เรื่องของนายพิลึก

จู่ๆก็นึกถึงคนๆหนึ่ง จะเรียกว่าคนรู้จัก ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะชื่ออะไรเรายังไมรู้เลย เพราะฉะนั้นเรื่องที่เค้าจะจำเราได้ก็แทบจะเป็น ศูนย์ ล่ะมั๊ง

เรื่องของเรื่องคือ ไอ้ปุณ(อิชั้นเองน่ะหล่ะ) ออกจะคิดหรือทำอะไรไม่ค่อยเหมือนคนปกติธรรมดาเค้าจะคิดทำกัน


จำได้ตอนเรียน มีวิชาหนึ่ง ที่ฉันได้นั่งข้างใครไม่รู้คนหนึ่ง (สมมติว่าชื่อนายพิลึก ละกัน)

นายพิลึกนี่ ถือว่าเป็นคนเก่งคนหนึ่งนะ เวลาอาจารย์มีคำถาม 1คำ นักศึกษาคนอื่น อาจจะตอบอย่างมาก แค่3คำ แต่นายพิลึกตอบถึง 50คำ จนอาจารย์อึ้งมาแล้ว (ชั้นเห็นชัดเพราะนั่งหน้าข้างๆนายพิลึกนี่)

และตามปกติวิสัยของคนที่นั่งใกล้กัน (ความจริง เค้าไม่ได้ฟิกหรอกว่าใครต้องนั่งตรงไหน แต่เผอิญคาบแรกของวิชานี้ ฉันมาสาย และที่นั่งที่ว่างและคาดว่า ควรจะไปนั่งก็คือแถบหน้าๆ ซึ่งเก้าอี้ตัวของนายพิลึก ก็อยู่หน้าสุด และรอบข้างก็ว่างเว้นเยอะมาก ชั้นเลยเลือกไปนั้งโต๊ะเดียวกับนายพิลึกคนนี้)

และตามปกติของฉันคือฉันก็มักจะพยายามผูกมิตรกับใครเค้าไปทั่ว
ฉัน : เรียนคณะอะไรเหรอคะ
และฉันก็ได้คำตอบเป็นสายตางงๆปนไม่แน่ใจว่าคุยกับเค้ารึเปล่ามองกลับมา
ฉัน : อยู่ปีไหนคะ
และก็เหมือนเดิม ฉันได้เพียงสายตามองกลับมา 2วินาทีแล้วหันกลับ

อึ้งสิ... เค้าคงไม่อยากคุยกับเรามั๊ง ก็ช่างเหอะ ไม่เป็นไร


และพอคาบต่อไปนั้น นายพิลึกก็ยังนั่งที่โต๊ะตัวเดิม แล้วทำไมฉันถึงต้องย้ายโต๊ะด้วยล่ะ เพราะฉะนั้น ฉันก็ยังยืนยันนั่งโต๊ะเดิม เพียงแต่ว่า ฉันไม่คิดที่จะทำความรู้จักกับเค้าก่อนอีกแล้ว



"ชอบอ่านหนังสือเล่มนี้เหรอครับ" จบเสียงนั้น ฉันก็เงยหน้าหันไปมองทางต้นเสียง
....นายพิลึก.... นายพิลึกพูดกับฉันก่อน รึเนี่ย
"ผมก็ชอบนะเรื่องนี้" เค้าคงเห็นฉันอึ้ง ก็เลยบอกต่อ
"ค่ะ ยังอ่านไม่จบเลย" และฉันก็เหมือนเดิม ที่ไม่คิดเล็กน้อยอะไรมากมาย ก็ตอบกลับพร้อมยิ้มกว้าง
"ผมชอบนะ อ่านแต่ละครั้ง ความรู้สึกและความหมายที่ได้ มันจะเปลี่ยนไป ตามความคิด และการมองโลกของเราในตอนนั้นๆ" นายพิลึกบอก และชั้นก็ได้แต่ยิ้มตอบ เพราะว่า ...ก็ฉันยังอ่านไม่จบนี่

"และถ้าคุณชอบอ่านหนังสือแบบนี้ คุณต้องฟังเพลงของวงนี้นะ เพลงนี้ละกัน" .....

"ถ้าเป็นหนัง ก็เรื่องนี้นะ" .....

"ลองหาหนังสือเรื่องนี้มาอ่านนะ" .....

นาบพิลึกคุยกับฉันเป็นวรรคเป็นเวร โดยที่ฉันได้แต่พูดว่า
"อืม..เหรอคะ" หรือไม่ก็ "ค่ะ..ค่ะ"

โดยระหว่างที่เค้าเงียบเพื่อที่จะจดชื่อเพลง ชอื่หนังสือ ชื่อหนังลงไปในสมุดฉัน

"โทษนะคะ..ชื่ออะไรเหรอคะ" ฉันถาม
"เดี๋ยวค่อยตอบนะ เดี๋ยวลืม" เค้าว่างี้นะ

"อืม..เรียนคณะอะไรเหรอคะ" ฉันถามอีกครั้งหลังจากเค้าเขียนหมดแล้ว
"ไว้ครั้งหน้าค่อยตอบนะ เดี๋ยวครั้งหน้าไม่มีเรื่องคุย" แล้วนายก็พิลึกก็เดินหนีไป จนตอนนั้นฉันกลายเป็นนางสาวพิลึกที่มองตามนายพิลึกแบบงงๆไปแทนเสียฉิบ



หลังจากนั้น ในวิชาเรียน นายพิลึกก็ย้ายที่นั่ง ซึ่งฉันก็ยังยืนยันจะนั่งที่เดิม นั่นก็ทำให้ฉันไม่ได้ตอแยเค้าอีก



จากนั้นอีกสัก 1เดือน ฉันบังเอิญกำลังจะเดินสวนกับนายพิลึก
"สวัสดีค่ะ" ฉันก็เป็นฉันที่ชอบทักทายกับคนที่เคยเห็นหน้าไปทั่ว ก็เดินไปขวางพร้อมทักทายและยิ้มกว้างในสไตล์ฉันให้
"อะ..เออ ครับ" นายพิลึกดูอึกอักๆ แล้วรีบเดินเลี่ยงไป ฉันก็มองตามด้วยความข้องใจเล็กน้อย แต่ก็ติดใจไม่นาน เมื่อเพื่อนฉันเห็นว่าฉันยังไม่เดินมาเลยเดินย้อนมาตาม



หลังจากนั้นประมาณ 1-2เดือน ขณะฉันนั่งคุยกับเพื่อนที่ระเบียงใต้ตึก ที่ตรงกลางตึกจะเป็นช่องว่าง มองเห็นระเบียงทุกชั้นของตึก

ฉันเงยหน้ามองไปชั้น 2 ............ เอ๊ะ..นั่นมันนายพิลึก
ฉันยิ้มกว้างให้ และโบกมือให้ แต่ทว่า
วืบ......... หาย นาบพิลึกรีบผละออกจากระเบียงแล้วก็เดินหนี ทำเอาฉันยิ้มเก้อ โบกมือเก้อ

แต่ช่างเถอะ ฉันไม่ถือสา




และถึงวันหนึ่งที่ฉันอารมณ์ไม่ดี และวันนั้นฉันกำลังซื้อน้ำส้มอยู่หลังตึกคณะ
เห็นอยู่ล่ะ ว่านายพิลึกกำลังซื้อน้ำส้มเช้งและกำลังมองมาที่ฉัน ฉันที่มองแต่หนังสือ และพอฉันแกล้งเงยหน้าขึ้น นายพิลึกก็หันไปมองทางอื่น และพอฉันก้มหน้าลง นายพิลึกก็หันมามองอีก

แต่วันนี้ ฉันอารมณ์ไม่ดีเกินกว่าจะทักใครให้เค้าเมินก่อนเหมือนทุกครั้ง พอฉันได้น้ำส้มขวดของฉัน ฉันจึงจ่ายเงินแล้วเดินจากไปทันที




และวันสุดท้ายที่ฉันเห็นเค้า คือวันที่ฉันไปนั่งเรียนเป็นเพื่อนเพื่อน พอจบวิชา ฉันก็เห็นนายพิลึกกำลังลุกออกจากห้อง ฉันเลยเดินไปหา
"สวัสดีค่ะ เรียนวิชานี้ด้วยเหรอคะ" และก็เหมือนเดิม ฉันได้คำตอบแบบตะกุกตะกัก
"คะ ครับ" แล้วนายพิลึกก็รีบจ้ำหนี ประหนึ่งดังกลัวใครมาเห็นแล้วเข้าใจผิด หรือไม่ก็รังเกียจ และฉันก็มองได้ความประหลาดใจเหมือนทุกครั้ง

"เธอก็รู้จักนาย....หรือ" จู่ๆอาจารย์ก็มาทัก
"อ้อค่ะ ลงเรียนวิชาเดียวกันน่ะค่ะ" ฉันตอบ
"อืม ดีๆ นาย....เป็นคนเก่งนะ" อาจารย์บอกแล้วก็เดินไป และเพื่อนฉันก็เดินมาหา

เพื่อนฉันก็บอกว่า นายพิลึกไม่ห็นจะมีเพื่อนสนิทเลยสักคน ไม่เห็นจะคุยกับใคร เพียงแต่ตั้งใจเรียนมาก และตอบคำถามของอาจารย์ได้แบบอาจารย์เหวอ(เหมือนที่ฉันเคยเห็น)




*******************************************
*******************************************


นั่นล่ะ จู่ๆฉันก็คิดถึงนายพิลึกคนนี้ ถ้าเป็นไปได้ อยากถามเค้าสักที ว่าฉันทำอะไรให้เค้าไม่ชอบใจนักเหรอ ถึงได้หมั่นทำท่ารังเกียจฉันจัง

หรือเพราะนายพิลึกไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท หรือเพราะนายพิลึกขี้อาย เลยทำตัวไม่ถูก

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ท่าทางของนายพิลึกในความทรงจำมันก็ยังข้องใจฉัน จนถึงปัจจุบัน

อย่าบอกว่านายพิลึกแอบชอบฉัน .. ฉันว่าไม่ใช่แน่นอน เพราะถ้าชอบจริง เวลาฉันทักเค้าต้องไม่รีบหลบ หรือว่าถ้าฉันคุยด้วย เค้าคงไม่รีบตัดบทแล้วเดินหนีหรอก มันไม่ใช่วิสัยของคนแอบชอบใครนะ ฉันว่า


และสุดท้าย ฉันอยากรู้จังเลย ว่าตอนนี้นายพิลึกเป็นยังไงบ้าง มีลูกแล้วยัง หรือว่า ทำงานอะไร เพราะฉันว่า ท่าทางนายพิลึกเหมาะกับวงการโฆษณามากที่สุดเลยล่ะ


นึกถึงนายนะ..นายพิลึก

Create Date : 06 กรกฎาคม 2552		1 comments
Last Update : 6 กรกฎาคม 2552 21:28:59 น.
Counter : 410 Pageviews.
Share Tweet