BlogGang.com : : ตัวเล็ก-ตากลม : คือ...คนของใจ ตอนที่ 1

คือ...คนของใจ ตอนที่ 1

1…

“อย่าค่ะพี่กฤชปล่อยให้เขาสองคนเคลียร์กันเองดีกว่า” ภาพของหญิงสาวร่างเล็กที่รั้งแขนชายหนุ่มร่างสูงไว้สุดแรงเพื่อที่จะไม่ให้เขาเข้าไปทำร้ายชายอีกคนที่มีฐานะเป็นคนรักของคนที่เขาแอบชอบ

“แต่พี่ไม่อยากให้มันทำร้ายจิตใจของแก้วอีก” เขาหันมาตะคอกเธอพร้อมกับพยายามแกะมือของเธอออกเพื่อที่จะเข้าไปปกป้องคนที่เขารักได้

“แต่เขาเป็นคนรักกันนะคะ มันเป็นเรื่องของคนสองคนที่จะต้องตกลงหรือตัดสินใจกันเอง” หญิงสาวพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ แม้ว่าภายในใจจะเจ็บมากแค่ไหนก็ตาม

“จับมือผักกาดไว้ค่ะ แล้วก็มองพวกเขาอยู่ตรงนี้ ถ้ามีแววว่าไม่ดีผักกาดจะให้พี่กฤชเข้าไป” หล่อนดันตัวผู้ชายร่างสูงกว่านั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนก่อนจะปล่อยให้เขามองดูคู่รักที่กำลังตกลงเรื่องบางอย่างตรงหน้าอย่างเป็นห่วง และคงด้วยความเป็นห่วงนี่เองที่ทำให้เขาเผลอบีบมือหล่อนจนเจ็บไปหมด ดนุลดากัดริมฝืปากตัวเองแน่นกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองไม่ให้เล็ดลอดออกมา

ดนุลดานั่งอยู่ในสภาพแบบนั้นนานเท่าไรไม่ทราบได้ รู้ตัวอีกทีเขาก็ปล่อยมือของเธอออกเสียแล้ว

“เห็นไหมคะ ว่าในที่สุดแก้วกับพี่วิชก็ตกลงกันได้ ผักกาดขอตัวก่อนนะคะพี่กฤชหมดหน้าที่ของผักกาดแล้ว” พูดจบหญิงสาวก็รีบก้าวเท้าวิ่งกลับขึ้นไปยังบ้านพักกลางรีสอร์ททันที ในแต่ละก้าวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่หาใช่เจ็บที่มือเล็กๆ ของเธอ หากแต่ที่เจ็บนั้นคือตรงหัวใจดวงน้อยๆ ดวงนี้ต่างหาก

สองเดือนก่อนหน้านั้นที่เธอได้รู้จักกับเขา เขาดูแลเป็นห่วงเป็นใยราวกับเธอเป็นเจ้าหญิงองค์น้อยๆ จนเธอรู้สึกว่าได้ รัก คนที่เธอเรียกว่า “พี่กฤช” ไปแล้วอย่างหมดหัวใจ และก็เผลอคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าเขาเองก็คิดแบบเดียวกับเธอ จนมาถึงวันนี้วันที่เธอวิ่งหนีออกมาเธอจึงรู้ ว่าสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นเธอคิดผิด เขาเข้ามาในชีวิตเธอเพราะ แก้ว เพื่อนสนิทของเธอมากกว่า

การมาพักผ่อนหลังจบการศึกษาที่นี่เธอคิดว่าเธอจะมีความสุข แต่เปล่าเลย...มันกลับเป็นการพักผ่อนที่เจ็บปวดมากที่สุดในชีวิต ที่ผ่านมาเธอเองก็เหนื่อยที่คอยวิ่งตามเขาและเขาเองก็คงกำลังวิ่งตามหัวใจของเพื่อนรักเธออยู่ และถ้าเพียงแต่....เขาหยุดวิ่งตามคืนอื่นแล้วลองหันกลับมามองยังด้านหลังของเขาบ้าง เขาคงจะเห็นเธอ ที่ยืนรออยู่ตรงนี้เสมอมา

วันนี้ผักกาดขอหยุดวิ่งตามพี่กฤชนะคะ และผักกาดจะไม่วิ่งตามในสิ่งที่เกินไขว่คว้าอีก

ดนุลดาลืมตาขึ้นในความมืดปล่อยให้หยดน้ำใสๆ รินไหลออกตรงหางตาอย่างเงียบๆ อีกคืนแล้วที่เธอยังคงฝันเรื่องเดิม เหตุการณ์เดิม และคนคนเดิม ระยะเวลาสองปีที่เธอย้ายจากเมืองกรุงมาอยู่กับพี่ชายของเธอที่กาญจนบุรีไม่ได้ช่วยให้เธอลบลืมความเจ็บปวดในวันนั้นได้เลย ไม่เลยสักนิดเดียว

เช้าวันใหม่ยังคงยุ่งอยู่เหมือนเดิมสำหรับ ร้านครัวตัวผัก ร้านอาหารริมแม่น้ำแควแห่งนี้

“จีจี้...ออกไปตลาดกันได้รึยัง?” หญิงสาวส่งเสียงเรียกลูกจ้างสาวประเภทสองที่เธอสงสัยว่าคงกำลังโบ๊ะหน้าปัดแก้มทาปากอยู่หน้ากระจกในห้องนอนเป็นแน่

“จีจี้...มัวทำอะไรอยู่ ผักกาดรีบนะ จะสายแล้วเดี๋ยวเปิดร้านไม่ทันหรอก...” เธอส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ก็ยังไร้การตอบรับจากคนข้างในห้องอีกเช่นเคย
สงสัยว่าจะต้องใช้ไม้ตายซะแล้ว...

“ไอ้โจ้...เมื่อไหร่จะออกมา ผักกาดรีบ”

ได้ผล...เมื่อประตูห้องถูกเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใบหน้ามุ่ยๆ ของเจ้าของห้องที่ประเมินดูแล้วคง เคือง เต็มที่ กับสรรพนามที่เธอใช้ไปเมื่อครู่

“อย่าใช้คำหยาบคายแบบนั้นกับจีจี้นะคุณผักกาด!”

นั่นไงเล่า...เธอเดาผิดเสียที่ไหน

“แล้วทำไมจีจี้ไม่ดูเวลา นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ร้านเปิดสิบโมงนะไม่ใช่สี่ทุ่มถึงจะมีเวลาให้จีจี้แต่งหน้าทาปากนานขนาดนี้ ตลาดก็อยู่แค่นี้เอง กลัวสวยสู้พวกแม่ค้าไม่ได้หรือไง?”

“อ๊ะ...ก็ใช่น่ะสิคุณผักกาด จีจี้ต้องสวยที่สุดในอำเภอเมืองอยู่แล้ว คุณผักกาดก็คุณผักกาดเถอะ อย่าคิดเทียบชั้นจีจี้เชียว” โจ้หรือจีจี้จีบปากจีบคอพูดหน้าตาทะเล้น

“จ้า...ผักกาดไม่เทียบกับจีจี้หรอก แล้วจะรีบไปกันได้หรือยังเดี๋ยวพี่ผักบุ้งตื่นมาก็โวยผักกาดแย่” ว่าจบหญิงสาวร่างเล็กก็รีบเดินไปรอยังรถกระบะคันเก่งทันที

“ค่า...เจ้านายคนสวย...” ร่างสูงแต่กระตุ้งกระติ้งของจีจี้รีบวิ่งไปประจำด้านคนขับอย่างรู้หน้าที่ก่อนจะออกรถมุ่งตรงไปยังตลาดสดย่านนั้นทันที

“ที่นี่อากาศดีจังนะคะกฤช ดูสิคะ มองจากตรงนี้เห็นสะพานข้ามแม่น้ำแควด้วย สวยกว่าที่หญิงคิดไว้เสียอีก” วนิดาบอกคนรักที่กำลังนั่งละเลียดกาแฟอยู่ตรงระเบียงบ้านพักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“หญิงก็สวยนะ” ชายหนุ่มบอกกับคนรักอย่างเอาใจ

“ปากหวานแต่เช้าเลยนะ กฤชใส่น้ำตาลลงในกาแฟมากไปหรือเปล่าคะ?” เธอแกล้งแซว

“พูดแบบนี้แสดงว่าอยากชิมล่ะสิ ว่าปากผมหวานจริงหรือเปล่า...” พูดจบคำเขาก็วางแก้วกาแฟเตรียมย่างขุมเข้ามาหาเธอหน้าตาทะเล้น แถมแววตาก็กรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจ

“หยุดค่ะ! หญิงไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซะหน่อย กฤชน่ะคิดเองเออเองไปใหญ่แล้วนะ นิสัยไม่ดีเลยแฮะ”

“แน่ะ ว่าผมนิสัยไม่ดีแบบนี้ ต้องถูกทำโทษนะ” ชายหนุ่มถือโอกาสที่ร่างสูงของเขายืนใกล้ตัวหญิงสาวนั้นคว้าเอวบางเข้ามาประชิดตัว ก่อนจะทำโทษเธออย่างที่เขาว่าทั้งแก้มซ้ายแก้มขวาจนเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน

“พอแล้วๆ แก้มหญิงช้ำหมด” เธอดันอกกว้างของเขาออก

กฤชตานนยิ้มกว้าง

“งั้น...เปลี่ยนเป็นที่อื่นแทนได้ไหม?” สายตาชายหนุ่มจับจ้องไปยังริมฝีปากบางนั้นอย่างบอกความหมาย

“ไม่ได้ค่ะ!” เธอท้วงเสียงแข็ง ก่อนจะถอยห่างออกจากเขาไปเสียสองก้าว

“เอาไว้กฤชแต่งงานกับหญิงก่อนแล้วหญิงจะให้นะ”

“โธ่...อีกแค่ไม่กี่เดือนเอง ผมเป็นคู่หมั้นคุณนะ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”

“ยังไงก็ไม่ได้ค่ะ” เธอสะบัดเสียงตอบ “แล้วกฤชก็ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เราจะได้ออกไปหาอะไรทานกัน” เธอดุนหลังคนรักให้เข้าไปยังตัวบ้าน

“หญิงใจร้าย...” เขาบ่น

“เร็วสิ...เดี๋ยวหญิงไม่รอกฤชนะ”
พอได้ยินคำสั่งเสียงดังจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าซึ่งไม่ค่อยได้ใช้บ่อยนัก ชายหนุ่มจึงยอมเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างที่เธอบอกอย่างว่าง่าย
กฤชตานนคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดที่ได้พบกับวนิดา หญิงสาวที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาในช่วงที่เขาเจ็บปวดเจียนตายเมื่อรู้ว่าแก้ว หญิงอีกคนที่เขาแอบรักนั้นยังคงมั่นคงต่อคนรักเก่าไม่เสื่อมคลายและเธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กับวนิดา เขารู้จักกับเธอเพราะเธอเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของมารดา เธอยิ้มแย้ม แจ่มใส นิสัยดี และก็ทำให้เขารู้ว่า...การจมอยู่กับความเศร้านั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น หนำซ้ำมันจะยังดึงเราให้จมอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นไปชั่วชีวิต เมื่อความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดของความรัก งานหมั้นของเขาและเธอจึงถูกจัดขึ้นเมื่อเดือนที่ผ่านมาท่ามกลางความยินดีของญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

กฤชตานนและวนิดาเลือกที่จะเดินเลาะริมแม่น้ำเพื่อชมบรรยากาศพร้อมๆ กับหาร้านอาหารไปเรื่อยๆ

“ร้านนี้ดีไหมคะ?” เธอเงยหน้าขึ้นถามคนรัก เพราะรู้สึกถูกใจกับชื่อร้านน่ารักๆ แบบนี้อย่างบอกไม่ถูก ร้านครัวตัวผัก ซึ่งตลอดเส้นทางเดินมานี้เธอมักจะเห็นชื่อร้านที่ล้วนแต่เกี่ยวกับแม่น้ำแควสายนี้ทั้งนั้น ยกเว้นร้านเล็กๆ น่ารักๆ ร้านนี้ร้านเดียว

ร้านอาหารถูกสร้างเป็นแพลอยอยู่ในแม่น้ำแควตัวเรือนสร้างด้วยไม้ก่อนจะถูกตกแต่งได้อย่างพิถีพิถันในสไตล์บาหลี-ไทย แลดูอบอุ่นระคนสดใสอย่างน่าประหลาด

“ครัวตัวผักยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานสาวในชุดผ้าพื้นเมืองเหนือกล่าวทักทายทันทีที่กฤชตานนและวนิดาก้าวเข้าสู่ประตูร้านก่อนจะปล่อยให้ทั้งสองคนเลือกที่นั่งในร้านได้อย่างสบายใจก่อนจะยื่นเมนูอาหารให้ทั้งสองที่นั่งลงแล้วด้วยท่าทางสำรวม

“ทานอะไรดีคะ?” วนิดาเงยหน้าถามเขา

“ตามใจหญิงเลยผมยังไงก็ได้ เดี๋ยวขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” เขายื่นหน้ามาบอกกับคนรักก่อนจะลุกขึ้นเดินไปตามทางที่ป้ายบอก

“โธ่เอ๊ย...มาโจมตีผักกาดอะไรมากมายเนี่ย รอบที่สองแล้วนะ สงสัยส้มตำนังโจ้ทำพิษแหงๆ ถ้าพี่ผักบุ้งไม่เห็นอยู่ในร้านแล้วมาโวยผักกาดนะ นังโจ้ตายแน่!”

ดนุลดาเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงอย่างอารมณ์เสียพาลไปถึงแม่สาวประเภทสองอย่างโมโห ทั้งๆ ที่เมื่อวานตัวเองนั่นแหละที่สั่งให้จีจี้ออกไปซื้อส้มตำร้านเจ้าประจำมาให้เองแท้ๆ

ภาพที่กฤชตานนเห็นไกลๆ นั้นดูน่าขำนัก พนักงานสาวร่างเล็กบ่นเสียงดังมาแต่ไกล มือบางเล็กๆ รวบผมของตัวเองขมวดขึ้นก่อนจะปักปิ่นไม้ที่อยู่ในมือตามเพื่อให้ผมหลุดลงมา ดูแล้วเหมือนสาวน้อยชาวเหนือที่น่าทนุถนอม แต่เมื่อเดินใกล้เข้ามาเขากลับรู้สึกว่าทำไมใบหน้าหวานๆ นี้ช่างดูคุ้นเคยนักก็ไม่รู้

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ” เขาตัดสินใจเอ่ยเรียกพนักงานคนนั้นหลังจากที่เธอเดินผ่านเขาไปโดยไม่ทันมองเขาแม้แต่นิดเพราะมัวยุ่งวุ่นวายกับทรงผมตัวเองอยู่

“คะ?” ดนุลดาหันมาตามเสียงเรียก

แต่พอได้พบหน้าของคนๆนั้น ทุกสิ่งก็เหมือนจะหยุดนิ่งไปทั้งหมด มือเล็กๆ ของตัวเองที่ยกขึ้นสูงเพื่อจัดทรงผมตกลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ตากลมโตเบิกขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ สมองสั่งให้รีบก้าวเท้าออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ความจริงกลับตรงกันข้ามเมื่อภาพที่ปรากฏนั้นกลับกลายเป็นว่า...เธอยืนจ้องหน้าเขาอยู่ตรงนั้นนั่นเอง

“เอ่อ...เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าครับ ผมดูคุ้นหน้าคุณมากเลย” กฤชตานนถามออกไปแบบนั้นพร้อมๆ กับพยายามคิดว่าที่ผ่านมาเขาเคยเห็นหน้าหวานๆ ของคนตรงหน้านี้เมื่อใด

“ว่าไงครับ?” เขาถามอีกครั้งเมื่อเห็นเธอยืนจ้องหน้าเขาอยู่นาน แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ เขาเห็นดวงตากลมนั้นมีหยดน้ำเอ่อขึ้นกลบตา

“ผักกาด!!!” เสียงของรพีพัฒน์ดังขึ้นเรียกสติที่หลุดลอยไปของดนุลดากลับคืนอย่างรวดเร็ว

“ผักกาดแขกเต็มร้านแล้วมาช่วยพี่ดูหน่อย...” รพีพัฒน์ยื่นหน้ามาบอกน้องสาวที่เห็นอยู่ไกลๆ ทางหน้าต่างที่อยู่ติดทางเดิน

“จะไปเดี๋ยวนี้แหละจ้ะพี่ผักบุ้ง” เธอตอบรับพี่ชาย

“ขอตัวก่อนนะคะ” เธอหันกลับมาบอกกับคนตรงหน้าก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชายหนุ่มอีกคนยืนมองตามอย่างสงสัย

“ผักกาด...” ชายหนุ่มทวนชื่อเธออีกครั้งก่อนจะนึกขึ้นได้

ก็จะมีสักกี่คนกันเล่าที่ชื่อน่ารักได้เหมือนเธอคนนี้ คนที่เสมือนองค์หญิงน้อยๆ ของเขาเมื่อสองปีที่แล้ว และจู่ๆ เธอก็จากเขาไปอย่างไร้การติดต่ออีกเลย

------------------------------------------------
กลับมาอัพบล๊อกได้สักที หลังจากที่หาย(หัว) ไปเป็นปีๆ กลับมาคราวนี้ไม่ได้มาเปล่าค่ะ ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ไว้ด้วยนะคะ ^^

Create Date : 01 กรกฎาคม 2553

Last Update : 1 กรกฎาคม 2553 12:08:21 น.

10 comments

Counter : 325 Pageviews.

หวัดดีจ้า

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:26:09 น.

สวัสดีค่ะ
พี่ดี.ตามพี่นาห์มาทำความรู้จักน๊า
น้องใบเตย

โดย: d__d (มัชชาร

) วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:34:30 น.

ในเมื่อกล้าฝากก็กล้ารับ 555+
แน่ใจนะว่าไม่หายไปอีก
เดี่ยวจะตามไปตีถึงคอนโดเลย
ว่าแต่เข้าบ้านมาวันนี้สะอาดดีไหม
พี่อุตส่าห์เข้ามากวาดให้แต่เมื่อคืนแน่ะ
เอามาเลยค่าแรง

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:37:41 น.

อิอิอิ
ที่บ้านฝนรินพี่เปิ้น (เรียกพี่เปิ้นนะ ฮา)ใช้โม้มากกว่า
ส่วนถ้าเป็นนิยายเรื่องสั้นจะไปไว้ที่หนึ่งเดียวในใจ
ที่บ้านฝนรินจะเป็นผลงานเกี่ยวกับการ์ตูน และภาพถ่ายต่างๆ

ที่บ้านปาณิก พี่ยังไม่ได้เขียนเรื่องใหม่ๆลง
ก็ไปทักทายกันที่บ้านฝนรินแทนแล้วกันนะจ๊ะ

คิดถึงเหมือนกัน จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

โดย: fonrin

วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:27:31 น.

อย่าลืมแวะเวียนที่บล็อกพี่นะจ๊ะเตย
พี่อัพบล็อกใหม่แร้ววววววววววว
ที่ฝนรินนะจ๊ะน้องรัก

มาแอดบล็อกเตยไว้ที่บ้านฝนรินด้วยซะเรย อิอิ

โดย: fonrin

วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:17:19:08 น.

พี่นา - ไม่รู้ว่าจะหายไปรึเปล่า...แต่ถ้าหาย พี่นามาตามน้องสาวที่คอนโดนะ...

คิๆๆ มาเลยๆๆ เดี๋ยวจะแกล้งหาย...พี่นาจะได้มาหา หุหุ

พี่ดี - ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ น้องแวะไปทักทายในบล๊อกพี่ดีแล้วนะคะ

พี่เปิ้น - ดีเลยค่ะ เตยจะได้เข้าไปติดตามผลงานพี่เปิ้นได้ถูก...ถ้าไง ในฐานะที่พี่สาวเป็นมืออาชีพแล้ว แนะนำน้องสาวบ้างนะคะ ^^

เฮียก๋า - เจ้าตัวเล็กโตเร็วจังเลยพี่ก๋า...อาเตยก็แก่ขึ้นแล้วเหมือนกัน...ค่ะ 555

โดย: น้องตา-กลม (Tourlek_Taklom

) วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:41:35 น.

^
^
^
อาเตยที่ไหน
ที่นี่เค้ามีแต่พี่ดีดี.พี่เปิ้น พี่นาห์ พี่เตย คนฉวย(สำเนียงหมิงหมิงพูดไม่ชัด...อิอิอิ)

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:01:03 น.

สวัสดียามเช้าจ้าน้องเตย
พี่นาห์ไม่ได้เผานะ มีแต่ชมระยะเผาขน
บอกว่าน้องเตยเขียนเรื่องสนุกมาก
แต่พี่ยังไม่มีเวลาอ่านเลย
ใ้ห้ว่างๆก่อนค่อนมาอ่าน
ไม่ว่ากันนะจ๊ะ

โดย: d__d (มัชชาร

) วันที่: 2 กรกฎาคม 2553 เวลา:6:48:05 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องเตย

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 2 กรกฎาคม 2553 เวลา:6:59:24 น.

โอเคๆๆๆ ค่ะพี่นา พี่ก็พี่

เพราะน้องก็ยังไม่อยากแก่...

555

พี่ดี...ตามมาอ่านเมื่อไหร่ก็ได้ค่า...เตยไม่รีบๆ หุหุ

โดย: Tourlek_Taklom

วันที่: 2 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:28:59 น.