บนท้องฟ้า...ไม่มีอะไร...แน่นอน..ถ้ามองจากตรงนี้..

เดี๋ยวก็มืด..แล้วก็..สว่าง

อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ...หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น

สุขที่เคย..เดินทางตามหามานาน

ไม่ได้ไกลที่ไหน...อยู่แค่นี้เอง...

ช่วงนี้...ฟังเพลงนี้...บ่อยมากๆๆค่ะ

อาจเป็นเพราะ..ช่วงชีวิตที่ผ่านมา...มีทุกข์ปนๆกับสุข...คละเคล้ากันไป

แต่ทุกข์อาจเยอะบ้างนิดหน่อย..

ขอบคุณเพื่อนคนหนึ่ง..ที่โพสต์..เพลงนี้..บนเฟส..

ขอบคุณวง..วัชราวลี

ขอบคุณ...เพลง...ร่มสีเทา..

ขอบคุณ...ที่พอเราฟัง...มันร้องไห้ออกมาเลยค่ะ

มันมาสะกิดใจ..ช่วงนั้น พอดีเลย..

แล้วมันก็ก่อให้เกิด...ความปล่อย...ความว่าง

การมองโลกอย่างเป็นจริง...มากขึ้น

อาจจะเคยกังวล...นู่น นี่ นั่น

อาจจะเคย..ไม่พอใจ...หลายสิ่ง...และหลายอย่าง

แต่วันนี้..ลองมองโลก...อีกมุมนึง...

มองตามความจริง.....ด้วยใจที่ยอมรับกับมัน

อืมมมมม....ชีวิตเราก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร...สักหน่อย

ณ วันนี้..ขอบคุณ พ่อ แม่ อาโก อาม่า น้องชาย...ครอบครัวที่น่ารัก

ขอบคุณ....เจ้านาย...ทั้งนายเก่า..และนายปัจจุบัน...ที่เอ็นดูเราเป็นอย่างดี

ขอบคุณ...เพื่อนร่วมงาน...ทั้งดี และไม่ดี...

คนที่ดี...ก็ทำให้เรามีกำลังใจ...

ส่วนคนที่ไม่ดี...ก็ทำให้เรา...เข้มแข็ง...และอยู่กับความเป็นจริงได้ดีขึ้น

ขอบคุณ....โลกใบนี้...ประเทศไทย.....ที่ให้เราได้อยู่...ดำรงชีวิต

สุดท้าย...ขอบคุณ...พุทธศาสนา....ที่ทำให้เราสามารถเรียนรู้...และดับทุกข์...ได้อย่างแท้จริง

ไม่รู้ว่า...พรุ่งนี้...จะทุกข์หรือจะสุข

ก็จงอยู่กับปัจจุบัน...อย่างสุขใจ...ทุกๆวันล่ะกันนะคะ

สู้ๆๆๆๆกับทุกวันค่ะ....ทุกๆคน