14 วันในบาห์เรน

สัปดาห์ที่สองของการเทรนนี้ เราเทรน First Aid
ซึ่งก็คือการปฐมพยาบาลนั่นเอง เรียนตั้งแต่บ่าย
โมงถึงสองทุ่ม เริ่มเรียนวันที่ 2 ธันวาสอบไฟนอล 5 ธันวา
ทั้งข้อเขียนและปฏิบัติ ซึ่งวิชานี้เต็มร้อยคะแนนต้องได้ 88
ขึ้นไปถึงผ่าน และเราได้ 90 ก็ผ่านเกณฑ์มาสองคะแนนเอง อิอิ
แต่ว่ารูทเมทเราเชฟโบ๊ทเธอได้ร้อยเต็มนะคะเนี่ย เห็นเงียบๆแต่
อ่านหนังสือเก่งชะมัด ว่าด้วยเรื่องของ First Aid ต่อ ก็เรียนเรื่อง
ชื่อยา การช่วยชีวิตผู้ป่วยในเหตุการณ์ต่างๆเช่น คนเป็นลม คน
หมดสติชีพจรและหัวใจหยุดเต้น ทั้งเด็ก ทารก และผู้ใหญ่โดย
เราต้องทำ CPR โดยการเป่าปากและปั๊มหัวใจ รวมถึงการทำคลอด
การทำแผล การเข้าเฝือก แล้วเราก็ต้องจำชื่อยาและก็จำว่ายานี้รัก
ษาอาการอะไรด้วย จำเป็นภาษาอังกฤษนะ และเรียนการปฐมพยา
บาลของโรคต่างๆที่สามารถเกิดขึ้นได้ขณะที่ผู้โดยสารอยู่บนเครื่องบิน
เช่น ลมบ้าหมู หัวใจล้มเหลว ช๊อคหมดสติ ปวดหู ขาดออกซิเจน
เราต้องรู้วิธีช่วยผู้โดยของเราให้รอดก่อนไปถึงมือหมอให้ได้
ซึ่งเราก็สุดแสนจะเครียดเพราะว่าเรียนแปบเดียวก็สอบเลย
เรียนเสร็จก็ต้องกลับมาอ่านหนังสืออีก ศัพท์บางคำก็แสนยาก
เพราะว่าเราเองก็ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ซะหน่อย
แต่ก็ต้องก็อดทนกันต่อไป วันนี้เรียน SEP หรือ Safety and
Emergency Procedure แค่วันแรกหัวก็จะระเบิดแล้ว
เพราะว่ามีอะไรให้จำ เยอะแยะไปหมดเลย เรื่องใหม่ที่ไม่เคย
รู้มาก่อนทั้งนั้นซึ่งก็คือ เรื่องเกี่ยวกับความปลอดภัยทุกอย่าง
บนเครื่องบินอะแหละ ไม่เรียนก็ไม่ได้ด้วยก็จะไปเป็นแอร์นี่นา
นี่แอบคิดนะเนี่ยว่า ถ้าเรากดปุ่มอะไรผิดไปทำเครื่องบินเค้า
ระเบิดจะทำไงเนี่ย ตัวเองตายไม่พอคนอื่นต้องมาตายด้วยอีก
>.< เพราะว่าไอ้ปุ่มที่มันอยู่ในครัวที่เป็นสวิตต่างๆของเครื่องทำกาแฟ
เตาอบอะไรเนี่ยมันหลายปุ่มมาก แถมมันอยู่ใกล้ๆกันหมดด้วย
เฮ้อ ไม่เคยรู้เลยนะว่าเป็นแอร์มันต้องเรียนรู้อะไรเยอะขนาดนี้
ใครบอกว่าเป็นแอร์ง่ายๆไม่ใช้สมองเนี่ย ไม่เห็นจริงเลย
ตอนนี้ใช้สมองท่องจำหนังสือจนหัวจะระเบิดแล้ว

อดคิดถึงบ้านไม่ได้
เราแอบคิดในใจมาตั้งแต่เริ่มเทรนแล้วนะว่าทำไม เราไม่มี
ความสุขเลยเวลาที่ต้องไปเทรน แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า งานนี้
ใช่งานที่เราอยากทำจริงๆเหรอ และก็อดคิดอีกไม่ได้ว่าถ้าเป็น
ที่ๆเราอยากอยู่ เราจะมีความสุข รู้สึกดีที่ได้เทรนและได้ทำงาน
ที่นั่นรึเปล่านะ แต่ก็เลิกคิดดีกว่าเพราะว่ามันทำอะไรไม่ได้แล้ว
ควรอยู่กับปัจจุบันดีกว่า ในเมื่อที่นี่เค้าให้โอกาสเราที่จะทำความ
ฝันให้เป็นจริง เราก็ควรทำให้ดีที่สุดใช่มั้ย??

มาอยู่ที่นี่ไม่ค่อยได้ไปไหนเลยเพราะเทรนเสร็จกลับมาก็
เหนื่อยแล้วแถมยังต้องมานั่งท่องหนังสืออีก ยิ่งตอนนี้เริ่ม
เทรนเซฟตี้แล้วคงไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนอีกสามอาทิตย์แหนะ
เบื่อน่าดูเลย วันเสาร์ที่แล้วไปเดินห้างที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่มา
คือห้าง Zeef Mall แต่ว่าไม่ได้ถ่ายรูปมานะ เพราะว่ามัวแต่ชอปปิ้งอยู่
ที่นี่ไม่มีหลายชั้นเหมือนห้างบ้านเรา แต่เค้ามีแค่สองชั้นเอง
แต่ว่ากว้างมาก ของก็ราคาพอๆกับบ้านเราบางอย่างถูกกว่า
เช่นเครื่องสำอางอะราคาพอๆกะที่ไทยเลย แต่บางแบรนด์ไทย
ไม่มีขายนะ แต่ที่นี่มี เช่น Rimmel Becca Benefit อะไรแบบนี้
แต่ตอนนี้ Benefit คงไปเปิดที่ไทยแล้วสินะ วันนั้นก็ได้รองเท้ามาสองคู่
ผ้าใบกะรองเท้าบู๊ท พอดีเราไปช่วง Nine West เซลล์พอดี
เอาของมาลดใหญ่เลยอะ อย่างรองเท้าที่เคยดูไว้ที่ไทยมัน
7500 ที่นี่เหลือ 3300 เอง แต่ไม่ได้ซื้อเพราะว่าไม่มีไซด์เลย
ได้ของแบรนด์อื่นแทน รวมแล้วหมดไปสามมันกว่าบาทแหน่ะ
ตอนแรกเพื่อนชวนดูหนังด้วย แต่ว่าพอไปถามราคาตั๋วแล้วเปลี่ยนใจดีกว่า
เพราะว่า 250 บาทแหนะ ไม่ดูก็ได้โหลดเอาดีกว่า อิอิ อีกอย่างนะ
คนที่นี่เค้ามีกลิ่นเฉพาะที่เร้าใจจนเล่นเอาจมูกเราเกือบพัง
ไปเดินห้างทีแทบไม่อยากหายใจ เค้าก็ไม่ได้เหม็นนะ
แต่ว่าเป็นกลิ่นแบบฉุนๆอะ เหมือนเอาน้ำยาขัดห้องน้ำมาใส่ตัว
ไม่รู้จะอธิบายยังไง เอาเป็นกว่ากลิ่นฉุนแรงๆทั้งหญิงชายเลย

แล้วก็ที่นี่นะจะไปไหนก็แทกซี่อย่างเดียวเลย
อย่างเราไปห้างทีนึงนะไปกลับก็ 400 แล้วก็ต้องเรียกแทกซี่
ให้มารับด้วยไปโบกเอาข้างทางแบบบ้านเราไม่ได้นะ
จริงๆรถเมล์ก็มี แต่อย่าขึ้นดีกว่า เพราะขึ้นไปแล้วคงไม่มีทาง
ได้ลงจากรถอีก เพราะว่าเมืองนี้ผู้ชายเยอะเหลือเกิน
แถมชอบทำไม่ค่อยดีใส่คนเอเชียอย่างเราโดยเฉพาะผู้หญิง
คนพวกนี้ชอบบีบแตรใส่ ชอบมาถามว่าราคาเท่าไหร่
ไม่ก็ชวนไปมีอะไรด้วยอันนี้เพื่อนเราโดนชวน
เค้าเห็นผู้หญิงชาติอื่นง่ายๆ รึไงก็ไม่รู้นะ บ่นแล้วก็อยากกลับไทย
ไม่มีที่ไหนดีเท่าเมืองไทยอีกแล้ว ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของ
คนที่เค้าเลือกทำสายการบินที่เบสเมืองไทย ไม่ก็ทำที่การบินไทย
เพราะว่ามันคงอบอุ่นใจดีไม่น้อย บางที่ที่เบสไทย
แม้เงินไม่เยอะเท่าแถบตะวันออกกลาง
แต่ถ้าแลกกับความสุขทางใจที่ได้กลับไปเจอหน้าคนที่รัก
ได้อยู่ด้วยกันในวันหยุดเป็นเราๆก็ขอเลือกอยู่เบสไทยดีกว่า
ไม่ใช่ว่าที่ๆเราอยู่ตอนนี้ไม่ดีนะ ทุกอย่างเพอร์เฟคสำหรับเรา
เสียอย่างเดียวคือ Bahrain Base
ป.ล.คิดถึงเจ๊เล็กกับหมูอ้วนมากๆ

เพื่อนๆกับครูในคลาส First Aid ตอนแรกก็คิดว่าดุแต่เวลาสอบเค้าช่วยเต็มที่


อันนี้บนแทกซี่แต่เป็นป้ายดำนะ


ถ่ายกะโบ๊ทที่หน้าโรงหนังที่ Zeef Mall


หนังที่เข้าฉายที่นั่น พระเอกหน้าตาตลกดี


เทรนนิ่งตอนกลางคืน

Create Date : 07 ธันวาคม 2550		7 comments
Last Update : 8 ธันวาคม 2550 22:13:09 น.
Counter : 1011 Pageviews.
Share Tweet