|
คำอธิษฐานที่ใครบนนั้นคงได้ยิน ตอน 1
- 1-
ช่วงชีวิต 4 ปีในมหาวิทยาลัยของฉัน มีบุคคลน่าจดจำมากมาย หนึ่งในนั้นคือเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งที่จุดประกายแรงดาลใจบางอย่างให้กับฉันอย่างมาก และประกายนั้นยังโชติช่วงมาจนถึงปัจจุบัน
ภาคการศึกษาที่ฉันเข้าเรียน มีเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งเป็นผู้พิการทางสายตา ฉันยังจำวันแรกที่พบเขาได้ดี
วันนั้นนักศึกษาปี 1 ทยอยเข้าเรียนวิชาปรัชญาเบื้องต้น ซึ่งเป็นวิชาบังคับของเด็กปีหนึ่งทุกคน เรานั่งเก้าอี้ติดกัน จึงได้ทักทายและแนะนำตัวสั้นๆ เขามีชื่อจริง แต่ดูเขาจะพึงใจให้เพื่อนๆเรียกเขาด้วยชื่อเล่นมากกว่า
พวกเราเรียกเขาว่า โบ...
ฉันไม่คิดว่าการสนทนาเพียงสองประโยคระหว่างเพื่อนแปลกหน้าจะสร้างรอยหยักของการจดจำในสมองได้สักกี่มากน้อย
แต่ฉันต้องทึ่งจัด เมื่อวันหนึ่ง ฉันพบเขาในคณะโดยบังเอิญและทักทายเขาสั้นๆ เขาหันกลับมาและทักทายฉันตอบพร้อมเรียกชื่อเล่นของฉันอย่างแม่นยำ
หลังจากวันนั้น ในห้องเรียนวิชาปรัชญาฯ เรามักนั่งเก้าอี้ติดกันเสมอ
ฉันพบว่าการเรียนหนังสือใกล้เพื่อนผู้พิการทางสายตา เป็นประสบการณ์อันมีค่าอย่างหนึ่งในชีวิต
- 2-
เวลาเรียนหนังสือ โบมักมีอุปกรณ์การเรียนอลังการ ชนิดที่ตามหาซื้อในร้านขายเครื่องเขียนทั่วย่านนั้นคงไม่มีขาย หรือแม้แต่จะไปถามหาที่ร้านระดับตำนานอย่าง จีฉ่อย** ก็คงต้องใช้เวลาเสาะหาสินค้าราวสองสามวัน
( **จีฉ่อยคือร้านโชห่วยร้านหนึ่งที่ประกาศเจตนารมย์ของร้านว่า สามารถจัดหาสินค้าให้ลูกค้าได้ทุกอย่างในโลกนี้ ตั้งแต่เครื่องเขียนเบสิก เครื่องมือแพทย์ โจ๊กสามย่าน ไปจนถึงเปียโนเป็นหลังๆ จีฉ่อยก็ไม่เคยทำให้ใครผิดหวังมาแล้ว)
ขณะที่ตำราเรียนของพวกเรามีขนาดหนึ่งร้อยหน้า ความหนาของหนังสืออักษรเบรลล์ที่โบใช้ต้องเพิ่มเข้าไปอีกเท่าตัว ถ้าเปรียบกับพิซซ่า ตำราธรรมดาคงเป็นแบบแป้งขอบบาง ขณะที่ของโบต้องเป็นแบบขอบหนาเพิ่มชีสและไส้กรอกคอมโบทรงเครื่อง
นอกจากนี้โบยังมีเครื่องจดเลกเชอร์ที่ไม่เหมือนใคร เพราะนอกจากดูจะจดสนุก จดเพลินแล้ว ยังมีเสียงด้วย...
อุปกรณ์จดเลกเชอร์พิเศษนี้ มีชื่อเรียกว่า Braille Slate วิธีการคือโบจะสอดกระดาษเข้าไประหว่างแผ่นของเครื่องนี้ และใช้หมุดกดเป็นตัวอักษรเรียงต่อๆกันไป เวลาจะอ่านก็จะพลิกหน้ากระดาษ และเอานิ้วสัมผัสรอยนูนที่ทำไว้
เวลาเรียนหนังสือ นอกจากจะมีเสียงอาจารย์สอนหน้าห้องแล้ว ในห้องเรียนของเรา ยังมีเสียงจดเลกเชอร์สุดเท่ดังเป็นจังหวะจะโคน .. กึ๊ก กึ๊ก กึ๊ก ..จากเก้าอี้ที่โบนั่งด้วย
ฉันเคยขอให้โบเขียนชื่อ นามสกุลฉันด้วยอุปกรณ์นี้ให้หน่อย ฉันอยากเก็บไว้ดูเล่น โบหัวเราะและบอกว่าไม่เคยมีใครมาขออะไรแปลกประหลาดอย่างนี้มาก่อน
ฉันอ่านอักษรเบรลล์ไม่ออก แต่รอยนูนบนกระดาษที่เรียงต่อกันเป็นชื่อฉัน ช่างสวยงามอัศจรรย์ จนต้องยกให้เป็นของที่ระลึกจากเพื่อนชิ้นประวัติศาสตร์ชิ้นหนึ่ง ที่หยิบขึ้นมาดูทีไรเป็นต้องยิ้ม และหวนนึกถึง กึ๊กเก่าของฉัน
( กึ๊ก แผลงมาจากคำว่า กิ๊ก ใช้เรียก เพื่อนที่รู้สึกต่อกันอย่างเพื่อนแท้ๆ และมีความทรงจำแสนดีร่วมกัน- อ้างอิงจาก พจนานุกรรม รักแรกคลิก)
กลุ่มเพื่อนในคณะมักขอแรงให้พวกเราช่วยมาอ่านหนังสือเป็น'ตำราเสียง' ให้โบ เพื่อให้โบเรียนทัน และไม่ต้องเสียเวลาไปแปลงตำราเป็นอักษรเบรลล์ซึ่งจะกินเวลามาก
ฉันจึงได้รู้ว่าในโลกของผู้พิการทางสายตา 'หนังสือเสียง' เป็นยิ่งกว่าเพื่อน เพราะในบางสถานะ มันเป็นขุมปัญญาทางเลือก ที่มีค่าสำหรับพวกเขาอีกด้วย
ความฝันลมๆแล้งๆในอดีตของฉันคือ อยากเป็นนักเขียน
พอรู้ว่าลมๆแล้งๆที่ปัดเป่าฝันเล่นนั้น เกิดจะเป็นจริงขึ้นมา ฉันก็ฝันซ้อนฝันต่อว่า อยากให้หนังสือที่ฉันเขียน ได้ผลิตเป็น 'หนังสือเสียง'
เผื่อว่ามันจะเป็น 'ยาแก้เหงาทางเลือก' ให้ผู้พิการทางสายตา และยังเผื่อแผ่ขยายวงไปถึงผู้สูงอายุที่สายตาเริ่มมีปัญหา หรือแม่แต่กลุ่มคนที่อ่านหนังสือไม่ออกอีกด้วย
ลมเป็นพลังงานที่มองไม่เห็น
ยิ่ง ลมๆแล้งๆ ในความฝันยิ่งไร้ตัวตนเข้าไปใหญ่
แต่บางคนก็ยินดีต่ออายุให้ความฝันอย่างไม่ย่อท้อ
เพราะรู้ดีว่า แม้มองไม่เห็น แต่ลมมีพลัง ...
(อ่านต่อตอนจบในเอนทรี่ถัดไป สัปดาห์หน้านะคะ : )
| Create Date : 30 เมษายน 2553 |
|
15 comments |
| Last Update : 4 พฤษภาคม 2553 9:31:42 น. |
| Counter : 2865 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
แถมหลายๆคนเค้ายังมีความสามารถ มากกว่าคนที่มีสุขภาพดี อวัยวะครบถ้วนอีกตังหาก
ยังจำได้ไปอังกฤษคราวที่แล้ว เราสับสนเรื่อง เปลี่ยนขบวนรถไฟ ไปยังจุดหมายที่ต้องการ
เราถามผู้โดยสารหลายๆคน ที่เดินทางบนรถไฟขบวนนั้น หลายๆคนใช้บริการไปกลับจากบ้านและที่ทำงานทุกวัน แต่ทุกคนกลับส่ายหน้า ไม่แน่ใจ ไม่รู้
แล้วจู่ๆก็มีเสียงดังมาจากพื้นรถไฟ บอกเส้นทางให้กับเราค่ะ
พอมองไป ก็เป็นชายสายตาพิการคนหนึ่งกับสุนัขนำทาง
เขานั่งบนพื้นของขบวนรถไฟ .. สายตาที่มองไม่เห็น แต่เค้ากลับรู้รายละเอียดเส้นทาง และแนะนำเราได้เป็นอย่างดีเลย
เราอึ้งมากๆ ผู้โดยสารคนอื่นๆ ก็อึ้งตามๆกัน