งานอดิเรก : เดินเล่นในโรงพยาบาลแสนสุขใจ (ตอนที่ 1)

ที่ต้องมี(ตอนที่ 1) เพราะเรื่องนี้ต้องเล่ายาวๆ ค่ะ มีวีรกรรมหลายอย่างเกิน 5555+

เชื่อว่าทุกคนจะมีงานอดิเรกเป็นของตัวเอง

คือแบบ...บางคนอาจจะบอกว่าไม่ได้ทำอะไรแต่ส้มว่ามันต้องทำซักอย่างสิ (ยัดเยียดให้เค้าซะงั้น 555) ถ้านับตามมาตรฐานของส้มเนี่ย ถือว่าการทำอะไรบางอย่างซ้ำๆนอกเหนือเวลางานประจำของเราคืองานอดิเรกหมดแหละ

ดังนั้นงานอดิเรกของส้มจึงเป็นได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการอ่านหนังสือ ฟังเพลงไปจนถึงการนั่งเมาท์กันกับเพื่อนใน รพ.

อ้าว...ไม่เคยทำล่ะสิเหอะๆๆๆ อยากบอกว่ามันสนุกมากเลยนา

เรามีเพื่อนรุ่นน้องคนนึงซึ่งจะว่ารสนิยมไปในทางเดียวกันก็ได้คือเป็นคนชอบอ่านหนังสือประเภทเดียวกัน แนวความคิดคล้ายๆ กันแต่น้องเค้าเรียนคณะทางศิลปะ และที่สำคัญคือตอนปี 1 น้องเค้าเคยป่วยบ่อยมากทำให้ชีวิตตอนปี 1 นั้นส่วนมากจะวนเวียนอยู่กับ รพ.เป็นส่วนใหญ่ (บ่อยแค่ไหน...ก็มีหมอประจำตัวก็แล้วกันล่ะเอ้า!)

ทีนี้พอมารู้จักและเป็นเพื่อนสนิทกันวันนึงมันก็เลยชวนเรามาเดิน รพ. เล่น...พูดอีกอย่างก็คือเดินเล่นใน รพ. นั่นแหละ(จะพูดกลับไปกลับมาทำไมเนี่ย) ไอ้เราซึ่งเป็นคน “ยังไงก็ได้” จริงๆ จึงบอกน้องว่า “ยังไงก็ได้”และลงท้ายคือเรามาเดินเล่นกันที่ รพ.

จนทุกวันนี้เราสองคนจะผลัดกันชวนอย่างน้องถ้าเลิกเรียนแล้วก็จะชวนว่า “ป่ะเจ๊...ไปรพ. กัน” ส่วนมากการไป รพ.ของเราสองคนจะไปประมาณ 4 โมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาที่นักศึกษาแพทย์ก็จะเริ่มเลิกเรียนหมอก็จะเริ่มเลิกทำงาน และโรงพยาบาลก็จะร้างคน บรรยากาศวังเวงพิกลยิ่งจุดเริ่มต้นของการเดินเล่นของเราจะตั้งต้นที่ตึกนิติเวชอยู่เสมอด้วย 555+

แต่ตึกนิติเวชนี่จากการทำวิจัย (เดินไปเดินมาหลายรอบ) แล้วพบว่า ที่นี่เป็นที่ๆลมพัดเย็นสบายมากที่สุด เพราะฉะนั้นตอนหลังๆ มาตึกนี้ก็เลยกลายเป็นที่นั่งเล่นของเราสองคนไปซะงั้น

จากตึกนิติเวชเราจะเดินลัดเข้าไปใน รพ. ตามทางเดิน น่าจะผ่านตึก ER ก่อนพอเดินทะลุผ่าน ER เสร็จก็จะไปถึงบริเวณที่เป็นที่นั่งรอสารพัดอย่างนับตั้งแต่ห้องเจาะเลือด ห้องจ่ายเงิน ห้องรับยา ห้องนั่นโน่นนี่ ซึ่งจริงๆก็ไม่อยากจะเรียกว่าห้องเท่าไหร่อยากเรียกว่าโถงใหญ่เลยมากกว่าเพราะถ้าใครเคยไปใช้บริการที่ รพ.สวนดอก(รพ.มหาราชนครเชียงใหม่) จะรู้ว่า ณ จุดๆ นั้นไม่ได้แบ่งเป็นห้องแต่อาศัยการจัดวางเก้าอี้เป็นกลุ่มๆ เท่านั้น

และบริเวณนั้นบางทีก็เป็นที่นั่งเล่นของเราสองคนเช่นกันซึ่งก็แล้วแต่อารมณ์ว่าวันนั้นเป็นยังไง อาจจะไปนั่งคุยกันคิกคักๆ(เสียงเราเบานะคะ ^^) หรือแม้แต่นั่งเงียบๆมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาโดยที่ไม่คุยกันเป็นชั่วโมงๆ เลยก็มี

จริงๆที่เราติดโรงพยาบาล อาจเป็นเพราะเมื่อไปบ่อยๆ นอกจากเชื้อโรคสารพัดอย่างที่เป็นสิ่งเฉพาะตัวของรพ.แล้ว ก็ยังมีผู้คนหลากหลายให้เราได้ศึกษา มันเป็นที่รวมของคนทุกชนชั้น ทุกฐานะทุกที่มา และแต่ละคนก็มาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายแตกต่างกัน บางคนอาจจะ “มา”เพราะความเจ็บป่วย บางคนอาจจะ “ไป” เพราะหายป่วย บางคนอาจจะมาเยี่ยมคนป่วยและบางคนอาจจะมา...ฯลฯ

การไปเดินรพ. ของส้มกับเพื่อนนั้นไม่ได้เป็นการไปเพื่อ “ปลง” นะคะ มันเหมือนการที่เรามองผู้คนนิ่งๆแล้วเราก็เห็นความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ สีหน้า ลักษณะอาการกิริยาท่าทางของเขาเหล่านั้น มันเป็นเรื่องที่น่าสนุก น่าสนใจ และน่าศึกษาจริงๆนะเออ...

เพื่อนคนนึงที่บังเอิญรู้เรื่องงานอดิเรกนี้บอกว่าเราโรคจิต

...เอ๊ะ! หรือว่าเราจะโรคจิตจริงๆ ล่ะเนี่ย?

คราวหน้า จะเล่าเรื่องวีรกรรมต่างๆ ในการเดินเล่นโรงพยาบาลให้ฟังค่ะ ^^

Create Date : 18 มิถุนายน 2555		0 comments
Last Update : 18 มิถุนายน 2555 1:49:11 น.
Counter : 1240 Pageviews.
Share Tweet