ผมเห็นด้วยกับประโยคที่ว่า ถ้าคนอยู่ในหลักการ ก็ไม่ต้องมีกฎหมาย หากหลักการนั้นหมายถึงหลักการควบคุมและพัฒนาจิต เพราะจิตเป็นตัวกำหนดพฤติกรรม
ซึ่งกฎหมายเองก้ยอมรับ และนำมาใช้คือ หลักกรรมเป็นเครื่องชี้เจตนา แต่ด้วยเหตุที่ธรรมชาติของจริงนั้นอ่อนไหวต่อสิ่งที่มากระทบ และเกิดดับอยู่ดลอดเวลา ทั้งมีแนวโนม้ที่จะน้อมไปในทางอกุศลได้ง่าย ดังนั้นจึงจำต้องได้รับการพัฒนาและควบคุมให้อยู่ในฝ่ายกุศล คือ ต้องมีศีลเป็นตัวกำหมดก่อนเป็นเบื้องต้นเพราะเมื่อคนอยู่ในศีลในธรรมแล้วก็จะยึดมั่นในความดี เมื่อยึดมั่นในความดีก็จะละเมิดกฎหมายได้ยาก อย่างไรก็ตามหากคนมีความคิดเป็นมิจฉาทิฎฐิแล้ว ก็อยู่เหนือหลักการนี้ เพราะจะเห็นผิดเป็นชอบ ดังพุทธวัจจนะ "มิจฉาทิฏฐิขวางกั้นนิพพาน" ็