ร้องค่ะ ร้องให้เต็มที่เลย

กดโทรสับหาเพื่อนเป็นที่ระบาย

เเล้วก้อออกไปข้างนอกดูต้นไม้ใบหญ้า ให้ใจเราสบาย

หรือถ้าน้อยใจใครเขียนใส่กระดาษไว้

หลังจากสบายใจขึ้น กลับมาอ่าน ว่าคามรู้สึกตอนนี้มันหายไปเยอะหรืออ่ะค่ะ


เมื่อคืนเราก้อเป็นเหมือนกัน ร้องไห้จนตาบวมเลย

มาให้กำลังใจน้องหน่านะคะ
ถ้ามีสิ่งใดที่ทำให้เราร้องไห้ได้...
สิ่งนั้น ไม่ใช่สิ่ง ไม่สำคัญหรอกนะหนู
น้องหน่าอาจจะคิดเอาเอง...ว่าคนอื่นคิดว่า ไม่สำคัญ
จริง ๆ แล้ว อาจจะมีคนคอยเข้าใจเราอยู่ก็ได้
น้องหน่ายอมรับสิ่งที่เรียกว่า "ความจริง" นะจ๊ะ
กล้าที่จะยอมรับ...เมื่อได้เปิดใจ...เปิดปาก
ถ้าเป็นอย่างที่น้องหน่าบอกว่า เป็นความน้อยใจ
ก็ให้น้องหน่าพูดออกมา...กับคนที่หน่าคิดว่า...หน่าน้อยใจนั่นแหละ
คนเรานะ...สิ่งที่ยากที่สุดก็คือ การลืมสิ่งที่ไม่อยากลืมไง...
พี่ว่า...หนูคงลืมไม่ได้ง่าย ๆ แน่
เปิดใจ เปิดปาก...และยอมรับมันนะ
ไม่รู้ว่าจะทำให้หน่าดีขึ้นหรือเปล่า
เพราะว่า...บางที พี่ก็ยังทำไม่ได้เลย
มันยาก...ตรงยอมรับมันนี่แหละ
ทฤษฎีน่ะ...มันง่าย
แต่ตอนทำนะ....ยากชะมัด...

พี่ไม่มีอะไรจะแนะนำ นอกว่าร้องไห้ไปเถอะ ร้องให้พอแล้ว "หยุด" เพราะเราร้องไห้ไป เค้าก็ไม่ได้ร้องไห้ตามเรา จบ... (ห้วนๆ ไปหรือป่าวเนี่ย )

เเวะมาทักทายน้องหน่าค่ะ

หายเสียใจยังคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

อืม..."น้ำตา กับ ความน้อยใจ"
มันก็เป็นเรื่องหนึ่งที่พูดยากนะน้อยหน่า
เป็นธรรมดาคะที่เราก็จะสามารถมีน้ำตาได้ทั้งเวลาที่สุขและทุกข์
แต่ความน้อยใจนะ...จะค่อนข้างไปทางทุกข์ซะมากกว่านะ...ก็คงกับคนที่หน่าแคร์หละไม่ว่าจะใครก็แล้วแต่....เพราะถ้าไม่แคร์หน่าจะไม่ใส่ใจ...และหน่าก็คงจะไม่น้อยใจใช่ไหมคะ....

ไม่อยากจะบอกเลยว่า...พี่สาวคนนี้ตั้งใจจะปลอบใจน้องสาว...แต่มันก็สะท้อนใจตัวเองซะเฉยๆซะงั้น...5555

แต่ถ้าน้อยใจแล้วอย่ากร้องให้ออกมา....ก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่า....ปล่อยมันออกมาเถอะคะ....น้ำตาไม่ได้ทำให้หน่าอ่อนแอนะ....แต่มันแสดงว่าหน่าน้องรักของพี่ก็เป็นคนที่มีความอ่อนโยนในหัวใจ...ที่เมื่อมีความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับคนที่เราแคร์ก็ย่อมเป็นธรรมดาที่น้ำตาพานจะไหล...ก็ให้มีสตินะคะ...อย่าน้อยใจจนมากเกินไปจนทำให้ความรักต้องเปลี่ยนไปจากเรื่องเล็กน้อยเป็นเรื่องใหญ่นะคะ....สู้นะๆ...ทุกสิ่งอยู่ๆที่ใจจ๊ะน้องรัก...

ปล.อย่าลืมปรับความเข้าใจนะ....ถ้ายังรักเค้าอยู่....เรื่องใหญ่ก็จะได้กลายเป็นเล็กคะ....