เจิม ...เย้! คนแรก
เดี๋ยวค่อยอ่าน
จองที่นั่งก่อน

เจิมคนที่สอง

จองที่นั่งอ่านจ๊ะ

อืมมมมม์ ในฐานะที่เป็นคนอ่าน มุราคามิ อีกคน

ผมไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร เพราะจริง ๆ ผมก็ไม่เข้าถึงเค้านะเพราะอ่านแต่ฉบับแปลสำนวนไทย

แต่สิ่งที่ทำให้ผมชอบ มุราคามิ คือ ความมีจังหวะในการเขียนของเขา

มุราคามิ เป็น คนที่เล่นเป็น

เกี่ยวกับการแปล ผู้แปลบางคนก็จะใส่ตัวตน (และความเห็นของตัวเอง) ลงไปค่ะ

ยกตัวอย่าง (อาจจะนอกเรื่อง ขออภัย)
จำลอง พิศนาคะ แปลมังกรหยก เวอร์ชั่นแรก เขาใช้ชื่อมังกรหยกที่เขาตั้งเอง ทั้งที่ความจริงชื่อเรื่องไม่ใช่แบบนี้

ซ้ำยังเล่าเรื่องที่บ้านของเขาไฟไหม้ลงไปในดาบมังกรหยกด้วย (ฉบับรวมเล่ม ระหว่างบทในเรื่องเลยค่ะ ไม่ใช่บทส่งท้ายหรือบันทึกผู้แปลนะ)

ด้วยความที่อ่านต้นฉบับไม่ออกจึงไม่รู้ว่าเขาดัดแปลงเพิ่มเติมอะไรลงไปอีกบ้าง

กลับมาสู่งานของมูราคามิ -- สำหรับเราสังเกตว่ามีคนอ่านงานของเขาเยอะนะ อย่างในบล็อกแก็งนี่ก็เห็นพูดถึงกันหลายคน

แต่ในสังคมส่วนใหญ่ อาจไม่ค่อยอ่านก็ได้มั้ง? ไม่แน่ใจ

เราว่าผลงานของเขาเป็นแนวแปลก เข้าใจยาก (บางครั้งก็ง่าย จนระแวงว่ามีอะไรแฝงอยู่หรือเปล่า)

ส่วน "มูราคามิเข้าใจผู้หญิง"... เราว่า "ผู้หญิงต่างหากที่เข้าใจมูราคามิ"

ทั้งหมดเป็นความเห็นส่วนตัวค่ะ

อ่านชื่อเรื่องแล้ว ตกใจ นึกว่าคุณจะบอกว่า ปราบดาบอกว่าคนไทยไม่รู้จักมูราคามิ เพราะเท่าที่อ่านหนังสือเล่มนี้มา ปราบดาก็ไม่ได้บอกเช่นนั้น

การอ่านหนังสือแปล คนอ่านต้องตระหนักค่ะ ว่าไม่ได้อ่านจากเจ้าของภาษาเขียนเอง หลายๆ ครั้งที่ตัวเองอ่านงานแปล เพราะติดใจสำนวนแปลด้วย

ส่วนการที่จะรู้จักมูราคามิด้วยภาษาญี่ปุ่นนั้น

อืม

กลายเป็น lost in translation ไปเสียอย่างนั้น


ยังไม่ได้อ่านหนังสือของปราบดาเล่มนี้เลย แต่ว่าอ่านมูราคามิแล้ว อิอิ

สวัสดีค่ะ มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน

เราเองก็รู้ค่ะว่า งานของมูราคามิที่เราได้อ่าน ถูกแปลมาจากเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ ซึ่งแน่นอนหละ ความเป็นตัวตนแบบเต็มร้อย น่าจะหายไปบ้าง

แต่เราไม่คิดว่ามันจะเหลือขนาดศูนย์น่ะ

เพราะงั้นเราถึงไม่เห็นด้วยว่า "ไม่รู้จัก" มูราคามินะคะ

แต่เป็น "รู้จัก" ไม่ถ่องแท้มากกว่า


เพราะเราเชื่อว่า เนื้อหาหลักๆ เลยไม่น่าจะเปลี่ยนแปลง

บุคลิกตัวละครไม่น่าจะเปลี่ยนแปลง

ซึ่งสองอย่างนี้ ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรารักหนังสือของมูราคามิน่ะค่ะ


แต่..โอเคหละ สำนวนบางอย่าง อาจไม่เป๊ะ

และก็ต้องยอมรับว่า สำนวนการแปลก็มีผลกับเราเหมือนกัน


เพราะฉะนั้นก็อย่างที่บอกหละค่ะ

เราว่า..ก็น่าจะประมาณรู้จักไม่ถ่องแท้มากกว่าไม่รู้จักเอาซะเลยน่ะนะคะ



แต่อ่านรีวิวแล้วรู้สึกว่าเล่มนี้น่าสนใจดีค่ะ

อยากรู้ว่าปราบดารู้สึกกับคนญี่ปุ่นในแง่มุมไหนบ้าง

มีแง่มุมที่เรารู้สึกบ้างหรือเปล่าน่ะค่ะ

จริงด้วยล่ะค่ะว่าการแปลกับการอ่านต้นฉบับบางทีอารมณ์มันไม่เหมือนกัน

เหมือนเรื่อง "Life of Pi" ชอบเวอร์ชั่นแปลไทยนักหนา พออ่านเวอร์ชั่นจริง อ้าว มันไม่ได้ตลกเหมือนภาคไทยนี่นา แม้ว่าเนื้อเรื่องจะเหมือนกันก็ตาม

ชอบสำนวนของคุณปราบดาเสมอค่ะ
“การแปลเป็นกิจกรรมทางวรรณกรรมที่ค่อนข้างแปลก
มันนำพาชื่อและความคิดของใครคนนึ่งเดินทางไปได้ไกลเกือบถึงทุกขอบโลกแต่ในขณะเดียวกันตัวตนของคนคนนั้นก็ค่อยๆสลายหาย หรือกลายไประหว่างการเดินทาง”

ขอบคุณเจ้าของบล็อคนะคะที่นำมาแนะนำให้รู้จักกัน

มาส่งกำลังใจค่ะ ขอโทษที่มาช้า แต่ก็คงดีกว่าไม่มาเลยใช่ไหมคะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ขอให้คุณชุดนอนมีความสุขในทุกๆวันนะคะ สู้ๆค่ะ

แวะมาอีกรอบ...
เรื่องนิยายแนวสืบสวนที่เชียร์ให้อ่าน เพิ่ม "Goth คดีตัดข้อมือ" อีกเล่มด้วยค่ะ

ปล. ไม่อ่านริง จริงๆเหรอ (มันไม่ได้เน้นผีเหมือนในหนังเลยนะ -- แต่ก็หลอนอยู่บ้าง เอ่อ...นิดหน่อยมั้ง?)

ปปล. ขอ Request Network นะคะ

ต่อให้เป็นนักเขียนไทยด้วยกันก็เถอะครับ
มีใครรู้จักนักเขียนไทยอย่างถ่องแท้บ้าง
แน่ใจได้ยังไงว่าเราตีความหนังสือของเขาถูกต้องตามเจตนารมณ์ของนักเขียน
นักแปลเขาก็แปลอย่างดีที่สุดตามอาชีพเขา ผมว่าปราบดา ไม่น่าเอาเรื่องนี้มาเป็นประเด็นเลยนะ
ตัวเขาน่าจะเข้าใจดี เพราะอยู่วงการหนังสือเหมือนกัน
ตราบใดที่เรายังอ่านภาษาญี่ปุ่น จีน ฝรั่งเศส เยอรมัน ฯลฯ ไม่ออก ก็ยอมรับงานแปลภาษาไทยบ้างเถอะครับ

คนเราอ่านหนังสือเล่มเดียวกันยังเข้าใจไม่ตรงกันเลย เพราะงั้นอย่าหวังว่าจะ "รู้จักนักเขียน" อย่างถ่องแท้ดีกว่า
อ่านอย่างสบายใจ ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ แค่นั้นก็จบ

อ่านแล้วรู้สึกว่า เอ่อ.. จริงนะ

ตัวตนของคนเขียน จะถูกเคลือบด้วยตัวตนของคนแปล

อืมๆ น่าคิดๆ

เล่มนี้น่าซื้อค่ะ (แต่นึกได้ว่าเงินไม่มี)
เราว่าส่วนสำคัญที่เป็นปัจจัยต่อความสนุกของเรื่อง นอกจากเนื้อเรื่องแล้ว คนแปลก็มีความสำคัญค่ะ เราเคยอ่านการ์ตูนเรื่องนึง เนื้อเรื่องดีมาก แต่แปลมาแบบว่าไม่เป็นประโยคเลยค่ะ เหมือนจะแปลโดยวางตำแหน่งของคำตามญี่ปุ่นไปหน่อย อ่านไปก็เซ็งไป
แล้วถ้าจะให้ดีก็ต้องห้ามสะกดผิดด้วยค่ะ ไม่งั้นก็เซ็งเหมือนกัน
ตอนนี้คิดว่าถ้ามีเงินเมื่อไหร่จะซื้อหนังสือภาษาอังกฤษอ่านแทนฉบับแปลไทยค่ะ (เมื่อไหร่จะมีเงินน้อ)

อ่านแล้วติดใจตรงเรื่องการแปลอยู่เหมือนกันค่ะ

ส่วนเรื่องมูราคามิ โนคอมเมนต์ค่ะ เพราะไม่เคยอ่านงานของเขาเลย

เราเป็นคนรักการอ่าน
ที่อาจจะอยู่ในโลกของการอ่านที่แคบหน่อยนะ
จึงทำให้ยังไม่เคยอ่านงานของมุราคามิเลยซักเล่มเดียว

ไม่รู้ว่าจะออกความเห็นว่าอย่างไร
คนข้างบนก็คงพูดไปหมดแล้ว
แต่อย่างหนึ่งที่ต้องยอมรับก็คือ
คนแปล...มีความสำคัญกับหนังสือไม่น้อย
หากคนแปลไม่ได้เข้าใจเจตนารมณ์ของผู้แต่งอย่างแท้จริง
สารที่ถูกส่งมายังผู้อ่านก็อาจเปลี่ยนได้เช่นกัน

ปล.ตอนเม้นท์ เรายังแอบงง ไม่รู้ว่าความเห็นของเราใช่เรื่องเดียวกันกับรีวิวของจขบ.รึเปล่า

ปล.งานของปราบดาก็ยังไม่เคยอ่านเหมือนกัน

ขอชิงตอบ 3 คนก่อนเพื่อป้องกันความเข้าใจผิดนะครับ

# คุณ grappa คุณสาวไกด์ใจซื่อ และคุณนักเดินทางจากดวงดาวอันไกลโพ้น
เกี่ยวกับการรู้จักนักเขียนอย่างถ่องแท้ผมเห็นด้วยกับคุณนักเดินทางจากดวงดาวอันไกลโพ้นครับ
ว่าต่อให้อ่านงานของนักเขียนคนไทย...เราก็คงเข้าไม่ถึงตัวตนของเขาอย่างถ่องแท้หรอก...แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าใครมองว่ามันสำคัญ

ทั้งนี้ผมไม่ได้หมายความว่าการแปลทำให้เนื้อหาเสียอรรถรสแต่อย่างใด
กลับกัน การแปลต่างหากที่ทำลายกำแพงภาษา ช่วยให้เราไม่ต้องเผชิญหน้ากับสำนวนเฉพาะถิ่น หรือมุขตลกเฉพาะกลุ่ม
ด้วยการแปลมันออกมาเป็นสำนวนไทยเข้าใจง่าย พร้อมแปลงความตลกให้ถูกปากคนอ่านไทยอย่างเราๆ

ซึ่งด้วยการตีความของผมเอง(ที่ไม่รู้จะถูกผิดอย่างไร)...
ผมเพียงเห็นว่าปราบดาชี้ชวนคิดให้เรารู้ในสิ่งที่เรา(คนอ่าน)ทราบกันดีอยู่แล้ว(แต่บางทีก็ไม่ได้ไปคิดถึงมัน บางคนคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรด้วยซ้ำ)
นั่นคือ “การแปลนั้นเจือปนบุคลิกของคนเขียน” ปราบดาชี้ให้คนญี่ปุ่นที่อ่านนิตยสารทราบว่า
อันด้วยสืบเนื่องมาจากการแปลมันมีความเป็นไปได้ที่คนไทยจะรู้จักนักเขียนญี่ปุ่นในคนละความรู้สึกกับคนถิ่นเดียวกัน
แต่พวกเราคนอ่านที่ทราบดีและตระหนักรู้ คงไม่มีใครไปนั่งมองหรอกว่า นี่ทำให้หนังสือเสียรสชาติ
แต่นี่สิคือสิ่งที่ทำให้หนังสือมีรสหวานหอมยิ่งกว่าเดิม จึงไม่น่าแปลกใจที่บางคนถึงขั้นไม่ดูคนเขียน
แต่หยิบหนังสือไปจ่ายเงินด้วยเพราะเห็นชื่อคนแปลที่ชื่นชอบสำนวน

ฉะนั้นผมเองนั้นในฐานะที่ปักหลักอ่านแต่งานภาษาไทย ผมจึงชูธง “ยอมรับการแปลไทย” จากทุกผู้แปลและสำนักพิมพ์อยู่แล้ว
โดยส่วนตัวแล้วผมก็มีนักแปลในดวงใจอยู่หลายคน ไม่เฉพาะหนังสือด้วยนะ แต่ทั้งการ์ตูนหรือภาพยนตร์ก็ด้วย
เช่น ม.ประภาที่แปลหงสาจอมราชันย์ได้คมคายและล้ำลึก หรือค่ายพันธมิตรที่ให้เสียงพากย์หนังอันสนุกสนานและตลกกว่าต้นฉบับโข

เมื่อเราเลือกที่จะดูหนังผ่านเสียงไทยหรือซับไทย อ่านการ์ตูนลิขสิทธิ์แปลไทย หรือหนังสือแปลไทย
ผู้แปลจึงเป็นอีกหนึ่งปัจจัยในการเลือกรับชมศิลปะเหล่านั้น ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้งานเหล่านั้นด่างพร้อยแต่อย่างใด
กลับกันนี่แหละคือ ช่องให้คนไทยที่มีความสามารถเยาะรสชาติให้กับงานศิลปะต่างชาติก่อนนำมาเสิร์ฟผู้บริโภคคนไทยด้วยกัน

โดยส่วนตัวแล้วผมไม่เคยอยากจะรู้จักตัวตนของนักเขียนเลยครับ
ผมแค่อยากจะรู้จักตัวตนของหนังสือที่อ่านมากกว่า...อยากรู้จักในแบบที่มันเป็น...ในแบบที่ผมสามารถจะทำความรู้จักกับมันได้

ปล หากใครคิดว่าประเด็นนี้น่าสนใจ
ใน “เขียนถึงญี่ปุ่น” ยังมีประเด็นอื่นๆที่เขี่ยประเด็นนี้จนกระเด็นด้วยความน่าสนใจที่มากกว่า
ว่างๆลองไปหาอ่านดูนะครับ ^^

# คุณพยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
ผมยังไม่เคยอ่านงานของมุราคามิเลยครับ (หาอ่านไม่ได้เลย) แต่คงด้วยผมอับจนปัญญาในการหาเอง
คงต้องพยายามกันต่อไป เพราะผมเองก็อยากจะลองดูสิว่า “เล่นเป็น” ในความหมายของคุณนั้นจะเป็นอย่างไร ^^

# คุณ Jevanni
“ผู้หญิงเข้าใจมุราคามิ” หรอครับ อ่านแล้วชักอิจฉามุราคามินิดๆแฮะ 555+
หนังสือคดีตัดมือนี่ที่จริงผมสนใจและออกไปมองหาตั้งแต่ตอนอ่านรีวิวแล้วครับ
แต่หาไม่ได้(ของหมด)แล้วข้อมูลในคอม(ของคนขาย)ยังบอกว่า มันราคาตั้ง 200 กว่าบาท...
ถ้าจะเริ่มที่เล่มนี้ผมคงต้องหยอดกระปุกก่อนครับ แต่รับรองว่าไม่นานเพราะเริ่มหยอดตั้งแต่ตอนได้อ่านรีวิวแล้ว ^^

# คุณ...ยออู...
คิดซะว่าเหมือนลูกกวาดน่ะครับ มันเป็นการเคลือบหวานให้เราได้อร่อยกับรสเข้มข้นของไส้ใน(เนื้อหา)ได้คล่องปากขึ้น

# คุณ PinGz
เป็นอย่างที่คุณว่าเลยครับ คนแปลถ้าผิดพลาดไปก็จะส่งผลให้งานอ่านไม่สนุก
กลับกันถ้างานมาในเนื้อหาที่ไม่สนุกอยู่ก่อนแล้ว ก็ต้องขึ้นอยู่กับคนแปลเช่นกันว่าจะ “เข็นขึ้น” หรือพากัน “ตกเหว”

# คุณ BoOKend
ผมก็โนคอมเมนต์ครับ ไม่เคยอ่านเหมือนกัน เลยได้แต่หยิบสิ่งหนังสือเขียนไว้มายกตัวอย่าง

# คุณ nikanda
หลายคนตั้งแง่ว่างานของปราบดานั้นอ่านยาก อันนี้ก็อยู่ที่รสนิยมในการอ่านด้วยนะผมว่า
โดยส่วนตัวแล้วผมว่าไม่ยากนะ แล้วรู้สึกว่าหลังๆเขาจะเขียนให้อ่านง่ายขึ้นด้วย
ยิ่งเล่มนี้ ปราบดาเขียนไว้ในคำนำประมาณว่า เขาไม่สามารถเล่นสำนวนได้มาก เพราะกลัวคนแปล(ที่เป็นคนญี่ปุ่น)จะลำบากในการแปล
เขาเลยเขียนด้วยภาษาเรียบๆ ง่ายๆ แต่เนื้อความยังคงไว้ซึ่งความช่างคิดที่ดุดัน
ถ้าจะลองงานของปราบดาสักเล่ม ผมว่าเล่มนี้เหมาะมากเลยครับ

การชอบเรื่องราว จากวรรณกรรม มันมีหลายมิติว่าเราชอบด้านไหน อรรถรสภาษา เรื่องราว แก่นเรื่อง แง่คิด
โดยทั่วไป การอ่านงานแปล

อรรถรสของวรรณกรรมส่องผ่านเลนส์ของผู้แปล
ช่องว่างระหว่างภาษาต้นฉบับกับภาษาที่แปล
ช่องว่างระหว่างผู้เขียนกับผู้แปล
การดัดแปลงระหว่างวัฒนธรรมต้นฉบับกับของผู้แปล
และการปรุงแต่งสำนวณภาษาโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจของการเลือกภาษาที่ถ่ายทอด
หากคนอ่านหลงรักอรรถรสนี้ ก็ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะรู้สึกเหมือนเดิมหรือไม่เมื่ออ่านต้นฉบับ เหมือนดูหนังพากษ์กับเสียงในฟิลม์

ทว่า (ถ้าไม่นับที่แปลผิด) หากชื่นชอบแก่นของเรื่อง มุมมองของวิธีการเล่นพล็อต หรือพวก Authorial Intent แก่น แง่คิด ความเบี่ยงเบนทางภาษามีผลต่อความชอบแก่นเรื่องไม่มากนัก

การเข้าใจผู้เขียนมีส่วนให้เราเข้าถึงเรื่องราว และในทางกลับกันการเข้าใจเรื่องราวก็ทำให้เข้าใจผู้เขียน เราจำเป็นต้องรู้จักผู้เขียนไหม ถ้าพูดถึงความชอบบางเรื่องที่อ่าน บางทีเราก็ไม่ได้ไปสนใจด้วยซ้ำว่าผู้เขียนเป็นใครมาจากไหน เช่นถ้าเราอ่านCLAMPเราไม่ได้ไปวิเคราะห์ว่าพื้นเพพวกป้าเป็นใคร แต่ถ้าเราอ่านคลื่นลูกที่สาม เราจำเป็นต้องรู้ว่าหลักคิดแบบที่สร้างขึ้นมามาจากใครภูมิหลังแบบไหน

ความชอบงานเขียนไม่เฉพาะด้านผู้เขียน ผู้แปล แต่อีกด้านนึงคือความตั้งใจของผู้อ่านเองด้วยว่าแสวงหาอรรถรสจากมิติไหนและระดับใดบ้าง

สำหรับเรา เป็นคนนึงที่อ่านงานของอ.มุราคามิ จากฉบับแปลอังกฤษ เรามองว่าอรรถรสทางภาษาเป็นเพียงส่วนเพิ่มเท่านั้น เราชอบวิธีการส่งเรื่องและแง่คิดสอดแทรกของ อ.มากกว่า และเราก็ยังไม่ได้มีความสนใจในเชิงลึกว่าอยากรู้จักอ.เป็นการส่วนตัว อิอิ

เราว่าทีมพากย์พันธมิตรเปรียบเหมือนผู้แปลที่สามารถเปลี่ยนทิศทางของเรื่องได้เลยค่ะ
หนังเครียดหลายๆเรื่อง แกก็ภาคเป็นหนังตลกได้

^^^
เห็นด้วยค่ะ มีบางคนบอกว่าหนังเรื่องเดียวกันบางเรื่อง คนไทยดูแล้วสนุกกว่าชาติอื่น บางเรื่องฮากลิ้งจริงๆ

เคยดูเรื่องหนึ่งจำชื่อไม่ได้ เฉินหลงไปช่วยคุ้มกันเด็กจากการลักพาตัวขำแทบตกเก้าอี้

ส่วนเรื่องมุราคามิ อ่านเล่มเดียว การปรากฏตัวของหญิงสาวในคืนฝนตกที่คุณโตมรแปลค่ะ
ชอบมากตามซื้อเก็บยังไมได้จนวันนี้

ตามเล่มอื่นมาอ่านแต่คนแปลคนละคน
เราว่าเราอ่านแล้วมึนๆ อ่านไม่จบสักเล่มเลย

ยังไม่เคยอ่านหนังสือ ของ คุณ ปราบดา หยุ่น เลยครับ
แต่เคยได้ยินคนพูดมาว่า เค้าเคยเขียนรึให้สัมภาษณ์ถึงคนญี่ปุ่นในหนังสือเล่มนึงว่า " คนญี่ปุ่น นี่แปลก วันแรกที่ไปถึง เจอเพื่อนญี่ปุ่น ต้อนรับขับสู้ดูแลเค้าอย่างดี หาน้ำหาท่าให้ทาน แต่พอเช้าอีกวัน กลับไม่พูดไม่จาไม่สนใจ กลายเป็นอีกอย่างนึง ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร ถ้าเป็นแบบนั้น ให้มาต่อยตัวๆ กันดีกว่า ดีกว่า มาทำอะไร อย่างนั้น" ประมาณนี้น่ะ

หนังสือเล่มนี้ น่าสนใจนะครับ แต่ยังหาซื้อแถวบ้านไม่ได้เลยครับ

สวัสดีคะ
อัมไม่ค่อยได้อ่านงานของปราบดา หยุ่นเท่าไหร่นักคะ
อาจเป็นเพราะยังไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้เขียนอยากสื่อออกมา
ให้คนอ่านได้ทราบ

ปล. อัมไปซื้อไร้เลือดมาแล้วนะคะไว้อ่านจบจะมาส่งข่าวคะ

มีตัวตนของคนแปลเจือในนั้น เป็นเรื่องปกติ มองเรื่องนี้ว่าเป็นการเอาน้ำจืดไปผ่านแผ่นกรอง ถึงจะกรองได้ละเอียด-หยาบอย่างไร ก็มีีสิ่งเจือปนจากตัวกรองในน้ำที่กรองแล้วแน่ๆ เวลาอ่านหนังสือแปล บางครั้งเราอ่านแล้วกลับชอบฝีมือหรือสำนวนการแปล กลิ่นนมเนยมันจางเป็นกลิ่นกะปิน้ำปลานิดๆ อร่อยไปอย่าง แต่ความถูกต้องควรยังคงอยู่นะ บางครั้งถ้าติดกลิ่นนมเนยอย่างต้นฉบับมากไป กลับไม่ชอบเสียอีก


ตอนอ่าน Kafka on the shore จบ ยังคิดว่าทำไมเราจึงเลือกซื้อเล่มนี้ทั้งที่เคยอ่านมุราคามิฉบับแปลไปสองเล่ม แต่จบจริงๆ แค่หนึ่งเล่มครึ่งและคิดว่าไม่อ่านอีกแล้ว เราเกลียด Norwegian Wood ฉบับแปลเป็นไทยชมัด ผู้แปลอาจแปลได้ดีก็ได้ค่ะ แต่ไม่เข้าใจคนเขียน เวลาอ่านแล้วเหมือนมีหมอกควันลอยฟุ้งบังไม่ให้เห็นภาพชัดๆ ตอบง่ายๆ ว่า เพราะอยากลองชิมอีกสักที เพื่อนบล็อกหลายท่านพูดถึงเล่มนี้กัน อ่านจบก็ชอบ ชอบพล็อตเรื่อง แต่ก็สรุปไม่ได้ว่าที่ชอบมาจากตัวงานเขียนเอง หรือมาจากการแปลเป็นภาษาอังกฤษเพราะอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออก (ยังไม่ได้อ่านฉบับแปลเป็นไทย) ไม่แน่นะ ถ้าอ่านฉบับแปลเป็นไทยอาจอ่านไม่จบเพราะ เจ้าพวกไอละอองฟุ้งล่องลอยอาจมากเกินไปจนสำลักก็ได้


ผลงานของปราบดา หยุ่น ยังไม่เคยอ่านงานแปล อ่านแค่งานเขียน ไม่ได้ตามงานต่อเนื่องมานานแล้ว ชอบความคิดของเขาเวลาที่เป็นประโยค ดุดันกำลังดี แต่เวลามาเป็นเล่ม รุนแรงเกินกว่าจะรับได้ทันในเวลาเดียวกัน เหมือนถูกหลายกระบวนท่าซัดเข้าทีเดียวจนยืนไม่อยู่ แต่ถ้ามาเป็นทีละเพลงดาบก็ยังพอรับได้ ถ้าจะอ่านงานก่อนๆ ทั้งเล่ม คงใช้เวลานานมาก เพราะจะอ่านทีละย่อหน้า

มันก็ตลกดีนะ (ไม่ได้เสียดสีหรือประชดประชัน ด้วยความสัตย์จริง) ที่คุณปราบดาเขียนถึงการแปลว่าอย่างนั้น ในงานเขียนที่ถูกแปลไปเป็นภาษาญี่ปุ่นอีกที



ตอบยาวจัง ...

ไชโย ออสการ์ประกาศแล้ว ได้ดังใจจริงๆ