ต้นไม้ใต้โลก(รีวิวครั้งเกือบสุดท้าย) : คุณค่าของหัวใจที่ว่างเปล่า
ผมยังจำไม่ลืม ว่าในวันที่ตึกเวิร์ลเทรดถูกเครื่องบินชนด้วยฝีมือของผู้ก่อการร้าย มีนักแสดงตลกคนนึงผู้ได้พูดเอาไว้ว่า ทุกวันนี้พวกเราก้าวหน้าถึงขนาดเดินทางไปดวงจันทร์ได้แล้ว แต่เรากลับพบว่าการเดินข้ามถนนไปหาเพื่อนบ้านยังเป็นเรื่องที่ยากเย็น
อันที่จริงเขาพูดไว้ยาวยืดหลายประโยคเลยครับ แต่ผมจำไม่ลืมแค่ประโยคนี้นอกนั้นฟังแล้วลืมเรียบ(แป่ว)
หากเราเอาไปเทียบกับเรื่องของโศกนาญกรรมตึกแฝดในอดีตแล้ว ดูเหมือนไอ้เรื่องการทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านมันช่างเป็นแค่เรื่องขี้ประติ๊ว แต่หากเราเอาเรื่องนี้ไปคาดการอนาคตล่ะ ...หากในอนาคตมนุษย์ไม่สามารถสานสัมพันธ์ได้แม้กระทั้งกับกระทั้งกับเพื่อนบ้านของตัวเอง แล้วความสัมพันธ์ของคนในสังคมจะมีรูปร่างหน้าตาออกมาเป็นยังไง...พอคิดแบบนี้แล้วเล่นเอาจินตนาการวันพรุ่งนี้ที่สดใสแทบไม่ออกเลย
ฉะนั้นผมขอใช้บรรทัดนี้ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนมากครับ ที่ยังข้ามถนนกดคลิกมาเยี่ยมเยียนถึงที่นี่ ^^
ทั้งๆที่นับตั้งแต่เดือนตุลาคมที่ผ่านมา ตัวผมเองขาดตกบกพร่องในการไปเยี่ยมเยียนบ้านของเพื่อนๆซะทุกคน บล็อกตัวเองก็ไม่อัพ แถมหายเงียบไปหน้าตาเฉย โดยเหตุผลทั้งหมดมาจากโครงการใหม่ของผมเองครับ ถึงตอนนี้ผมเขียนบล็อกมาได้เกือบจะครบปีแล้ว(หมายถึงถ้ายังเขียน(หรือดอง)ต่อไปจนถึงกลางเดือนมกราคมปีหน้านะ) ในช่วงเวลาเกือบที่ผ่านมามีบทความใหญ่น้อยบรรจุอยู่บ้านของชุดนอนนี้พอสมควร เมื่อไล่สายตาอ่านดูซ้ำๆบวกกับนึกสนุกอยากทำตามคำแนะนำของพี่เอี้ยง ที่เคยส่งหนังสือทำมือของตนและผองเพื่อนมาให้ได้ลองอ่าน ผมก็เลยอยากจะลองทำกับเขาบ้าง ^^
ช่วงเวลาราว 2 เดือนที่หายไป ผมก็เอาเวลาไปใช้อย่างเคร่งเครียดกับการแก้ไขงานเก่า หมดไปกับความบ้าๆบอๆในการเขียนงานใหม่ และสนุกสนานไปวันๆกับการเรียบเรียงวางแผนให้กำเนิดหนังสือทำมือทั้งชุดนอน จวบจนวันนี้เรียกได้ว่าบทความเสร็จไปแล้วกว่าครึ่งค่อนทาง โดยในหนังสือทำมือเล่มนี้จะมีบทความเก่าๆในบล็อกนี้บรรจุอยู่ราว 51% และมีของใหม่ถอดด้ามที่เพิ่งเขียนมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะอีก 49%
อ่านแล้วอย่าพาลคิดตามสงสัย ว่าเจ้า 1% ของงานเก่าที่เหลื่อมล้ำมากว่าของงานใหม่นี่มันคืออะไร ผมก็เขียนไปอย่างนั้นเอง 555+
เนื่องจากงานประจำที่ไล่บี้หนักมากขึ้นในช่วงใกล้สิ้นปีแบบนี้ ลำพังแค่ขีดเขียนก็หนักหนาสาหัสมากแล้ว แต่พอเขียนใกล้ครบแล้วได้ลองศึกษาหาข้อมูลการผลิตขั้นต่อไป ผมกลับต้องตะลึงเมื่อพบว่าไอ้เจ้าการจัดหน้า สั่งพิมพ์ เย็บเล่ม ตัดกระดาษ เตรียมอุปกรณ์ หรือรวมๆแล้วก็คือ เจ้าขั้นตอนการทำรูปเล่ม นั้นที่ถือว่าหนักหนาสาหัสกว่ามากมาย!!
เพราะนอกจากกระดาษเอสี่และเครื่องปริ้นแล้ว ผมยังไม่มีที่ตัดกระดาษอันโตๆ ขาดแม๊กตัวแม่ที่สามารถกดเย็บกระดาษได้ทีละหลายๆแผ่น ไร้ซึ่งกาวใส่สันปก คัตเตอร์หรือก็ไม่มี เมื่อบวกกับฝีมือคหกรรมที่ติดลบของผมแล้ว งานนี้ถือว่าผมกำลังในช่วงหลังชนฝา มืดแปดด้าน และโดนล้อมจับทุกทิศทางเลยก็ว่าได้
คงจะดีถ้าที่บ้านเรามีสมาคมแบบที่ผมเคยอ่านเจอในหนังสือต้นไม้ใต้โลก เจ้าสมาคมที่ว่ามีชื่อว่า Atlanta Community ToolBank ครับ ซึ่งมีจุดประสงค์ที่หวังจะกระชับสัมพันธ์ภายในชุมชนผ่านทางการให้ยืมของ จุดเริ่มต้นของงานนี้เกิดจากเหล่าชายหนุ่มที่ไปอาสาซ่อมบ้านให้คนในชุมชนฟรีๆ ชาวบ้านก็เลยช่วยกันบริจาคอุปกรณ์ให้ทีมซ่อมได้ใช้กันฟรีๆกลับคืน พอได้อุปกรณ์เยอะมากๆเข้า พวกเขาเลยเปิดเป็น ห้องสมุดเครื่องมือ ให้ทุกคนในชุมชนสามารถมาหยิบยืมอุปกรณ์ไปใช้ได้ผ่านระบบสมาชิก(แต่ต้องเอาไปใช้แบบไม่แสวงหากำไรนะ)
งานนี้จากแทนที่เราจะใช้ค้อนทีซื้อที(เพราะกว่าจะต้องใช้อีกครั้งอันเก่าก็หายไปแล้ว) เราก็เปลี่ยนไปยืมเอาได้ที่นี่แทน พอเราใช้เสร็จแล้วมีตะปูเหลือก็เอาค้อนไปคืนบวกเอาตะปูไปบริจาคไว้ ให้ใคร่อยากได้ตะปูไปตอกบ้านก็หยิบยืมไปตามสบาย บ้านไหนทำงานเสร็จมีปูนหลงทรายเหลือก็เอามาบริจาคต่อ ไปๆมาๆห้องสมุดนี้จึงเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น ธนาคารเครื่องมือ ที่ให้ทุกคนยืม ฝาก และได้เครื่องมือเครื่องใช้เป็นดอกเบื้ยออกมาสมชื่อ!
อ่านแล้วก็แอบยิ้ม...ว่าจะมีที่ไหนเปิดให้บริการธนาคารเครื่องมือสำหรับผลิตหนังสือทำมือบ้างไหมนะ (คนข้างๆสะกิด... ไอ้ชุดนอนมึงหัดลงทุนบ้างก็ได้ 555+)
ตามประวัติแล้วโครงการนี้มีริเริ่มที่เมืองแอนแลนต้า สหรัฐอเมริกามาตั้งแต่ปี 2537 โน่น เดาเอาแบบตามเนื้อผ้าผมว่าในอนาคต...เมืองนี้น่าจะเป็นเมืองที่เข้มแข็งที่สุดเมืองนึงของโลก... ผมไม่ได้หมายความเพราะบ้านช่องของพวกเขามีอุปกรณ์ซ่อมแซมไม่ขาดมือนะครับ 555+ แต่ผมหมายถึงคนในชุมชนเมืองนี้ต่างกล้าพอที่จะเดินข้ามถนนไปสร้างมิตรภาพระหว่างกัน ระดับความสัมพันธ์ของที่นั่นคงจะหนักแน่นมากพอที่จะไม่ล่มสลายเพราะความเข้าใจผิด การแบ่งฝ่ายทางความคิด หรือเพียงด้วยสีเสื้อคนละสี
แล้วชุมชนของเราล่ะครับ บ้านของผมกับเพื่อนๆทุกคนอยู่ในชุมชนบล็อกแกงค์เดียวกัน หากมีอะไรที่ผมไม่ได้ใช้หรือคุณยังไม่ต้องการ เราน่าได้เอามากองรวมกัน ใครอยากได้อะไรต้องใช้สิ่งไหนก็หยิบยืมกันไปตามสะดวกดูบ้างเหมือนกันนะ
ในช่วงสิ้นปีที่งานหนักๆแบบนี้ บล็อกถือเป็นสิ่งนึงที่ผมจะไม่ค่อยมีโอกาสได้แวะเวียนมาใช้งาน...มีใครอยากจะเอาบล็อกผมไปอัพอะไรเล่นไหมครับ? 555+ อ๋อ! อีกอย่างนึงที่ผมมักจะไม่ค่อยได้ใช้ในช่วงเวลาที่อากาศหนาวๆเหงาๆแบบนี้ก็คงหนีไม่พ้น...ความรัก ...ผมเป็นพวกหลงรักฤดูฝนแต่แพ้ทางฤดูหนาวน่ะครับ หนาวทีไรเหงาจับขั้วหัวใจทุกทีไป แต่ไม่ใช่ว่าคนเหงาทุกคนจะมีความรักให้ยืมนะครับ เพราะบางคนก็เหงาด้วยรักใครสักคนแล้วเขาไม่รักตอบ แต่สำหรับผมแล้วจัดอยู่ในประเภทไม่รู้จะรักใคร...งานนี้ความรักเลยมีคงเหลือเม็ดเต็มหน่วย...
ฉะนั้นใครที่กำลังอยากได้ความรัก...ปีใหม่นี้ลองมาหยิบไปใช้ดูนะครับ เผื่อว่าหัวใจที่ว่างงานของผมจะได้ไม่ถึงขั้นไร้ค่าและว่างเปล่า ^^
Create Date : 29 พฤศจิกายน 2551 |
|
30 comments |
Last Update : 20 มกราคม 2553 19:12:24 น. |
Counter : 1277 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: chabori 29 พฤศจิกายน 2551 20:11:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: BeCoffee 29 พฤศจิกายน 2551 21:26:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: นัทธ์ 30 พฤศจิกายน 2551 9:11:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปลาทองแก้มยุ้ย IP: 124.121.164.163 30 พฤศจิกายน 2551 13:09:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: นัทธ์ 30 พฤศจิกายน 2551 14:50:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: BdMd IP: 124.120.63.242 30 พฤศจิกายน 2551 18:04:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: heyboibz IP: 58.9.45.87 30 พฤศจิกายน 2551 18:32:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: nanoguy IP: 125.24.98.81 1 ธันวาคม 2551 11:18:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: nanoguy IP: 125.24.98.81 1 ธันวาคม 2551 11:22:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่ไก่ 1 ธันวาคม 2551 14:52:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: นัทธ์ 1 ธันวาคม 2551 19:27:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: นัทธ์ 1 ธันวาคม 2551 20:09:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: นัทธ์ 1 ธันวาคม 2551 22:09:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: nikanda 2 ธันวาคม 2551 17:49:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: pattararanee IP: 202.176.70.114 3 ธันวาคม 2551 22:03:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: pumpond 15 มกราคม 2552 13:55:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) 14 ตุลาคม 2552 18:55:11 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ถึงคุณ Butterflyblog
หลายต่อครั้งที่คุณแวะเวียนมาอ่านหน้าบล็อก ให้กำลังใจ และนำเครื่องดื่มนานาชนิดมาแบ่งปัน
ส่วนผมได้แต่หายหัวเงียบ ไม่ค่อยได้แวะไปหา และนั่งกินของฟรีอย่างหน้าตาเฉย
ดังนั้นวันนี้หากคุณได้แวะเข้ามา โปรดมาตัวเปล่า อย่าหยิบเครื่องดื่มหวานขมอมเปรี้ยวใดๆติดมือมาด้วย
เพราะผมเตรียมกาแฟเอาไว้ให้คุณ(เสพ)แล้วครับ ... ... ...
เอ่อ...ที่กาแฟของผมต้องออกมาในลักษณะนี้ ก็เพราะถ้าเอากาแฟทั่วๆไป ที่บ้านของคุณคงมีให้ดื่มเยอะแล้ว
กาแฟของบ้านผมเลยฉีกแนวมาแบบแห้งๆ ฤทธิ์แรง และใช้เสพครับ
อันนี้ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าด้วยความแรงของมันแล้ว หากเสพเข้าไปแล้วจะทำให้นอนไม่หลับไหม
...แต่หากหลับ...ผมรับประกันว่าจะหลับฝันดีครับ ^^