อ่านแล้วค้นพบสัจจะธรรมของคนเขียน จริงอยู่ว่าใคร ๆ ก็รักงานของตัวเอง การสั่งให้แก้คงเป็นเรื่องที่ยากลำบาก ใครมาวิจารณ์ก็อาจจะไม่ค่อยยอมรับฟังสักเท่าไหร่

แต่การวิจารณ์ในบางที่ อ่านแล้วก็รู้สึกว่าใช้คำรุนแรงไปรึเปล่า จะติยังไงไม่ว่า แต่ก็อยากให้คิดถึงใจคนเขียนมั่ง ก็รู้นี่ว่านักเขียนบางคนอารมณ์อ่อนไหว ดังนั้นน่าจะเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างนา แต่ก็นะคนเรามันคิดไม่เหมือนกันอีกนั่นแหละ เฮ้อ...นี่แหละมนุษย์

ถ้าคนเรามีกระถางหัวใจใบเล็ก ก็จะทำให้ตัวเองกลายเป็นบอนไซ

แต่ถ้ามีกระถางหัวใจที่ใหญ่ รองรับปุ๋ยได้มากก็จะกลายเป็นต้นไม้ที่เติบโตสูงใหญ่ได้

แต่มันก็ยากค่ะที่จะบอกให้ใครเปลี่ยนกระถางของตัวเอง เพื่อที่จะรับความหวังดีของคนอื่น แม้ว่าสุดท้ายแล้วตัวเขาเองนั่นแหละจะเป็นผู้ได้ประโยชน์

เพราะเขาอาจจะพอใจกับการเป็นบอนไซก็ได้ (หรือเปล่า)

มาเจิมให้ แต่ยังไม่มีเวลาอ่าน งานท่วมหัว

T_________T

"ช้า-ชัด-เคลียร์"

ชอบสโลแกนนี้จังเลยค่ะ

เวลาอ่านหนังสือหลายเรื่อง มักเกิดอาการสงสัยกับพฤติกรรมตัวละคร สภาพแวดล้อม หรืออื่นๆ
พอเป็นอย่างนั้นปุ๊บ ก็จะเกิดอาการเซ็งแล้วพาลไม่อยากอ่านต่อไปโดยปริยาย

มีคนบอกว่า เป็นพวก Realistic เป็นจริงเป็นจังเกินไป นี่มันนิยายนะ
เอ ก็อ่านนิยายมาตั้งแต่จำความได้ แลัวทำไมนักเขียนเก่งๆ เขาไม่เห็นทำให้รู้สึกว่า มันเพ้อเจ้อ ไม่สมจริงเลยล่ะคะ

"The difference between fiction and reality? Fiction has to make sense." - -- Tom Clancy

เราเองก็เลือกที่จะรีวิวหนังสือที่ชอบและประทับใจค่ะ

น้อยครั้งมากที่จะบ่นหรือต่อว่า



เนื่องจากยังไม่ได้เป็นนักเขียน

แต่เท่าที่ตัวเองคิด

ก็ไม่ได้คิดว่าจะเชื่อการวิจารณ์ทั้งหมดหรอกค่ะ

เชื่อแค่คนที่เชื่อได้ (ไม่ได้หมายความว่าต้องชมเท่านั้น)

อย่างเคยเขียนเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งไปให้น้องนักเขียนคนหนึ่งติชม

ที่เค้าติมาเราก็ยอมรับนะคะ

แต่จนป่านนี้ยังหาวิธีแก้ไม่ได้น่ะค่ะ เลยยังไม่ส่งไปไหนซักที แหะๆ

ข้อดีของนักเขียน คือ จินตนาการที่กว้างไกล ทำให้เขียนงานออกมาให้เราอ่านได้

แต่จินตนาการนี่แหละที่เป็นข้อเสียของนักเขียนเช่นกัน

เพราะอะไรนะหรือ....

ก็นักเขียนมักจะใช้จินตนาการของตัวเองมาอ่านที่คนอ่านเขียนวิจารณ์ไว้ ถ้าข้อเขียนวิจารณ์นั้น มีข้อตำหนิติเตียนมากไปหน่อย ก็จะจินตนาการว่า คนอ่านคนนั้นคิดนู้นคิดนี่ คิดไม่ดีกับนักเขียน

คนรีวิว (อย่าง ผสมย) อยากจะบอกคนเขียนว่า อย่า "จิ้น" ไปไกลสิ(โว้ย) ตรูยังไม่คิดถึงขนาดนั้นเลย เดี๋ยวก็คิดจริง ๆ หรอก ชิ

เราว่าที่น่ากลัวกว่ารีวิวชมหรือด่า คือนิยายที่อ่านไปได้เรื่อย ๆ เปรียบดั่งกราฟเส้นตรง แล้วคนรีวิวก็ไม่อยากจะรีวิวพูดถึงเล่มนั้นด้วยซ้ำ เพราะ "ไม่มีอะไรจะพูด"

ป.ล. สำหรับเรา บล็อกรีวิวนี่มีไว้บ่นนะ คือ ถ้าเจอเรื่องที่อ่านไม่รู้เรื่อง รับรองเอามาบ่นแน่ หรือถ้ามีเรื่องที่ช๊อบชอบ..แต่ดันมีข้อตำหนิชัด ๆ นิดนึง ก็จะบ่นเหมือนกัน (คือ ถ้าเป็นเพื่อนรู้จักกัน อาจเค้นคอถาม..ทำไมแกไม่แก้ก่อนหา! อีกนิดก็จะสุดยอดแล้ว)

ใครโดนตำหนิก็คงรู้สึกเสียเซลฟ์กันทุกคนแหละเนอะ เรื่องปกติของมนุษย์ค่ะ
ปกติเราจะเลือกพูดถึง (เยอะๆ) เฉพาะเรื่องที่ชอบค่ะ ถ้าเรื่องไหนไม่ชอบหรือเฉยๆ ก็จะไม่พูดหรือพูดน้อยหน่อย

แมวว่า งานบางอย่างพอเขียนได้ดีถึงจุดๆหนึ่ง แล้วเล่มต่อมา ไม่สามารถเร้าใจ ตื่นเต้นได้ต่อ ก็หมดความสนุกลงไปเยอะเหมือนกัน อย่างแฮรรี่ แมวว่า เล่มหลังๆนี่ ไม่สามารถรักษาคุณภาพ และ ความพอใจของคนอ่านไว้ได้เลย

คนเขียนค่อนข้างเอาความคิดตัวเองเป็นหลักมากๆ คนอ่านเองก็ไม่ใช่ไม่ยอมรับ แต่ว่าบางทีมันค่อนข้างทำร้ายจิตใจ และ รับตามไม่ทันเหมือนกัน

แหม...ตอนนี้กำลังมึนๆปนแห้งเหี่ยวอยู่เลยฮับ ไม่รู้วิธีนีจะใช้ได้ผลบ้างหรือเปล่า

เห็นด้วยนะคะ

คนที่เขียนเรื่องมาให้คนอื่นอ่านก็ต้องยอมรับคำวิจารณ์ด้วย ถือว่าเป็นผลดีเสียอีก จะได้รู้ข้อผิดพลาดของตัวเอง


(อยากได้คำวิจารณ์แบบที่คุณบอกคุณ ข. จังเลยค่ะ)

vnh,

กรรม ด้านบนเป็นเมนต์ของวี่เอง

อันนี้ ...นานาจิตตัง ...

คอมเมนท์ก็อาจจะเหมือนการให้ยา... ที่แต่ละคนมีความไวต่อการแพ้ยาไม่เท่ากันขอรับกระป๊ม

อ่านจบแล้วบรรลุธรรมบางข้อล่ะ

อยากรู้ว่าเรื่องอะไรหนอที่ได้รางวัล และนางเอกชอบเอ่ยถึงหนังสือที่ชอบทุก 40 หน้า

ใบหน่อยสิคะเจ้าแก้ว

อ่านแล้วเห็นด้วยเลยนะคะ แต่ไม่รู้จะเขียนยังไงดี(เป็นพวกบรรยายไม่เก่ง )

การที่เราเขียนบล็อกรีวิวหนังสือ เราก็อยากเขียนได้อย่างเต็มที่ ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็บอกไปเลยว่าไม่ชอบ แต่อยากให้คนที่มาอ่านเข้าใจด้วยว่า "ความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน" เอามาเป็นบรรทัดฐานในการตัดสินใจไม่ได้หรอกค่ะ

p - ก็ต้องทั้งสองฝ่ายล่ะค่ะ ทั้งคนเขียนคนอ่าน จะบอกว่าคนอ่านเม้นท์แรงเกินไปไม่เห็นใจคนเขียน คนเขียนก็ต้องเห็นใจคนอ่านบ้างว่าเขาเสียเงินซื้อ เสียความรู้สึกถ้ามันไม่สนุก ตรงนี้ในมุมสากลงานที่ออกสาธารณะไปแล้วคนเขียนต้องรับฟังค่ะ จะอ้างความน้อยใจโจมตีคนอ่านไม่ได้ ยกเว้นแต่คนอ่านคนนั้นเขียนรีวิวด้วยถ้อยคำหยาบคาย จงใจหาเรื่อง แต่ไม่ว่าจะคนอ่านและคนเขียนจะสื่อสารออกมาอย่างไร บุคคลที่ 3 อย่างพวกเราเข้าไปอ่านก็ตีเจตนาออกค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าถ้าคนอ่านแกล้งว่าจริงๆ แล้วคนอื่นจะไม่รู้ว่า ส่วนคนเขียนถ้าเขียนไม่ดีจริงๆ แก้ตัวอย่างไรคนอ่านคนอื่นๆ ก็ยังเห็นว่าไม่ดีอยู่เช่นเดิม ในมุมของเจ้าแก้ว ทุกฝ่ายมีวิจารณญาณของตนเอง ถ้าบอกกันด้วยเหตุผลก็เข้าใจค่ะ

มีวรรคทองของท่านพี่สายลมที่พริ้วไหวมาแนะนำค่ะ "ถ้านิยายเรื่องหนึ่งเขียนไม่ดีจนมีนิยามว่า 'เขียนได้ห่วย' คำนี้แรงเกินไปสำหรับคนเขียน แต่น้อยเกินไปสำหรับคนอ่าน" ค่ะ ตอนฟังถึงขั้นตบมือให้ มันแสดงภาพออกมาชัดเจนมากเลยค่ะ วาทะคมคายเหลือหลาย

ตอกะจอ - กระถางบอนไซ...โอว คมมากเลยค่ะ สมแล้วที่เป็นนักเขียน

JingleJ - อ่านก่อนเจิมสิแนน คนอุตส่าห์เขียน

piccy - "The difference between fiction and reality? Fiction has to make sense." เห็นด้วยค่ะ

สาวไกด์ใจซื่อ - งานเขียนเป็นงานศิลปะค่ะ ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ ถ้าเขียนอย่างที่คนอื่นชอบแต่ตัวเราไม่ชอบ ก็ไม่มีความสุขค่ะแบบนั้นอย่าเขียนเลยดีกว่า

ผู้สาวเมืองยศ - มาฟังเจ้าของ "กรณีตัวอย่าง" บ่นค่ะ

ยาคูลท์ - นั่นสิคะ ถ้าอ่านจบแล้วไม่มีอะไรจะพูด แถมจำเนื้อเรื่องไม่ได้แสดงว่าไม่มีเสน่ห์ ไม่มีความรู้สึกในเรื่องราวนั้นๆ เลย แย่กว่าถูกด่าคือถูกลืมค่ะ เห็นด้วยมากๆ

หวันยิหวา - พวกเดียวกันนี่นา

มิวมิ๊ว - เป็นประเด็นที่น่าถกมากค่ะ ความคาดหวังของคนอ่านเนี่ย

มรีจิกา - ลองดูก็แล้วกันจ้า

latics1 - อย่าเข้าใจผิดว่าเจ้าแก้วใจดีเลยค่ะ บังเอิญคุณ ข เป็นคนไม่รู้จักกันมาก่อน จะไปติตรงๆ ก็ใช่ว่า อีกอย่างดูแล้วเขาไม่ได้ต้องการคอมเม้นท์แต่เขาอยากให้ปลอบใจค่ะ

poison ivy - คอมเมนท์ก็อาจจะเหมือนการให้ยา... ที่แต่ละคนมีความไวต่อการแพ้ยาไม่เท่ากันขอรับกระป๊ม -- คมอีกแล้ว วาทะสมเป็นนักเขียนและว่าที่คุณหมอเลยค่ะ

momiji -

TMB - เห็นนามแฝงนี้ครั้งแรกนึกถึงธนาคารทหารไทยค่ะ ย่อเหมือนกันเลย ชื่อหนังสือขออนุญาตไม่ใบ้นะคะ เนื่องจากตัดสินใจไม่รีวิวไปแล้ว

หมูย้อมสี - คนเราเปิดกว้างไม่เท่ากันทุกคนค่ะ แต่ส่วนตัวชอบบล็อคคุณหมูฯ นะคะ ตรงไปตรงมาดี มีอิสระทางความคิด ไม่ชมตามมารยาท แต่ขยันอัพหน่อยก็ดีนะคะ รออ่านอยู่เลย

แวะมาเจิมก่อนเด้อค่า

สวัสดีค่ะพี่เจ้าแก้ว อ่านแล้วแอบอมยิ้ม ชอบที่พี่เจ้าแก้วบอก ช้า-ชัด-เคลียร์
ที่จริงไอซ์กลับมองอีกอย่างนะ ถ้าอยากพัฒนาก็ต้องดู feedback นี่ล่ะค่ะ แต่ไม่ใช่ดูแบบเสียเซลฟ์ไปเลย ต้องดูแบบใช้สมองอารมณ์ว่าจริงเหรอ เอ๊ะ...มันเป็นอย่างนั้นเหรอ เออ..เราทำอย่างนั้นจริง ๆ ล่ะ ไม่นะ...ตรงนี้เราแจงเหตุผลไว้แล้ว อารมณ์นี้ล่ะค่ะที่น่าสนุกตอนอ่าน feedback

ส่วนตัวไอซ์เองกำลังพยายามเขียน ๆ ๆ ๆ และเขียนไปเรื่อย ๆ ชอบให้คนติแล้วก็มานั่งขำกับตัวเอง นั่นสิ...จริง ๆ ด้วย (สงสัยจะเป็นมาโซค่ะ) แต่นี่ก็เป็นข้อเสียเหมือนกัน เพราะบางครั้งไอซ์ก็มีเวลาจิตตก แอบพารานอยด์บ้าง แต่เอาน่า...รีบฟื้นตัว เดี๋ยวโดนพี่เจ้าแก้วงับหัว แหะ ๆ (ที่จริงถ้าจิตตกมาก ๆ ที่บ้านไอซ์ก็จ้องงับเหมือนกัน ฮา ๆ)

ไม่ได้เข้าเน็ตเสียหลายวันกลับมาก็เจอประเด็นดีๆจากบล็อกนี้ตามเคย ^^

โดยส่วนตัวแล้วก็เคยมีปึ้ดเล็กน้อยเหมือนกันนะคะ แต่โดนเคาะเสียตั้งแต่ตอนนั้นว่ามันเป็นยัวไง ทำไมเขาถึงคิดแบบนั้น ซึ่งตรงนี้ถ้าคิดตามกันอย่างจริงๆแล้วมันก็จริงอย่างที่เขาว่าและมองในแง่ดี "นี่คือป้ายบอกทางให้เราก้าวเดินต่อไปได้" (เห็นคนอื่นเขามีทั้งกระถางทั้งยา แต่เราดันนึกไม่ออกเสียอย่างนั้นเอาป้ายก็แล้วกัน)

ที่จริงหลายๆครั้งนี่ลองคิดดูในยุคที่ก่อนสนพ.จะมีมากและอินเตอร์เน็ตเป็นเวทีใหญ่ที่ไว้สำหรับผลงานเขียน คนเขียนหลายๆคนก็เขียนกันด้วยความรู้สึกว่าอยากจะเขียน อยากลองเขียนดู อาจจะเป็นเพราะความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เมื่อมีคอมเม้นต์ติมาก็ยังพร้อมจะรับฟัง
แต่ขณะเดียวกันอาจมีบางครั้งที่พอได้พิมพ์ แน่นอนว่าเป็นความภูมิใจว่างานของเรานั้น "ดี" จนมีคนสะดุดตาและได้ตีพิมพ์ บางครั้งเจ้าความรู้สึกที่ว่านี่มันก็สำคัญ เพราะมันได้พัฒนาตัวเอง(?)จนกลายไปเป็นอีโก้ดังที่จขบ.ว่าไว้ไปเรียบร้อยแล้ว (เป็นวิวัฒนาการที่เยี่ยมมาก)

เพราะฉะนั้นคนเขียนเองก็ต้องถามตัวเองด้วยเหมือนกันว่า ในวันนี้และวันที่ผ่านมา ฝีมือเราอาจพัฒนาขึ้น แต่เราพัฒนาจนสามารถบอกได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่มีที่ติงั้นหรือ?

ปล.โดยส่วนตัวคิดว่าการที่เราเขียนเรื่องให้ถูกใจถูกแนวคนทุกคนไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ต่อให้เป็นคอมเม้นต์จากคนที่ไม่ชอบแนวนี้เราก็ยังนำมาใช้เป็นแบบตัวละครได้เหมือนกัน

ไม่ได้มาเยี่ยมซะนาน
เขียนซะเห็นภาพเลยค่ะคุณ
แก้วกังไส

คุณแก้วกังไสคะ ขออนุญาตเอ่ยนามในบล็อกนะคะ หวังว่าคงไม่ว่ากัน แต่หากขัดข้องประการใด บอกได้นะคะ จะรีบทำการแก้ไขค่ะ
ขอบคุณค่ะ

แวะมาอ่าน แล้ว


ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

สุขสันต์วันตรุษจีนนะคะ
ขอให้มีความสุขมากๆ
เงินทองไหลมาเทมานะคะ

มาเยี่ยมบ้านเจ้าแก้วครับ


ช้า-ชัด-เคลียร์