Bloggang.com : เป่าจิน : ฮานอย....ฮอยอัน...ฉันรัีกเธอ (ตอนที่ 1)

ฮานอย....ฮอยอัน...ฉันรัีกเธอ (ตอนที่ 1)

กลับมาแล้วจ้า หยุดสงกรานต์พักผ่อนกันแล้ว ทุกๆคนคงมีแรงกลับมาทำงานกันแล้วนะค่ะ

วันนี้อยากจะมาเล่าเรื่องราวอันเกี่ยวเนื่องกับเมืองฮานอย หลายๆคนคงได้ดูละคร "ฮอยอัน...ฉันรักเธอ" ละครรักโรแมนติคเศร้าเคล้าน้ำตา ของสาวเฮืองมายกับหนุ่มยูริคกันมาบ้างนะค่ะ ช่วงแรกๆที่ได้ดูละครเรื่องนี้ ก็เห็นทิวทรรศอันสวยงามของทะเลสาปหลายแห่งในฮานอย และ ภาพผู้คนและความเป็นอยู่ของชาวเมือง เรื่องนี้ส่วนมากจะถ่ายทำที่ฮานอย มีจะไปฮอยอันในช่วงสั้นๆตอนยูริคพาเฮืองมายหนีไปหลบอยู่ที่ฮอยอัน

ภาพเหล่านี้ทำให้คิดถึงเมืองฮานอย และ เพื่อนชาวฮานอยคนนึงที่เคยทำงานร่วมกันเมื่อปีที่แล้วตอนไปประชุมและทำงานที่เวียดนาม ยังคิดถึงเพื่อนคนนั้นว่า ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง ยิ่งเห็นเฮืองมายก็ยิ่งคิดถึงเธอ สาวน้อยคนสวย (ก็สวยน้องๆเฮืองมายเลย) สาวเวียดนามสวยค่ะ หุ่นดีด้วย เพราะอาหารมีส่วนประกอบของผักเยอะ รูปร่างดี ผิวพรรณสวย ส่วนหนุ่มๆก็คงจะสู้ยูริคของเราไม่ค่อยได้เท่าไร แต่ขาวกว่าเยอะ อิ อิ (พี่เปล่านินทานะน้องแดน)

ตอนที่ไปครั้งล่าสุด หลัีงทานข้าวเย็น พวกเราหนีออกไปเที่ยวกัน (ก็ให้ผู้ใหญ่เค้าประชุมกันไป เราไปเที่ยวดีกว่า 555) หนีไปโดยรถมอเตอร์ไซค์ของเธอค่ะ เธออาสาว่าจะพาไปเที่ยวรอบเมืองฮานอย เนื่องจากการทำงานทำให้ไม่มีเวลาไปดูบ้านเมืองเค้าเลย เราก็เลยดี๊ด๊ามาก ซ้อนท้ายควบมอเตอร์ไซค์เค้าออกไปเลย ลืมไปว่าการจราจรในฮานอยนั้นเป็นอย่างไร.....

หลายๆคนคงเคยได้ยินกิตติศัพท์เรื่องรถราวุ่นวายของเวียดนามกันมาบ้าง ขอยืนยันว่าเป็นความจริงแท้ 100 เปอร์เซ็นต์ค่ะ ถนนจะเต็มไปด้วยรถมอเตอร์ไซค์และจักรยานขี่กันวุ่นวายไปหมด แบบไม่รู้ทิศไหนเป็นทิศไหน คือ ตามใจฉันอย่างแท้จริง รถราก็ตามใจฉัน คนข้ามก็ตามใจฉัน ตอนไปฮานอยครั้งแรกเพื่อนร่วมงานก็ตกอกตกใจกันมาก มีคนนึงเคยมาแล้ว เค้าบอกว่า เวลาก้าวเท้าข้ามถนน ห้ามวิ่งห้ามชะงัก ต้องเดินมุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็วสม่ำเสมอ เดี๋ยวรถจะหลบเราเอง โอ้ แม่เจ้า ทฤษฏีสุดยอด ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ทุกคนทำตามและก็ได้ผลค่ะ ข้ามถนนได้ครั้งแรก ทุกคนตะโกน เย้ เย้ ด้วยความสะใจ (ทำไปได้นะ) ก็มันสะใจจริง เหมือนเพิ่งรอดตายมา ยังไงยังงั้น แต่ที่ทำได้เพราะรถที่นี่ขี่ช้ามาก และ ไม่ค่อยมีรถยนต์ ใครมีนี่โก้มากๆ เมื่อขี่ช้าก็หลบหลีกรถคันอื่นและคนข้ามได้ เวลาเกิดอุบัติเหตุก็ไม่รุนแรง (ไม่อยากคิดว่าถ้าเป็นกรุงเทพ ข้ามถนนแบบนั้น จะสยองขนาดไหน)

และแล้ว เราก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์เธอไปเรียบร้อย เธอขี่ไปเรื่อยๆช้าๆ แต่ก็ได้ยินเสียงแตรตลอดเวลา นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่จริงมากๆ เค้าบีบแตรเพื่อบอกรถอีกคันว่ามีรถตามอยู่อะไรแบบเนี้ยะ ไม่มีเจตนาว่าให้ไปเร็วขึ้น หรือ โมโห แบบคนไทย ดังนั้นเมื่อเป็นเจตนาดี เราก็จะได้ฟังเสียงแตรอยู่ ”ตลอดเวลา”

วันนั้นไม่รู้เราโชคดีหรือโชคร้าย บังเอิญเป็นช่วงเทศกาล เดียนเบียนฟู มีการเฉลิมฉลองกันทั้งเมือง ผู้คนแน่นขนัดทั้งถนน ทั้งรถทั้งคนไปเบียดอยู่ตรงจตุรัสของเมือง ใกล้กับทะเลสาปที่เราเห็นในละครฮอยอัน เพื่อนตัดสินใจจอดรถมอเตอร์ไซค์แล้วเดิน เชื่อไม๊ค่ะว่าต้องเดินฝ่าฝูงมอเซอร์ไซค์ที่วิ่งมาทุกทิศทาง คนที่นั่นดูเฉยๆ แต่เรากรี๊ดไปตลอดทางค่ะ จนเพื่อนต้องเดินจับมือลากกันไปเลย กลัวเรากรี๊ดตายอยู่กลางถนน วันนั้นคนเยอะจริงๆเพราะที่จคุรัสมีการแสดง ตอนที่เราไปมีระบำประจำชาติของเค้า กับ กายกรรมจีน ดูทุกคนสนุกสนานร่าเริงมาก เพื่อนพาเดินซื้อของย่านช๊อปปิ้งแถวนั้น แต่เราไม่ได้ซื้ออะไรเลยเพราะยังตื่นเต้นกับการหลบรถตลอดการช๊อปปิ้ง

ติดตามตอนต่อไปได้นะค่ะ เธอยังพาไปเที่ยวอีกหลายแห่ง แล้วจะมาเล่าต่อ วันนี้เท่านี้ก่อนค่ะ......