วันนั้น..วันนี้..หรือวันไหนๆ
วันนั้น..วันนี้..หรือวันไหนๆ
ฉันสามารถหลุดออกจากอาการแพนิค
ภายในเวลาหนึ่งเดือนก็จริง..
แต่หลังจากนั้นยังมีอาการมึนงงโคลงเคลง
คล้ายยืนอยู่ในเรือที่โต้คลื่นอยู่กลางทะเล
ในแต่ละวันผ่านไปเหมือนกำลังตกอยู่ในความฝัน...
งงงันเงอะงะ...ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่
หลงๆลืมๆได้หน้าลืมหลัง..กระทั่งเกือบขอไปทำงานนักการ
ที่ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับตัวเลขและผู้คน....
หัวหน้าแผนกจึงส่งผู้ช่วยมาช่วยเป็นพี่เลี้ยงอยู่ใกล้ๆ
คอยขนาบข้างสะสางงานที่มีความสลับซับซ้อน
ในทางบัญชีและตัวเลข
ฉันทำได้แต่งานใช้แรงเป็นส่วนใหญ่
นอกนั้นผู้ช่วยรับไปทำหมด..
ชีวิตเปลี่ยนไปหมด..ทำไปพักไป..โชคดีที่เจ้านายเข้าใจ
เพื่อนร่วมงานและครอบครัว รับรู้และเป็นกำลังใจ
เปิดโอกาสให้ลางานไปขูดพิษกับอาจารย์หมอเดือนละสี่ครั้ง
ได้ลาพักร้อนไปนอนชายทะเล...ไปเที่ยวเชียงใหม่
ใช้เวลาในการฟื้นฟูด้วยวิธีต่างๆนานา...
เป็นเวลาเกือบสองปี...ที่ต้องมีผู้ช่วยคอยขนาบข้าง
ณ..วันนี้ฉันยังคงทำงานอยู่ที่เดิม...ผู้คนแบบเดิมๆ
... สิ่งแวดล้อมเดิมๆและทำงานคนเดียวเหมือนเดิม
งานในหน้าที่ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง
มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปคือจิตใจตัวเอง
...ไม่ป่วยปางตายก็คงไม่เปลี่ยน ฮา ฮา
พึงพอใจกับสิ่งเล็กๆน้อยๆรอบตัวมากขึ้น
โลกภายในใจที่บูดเบี้ยวสวยงามขึ้น
เลิกคาดหวังลมๆแล้งๆกับโลกในอุดมคติ..
เข้าใจโลกและผู้คนอย่างที่เป็น...
มีสติมากขึ้น..หายใจยาวขึ้น...และเดินช้าลง...
แอม(อรชพร)
| Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2557 |
| Last Update : 10 พฤศจิกายน 2557 11:16:18 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 882 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [
