สิ่งนี้เป็นเรียงความตอนปีหนึ่ง ซึ่งเป็นงานชิ้นเขียนแรกๆหลังจากเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัย เนื่องจากถึงกล่าวขวัญถึงท่อนเปิดเลยอยากเก็บไว้เตือนตัวเองเรื่องการเขียน ได้ฤกษ์เก็บของพอดีเห็นกระดาษเปื่อยอย่างแรงเลยจัดใส่บล็อกแทนซะเลย

"อ่อนแออ"

ข้าพเจ้าในฐานะนักศึกษามหาวิทยาลัยไม่เห็นเข้าใจเลยว่า ทำไมต้องมานั่งเขียนเรียงความในหัวข้อที่เด็กประถมเขียนกันรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปวัยเด็ก ชั้นอนุบาลหรือชั้นประถมที่มีคุณครูยืนอยู่หน้ากระดานดำแล้วใช้ชอล์กสีขาวเขียนบนกระดานดำที่มีสีเขียวว่า“หัวข้อ ...” แล้วบอกว่าสิ่งนี้คือการบ้าน

พอมานั่งนึกย้อนไปในเวลาเหล่านั้นก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาจริงๆแล้วก็เสียดายความคิดและความู้สึกในช่วงนั้น พลังแห่งการเรียนรู้ที่ไม่สิ้นมุดความรักที่แสนบริสุทธ์ ความคิดที่ไม่ต้องผ่านการคัดกรองความเอาแต่ใจที่ได้รับการให้อภัย ทุกสิ่งเหล่านั้นถูกแทนที่ด้วยคำว่า “วุฒิถาวะ”และประสบการณ์การเรียนรู้ที่เพิ่มมากขึ้นๆก็ได้ทำให้ความรู้สึกหลายๆอย่างเปลี่ยนไป ความหมายของหลายสิ่งก็เปลี่ยนแปลง

ทุกๆวันเราพยายามเรียนรู้เรื่องยากๆเพื่อให้กลายเป็นเรื่องง่ายแต่เรายิ่งเรียนรู้เรื่องยากๆ เรื่องง่ายๆในอดีตก็จะค่อยๆถูกแทนที่จนหายไปเรื่องง่ายๆที่วัยเด็กเราทำโดยไม่ต้องคิด ปัจจุบันเรากลับได้แต่คิดไม่กล้าทำเมื่อก่อนเราสามารถพูดคำว่ารักโดยไม่ต้องนึกถึงความหมายเรากอดเพียงแค่รู้สึกอยากจะกอดทุกอย่างที่ทำมันออกมาจากหัวใจมันเลยเป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆ สิ่งที่ทำไม่ได้มีความหมายใดเลยมันอยู่คนที่เรากอดคือใคร คนที่เราบอกรักมีความสำคัญเป็นเพราะการกระทำมันมีความหมายก็ต่อเมื่อใครคนนั้นเห็นค่าของมัน

ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เราลืมที่จะเติมเต็มความผูกพันให้กับคนสำคัญลืมวิธีแสดงความรักและกลัวที่จะต้องกระทำมันถ้าบอกว่ามันเป็นเรื่องน่าอายก็คงไม่ถูกทั้งหมดความอายมันเป็นแค่ส่วนหนึ่งที่ทำให้กลัวที่จะแสดงออกแต่สิ่งที่ซ่อนอยู่มันคือความอ่อนแออ ภายในใจเราต้องการความรักความอบอุ่นเรารู้ว่าถ้าเราได้รับมันเราจะกลายเป็นคนอ่อนแออ ที่คอยแต่เรียกหา เรียกร้อง และต้องการมากขึ้นๆเราจึงเลือกที่จะละเลยและลืมเลือนไป

แต่แล้วการที่เราพยายามจะไม่กลายเป็นคนอ่อนแออกลับทำให้เรากลายเป็นคนแข็งกระด้างจนก้าวร้าวในบางคราวความเข็มแข็งที่แรกด้วยน้ำตา เราพยายามไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นไม่ใช่เพราะการร้องไห้คือการแสดงออกถึงความอ่อนแออแต่การที่มีคนปลอบโยนต่างหากที่ทำให้เราอ่อนแออมาขึ้น

ปล.หัวข้อ“...” ข้อละไว้เนื่องจากเป็นหัวข้อที่ถูกกำหนดให้เขียนในตอนนั้น