จะเกิดอะไรขึ้นนะ ถ้าผมไม่เคยได้มาเขียน Blog ที่นี่?

หากใครได้มีโอกาสแวะเวียนมาที่บ้านนี้ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่าน คงจะได้พบเจอกับรีวิวหนังสือ 2 เล่มที่แฝงไปด้วยคำพูดโอดครวญ ตัดท้ออ่อนแอ และขี้แยเป็นที่สุดของชุดนอนคนนี้ อ่านดูแล้วรู้สึกว่าเฉิ่มน่าดูเลยว่าไหมครับ (และที่เฉิ่มหนักกว่าก็คือการที่ผมใช้เวลานานมาก กว่าจะรู้ตัวว่าสิ่งที่เขียนไปนั้นมันเฉิ่มขนาดไหน) 555+

ในความเฉิ่มเชยลดแหลกแหกสะบัดในคราวนั้น ผมพูดถึงการไม่อยากเป็นนักเขียนแล้ว อยากจะเขียนแบบไม่มีแรงกดดันจากอะไรมาทิ่มหลังนอกจากแรงบันดาลใจที่รุ่มร้อนและอบอุ่น ที่อารมณ์ของผมทะลักจุดแตกจนมาเขียนอะไรแบบนั้น ก็เป็นเพราะเมื่อปีที่แล้วนี้เองที่ผมยังกอดโอกาสในการเขียนลงนิตยสารไว้แนบอกราวกับไม่คิดจะเหลือพื้นที่ระหว่างวงแขนไปกอดผู้หญิงคนไหนอีก

ในตอนนั้นเกิดมาไม่เคยเขียนลงหนังสือหรอกครับ Blog ก็ไม่เคยเขียน อาศัยไม่รู้เลยไม่กลัว คิดแค่ว่าเราพออ่านหนังสือออก สะกดประโยคไหว และบ้านมีคอมก็เลยตกปากรับคำเขาไปหน้าตาเฉย 555+ แล้วผมก็ได้เขียนในคอลัมน์ของตัวเอง มีรายได้จากการเขียนต่อเนื่องชนิดเป็นกองเป็นกำ (ซึ่งตอนนี้เหลือเป็นชนิดเศษเล็กเศษน้อยแล้ว) แต่ด้วยความที่ยังขาดประสบการณ์ในการรับมือกับความฝันที่เป็นจริงอย่างรวดเร็ว ความฝันที่วาดไว้กลายเป็นฝันร้ายที่ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ตื่นขึ้นมาพบเจอกับความเป็นจริง...

ในที่สุดผมก็โทรไปขอหยุดเขียนงานกับบ.ก.อย่างไตร่ตรองมาแล้วเป็นอย่างดี บ.ก.พยายามหว่านล้อมและเสนองานวิจารณ์หนังที่ผมเคยเขียนอยู่บ้างให้ เพราะเป็นงานที่ไม่ต้องลงประจำก็ได้(คนเขียนมีเยอะ) แต่ผมกลับขอหลบไปพักและคิดให้ถี่ถ้วนก่อนว่า “การคงไว้ซึ่งความสุขในการได้เขียนนั้นเขาทำกันยังไง”





สิ่งที่แย่ที่สุดหลังจากการหยุดเขียนคราวนั้นคือ มีอยู่หลายๆช่วงที่ผมพยายามส่งงานวิจารณ์หนังไปที่นิตยสารเดิมโดยหวังว่าจะได้ลงอีกครั้ง ผมไม่ได้คาดหวังว่าจะได้คอลัมน์เดิม แค่อยากได้ลงในพื้นที่ส่วนกลางที่นักเขียนกว่า 20 คนแย่งกันลง แต่ผลคืองานที่ส่งไปนั้นหายเงียบ(โดยไม่ได้)เข้าไปในกลีบเมฆ(แต่คาดว่าคงตกนรกหมกไหม้ไปแล้ว) และทั้งหมดที่ว่ามาก็คือชนวนและเชื้อเพลิงที่ทำให้ความถ้อถอยของผมถึงจุดเดือด จนออกมาเป็นตัวหนังสือตัดพ้อในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา

จวบจนวันนี้ วันที่ผมเดินไปพบเจอนิตยสารเล่มเดิมอีกครั้งบนแผง ผมทำการหยิบขึ้นมาเปิดผ่านๆก่อนที่จะนำไปจ่ายเงินตามปกติ และสิ่งที่พบคือ “ในนิตยสารเล่มนี้มีบทความที่น่าสนใจเพียบเลย” (อะไรครับ คิดว่าจะมีงานของผมได้ลงหรอ 555+) เพราะถ้าคุณเดาว่าอย่างนั้น...คุณเดาถูกแล้วครับ

เพราะในนิตยสาร Starpics ฉบับ 733 มีตัวหนังสือของชุดนอนคนนี้แอบกินเนื้อที่ 2 หน้ากระดาษอยู่จริงๆ





ในวินาทีที่ความหวังดับมอดและไม้ฝืนแห่งความฝันชื้นน้ำตาจนยากที่จะจุดไฟขึ้นใหม่ ความอบอุ่นจากความหวังได้แผ่ออกมาจากความตั้งใจเก่าๆที่เคยทุ่มเทไป (บทความที่ได้ลงเขียนส่งไปตั้งแต่เดือนก่อนโน้น) ส่วนสิ่งที่เป็นเสมือนไม้ฝืนที่มาช่วยพยุงให้ความฝันดวงเล็กๆไม่ดับสนิทมาตลอด 8 เดือนที่ผ่านมา...จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากเพื่อนๆทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาอ่านตัวหนังสือเฉิ่มๆของผมคนนี้...

เพราะการเขียน Blog ที่นี่ ทำให้ผมได้พบเจอกับมิตรภาพอันอบอุ่นกับแรงบันดาลใจที่โหมกระหน่ำจนผมไม่สามารถควบคุมเพลิงเอาไว้ได้ และต้องระบายความร้อนออกมาเป็นตัวหนังสือทั้งใน Blog นี้และหน้ากระดาษนั้น

ผมว่าสิ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือ ผมอยากจะขอขอบคุณทุกๆคนที่พูดคุยกันมาตลอด 8 เดือน ขอบคุณคุณวิ สำหรับต้นแบบในการทำบล็อกทั้งคอนเซป การเขียน และการตกแต่ง ขอบคุณคุณนัทธ์ - เพื่อนบ้านที่พาผมไปเปิดหูเปิดตาและเคียงข้างกันมาโดยตลอด ขอบคุณคุณแจง – คุณแม่น้องนางฟ้าที่ทำให้ผมเป็นผู้ชายที่โรแมนติกขึ้นทุกครั้งที่อ่านเรื่องราวของคุณ ขอบคุณคุณแม่ไก่ – ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ธรรมะของคุณทำให้ปัญหาตรงหน้าของผมหดเล็กลงเท่ากับเม็ดทราย ขอบคุณคุณอ้อนและคุณนางสาวดุ่บดั่บสำหรับทั้งกำลังใจและความเข้าใจ ขอบคุณปลาทองแก้มยุ้ยและ nanogay ที่ช่วยกันทำลายเซลสมองของกันและกันด้วยการคุย m เรื่องไร้สาระกันทุกวัน 555+ และขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆทุกคนที่เคยร่วมโครงการทั้งชุดนอนด้วยกัน



(แม่ๆ มาดูนี้ดิ ชุดนอนลูกแม่ได้ลงหนังสือด้วย!! 555+)


ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณทุกๆคน

และสำหรับการได้ตีพิมพ์ในคราวนี้ คนที่ผมจะไม่เอ่ยถึงไม่ได้เลยคือ พี่ beerled พี่ชายร่วมสาบานที่เป็นทั้งต้นแบบและเพดานของงานวิจารณ์หนังให้ผมได้มองดูอยู่ตลอดเวลา คุณ renton_renton ขอบคุณสำหรับมิตรภาพและแรงบันดาลใจที่คุณอัดลงแผ่น แล้วส่งมันทะลุจอคอม และมุดลงไปในเครื่องเล่น ก่อนที่จะฉายออกมาเป็นภาพและเสียงบนจอโทรทัศน์

และที่ขาดไม่ได้อย่างที่สุด ...คุณ BloodyMonday... เพราะคุณ ผมถึงได้มีโอกาสได้รู้จักกับหนังเรื่อง Stop – Loss ซึ่งเป็นหนังที่ชาตินี้ผมคงไม่มีวันหยิบมาดู ต่อให้มีคนเอาปืนจ่อบังคับผมก็จะบอกเขาไปว่า “พี่ยิงเลยดีกว่า ยังไงก็ไม่ดู” แต่พอได้มาเจอหนังเรื่องนี้ในบ้านของคุณ ด้วยความเชื่อมั่นในมุมมองและรสนิยมของคุณ แม้ผมจะอ่านที่คุณเขียนรีวิวไว้ไม่ออกเลยสักคำ ผมก็เดินไปหาหนังมาดูทันที และในที่สุดผมก็เขียนถึงมันจนได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในรอบปีนี้

ขอบคุณ ขอบคุณทุกคนสำหรับมิตรภาพที่มีให้กันเสมอมา ผมซาบซึ้งในทุกแรงบันดาลใจที่เราส่งต่อกัน และอยากจะบอกว่าผมตกหลุมรักทุกคนด้วยความจริงใจ (ผมเชื่อเหลือเกินว่า ถ้าตอนนี้มีเพื่อนจากในบล็อกสักคนยืนอยู่ตรงหน้า ผมคงจะวิ่งเข้าไปกอดและหอมแก้มอย่างไม่ลังเล...อย่ามายืนแถวนี้นะขอเตือน 555+)

คำถามที่ผมเปรยไว้ตอนต้นว่า “จะเกิดอะไรขึ้นนะ ถ้าผมไม่ได้เขียนบล็อกทั้งชุดนอนที่นี่”...ผมว่าผมไม่อยากรู้คำตอบหรอกครับ เพราะคำตอบมันคงน่ากลัวเกินไป ต่อให้คำตอบจะเป็นผมได้เป็นนักเขียนมาตลอด 2 ปีที่ผ่านมา หรือผมมีอนาคตรุ่งโรจน์ไปกับหน้าที่การงานก็ตามที เพราะหากผมไม่ได้เขียนที่นี่ ผมก็จะไม่ได้รู้จักกับทุกคนที่มีรายชื่ออยู่ใน Friends ด้านซ้ายมือนี้ และถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคงจะไม่มีวันได้รู้ว่าสิ่งที่มนุษย์ควรยึดเป็นเหตุผลในการขีดเขียนคืออะไร งานที่ได้ลงนั้นเป็นแค่งานฟรีแลนด์ธรรมดาๆ ซึ่งไม่มีหลักประกันอะไรว่าจะได้ลงอีก แต่มาถึงตอนนี้มันไม่ได้รบกวนความคิดของผมแล้วล่ะครับ ^^

เพราะเมื่อลองนำความรู้สึกดีๆจากการได้ลงตีพิมพ์มาเทียบกับความอบอุ่นที่ได้รับจากการเขียน Blog ที่นี่กับทุกๆคน มันทำให้ผมได้เรียนรู้แล้วว่า การเขียนหนังสือให้มีความสุขนั้นเขาทำกันอย่างไร และพวกคุณคือคนที่สอนให้ผมได้รู้ถึงสิ่งนั้น

Create Date : 28 สิงหาคม 2551
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2553 13:49:32 น.		22 comments
Counter : 1042 Pageviews.
Share Tweet