เมื่อวางมือเสร็จ   ลำดับต่อไปผมจะดึงสมาธิจะกลับมาอยู่ที่หลัง   กล่าวคือเช็คว่า load ของคันยังถ่ายลงมาที่กล้ามเนื้อหลังหรือไม่   ถ้าจะด้วเหตุอะไรก็แล้วแต่   รู้สึกว่ากล้ามเนื้อไม่ได้รับโหลดของคันแล้ว   เป็นอันว่าการน้าวสายครั้งนี้ไม่สำเร็จ   ผมจะลดคันลง   ส่วนใหญ่กรณีอย่างนี้มักจะพบเมื่อผมหยิบคันที่ draw weight เบาๆ มายิง   เพราะลำพังแค่กล้ามเนื้อแขนและไหล่ก็ดึงได้สบายแล้ว   ตรงกันข้ามถ้าเป็นคันที่ draw weight หนัก   ถ้าไม่ใช้กล้ามเนื้อหลังเป็นหลักในการดึงจะพาลดึงไม่ได้เอาทีเดียว

เมื่อแน่ใจแล้วว่า load ของคันยังอยู่ที่กล้ามเนื้อหลัง   ลำดับต่อไปคือการ เร่งหลัง   อันได้แก่บีบสบักเข้าหากันเพื่อบังคับทิศทางการเคลื่อนที่ของมือที่น้าวสาย   จังหวะที่เร่งหลังนี้ผมจะสร้างความรู้สึกเสมือนหนึ่งว่ากล้ามเนื้อสบักคือสปริงที่ถูกอัดตัวเต็มที่   

  จากนั้นจึงคลายกล้ามเนื้อท้องแขนให้คันดึงสายออกจากนิ้วที่เกี่ยว   ความยากของตรงนี้อยู่ที่ว่าในขณะที่ออกแรงเต็มที่ในกล้ามเนื้อส่วนหนึ่ง   การคลายกล้ามเนื้อตรงนี้ต้องสมดุลย์พอดีระหว่างการ "ปล่อยให้ขาด"   คือสายวิ่งออกจากปลายนิ้วโดยไม่สะดุดอะไร   กับความนุ่มนวลที่จะไม่ให้ปลายนิ้วเกี่ยวสายตวัดไปทางซ้ายหรือขวาอันจะทำให้ลูกวิ่งไม่มีทิศทาง

ทันทีที่สายหลุดจากนิ้วแล้ว   แรงที่เคยดึงต้านกันอยู่จะหมดไป   ตรงนี้มือจะเคลื่อนที่กลับมาข้างหลังโดยอัตโนมัติ   ซึ่งถ้าควบคุมกล้ามเนื้อหลังได้   มือควรจะถอยมาอยู่ที่เดิมทุกครั้ง   นอกจากนี้เพื่อนที่ผมได้กล่าวถึงไว้ในครั้งที่แล้วยังสอนอีกว่าให้มี "follow through" แบบเดียวกับยิงปืน   คือบังคับมือที่ถือคันให้กลับมาจี้ที่ตำแหน่งเดิม   นัยว่าทำอย่างนี้แล้วคันจะเบี่ยงเบนน้อยที่สุด

ย้ำอีกครั้งว่าระหว่างที่ทำตามขั้นตอนตรงนี้   ผมไม่ได้คิดว่าจะเล็งตรงไหน   หรือมีพยายามใช้สายตาทะลวงเป้าให้เป็นรูอย่างที่ตำราฝรั่งว่ากัน   สมาธิอยู่ที่การจัดระเบียบร่างกายและบังคับกล้ามเนื้อเท่านั้น   สมองคนเราทำ parallel processing ได้สบายมาก   ดังนั้นในระหว่างนี้สมองอีกส่วนหนึ่งหรือจะเรียกว่าจิตใต้สำนึกก็คงได้จะควบคุมการเล็งเองโดยอัตโนมัติ

ผมทำแบบนี้แล้วยิงได้ดีขึ้น   แม่นขึ้นและสนุกขึ้น   ไม่เครียด    ใครจะลองดูบ้างก็สุดแล้วแต่   ลองแล้วเป็นอย่างไรลองเขียน comment บอกเล่ากันบ้างก็ได้