はるがいったら：飛鳥井千砂 (2009)
Haru ga ittara : Asukai Chisa


เรื่องย่อหลังปก


หลังจากการหย่าร้างของพ่อแม่ สองพี่น้องโซโนะและยูคิก็ต้องอาศัยอยู่แยกกัน โซโนะ(園) ผู้เป็นพี่สาวมีชีวิตส่วนตัวและการงานที่สมบูรณ์แบบแต่ก็แอบมีความสัมพันธ์ลับกับเพื่อนสนิทสมัยเด็กที่มีคู่หมั้นแล้ว ส่วนยูคิ (行) น้องชายก็มีปัญหาร่างกายอ่อนแอและยังต้องคอยดูแลฮารุสุนัขที่เลี้ยงไว้ตั้งแต่เด็กซึ่งตอนนี้ก็กลายเป็นหมาชราได้แต่นอนทั้งวัน และต้องกังวลเรื่องการสอบเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยอีก

เมื่อยูคิล้มป่วยลงจนต้องนอนโรงพยาบาล โซโนะจึงอาสาเป็นผู้ดูแลฮารุให้ ชีวิตของทั้งสองพี่น้องจึงมาถึงจุดเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่มีฮารุเป็นผู้เริ่มต้น


หนังสือเรื่องนี้ได้รับรางวัลซูบารุครั้งที่ 18

ฉันยืนอยู่คนเดียวหน้าบ้านที่เคยอยู่สมัยเด็กซึ่งชั้นล่างเป็นร้านอาหารจีนของพ่อ รู้สึกว่าการผลักประตูเข้าไปนั้นต้องใช้แรงมากเหลือเกิน ตอนนี้เป็นเวลาปิดแล้วด้านในจึงไม่มีลูกค้า พ่อกับคุณมานามิกำลังอยู่ในครัว

“อ๊ะ เชิญเข้ามาก่อนค่ะ”

คุณมานามิอุตส่าห์เดินออกมารับ

“เมื่อเช้าขอบคุณมากนะคะที่โทรศัพท์มาบอก” ฉันก้มศีรษะเป็นการทักทาย แล้วหันไปสบตากับพ่อ

“...เป็นไงบ้าง สบายดีเหรอ”

“ก็สบายดีค่ะพ่อ”

“แล้วแม่ล่ะ.. นานๆทีก็โทรศัพท์มาหาเหมือนกัน”

“...รู้สึกว่างานยุ่งอยู่ แต่ก็สบายดีค่ะ”

ทั้งฉันและพ่อรู้สึกเกรงอกเกรงใจกันราวกับเป็นคนแปลกหน้า ตอนที่คุยเรื่องแม่ฉันก็แอบเหลือบมองไปที่คุณมานามิ

จากนั้นชิโนบุลูกชายของคุณมานามิก็พาฉันขึ้นไปชั้นบนทำให้อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าห้องนอนยูคิอยู่ไหน

เมื่อขึ้นบันไดไปถึงชั้นสอง ห้องแรกที่เจอก็คือห้องนอนเก่าของฉันเอง ตอนนี้คงกลายเป็นห้องของเด็กผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าแล้วสินะ

ห้องของยูคิแทบไม่เปลี่ยนไปเลย บนโต๊ะทำงานยังมีลูกโลกสีซีเปียที่ได้จากซานตาคลอสในวันคริสมาสต์ปีหนึ่งวางอยู่เหมือนเดิม ตรงกลางห้องมีแผ่นผ้ารองรับความชื้นปูอยู่ ตรงกลางผ้าก็มีฮารุนอนอยู่พอดี สภาพช่างตรงกับคำว่า “สิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างหมา” ที่ยูคิชอบพูดเป๊ะเลย

เจ้าก้อนสีน้ำตาลใหญ่ๆที่กองอยู่ตรงนั้น พอมองดีๆถึงรู้ว่าเป็นหมาเฒ่า

ฉันก้มลงข้างๆฮารุ ไม่ได้หลับนี่ ยังกระดิกหูเลย เหมือนกับมันรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ ฮารุยกลำตัวด้านหน้าขึ้น แต่ก็ล้มลงไปใหม่ทันที

แล้วฮารุก็พยายามลุกขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ล้มลงไปนอนอย่างเดิมทุกครั้ง
ฉันกัดริมฝีปากไม่ให้มีเสียงร้องไห้ออกมาแล้วลูบหัวฮารุเบาๆ


ฮารุจำฉันได้

หนังสือเล่มนี้ทำให้ฉันร้องไห้ตอนจบ เพราะคิดถึงเจ้าหมาแก่ที่บ้านที่จากไปเมื่อปลายปีที่แล้ว เจ้าแก่ของน้องสาวฉันเป็นแม่มัลทีสเฒ่าตัวเล็กขนดำแซมหงอก ส่วนปู่ฮารุเป็นพันธุ์ชิบะตัวใหญ่ที่สองพี่น้องในเรื่องกอดรัดฟัดเหวี่ยงได้ แต่อ่านๆไปแล้วรู้สึกว่าหมาแก่สองตัวนี้นิสัยคล้ายกันจัง...น้ำตาไหลออกมาเฉยเลย


ในเรื่องนี้ตัวละครหลักพี่สาวและน้องชายเป็นผู้ผลัดกันบรรยายเรื่อง บทที่ฉันหยิบมาแปล(ด้วยสำนวนแย่ๆ - -“) เป็นตอนที่โซโนะไปรับฮารุที่บ้านพ่อ พอมีคนเล่าเรื่องสองคนอย่างนี้ผู้อ่านอย่างฉันก็ลำเอียงไปชอบยูคิมากกว่าเพราะยายโซโนะเนี่ยช่างเป็นคนเย็นชาแถมยังเป็น perfectionist ระยะสุดท้าย ตอนที่เจอฮารุครั้งแรกในรอบหลายปี (ในเรื่องเธออายุ 23) ก็แทบจะเป็นตอนเดียวที่แสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา แต่ก็แอบชื่นชมโซโนะในความเข้มแข็งสุดๆของเธอ เพราะนิสัยเย็นชาแถมดันเกิดมาสวยเกินหน้าเกินตาคนอื่นทำให้โซโนะถูกเพื่อนร่วมงานเขม่นแต่เธอก็ยังคงความสวยเริ่ดเชิดหยิ่งและไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใคร..แม้แต่เพื่อผู้ชายที่เธอรัก



ยูคิเป็นเด็กมัธยมที่กำลังเตรียมเอ็นท์ อ่านแล้วเหมือนย้อนอดีตตัวเองกลับไปหลายยยปี ยูคิอาศัยอยู่กับพ่อและภรรยาใหม่กับลูกติดอีกคน แต่นิยายไม่จำเป็นต้องน้ำเน่า “ครอบครัว”ใหม่ของเขาน่ารักมากๆ โดยเฉพาะชิโนบุที่เป็นกุ๊ยแยงกี้ผมทองอายุมากกว่ายูคิหนึ่งปี ดูภายนอกทั้งคู่ต่างกันโดยสิ้นเชิงแต่จริงๆแล้วสนิทกัน และชิโนบุก็คอยดูแลยูคิอยู่เสมอ แถมโผล่มาแย่งซีนหลายฉาก เช่นตอนยูคิอยู่โรงพยาบาลแล้วกำลังกังวลเรื่องฮารุ คนอ่านกำลังซึ้งอยู่ดีๆ อีตาแยงกี้นี่ก็โผล่มาพร้อมกับของฝากเป็นหนังสือโป๊ที่เขียนตัวหนังสือใหญ่ๆทับนมนางแบบว่า “อย่าให้คุณพยาบาลเห็นนะ” ... แล้วคำว่าพยาบาลก็เขียนตัวคันจิไม่เป็นอีก =_= น้ำตาไหลฟื้ดกลับแทบไม่ทัน



ใครที่ชอบเรื่องซากุระก็น่าจะชอบเรื่องฮารุค่ะ เรื่องนี้บรรยายราบเรียบกว่า บทตลกน้อยกว่า แต่ก็ซึ้งงพอดู



แอปเปิ้ลอบเชยแคสติ้ง... บอกแล้วว่าไม่ค่อยรู้จักดาราญี่ปุ่น... แคสได้แค่นี้แหล่ะ ใครจะเสนอรายชื่อเพิ่มเชิญได้เลยนะคะ ^^

โซโนะ – โคดะ คุมิ สวยเริ่ดเชิดหยิ่ง

ยูคิ – มัตสึโมโตะ จุน เด็กน้อยน่ารัก

Create Date : 01 มิถุนายน 2552
Last Update : 21 มิถุนายน 2552 20:03:52 น.		66 comments
Counter : 883 Pageviews.
Share Tweet