|
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เปลี่ยนหนมปัง
กระดืบและตะเกียกตะกายกันขึ้นมาถึงหินก้อนที่ไอ้ลุงหน้าเลือดมันบอก
อ่ะ
ทำไมมันยังมีหน้าผาให้ปีนต่อไปอีกวะ
กูล่ะคันปากอยากด่าแม่งขึ้นมาทันที
แต่จะให้ถึงขนาดเดินกลับลงไปด่ามันตอนนี้
เห็นที่ว่ากูจะตายห่ากลางป่านี่เป็นแน่
ป้ายมันเขียนบอกว่ากองหินพวกนี้
มีเต่าเหี้ยไรซักอย่างนี่แหละ
อาศัยอยู่แถวนี้..........
.
.
.
.
.
.
สัด...กูมัวแต่อ่านป้าย
มัวแต่จินตนาการถึงตัวเต่า
"ลูกชิ้นช่วยเราหน่อย....เอาเราออกไปที" เสียงไอ้เหี้ยกระรอกทำเสียงอึดอัด
"ทนหน่อยนะ" ไอ้ชิ้นตอบ
ภาพที่กูเห็นไอ้เหี้ยเหยินเอาตัวแทรกเข้าไประหว่างหินก้อนใหญ่
มุดเข้าไปหาโคตรพ่อโคตรแม่มันหรือไงก็ไม่รู้
ขาชี้โด่เด่
มีไอ้ชิ้นกำลังดึงขามันให้หลุดออกมาอยู่
มันน่ามั้ย...
น่าเอาหินกลบแม่งฝังไว้ตรงนี้เลย
"มานี่เด๋วกูดึงให้" พูดจบกูก็รี่เข้าไปจะออกแรงกระชากแม่งให้หน้าแหกเลย
แต่แม่งเสือกหลุดออกมาได้เองซะก่อน
"ไงล่ะมึง......ได้มั้ยล่ะเต่านินจาอ่ะ" กูแกล้งถามมันที่เสื้อมีแต่เศษดินและใบไม้
"ไม่เห็นมีตัวเต่าเลย" มันตอบแบบผิดหวัง
"มันคงรู้มั้งว่าเด็กเหี้ยแบบมึงจะจับมันมาทรมาน แม่งหนีกลับบ้านไปละ"
"กระรอกมือขยำอะไรอยู่น่ะ" ไอ้แสบที่ยืนอมยิ้มอยู่ เกิดถามขึ้นมาเพราะว่ามันสังเกตูเห็นสิ่งผิดปกติ
"ไหนมึงแบมือซิ" กูบอกแกมบังคับเหมือนเคย
"ชิ้นเปิดขวดหน่อย" มันบอกให้คู่หูมันเปิดขวดออก
แหม....แม่งต้องเทใส่ขวด
สงสัยจะสำคัญมาก
สงสัยแม่งจะเจอไข่เต่า
กูก็แอบลุ้น....
"ไม่เห็นมีเหี้ยไรเลยวะ" กูหมดความสงสัยละแม่งก็แค่เศษดินดำๆแค่นั้นเองอ่ะ
"อะไรของมึงวะกระรอก จะเอาเศษดินไปทำไม" ไอ้แสบถาม...คงจะงงไม่แพ้กู
"อ๋อ....เราคาดว่ามันคือขี้ของเต่าหายาก" มันพูดแล้วยกขวดแก้วขึ้นมองด้วยความชื่นชม
แต่พวกกูต่างพากันหันหน้าหนีด้วยไม่อยากให้ใครรู้ว่ามันมากะกู
แค่อีดอกหวานคนเดียวกูก็จะแย่แล้ว
"ไปต่อเหอะไอ้แสบ........ปล่อยให้แม่งขนไปฝากแม่มันเหอะ" แล้วกูก็กอดคอไอ้แสบพากันลุยหน้าเดินต่อ
เหนื่อยว่ะ
เหนื่อยยิ่งว่าแข่งบาสสามสิบแมทซ์ต่อเนื่อง
แม่งไม่ถึงซักทีวะ
แล้วก็มีกลุ่มคนกลุ่มนึงเดินลงมาสวนทางกับพวกกูที่กำลังเดินขึ้น
"ใกล้ถึงยังอ่ะพี่" กูถามพี่ผู้หญิงคนนึง
"อีกนิดเดียวน้องแค่นิดเดียวก็ถึงแล้ว" พี่สาวคนนั้นบอกหน้าตาอมยิ้ม
สีหน้ามีความสุข
แต่กูรูแม่งต้องมีเลสนัย
ตั้งแต่ไอ้ห่าลุงขายน้ำละ
แม่งบอกหินก้อนนั้นก็ถึงแล้ว
แล้วเป็นไงละสัด
เดินขาสีกันจนหนังกระโปกแทบไหม้แม่งยังไม่ถึงเลย
กูจะทรมานอีกนานไหมหนอ
แต่สีหน้าอีพี่สาวคนนั้นก็ดูสดใสดีนะ
ไม่ได้ยับเยินเหมือนพวกกู
แต่ในใจก็ยังแอบหวังว่าแม่งขอให้แค่นิดเดียวจิงๆเหอะ
เดินต่อ..
จนหนังกระโปกพองไปอีกสามชั้นแล้ว...
แม่งทำไมยังไม่ถึงซะทีวะ
"พี่อีกไกลมั้ยเนี่ย" กูถามทันทีที่เจอคนอีกกลุ่มที่เดินสวนมา
ถามด้วยความโมโหละ
"ใจเย็นๆน่าน้องจะถึงแล้ว" ดูแม่งตอบ
กูจะไม่ถามพวกแม่งแล้ว
กูจะไม่เชื่อไอ้ห่าหน้าไหนทั้งนั้น
นี่มันภูกระดึงหรือว่าภูตอแหลวะเนี่ย
สรรหาแต่คนตอแหลมาเที่ยวกันนักวะ
สัด
ถามกี่คนกี่คน
แม่งตอแหลกูทุกคน
อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียว
นิดเดียวแม่มึงไกลขนาดนี้เหรอวะเนี่ย
ถีบแม่งตกเขาซะดีมั้ง
.
.
.
.
"เก่งกางเกงตูดขาดอ่ะ" เสียงไอ้แสบร้องแล้วชี้มาที่ตูดกู
กูก้มดูก็ไม่เห็นขาดที่หว่า
"ขาดเหี้ยไรเกงยีนเนี่ยนะ" กูเถียง
"ขำๆน่า....เห็นมึงเครียดๆอ่ะ" มันยิ้ม
"กูจะยิ่งเครียดเพราะมึงนี่แหละ" แล้วกูก็จับคอมันดันไปข้างหน้าให้ลงมือปีนป่ายต่อ
ปีนขึ้นมาไม่ถึงสามสิบเมตร
ก็เจอป้าย
"เราคือผู้พิชิตภูกระดึง"
กูล่ะอยากร้องไห้เลยอ่ะ
ความเหนื่อยที่ทนมานานเหมือนจะหายไปซักที
แม่งดูยิ่งใหญ่
แม่งดูมีค่า....อลังการมาก
สัดเอ๊ยกว่ากูจะได้เห็นป้ายไม้ส้นตีนๆนี่
กูแทบเป็นหมัน
สัด....
เกงยีนเอวต่ำแม่งถูซะหนังไข่กูแทบไม่มีเหลือ
ลงเขาไปกูจะเลิกใส่แม่งละสัด
ทรมานเหี้ยๆ
และแล้วมหกรรมภาพถ่ายนานาชาติก็เริ่มขึ้น
อีดอกหวานคว้าน้ำที่ซื้อมาขึ้นล้างหน้า
จัดเสื้อผ้าหน้าผม
แล้วรี่เข้าไปเอานมแนบกระไม้กระดานป้าย
ความตอแหลดอกทองคืออีนี่นี่เอง
หน้าตาที่ทำเหมือนหมูแก่ใกล้ตายหายไป
เหลือแต่หน้าเริงร่าสดใสเหมือนแม่งเพิ่งนั่งฮอ.มาถึงยอดดอยที่กูปีนกันมาแทบลากเลือด
อย่าเรียกว่าตอแหลเลย....
หาคำบรรยายไม่ได้
"อ้าวเก่ง...แสบ...มัวยืนทำไรอยู่ล่ะ มาถ่ายรูปกันสิ" มันกวักมือเรียกกู
ทันทีที่มันหาท่าที่มันคิดว่ายั่วสายตานักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปมาที่สุดแล้ว
แต่กูดูแล้วๆ....ส่วนนึงก็เป็นสายตาเวทนา
"น้องๆเมโมรี่เต็ม" พี่คนนึงที่เดินมาแล้วพวกกูวานให้ถ่ายรูปให้บอกซะเสียงดัง
"โห.......ไรอ่ะ ยังถ่ายไม่ครบเลย" ไอ้เหยินเสียงเซ็ง
แหม...ไอ้พวกเหี้ย
ป้ายกระดานแผ่นเดียวเนี่ยนะแม่งล่อซะเมมเต็ม
ยังไม่ได้มีเหี้ยไรดีๆถ่ายเลย
"น้องคะ.....คือแบบว่าพี่อยากถ่ายรูปกับป้ายมั่งน่ะค่ะ" ชะนีตัวนึงหัวกระเซิงเหมือนเพิ่งโดนลงแขกมา เอ่ยปากอยากถ่ายรูปกับป้ายที่พวกกูจองอยู่มั่ง
เออลืมไป.....คิดว่าเตี่ยกูมาสร้างป้ายนี้ไว้ให้
ลืมแบ่งให้คนอื่นถ่ายเลย
อุอุ
แล้วกูก็เดินจากป้ายอันนั้นมา
.
.
.
.
.
.
.
"ไปนอนที่ไหนวะ" กูเริ่มงงมองไม่เห็นทิศทาง
ไม่เห็นมีไรวะ
ป่าหญ้าโล่งๆ
ไม่มีเหี้ยไรน่าตื่นเต้นหรือว่าน่าจะให้ซุกหัวได้เลยอ่ะ
"เออน่าตามเรามานี่" ไอ้เหี้ยถึกถือโพยในมือแล้วเดินนำ
"มึงจะพากูไปไหนวะเนี่ย" กูถามด้วยความงง
"เชื่อมือเหอะน่า...เราคนแถวนี้" มันพยายามชวนเชื่อ
"แล้วมึงเคยขึ้นมามั้ยเนี่ย" กูถาม
"ครั้งแรก" แม่งตอบทำลายความหวังกูมากๆ
สัดก็ป้ายแม่งเขียนว่ากูพิชิตภูกระดึงได้แล้วนี่หว่า
จะเดินไปหาเหี้ยไรวะ
"ที่พักต้องเดินต่อไปอีก...มันเขียนไว้ในนี้อ่ะ" ไอ้ถึกตอบ
"เหี้ยเอ๊ยแล้วไม่บอกแต่แรกวะ" กูเสียงดังเพราะความโมโห
"ก็มึงไม่ถามมันเองนี่หว่า" ไอ้แสบตอบ
เออค่อยหายโกรธหน่อย....ก็เพราะว่าจริงของมันน่ะนะ
.
.
.
.
.
.
.
กูล่ะอยากจะร้องไห้
สัดเอ๊ย.....เหนื่อยขนาดนี้
ตกดึกจะมีแรงปี้ไอ้เหี้ยแสบไหวมะเนี่ย
ควยกูจะแข็งมั้ยน้อ.........
.
.
.
.
.
.
.
.
เออว่ะ
เดินข้างบนนี่ค่อยยังชั่วหน่อยเพราะแม่งเป็นทางเรียบ
เหมือนสนามหญ้ากว้างๆอยู่บนยอดเขา
แม่งแปลกดีว่ะเพิ่งเคยเจอ
.
.
.
.
เดินคิดอะไรเหี้ยๆเพลินๆก็เจอที่ซุกหัวนอน
สัด
แม่งยังกะค่ายผู้อพยพ
เหมือนพวกหนีน้ำท่วม
อาข่าหนีคอมมิวนิสต์ยิงกัน
แม่ง....เต็นท์สารพัดสี
และที่สำคัญ....
ส้วมสังกะสีอ่ะ
เหี้ยมาก
ขี้ทีนึง...สะเทือนไปถึงห้องข้างๆ
แล้วแม่งอากาศหนาวโคตร
ถ้าตดออกมารับรองเป็นควันขาวยังกะท่อไอเสียรถสิบล้อ
"ไอ้เหี้ย....ให้นอนตรงนี้เนี่ยนะ" กูชี้ลงไปที่กระท่อมผู้ลี้ภัย
"อืม......ไม่มีตัวเลือก" มึงดูไอ้หมัดแม่งตอบ
อยากร้องไห้เดินกลับบ้าน
แต่อย่าทำเลยว่ะ
ไม่เข้ากะหน้า
แถมอายชาวบ้านเค้าอีกตะหาก
แล้วไอ้เหี้ยพวกนั้นก็ไปจัดการที่พักปล่อยให้พวกกูที่เหลือนั่งรอ
"ไอ้แสบเหยิบมานั่งนี่ดิ๊ หนุนตักหน่อยกูเหนื่อย" ว่าแล้วกูก้มล้มตัวลงนอนบนตักมัน
"ทั้งปีอ่ะ.....ปวดขาเหมือนกันนะเนี่ย" มันทำท่ากระบิดกระบวน
"เป็นเมียกูต้องอดทน" คำเดียวง่ายๆสั้นๆไม่ต้องแปล
แล้วก็นอนมองสภาพแวดล้อมรอบข้าง
แม่งอากาศดีจริงๆว่ะ
เหมือนในรูปถ่ายเลย
สวยโคตรๆ
อุบาทว์ก็ตรงเต็นท์แม่งเหมือนค่ายผู้ลี้ภัยนี่แหละวะ
แล้วสายตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นภาพทำลายบรรยากาศ
เห็นกระเทยกลุ่มนึง
แต่งตัวทำลายสุขภาพจิตสัตว์ป่า
ด้วยเสื้อผ้าสีสันเลวทราม
ค้างคาวเห็นคงตกใจตาย
เดินบดง่ามตูดผ่านหน้ากูไปห่างแค่ไม่กี่เมตร
เดินเข้าไปในบ้านพักไม้ที่ดูดีที่สุดบนที่แห่งนี้
แล้วเกิดคำถามขึ้นมาว่า
ทำไมกูไม่ได้นอนบ้านแบบนั้น
ว่าแล้ว....
ที่ระบายอารมณ์กูก็มาพอดี
"ไอ้เหี้ยถึกทำไมมึงไม่จองบ้านหลังๆแบบนั้นวะ" กูอยากทุบกะโหลกแม่งจริงๆ
"จองไม่ได้...นั่นมันบ้านพักสวัสดิการพวกป่าไม้อ่ะ" มันตอบ
"แล้วทำไมอีเหี้ยพวกนั้นนอนได้วะ" กูล่ะสงสัย
"ไม่รู้ดิ" มันตอบ
"ช่างเหอะน่าเก่ง สงสัยพ่อมันทำงานป่าไม้มั้ง" ไอ้แสบพยายามปลอบให้กูทำใจ
ยังไงๆคืนนี้ก็รวมตัวอยู่กับผู้ลี้ภัย
"สงสัยพ่อแม่งปี้กะแรดป่าลูกถึงได้ออกมาดอกทองแบบนี้" สัดทำไรแม่งไม่ได้นอกจากด่า
แล้วก็จัดการแบ่งสรรที่นอนกัน
2เต็นท์7คนแบ่งยังไงลงตัววะเนี่ย
"พวกมึงไปนอนรวมกัน กูจะนอนกะไอ้แสบสองคน" กูเอ่ยปาก
"โหไรอ่ะ มันเบียดนะเนี่ย" อีหวานบ่น
"ทำไมอ่ะกูจะนอนกันสองคน รู้จักฮันนีมูนมั้ยสัด" กูสั่ง
"จ้องแต่จะปี้กันอย่างเดียวอ่ะ......ไม่มีทางซะหรอก" พูดจบอีดอกหวานก็เอาตัวมันและข้าวของแทรกเข้าไปขลุกอยู่ในเต็นท์
กูเกลียดแม่งจิงๆเลย
สงสัยอยากแดกสมุนไพรพิษ
เด๋วกูโทรหาคุณหญิงระย้าได้เมื่อไหร่
อีดอกหวานมึงได้ตายห่าแน่...
555+
"เก่งไปอาบน้ำก่อนเหอะ เด๋วมันจะหนาวไปกว่านี้" ไอ้แสบบอก
"ไปอาบด้วยกันดิ" กูอ้อน
แม่งหนาวจิงๆว่ะ
"ไปอาบสิไปด้วยกัน" อีกระเทยหมูแทรก
"ใครชวนมึง สาระแนไม่เข้าเรื่อง"
"แล้วเราจะอาบกับใคร" มันบ่น
"อาบกะควายป่ามั้ง" กูตอบ
เวรกรรม
เหมือนกูกะเมียเลี้ยงหมูเอาไว้
แล้วพาหมูมาเที่ยวด้วย
ภาระ
ส่วนเกิน
เนิ้องอก
มะเร็ง
หูด
ตาปลา
เปรียบได้กะอีเหี้ยนี่แหละ
.
.
.
.
.
แล้วกูก็พากันเดินไปอาบน้ำด้วยความทรมาน
มันหนาวเหน็บกว่าที่คิดไว้มาก
แทบจะต้องกอดกัน
แอบเข้ามาอาบด้วยกัน
เพราะไอ้แสบมันอายคนอื่น
และขณะที่กำลังลูบไล้ให้กันและกันอย่างสบายใจ
.
.
.
"สองคนนี้อาบเสร็จยังเข้าไปตั้งนานแล้วนะ...ทำอะไรกันรึป่าวเนี่ย รู้นะ"
เสียงอีหวานแหกปากดังมาจากหน้าห้องน้ำ
อีเวรตะไล
น่าเอาขันฟาดปาก
จะแหกปากหาพ่อแม่งรึไงวะ
คนอื่นเค้าได้รู้หมด
.
.
.
.
.
แม่งเสียอารมณ์
ว่าจะล่อกันท้าลมหนาวซะหน่อย
แล้วก็ต้องรีบออกมาแต่งตัว
เสื้อสามชั้น
เกงในตัวเดียว
ตอนแรกกะจะไม่ใส่ด้วยซ้ำเด๋วตอนปี้กันจะถอดยาก
แต่....ต้องใส่เพราะว่ากูหนาวไข่เหลือเกิน
.
.
.
.
แล้วก็พากันไปนั่งแดกข้าวที่ร้านค้ายาวเป็นตับอยู่ด้านข้าง
กำลังจะแดกให้อร่อยด้วยความหิวโหยและเหนื่อยอ่อน
"ป้าข๋า...........ไส้กรอกทอดทั้งท่อนไม่ต้องหั่นค่ะ" เสียงร่านแบบนี้คนปกติไม่ทำกันหรอก
มันมีอยู่ทุกที
มันตามไปทุกหนแห่ง
ไม่เว้นแม้แต่ป่าเขา
หลืบหิน
หรือแม้แต่ซอกเล็บตีนแม่งก็ยังคงมีกระเทยแทรกอยู่
หนียังไงก็หนีไม่พ้น
.
...
....
กูก็นึกในใจแหม......หน้าตามึงยังกะเคโรโระ
กล้าสั่งไส้กรอก
กูว่ามึงไปดักจกไส้ลิงในป่าแดกดีกว่ามั้ง
เสียบรรยากาศกูว่ะ
แล้วกูก็ทนรีบๆแดกให้เสร็จไวๆจะได้พ้นอีห่าพวกนี้ซักที
ขณะที่ก้มแดกอยู่นั้นก็มีมือเล็บแดงๆมีท้าวแขนที่โต๊ะ
กูก็เหลือบตาขึ้นมอง
"บ้านหลังที่สามนะคะ......คืนนี้ถ้าอยากมีความสุขเชิญได้นะคะ" มันเอ่ยปากชวน
ไม่ได้ดูหน้าคนถูกชวนอย่างกูเลย
ว่าอยากไปมั้ย
ถ้ากูไปนะ
กูจะเอาแมงป่องยัดตูดแม่งซักคนละแปดตัวจะได้หายร่านซะที
ไม่อายเจ้าป่าเจ้าเขามั่งเลย
เจ้าประคู้นนนน....ขอให้ไฟไหม้บ้านที่แม่งนอนที่เถ้อ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ยังไม่จบ...ถ้าเงี่ยนจะมาต่อ
| Create Date : 24 กันยายน 2552 |
| Last Update : 24 กันยายน 2552 23:46:50 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 907 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: khongbeng IP: 192.168.9.108, 58.9.128.43 วันที่: 25 กันยายน 2552 เวลา:2:18:43 น. |
|
|
|
โดย: กบ (TungTan  ) วันที่: 25 กันยายน 2552 เวลา:5:53:22 น. |
|
|
|
| โดย: maximum IP: 202.12.73.7 วันที่: 26 กันยายน 2552 เวลา:2:55:49 น. |
|
|
|
| โดย: ~ณุคชิน~ (zardamon ) วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:15:51:10 น. |
|
|
|
| โดย: wutskabirds IP: 119.31.126.141 วันที่: 14 ธันวาคม 2552 เวลา:22:40:16 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
ขอขอบคุนสำหรับเรื่องราวดีๆคัฟ
ติดตามเสมอนะคับ