|
|
วันจันทร์......วันที่แสนเงียบ เริ่มโดดเดียวอีกแล้วละซิ
วัน จันทร์ ที่ 29 ตุลาคม 2550.........19.55 น.
ตื่นแต่เช้ามาด้วยความเงียบ ไม่มีเสียงน้องสาวคนดีมาปลุกจนน่ารำคราญ
ไม่มีเสียงความวุ่นวายยามเช้าเช่นเคย ไม่มีเสียงนกร้องออกจากรัง
และจะไม่ได้เห็นหน้าตา จะไม่ได้ยินเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะกับมุกเน่าๆ
หรือแม้กระทั้งเสียงมอไซย์ที่แฟงบ่นหลายครั้งว่าแสบหู
หรือเรื่องที่ชวนแฟงโมโห หรืออยากบ่นให้น้องๆก็คงไม่มี
น้องชายคนโต.....มหาลัยที่ต่างจังหวัดก็เปิดเรียนแล้ว
น้องชายคนเล็กไปฝึกงานไกลถึงโคราช จะว่าไกลก็ไกล จะว่าใกล้ก็ใกล้
แต่ก็ยังห่างกันไปอยู่ดี........มาคิดดูแล้วมันเหงาจัง
แฟนน้องชายคนเล็กก็คงหายหน้าไป....คงไม่ได้เห็นหน้าทุกวันเหมือนเคย
น้าสาวคนดี ......ช่วงนี้ก็มีสัมนาบ่อยจนเวอร์ต้องไปทุกอาทิตย์
จากบ้านที่เคยมีคนอยู่เยอะแยะ กลับกลายมาเหลืออยู่ไม่กี่คน
ความวุ่นวายที่แสนสนุกสนานก็เงียบไป เหลือแต่ความเหงา
สงสารก็แต่ยัยแมงวี่น้อยไม่รู้จะเข้าใจกับการที่คนในบ้านหายไปบ้างรึเปล่า
กระทั้งตอนนี้ยัยเน่ายังนึกว่าพี่ชายทั้งสองออกไปเที่ยวยังไม่กลับ
ถามหา...เราก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงดี ไม่รู้ว่าจะบอกยังไง!!!
เพราะน้องชายสองคนกว่าจะมาบ้านอีกทีก็นานเหลือเกิน
วันนี้แฟงต้องตื่นแต่เช้ามืดไปส่งน้องขึ้นรถ ของนิคมที่ฝึกงานส่งรถมารับ
แฟนน้องชายคนเล็กก็ไป ยัยแมงวี่ ป้ากับลุง และตัวแฟงเอง
น้องชายคนเล็กไม่เคยต้องห่างจากบ้านไปไนนานเป็นเดือนขนาดนี้
เห็นแล้วเราก็สงสาร ตอนที่จะขึ้นรถเห็นน้องชายอุ้มแมงวี่น้อยไปกอด
สงสัยน้ำตาคลอ เพราะน้องชายรักยัยเน่ามาก ไม่เคยห่างกันเลย
มือถือน้องมีแต่รูปยัยเน่า รูปแฟนยังนับได้ แต่รูปน้องนะเต็มเครื่อง
เฮ้อ สงสัยแฟงคงแก่แล้วเป็นห่วงไปเรื่อย ก็ว่านะ...แฟงกับน้องๆมัห่างกันหลายปีนี้นะ
มักห่วงเรื่องของน้องๆจนบางทีออกแนวหงุดหงิดไม่ได้ดังใจ
หลังจากที่พากันส่งเสร็จก็พากันกลับมาบ้าน
แฟงกับแฟนน้องก็มานั่งเป็นเพื่อนยัยแมงวี่น้อยกัน ทั้งวันไม่ไปไหน
พาเล่น เพลอๆซักพักยัยแมงวี่ก็ถามหาพี่มันซักครั้ง
เมื่อไหร่พี่.....จะมา พี่....ไปไหนน้องแก้มอยากไปให้อาหารปลา
แฟงกับแฟนน้องมองหน้ากัน แค่วันแรกยังขนาดนี้วันอื่นจะเป็นไงเนี้ย
ยัยแมงวี่แฟงก็หนักใจ แฟนน้องแฟงก็กลุ้ม ห่างกันซะขนาดนี้
ความรักแบบเด็กๆ มันจะไปรอดไหนน๊า...ความรักกับความห่างไกลเนี้ย
ขนาดผู้ใหญ่เองยังไปไม่รอดก็มี.....มองหน้าแฟนน้องแล้วเศร้าแทนเลย
การรักใครซักคนหนึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องยาก
แต่การประคองชีวิตรัก
ให้มั่นคงตลอดรอดฝั่งนี่ซิยาก
ป.ล การที่แฟงยังไม่มีความรักนี้ มันเป็นเรื่องดีรึไม่ดีกันแน่????
การที่มีใครซักคน จิตใจและหัวใจ คงรู้สึกอบอุ่น
แต่ก็มันก็แฝงไปด้วยความทุกข์นาๆนับประการ
การไม่มีใครเลยก็ทำให้โลกนี้มีความสงบดี ดูไม่วุ่นวาย
แต่ในบางทีของความรู้สึกมักจะสั่นคอนความเหงาของเรา
แด่.....ความรู้สึกของความเหงาที่มันเริ่มรุมเร้าตัวเองเต็มที
แฟงเองแหละ......20.32 น.
| Create Date : 30 ตุลาคม 2550 |
| Last Update : 30 ตุลาคม 2550 14:44:36 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 554 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: boatboat  วันที่: 30 ตุลาคม 2550 เวลา:17:07:33 น. |
|
|
|
| โดย: p_tham วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:4:27:24 น. |
|
|
|
โดย: JewNid  วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:11:39:08 น. |
|
|
|
| โดย: ชรันจ์ วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:12:20:15 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
" คุณจะไม่รู้สึกถึงความสูญเสีย
ตราบใดที่คุณยังมีอยู่
และ
คุณจะไม่รู้สึกถึงคุรค่าของการมีอยู่
หากไม่เผชิญกับความสุญเสีย "
" คนเรา ต้องให้บางอย่างหายไปก่อน
ถึงจรู้สึกนึกถึง "
.....................................
|
|
|
|
|
|
|
|
|
