอ๊ย .. น้อง ว. เองค่ะ (กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ ) 24 ตุลาคม 2549 16:02:16 น.

น้องอู้...มาพี่ช่วยซับน้ำตาให้ 555+ โอ้โห...ทำไมมี Friendship หลายเล่มจัง...ส่วนพี่มีเล่มเดียวเอง... รึว่าจะไม่มีคนคบ...เหอ ๆ ปล...เป็นไงหายอึดอัดมั้ยอ่ะ ที่กว้างจนตั้งวงตะกร้อได้เลยนะเนี่ย...เหอ ๆ   โดย: All bread 24 ตุลาคม 2549 23:04:52 น.

ยาวมากกกกกกกกก... สนุกมากกกกกกกกค่ะ อ่านแล้วคิดถึงเพื่อน เพื่อนที่สนิทกันก็ยังติดต่อพูดคุยพบปะกันอยู่สม่ำเสมอ แต่ก็มีอีกหลายคนที่อยู่ในความทรงจำ คิดถึงแต่ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย... คิดถึงจัง รอดูรูปอยู่นะคะ รูปอะไรเอ่ย รูปตอนมัธยมรึเปล่า   โดย: คำติ้ว IP: 58.9.56.80 24 ตุลาคม 2549 23:22:00 น.

จะบอกว่าอ่านเพลินเลยครับ 555+ แอบนั่งคิดถึงสมัยมัธยมปลายเหมือนกัน นึกแล้วก็ขำๆ ผมอยู่โรงเรียนชายล้วนที่มีชื่อเสียงในด้านตีรันฟันแทงชาวบ้านครับ แต่ผมไม่ได้ไปตีกับเขานะครับ วิ่งหนีเขามากกว่า ชีวิตเด็กหนุ่ม ม.ปลายค่อนข้างเกกมะเหรกเกเรครับ โดดเรียนมั่วสุมเป็นส่วนมาก นึกๆ ไปมีแต่เรื่องอบายมุขทุกประเภท ไม่เล่าดีกว่าเกรงจะเสียภาพพจน์ 555+ ปัจจุบันกระผมเป็นคนดีม๊ากมากครับ   โดย: พลทหารไรอัน 25 ตุลาคม 2549 11:51:23 น.

มาเยี่ยมจ้า อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนตอนนี้จังเลยอ่ะ ตองฝนถึงภาพวันเก่าๆอีกแล้วเรา   โดย: พรจ้า IP: 125.24.149.181 25 ตุลาคม 2549 23:58:55 น.

แวะมาจะขอเข้าห้องน้ำที่บล๊อกนี้สักหน่อย เข้าไม่ได้ทู๊กทีเลยอ่ะ ....   โดย: ดิว (เดียวจัง ) 28 ตุลาคม 2549 10:47:18 น.

คำติ้ว (ตกลงใช้ชื่อนี่นะ - -")...ถ้ารอดูรูปอยู่...ก็รอต่อไปนะ...เหอ ๆ แหม...ตาอั้น พ่อคนดี.....? สร้างภาพนี่นา...ไอ้เราก็คล้อยตาม หลงยกย่องเป็นซุป-เปอร์-กะ-ตา...ที่แท้!! จิ๊กโก๋นี่หว่า 555+ ว่าแต่วันไหนนึกครึ้ม อยากเล่าประสบการณ์ตอนวิ่ง ๆ ๆ ๆ หนี ก็มาตามด้วย...จะไปนั่งเท้าคางฟังอย่างตั้งใจจ้ะ...เหอ ๆ น้องพรจ้า...ว่าง ๆ ก็แวะมาอีกน้า... น้องดิว...สงสัยเห็นป้ายห้ามเข้าอ่ะดิ หุ หุ...คือส้วมเต็มจ้ะ...ยังไม่มีเวลาเรียกเทศบาล 555+ (กลิ่นโชยเชียวตัวเองงงงงงง) ปล...ย้อนกลับมาอ่านเรื่องข้างบน...ยาวจังวุ้ยยยยยยย แค่อ่านก็เหนื่อยแล้วอ่ะ... (บ่น)ทำไมวันนี้พันทิป...อืด...มาก...ไป...นอน...ดี...ก่า... ไปล่ะ...บาย.   โดย: All bread 31 ตุลาคม 2549 23:25:42 น.

ตามมาจากบล้อกลุงไม้นะ เรื่องสมุดเฟรนด์ชิพไรนั่น ไม่มีเหลือแล้ว อ่อ..เหลือนะ แต่อยู่ไหนไม่รู้เลย สงสัยมุดอยู่ใต้เตียง เรื่องลงรูปนั้น ไปดูการย่อรูปได้ที่บล็อกลุงไม้นะครับ ที่เป็นกรุ๊บเรื่องคอมพิวเตอร์นะ   โดย: ลุงไม้ (ไม้หลักปักมั่นคง ) 1 พฤศจิกายน 2549 10:59:00 น.

อ่านแล้ว นึกย้อนไปเมื่อ 10 กว่าปีก่อน..เอิ๊กกก   โดย: Zorakun 1 พฤศจิกายน 2549 13:47:06 น.

Goodnight ka   โดย: โสมรัศมี 1 พฤศจิกายน 2549 20:39:32 น.

ชอบที่มีปุ่ม ๆ ให้กดอ่ะครับ สร้างสรรค์ดี คิดได้ไงเนี่ย? เก่ง ๆ   โดย: พี่ไท้ 1 พฤศจิกายน 2549 21:40:03 น.

ขอบคุณที่แวะเยี่ยมกัน ชมบ่อย ๆ ก็ได้นะ ผมชอบ ไม่ว่าจะโกหกหรือจริงใจ ผมก็ชอบอยู่ดี กรุณาอย่างรำคาญ หากผมจะเม้นยาวหน่อย ถ้าเจอบล๊อกที่มีเรื่องโดนใจ อย่างบล๊อกนี้เข้ามากระชากวัยสักหน่อย ผมมี เฟรนชิพ อยู่สามรุ่นหละ รุ่นแรกตอน ม.ต้น อันนี้เป็นเล่ม เหมือนสมุดวาดภาพ แล้วให้เพื่อนค่อย ๆ เขียนทีละคน สุดท้ายก็ไม่ครบ แล้วก็ไม่เนียนสวย อย่างที่อยากได้ รุ่นสอง ตอน ปวช อันนี้เค้าว่าคนเราต้องโ่ง่ก่อนฉลาด เมื่อมีประสบการณ์เรื่องสมุดมาแล้ว และมันมีปัญหา ผมเลยเปลี่ยนใหม่ คราวนี้ไปซื้อ กระดาษเขียนจดหมาย ที่ร้าน 555 แถวมาบุญครอง เลือกได้ หลาย ๆ แบบ ตามที่อยากได้ หลังจากนั้นก็ไล่แจกเลยครับ ใครอยากเขียนให้ผม มาหยิบไปเลย เอาไปเขียนที่บ้าน แล้วว่าง ๆ ก็ค่อย เอามาคืนผม ออกมาได้ไม่ครบเหมือนกัน แต่สวยถูกใจเพราะเพื่อนมีเวลา พอที่จะนึกถึงเรื่องที่จะเขียน รวมถึงเวลาตกแต่งด้วย รุ่นที่สาม คราวนี้ ปวส. คนเราต้องมีพัฒนาการ ใช่มั้ยครับ ไม่ควรหยุดอยู่กับที่ หลังจากผ่านประสบการณ์ เฟรนชิพมาแล้ว 2 รุ่น ผมพบว่า เมื่อเราได้มา เราก็เก็บมันไว้ในลิ้นชัก หรือไม่ก็ที่เก็บของ นาน ๆ จะได้อ่านสักที ผมเลยเปลี่ยนแนวใหม่ อยากได้แบบอ่านได้ทุกวัน หรือให้เห็นได้ทุำกวัน ผมจัดการไปที่ร้านขายเครื่องเขียน ซื้อกระดาษอัด ที่เป็นบอร์ดแข็งเลยครับ ขนาดสัก 50X80 cm. ได้ แล้วก็จัดการให้เพื่อนทุกคนละเลง ในวันออกจากห้องสอบวันสุดท้าย เรียบร้อยครับ มันเล่นกันซะเละ ทั้งชื่อพ่อ ชื่อแม่ และสารพัดสัตว์ หลังจากนั้นผมก็เอาแล็กเกอร์พ้น กันไม่ให้มันเลือน ทุกวันนี้ แผ่นนั้นยังอยู่ที่ในห้องนอน บางทีเหงา ๆ ไปอ่านดูก็ขำได้ครับ นี่หละประสบการณ์ที่อยากแบ่งปัน เค้าว่าสมบัติผลัดกันชม คุณก็เขียนได้น่าอ่านและน่่าติดตามดี ขอตัวไปอ่าน ย้อยหลังหน่อยนะจ๊ะ   โดย: Always 2 พฤศจิกายน 2549 9:36:35 น.

ม.ปลาย บางอย่างก็น่าจดจำมากกว่ามหาลัย   โดย: Toon16 2 พฤศจิกายน 2549 18:20:03 น.

เหอๆ ไปเปิดเฟรนด์ชิพสมัยประถม คิดถึงจัง   โดย: BaLL182 4 พฤศจิกายน 2549 11:42:17 น.

++ลุงไม้จ๋า...อันนี้แย่ยิ่งกว่าการย่อรูปอีกนะ...คือหาวิธีเอารูปออกจากกล้อง(โทรศัพท์)ไม่เป็นอ่ะ...เหอ ๆ ++Zorakun...ย้อน 10 ปีเหรอจ้ะ...ไอ้ข้างบนที่บ่นนะย้อนตั้ง...เออ อย่าให้พูดเลยว่ากี่ปี...ฮึ ++คุณโสมรัศมี...แวะมาก่อนนอน แล้วจะกลับไปนอนหลับมั้ยเนี่ย...เหอ ๆ ++พี่ไท้...ชอบเฉพาะปุ่มเหรอจ้ะ... ++คุณ Always ว่าแต่วิธีแจกกระดาษเขียนจม. ก็มีเพื่อนทำเหมือนกันนะ...แล้วจะไปแชร์เรื่องเล่าของคุณอีกนะ...ชอบ ๆ (โกหกป่าวเนี่ย...เหอ ๆ) > ++คุณ Toon16 ช่วงม.ปลาย กับ มหาลัย มันคนละอารมณ์กันอ่ะ...ว่าแต่มารำพึงเฉย ๆ ไม่เล่าแบบคุณ Always บ้างเหรอจ้ะ... ++น้องบอล...ย้อนไปไกลถึงอนุบาลเลยเหรอนั้น...เหอ ๆ (บ่น) ตอนนี้สมองตื้อ ๆ(แปลว่าขี้เกียจอ่ะ...เหอ ๆ)...เรื่องในหัวมันปนเปกันไปหมด...ขอรวบรวมสติสักพักก่อนนะจ้ะ...   โดย: All bread 4 พฤศจิกายน 2549 19:18:42 น.

โหย ยาวมากๆ รู้สึกว่าผมนี่เรียนสบายจังเลย ตอนนี้ยังเรียน ม.4 อยู่ เพลงเพราะจังเลยครับ   โดย: ## ARMYKUNG ## 4 พฤศจิกายน 2549 22:27:31 น.

สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้า สปาชา sparsha A Moment of Bride เจ้าสาว เสริมจมูก ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก สลายไขมันด้วยความเย็น ลดเซลลูไลท์ Leg Squeezing ผิวเปลือกส้ม FIS หน้าท้องใหญ่ ตัวเล็กแต่มีพุง Body Contouring ลดสัดส่วนทั้งตัว ลดปีกด้านหลัง เนื้อปลิ้นรักแร้ เนื้อปลิ้น Build Muscle สร้างกล้ามเนื้อ กล้ามเนื้อหน้าท้อง สลายไขมันหนา สลายไขมัน ลดไขมัน Lock Shape รักษารูปร่าง สลายไขมัน ลดสัดส่วน Oxy Peel ทำความสะอาดหน้า ทำความสะอาดหน้าแบบล้ำลึก ยกกระชับ Ulthera ปรับรูปหน้า ปัญหาผิวหย่อนคล้อย Beauty Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ลดไขมัน ลดเซลลูไลท์ ผิวเปลือกส้ม สลายไขมันสะโพก กระชับผิว Sexy Mama แม่หลังคลอด รอยแตกลาย ปรับรูปร่าง กำจัดขน Hair Removal กำจัดขนถาวร สลายไขมันเหนียงด้วยความเย็น สลายไขมัน สลายไขมันเหนียง IV Drip ฟื้นฟูร่างกาย เสริมภูมิต้านทาน Bye Bye Panda Eye ลดรอยหมองคล้ำใต้ดวงตา ลดริ้วรอยใต้ตา นวดกระชับหน้าอก หน้าอกกระชับ อกหย่อนคล้อย Beauty Breast Lifting Enlarge Beauty Breast นวดอกเล็กให้ใหญ่ หน้าอกเล็ก ยกกระชับหน้า รักแร้ขาว รักแร้ดำ เลเซอร์รักแร้ขาว ผิวใต้วงแขน Love Fit กระชับช่องคลอด เลเซอร์กระชับช่องคลอด แก้ไขปัสสาวะเล็ด Meso Shine ผลักวิตามิน บำรุงผิว สวยด้วยเลือด รักษาผิว หนวดเครา กำจัดขนหนวด กำจัดขน กำจัดขนเครา เลเซอร์ขน เลเซอร์ขนถาวร กำจัดขนถาวร เลเซอร์เครา เลเซอร์หนวด กำจัดขน ยกกระชับ ร้อยไหม Thread Lift การดูดไขมัน ดูดไขมัน ศัลยกรรมตา 2 ชั้น ตา 2 ชั้น ศัลยกรรมตา สปาน้ำนม เพิ่มความชุ่มชื่น แก้ผิวแห้ง นวดผ่อนคลาย การนวดผ่อนคลาย Rest Time Aroma Massage Aroma Massage Acne Body Mist ลดรอยสิว ลดจุดด่างดำ ลดรอยดำ เลเซอร์ขนรักแร้ถาวร เลเซอร์ขน กำจัดขนรักแร้ กำจัดขนรักแร้ถาวร Former Lift ยกกระชับผิว ปรับรูปหน้า กำจัดขน บราซิลเลี่ยน กำจัดขนบราซิลเลี่ยน เลเซอร์ขน กำจัดขนที่ลับ กำจัดขนน้องสาว กำจัดขน เลเซอร์กำจัดขน เลเซอร์กำจัดขนบิกินี่ กำจัดขนบิกินี่ เลเซอร์ขนน้องสาวถาวร เลเซอร์ขนน้องสาว เลเซอร์ขนร่องก้น ฆ่าเชื้อสิว Acne Clear ปัญหาสิว เลเซอร์รักษาสิว Supreme White Lucent รักษาฝ้า ฝ้า กระ จุดด่างดำ ด็อกเตอร์ไลฟ์ doctorlife ศัลยกรรมเสริมจมูก ศัลยกรรมจมูก เสริมจมูก Cellulysis สลายไขมัน ulthera ยกกระชับ Acne Clear รักแร้ขาวเนียน เลเซอร์กำจัดขนถาวร กำจัดขน ร้อยไหม Freeze V Lift กำจัดไขมันด้วยความเย็น PRP ผิวหน้า PRP ผมบาง ผมร่วง เลเซอร์กระชับช่องคลอด กระชับช่องคลอด Love Fit สลายไขมันด้วยความเย็น Cell Repair ผิวขาวใส ลดสัดส่วน ปรับรูปร่าง Perfect Shape สลายไขมันแบบเร่งด่วน ฟิลเลอร์ Filler รักษาหลุมสิว Dual Yellow เลเซอร์หน้าใส Love Fit ปัญหาปัสสาวะเล็ด ปัสสาวะเล็ด Oxy Bright ทำความสะอาดรูขุมขน Bye Bye Fat ลดไขมัน Luminous แสงสีฟ้า รักษาสิว ฆ่าเชื้อสิว ABO Active 3D Toxin IV Drip เพื่อสุขภาพและความงาม ยกกระชับผิว hifu ให้ใจ สุขภาพ   โดย: สมาชิกหมายเลข 6258618 28 มกราคม 2564 13:21:30 น.