Bloggang.com : ART19 : จัดการของแพง ใครกันละเว้นหน้าที่ โดย ดร.เดือนเด่น นิคมบริรักษ์ จาก ไทยรัฐ

จัดการของแพง ใครกันละเว้นหน้าที่ โดย ดร.เดือนเด่น นิคมบริรักษ์ จาก ไทยรัฐ

แพงทั้งแผ่นดิน...จะจริงเท็จ หรือแค่ตีกิน ดิสเครดิตรัฐบาล

แต่คนเดินดินกินข้าวแกงทั่วไทย บ่นในทำนองเดียวกัน...

ทุกวันนี้ รัฐบาล กระทรวงพาณิชย์

กำลังทำอะไรที่จะช่วยชาวบ้านได้บ้าง

“ร้านค้าถูกใจ สินค้าราคาธงฟ้า กำหนดราคาข้าวแกง

เดินสำรวจราคาสินค้าในตลาด ล้วนแต่เป็นเรื่องไร้สาระ

ทำเพียงเพื่อสร้างภาพหาเสียงเท่านั้น

ไม่สามารถแก้ปัญหาของแพงให้กับประชาชนได้เลย

เพราะไม่สามารถแก้ปัญหาต้นตอตัวการที่ทำให้ข้าวของแพงได้เลย”

ดร.เดือนเด่น นิคมบริรักษ์

จากสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (ทีดีอาร์ไอ)

เจ้าของงานวิจัยเรื่อง “การปฏิรูปเพื่อลดการผูกขาด

และส่งเสริมการแข่งขันในเศรษฐกิจไทย”

ในโครงการสำรวจองค์ความรู้เพื่อการปฏิรูปประเทศไทย

สำนักงานปฏิรูปเพื่อสังคมไทยที่เป็นธรรม

ให้ความเห็นทางวิชาการที่สอดคล้อง

กับอารมณ์ความรู้สึกแพงของคนทั่วไป

ในทางวิชาการ ดร.เดือนเด่น ชี้ว่า

ของแพงมาจาก 2 สาเหตุเท่านั้น

1. ต้นทุนการผลิตแพงขึ้น...ข้าวของย่อมต้องแพงขึ้น

เป็นธรรมดาของกลไกตลาด ซื้อมาแพงย่อมต้องขายแพง

2. ค้าขายผูกขาดเอากำไรมากเกินไป...

พ่อค้าโลภเห็นแก่ได้ รับซื้อสินค้ามาถูกแล้วโก่งราคาขายแพง

ณ วันนี้ ประเทศไทยมีอะไรที่เป็นเช่นดังว่านี้มากน้อยแค่ไหน...

หรือมีครบถ้วนทั้งสองประการ

สินค้ามีราคาแพง เพราะต้นทุนแพงขึ้นจริง

ตามธรรมชาติของกลไกตลาดหรือเปล่า...

จะอ้างว่าน้ำมันแพง สินค้าก็ต้องแพง

แต่น้ำมันไม่ใช่ปัจจัยเดียวที่เป็นต้นทุนผลิตสินค้า

ชาวนาปลูกข้าว ต้นทุนการผลิตพันธุ์ข้าว ปุ๋ย

ยาฆ่าแมลงแพง แต่ผลผลิตที่ได้กลับขายไม่ได้ราคา...

ในขณะที่ราคาขายปลีกข้าวสารถุงแพงต่างกันลิบลับ

กำไรส่วนต่างมหาศาลไปตกอยู่ที่ใคร

สินค้าเกษตรที่คนไทยต้องซื้อมากินกันทั่วไทย

เป็นอย่างนี้เหมือนกันหมด ไม่ว่าจะหมู กุ้ง ไก่ ปลา...

คนเลี้ยงเหนื่อยสายตัวแทบขาด ถึงเวลาขายกลับไม่ได้ราคา

ต้องออกมาปิดถนนประท้วง

กำไรที่น่าจะได้ทุกอย่างหายไปกับต้นทุนการเลี้ยงหมด

ในขณะที่พ่อค้าขายปัจจัยการผลิต รับซื้อสินค้าเกษตร

เอาไปขายฟันกำไรมหาศาลอยู่ฝ่ายเดียว

“ตัวอย่างที่เห็นชัด ไข่ที่บ่นกันว่าแพงทุกปี

คนเลี้ยงไก่บ่นว่าไข่ถูก ขายไม่ได้ราคา แต่คนกิน

กลับบ่นว่าไข่แพง ปัญหาเกิดจากตรงไหน

อยู่ที่การผูกขาด คนเลี้ยงบ่นว่าขาดทุน

ก็เพราะทุกอย่างต้องซื้อของเขาหมด ตั้งแต่พันธุ์ไก่

ยาไก่ อาหารไก่ ถ้าไม่ซื้ออาหารของบริษัทผูกขาด

เขาก็จะไม่ขายแม่พันธุ์ให้ อยากจะได้แม่พันธุ์ไก่ไข่

ไปเลี้ยงสร้างอาชีพก็ต้องซื้ออาหารไก่ด้วย

แบบเดียวกับขายเหล้าพ่วงเบียร์นั้นแหละ

เลี้ยงจนออกไข่ จะขายไข่ก็ต้องขายให้กับบริษัทผูกขาดอีก

แถมบริษัทยังทำธุรกิจขายไข่แข่งเองมีร้าน

มีตลาดของตัวเองอีกต่างหาก ทุกอย่างอยู่ในมือพ่อค้า

ผูกขาดครบวงจร มีอำนาจกำหนดราคา

กดราคารับซื้อจากเกษตรกรผู้เลี้ยง

แล้วไปโก่งขายขูดรีดราคาเอากับผู้บริโภค

แบบที่เรียกว่าค้าขายผูกขาดเอากำไรเกินไป”

บ้านเราต้นทุนการผลิตอาหารที่ต้องซื้อมาทำกับข้าวกินกันทุกวัน

ผูกขาดขนาดไหน ?

ปุ๋ยต้นทุนการปลูกพืชผัก...ค้าขายผูกขาด

นับดูได้บริษัทต้นน้ำนำเข้าปุ๋ยรายใหญ่มีถึง 4 รายไหม

( หมายเหตุ : Blog ART19

อ้างอิงข้อมูลจาก หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ฉบับวันที่ 31 พฤษภาคม 2554

จาก บทสัมภาษณ์ ของ ศ.ดร.สรสิทธิ์ วัชโรทยาน

กรรมการผู้จัดการมูลนิธิมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ได้กล่าวเอาไว้ว่า

"เมื่อก่อนเราก็มีปุ๋ยแห่งชาติ ที่ก่อร่างสร้างตัวมาปี 2525

สมัยรัฐบาล พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์

และมาเจ๊งปิดกิจการขายให้เอกชน

ในปี 2546 สมัยรัฐบาล พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร

เจ๊งไปเพราะสถานการณ์ตอนนั้นปุ๋ยมีราคาถูก

การลงทุนทำกันเกินตัว แทนที่จะผลิตแค่แม่ปุ๋ยขายส่ง

กลับขยายการลงทุนผลิตปุ๋ยผสมขายแข่งกับเอกชน

ประกอบกับซื้อเครื่องจักรผลิตปุ๋ยผสมมาจากเกาหลีใต้

หวังจะได้ใช้วัตถุดิบราคาถูกมาผลิตปุ๋ยผสม

แต่พอเอาเข้าจริงกลับทำไม่ได้

ต้องใช้วัตถุดิบราคาแพงมาผลิตปุ๋ยผสมแทน...ในที่สุดลงทุนสูง

แต่ต้องขายราคาต่ำกว่าทุน...ก็เลยเจ๊ง" )

อาหารสัตว์ต้นทุนเลี้ยงหมู กุ้ง ไก่ ปลา...

สินค้าต้นน้ำการค้าขายอยู่ในมือผู้ผลิตกี่เจ้า ผูกขาดไหม

ตรงนี้ต่างหากที่ ดร.เดือนเด่น มองว่า เป็นภาระหน้าที่หลัก

ของกรมการค้าภายใน กระทรวงพาณิชย์

ที่ควรทำเพื่อแก้ปัญหาต้นตอของแพง...

ไม่ใช่ไปนั่งจับผิดแม่ค้าขายข้าวแกงอาหารตามสั่ง

สินค้าปลายน้ำที่ต้องรับกรรมเหมือนคนทั่วไป

ด้วยต้องซื้อสินค้าผูกขาดราคาแพง มาปรุงอาหารขาย...

ซื้อมาแพงย่อมต้องการแพง ตามกลไกตลาด

ดร.เดือนเด่น กล่าวว่า

“ข้าวแกงเป็นตลาดที่มีการแข่งขันเสรีสมบูรณ์อยู่แล้ว

ไม่ต้องไปยุ่งอะไรกับเขา แต่ที่การค้ามีการผูกขาดสมบูรณ์

แข่งขันไม่เสรี ซึ่งเป็นหน้าที่หลัก

กระทรวงพาณิชย์กลับไม่เข้าไปดูแลตามกฎหมายในหน้าที่ของตัวเอง”

กฎหมายที่ว่า คือ ... พระราชบัญญัติแข่งขันทางการค้า พ.ศ.2542

เป็นกฎหมายจัดการปัญหาการค้าผูกขาดฉบับใหม่

มีความทันสมัยกว่าฉบับเก่า

(พ.ร.บ.กำหนดราคาสินค้าและป้องกันการผูกขาด พ.ศ. 2522)

ที่ไม่สามารถจัดการกับธุรกิจผูกขาดสมัยใหม่

ที่มาในหลากหลายรูปแบบ ทั้งการใช้อำนาจเหนือตลาดกีดกันคู่แข่ง

ควบรวมกิจการคู่แข่ง ตั้งบริษัทขึ้นมาให้ดูหลากหลาย

แต่ทำธุรกิจรวมหัวฮั้วการผูกขาดรังแกคู่แข่ง

ถึงจะเป็นกฎหมายที่ทันสมัย แต่ผลงาน 13 ปีที่ผ่านมา

กลับล้มเหลวไม่เป็นท่า กรมการค้าภายใน กระทรวงพาณิชย์

ไม่สามารถจัดการกับพ่อค้าผูกขาดเกลื่อนประเทศได้แม้แต่กรณีเดียว

นอกจากไม่เคยดำเนินคดีใดๆ กับพ่อค้าผูกขาดได้แล้ว...

งานง่ายๆ แค่ทำตามกฎหมาย ออกกฎระเบียบ

กำหนดกฎเกณฑ์เพื่อไม่ให้เกิดการผูกขาด

ตามมาตรา 8 ที่กำหนดไว้ให้ ทำแค่เพียง 5 ข้อ

นับแต่กฎหมายออกมาบังคับใช้

สำนักงานคณะกรรมการแข่งขันทางการค้า

มีความรู้ความสามารถ ออกประกาศ กฎระเบียบได้แค่ 2 ข้อ

13 ปี ...ทำได้แค่เนี้ย

หวังว่าการจัดการปัญหาผูกขาดตามกฎหมายใหม่

คงจะไม่เหมือนกับที่เคยทำมา

เมื่อครั้งยังใช้กฎหมาย พ.ร.บ.กำหนดราคาสินค้า

และป้องกันการผูกขาด พ.ศ. 2522

กฎหมายฉบับนั้นใช้มา 20 ปี กระทรวงพาณิชย์

มีความสามารถกำหนดให้ ธุรกิจขายส่งน้ำแข็ง

เป็นธุรกิจเดียวในประเทศไทยที่ต้องถูกควบคุม เพื่อป้องกันการผูกขาด

นี่แหละความสามารถของข้าราชการไทย...

หน้าที่มีแต่ไม่ทำ ขยันจะทำอะไรที่ใช้งบ

ไหนๆ นายกฯก็กระหนาบกระทรวงมหาดไทยไปแล้ว

ขยันเหลือเกินประกาศภัยหนาว ภัยแล้ง ภัยน้ำท่วม

เพื่อจะได้ใช้สิทธิเอางบประมาณไปถลุงกัน

ข้าวของที่แพงๆ ไม่แก้ที่ต้นตอลดผูกขาดให้ขายแพง

เพื่อจะได้อ้างเบิกงบมาทำโครงการธงฟ้าถลุงกัน

อีหรอบเดียวกันนั่นแหละ

อ้างอิงจาก ไทยรัฐฉบับพิมพ์ 12 พฤษภาคม 2555

//www.thairath.co.th/column/pol/page1scoop/259574

Create Date : 13 พฤษภาคม 2555

Last Update : 15 มิถุนายน 2556 14:58:47 น.

0 comments

Counter : 1253 Pageviews.