คิดถึงพ่อ เมื่อพ่อไม่มา

ทุกวันที่ 4 ธันวาคม ของทุกปี พ่อของผมจะเฝ้าจอโทรทัศน์ตั้งแต่ห้าโมงเย็น
“พ่อรอในหลวง” พ่อบอกพวกเราแบบนี้ ส่วนแม่มีหน้าที่ทำกับข้าว น้องสาวผมจะทำการบ้าน บางทีก็ช่วยแม่ในครัวบ้าง ส่วนผมไปเล่นกีฬากับเพื่อน บางทีที่มีชั่วโมงปฏิบัติงาน ผมจะกลับบ้านค่อนข้างดึก

แต่วันนี้ (4 ธันวาคม) ผมเลิกเรียนเร็วจึงรีบเดินทางกลับบ้าน เพราะใจอยากอยู่กับพ่อ อยากนั่งเป็นเพื่อนพ่อเวลาที่พ่อฟังพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว อย่างตั้งใจ บางทีพ่อก็จะจดสิ่งดีๆ ที่พระองค์ท่านมอบไว้ให้ในสมุดเก่าๆ ที่พ่อมักจะเก็บไว้กับตัวเสมอ แล้ววันดีคืนดีพ่อก็นำมาสั่งสอนผมกับน้องสาวให้ประพฤติปฏิบัติตาม

“พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตรัสว่า คนเราอายุมากขึ้นทุกวัน หนึ่งวัน สองวัน ก็อายุมากขึ้น เราต้องฉุดจิตใจให้แข็งแรง ไม่มีความวุ่นวาย แล้วเลือกทำอะไรด้วยความระมัดระวัง คิดด้วยสติสัมปชัญญะที่ดี นี่เป็นสิ่งสำคัญมากๆ ที่เราต้องนำไปปฏิบัติ”

“พระองค์ท่านทรงสอนว่าประโยชน์ที่แท้จริงมีสองอย่าง อย่างหนึ่งคือประโยชน์ส่วนตน อีกอย่างหนึ่งคือประโยชน์ส่วนรวม การทำงานทุกอย่างต้องได้ประโยชน์ทั้งสองส่วนจึงจะเกิดความสมบูรณ์ มั่นคง และเป็นผลดีแก่ชาติบ้านเมือง”

และยังมีอีกหลายๆ อย่างที่พ่อบอกเกี่ยวกับคำสั่งสอนของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ซึ่งผมและน้องสาวได้พยายามปฏิบัติตาม แบบได้บ้าง ไม่ได้บ้าง

แต่คืนนี้ เมื่อรถไฟฟ้าสองคันแล่นผ่านมาในโทรทัศน์ พ่อจ้องตาไม่กระพริบ
“ไม่เห็นในหลวงในรถ” พ่อพึมพำ จนกระทั่งทุกพระองค์เดินเข้ามาในห้องประชุมที่มีข้าราชการรอเฝ้ารับเสด็จเพื่อถวายพระพร และมีประชาชนกับลูกเสือชาวบ้านจำนวนมากเฝ้ารับเสด็จอยู่ภายนอก
“ในหลวงไม่มา” พ่อส่ายหน้า “ทุกปีท่านต้องมาเพราะเป็นวันคล้ายวันพระราชสมภพของท่าน”

บรรยากาศดูเงียบเหงาเศร้าซึมเมื่อมองเห็นพระเก้าอี้ของพระองค์ท่านว่างเปล่า ความมีชีวิตชีวาที่เคยได้รับทุกปีโบยบินจากไป แม้รักษาการนายกรัฐมนตรีจะกล่าวถวายพระพร ผมก็รู้สึกว่าทุกอณูแห่งบรรยากาศดูแห้งแล้ง ขาดชีวิตชีวา

น้ำตาของพ่อซึมไหล จิตใจหดหู่เศร้าหมองด้วยความเป็นห่วงพระองค์ท่านที่ทรงพระประชวร มีเสมหะ และอ่อนเพลียจนต้องถวายน้ำเกลือ พ่อยกมือขึ้นท่วมหัวเหมือนขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายโปรดอภิบาลรักษาพ่อหลวงของเราให้หายจากอาการประชวรโดยเร็ว

“พ่อรักพระองค์ท่าน พ่อรักในความดีที่พระองค์ท่านทำ” พ่อบอกพวกเรา
“พรุ่งนี้เราไปตักบาตรร่วมกัน แล้วก็ร่วมบำเพ็ญประโยชน์ที่วัดเพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระองค์ท่าน อย่าลืมร่วมกันขอพรกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อพระองค์ท่านด้วยนะ”
ผมและน้องสาวพยักหน้า ในขณะที่แม่ยิ้มเต็มหน้า

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน” พวกเราสี่ชีวิตกล่าวขึ้นพร้อมกัน

“พ่อครับ” ผมเรียกพ่อไว้
“ขอให้พ่อมีความสุขและสุขภาพดีตลอดกาลครับ”

พ่อยิ้มกว้าง แล้วคว้าตัวผมเข้าไปกอด กลิ่นไอตัวพ่อผมจำได้ไม่รู้ลืม
เป็นสุขและอบอุ่นในบ้านหลังเล็กๆ ที่มีสวนล้อมรอบ



เช้าวันที่ 5 ธันวาคม 2551 ครอบครัวของเราตื่นแต่เช้าเพื่อไปตักบาตร พวกเราร่วมกันอธิษฐานให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยุ่หัวทรงมีพระพลานามัยแข็งแรง ให้พระองค์ท่านมีความสุข เสวยพระกระยาหารได้เป็นปกติ

หลังจากนั้น พ่อกับผมก็ไปที่วัด เราไปช่วยบำเพ็ญประโยชน์โดยการทำความสะอาดศาลาและอุโบสถ รวมทั้งเก็บกวาดใบไม้รอบบริเวณวัด ชาวบ้านจำนวนมากร่วมใจกันทำเช่นเดียวกัน ปีหนึ่งมีสองครั้งที่จะทำให้พระองค์ท่าน คือวันที่ 5 ธันวาคม และวันที่ 12 สิงหาคม

เรากลับจากวัดด้วยจิตใจที่เปี่ยมสุขในการทำความดีเพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระองค์ท่าน

แดดร่มลมตก
ผมกับน้องสาวนั่งแทบเท้าพ่อ เรากราบพ่อพร้อมกัน พ่อคือพ่อพระที่ให้ชีวิตแก่เรา เราไม่มีอะไรตอบแทนท่านนอกจากการพยายามเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ต้องใช้คำว่า พยายามนะครับ เพราะบางครั้งเราก็ออกนอกลู่นอกทางเหมือนกัน

พ่อน้ำตาซึม จับบ่าเราสองคนไว้แล้วบอกว่า
"ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด เมื่อเป็นลูก เป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็นนีกศึกษา รวมทั้งเป็นพลเมืองดีของชาติด้วย"

ผมกับน้องกราบพ่ออีกครั้งด้วยความตื้นตันใจ
"ครับผมจะพยายาม"
บอกได้เท่านี้ละครับ ไม่สามารถขอกได้ว่า ผมสัญญาจะทำ เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้ดีเพียงไหน

อย่างไรก็ตาม ผมก็ดีใจที่ทำให้พ่อยิ้มได้เมื่อผมกลับจากไปเรียนแล้วยกมือไหว้ท่าน
"สวัสดีครับ พ่อ"

Create Date : 05 ธันวาคม 2551 Last Update : 5 ธันวาคม 2551 16:40:08 น. Counter : 965 Pageviews.		15 comments
Share Tweet