การมาใช้ชีวิตเมืองหลวง คล้ายๆเพลงของพี่ป้อม - โต๊ะ เพลงหนึ่ง

...ได้ (หลาย)อย่าง เสีย(หลาย)อย่าง

มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่บ้าง ซึ่งฉันสนุกกับการพิจารณาตนเองอยู่ทุกวัน

* อยู่เมืองหลวง ฝีมือการขับรถของฉันพัฒนาจากระดับประถมสู่ขั้นปริญญา ด้วยความจำเป็น ... โดยปกติฉันขับรถสุภาพมาก แม้จะซิ่งอยู่บ้าง แต่ไม่เคยทำนิสัยแย่ๆบนท้องถนน แต่อยู่กทม ถ้ายังสุภาพมากไป เช่น ให้คันอื่นแซง คันหลังจะกดแตรด่าทันที

หรือการเปิดไฟเลี้ยวขอทาง และรอจนเขาให้ทางค่อยเข้าเลนอย่างอะลุ้มอะล่วย - -  การณ์นี้ คุณจะต้องรอไปสามชาติเศษ กว่าจะได้ทาง ปสก สอนฉันว่าถ้าคุณอยากเปลี่ยนเลน ให้ตบไฟเลี้ยวแล้วหักเข้าเลนไปเลย ซึ่งฉันต้องทำใจ + หมั่นฝึกฝน และปฏิบัตินานมาก

* ขับรถในกทม ได้ฝึกตบะ และความอดทนขั้นสูง

* ขับรถในเมืองหลวง ได้ฝึกการอ่านเร็ว แบบที่ คุมอง smart brain / super kids หรือสถาบันภาษาอื่นๆไม่มีบรรจุในหลักสูตร ที่ต้องอ่านเร็ว เพราะป้ายบอกทาง เล็ก หรือกระชั้นมาก ถ้าอ่านช้า หรือใจลอย มีโอกาสจะเลยป้าย เลยแยก เลยซอยได้ง่ายๆ

* สวนสาธารณะในกทม มีน้อยกว่า 7-11 ถึงอย่างนั้น ฉันไม่ลดละ ตามหาแหล่งวิ่งจ๊อกกิ้งใกล้ที่ทำงานจนได้ แม้จะเล็กและไกลออกไปกว่า 3 กม แต่ถือว่าเป็นการ warm up

* การวิ่งจ๊อกกิ้งริมถนน ไปเรื่อยๆ แม้จะดีต่อสุขภาพกล้ามเนื้อ แต่บั่นทอนสุขภาพปอดมาก

ปัจจุบัน ฉันเริ่มมีอาการภูมิแพ้อากาศ กำลังพิจารณาว่าถ้ายังวิ่งเพื่อทำตนให้แข็งแรงมาสู้ภูมิแพ้ จะสู้กันทัน หรือคุ้มกันไหม

ฯลฯ

โชคดีอย่างหนึ่ง ที่โต๊ะทำงานฉันอยู่ทางทิศตะวันตก เฉียงใต้

เวลาทำงานเลิกช้า จะมีโอกาสได้ ร้องเพลงชาติเบาๆที่โต๊ะทำงาน และมองพระอาทิตย์ลับยอดตึก ...

ถึงจะเป็นอาทิตย์ตกดิน

ที่มีทะเลตึกระฟ้า หน้าผาทางด่วนเป็นฉาก

แต่

พระอาทิตย์ยังคงสวยงามเสมอ

Create Date : 22 เมษายน 2556
Last Update : 22 เมษายน 2556 18:11:26 น.		14 comments
Counter : 1299 Pageviews.
Share Tweet