แต่เกิดจากการยอมรบว่าไม่มีอะไรที่ได้ดั่งใจเราได้ทั้งหมด

ชีวิตเราถือไว้ก็หนักวางไว้ทั้งหมดก็ไม่มีความหมายเลย

ทุกๆวันเราตื่นมากับความคาดหวังโดยที่เราต้องถูกใจและพอใจมันกับสิ่งที่เกิดขึ้น

พอไม่ได้อย่างที่คิดก็พาลโทษคนอื่นเราก็โทษสิ่งนั้นสิ่งนี้

หลายครั้งที่ทุกข์มากก็เจ็บมาก

หากปล่อยวางให้เป็นก็จะอยู่กับมันเป็น

ทุกข์นี้หนอ สุขนี้หนอ

ประเดี๋ยวก็อยู่ ประเดี๋ยวก็ไป

วันนี้เธอมาเยี่ยมเยียนมาขอค้างคืนด้วย พรุ่งนี้เธอก็คงออกเดินทาง

ทุกข์ที่มาอยากขับไล่สุขที่เกิดอยากโอบกอดไว้ให้อยู่นานๆ

แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้เดินจากอ้อมกอดไป

ใช่ว่ามีสุขเป็น มีทุกข์ไม่เป็น

ใช่ว่า จะมีความสุขมากกว่าเขาเห็นคนอื่นมีทุกข์มากกว่าเรา

แต่อยู่ที่เรา หรือใครจะอยุ่กับสุขอยู่กับทุกข์ได้อย่างปกติในทุกวัน

ทุกครั้งที่มีความสุขเราเบิกบานและยิ้มหวานได้โดยที่ไม่ค่อยจะบอกใคร

แต่บ่อยครั้งที่มีทุกข์ก็มักจะต้องมองหาแพะ

ต้องโทษคนนั้นที คนนี้ทีเพราะเธอฉันจึงต้องเป็นอย่างนี้

หากหาแพะไม่ได้ ทุกข์ก็คงขยายเวลาค้างคืน

หากความสุขคือรอยยิ้ม ความเบิกบาน

หากความทุกข์คือหน้าบึ้งตึงความขมขื่น

หากต้องเจอทั้งสุขทั้งทุกข์คงเป็นเพราะความคิดของชีวิต

มีตอนเช้า มีตอนเย็น มีตอนค่ำมาพายุ ฝนกระหน่ำ เบื้องหลังจากฝนหยุดตกคงมีสายรุ่ง ความงดงาม ความสดใส

หลายครั้งรอยยิ้มของเธอกับรอยยิ้มของฉันมันต่างกัน

เธอยิ้มให้ ภายในใจฉันก็คิด ฉันยิ้มตอบภายในใจเธอก็คิดไม่ต่างกัน

ภายใต้ใบหน้าสิ่งที่ทรงพลังคงเป็นความคิด

เรื่องราวตรงหน้าทำให้เกิดความคิด

ความคิดทำให้เกิดอารมณ์

อารมณ์ตอนนั้นให้ตัดสินใจทำบางอย่าง

ผลลัพธ์ของการตัดสินใจทำของเรา

สุดท้ายแล้วใครคือผู้รับผิดชอบ

ก็คงเป็นคนที่เห็นอยู่ในกระจกเงาคนที่ทำท่าทางเดียวกันกับเราเปะๆนั่นไง

คือผู้รับผิดชอบ