ร้อยหัวใจรัก:ทอรักห่มใจ บทที่ 1

๑
ปัจจุบัน

“ไปแล้ว คอตกไปเลยน่าสงสาร” แทนคุณกระซิบบอกหัวเราะๆ กับสามีของน้องสาวที่ยืนมองลูกชายถูกคุณธรรมรับไปโอบอุ้มไว้ด้วยท่วงท่าคุ้นเคย เมื่อเห็นนางพยาบาลสาวที่หน้าชื่นเมื่อพี่ชายเดินเข้ามาตอนนี้เดินคอตกออกไป หากหัสดินไม่สนใจ คุณพ่อมือใหม่ยังตั้งหน้าตั้งตาเล่าประสบการณ์ให้ว่าที่คุณพ่อคนใหม่ที่เป็นพี่ภรรยาฟัง

“พี่แทนรู้มั้ยตอนกุลร้องลั่นๆผมกลัวแทบตายครับ...ยิ่งคลอดเองผมก็ยิ่งกลัว”
หัสดินบอกเสียงอ่อยๆยามที่เอื้อมมือไปลูบที่หน้าผากของภรรยาเบาๆ
“ผมทำอะไรไม่ถูกเลยพี่แทนยิ่งพอเห็นหน้าเขาสองคน...ครั้งแรกมันดีใจจนบอกไม่ถูก” อาจารย์หนุ่มลูบเบาๆที่แก้มใสๆ แดงๆ ลูกสาวแฝดน้องด้วยความรักใคร่

“ผมพูดไม่ออก...รู้สึกแต่ว่าตอนนั้นน้ำตามันจะไหลให้ได้...จนเดี๋ยวนี้มันก็ยังจะไหลอยู่เรื่อย”
“ช้างเขารักลูกมากกว่ากุลอีกค่ะตอนนี้น่ะ”
คุณากรทำปากยื่นชิงฟ้องพี่ชายตัว
“ใครว่าทั้งกุลทั้งลูกช้างรักมากกว่าใครๆ เสียอีก” และเท่านั้นสองสามีภรรยาก็มองกันตาหวานเชื่อมแทนคุณหัวเราะเลิกสนใจกับน้องสาวน้องเขยหันมาหาหลานตัวเล็กที่ตอนนี้ภรรยาของตนกำลังอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด

ท่านสารวัตรเข้าไปยืนชิดใกล้ก้มลงแตะปลายจมูกเข้าที่แก้มของหลานรักในขณะที่มืออีกข้างเขี่ยแก้มใสเล่นเบาๆ
“ถ้าตอนนี้ยายหนูนี่เป็นลูกของเราบ้างก็คงดีนะ”
รัมภ์รดาหน้าแดงค้อนน้อยๆส่งให้ แต่แทนคุณไม่สนใจยังว่าอีกว่า
“ลูกหนูครับ” มือหนาที่ว่างเลื่อนไปลูบเบาๆที่หน้าท้องของภรรยา “ให้แม่หัดเลี้ยงลูกอากุลไปก่อนนะลูกไว้อีกหกเดือนพอหนูเกิด แม่จะได้เลี้ยงหนูคล่องๆ ไงลูกพ่อน่ะมันทำได้แค่อุ้มหนูเท่านั้นล่ะ”

รัมภ์รดาโคลงศีรษะอย่างเห็นขันก่อนจะยื่นส่งให้ผู้เป็นสามีที่ทำหน้าแหยก่อนจะรับมาอุ้มด้วยท่าทางเก้งก้าง...คุณครูสาวจัดท่าจัดทางให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วถึงได้รับตาหนูจากพี่ชายคนโตของสามีลูกชายแฝดพี่ที่เกิดก่อนห้านาทีของคุณากรกับหัสดินส่งเสียงอ้อแอ้นัยน์ตาลืมขึ้นก่อนที่จะยิ้มจนเห็นเหงือกแดงแจ๋
ส่วนแทนคุณเริ่มเตร่เข้ามาหยุดอยู่ข้างๆพลางเหล่ตามองหลานชายด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“ไอ้นี่ตอนแรกล่ะเงียบพอป้าอุ้มเข้าหน่อยล่ะยิ้มร่าเลย เหมือนพ่อมันไม่มีผิด!”
“ไอ้นี่กับหลานก็หวง”
พี่ชายใหญ่ว่าหัวเราะรับหลานเล็กมาอุ้มเองในขณะที่รัมภ์รดาได้แต่ส่ายหน้ายื่นมือไปรับหลานสาวมาอุ้มไว้พลางมองพี่ชายสามีที่เขยิบเข้าไปจนชิดเตียงก้มลงคุยกับคุณแม่คุณพ่อมือใหม่ส่วนแทนคุณยกมือขึ้นวางบนบ่าของเธอแนบคางลงไปมือใหญ่แตะๆ ที่แก้มใสของหลานมองตาหวานเยิ้มพลางส่งยิ้มให้คนอุ้ม

“พี่แทนคะไผ่ถามหน่อยสิคะ” เพราะแหวนที่นิ้วนางของพี่ชายสามีทำให้อดใจถามไม่ได้
“พี่ธรรมหมั้นตอนไหนหรือคะ...ไผ่จำได้ว่าพี่แทนบอกว่าพี่ธรรมยังโสดไม่ใช่หรือคะ?”
แทนคุณชะงักไปนิดหันไปมองพี่ชายใหญ่ที่กำลังคุยกับน้องสาวน้องเขยพร้อมกับอุ้มชูหลานเล็กไม่วางก่อนจะถอนหายใจกระซิบตอบแผ่วเบากับผู้เป็นภรรยาว่า
“หมั้นร้าง...นานแล้ว”

ส่วนทางด้านนอกห้องก็กำลังเปิดประเด็นเกี่ยวกับท่านผู้พันหนุ่มอยู่เช่นกันพยาบาลสาวน้อยคนผิวเข้มยกมือขึ้นกอดอกหน้าตูมหลังจากเดินออกมาจากห้องของคุณากรที่เพิ่งปิดลงด้วยท่าทางหัวเสียเต็มที
“ดูสินั่นก็แฟนคนไข้ส่วนพี่ชายก็มีเมียมาคุมเสียอีกนี่...พออีกคนมาหลอกให้มีหวังหน่อยกลับสวมแหวนแต่งงานโชว์หราเชียว...เฮ้อ!เสียดายน่ะแต่ละคนโดยเฉพาะคนทหารน่ะสเป็คฉันเลยนะเธอ หล่อ เข้ม...ได้ใจ”

พยาบาลหน้าใสคนแรกยังไม่วายบ่นส่วนอีกคนที่ผิวขาวกว่าก็ยกมือขึ้นทาบที่ข้างแก้มพลางถอนหายใจยาวเหยียดเช่นกันดวงตาของเจ้าหล่อนนั้นให้ละห้อยแสนเสียดายยิ่งนัก...เมื่อหวนคิดไปถึงผิวเข้มๆในชุดทหารที่ซ่อนเรือนร่างสูงใหญ่ผึ่งผาย....กับรูปหน้าคมสันที่ดูเคร่งขรึมดวงตาเรียวที่ฉายแววแกร่งกล้าอย่างคนที่มีลักษณะของผู้นำอยู่ในตัวซึ่งรับกันดีเหลือเกินกับจมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากหยักบางได้รูปสวยที่คล้ายแย้มอยู่น้อยๆนั้น...
ก็ยิ่งเสียดายใหญ่ ว่ากันตามจริง...เธอว่านายทหารคนนั้นน่ะหน้าตาดีกว่าใครๆ ในห้องนั้นเสียอีก!

“หล่อเข้มยิ่งกว่าคนที่เป็นตำรวจเสียอีกนะเธอ...อันนั้นน่ะออกขาวแต่ตางี้ไม่ไหวท่าจะเจ้าชู้จัด ส่วนคนอาจารย์น่ะไม่สนใจใครเลยนอกจากเมียกับลูก”
คนบ่นยังไม่ยอมหยุดก่อนจะชะงักเพราะเสียงร้องเรียกที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังสองสาวน้อยหันขวับยิ้มหวานเยิ้มทั้งๆ ที่เมื่อครู่ยังทำท่าเหมือนจะตายเสียให้ได้

“ขอโทษทีครับ พอดีน้องสาวผม...เอ่อเขามีเรื่องอยากจะรบกวนคุณพยาบาลสักหน่อย”
สองสาวพยักหน้ารับคำแข็งขันพลางทิ้งหางตาหวานให้ทันที...แต่กระนั้นชายหนุ่มตรงหน้าก็ยังคงทีท่าเช่นเดิม ยิ้มน้อย สายตามองมาอย่างอ่อนโยน...แต่ดูเรื่อยๆเฉื่อยๆ ไปทางผู้ใหญ่ที่ให้ความเอ็นดูแก่เด็กเสียมากกว่า

“ไม่ทราบคุณจะช่วยเข้าไปดู...แล้วจะช่วยตามคุณหมอที่เป็นเจ้าของไข้ให้ทีได้ไหมครับ?”
สองสาวพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังก้มซุบซิบกันสองคน
“เธอไปตามคุณหมอเถอะ ฉันจะไปดูคนไข้เอง”
แม่นางผิวเข้มรีบบอกเสร็จสรรพจนคนพูดไม่ทันได้แต่ทำตาค้อน
“เร็วนักนะ!” แม่สาวคนช้าเน้นเสียงหากนางพยาบาลผิวเข้มยักไหล่ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้อีกคำรบแล้วชวนให้คุณธรรมออกเดินแม่คนที่ผิวขาวกว่าเลยได้แต่มองตามหลังของท่านผู้พันหนุ่มที่เดินจากไปพร้อมกับเพื่อนอย่างหมั่นไส้พร้อมกับบุ้ยใบ้ตามหลังอย่างอิจฉา

“ฮื้อ! ผู้ชายหล่อๆน่ะเอาไปกินเองเสียหมด คอยดูนะจะฟ้องให้บ้านแตกเลยคอยดู ว้าย! ตาเถรหก”
เธอยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกอ้าปากค้างด้วยท่าทางตกใจเพราะเมื่อหันหลังมาก็เจอเข้ากับหญิงสาวผิวเข้ม ตาคม ในชุดทหารที่ยืนยิ้มๆอยู่ด้านหลัง...และแม้จะยิ้มอยู่ก็จริง หากเพราะดวงตาดุๆนั้นเล่าที่ทำให้ขวัญคล้ายจะบินหนี
“ขอโทษค่ะ ไม่นึกว่าจะตกใจมากขนาดนี้”

สาวสวยตรงหน้าหัวเราะออกมาน้อยๆ เผยให้เห็นไรฟันที่ขาวแวววับเรียงเป็นระเบียบดูบอบบางดวงตาเรียวสีดำสนิทเปล่งประกายอย่างน่ามองเมื่อยามยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม
“ไม่หรอกค่ะ...ดิฉันต่างหากที่ออกจะเสียมารยาทต้องขอโทษ”คุณพยาบาลยิ้มแหยเพราะยังขลาดๆ กับดวงตาคมดุนั้นอยู่ “ผู้กอง...เอ้อ ผู้พัน เอ่อคุณหมอมาธวี”
“ยินดีค่ะ”

พันตรีแพทย์หญิงมาธวี พิศสินีเปิดยิ้มเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยพึมพำเรียกชื่อยศของตนก่อนจะค้อมศีรษะให้พลางเบี่ยงตัวหลบเปิดทางให้พยาบาลสาวน้อยเดินต่อหากชะงักเรียกให้อีกฝ่ายหยุดเสียก่อนเพราะเหมือนจะนึกขึ้นมาได้
“เอ่อ...แล้วคนไข้ที่ชื่อคุณากร อัครพงษ์พานิช อยู่ที่ห้องไหนหรือคะ พอดีดิฉันจำไม่ค่อยจะแม่น”
“อ้อ” คนถูกถามร้องขึ้นก่อนจะชี้ไปที่ห้องที่เพิ่งจากมา

“535 ค่ะ ตรงไปอีกสักสี่ห้าห้องเมื่อกี๊พี่ชายของเธอก็เพิ่งจะมาถึง”
พูดแล้วหน้านั้นก็เหมือนจะกระจ่างเมื่อนึกขึ้นมาได้ก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่กำลังบอกขอบอกขอบใจกลับมาอีกทีมาธวี ผู้พันสาวสวยแต่ตาดุคนนั้นได้เดินจากไปแล้วเลยไม่ได้ยินคำพูดไล่หลังของคุณพยาบาลคนสวยที่เอ่ยพึมพำ
“มิน่าได้เมียเป็นทหารเหมือนกันนี่เองเฮ้อ! ใครที่ไหนจะไปสู้ได้ สาวใต้ตาคมสวยบาดใจแบบนี้”

เสียงเคาะประตูฉุดให้ใครหลายคนในห้องนั้นหันไปมองและรัมภ์รดาที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างมารดาของสามีก็เช่นกันคุณครูสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแทนคุณที่นั่งอยู่ทางฝั่งซ้ายของตนเหมือนจะถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่...สาวตาคม ผิวเข้ม ในชุดทหารที่เธอมั่นใจว่าไม่เคยเห็นหน้าที่ไหนมาก่อน
ส่วนสาวน้อยพยาบาลผิวเข้มที่ตามคุณธรรมเข้ามานั้นคอตก...เมื่อคิดว่านั่นคือภรรยาของท่านผู้พันที่เจ้าตัวติดสอยห้อยตามเข้ามาเมื่อครู่...เจ้าหล่อนเลยหยุดการแนะนำคุณแม่ลูกอ่อนไว้ชั่วคราวเพื่อให้คนมาใหม่ได้ทักทายเสียก่อนพลางถอนหายใจอย่างแสนเสียดายส่วนท่านผู้พันหนุ่มขมวดคิ้วเพียงนิดอย่างสงสัยก่อนจะเปิดยิ้มรับน้อยๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเมื่อเห็นเธอปรากฏตัวอยู่ตรงนี้
มาธวีมองตอบก่อนจะหลบตาคมคู่นั้นเมื่อคิดว่าเขาอาจจะไม่ชอบใจนักที่เธอโผล่มาเอาดื้อๆแบบนี้

“ผู้พันมาธวีหรือจะเรียกคุณหมอผึ้งก็ได้”
ท่านสารวัตรหนุ่มแนะนำเบาๆกับภรรยาของตน
“หมอทหาร...ฝีมือดี อนาคตไกล ยังสาวแถมสวย โสดและ” ประโยคนี้กระซิบที่ข้างหูของรัมภ์รดา “ดูเหมือนจะคิดยังไงๆ กับพี่ธรรมของเราอยู่ไม่น้อย...เพราะรู้สึกจะทำตัวติดกันเหลือเกิน”
ว่าแล้วแทนคุณก็หันไปทักหลังจากที่มาธวียกมือไหว้บรรดาผู้ใหญ่และทักทายเสร็จสรรพแล้วผู้พันสาวหันมามองยกมือไหว้ในฐานะที่ตัวเองอ่อนกว่าพลางเปิดยิ้มกว้างให้แก่ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

“สวัสดีครับหมอผึ้ง นี่รัมภ์รดาครับจะเรียกไผ่เฉยๆ ก็ได้....เอ่อภรรยาของผมเอง”
คนแนะนำยิ้มเขินและที่โหนกแก้มเข้มๆนั้นปรากฏสีเรื่อๆ ขึ้นอย่างชัดเจน
“อ้าวยินดีด้วยค่ะ” มาธวีเบิกตากว้างอุทานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ผึ้งไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณแทนเอ่อสารวัตรแต่งงานเสียแล้ว...เพียงแต่ได้ยินจากผู้พันว่าสารวัตรย้ายไปประจำการที่อีสานเท่านั้นเอง”

“เพิ่งจะแต่งได้ไม่ถึงปีดีเลยครับนี่ก็ยังไม่ได้จัดงานให้เป็นเรื่องเป็นราวเลยเพราะมัวแต่ยุ่งๆ”
“อย่าลืมบอกกันมั่งนะคะไม่งั้นผึ้งคงเสียใจแย่ที่ไม่ได้ร่วมงานฉลองด้วย”
“ครับๆ....เดี๋ยวพี่ธรรมคงจะบอกผู้พันเอง”แน่ล่ะจากคำนั้นแทนคุณก็โดนพี่ชายจ้องเอาๆ
“สวัสดีค่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณไผ่”

แต่ท่าทางนั้นคนในชุดเครื่องแบบคงไม่ทันเห็นเพราะมัวแต่เอ่ยทักพร้อมกับยกมือไหว้ภรรยาของท่านสารวัตรจนรัมภ์รดาเองต้องรีบไหว้เสียก่อนด้วยความเกรงใจเหลือจะกล่าว
“อย่าถึงกับต้องไหว้เลยค่ะคุณหมอแหมเกรงใจแย่”
คุณครูสาวรีบออกตัวในขณะที่แทนคุณหัวเราะขึ้นน้อยๆ ก้มลงมองคนข้างตัวก่อนจะแหย่ไปตามประสา

“ไผ่เขาอยากจะบอกว่าเขาอ่อนกว่าครับกลัวขี้กลากจะขึ้นหัวเอา”
รัมภ์รดาหน้าแดงอุบอิบปฏิเสธก่อนหันไปชำระโทษสามีในขณะที่ผู้มาใหม่เคลื่อนตัวเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงคุณธรรมเลี่ยงออกมาเพื่อให้หญิงสาวได้ก้าวเข้าไปบ้างแต่ไม่ได้พูดอะไรชายหนุ่มเองทำเพียงแต่แค่มองเฉยๆ
“ยินดีด้วยนะคะคุณกุล” และพอแม่ลูกอ่อนยิ้มรับ ผู้พันสาวก็หันมาหาคนตัวสูงที่สีผิวเข้มพอกัน“พอดีผึ้งมาเยี่ยมเพื่อนเผอิญเห็นผู้พันก็เลยถามเอากับคุณพยาบาลเลยรู้ว่าคุณกุลเพิ่งคลอดเลยอยากจะมาแสดงความยินดีด้วย”

“ครับ”
คุณธรรมเพียงแต่รับคำแล้วยิ้มพอเป็นพิธีแล้วก็เงียบไปอีกมาธวีเลยได้แต่ก้มหน้าลอบถอนหายใจเบือนหน้ากลับมามองคุณแม่ลูกสองเอ่ยคุยอะไรอีกนิดหน่อยก่อนเดินหลบออกมายืนที่ปลายเตียงแล้วเอ่ยลาและนั่นทำให้อรัญญาซึ่งนิ่งมองแต่แรกก็ชักทนไม่ไหวที่ลูกชายทำเฉยๆเลยแนะทางให้
“ตาธรรมแน่ะหนูผึ้งจะกลับแล้วเดินไปส่งหน่อยสิลูก”
ท่านผู้พันหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวแล้วก็ถอนหายใจเบาๆยามรับคำส่วนมาธวีส่งยิ้มให้มารดาของเขาพลางลาผู้หลักผู้ใหญ่พร้อมกับคุณแม่มือใหม่ก่อนจะเดินตามร่างสูงใหญ่ออกไปพอเห็นอย่างนั้นกาญดาเลยเอ่ยถามขึ้นเบาๆ

“อ่อนจ๊ะ...ดูๆไปตาธรรมกับแม่หนูนี่ก็สมกันดีออกนะเห็นมาตั้งนาน ดูสิไม่ว่าจะมองกี่ครั้งผู้หญิงอะไรนะดูสง่าจับใจเหลือเกิน...แล้วนี่เขาไม่คิดจะแต่งงานแต่งการกันหรือไงจ๊ะดูตาธรรมเฉยๆ”
“ใช่เหมาะกันดีหรอก...นี่ฉันก็รออยู่แต่พ่อตัวดีนี่ก็ยังเรื่อยๆ เฉื่อยๆ ประหลาดเหลือเกินล่ะ”
“พี่ธรรมไม่ได้รักไงแม่” แทนคุณยื่นหน้าเข้ามาสอด ก่อนจะคลำป้อยๆ เพราะโดนหยิกเข้าให้จากมือของภรรยาแต่กระนั้นก็ยังไม่หยุด “ลองแม่ถามดูสิว่าจะให้ไปขอลูกสาวจ่าผ่านเขาเมื่อไหร่”

“เอ...ตาแทนนี่ จะทำได้ยังไงหมั้นกับน้อง...แล้วไปแต่งกับพี่ ที่สำคัญไอ้เจ้าวินอีกใครเขาจะคิดยังไง?”
ผู้เป็นมารดาเอ็ดเอาพอๆ กับที่ภรรยาสุดที่รักแหนบเนื้อเข้าให้อีกหน
“ก็ไม่คิดยังไงล่ะครับแค่พญาเทครัวเท่านั้น...แม่ลองถามดูสิผมว่านะพี่ธรรมคงเฉยๆแล้วบอกว่า” แทนคุณจับมือน้อยของคนรักไว้แน่นไม่ให้หยิกตนได้อีกพลางทำเสียงเข้มล้อพี่ชายว่า “แล้วแต่แม่ครับ ผมยังไงก็ได้”

“ต๊ายลูกคนนี้!”
อรัญญาอุทานด้วยเสียงกลั้วหัวเราะเดชเองได้แต่ส่ายหน้าในขณะที่กาญดาค้อนขวับๆ พอๆ กับแม่คุณทูนหัวของตัวส่วนคนบนเตียงที่จุ๊กจิ๊กกับสามีแต่ยังอุตส่าห์เงี่ยหูฟังนั้นค้อนตาคว่ำตาหงายชูไม้ชูมือให้หัสดินประคองให้ลุกขึ้นนั่งพลางยกมือชี้หน้าพี่ชายคนรองเหย็งๆ ฟ้องพี่สะใภ้ท่ามกลางเสียงหัวเราะว่า
“จัดการด้วยค่ะคุณไผ่...ดูเอาเถอะพี่แทนน่ะปากร้ายเหลือรับที่สุดแล้วค่ะ!”

Create Date : 17 พฤษภาคม 2556		0 comments
Last Update : 17 พฤษภาคม 2556 14:19:35 น.
Counter : 1042 Pageviews.
Share Tweet