อินเดียนแดงน้อย กับวณิพกพเนจร
ฉันสมัครเป็นครูอาสาสอนภาษาอังกฤษให้น้องๆนักเรียนชั้น ป.4-6 ในเขตชุมชน สอนชั้นละ 1 คาบติด ต่อกัน 3 คาบต่อหนึ่งครั้ง ทีแรกฉันคิดแผนการสอนอย่างเลิศ แต่เมื่อเจอนักเรียนและประเมินพื้นฐานเบื้องต้น พบว่าต้องค่อยเป็นค่อยไป เหมือนเตรียมขนน้ำไปแจกรถบรรทุกหนึ่ง แต่เด็กเอาแก้วใบจ้อยมารอรับ ฉันเลยต้องเปลี่ยนกระบวนยุทธ์จากการแจกน้ำด้วยหัวจ่าย มาเป็นกรอกใส่เหยือกเล็กๆ แล้วค่อยๆรินให้เขาแทน เวลาอยู่ท่ามกลางเด็กๆ ฉันมีความสุขเสมอ ฉันเชื่อว่า การศึกษาแบบเรียนๆเล่นๆ จะจูงใจเด็กได้มากกว่าตั้งหน้าตั้งตาเรียนจริงจัง ฉันเลยหาวิธีสนุกๆมาใช้ในห้องเรียนของเรา 
ล่าสุด ฉันตั้งใจสอนนับเลข เด็กๆบอกว่าครูสอนนับถึง Twenty แล้ว พอให้ท่อง one - ten ก็ท่องกันได้ปาวๆ เหมือนเจ้าขุนทอง รีบมาเร็วไว แต่พอฉันถามเรียงคนว่า Seven คือเลขอะไร nine คือเลขอะไร เด็กๆเงียบ แผนที่จะให้เด็กแข่งกันคิดเลขเป็นภาษาอังกฤษเลยต้องชะลอไว้ก่อน ฉันเตรียมการล่วงหน้าไปขอคอร์ดเพลง Little Indian ที่เคยฟังตั้งแต่เด็กๆ จากคุณจรวย (นักเล่นกีตาร์คนเก่งที่มี page ใน FB) แล้วเอามาเล่นประกอบการเรียน สอนน้องๆนับเลขด้วยเพลง ฉันหอบอูคูเลเล่ไปเป็นวณิพกหน้าห้อง ไม่ได้วางหมวก กลัวเด็กเอาตังค์มาหย่อนจริงๆ... 
แค่เด็กๆรู้ว่าจะได้ร้องเพลง ก็ตื่นเต้นกันแล้ว ฉันชอบท่าทางขยุกขยิกๆเพราะตื่นเต้นของเด็กๆมาก ทำเอาฉันลำพอง คิดว่าเป็นเทเลอร์ สวิฟ ( Talor Swift) กำลังร้องเพลงสวยๆอยู่บนเวทีไปเสียแล้ว หลังจบคาบเรียนทั้งสามชั้นในวันนั้น ฉันยิ้มแก้มปริเมื่อได้ยินเด็กๆร้องเพลง Little Indian แข่งกันตลอดทาง ระหว่างเดินไปกินกลางวันที่โรงอาหาร ฉันเคยฝันอยากเป็นครู ฉันชอบสอนหนังสือ ฉันชอบเขียนกระดานดำ (มาก) ฉันอยากถ่ายทอดสิ่งที่เจอให้คนอื่นได้ตื่นเต้นกับอัศจรรย์ของโลกด้วยกัน ฉันชอบอารมณ์ถามตอบในห้องเรียน สำหรับฉัน มันไม่ใช่การเรียน แต่คือการเรียนรู้ แม้อุดมการณ์กับความจริงบางทีก็ไม่ได้อยู่ในเลนชีวิตเลนเดียวกัน แต่การเป็นครูอาสาเหมือนได้เปิดโอกาสให้ตัวเองเติมเต็มฝันเล็กๆของตัวเอง 
ลูกศิษย์ฉันมาจากพื้นฐานหลากหลาย บ้างอยู่ในสมณะเณร บ้างเป็นลูกเสือ (แต่ไม่มีลูกตะเข้) บ้างเป็นหัวโจกประจำห้อง บ้างเงียบขรึม เพราะเพิ่งย้ายโรงเรียนมาหมาดๆ เนื่องจากต้องติดตามพ่อแม่ที่ย้ายงานตามไซต์ก่อสร้างตลอดปี บ้างหัวไว บ้างหัวช้า บางคนชื่อเล่น- ยูจีน ขณะที่เพื่อนนั่งข้างๆชื่อ- อาฮัว แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันในลูกศิษย์ฉันทุกคนคือ ความสวยงามของเยาว์วัย และยิ้มบริสุทธิ์เหล่านั้น - - รอยยิ้มของเด็กๆ - - เป็นสิ่งหนึ่งที่กล้องยี่ห้ออะไรก็ถ่ายได้ภาพสวย เป็นสิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องใช้โปรแกรมตัดต่อดัดแปลงภาพก็เชื่อได้ว่า ภาพนั้นจะออกมาดูดี ฉันเป็นแค่ครูอาสา แต่ฉันหลงรักรอยยิ้มของลูกศิษย์จอมซนของฉันเสียแล้ว ฉันจะทำอย่างไรดี
| Create Date : 25 มิถุนายน 2555 |
| Last Update : 25 มิถุนายน 2555 13:46:22 น. |
|
42 comments
|
| Counter : 4650 Pageviews. |
 |
|
งานยังยุ่งได้ใจ คอมก็ยังป่วยไม่เลิก แต่ก็ยังพอเข้าบล็อกได้ ก็เลยรีบตระเวนเยี่ยมเพื่อน ๆ ก่อน ไม่รู้ว่าจะไปเยี่ยมได้สักกี่บล็อก 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
การใช้เพลงเป็นสื่อการสอน
เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากๆ
ถ้าครูของผมสอนอังกฤษด้วยวิธีนี้
ตอนนี้ผมน่าจะรักในภาษาอังกฤษครับ 555
เสียดายมาก --