อ่านบทกวีคุณแล้ว นึกถึงบทบาทของตัวเองว่า
ตอนนี้เป็นต้นกล้วย ใบกล้วยหรือผลกล้วย
แต่ทุกบทไม่ใช่เรื่องกล้วย ๆ ทั้งนั้นนะว่ามั้ย

เราปลูกกล้วยไว้หลังบ้านค่ะ เพียงเพื่อจะเห็นใบกล้วยเป็นฉากใหญ่ ๆ ตัดกับรั้วปูนอันแข็งแรง หนาเทอะทะ เพราะหลังบ้านติดกับลำเหมืองจึงต้องสร้างคานใหญ่มาก ปล่อยตีนตุ๊กแกเกาะยาวบนผิวปูนอีกต่างหาก
แต่กล้วยที่ปลูกไว้ยาวตามรั้วนั้น มาพร้อมกับปลีกล้วยและผลสวย ๆ เป็นที่จับตาของคนผ่านไปมา คนปลูกไม่ได้กิน คนผ่านไปมาเขาจับจองกันเอง เราไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรหรอก จะหวงก็ไม่ได้เพราะเป็นอยู่บนพื้นที่สาธารณะ กินน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่ยามที่ใบเขียวใหญ่สวย ๆ น่ะ พอชื่นตาชื่นใจ ก็จะมีคนเลาะลำเหมือง ไต่รั้ว ตัดใบกล้วยจนเกลี้ยง เซ็งแค่นี้เอง ทั้งที่รู้ว่าอยู่กับเราก็ไร้ประโยชน์ แต่ก็ไม่อยากให้เขาตัดน่ะ

เราฝากลิ้งค์นี้ไว้ให้คุณนะคะ ไม่รู้ว่าเคยได้อ่านหรือยัง

กล้วยห่างกอ

ขอบคุณสำหรับลิงค์ค่ะ

เข้าใจความรู้สึกของเจ้าของต้นไม้ ที่อยากให้ใบของต้นไม้อยู่เขียวสวยบนต้น

เราก็เคยค่ะ หน้าบ้านมีเล็บมือนางขึ้นสวยเชียว อยากให้ดอกมันสวยบนต้นอย่างนี้นานๆ

วันหนึ่ง ขณะเรากำลังขี่มอเตอร์ไซค์เข้าซอยเพื่อกลับบ้าน เจอเด็กปั๊มคนหนึ่งเดินในซอย ผ่านเราไป

ในมือถือดอกเล็บมือนางช่อเบ้อเร่อ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเด็ดจากมาจากรั้วไหน

เขากำลังผิวปาก อารมณ์ดีเชียว อารมณ์ที่เราจะขุ่นเพราะมีคนมาเด็ดดอกไม้หน้าบ้านไป เลยกลายเป็นอารมณ์ยินดี

บางทีเล็บมือนางพวงนั้น อาจเป็นของฝากให้คนพิเศษของเขา เมื่อกลับถึงบ้านก็ได้

เราว่าเวลาเขาเด็ดใบกล้วยริมรั้วบ้านคุณ เขาต้องซึ้งเจ้าของแน่ๆว่า บ้านนี้มีน้ำใจ....

สวัสดีครับ รักแรกคลิก


รูปใบกล้วยสวยมาก ถ่ายเองหรือเปล่า ?
ทั้งที่เป็นใบกล้วยธรรมดา ๆ
เพียงแต่มุมมองที่แตกต่างก็ทำให้ภาพที่เห็นสวยแปลกตา


ไม่ว่ารับบทจะเป็นกรวยใบศรีรองกระจาดก็ยังดี
แต่ถ้ารับบทห่อข้าวเหนียวปิ้งแล้วละก็เศร้าจริงๆ
คือต้องถูกเผาไหม้เพื่อให้คนอื่นได้อร่อยกับข้าวเหนียว
แต่ก็ดูเป็นพระเอกดี