เมื่อก่อนไม่เคยเข้าใจเพื่อนที่เป็นโรคนี้เลย

ทำไมต้องเศร้า?

 ทำไมต้องขู่จะฆ่าตัวตายตลอด?

ทำไมดูเรียกร้องความสนใจแบบโง่ๆจัง

วันนี้โรคมาปะทะเข้ากับตัวเองอย่างจัง

พูดได้คำเดียวว่า 'เข้าใจแล้ว'

 เข้าใจทุกความคิด 

ความรู้สึก 

และการกระทำของเพื่อนคนนั้น

เวลาดาวน์ก้ดาวน์เลย มันไม่ง่ายที่จะควบคุมอารมณ์ได้ในตอนนั้น

คือ สามารถทำอะไรแย่ๆออกไปได้เลย

ตอนนั้นก้ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร..
รู้สึกไม่มีความสุขมาสักพักแล้ว
หดหู่ เศร้า เสียใจ เครียด แต่บอกไม่ได้ว่าเพราะอะไร
หาสาเหตุของมันไม่เจอ..รู้แต่ชีวิตตอนนั้นมันไร้จุดหมาย

รู้สึกอยากอยู่คนเดียว อยากห่างจากผู้คน
อยากอยู่บ้านและนอน ไม่อยากทำอะไรหรือไปไหน
รู้สึกเบื่อกับสิ่งรอบข้างมากเกินไป

ทำไมกินอะไรก้ไม่อร่อย
ทำไมกาตูนเรื่องทิงเกอเบลไม่สนุกเหมือนเก่า
ทำไมร้องเพลงที่ชอบไม่อารมดีเหมือนทุกครั้ง
ทำไมไปเที่ยวต่างประเทศไม่ตื่นเต้นเหมือนที่เคย
ทำไมทำอะไรที่เคยทำแล้วชอบไม่ได้เหมือนเดิม..

หาคำตอบให้ตัวเองอยู่หลายวันนะ
เครียดทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน ซึมตลอดเวลา
หมายังไม่มีอารมจะเล่นด้วยเลย

จนครั้งสุดท้ายที่เจอคำพูดประชดประชันจากเพื่อนคนนึงใส่
เท่านั้นแหละ อารมณ์ดิ่งลงอย่างกับดิ่งพสุธา
เสียใจมาก นั่งร้องไห้ทั้งคืน
วันรุ่งขึ้นเลยบอกตัวเองว่าไม่ได้แล้วนะ
ปล่อยแบบนี้ไว้ไม่ได้ ไม่เคยเปนแบบนี้มาก่อน
ทั้งเหนื่อย ทั้งทรมาน 

สุดท้ายตัดสินใจจะไปหาหมอจิตแพทย์

วันที่ขับรถใจลอยๆไป รพ คนเดียว
เดินเข้าไปถามว่าแผนกจิตเวชอยู่ตรงไหน
โคตรเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆเลย
ทำไมเราต้องมาหาหมอจิตแพทย์วะ?
โรคจิตหรอ?

เข้าใจปะว่า การรับรู้ตั้งแต่เด็กจนโตมา
รับรู้แค่ว่าคนพบจิตแพทย์คือคนจิตไม่ปกติ หรือโรคจิตนั่นแหละ
แล้ววันนี้เรากลับต้องเป็นคนเดินพาตัวเองมารักษาแทน

อืม..ทำใจยากเหมือนกันนะ

แต่ปรากดว่าวันนั้นหมอไม่เข้าทั้งสองโรงพยาบาลเลย
เลยตัดสินใจ โทรปรึกษาแทน
ก็ได้การวินิจฉัยมาคร่าวๆว่าอาจจะป่วยจริง
แต่หมอก้อยากให้เข้ามารับการปรึกษาอีกทีโดยตรง
พร้อมแนะนำวิธีที่ทำให้ตัวเองไม่เครียดได้ด้วยตัวเองเบื้องต้น

ผ่านไปประมาณ 1 สัปดาห์

ก้ไม่ได้ไปหาหมอที่นัดเลยสักวัน เพราะ ตื่นไม่ทัน
เลื่อนแล้วเลื่อนอีก แต่ก้ไม่ตื่นเลยสักที
อาการเหมือนจะดีขึ้นมาหน่อย
เริ่มไม่ซึม เริ่มลงมากินข้าว เริ่มพูดคุยมากขึ้น
แต่ยังคงนอนกลางคืนไม่ได้เหมือนเดิม

มีอยู่วันนึงที่ลองเอายาแก้ปวดหัวผสมยานอนหลับมากิน
ไม่เกิน 30 นาทีหลับไปเลย 
แล้วตื่นขึ้นมารู้สึกดีมาก รู้สึกไม่ได้รับการพักผ่อนแบบนี้มานานแล้ว
อีกวันนึงเลยเอาอีก ลองเอายามากินดู
วันนี้กินสัก 4 ทุ่ม เผื่อจะได้นอนเร็วขึ้นแล้วจะได้ตื่นเช้าได้


ปรากดว่า กว่าจะหลับ ตี 3 T____T
ไม่ง่วงเลย อยากจะบ้าตายยยย
แถมนอนนานกว่าเดิมอีก ตื่น 6 โมงเย็น!!

วันต่อมาเลยไม่กินยาแล้ว
แล้วลองพยายามหลับด้วยตัวเองดู
นอนบิดไปบิดมายังไงก้..ไม่หลับ
จนเห็นแสงสว่างเล็ดลอดหลังผ้าม่านก่อนอยู่ดีกว่าจะผล็อยหลับไป

ทรมานไปไหม?

ได้ยามไปหาหมอจริงจังสักทีรึยัง?

ไปหาหมอกัน..

วันนั้น..
คุณหมอถามถึงอาการ ถามถึงเรื่องที่เครียด 
ซักถามแทบจะทุกเรื่องในชีวิตเลยมั้ง
มันก้รู้สึกดีที่เหมือนมีคนมาตั้งใจรับฟังปัญหาชีวิตเรา
จากที่ไม่เคยมีมาก่อน แอบร้องไห้ตอนคุยกับคุณหมอ
รู้สึกเขินจัง 55555

สรุป..เป็นโรคซึมเศร้า

คุณหมอให้ยามา 2 ตัว
ที่บอกว่ากินแล้วจะง่วงนะ ให้กินก่อนนอน
แล้วจะได้หลับได้เลยแบบสบายๆ


นัดติดตามผลอีก 2 สัปดาห์ถัดไป

..อยากบอกถึงคนรอบข้างที่ปกติดี..

คนป่วยต้องการกำลังใจ
ถ้าไม่มีก้ไม่ต้องมาคุย

หลากหลายคำถามคำพูดที่ว่า..

จะเครียดไปทำไม?

เศร้าทำไม?

มีเพื่อนตั้งเยอะตั้งแยะ

ชีวิตก้เหนดีน่าจะมีความสุขนะ

มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยจิงๆ แถมยังบั่นทอนจิตใจคนป่วยให้รู้สึกแย่ลงกว่าเดิม

จะเครียดไปทำไม?
เศร้าทำไม?
ถ้าควบคุมอารมตัวเองในส่วนนี้ได้คงไม่ต้องพาตัวเองไปรักษา

เพื่อนตั้งเยอะตั้งแยะ
แล้วเพื่อนสักกี่คนที่จะเข้าใจความรู้สึกเราจริงๆ?

ชีวิตก้เหนดีน่าจะมีความสุขนะ
ถึงบอกว่าอย่าติดสินคนที่ภายนอก
ชีวิตแต่ละคนล้วนมีประสบการณ์ ที่เห็นว่าดีไม่ใช่ว่าดีเสมอไป


โรคนี้ต้องการกำลังใจ
แล้วตอนนี้เราได้รับกำลังใจมากมายที่ดี
จากเพื่อนสนิท จากแม่ จากคนสนิท และคนรอบข้างบ้างบางคน
ขอบคุณทุกคนที่เข้าใจ 

ถ้าไม่ได้กำลังใจก้ไม่รู้จะดีขึ้นได้ยังไงเหมือนกัน


สำคัญคือกำลังใจจากตัวเอง
อยากหายก้ต้องสู้ 

ฝากไว้เท่านี้
คนป่วยจะบินไปญี่ปุ่นคืนนี้แล้ว ^^/
#กินยาด้วยอย่าลืม