เมื่อคืนนี้ ข้าวเหนียวหายไปจากห้องราวๆ เที่ยงคืนกว่า
ทีแรกเราก็คิดว่าคงอยู่ในห้องนี่แหล่ะ ทั้งรื้อ ทั้งงัดตู้ ทั้งพลิกเตียง ... ไม่เจอ
เปิดดูในถุงเก็บของที่ชอบไปนอนเล่น ในกล่อง ... ไม่มี
หากันจนถึงตีสอง เริ่มใจคอไม่ดีแล้ว
หรือว่าแอบเปิดมุ้งลวดหน้าต่างแล้วหนีไป .. แต่หน้าต่างก็ไม่ได้เปิดไว้นี่
หรือว่าวิ่งออกไปตอนที่เราเปิดประตูไปยกกะบะทรายมาให้ .. แต่ก็ไม่เห็นข้าวเหนียววิ่งออกไป สาบานได้
นึกไม่ออกจริงๆ
ออกมาเดินรอบๆ หอที่อยู่ สนามหญ้า หลังห้อง ก็ไม่มี
เดินจนท้อ เริ่มคิดไปต่างๆ นาๆ
ถ้าเรายังมีบุญต่อ่กันหนูก็กลับมาหาพ่อกับแม่นะ
กลัวเค้าจะกินจะอยู่ยังไง
กลัวหมากัด
กลัวชาวบ้านแถวนั้นที่เค้าเกลียดแมวเอาน้ำร้อนสาด เอาไม้ไล่ตี
กลัวเค้าจะไม่กลับมาหาเราอีก
นอนรอสักพัก ตีสี่ลุกขึ้นมาเดินตามหาใหม่ .. แต่ก็ไม่เจอ
กลับไปรอที่ห้อง แง้มประตูไว้เผื่อเค้ากลับมาจะได้เข้าห้องได้
เอากะบะทราย เอาอาหารมาวางไว้หน้าห้องเผื่อเค้าจะตามกลิ่นมา
หกโมงเย็นไม่ไหวแล้ว ... นอนไม่ได้เลย ไม่เคยหายไปแบบนี้มาก่อนเลี้ยงในห้องตลอด
จะเดินไปที่ตลาดใกล้ๆ บ้าน เอารูปให้เค้าดูถามว่าเห็นแมวตัวนี้บ้างมั้ย
เผื่อจะมีใครเห็น
ตอนนั้นอยากร้องไห้มากๆ กลัวไม่ได้เจอเค้าอีก
เลยลุกขึ้นไปแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อ เปิดลิ้นชักตู้เสื้อผ้า
อิข้าวเหนียวตัวแสบนอนแอ้งแม้งอยู่ในนั่น
ทำตาปรือๆ แพ้แสง เหมือนจะถามว่า นี่ทำอะไรกันอยู่เนี่ย
และก็หาวทีนึง
เฮ้ออออออ โล่งอก
ดีใจที่ได้เจอ
แล้วตอนเมื่อคืนที่เรียกเป็นชั่วโมงๆ ทำไมไม่ขานรับ
แล้วถ้าเช้านี้ไม่นึกอยากใส่กางเกงตัวนี้ ข้าวเหนียวคงกลายเป็นข้าวเน่าคาตู้
เพราะออกมาไม่ได้ สิ้นลมปราณซะก่อน
มั่นใจนะว่ารื้อค้นทุกซอกทุกมุม
แต่ยกเว้นลิ้นชักตู้เสื้อผ้า ผีบังตาเป็นงี้นี่เอง
ไม่รู้เข้าไปอยู่ได้ยังไง ไม่ได้เปิดทิ้งไว้ด้วย
เฮ้อๆๆๆๆ เป็น 6 ชั่วโมงที่ทรมานจริงๆ
เช้านี้เลยมาทำงานแบบเบลอๆ เพราะข้าวเหนียวทำพิษนั่นเอง
555