“เพียงออ เข้ามาข้างในหน่อยสิ”

“ค่ะ ท่านกรรมการฯ” เพียงออเข้ามาในห้องในเวลาไม่ถึงนาทีตามแบบฉบับเลขาฯมือหนึ่ง สายตาไม่เหลือบแลมาทางบุษบงรำไพ

“เพียงออ ผมขอโต๊ะทำงานเข้ามาตั้งในห้องนี้อีกตัว ตั้งอยู่มุมนั้น” เขาชี้ไปมุมหนึ่งที่ไกลออกไปหน่อย อย่างน้อยเขายังมีแก่ใจให้พื้นที่หายใจแก่เธอบ้าง

“โต๊ะทำงาน?” เพียงออทวนคำเสียงสูง กระชากสายตามาที่บุษบงรำไพที่นั่งอย่างเงียบเชียบบนโซฟา

“โต๊ะของคุณบุษ ต่อไปคุณบุษจะเข้ามานั่งทำงานในห้องนี้กับผม” เขาอธิบายสั้นๆ

“ทำไมคะ” เพียงออทำสีหน้าเหมือนกลืนยาขม

“ทำตามที่ผมสั่งก็พอ” เขาปรายตามาทางเธอในเชิง เห็นไหมละ ความลับของเธออยู่ในกำมือฉัน

“ให้ออกไปนั่งข้างนอกกับเพียงก็ได้นี่คะ” เพียงออเสนออย่างมีน้ำใจ

“ไม่ต้อง ผมอยากให้คุณบุษนั่งทำงานข้างในนี้ แล้วงานพวกนัดหมายพิมพ์จดหมาย คุณก็โอนมาให้คุณบุษทำแทนแล้วกัน เพราะคุณเองก็งานเยอะมากแล้วนี่”

“แต่...บอสคะ...” เพียงออส่งเสียงท้วง

“ทำตามที่ผมบอก ผมคงเห็นโต๊ะตั้งแต่เช้าพรุ่งนี้นะ” น้ำเสียงเขาเฉียบขาด

“ค่ะ” เพียงออทำหน้าจ๋อย บุษบงรำไพแม้จะอยู่ในช่วงทดท้อแต่เธอก็มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนใจ แพรวพิลาสและวาสินีคงสะใจหากได้เห็นภาพนี้

“นัด 17.30 มาแล้วนะคะ”

“ส่งมาเลย เดี๋ยวคุณพาคุณบุษไปสอนงานก่อนนะ” เขาส่งสายตาแข็งกร้าวมาที่เธอ

บุษบงรำไพลุกขึ้นเดินตามเพียงออไปอย่างหงอยๆ ทันทีที่ผู้เข้าพบราย17.30 เข้าประตูห้องทำงานไป สีหน้าเพียงออก็เปลี่ยนไปทันที

“เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรถึงทำให้เธอได้เข้าไปนั่งในห้องทำงานนั่น” สุ้มเสียงตะคอกของเพียงออทำให้ความอดทนที่เหลืออยู่น้อยนิดของบุษบงรำไพขาดผึง

“ไม่ได้ใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรหรอกค่ะ ฉันเองก็ไม่อยากนั่งอยู่ในนั้นด้วยซ้ำ” เธอโต้ตอบเรียบๆน้ำเสียงแข็งขึ้น ไม่ใช่นิสัยของบุษบงรำไพที่จะแสดงอารมณ์เอะอะโวยวาย

“งั้นเพราะอะไร ท่านกรรมการฯถึงจะต้องให้เธอเข้าไปทำงานในห้องนั้น?”

“ไม่รู้สิคะ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” บุษบงรำไพส่ายหน้า นึกถึงคำปฏิญาณตอนที่เครื่องบินลอยอยู่เหนือทะเลอันดามันว่า เธอจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง

เพียงออส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อตัวเองอะไรทำนองนั้น แต่บุษบงรำไพก็ต้องชมความเป็นมืออาชีพของควีนบีตัวแม่ที่สอนงานตามที่ท่านกรรมการฯมอบหมายงานให้

“เธอจะต้องสั่งดอกไม้ทุกวันส่งไปตามวันเกิดของบรรดาสาวๆที่ท่านกรรมการฯควงออกงานสังคม และที่สำคัญทุกวันอาทิตย์ท่านกรรมการฯจะต้องไปทานอาหารเย็นกับคุณหญิงปรียานันท์ คุณแม่ของท่านกรรมการฯ เธอจะต้องส่งคนไปถามคุณหญิงปรียานันท์ว่า ท่านจะรับประทานอะไรและสั่งอาหารร้านที่ดีที่สุดเข้าไป”

“ท่านกรรมการฯทำไมไม่ถามแม่เขาเองทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน” บุษบงรำไพบ่นเบาๆ

“จุ๊ๆ อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ คุณรามิลน่ะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับคุณแม่ แล้วโทรไปไม่ได้เพราะคุณหญิงปรียานันท์จะไม่ยอมรับโทรศัพท์เรื่องนี้”

วุ่นวายมากเรื่องทั้งแม่ ทั้งลูก บุษบงรำไพคิดอย่างเหนื่อยอ่อน เธอจะรีบแสดงความบริสุทธิ์ใจให้เขาเห็นโดยเร็วที่สุดเพื่อเขาจะได้ปล่อยเธอไป โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเธอเสียจริงเชียว ดูเอาเถอะ ชีวิตที่เคยอยู่ในร่องในรอยของเธอกลับต้องมาบิดเบี้ยวไปหมด ทีแรกก็กำลังจะแต่งงาน ถูกบอกยกเลิก ต่อมาก็ไปขึ้นเตียงกับคนแปลกหน้า ซึ่งตอนนี้กลับไม่ใช่คนแปลกหน้าแต่กลายเป็นว่าเธอตกเป็นผู้ต้องสงสัยของเขาไปเสียแล้ว บุษบงรำไพนั่งภาวนาขอให้เธอผ่านพ้นช่วงวิกกฤตแห่งชีวิตนี้ไปให้ได้ เธอสัญญาที่จะแลกโอกาสที่จะเจอเนื้อคู่อีกครั้งพร้อมทั้งสัญญาที่จะทำบุญทุกวันเสาร์

นาฬิกาบอกเวลาเลิกงาน บุษบงรำไพมองเพียงออที่ยังคงนั่งทำงานสลับกับโทรศัพท์วุ่นวาย เธอนัดกับเพื่อนๆว่าจะไปทานอาหารเย็นด้วยกันวันนี้

“คุณเพียงคะ ฉันขอตัวก่อนได้ไหมคะ พอดีมีนัดหลังเลิกงานน่ะค่ะ” บุษบงรำไพถามเสียงเบา คาดว่าคงถูกเหล็กไนพ่นมาเป็นร้อยชุด

“เธอจะไม่รอบอกท่านกรรมการฯก่อนเหรอ ปกติเราจะไม่กลับก่อนท่านกรรมการฯ” เพียงออทำหน้าวางเฉย น้ำเสียงห้วน ผิดคาดแฮะ

“ฉันยังไม่ได้เริ่มงานใหม่วันนี้ อีกอย่างฉันอยู่ต่อก็ไม่มีอะไรจะทำเกะกะคุณเปล่าๆ”

เพียงออนิ่ง “นี่เป็นการตัดสินใจของเธอเองนะ ไม่เกี่ยวกับฉัน”

“งั้นฉันไปได้แล้วใช่ไหมคะ” บุษบงรำไพวิ่งแน่บไปที่โต๊ะเธอทันที่ปิดประตูบานหนาหนักห้องกรรมการผู้จัดการลง ตามองป้ายชื่อเขาที่หน้าห้อง ไม่สงสัยเลยทำไมเธอไม่ชอบเข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่แรกที่มาทำงาน

ชอบจัง นางเอกนี้ซวยซ้ำซ้อนจริง ๆ

หนุกหนาน
มาอัพเพิ่มอีกน๊า

แล้วแม่นางเอก กับแม่พระเอก จะเป็นเพื่อนกันหรือเปล่าเนี้ยะ

สนุกจังค่ะ รออ่านต่อนะ ^_^

ชอบพระเอกแนวนี้เลยค่ะ
ท่าทางนางเอกเจอศึกหนักแน่ๆ

ตามมาอ่าน นุ่มชอบเรื่องนี้มากกกก เริด สุดๆ อิอิ

สนุกมาก สำนวนดี บรรยายความรู้สึกนางเอกเก่งจัง
บทที่ 6 "นั่งดูดดื่มกับความทุกข์" อ่านแล้วฮาเลย
ชอบมากค่ะ

ชอบมั่กๆ ลงอีกเยอะๆนะค้า

รอมาอัพต่ออย่างใจจดใจจ่อค่า