นั่งคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาของปีที่แล้ว แม้ปี2552 จะเป็นปีแห่งความเปลี่ยนแปลงในทางที่เลวร้าย ที่ฉันต้องเดินทางมาถึงจุดจบกับคนที่คบกันมาถึง4ปีด้วยเรื่องไร้สาระ อย่างที่เพื่อนๆบางคนได้รับรู้ถึงเหตุผลมาแล้ว และมีเหตุการณ์บางอย่างที่เรียกว่าเป็นความวุ่นวายของชีวิตเข้ามาค่อนข้างมาก ฉันต้องย้ายหอหนีคนบางคน ต้องเกิดเหตุการณ์บางอย่างจนเรื่องถึงตำรวจ โชคดีที่ฉันมีเพื่อนๆที่เข้าใจคอยช่วยเหลือ

แต่นั่นก็เป็นสถานการณ์ที่แตกต่างจากปี 2553  ที่ผ่านมา ซึ่งในปีนี้ เรียกได้ว่า ครบทุกเรื่อง อย่างที่บอกว่า กราฟชีวิต ทั้งการงาน การเงิน ความรัก ขึ้นๆลงๆอย่างน่าตกใจ สิ่งที่ฉันภูมิใจที่สุดในปีนี้ ก็คือการที่ฉันได้รับปริญญาโทเมื่อเดือนมกราคม  และการมีน้องฟ้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตในเดือน มิถุนายน แต่นั่นก็อยู่ในช่วงแห่งความเปลี่ยนแปลงของสถานภาพการทำงาน ที่ทำให้ฉันเครียดเกือบ 3 เดือน ซึ่มีผลต่อทั้งสถานภาพการงาน และการเงิน

ฉันตัดสินใจลาออกจากบู๊ทส์ สถานที่ที่ฉันฝากชีวิตไว้ที่นี่ถึง7ปีครึ่ง เป็นสถานที่สอนอะไรหลายๆอย่างให้กับฉัน เปรียบเสมือนบ้านอีก 1 หลัง ที่จน ณ วันนี้ ฉันก็ยังรักบริษัทนี้อยู่เสมอ  ฉันออกมาเพื่อมาเผชิญโลกกว้าง....  แล้วก็ได้เผชิญจริงๆสมใจอยาก >*<   ฉันไม่สามารถอยู่ที่ใหม่ได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง จำเป็นต้องหางานใหม่ โลกภายนอกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ฉันได้พบกับประสบการณ์บางอย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะได้พบ ช่วงนั้นเครียดมากนะ เพราะตัดสินใจจะออกรถด้วย ทั้งๆที่ไม่มั่นใจในสถานะทางการเงินของตัวเองเลย แต่โชคดีที่เป็นเพราะเกิดเรื่องเรื่องสีรถ ที่ตอนแรกเค้าจะให้สีขาว แต่ฉันยืนยันจะเอาสีฟ้า เลยสามารถเลื่อนการรับรถจากเดือน เม.ย. มาเป็นเดือน มิ.ย. และฉันก็ได้งานที่ใหม่ คือที่ปัจจุบัน ในเดือน ก.ค. พอดี แต่เงินเก็บที่เก็บมาทั้งชีวิตก็หมดลงเพราะดาวน์รถนี่แหละ  ไม่คุ้นเคยกับการเหลือเงินน้อยๆในบัญชีเลย  T_T

พอมาอยู่ที่นี่เพียง 5 เดือน จนถึงปัจจุบัน ฉันได้พบเห็นอะไรอีกหลายๆอย่าง เป็นประสบการณ์ที่ฉันไม่เคยได้พบเจอตอนอยู่ที่บู๊ทส์ ผู้คนที่แตกต่าง ระบบ วิธีการที่แตกต่าง รวมถึงแนวคิดบางอย่างที่สอนให้ฉันเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ซึ่งก็ถือว่าดี(มั๊ง) ฉันโชคดีตรงที่ผู้ใหญ่เอ็นดู แต่เอ็นดูยังไงเค้าก็ทำให้ฉันคิดมากเรื่องการผ่านโปรจนได้ ทั้งๆที่ตอนทำสัญญาบอกจะขึ้นให้ พอถึงเวลาบอกแค่จะพิจารณา เฮ้อ....  สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คงทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดไม่คิดอะไรมาก

และมันคงจะเป็นแบบนั้น ชีวิตฉันคงจะมุ่งมั่นกับการทำงาน และดำเนินชีวิตต่อไปอย่างราบเรียบ ถ้าฉันไม่บังเอิญไปหาเรื่องใส่ตัวเอง อารมณ์ เหตุผล และความเป็นไปได้มันมักจะสวนทางกันเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกอะไร เรามองอะไร ณ ปัจจุบัน หากเรามองข้ามเหตุผลและความเป็นไปได้ ยึดถืออารมณ์เป็นหลัก แล้วเราจะคาดหวังกับอะไร หากคาดหวังมาก ก็จะเสียใจมากเป็นธรรมดา

ฉันอาจเป็นหนึ่งในนั้น ที่ยังยึดถืออารมณ์มากกว่าเหตุผล ฉันจึงเสียใจทุกครั้ง ที่เขาไม่สามารถทำในสิ่งที่ฉันต้องการได้  ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะตัดใจก็ไม่สามารตัดได้ ก็ได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรมแบบนี้ก่อน จนวันนึงคงจะถึงจุดๆนึง ที่ฉันจะสามารถตัดสินใจอะไรบางอย่างได้อย่างเด็ดขาดซะที (ก็อายุเยอะขึ้นทุกปีแล้วนะ) และฉันก็หวังว่า นายคงจะสอนๆๆๆๆๆๆ จนสักวันฉันเห็นเหตุผลสำคัญกว่าอารมณ์ และในวันนั้น สงสัยฉันคงจะได้อยู่คนเดียว เพราะหาใครที่คู่ควรด้วยไม่ได้ แย่ละ >*< 

ปี 2554 จริงๆก็คงไม่แตกต่างจากปีที่เพิ่งผ่านไปมากนักหรอก แค่อายุเพิ่มมากขึ้น  มีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น รวมถึงต้องเริ่มมองอนาคตอันใกล้ในอีก 3 ปีที่แม่จะเกษียณได้แล้ว ว่าจะอยู่กันยังไง ก็หวังว่าปีนี้ คงจะเป็นปีที่ดีสำหรับฉันนะ ฉันจะพยายามลดความใจร้อนและปากร้ายของตัวเองลงเยอะๆ (จะทำได้มั๊ยเนี่ย ^^!) เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น  ^o^ 

Create Date : 02 มกราคม 2554
Last Update : 2 มกราคม 2554 1:09:48 น.		3 comments
Counter : 776 Pageviews.
Share Tweet