เรียนจบแล้วครับ และขอกราบลาอุปสมบท

ตึกอธิการบดี มจพ.


ผมได้ที่คั่นหนังสือมาแผ่นหนึ่งตอนไปซื้อหนังสือ ผมนำไปติดไว้ที่ขอบจอคอมพิวเตอร์ เพื่อจะได้เห็นทุกวัน ไม่ว่าจะเปิดเครื่องหรือไม่ อ่านทีไร ใจผมพองทุกที


"เมื่อเรามีความฝัน
ความพยายาม
และความอดทน
ไม่ยอมแพ้หลีกหนีปัญหา
เราจะมองเห็นหนทาง
แห่งความสำเร็จ"


ครับ...แล้วผมก็พยายามเรื่อยมา เจ็ดปี...นับตั้งแต่จบ ม. 3 ผมตัดสินใจเบนเข็มเข้าสูรั้ว มจพ ซึ่งตอนนั้นเรียกว่า สจพ. ตั้งแต่นั้นมา ผมไม่รู้จักคำว่า โอเน็ต เอเน็ต เอ็นทรานส์ อะไรพวกนี้เลย ผมว่ามันทำให้เราเครียดใช้ได้เลยล่ะ แต่บางคนอาจจะชอบ เพราะมันท้าทายดี



ตึกใหญ่ของ มจพ.


พบจบสามปีที่ วิทยาลัยเทคโนโลยีอุตสาหกรรม เรียกย่อว่า วทอ. ผมก็เกาะหลังเพื่อนเดินสะพานข้ามคลองไปนั่งเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาไฟฟ้า โดยไม่สะดุดบันไดทางขึ้น ซึ่งที่นี่เป็นคณะในฝันของเด็ก วทอ. ละครับ


แต่เพื่อนอีกหลายคนในห้องเกรดที่ไม่ถึงสาม เขาก็ปล่อยไว้ที่เก่า แต่ถ้าอยากตะกายตามพวกผมเข้าไปก็ต้องสอบ ก็ได้กันบ้าง ไม่ได้บ้าง แต่เราก็เป็นเพื่อนกัน ไม่ว่าอยู่คณะวิศวะ หรืออยู่ วทอ.



ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ มจพ.


ความจริงผมเรียนไม่เก่งหรอกครับ แต่โชคดีที่มีเพื่อนดี เพื่อนที่เก่งจะติวให้ ผมก็คอยรับอย่างเดียว จึงพอเกาะกลุ่มไปกับเขา อีกอย่างหนึ่ง ผมไม่มีแฟน ตรงนี้ทำให้ผมอิสระเสรี ทุ่มเวลาให้กับการเรียนได้เต็มที่ แต่บางทีว่างๆ ก็มาเล่นบล้อกแก้งค์นี่ละครับ แล้วก็เล่นบาสเก็ตบอล



ปรัชญา มจพ.


เพื่อนบางคนไปทำหุ่นยนต์ ซึ่งที่นี่เขาต่อนข้างจะส่งเสริมมากๆ มีทีมหุ่นยนต์หลายทีม ทุกคนทำด้วยฝีมือ ด้วยใจรัก คิดสร้างแบบ สร้างหุ่น ใช้เทคนิคต่างๆ ด้วยตัวเอง อาจารย์ดูแลไม่ทั่วถึงเท่าไร เงินสนับสนุนไม่ค่อยพอเพราะทีมหลายทีม ก็ต้องแบ่งๆ กันไป ที่เหลือก็เงินในกระเป๋านักศึกษานั่นแหละครับ


ช่วงทำหุ่นยนต์ ไปดูเถอะครับใต้ตึกวิศวะ กินนอนอยู่กับหุ่นเป็นเดือนๆ แบบว่าบ้านช่องไม่กลับ หอพักไม่ค้าง นักศึกษาทุ่มเททำด้วยใจ ด้วยความรักจริงๆ เราจึงมักได้แชมป์อุดมศึกษาติดต่อกันหลายปี นี่ก็เพิ่งแข่งรอบคัดเลือกระดับมหาวิทยาลัยผ่านไป มจพ. เข้ารอบเยอะกว่าใครๆ จนทีมอื่นหมั่นไส้เอา ยืดดดด...ครับบบบบบ.....



ความสำเร็จของ มจพ.


มหาวิทยาลัยผมดีทุกอย่างครับ ผมรักที่นี่ อาจารย์ใจดีแม้จะให้เกรดน้อยไปหน่อย แต่ผมไม่อยากอยู่ ไม่อยากเรียนต่อที่นี่ คงจะถึงจุดอิ่มตัวกระมัง เจ็ดปี พอแล้ว ผมจึงโบกมืออำลา แต่เพื่อนบางคนยังรักสถาบันอยู่ เรียนเจ็ดปีแล้วไม่พอ มันว่าจะต่อให้ถึงสิบปีเลย คือเรียนต่อปริญญาโทที่นี่ ซึ่งคาดหวังว่าน่าจะจบภายในสามปี



ตึกนี้ที่สร้างเด็ก มจพ. ให้ประสบความสำเร็จ



บางคนได้งานทั้งๆ ที่ยังไม่จบเพราะบริษัทใหญ่ ๆ มาจองตัว มารับสอบคัดเลือกที่นี่ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ส่วนผม...แกะ project ออกจากคอได้สำเร็จมาตั้งแต่ต้นเดือนเมษายนแล้วครับ แต่มีภารกิจบางอย่างที่ต้องทำ นี่ผมก็ได้ใบจบการศึกษามาเรียนร้อยแล้ว

ไขโย...ผมเรียนจบแล้วครับ



ธงชาติที่พลิ้วไหว ท้าทายสายลมยามเย็นที่ มจพ.
ยังติดตา ตรึงใจตลอดกาล


ระหว่างรอสอบใบประกอบวิชาชีพวิศวกรรม ผมขอทำหน้าที่ของลูกที่ดีของพ่อแม่ และชายไทยที่ดีของชาติ ด้วยการขอลาไปอุปสมบท วันนี้ผมจะไปเข้าวัดแล้วครับ แล้วคงจะบวชต่อไป กำหนดสึกไม่มีกำหนดครับ


กรรมใดที่ผมเคยล่วงเกินพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ไว้ในบล้อกแก้งค์ ผมขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ


ขอบคุณทุกท่านครับที่กรุณามาเยี่ยมเยียน
สึกแล้ว ผมจะไปทักทายถึงบ้านเลย



กราบลาอุปสมบทครับ...................

Create Date : 07 พฤษภาคม 2552 Last Update : 7 พฤษภาคม 2552 10:13:38 น. Counter : 2195 Pageviews.		53 comments
Share Tweet