อสูรหมายเลขสองกับเทพีผู้เลอโฉม

นวนิยายโดย : อลินา

สำนักพิมพ์ : ลูกองุ่น

พิมพ์ครั้งที่ ๑ : มีนาคม ๒๕๕๘

ราคา : ๓๑๐ บาท

รายละเอียด

เมื่อโลกล่มสลาย ป่าหิมพานต์ถูกทำลายล้างด้วยมหาอัคคี เทพ อสูร สิ่งมีชีวิตจากป่าหิมพานต์และมนุษย์ต้องร่วมมือกันสร้างโลกใหม่ขึ้นมาเพื่อความอยู่รอด โลกใหม่ในนาม ‘นวหิมพานต์’

เทพีสาวิณี...ได้รับการยกย่องว่าเป็นเทพีที่มีความงามที่สุดในนวหิมพานต์

เพราะความงาม สาวิณีจึงถูกคาดหมายว่าจะเป็นมหาเทพีองค์ต่อไป

เพราะความงาม ผู้คนมากมายมักจะมองไม่เห็นถึงความฉลาด และความสามารถที่เทพีสาวมี

เพราะความงาม ใครๆ ก็ต่างคิดว่าสาวิณีมีทุกอย่างพร้อมสรรพในชีวิต โดยหารู้ไม่ว่าความปรารถนาที่สิ้นหวังของเทพีสาวคือความรัก

พิทยาธร...อสูรหมายเลขสอง

เขาไม่เคยเป็นอะไร นอกจากความขัดแย้งที่น่ารำคาญของสาวิณี

เขาเป็นตัวป่วน เป็นตัวปัญหา เป็นตัวกวนประสาท

ทว่าไข่ทองกินนรในสวนเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

ชีวิตที่เรียบง่าย และเต็มไปด้วยแบบแผนของเทพีสาวิณีเหมือนพลิกคว่ำไม่เป็นท่า ท่ามกลางความมุ่งร้ายจากศัตรูในเงามืด หล่อนต้องตัดสินใจว่าจะเลือกเส้นทางแห่งเกียรติยศ หรือเส้นทางแห่งหัวใจ

* * * * *

บันทึกหลังอ่าน

องค์อินทร์ทรงโปรด! ...(อุทานตามเทพีสาวิณี นางเอกของเรื่อง ฮ่าๆ)

ในที่สุด “ทุติยอสูร” นวนิยายลำดับที่สองในชุด “นวหิมพานต์” ก็รวมเล่มเสียทีครับ หลังจากที่คนอ่านอ่าน “ตรีเนตรทิพย์” จนจบก็ต่างพากันอยากอ่านเล่มต่อทันที (อุ้มสมก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน) และความรู้สึกแรกหลังจากอ่านทุติยอสูรเล่มนี้จบ ก็อยากจะตะโกนบอกพี่ปุ้ย อลินา คนแต่งดังๆ ว่ารีบส่งเล่มสาม เล่มจบของซีรีส์ชุดนี้มาเถอะ อย่าทำร้ายคนอ่านด้วยการปล่อยให้ลงแดงตายเลย (พี่ปุ้ยเมิน ฮ่าๆ)

ถ้าใครคิดจะอ่านทุติยอสูรละก็ อุ้มสมขอแนะนำให้อ่านตรีเนตรทิพย์ ซึ่งเป็นเล่มแรกของชุดนี้ก่อนเลยนะครับ เพราะเนื้อหาต่อเนื่องกัน ไม่แนะนำให้อ่านแยกกันครับ เดี๋ยวจะไม่รู้เรื่อง และงงไปกับเหตุการณ์ ความสัมพันธ์ ตัวละครไปเสียเปล่าๆ ยิ่งถ้าอ่านทุติยอสูรก่อน อรรถรสในการอ่านตรีเนตรทิพย์จะลดลงไปมากเลยละครับ

“ทุติยอสูร” เป็นเรื่องราวความรักของ “พิทยาธร” อสูรหมายเลขสอง และ “เทพีสาวิณี” เทพีผู้งดงามที่สุด ซึ่งเดิมทีความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ค่อยจะดีนัก มักมีเรื่องให้ขัดแย้งกันอยู่เสมอ แต่เพราะไข่ทองกินนร เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เปลี่ยนไป ทำให้ทั้งคู่ต้องร่วมผจญภัยด้วยกัน จนต่างรู้ใจตนเองในที่สุด

สนุกมากครับ อลินา (กิ่งฉัตร) ไม่เคยทำให้ผิดหวัง เรื่องนี้อ่านไปก็อมยิ้มไปในความน่ารัก กุ๊กกิ๊กของคู่พระนางนี่ละครับ ทั้งสำนวนภาษาที่ไหลลื่น การดำเนินเรื่องที่กระชับ ไม่เยิ่นเย้อ อ่านแล้วไม่มีจุดไหนที่รู้สึกว่าเนือย หรือน่าเบื่อเลย

อ่านแล้วลุ้นไปกับปมไข่ทองกินนร เจ้ากินราตัวน้อย ความวุ่นวายในอุดรพนาซึ่งเป็นฉากหลังสำคัญของเรื่องนี้ (อุดรพนาคือดินแดนของเหล่ากินนร เป็นดินแดนที่ไม่ต้อนรับคนนอกเข้ามายุ่งเกี่ยว) ไปพร้อมๆ กันกับความรักของคู่พระนาง

เทพีสาวิณี นางเอกเป็นเทพีที่ได้รับการยกย่องว่าสวยที่สุด ในอนาคตเธอจะต้องได้เป็นมหาเทพีองค์ต่อไป (มหาเทพี คือชายาของบรเทพ ผู้เป็นใหญ่เหนือเทพทั้งปวง) แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าสาวิณีกับบรเทพจะรักกันฉันชู้สาวเสียที สาวิณีมีบิดามารดาเป็นเทพชั้นสูง เธอจึงถูกเลี้ยงดู อบรมสั่งสอน ทั้งจากบิดามารดา และพี่เลี้ยงอย่าง “เทพีชั้นสูง” ที่จะต้องรักษาความสง่างามของตนไว้ตลอดไป ไม่ว่าอารมณ์และความรู้สึกใดๆ จะสุขหรือทุกข์ก็ห้ามแสดงให้ใครเห็น เธอจึงไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพ่อและแม่เลย เทพีสาวิณีดูเหมือนจะเป็นหญิงสาวที่มีทุกอย่างพรั่งพร้อม แต่สิ่งเดียวที่เธอขาดคงเป็น ความรัก พ่อของเธอคือนักปกครองที่ดี แต่ไม่ใช่พ่อดี นั่นคือปมของเทพีสาวิณี เปิดเรื่องมาคนอ่านจะได้รู้เลย ว่าเธอขาดอะไร เพราะคนที่เทพีสาวิณีรู้สึกอิจฉา กลับเป็นเจ้าสาวของบรอสูร...ที่ได้รับความรักจากบรอสูร โดยไม่ต้องปิดบังความรู้สึกของตนเอง

ดังนั้น ในส่วนลึกของจิตใจเทพีสาว เธอจึงหวังจะได้รับความรักจากใครสักคนมากที่สุด และชายหนุ่มที่เหมาะสมจะเป็นคู่ชีวิตของเทพีสาวิณีก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...

พิทยาธร เจ้าของสมญา “ทุติยอสูร” หรือ อสูรหมายเลขสอง ทำไมเขาถึงเป็นอสูรหมายเลขสอง? เพราะอสูรหมายเลขหนึ่ง คือบรอสูรไงล่ะ (บรอสูร คือ พระเอกเรื่องตรีเนตรทิพย์) พิทยาธร เป็นพระเอกที่มีคาแรคเตอร์ที่น่ารักมากครับ เนื้อเรื่องมีสีสันก็เพราะความกวนและความทะเล้นของเขาที่ยั่วโมโหนางเอกตลอดเรื่อง แต่ในสถานการณ์ที่คับขัน พิทยาธรก็เป็นผู้นำที่ดี และสามารถปกป้องสาวิณีได้ดีเลยทีเดียว พิทยาธรมีบิดาเป็นถึงบรอสูรองค์เก่า แต่อะไรกันที่ทำให้พิทยาธรไม่คิดจะดิ้นรนที่จะเป็นบรอสูรตามพ่อ? พิทยาธรต้องการเป็นอสูรธรรมดา เขาใช้ชีวิตตามประสาอสูรหมายเลขสองอย่างมีความสุข และนั่นทำให้อุ้มสมมั่นใจว่าพิทยาธรคือคนที่เหมาะและคู่ควรกับสาวิณีที่สุดแล้ว เพราะเขาจะเป็นพ่อบ้านที่ดี และทุกลมหายใจของอสูรหมายเลขสองจะมีแต่เทพีผู้เลอโฉมอย่างสาวิณีแน่นอน

เคมีของคู่พระนางมันเข้ากั๊นเข้ากัน ยิ่งช่วงหลังที่ต่างฝ่ายต่างรู้ใจของตัวเองแล้ว มันหวานมาก น่ารักสุดๆ ไปเลยครับ เพราะทั้งคู่ต่างไม่คิดจะปิดบังหัวใจของตัวอีกแล้ว เรียกได้ว่าโชว์หวานแข่งกันเลยทีเดียว แต่ที่รู้สึกแปลกๆ และขำมากก็คือคำอุทานของเทพีสาวิณีที่อุ้มสมกล่าวไว้ตั้งแต่ต้นนี่ละครับ ฮ่าๆ องค์อินทร์ทรงโปรด ในขณะที่อ่านก็ลองออกเสียงตาม ใส่อารมณ์แบบกำลังตกใจสุดๆ ประมาณ คุณพระช่วย

ส่วนปมของเรื่อง นอกเหนือจากปมรักของพระนางแล้ว เรื่องราวในอุดรพนาก็น่าสนใจไม่แพ้กัน เพราะเหล่ากินรา ต่างไม่ชอบให้คนนอกมาถิ่นของตน เป็นเผ่าพันธุ์ที่รักสันโดษมาก ปกครองโดยราชและรานี ซึ่งจะต้องมีขนสีทองเท่านั้น ที่นี้ก็จะเกิดความขัดแย้งขึ้นครับ เพราะเหล่ากินนรชั้นสูง ที่จะได้เป็นราชและรานีนั้น มีอยู่สามวงศ์ด้วยกัน ส่วนเจ้าไข่กินนร ที่พระนางไปเจอ ก็ดันเป็นเด็กชายกินราขนทองเสียด้วย! เจ้าหนู กัญจน์ น่ารักน่าหยิกมาก เป็นโซ่ทองคล้องใจให้คู่พระนางเรากลายๆ เลยทีเดียว

ความขัดแย้งทางการเมืองที่เกิดในอุดรพนา ไม่หนักหน่วงมาก แต่ก็ยังมีให้ได้ลุ้นกันว่าใครคือตัวการที่แท้จริง เบื้องหลังแห่งความวุ่นวายทั้งหมดเกิดขึ้นจากใคร (แฟนๆ กิ่งฉัตรที่พอจะเดาทางออก ก็น่าจะเดาไม่ยาก แต่อุ้มสมเดาผิดทั้งหมดเลย ฮ่าๆ) ซึ่งตัวละครที่อุ้มสมชอบมากที่สุดในเรื่องนี้ก็คือเธอคนนี้เลยครับ... ไศลโสภิณ พี่ปุ้ยเปิดตัวละครเธอ โดยให้ความรู้สึกว่าเป็นรานีที่บ้าอำนาจ ข่มสามีตัวเอง ร้ายกาจ...แต่ท้ายที่สุดแล้ว ทำไมเธอถึงกลายเป็นตัวละครที่อุ้มสมชอบมากที่สุด?... อุ้มสมชอบความเข้มแข็งและความเด็ดเดี่ยวของเธอครับ เธอเป็นผู้นำที่ดี แม้ว่าในใจจะอ่อนแอ มีความทุกข์สักเพียงไหน แต่เมื่อเธอยืนอยู่ที่สูง อยู่ในตำแหน่ง “รานี” แล้ว เธอต้องเข้มแข็งและยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นให้ได้ อาจดูไม่มีหัวใจแต่แท้จริงแล้วหัวใจเธอยิ่งใหญ่เหลือเกิน (เสียดาย รู้สึกว่าเธอออกน้อย อยากให้เธอได้ออกเยอะกว่านี้ด้วยนะเนี่ย)

อีกสิ่งที่ชอบมากคือ ในเล่มนี้ แฟนๆ ตรีเนตรทิพย์ จะได้เห็นความเป็น “เนตรทิพย์” ของทิพย์อาภาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น และมีบทบาทสำคัญ ที่คอยช่วยเหลือพระนางในเรื่องนี้มากเลยทีเดียวครับ

และตัวละครที่สำคัญอีกตัวในชุด “นวหิมพานต์” ก็คือตัวร้ายที่ต่อเนื่องมาจากเล่มที่แล้ว มาถึงเล่มนี้ ก็ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทันครับ เป็นตัวร้ายที่ฉลาดมาก แต่ก็เลวมาก ทำให้อุ้มสมชอบมาก ชอบความฉลาดของมันนี่แหละครับ ฮ่าๆ เพราะเดาไม่ออกเลยว่าจุดจบของตัวละครตัวนี้จะเป็นยังไง

บทส่งท้ายค้างมาก เรื่องราวของ ปาราวตี แม่อสูรสาวจอมทำลาย ที่ใครอยู่ใกล้เป็นต้องขนลุกหวาดผวา มันน่าสนใจเสียจริงครับ...ได้แต่ร้องเพลงรอต่อไป

ชายที่เก่งมิใช่ชายผู้เชี่ยวชาญในการรบ มิใช่ชายที่รอบรู้ด้านวิชาการ แต่เป็นชายที่รู้จักสตรีอย่างถ่องแท้...รานีได้กล่าวไว้!

เพลินทัศนาพนาอักษร

อุ้มสม

๑๓ เมษายน ๒๕๕๘