งานช่วงแรกในชีวิต ตอนที่ ๑

ทิ้งห่างไปนานมากกับบล้อกล่าสุด  วันนี้เพิ่งจะลงตัวกับลูกน้อย บัดนี้อายุครบสองขวบสิบเดือน เข้าอนุบาลไปเรียบร้อย และทุกวันนี้ต้องไปรับตอนบ่ายสองโมง นึกว่าจะมีเวลาลัลล๊า ปรากฎว่าก็ทำงานเยอะแยะอยู่ดี บางวันลืมกินข้าว ดูนาฬิกา อ้าวถึงเวลาต้องไปแล้วนิ เรียกว่าเป็นอีกช่วงชีวิตอีกแบบหนึ่งที่ต้องปรับตัวให้เข้ากับสถาณการณ์ใหม่

วันนี้นั่งนึกอยู่ดี ๆ ก็คิดถึงเรื่อง Attitude ทัศนคติในการทำงาน  จำได้ว่าตอนที่จบใหม่ ๆ อยากทำงานมาก ด้วยความที่ใหม่กับโลกของผู้ใหญ่ นึกฝันหวานว่าทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนคงจะเหมาะกับเราที่สุด งานแรกที่ปุ่นได้ทำคือ งานเป็นรีเซฟชั่นกับต่อโทรศัพท์ให้โรงงานใหญ่แห่งหนึ่ง ในตอนนั้นเป็นตอนที่ฟองสบู่กำลังโป่งได้ที่ ประมาณปี 40 ปุ่นจบเดือนมีนาคม ลองร่อนใบสมัครหางานไปทั่ว ในขณะเดียวกันก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไปสมัครตามนิคมอุตสาหกรรมต่าง ๆ ที่ใกล้กับสถาบัน  วันนั้นขำมาก ๆ แต่งตัวไปซะดีเลยนะไปกับเพื่อนสามสี่คน ไปกรอกใบสมัคร โรงงานใหญ่โต หรูหรา พี่คนที่รับสมัครบอกว่า ตำแหน่งโปรแกรมเมอร์ยังไม่ว่าง แต่รีเซฟชั่นว่างอยู่ น้องได้ภาษาอังกฤษไหม ปุ่นก็เอาก็เอาวะ ไม่ตรงสายงาน ลองใส่เงินเดือนหมื่นนึง เผื่อฟลุ๊ค (สมัยนั้นก็คิดว่าเยอะแล้วนา) เขียนใบสมัคร รอสัมภาษณ์ หน้าตาบ้าน ๆ ผมสั้นด้วย ไปสัมภาษณ์ ก็อาศัยภาษาอังกฤษสมัยประถมมัธยม ดันได้งานอีกเว้ย  สรุปก็เริ่มเดือนพฤษภาปีนั้นเลย

งานที่ทำก็ต่อสายโทรศัพท์ ตอนเช้ามาแระ โทรศัพท์เข้าติ๊ดตั๊ด ๆๆๆๆ ต้องต่อให้ถูก รับโทรศัพท์ต้องเร็ว และพุดชื่อบริษัทด้วย ประมาณว่า อัลฟ่าโรมิโอโดเรมี สวัสดีค่ะ  ต้องการต่อสายใครคะ แล้วต้องจำเบอร์ต่อให้ได้ด้วย เรื่องเบอร์ต่อมีประมาณห้าร้อยเบอร์ได้ อาทิตย์แรกมึนมาก แต่พออาทิตย์ต่อมาก็เริ่มดีขึ้น  แต่เรื่องแอททิจูด ต้องยอมรับว่าแย่มาก ถึงมากที่สุดทีเดียว อาศัยว่าเป็นงานที่ไม่ซับซ้อนอะไร เลยเอาตัวรอดมาได้  งานนี้ก็ได้พัฒนาภาษาอังกฤษ เพราะมีฝรั่งมังค่ากับฟิลิปปินส์มาทำงานเยอะแยะเลย ต้องคุยกับพวกนางได้รู้เรื่อง เพราะพวกปินส์จะชอบมาเจ๊าะแจ๊ะกับโอปะเรเตอร์ขอโทรศัพท์กลับบ้านฟรี อ้างว่าเรื่องงาน 


ตอนนั้นภาษาอังกฤษก็ยังบ้านมาก ๆ ด้วยความที่ไม่ได้ฝึกมา ก็ต้องเริ่มฝึก ฟัง คุย เริ่มคิดเป็นภาษาอังกฤษ เวลาสิงคโปรโทรมาก็ต้องฟังรู้เรื่อง  ช่วงแรกก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่พอสองเดือนผ่านไปเริ่มสบาย ตอนนั้นฝันเป็นภาษาอังกฤษได้แล้ว เย้
เรื่องทัศนคติในการทำงาน ตอนนี้เวลาผ่านไปสิบกว่าปี มองนึกย้อนไป ทำไมตัวเองถึงได้มั่นใจอย่างนั้น ด้วยความที่ยังเป็นเด็กจบใหม่ ไฟแรงมาก ๆ อยากทำงานยาก ๆ แต่ดันมาเจองานไม่ยาก เลยเริ่มเนือย ๆ  เอ๊ หรือเราจะไม่เหมาะกับที่นี่ ตอนที่ยังไม่คล่องก็ตั้งใจมาก ๆ พองานเริ่มลงตัวก็รู้สึกจะเริ่มนั่งนับวันรอเวลาเงินเดือนออก ในขณะนั้นก็คิดว่า ถ้าเราขืนดำเนินชีวิตแบบนี้ คงจะต้องจมอยู่กับงานง่ายๆ ได้เงินสบายไปจนตาย แล้วอนาคตเราคงไม่สวยแน่  ตอนปีแรกก็ไปทำงานแบบกระตือรือร้น แต่หลัง ๆ มีแอบเล่นเกมส์ (เหลวไหล ๆๆ ไม่ควรเอาอย่าง ฮี่ ฮี่) เริ่มอ๊ากก ไม่รักษาภาพรีเซฟชั่นมาดดี จนพี่ ๆ เริ่มเตือน แ
ทำงานที่นั่นได้ปีกว่า บริษัทก็เริ่มปลดคนออก ปุ่นไม่ได้ถูกปลดหรอก แต่พี่อีกคนนึงที่เก่งภาษาอังกฤษมาก ๆ นั่งข้าง ๆ ปุ่นโดนปลดออก เพราะบริษัทมองว่าอยากได้คนที่ทำงานได้หลายอย่าง เวลาลดคนจะได้ทำงานแทนคนที่ออกไปได้  พี่คนนี้ไม่ได้เรียนจบมหาวิทยาลัย แต่เธอเคยไปทำงานที่อิสราเอล ภาษาอังกฤษเธอเริ่ดมาก พูดสำเนียงอเมริกัน ซึ่งสมัยนั้นเราจะได้ยินคนพูดสำเนียงแบบนี้ก็ในเครื่องบิน บินไปยุโรปหรืออเมริกา (หรือเปล่า) แต่เธอเก่ง ถึงจะออกไปไหนก็มีแต่คนอ้าแขนรับ ตอนหลังก็ไม่ได้ข่าวเธออีกเลย ได้ข่าวว่าเธอไปได้สามีหนุ่มหล่อ เป็นทนายอยู่อังกฤษ  ทุกวันนี้ก็ยังนึกถึงภาษาอังกฤษของเธออยู่ 
ตอนนั้นปุ่นเริ่มเบื่องานแล้ว เพราะโหลดงานมันน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด จากงานที่ไม่ค่อยมีอะไร คนก็ไม่ค่อยมี  แล้วมองไปทางใด ก็เจอแต่ไลน์การผลิตที่ว่างเปล่า เหงาสิ้นดี  เลยหางานใหม่ดีกว่า

Create Date : 19 พฤศจิกายน 2556		2 comments
Last Update : 20 พฤศจิกายน 2556 15:21:32 น.
Counter : 929 Pageviews.
Share Tweet