โรคซับจาง ไม่นานมานี้ ฉันเดินเล่นในตลาดสดและสำรวจราคาขนมไทยเล่นๆ แม้ราคาทองคำแท่งและราคาทองคำรูปพรรณจะผันผวนตามตลาดโลก แต่ราคาขนมหวานและสินค้าอื่นๆในตลาดกลับไม่เคยลดลง รายงานทองคำหวาน จาก ศูนย์ข่าวรักแรกคลิก : ประจำไตรมาสที่ สามของปี 2553 ราคาฝอยทองยืนเพดานที่ระดับ สามแพเล็ก ต่อ ยี่สิบบาท ขณะที่ ทองหยิบและทองหยอด ในปริมาตรเทียบเท่า กระหยิบย่อมๆ ( ลองนึกถึงเครื่องหมายดอกจันขนาดเล็ก) และ หยดย่อยๆ แตะที่ระดับราคา 5-6 ชิ้นต่อ 15 บาท ทั้งนี้ แม่ค้าหน้าหวานบางคนก็หัวใส นำเม็ดขนุนมาแทรกแซงและกระชับพื้นที่ เพื่อเพิ่มมูลค่าและปริมาณให้ดูมากขึ้น ทำให้สามารถลดจำนวนแพฝองทอง และชิ้นทองหยิบ ทองหยอดต่อชุดลงได้ ขณะที่ยังยื้อราคาขายแบบไม่บอกผ่านที่ราคาเดิม ลูกค้าที่เน้น มองเร็ว ซื้อเร็ว ห้าเม็ก ไม่คิกเพิ่ม เหมือนเม็ดบ๊วยของอาตี่ในภาพยนตร์โฆษณาก็อาจตกหลุมพรางทองคำหวานได้ง่ายๆ ราคาน่าทึ่งของขนมหวานวันนี้ทำให้ฉันนึกถึงโรคโรคหนึ่งที่พ่อบอกว่าฉันเกือบจะเป็นตอนวัยเด็กขึ้นมาทันที .. เมื่อเล็กๆ ฉันชอบกินทองหยิบทองหยอดและขนมอาลัวมาก (ขนมอาลัวคือแป้งผสมกะทิและน้ำตาลกวนให้เข้ากันแล้วนำมาหยอดเป็นก้อนกระทัดรัด รูปทรงคล้ายก้อนดินสองพอง แต่สีสันฉูดฉาดเหมือนใครเอากระป๋องสีโจตันเฉดอ่อนๆแนวสีพาสเทลมาทำหล่นบนขนมอาลัวอย่างนั้นแหละ ฉันตั้งชื่อให้ขนมอาลัวว่าเป็น Thai Hershey's kiss เพราะรูปทรงมันน่ารักเหมือนชอคโกแลตรุ่น คิส ทรงหยดน้ำ ยี่ห้อเฮอร์ชีส์ ไม่มีผิด สาวกชอคโกแลตร้องอ๋อกันเลยใช่ไหม: ) หน้าตาของขนมอาลัว หรือ ไทย เฮอร์ชี่ส์ คิสที่ฉันกล่าวถึง จำได้ว่าร้านโปรดที่พ่อพาไปซื้อขนมชื่อร้าน อ๋อย ซึ่งตั้งตามชื่อคนขาย ความที่ขนมร้านนี้หวานจับใจ ฉันเลยพลอยคิดไปว่า เวลาต้องการอธิบายว่า หวานมาก ต้องพูดว่า หวานอ๋อยซึ่งที่ถูกคือ หวานจ๋อย หรือหวานเจี๊ยบต่างหาก ร้านอ๋อยเป็นสถานที่แรกๆที่ฉันใช้พัฒนาลีลาลูกอ้อนที่มักมีติดตัวลูกสาวแทบทุกคนในโลก ฉันอ้อนพ่อให้ซื้อขนมบ่อยจนคนขายจำหน้าได้ ขณะที่ฉันจำหน้าป้าอ๋อยไม่ค่อยได้ เพราะพอไปถึงหน้าร้านทีไร มักเขม้นมองแต่ขนม ไม่ค่อยมองหน้าป้าคนขายเท่าไร แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่ง ฉันก็หันหลังให้ร้านนี้อย่างเด็ดขาด เดินผ่านร้านก็ทำนิ่งเสีย จนคนขาย-อดใจไม่ไหว ถามว่าเดี๋ยวนี้หนูไม่ซื้อขนมป้าแล้วเหรอ ดญ.หวานอ้อย ตอบคุณป้าหวานอ๋อย เสียงอ่อยว่า 'กินไม่ได้แล้วค่ะ พ่อบอกว่ากินมากๆ เดี๋ยวเป็นโรคซับจาง'คนขายหัวเราะก๊ากและขอดพ่อว่าโถ คุณก็ .ไปหลอกแก นานพอดูกว่าฉันจะรู้ว่า ไอ้โรคซับจางน่ากลัวที่พ่อว่าน่ะ มันคือคำว่า 'ทรัพย์จาง' นั่นเอง ก็อย่างว่านะ ขนมร้านป้าอ๋อยเขาแพง แล้วดญ.หวานอ้อยกินทีละสองหยิบ สามหยอดเสียเมื่อไร แล้วคุณล่ะคะ เคยอยากกินอะไรมากๆ แต่กลัวเป็นโรคซับจาง ( ทรัพย์จาง) บ้างไหม   Create Date : 03 กันยายน 2553 11 comments Last Update : 6 กันยายน 2553 11:31:31 น. Counter : 4038 Pageviews. Share Tweet

อาลัว เราก็ชอบมากๆ ค่ะ แต่ต้องเป็นเจ้าท่าหินที่เพชรบุรีเท่านั้น อิอิ อ่า..เคยอยากกินอะไรมากๆ แต่กลัวเป็นโรคซับจางเหรอคะ ก็บุฟเฟท์ที่ลอร์ดส จิม น่ะสิคะ อยากไปกินมากมาย   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 6 กันยายน 2553 11:37:45 น.

ชอบทานขนมไทยเหมือนกันค่ะ แต่ชอบเม็ดขนุด กะขนมชั้นรสใบเตย อาลัวก็อร่อยแต่หวานมากกกก   โดย: diamondsky 6 กันยายน 2553 11:59:02 น.

โรคเดียวกับเป็น "ซาง" หรือเปล่าคะ "ซางจั๊บ" อ่ะ อิ อิ   โดย: addsiripun 6 กันยายน 2553 13:29:52 น.

บล็อกนี้น่ารักมากเลยครับคุณน้ำอ้อย ผมชอบทานเม็ดขนุนหรือทองหยิบมาก แต่เดี๋ยวนี้เวลาจะกิน สายตาอำมหิตของมาดามจะส่งประกายออกมาครับ 555 เธอไม่อยากให้พุงผมโตกว่านี้อีกแล้ว 555 ขอบคุณคำอวยพร และขอให้คุณน้ำอ้อยมีความสุขมากๆเช่นกันนะครับ . . . มองตัวเองให้เห็น แล้วเป็นคนคนนั้น . . ถ้าใครทำได้ ผมเชื่อว่าชีวิตของเขาหรือเธอจะมีความสุขมากกว่าความทุกข์แน่นอนครับ   โดย: กะว่าก๋า 6 กันยายน 2553 14:36:57 น.

สวัสดีงามๆ ค่ะคุณน้ำอ้อยที่น่ารัก ไม่ได้แวะมาสองวัน แต่ละวันก็ยังอ่าน "กล้องส่องทางใจ"ทุกวัน คุณน้ำอ้อยอย่างเพิ่งค่อนขอดนะคะ ว่าอ่านอะไรกันนานนักหนาหนังสือเล่มนิดเดียว กลัวอ่านจบง่ะค่ะ อิ๊อิ๊ ว่าแต่ว่าคุณน้ำอ้อยมีหนังสือแนวนี้ที่คุณน้ำอ้อยเขียนอีกไหมคะ ฉัตรอยากสั่งซื้ออีกสักเล่มค่ะ เดี๋ยวจบเล่มนี้จะได้อ่านต่อค่ะ มิมิ ^ ^ ฉัตรชอบทานอาลัวค่ะ ชอบสีน้ำตาลน่ะ แต่ที่เคยเห็นจะเป็นเกลียวๆ ด้วย ผิวมันจะไม่เรียบแบบนี้ ต้องไม่หวานมาก จะอร่อยเอร็ดทีเดียวค่ะ ว่าแล้วก้ออยากอ้วนขึ้นมาทันใด ฮี่ๆๆๆ ^ ^ เรื่องทานแล้วกลัวทรัพย์จางนั้นไม่มีหรอกค่ะ เพราะฉัตรนิยมของไม่แพง และไม่หรู ฮิฮิ   โดย: ณ ปลายฉัตร 6 กันยายน 2553 19:15:36 น.

สวัสดียามเช้าครับคุณน้ำอ้อย   โดย: กะว่าก๋า 7 กันยายน 2553 7:57:12 น.

สวัสดีค่ะ กว่าจะได้เข้ามาเยี่ยมบล็อกตัวเองและเพื่อนๆก็เกือบเที่ยง ช่วงนี้ยุ่งจังเลยค่ะ ตอนนี้เราไม่ค่อยทานขนมหวานเลย ขนมไทยนี่ ชิ้นสองชิ้นก็เบรคตัวเองแล้ว กินเอารส ไม่ได้กินเอาอิ่ม แต่จะมาเน้นผลไม้มากกว่า ซึ่งเราก็งงๆค่ะว่า พี่ๆเพื่อนๆในที่ทำงานคนอื่นที่กินขนมหวานเป็นตันๆ ดื่มโอวัลตินภูเขาไฟที่เราชงให้ทุกวัน เขายังตัวเล็กผอมบางกัน เขาเอาแคลอรี่เหล่านั้นไปไหนหมดคะ !!! เรื่องจริง - - เวลาเราอยากกินขนมอะไรมากๆ เราจะซื้อมาให้พี่หรือน้องๆกิน แล้วเราก็มองเขากินอย่างอร่อย เหมือนว่าได้กินไปกับเขาด้วย เป็นการไดเอตกลายๆที่ได้ผลทั้งทางกาย (ที่ไม่ขยายขึ้น) และทางใจ ( แต่ใจกลับพองตัว)   โดย: Love At First Click 7 กันยายน 2553 11:09:12 น.

คุณน้ำอ้อยขา ขอลิงค์ไปชมรีวิวหน่อยจิคะ แหะๆ   โดย: ณ ปลายฉัตร 7 กันยายน 2553 12:22:26 น.

โรคซับจางนี่รักษายากด้วยเนอะ ตอนหลังๆ หนึ่งอยากกินอะไรก็ซื้อดะไม่เลือก แต่ไม่ค่อยได้กินเองหรอกนะ เอาให้พี่ชายกับน้องชายจัดการแทนค่ะ แต่ตอนนี้ทั้งสองคนย้ายไปอยู่หอกันหมดแล้วอ่ะ สงสัยช่วงนี้ต้องกินน้อยลงแน่ๆ เลย พูดถึงน้ำมะนาวปั่น หนึ่งมีเจ้าอร่อยที่ภูมิใจนำเสนออยู่ร้านนึงค่ะ ร้านอยู่ที่หน้าศาล ใกล้ๆ กับร้านขายโจ๊ก (สองร้านนี้เค้าเป็นแม่ลูกกันค่ะ) ใกล้ๆ กับร้านที่ขายไก่ทอดกับเฟรนด์ฟรายด์ พอจะนึกออกมั้ย ตู้โชว์เค้าจะเป็นตู้ไม้อ่ะ มีป้ายเขียวๆ แม่ค้าจะหน้าบึ้งๆ ตลอดเวลา แต่ไม่ต้องคิดมาก เพราะของเค้าอร่อยจริงๆ คอนเฟิร์ม หนึ่งชอบกินน้ำแครอทมะนาวปั่นค่ะ อร่อยเข้มข้นสะใจทั้งเนื้อแครอทกับน้ำมะนาว แก้วละ 20 บาทจ้า   โดย: chenyuye 7 กันยายน 2553 13:07:04 น.

แบบนี้แสดงว่าคุณน้ำอ้อยเป็นคอขนมหวานเหมือนเราเลยนะเนี่ย มิน่าล่ะ พาไปเที่ยวทีไร ถ่ายรูปขนมหวานมาตรึม ชอบกินขนมมากกว่าข้าวมาตั้งแต่เด็ก กินทีละมาก ๆ ไม่ได้แต่กินบ่อย ๆ ยิ่งขนมไทยที่ใส่กะทิด้วยแล้ว กินได้ไม่เคยเบื่อเลยค่ะ ตอนเด็ก ๆ ชอบกินขนมทองหยิบ ทองหยอด เม็ดขนุน แต่เดี๋ยวนี้กินไข่ไม่ได้ก็เลยมาเน้นพวกแกงบวดหรือสลิ่มอะไรแบบนี้ อ้อ อีกอย่างคือขนมเรไร ถั่วแปบ ขนมเหนียว แต่หาเจ้าที่ทำได้อร่อย ๆ ไม่ค่อยมี หูยยย ยิ่งพูดก็ยิ่งนำ้ลายไหล   โดย: haiku 7 กันยายน 2553 13:48:52 น.

เคยอยาก เคยกิน เคยอ้วน ไม่อยาก ไม่กิน แต่ทำไม... ยังอ้วน . . เคยแอบ เคยกิน เลยอ้วน ไม่อยาก ก็กิน ยิ่งอ้วน แถมพออ้วน เมียก็ดุอีกด้วยครับ ฮ่าๆๆๆ   โดย: กะว่าก๋า 7 กันยายน 2553 14:22:51 น.